c
Chaos bij echtscheidingen
als rechtshulp verdwijnt
Waarom ik CPN'er blijf
LEZERS SCHRIJVEN
Nieuw lyceum voor
havo/vwo: aardig,
maar niet geniaal
Inleveren
VRIJDAG 7 OKTOBER 1983
Meningen
Het ministerie van justitie
broedt op plannen om de
echtscheidings- en ali
mentatieprocedure ingrij
pend te wijzigen.
Doel: het terugdringen van
de van overheidswege ge
financierde rechtsbij-
standkosten. Deze belo
pen voor wat betreft echt
scheiding en alimentatie
in civiele zaken de helft
van de post "gratis rechts
hulp".
Wat het ministerie in petto heeft is
onlangs geopenbaard. Nieuwe
regels worden voorgesteld ter
vereenvoudiging en concentratie
van de rechtsgang. Daarbij zou
de verplichte rechtsbijstand
door advocaten in echtschei
dings- en alimentatiezaken moe
ten verdwijnen en het rechterlijk
apparaat zou in deze procedures
een actievere rol moeten vervul
len.
door
mr. H.J.M. van der Putt
Dit alles in de veronderstelling dat
in die voorziene vereenvoudigde
en geconcentreerde rechtsgang
de "mondige" rechtzoekende
zijn belangen zelf kan beharti
gen. De cliënt zou in alimentatie
zaken de advocaat helemaal niet
nodig hebben en in scheidings
zaken alleen om een formulier in
te vullen waarmee de scheidings
procedure wordt ingeleid.
Rechtshulp
Zo simpel is de zaak echter niet. De
belangen van de rechtzoekenden
zullen ernstig benadeeld worden
wanneer de verplichte proces
vertegenwoordiging zou verval
len. De rechtsgang mag dan
enigszins worden vereenvou
digd, de juridische knelpunten
blijven. Het is onverantwoord
om het voor te stellen alsof de
mensen deze'knelpunten nu zelf
zouden kunnen oplossen.
Ieder die zelf met een scheiding te
maken heeft (gehad) of in zijn di
recte kring daarmee is gecon
fronteerd, weet welke proble
men aan de orde zijn. Te denken
valt aan gezagsvoorziening en
omgangsregeling wanneer er
minderjarige kinderen zijn, huis
vesting, alimentatie, pensioen,
boedelscheiding. Allemaal zaken
van min of meer ingewikkelde
aard waarover partijen het eens
moeten zien te worden of kno
pen die door de rechter moeten
worden doorgehakt.
Het is een illusie te veronderstellen
dat de betrokkenen, veelal ge
handicapt door de spanningen
en emoties waarmee de schei
ding gepaard gaat, zelf in staat
zijn hun belangen behoorlijk te
behartigen. Te vrezen valt dat de
zwakke partij, in veel gevallen de
vrouw, de dupe wordt van deze
rigoureuze voornemens.
Ontwrichting
Zoals de rechtzoekende in de knel
komt zal het rechterlijk apparaat
"duurzaam ontwricht" raken
wanneer de plannen van het mi
nisterie doorgang vinden. De be
handeling van zaken zal veel
meer tijd van de rechter vergen.
Ter zitting zal blijken dat bepaal
de gegevens nadere specificatie,
verduidelijking of bewijsvoering
vragen. Meerdere volgende be
handelingen zullen nodig zijn.
Gevolg is een aanzienlijke ver
zwaring van de taak van de rech
ter. Dat is, mede gelet op de
reeds jaren bestaande onderbe
zetting van de gerechten, onver
antwoord.
Als bij scheidingszaken de bij
stand van de advocaat is beperkt
tot de controle van een formulier
en het plaatsen van zijn handte
kening en hij bij alimentatieza
ken helemaal geen hulp meer
verleent, zullen de rechters en
griffies op grote schaal gecon
fronteerd worden met vragen
van cliënten om informatie en
advies. Afgezien van de bezet
tingsproblemen zijn zij op deze
rechtshulpverlening (steeds aan
beide partijen tegelijk?) in het
geheel niet berekend.
Kortom: bij het vervallen van de
verplichte rechtshulp staan de
rechtsbedeling en de rechtsple
ging op het spel.
Op een aantal punten is voor de
plannen van het ministerie veel
te zeggen. Zo zijn de ideeën over
de geconcentreerde rechtsgang
waarin de rechter minder lijde
lijk is, positief te beoordelen.
Maar een en ander maakt het
scheidings- en alimentatierecht
niet minder ingewikkeld en in
grijpend. Dat lijkt het ministerie
geheel over het hoofd te zien.
Advocatuur
De advocaat is van oudsher de trait
d'union tussen de rechterlijke
macht en de 'consument'. Het is
zijn vak feiten te schiften en op
zakelijke wijze de rechter voor te
lichten.
Op grond van zijn juridische ken
nis en ervaring adviseert hij, an
ticiperend op de uitkomst van de
procedure, zijn cliënt. Hij voor
komt daardoor procedures of
zinloze verweren.
Zowel voor de cliënt als voor het
rechterlijk apparaat is de rol van
de advocaat essentieel te achten.
Natuurlijk heeft het bovenstaande
impliciet het karakter van een
'oratio pro domo'. Voor de ge
middelde advocaat levert de
scheidings- en alimentatieprak
tijk een wezenlijk deel op van
zijn omzet. De beperking van de
praktijk, die uit de plannen van
het ministerie zou voortvloeien,
zou voor veel advocaten onmid
dellijk een dramatische financië
le aderlating betekenen.
Men kan zich afvragen of de over
heid zich dat kan permitteren je
gens een beroepsgroep die bij
het functioneren van de recht
staat een spilfunctie vervult. Een
beroepsgroep die de kwaliteit
van haar dienstverlening zonder
overheidssubsidie door oplei
dingsmaatregelen en bijscho
lingsactiviteiten met grote in
spanning tracht te waarborgen.
Een beroepsgroep die werkgele
genheid biedt aan ongeveer
10.000 mensen.
Onaanvaardbaar
Voor de balie is het plan om de ver
plichte procesvertegenwoordi
ging te laten vervallen, volstrekt
onaanvaardbaar.
Het is slecht voor de mensen die
scheiden willen en de mensen
die alimentatieproblemen heb
ben. Het is slecht voor de rech
ters en griffiers die bij dergelijke
procedures zijn betrokken. En
het is slecht voor de advocaten,
van wie wordt verwacht dat zij
bij scheidingsprocedures vol
staan met het zetten van een
handtekening op een formulier
en die bij alimentatieprocedures
helemaal worden uitgeschakeld.
Twee mensen die hun recht zoeken bij e
rechtshulp een probleem.
i scheiding: zonder verplichte
(Foto Holvast)
Met toenemende verbazing, maar
nog meer met verontwaardiging
heb ik kennis genomen van het
interview met de „oude" com
munist Piet Lanser in deze krant
van donderdag 22 september.
Mijn verbazing betreft onder meer
het feit dat met name de Haagse
redactie van deze krant er kenne
lijk een „fijne" neus'voor heeft
wie zij in verband met de discus
sie die in onze partij wordt ge
voerd wil interviewen. Namelijk
diegenen die hard tegen de partij
en vooral de noodzakelijke ver
nieuwing in de CPN optreden.
Onjuist is de veronderstelling dat
uitsluitend het huidige partijbe
stuur de CPN wil vernieuwen en
dat het zogenaamde „gestaalde
kader" daar tegen zou zijn. Dat is
nonsens. Niet het partijbestuur,
maar de congressen van de CPN,
het overgrote gedeelte van de le
den, hebben de noodzaak inge
zien en daartoe een aantal eerste
besluiten genomen.
door
Barend Schreuders
Vernieuwing is noodzakelijk. Wil
len we de rijke tradities van onze
partij, willen we de grote waar
den uit het verleden niet verlo
ren laten gaan, zoals de strijd te
gen de crisis en armoede in de
jaren dertig, het roemrijke verzet
tegen de nazi-bezetters, de inter
nationale solidariteit, de strijd
voor de vrede en de offervaardig
heid voor partij en krant. De or
ganisatie-principes zoals Lenin
die voor een communistische
partij formuleerde, hebben na
tuurlijk géén eeuwigheidswaar
de en mogen, dat zou onleninis
tisch zijn, zeker niet tot dogma's
worden gedegradeerd.
Het zijn géén hobbyisten en zeker
géén vernielers die vinden dat de
sektarische kluisters die ons
werk vaak kenmerkten en het
isolement waar we in werden ge
dreven, doorbroken moeten wor
den. Wanneer dit niet zal lukken,
zo is mijn oordeel, dan zullen we
géén partij meer zijn, maar zullen
we een soort van sekte worden,
waar een ieder het dan met een
ieder eens is, maar die maat-
Slecht voorbeeld
Met enige bescheidenheid mag ik
mij misschien ook rekenen tot
wat het gestaalde kader wordt
genoemd. Uitdrukkelijk vind ik,
en met mij velen die tot de oude
re partijgeneratie horen, het so
cialistisch voorbeeld van de
Sowj et-Unie en andere zich zo
socialistisch noemende landen,
een slecht voorbeeld.
Natuurlijk, de Sowjet Unie was het
eerste land ter wereld waar de
macht aan het kapitalisme werd
ontnomen. Onder moeilijke om
standigheden moest zij een start
maken met de opbouw van haar
land. Door het brengen van on
noemelijke en onvoorstelbare of
fers heeft de Sowjet-Unie een be
slissende rol vervuld bij het ver
slaan van de Hitlerlegers, en een
belangrijke bijdrage geleverd
aan de vrijheid van ons land. Dit
mogen we niet vergeten en zul
len we ook niet vergeten.
Echter, als je je op een klassestand
punt stelt, en dat doe ik, als je
van mening bent, en dat ben ik,
dat de arbeidersklasse, arbei
dersklasse in de breedste beteke
nis van het woord, dus een ieder
die niet in het bezit is van grond
stoffen en produktiemiddelen,
de drijvende kracht is bij het tot
stand komen van een andere
maatschappij, een socialistische
maatschappij dan is er met name
ten aanzien van Polen maar één
conclusie mogelijk: je schiet
niet op stakende arbeiders; je zet
géén arbeiders gevangen die een
eigen vrije vakorganisatie willen;
je neemt geen mensen gevangen
die vrij willen zijn.
Socialisme zonder vrijheid van ei
gen organisatie voor arbeiders,
boeren, schrijvers enzovoort'is
géén socialisme.
In Polen is zelfs géén sprake van
een dictatuur van het proleta
riaat - waar ik géén voorstander
(meer) van ben - zelfs niet van 'n
dictatuur van een Communisti
sche Partij, wat ook slecht zou
zijn.
Militaire bovenlaag
Net als in Chili, Turkije en een aan
tal ander landen heeft Polen een
dictatuur van een militaire bo
venlaag. En daar wenst deze ou
de communist, die evenals Piet
Lanser jarenlang lid van de ge
meenteraad en Provinciale Sta
ten is geweest, een aantal jaren
deel uitmaakte van het partijbe
stuur en meer dan dertig jaar lid
van het districtsbestuur en bijna
veertig jaar lid van de partij is,
zich niet mee te solidariseren, in
tegendeel. Ook neem ik afstand
van degenen die dit wel doen of
het goed proberen te praten.
Ik voel en weet me solidair met al
degenen die waar ook ter wereld
strijden voor vrijheid en demo
cratie, dus ook met de Polen die
daarvoor strijden.
Ronduit walgelijk is de opmerking
van Lanser als hij volgens het in
terview zegt: „De Polen stonden
vroeger al bekend als luie vieze
mensen, die ontluisd moesten
worden als ze Amerika binnen
kwamen".
Ik schaam me ervoor dat Lanser,
die inderdaad ip het verleden
veel voor partij en arbeidersbe
weging heeft gedaan en vele of
fers heeft gebracht, zo'n opmer
king heeft kunnen maken. Zoiets
verwacht je van Janmaat, niet
van Piet Lanser.
Er zijn inderdaad dreigende geva
ren. De bewapeningswedloop
vergroot de kans op oorlog. De
aanslagen op de voorzieningen
en het levenspeil der mensen zijn
ongehoord en doen in toenemen
de mate herinneren aan de jaren
dertig.
Maar juist daarom, juist vanwege
de noodzaak van bestrijding van
de crisis, van oorlogsgevaar, van
het kapitalisme, de noodzaak
van maatschappelijke verande
ringen en het tot stand brengen
van het socialisme, is het nodig,
dat wij als communisten, samen
met anderen een eigen Neder
landse weg naar het socialisme
vinden.
Niet alleen
Als communisten kunnen we dit
niet alleen, maar vooral, dat wil
len we als communisten niet al
leen. Géén betweterij, open staan
voor de mening van anderen,
versterking van de interne partij
democratie zijn de voornaamste
elementen voor de noodzakelijke
vernieuwing. En als je daarvoor
opkomt, verniel je niks, maar
draag je bij aan de versterking
van de gehele vooruitstrevende
beweging. Het gaat niet om het
spel, het gaat om de knikkers. De
partij is geen doel, we'l een mid
del.
Nodig is (en daarom moéten wij
ons als de CPN vernieuwen met
een ieder die voor vrede is, strij
den voor de vrede; met een ieder
die tegen kernbewapening en be
wapeningswedloop is, strijden
tegen kernbewapening en bewa
peningswedloop; met een ieder
die voor vrouwenbevrijding is,
strijden voor vrouwenbevrij
ding; met een ieder die tegen fas
cisme en rassendiscriminatie is,
strijden tegen fascisme en ras
sendiscriminatie; met een ieder
die voor socialisme is, strijden
voor socialisme.
Daarbij dienen we in alle omstan
digheden eerbied te hebben Voor
iedere eerlijke overtuiging en in
alle omstandigheden, ook als
straks Nederland socialistisch
zal zijn, het recht te garanderen
om deze overtuiging te hebben
en uit te dragen. Dat is volgens
mij de inzet van de vernieuwing
in de CPN.
Ten slotte: het is niet alles goud
wat blinkt, niet alles wat als ver
nieuwing wordt voorgesteld is
een verbetering. Echter wat dat
betreft: daar zijn we zelf bij.
Ondanks een afnemende gezond
heid, waardoor ik helaas niet in
staat ben die activiteit te ontwik
kelen die ik graag zou willen, ben
ik ook vast van plan er bij te blij
ven. Of het moest zijn dat de par
tij de Polen verluist en vies
vindt. Dan ga ik weg.
De auteur is oud-fractieleider voor de
CPN in de Utrechtse gemeenteraad
en vader van Gijs Schreuders, die
onlangs uit de Tweede-Kamerfractie
stapte).
Meningen op deze
pagina zijn voor
rekening van de
auteurs
"Eureka!", riepen de leden van de
Adviesraad voor het Voortgezet
Onderwijs enige tijd geleden
eenstemmig uit toen de term 'ly
ceum' viel. Zo zou het nieuwe ty
pe onderwijs moeten gaan heten.
Maar wat was dat? Een lichte
aardschok? Of draaiden de heren
Casimir en Gunning, sinds 1909
de eigenlijke patenthouders van
deze term, zich soms in hun graf
om?
Vorig jaar kreeg deze adviesraad
van staatssecretaris mevrouw
Ginjaar de opdracht te onderzoe
ken waarom havo-scholieren
steeds moeilijker een weg kun
nen vinden in het hoger beroeps
onderwijs, onderwijs dat toch
oorspronkelijk voor hen was be
doeld. Het kwam de laatste jaren
veelvuldig voor dat vwo-kandi-
door
Saskia Stoelinga
daten die geen brood zagen in
een universitaire studie of die
waren uitgeloot, de voorkeur
kregen. De havo-scholieren werd
verweten dat zij te weinig studie
zin zouden hebben. Ook bleek de
te geringe algemene kennis, een
gevolg van het 'lichte' examen
pakket, vaak een struikelblok.
De stap van havo naar hoger be
roepsonderwijs was voor velen
te groot. Met name op hts-en en
heao-scholen was het aantal uit
vallers in het eerste jaar schrik
barend hoog. Oorzaken daarvoor
waren wel aan te wijzen. De ha
vo-afdeling kon zich niet of nau
welijks een eigen identiteit ver
werven. Specifieke havo-leerstof
was nauwelijks voorhanden. Tot
op de dag van vandaag moeten
de leerlingen het doen met boe
ken die eigenlijk voor het vwo
zijn geschreven.
Met de examens voor deze groep
was er ook elk jaar wat loos. In
het ene jaar lamenteerde men dat
de vragen te moeilijk waren en
sprak men van een vwo-niveau,
in het jaar daarop bleken de op-
Samensmelting
Om korte metten te maken met de
ze misstanden heeft de Advies
raad voor het Voortgezet Onder
wijs na ampel beraad voorge
steld de hoogste leerjaren van
havo en vwo te laten samensmel
ten tot een nieuw schooltype: het
lyceum-nieuwe-stijl.
Wat voor soort onderwijs staat de
adviesraad nu voor ogen bij dit
lyceum-nieuwe-stijl?
Het is de bedoeling dat de afzon
derlijke havo- en vwo-afdelingen
na de derde klas een eenheid
gaan vormen, waarbinnen varia
ties mogelijk zijn. Deze eenheid
moet gestalte krijgen in een drie
jarig lyceum. Als die drie jaarom
zijn, zullen de leerlingen uitein
delijk examen doen in zeven
vakken. In elk van die zeven vak
ken kan het examen worden af
gelegd op een moeilijk of een
minder moeilijk niveau.
Volgens de adviesraad zouden de
lessen moeten worden verdeeld
in blokken van ongeveer zes we
ken, die worden afgerond met
een vrijstellende toets. In de vier
de klas staan er vijf verplichte
vakken op het programma: En
gels, Nederlands, wiskunde, li
chamelijke oefening en cultuur
geschiedenis (of het humanis
me). Daarnaast moeterï nog eens
vier of vijf vakken worden geko
zen uit andere leergebieden, te
weten: de moderne talen, de
klassieke talen, de exacte vak
ken, de maatschappijvakken en
de muzische vakken. Eenzijdige
pakketten, dat wil zeggen: alleen
B-vakken of talen, kunnen in het
vierde jaar nog niet voorkomen.
Voor het eindexamen wil de ad
viesraad alleen Nederlands en
Engels verplicht stellen. De ove
rige vijf vakken kunnen vrij wor
den gekozen.
Ridicuul
raad sterk af van dat van minis
ter Deetman. In zijn vorig jaar
gepresenteerde nota Tweede Fa
se Vervolgonderwijs stelde de
bewindsman dat Nederlands,
wiskunde, één moderne taal, één
maatschappijvak en minstens
drie keuzevakken voor het eind
examen verplicht moesten wor
den gesteld. Een ridicuul voor
stel natuurlijk, als men beseft dat
er na het verschijnen van deze
nota overal in het land leraren
zijn ontslagen, dat er op het leer
materiaal ingrijpend is bezuinigd
en dat tekenen en gymnastiek op
advies van deze minister bijna
waren afgeschaft.
Het plan van de adviesraad is
mijns inziens dan ook heel wat
realistischer, al hecht ik nauwe
lijks geloof aan de mededeling
dat het plan binnen het budget
van het huidige onderwijs zou
passen. Een extra leerjaar en
meer vakken, zoiets moet kosten
met zich meebrengen. En dat
niet alleen. Ook van de leraren
zal een hogere inzet worden ge
vergd.
In het plan van de adviesraad zit
ten aardige elementen. Nieuw is
het echter niet; het is een compi
latie van wat we al aan 'onder
wijsvernieuwingen' achter de
rug hebben. Voor de suggestie
dat er les moet worden gegeven
in blokken van zes weken, waar
in dan een afgeronde hoeveel
heid leerstof moet worden be
handeld, heeft men duidelijk
leentjebuur gespeeld bij de uni
versiteiten en het hoger beroeps
onderwijs. Het voorstel om eind
examen te doen op twee, in
moeilijkheidsgraad van elkaar
verschillende niveaus heeft ook
weinig revolutionairs; zo werkt
men op de basisscholen immers
allang.
We moeten afwachten wat er van
deze plannen terecht zal komen.
Geniaal is het allemaal niet. Het
lijkt wel of er met de komst van
economische crisis ook een soort
armoede in het denken is ont
staan.
(De auteur ls redacteur bij deie krant).
Ja mensen, het is weer zover, u
hebt het allemaal kunnen lezen:
het begrip 'met z'n allen' in de
Troonrede. Nou, vergeet het
maar. Wie zei dat ook weer: de
sterkste schouders moeten de
zwaarste lasten dragen en de mi
nima moeten worden ontzien?
Nou, pure lulkoek.
De koningin in de Troonrede: met
elkaar kunnen wij de moeilijkhe
den overwinnen; om de pijn eer
lijk te verdelen is gekozen voor
deels een algemene verminde
ring deels een bijzondere aanpas
sing van de hoge uitkeringen.
Hoe durft ze deze woorden in de
mond te nemen. Ik word kots
misselijk als ik het woord 'wij'
hoor. Zeg toch: jullie zullen moe
ten inleveren.
Om u een paar voorbeelden te noe
men: verlaging van uitkeringen
en trendvolgers- en overheidssa-
larissen met 3,5 procent per 1 ja
nuari, verlaging van de meeste
uitkeringen per 1 juli naar 70 pro
cent (was 80 of 75). Vooruit maar,
het kan niet op.
Ministers gaan er lekker op voor
uit. Van dat armzalige loontje
van 166.770 per jaar krijgen de
heren nu een bruto-salaris van
171.390, een verhoging van
4.620. Lubbers krijgt daar bo
venop nog (het mooie woord) een
representatievergoeding van
12.000 per jaar. Ook de staatsse
cretarissen gaan er zo'n 4.500
bruto op vooruit; zij krijgen vol
gend jaar 157.000. Om over het
koninklijk huis maar niet te spre
ken: prins Claus 339.000, prin
ses Juliana 492.000, prins Bern-
hard 237.000, koningin Beatrix
870.000 (haar totale inkomen is
5,65 miljoen). Over de pijn eer
lijk verdelen gesproken; laat me
niet lachen.
Inleveren, wat is dat? Iemand die
een ton verdient (laat ik het be
scheiden houden) en die een
paar duizend gulden minder
krijgt, levert niet in. Die kan dan
wat minder geld op de bank zet
ten (waar hij te veel van heeft) of
minder uitgeven aan pandbrie
ven. Hij eet er geen hap minder
Nee, wij, de werkloze wao'ers, uit
keringstrekkers en noem maar
op, zullen met hun minimale in
komens nog meer in de put ko
men te zitten. Lubbers geeft toe
dat de mensen met de minimum
uitkeringen het slecht hebben.
Toch moeten die uitkeringen 3,5
procent inleveren. Waar moet dat
heen?
Let wel mensen, u levert geen 3,5
procent in. Het is meer. De con
sumentenorganisaties Consu
mentenbond en Konsumenten
Kontakt hebben uitgerekend dat
de huishoudens extra zwaar wor
den belast via alle mogelijke kos
tenverhogingen, zoals o.m. voor
aardgas, btw en accijns. Dat
komt op ruim 43 gulden per
maand. Met de 3,5 procent kor
ting van de regering meegeteld -
die voor de minima neerkomt op
50 gulden achteruitgang - is dat
dus 93 gulden in de maand.
Het hele probleem is: er zijn te veel
uitkeringstrekkers. Wij zijn de
melaatsen van de maatschappij.
Het gaat net als in de dierenwe
reld: waar een overschot van is,
die schiet men af. Aangezien ze
ons niet kunnen afschieten, heb
ben De Vries en Nijpels c.s. daar
wat anders op gevonden: langza
merhand de nek omdraaien door
de uitkeringen nog verder om
laag te brengen.
Aan de vakbonden heb je niets.
Kok en Van der Meulen denken
aan hun eigen salaris. Ja, de he
ren hebben nieuwe ideeën: her
verdeling van werk, korter
werken met inlevering van loon,
dan komen er zogenaamd dui
zenden anderen aan het werk.
Pure leugens zijn dat. Dat is al
leen weggelegd- voor mensen
met grote salarissen, die dat kun
nen betalen. Maar die willen niet,
want dan krijgen ze minder geld.
Aan de grote politieke partijen
heeft men ook niets. Het zijn alle
maal huichelaars. Hun streven is
macht en het kapitalistische sys
teem in stand te houden. Het is
toch abnormaal dat er ruim
60.000 bouwvakkers werkloos
zijn, terwijl er toch nog zo'n wo
ningnood is, en ga zo maar door.
Nu de Centrumparty in Almere
twee zetels heeft behaald, doet
men het in zijn broek. Dat die
partij zo in opgang is (en natuur
lijk bestreden moet worden), is
de heren-politici hun eigen
schuld. De mensen maar belaze
ren, uitknijpen, de kernraketten
(weg ermee) en ga maar zo door.
De mensen zijn het zat. Actie
durven ze schijnbaar niet te ne
men. Men is apathisch. Dus als er
gestemd moet worden, laat men
dit blijken, zoals is bewezen in
Almere. Ik wil de heren alvast
waarschuwen: ga zo door; bij de
volgende verkiezingen haalt de
Centrumpartij vijf tot zeven ze
tels in de Tweede Kamer.
Ja mensen, wat kunnen wij daar
aan doen? Wij zullen zullen ons
moeten organiseren, de handen
ineen moeten slaan en gezamen
lijk actie moeten ondernemen
om deze regering een halt toe te
roepen, desnoods met harde ac
ties dus. Werklozen, bijstands
trekkers, aow'ers, wao'ers, laat
wat van u horen, zodat wij geza
menlijk een front kunnen vor
men tegen deze praktijken van
deze regering. Ondergetekende
is wao'er en heeft dit jaar 72 per
maand moeten inleveren.
J. Kromwijk
Acaciastraat 19
Leiden
(Door de redactie ingekort)
