KITS
C
Prinsjesdag: regering
bezuinigt meer dan ooit
Hoe belangrijk zijn kleren?
Clickets veroveren de wereld
De mode volgen, of doen wat je zelf wilt
WOENSDAG 21 SEPTEMBER 1983
Varia
Maandagavond, was de herpremiè-
re van 'De Mythe' van Freek de Jon
ge in Carré in Amsterdam. Ik
schrijf dit niet om u aan te moedi
gen de resterende voorstellingen
van deze week te bezoeken, want al
le voorstellingen zijn uitverkocht:
1700 bezoekers per avond, evenveel
als er afgelopen zondag bij AZ '67-
Helmond Sport zaten (maar die
voetballen ook lang niet zo goed als
Freek, daarin zit 'm de kneep).
Freek had de voorstelling enigszins
geactualiseerd, de getallencombi-
natie 8-2 kwam verschillende keren
ter sprake, hoewel, hij, als fervente
Ajax-fan, de big match niet per
soonlijk had bijgewoond omdat op
hetzelfde tijdstip in 'De Roestbak'
op Markt 1 in Almere de tentoon
stelling van keramiek van zijn vio
liste werd geopend. Door Wim de
Bie. Die violiste is zijn vrouw Hei-
la, die in het slotnummer van 'De
Mythe' bij zang en pianospel van
Freek de vioolpartij voor haar re
kening neemt. Hé, wat leuk, denkt
u nu, waar doet me dat aqn den
ken? Inderdaad.
Mijn 'kijkervaring' bij 'De Mythe'
kan ik alleen maar vergelijken met
vroegere kijkervaringen bij Wim
Kan, 'Onder het melkwoud' of 'De
Drie Zusters' onder regie van Sja-
rov. Van die voorstellingen die je
van begin tot eind indrinkt, die zo
compact zijn, zo'n organisch ge
heel, dat je ogen en oren te kort
komt om alles in te zuigen. Mijn
primaire ervaring bij 'De Mythe'
(evenals bij Freeks 'De Mars') was
deze: het is POEZIEl Natuurlijk is
het ook een opeenstapeling van
grappen, grollen, verstillingen en
potsen en de dames in de zaal die
nu en dan een gechoqueerd 'ohhh'
uitstieten bij een grolp (organisch
samengaan van grap en grol) over
Claus, Poep of Dood reageerden op
zo'n moment op de inhoud en niet
op de poëzie van zijn voordracht,
maar in zijn totaliteit is 'De Mythe'
voor mij pure poëzie. De opbouw,
de verspringingen, de zijpaden, het
rondeelachtige terugkeren van zin
nen, het ritme... één lang, grillig ge
dicht in een organische samen
hang!
Vorige week kreeg Freek de Jonge
een eervolle vermelding van de
Stichting Nipkow. Het juryrap
port:
„Hij heeft met zijn kunstenaars
schap een geheel nieuwe inhoud ge
geven aan het voor de Nederlandse
televisie klassieke begrip oude
jaarsavondconference, dat eerder
werd gevestigd door Wim Kan. Ge
meten naar de maatstaven van ori
ginaliteit, dynamiek, snelheia,
overtuiging, gebruik van visuele
middelen; kortom: van groot crea
tief vakmanschap, was het op 31
december 1982 snel duidelijk: hier
stond de nieuwe grootmeester van
de oudejaarsavond".
De koning is dood, leve de koning!
Het ietwat pijnlijke was, dat tot de
toekenning van de prijs besloten
werd (en dat het juryrapport ge
schreven werd) nog vóórdat ie
mand kon vermoeden dat Wim
Kan op het moment van de prijs
uitreiking dood zou zijn. Achteraf-
gezien is het misschien maar beter
dat Wim Kan, die zo overgevoelig
was voor kritiek, deze prijstoeken
ning met de argumentatie niet
meer heeft meegemaakt, want ten
slotte had hij op die 31e december
1982 ook nog steeds zijn óudejaars-
avondconference gehouden. Er zit
iets onredelijks ir\, om de oude Kan
met de nieuwe Freek te vergelijken,
zoals het in de jaren zestig jaren
as om de oude Wilkes
Cruijff te vergelij-
onredelijk
met de
ken.
Pikant is natuurlijk wel, dat Freek
de Jonge de 'natuurlijke' erfge
naam van Wim Kan is geworden,
en niet Herman van Veen. Ik heb
nog een lange, zeer vriendelijke
brief van Wim Kan van 6 juni 1970
in mijn bezit („Ik las de Arnhemse
krant, doordat ik even een paar
dagen op de Veluwe zat en dacht:
God is overal, net als Nico Scheep
maker!" -let op de cabareteske om
draaiing van de personen...),
waarin hij Herman van Veens
'unieke talent' prijst („hij boeide
mij weer van het eerste tot het laat
ste woord") en daaraan toevoegt:
,Als comédien is Van Veen nl.
uniek in Nederland en misschien
wel in de wereld schrijft u en daar
mee ben ik het vanaf de eerste dag,
dat ik hem zag zó volledig eens, dat
ik direct 'pisnijdig' word als dat of
totaal niet wordt gezien, of als dit
talent zo verkeerd wordt beoor
deeld".
Wim Kan had de gave van de grote
kunstenaar, dat hij anderen kon
bewonderen: „Hoewel ik natuur
lijk de vertegenwoordiger ben van
het oude cabaret, ben ik een grote
bewonderaar van de nieuwe stijl,
mits die wordt gebracht door men
sen als Herman, die niet alleen
door zijn talent, maar ook door de
beheersing van 'de middelen' in
staat blijkt die stijl waar te maken.
Dat is nu juist het grote verschil
tussen H.v.V. en b.v. een Freek de
Jonge, dat deze laatste zo'n dilet
tant is (en zal blijven tot hij geleerd
zal hebben die middelen te beheer
sen), dat ik aan het begin van zijn
voostelling zeker een half uur heb
zitten denken dat het een perfecte
beroepsman was, die 'speelde voor
amateur', om langs deze weg de
'nieuwe stijl van cabaret' te presen
teren! Tenslotte biel hij volkomen
door de mand voor 'mij), omdat er
geen enkele dubbele bodem in die
mand bleek te zitten. Het was een
dilettant!"
Gisteren was het weer de derde dinsdag van september,
oftewel: Prinsjesdag. Hoe gaat dat: de koningin en de
prins met de gouden koets naar de Haagse Ridderzaal,
voorlezen uit de Troonrede, de minister van financiën
met z'n miljoenenkoffertje naar de Tweede Kamer, en
ondanks alles toch een beetje feest.
Redactie: Anneloes Timmerije.
Bijdragen en vragen: Postbus 54, 2300 AB Leiden.
Telefoonnummer: 071-144941, toestel 245.
Op Prinsjesdag maakt de rege
ring (dat zijn de ministers en
de koningin) haar plannen be
kend voor het volgende jaar.
Het gaat daarbij om miljoenen
guldens. Daarom noemen ze
die plannen ook de Miljoenen
nota. Een aantal jaren geleden
kon de regering nog aardig wat
geld uitgeven. Want de bedrij
ven in Nederland deden het
goed, verdienden veel geld en
konden dus ook veel geld af
dragen aan de regering, via de
belasting of op een andere ma
nier. Net als trouwens de werk-
Maar de laatste jaren
ging het steeds slechter met de
economie en met de bedrijven.
Daardoor kon de regering ook
niet zoveel geld meer vragen
en ook niet voor zoveel dingen
blijven zorgen, zoals de uitke
ringen voor werklozen, geld
voor buurt- en clubhuizen, on
derwijs, het leger, bibliotheken
enzovoorts. Daarom wordt er
al enkele jaren bezuinigd. En
volgend jaar wordt het nog er
ger. Dan wil de regering maar
liefst 12.000 miljoen, oftewel 12
miljard gulden bezuinigen. De
uitkeringen voor werkloze en
arbeidsongeschikte mensen
gaan nog verder omlaag, de
ambtenaren gaan minder ver
dienen. en ook de jongeren die
van een minimumloon moeten
rondkomen. Verder moeten er
allerlei voorzieningen verdwij
nen of inkrimpen. Bijvoor
beeld: de ziekenhuizen moeten
het met minder personeel
doen, ouders van twaalfjarige
en oudere kinderen moeten
schoolgeld gaan betalen, jeug
dinternaten gaan dicht en ook
de bibliotheken moeten hun
steentje bijdragen.
De regering hoeft straks dus niet
zoveel geld meer uit te geven.
En de bedrijven hoeven (dus)
niet zoveel meer aan de rege
ring te betalen. Maar sommige
politieke partijen zijn het daar
helemaal niet mee eens. Zij
vinden dat de regering maar
beter wat extra geld kan uit
trekken voor bijvoorbeeld de
woningbouw, de wegen en an
dere dingen. Dan is er weer
werk voor de bedrijven en dan
wordt er weer geld verdiend.
De bedrijven kunnen dan
groeien en ook meer produk-
ten leveren aan het buitenland,
zeggen ze.
Je kunt dus op verschillende ma
nieren tegen die Mili oenennota
aankijken. Vandaar dat er ook
zoveel over wordt gepraat en
geschreven. Maar hoe dan ook:
de Miljoenennota is een be
langrijk stuk, omdat uiteinde
lijk iedereen ermee te maken
heeft.
Papiamentu
op scholen
in Curapao
Volgend schooljaar krijgen de
leerlingen op de lagere scho
len van Curacao voor het
eerst les in het vak Papia
mentu, hun moedertaal. De
mensen die op Aruba, Bonai
re en Curacao wonen spreken
allemaal Papiaments. Maar
de officiële taal is nog steeds
Nederlands. Op de scholen
spreken de leraren en lerares
sen ook Nederlands. Het is de
bedoeling, dat over een jaar
of zes Papiaments wordt ge
sproken. Nederlands zal dan
als vreemde taal in het vak
kenpakket zitten.
Maar liefst driekwart van de
Antilliaanse kinderen blijft
op de lagere school een of
meer keren zitten. Er zijn ook
heel veel uitvallers, leerlin
gen die nooit een diploma ha
len.
buitenland
Het onderwijs op de Antillen is
hetzelfde als hier in Neder
land. En daar zit nou net het
probleem: het is niet aange
past aan Antilliaanse kinde-
Negen van de tien leerlingen
spreekt thuis Papiamentu
maar moet op school de les
sen volgen in het Nederlands.
Het Nederlands wordt steeds
meer een 'dode' taal op de
Antillen. Tot in de hoogste re
gionen, zoals bijvoorbeeld in
het parlement, is het Papia
mentu doorgedrongen. De
kranten, de radio en televisie
zijn in het Papiaments, En
gels of Spaans.
Vroeger kregen de kinderen
een flinke portie strafwerk
als zij Papiamentu spraken,
tegenwoordig zien steeds
meer mensen in dat het be
langrijk is om je moedertaal
te kunnen spreken.
Helaas zijn er bij het voortgezet
onderwijs te weinig leer
krachten die van huis uit Pa
piaments spreken, zodat het
wel even zal duren voordat
de kinderen op deze scholen
les krijgen in hun eigen taal.
Ulrike, Raoul, Frank en Anne-
lies zitten op het Rijnlands
Lyceum in Oegstgeest. Alle
vier zien zij er 'bijzonder' uit.
KITS sprak met ze en vroeg
hen hoe belangrijk kleding nu
eigenlijk is. Moet je met de
mode meedoen, of bepaal je
zelf hoe je er uit ziet.
Vier mensen die niet meegaan
in de "grijze massa", maar ie
der op hun eigen manier op
vallen. Frank en Annelies wil
len dat eigenlijk niet, maar
bereiken het tegenovergestel
de. Annelies kleedt zich heel
traditioneel (wat in deze tijd
bijzonder is) en Frank -op een
lok na kaalgeschoren hoofd
en alpinopet ziet er zeker niet
doorsnee uit.
Waarom zien jullie er eigenlijk zo
uit?
Ulrike: "Ik wil me graag op een
positieve manier onderschei
den van de rest. Sinds een tijd
je draag ik zwarte handschoe
nen. De mensen die me niet
kennen noemen me nu 'het
meisje met de handschoenen'.
Ik vind het heel prettig om
aandacht te besteden aan mijn
uiterlijk".
Raoul: "Dat moet hier ook wel,
want iedereen ziet er op deze
school hetzelfde uit. La Coste-
shirts en sportschoenen, dat is
het wel zo'n beetje. Een grijze
massa dus. Het zijn ook alle
maal nalopers hier op school.
Als iemand een keer is nieuws
aanheeft, zal je zien dat de rest
volgt".
Annelies: "Ik weet van mezelf
dat ik er nogal stijf uitzie, maar
ik geef er eigenlijk niet zoveel
om. Twee keer per jaar trek ik
de kast open. Als ik dan wat
nodig heb ga ik met m'n moe
der de stad in. Kwaliteit vind
Ulrike en Raoul: "...je onderscheiden van de rest".
ik heel belangrijk. Het moet
over tien jaar nog mooi zijn.
Van mode trek ik me niets aan.
Ik koop alleen iets wat ik zelf
leuk vind".
Frank: "Ik heb thuis een kast vol
kleren, maar die zijn stuk
stuk niet duurder dan viif gul
den. Ik koop alleen tweede
hands. Ik word doodziek van
dat La Coste-gedoe hier op
school. Ik wil me absoluut niet
aanpassen. Die lok en die pet,
ja dat vind ik gewoon leuk.
Wat is voor jullie belangrijker,
het karakter van iemand of het
uiterlijk?
(Foto Holvast)
Ulrike: "Ik vind het prettig als ie
mand er goed verzorgd uitziet,
maar ik denk dat ik iemands
karakter toch belangrijker
vind".
Raoul: "Ja...ik vertoon me graag
met mooie mensen. Iemand
met een mooi gezicht en lelijke
kleren, nee dan zie ik toch
steeds die kleren. Mensen met
wie ik om ga moeten er goed
uitzien. Maar ik bewonder
Frank, zoals hij er uitziet. Die
durft écht. Dat vind ik heel
goed".
Frank: "Karakter, dat is voor mij
belangrijk. Je ziet het ook aan
het uiterlijk van die mensen,
die passen zich niet aan aan de
massa. Maar bij mij is alles nog
zo in ontwikkeling. Misschien
denk ik er volgend jaar wel
heel anders over".
Is de manier van kleden aan leef
tijd gebonden?
Ulrike: "ik zou op m'n 45-ste
nooit in zo'n korte jurk lopen.
Tegen die tijd ben ik vast dik
ker geworden. Nee ik zou me
wel aanpassen".
Raoul: "Ik ook wel, maar ik zou
er toch nooit precies hetzelfde
willen bijlopen als mijn leef
tijdsgenoten".
Annelies: "Volgens mij zie ik er
later nog precies hetzelfde uit".
Frank: "Je moet aantrekken wat
je zelf prettig vindt".
Kleren zijn duur. Wat zouden jul
lie doen als er thuis niet genoeg
geld meer voor is?
Annelies: "Alles kan me gestolen
worden, als ik m'n hobo-lessen
maar kan houden. Ik wil naar
het conservatorium, dus dat is
voor mij het belangrijkste".
Raoul: "Ik ben gesteld op een be
paalde luxe. Als dat zou weg
vallen zou ik ervoor gaan
werken. Ik verdien er nu al wat
bij, anders kan ik mijn kleren
en het uitgaan niet betalen. Ik
zou niet zonder kunnen, denk
ik".
Frank: "Tsja, ik zou nooit meer
gaan werken om zelf meer geld
te hebben. Ik stop samep met
wat vrienden geld in bakfiet
sen. Ja, dat vind ik mooi. Ik
heb een hekel aan auto's. Zo'n
bakfiets, dat is toch een prach
tig vervoermiddel".
Zwembad krijgt
opvouwbaar dak
Als alles meezit kan er binnen
kort weer ovêrdekt worden ge
zwommen in het Katwijkse
zwembad De Miereweide. Het
is de bedoeling dat het buiten
bad wordt overkapt met een
vouwdak. Alleen als de ge
meenteraad daar een stokje
voor steekt gaat het niet door.
Maar daar ziet het niet naar uit.
De meeste gemeenteraadsle
den hebben al laten weten de
overkapping een goed plan te
vinden.
Het buitenbad wordt overkapt
omdat het binnenbad in juli
bijna geheel uitbrandde. Het is
nog niet zeker of er op de
plaats van het binnenbad een
nieuw zwembad verrijst. Om
de plannenmakers meer tijd te
geven wordt het buitenbad al
vast overdekt met een vouw
dak. Het is nu al zeker dat dit
vóuwdak niet meer zal worden
weggehaald.
Het voordeel van een dergelijk
dak datje als het ware zo kan
oprollen - is natuurlijk dat het
zwembad bij slecht weer kan
wordt afgedekt, terwijl bij
mooi weer, in de zomer, het
dak zo weer open is. Het nieu
we overdekte bad wordt voor
lopig alleen gebruikt door ver
enigingen en voor het school-
Overigens zullen volgend school
jaar in plaats van drie nog maar
twee klassen van Katwijkse la
gere scholen gaan zwemmen
(de derde en de vierde). Dat
kost de gemeente minder geld.
Het is wel de bedoeling dat
leerlingen die nog geen diplo
ma hebben en al in de vijfde
klas zitten nog wel de kans
krijgen om af te z
Verkoop van jeugdboeken
heel sterk teruggelopen
Uitgeverijen en verkopers van kinderboeken maken zich onge
rust. Dat is ook niet zo gek, want vergeleken met vorig jaar zijn
er in de eerst helft van 1983 800.000 boeken minder verkocht.
Grote bedrijven rekenen om de drie maanden of om het half jaar
uit wat ze die afgelopen tijd hebben verdient. Aan die cijfers kun
je zien hoe goed, of hoe slecht het gaat met een bedrijf.
Met de uitgeverijen en de boekenverkopers gaat het dus niet zo
goed. Dat komt vooral omdat de mensen minder verdienen en
dus minder kunnen uitgeven (dalende koopkracht heet dat ook
wel). En dat terwijl kinder- en jeugdboeken de afgelopen tijd
goedkoper zijn geworden.
Mensen lenen nu veel eerder boeken van de bibliotheék. Op die
manier kun je net zoveel lezen, alleen kost het minder.
Er Worden ook minder boeken verkocht, omdat er minder kinde
ren in Nederland zijn. Vroeger waren de gezinnen groter. Nu
hebben de meeste mensen maar twee of drie kinderen. Dan
koop je natuurlijk minder boeken.
De laatste jaren worden de gezinnen weer wat groter. Drie of vier
kinderen per gezin is niet zo'n uitzondering meer. De boeken
verkopers en uitgeverijen wachten met spanning op het mo
ment dat die kinderen gaan lezen.
Mexicaanse
verliefdheid
Manuel is een 16-jarige Mexi-
capise jongen. Hij woont in
Tijuana, een stad vlakbij de
grens met de Verenigde Sta
ten. In het boek 'Een gedeel
de hamaca' vertelt schrijfster
Selma Noort over Manuel.
Een gemakkelijk leventje
heeft hij niet. Zijn vader is
weggelopen, daarom moet hij
de kost verdienen voor zijn
oma, moeder en de andere
kinderen. Tijd om naar
school te gaan is er niet bij.
Daar heeft Manuel wel moei
te mee, want zijn vriendin
Juana is op de middelbare
school. Vergeleken bij haar
voelt hij zich stom. Maar wat
moet hü anders?
Manuel wil dolgraag met Juana
naar bed. Zenuwachtig koopt
hij zijn eerste pakje con
dooms. Maar hun eerste vrij
partij wordt geen succes. Bo
vendien vertelt Juana hem
dat hij niet zo als een klit aan
haar moet hangen. Ze wil vrij
zijn. Vervolgens kondigt het
meisje aan dat ze in Amerika
gaat studeren. Manuel ziet
zijn eerste liefde in rook op
gaan. Maar dat verdrietige ge
voel van binnen gaat langza
merhand voorbij. En Manuel
ontdekt dat er nog meer leu
ke meisjes rondlopen: Lupe
bijvoorbeeld.
'Een gedeelde hamaca' is een
leuk boek. (Een hamaca is
een hangmat, daarin slaapt
Manuel). Je leest hoe mensen
in Mexico leven en met el
kaar omgaan. De jongens en
meisjes daar zijn net zoals
wij: ze zijn gauw verliefd en
vinden vrijen lekker. Je kunt
begrijpen hoe teleurgesteld
Manuel is als Juana hem in
de steek laat. Hij vindt het
toch al rot dat hij nauwelijks
kan lezen en schrijven. Juana
kan dat allemaal wel. Ze
schrijft hem mooie brieven,
maar Manuel durft niet terug
te schrijven. Bang om af te
gaan. Hij voelt zich meer op
zijn gemak bij zijn nieuwe
vriendin Lupe.
Het boek is voor 13 jaar en ou
der. Het wordt uitgegeven bij
Leopold en kost f 16,90. Dit is
het tweede boek van schrijf
ster Selma Noort. Selma
heeft zelf in Mexico ge
woond. Nu woont ze in Lei
derdorp.
ZANDEWEER-LEEK - „Te gek
hoor. Wat vind ik het hartstikke
leuk dat ik in deze moeilijke tijd
45 mensen aan een baantje kan
helpen. Ik had nooit kunnen dro
men dat het nog eens zo'n succes
zou worden. En soms kan ik het
nog steeds niet echt geloven",
zegt een enthousiaste Sebastiaan
Vos (37) uit Zandeweer, uitvin
der van de inmiddels overbeken
de „clickets" ofte wel de magne
tische balletjes waar je zo leuk
mee kunt spelen. Zijn blijdschap
heeft uiteraard alles te maken
met het positieve nieuws van gis
teren over de vestiging van een
clicketsfabriek in Leek, waar in
door
Henk Kuipers
eerste instantie drie ploegen van
elk vijftien mensen en in de na
bije toekomst wellicht honderd
mensen gaan werken.
Volgens het vakblad „Speelmarkt"
gaat Clickets BV, waarvan Se
bastiaan Vos maar zo'n drie pro-
Maar Sebastiaan Vos is nog geen miljonair
cent van het aandelenpakket be
zit, dit jaar meer dan tien miljoen
gulden omzetten. Maar de be
scheiden ontwerper-uitvinder
uit Zandeweer heeft tot nu toe
nog steeds niet het hem door ve
len voorspelde schip met geld
gezien.
Elke zaterdag staat Sebatiaan Vos
op de markt in Groningen. Niet
om er clickets te verkopen, want
dat doet het grote zakenleven al
voor hem, maar om nieuwe spel
letjes en speelobjecten aan de
man te brengen of alleen maar
te laten zien.
Soms brengen bezoekers hem op
nieuwe ideeën of verbeteringen.
„Op de markt herkennen ze me
door al die publiciteit via kran
ten en tv en dan zeggen ze vaak:
hé, hoe kan dat nou? Jij bent
toch die jongen van de clickets?
Jii bent toch al lang binnen?
Maar dan vergissen ze zich wel.
De armoede is voorbij, want het
eerste beetje geld heb ik nu ont
vangen. Daardoor heb ik het ge
voel dat ik de afgelopen ander
half jaar niet voor niks heb ge
werkt. Het echte grote geld moet
nog komen. Dus kan ik mijn
baantje als concierge voorlopig
nog niet missen", zegt Sebas
tiaan Vos.
Clickets en daarmee verwante
spelletjes veroveren de wereld
Er worden miljoenenomzet
gehaald. In Vuren, in Dordrecht
binnenkort dus in Leek en moge
lijk ook in Spanje en Singapore
worden die magnetische bal
letjes aan de lopende band ge
produceerd, maar - vreemd ge
noeg - spoedt hun geestelijke
der zich nog dagelijks naar de
MBO-school voor Inrichtings
werk aanade Brugstraat in Gro
ningen, waar Sebastiaan Vos zijn
uurtjes aangenaam vult met kof
fie zetten, broodjes smeren, de
kachel brandend houden, ko
pieerwerk en boodschappen
doen. „Dat is ook vreemd, dat ik
hier nog steeds zit. Je kunt zeg
gen dat ik wereldwijd succes
heb, maar ik heb gemerkt dat je
van succes alléén niet kunt eten.
Zodra er straks voldoende geld
uit de clickets en de andere spel
letjes komt, kan ik met het con-
ciergewerk ophouden, maar mis
schien blyf ik hier wel. Want ik
vind het gewoon een leuk baan
tje. In Zandeweer is het zo stil.
daar spreek je niét zoveel men
sen. Hier wel. Die verzorgende
taak ligt me goed. En bovendien
werk ik maar halve dagen, dus
hou ik heus nog wel tijd over
voor clickets en aanverwante za
ken".
Clickets BV die dus nu ook in Leek
een fabriek gaat beginnen, heeft
vier aandeelhouders, namelijk
drie commerciële mensen die
volgens Sebastiaan Vos samen
ongeveer 97 procent van de aan
delen bezitten plus Vos zelf die
drie procent van de aandelen
heeft gekocht. Meer geld had hij
niet. Dat betekent dus dat hij in
vergelijking met de drie andere
heren bijna geen dividend zal
krijgen. Maar met hulp van zijn
advocaat zal straks een contract
worden getekend waarin een
deel van de jaarlijkse wereldom-
zet voor Vos wordt geregeld.
