c
EG vraag t grote offers
Kerkje, kerkje wat gebeurt er?
Turkse junta beperkt
politieke speelruimte
ZATERDAG 6 AUGUSTUS 1983
Meningen
De persconferentie, waarop vorige
week vrijdag de bezuinigingen
op de landbouwuitgaven werden
aangekondigd, werd door Paul
Dalsager, laten wij maar zeggen
de 'minister van landbouw van
de EG', besloten met de oproep:
..Pleeg geen verzet, wij zijn van
plan het landbouwbeleid te ver-
sterken en te verbeteren".
door
Rinse Zijlstra
Ik heb enige twijfel of degenen die
de voorgestelde bezuinigingen
moeten verwerken deze plannen
met vlaggen en applaus zullen
begroeten. Inmiddels zijn echter,
zoals gebruikelijk, de burelen
van de EG in Brussel gedurende
de maand augustus gesloten en
zullen de reacties derhalve vier
weken kunnen rijpen. Laat ik, al
vorens mijn commentaar te ge
ven, nog even de hoofdzaken in
uw herinnering terugroepen:
De ontwerp-begroting van de EG
vertoont een totaal aan uitgaven
van 62 miljard gulden. Ongeveer
twee derde van dit bedrag is, zo
als bekend, nodig om de land
bouwuitgaven te dekken. Deze
landbouwuitgaven stijgen naar
de mening van de commissie te
sterk, nl. ca. 30 procent in 1 jaar.
Deze stijging wordt vooral ver
oorzaakt door het feit dat de pro-
duktie van melk, vlees, granen
en olijfolie - om maar een paar
van de belangrijkste produkten
te noemen - sneller toeneemt dan
de vraag.
Het gevolg hiervan is dat de voor
raden zeer snel aangroeien en de
financiering van opslag en afzet
uit de hand dreigt te lopen. Wel
nu, de voorstellen die vrijdag ge
presenteerd werden, hebben der
halve ten doel de produktie-uit-
breiding te beteugelen en daar
door de uitgaven met 15 a 20 pro
cent te beperken. Als de door de
Europese Commissie aangege
ven wegen ook door de raden
van ministers bewandeld zullen
worden, zullen de gevolgen diep
insnijden. Het zware weer, waar
op ik in mijn vorige rubriek doel
de, is dan wel volledig losgebar
sten.
Laat ik opnieuw ter illustratie de
hoofdlijnen van de voorstellen
voor u formuleren:
1. Het prijsbeleid zal in de komen
de jaren zeer restrictief zijn. In
rond Nederlands gezegd: op
prijsverhogingen mag in deze si
tuatie niet worden gerekend.
2. De monetaire compenserende
bedragen worden zeer beperkt
en de bestaande snel afgebroken.
Opnieuw uit het jargon vertaald:
landen met een sterke valuta, die
revaluaties hebben doorgevoerd,
moeten met prijsverlagingen re
kenen.
3. Er komt een heffing op de pro-
duktietoename, waarbij 1981 als
basisjaar zal gelden. Voor de Ne
derlandse veehouders zal dat bij
voorbeeld betekenen dat meer
dan 1 miljard kg melk, zijnde de
produktie-uitbreiding sindsdien,
extra wordt belast. Hoe hoog die
belasting zal uitvallen is nog niet
bekend. In vroegere stadia is wel
eens genoemd 70 procent van de
huidige prijs. Welnu, als dit het
geval zou zijn, zou afgerond ie
dere extra liter met ca. 50 cent
worden belast, zodat de Neder
landse veehouder in dat geval
meer dan 500 miljoen gulden zou
moeten opbrengen. Er wordt
reeds over alle melk 1,5 cent zgn.
medeverantwoordelijkheidshef
fing geind, zodat in combinatie
deze beide maatregelen een af
dracht van 700 miljoen gulden
zouden meebrengen. Daarmee
acht de commissie echter de vee
houders nog niet voldoende aan
geslagen.
1. Voor de zgn. intensieve veehou
derijbedrijven heeft zij nog een
extra belasting in petto, die - met
de maatstaf door de Europese
Commissie aangelegd - nog eens
bijna een kwart van de in totaal
63.000 bedrijven zou omvatten.
5. Vervolgens zullen de interven
tiemogelijkheden worden be
perkt, d.w.z. dat de mogelijkhe
den om overschotten bij over
heidsbureaus in te leveren dras
tisch worden ingeperkt.
6. Voeg ik hierbij nog het voorne
men om ook de invoer van
grondstoffen voor de mengvoe
derindustrie te belasten dan mag
de conclusie worden getrokken
dat de realisering van deze voor
stellen een geduchte aderlating
voor de agrarische sector in het
algemeen, maar vooral voor de
veehouderij in het bijzonder, zul
len betekenen. De voorsprong
die wij in Nederland hebben op
gebouwd, de vrucht van vak
manschap en specialisatie, zal op
een aantal terreinen fors worden
afgestraft.
Als het om beteugeling van de pro-
duktie gaat, ligt de kern van de
voorstellen bij het
om de uitbreiding hiervan z
te belasten. Op deze
wordt een soort produktiecon-
tingentenng per bedrijf inge
voerd. die dan door de zuivelfa
brieken mag worden toegepast,
een opdracht waar besturen en
directies nu niet bepaald geluk
kig mee zullen zijn en die onge
twijfeld veel praktische proble
men zal meebrengen.
Enfin, de liefhebbers van contin-
gentering kunnen hun hart opha
len. Ook de aantasting van het in
terventiestelsel bergt m.i. grote
risico's in zich. Het gaat dan nl.
niet alleen om het mager melk
poeder of de boter, maar het ge
hele stelsel kan inzakken, waar
door chaotische toestanden op
de markt kunnen ontstaan.
Wat de grondstoffenimport voor de
mengvoedersector aangaat, ge
tuigt het voorstel om de zgn.
graanvervangende produkten te
belasten niet van veel bereidheid
om de handelspolitieke conflict
stof met de Verenigde Staten te
reduceren, evenmin trouwens
als de in het vooruitzicht gestel
de heffing op oliën en vetten, die
de concurrentiepositie van de
olijfolie wat moet opkrikken. Het
lijkt mij op dit laatste punt ver
standiger dat de Europese Com
missie eerst maar eens tracht de
miljoenen guldens in de porte
monnee te houden, die volgens
een rapport aan fraude in de olijf
oliesector in Italië verdwijnen.
De huidige voorstellen zullen, zo
als gezegd, financieel een ge
duchte aderlating voor de agrari
sche sector betekenen. Naar
mijn mening verdienen deze
voorstellen dan ook scherpe kri
tiek en niet alleen uit een inko
mensoogpunt. Het is in de eerste
plaats aan de minister van land
bouw, na overleg met de land
bouworganisaties, om de kritiek
in alternatieve voorstellen om te
zetten. Hierbij staat vast dat er
geen voorstellen denkbaar zijn,
die de producenten en hun coö
peraties onberoerd zullen laten.
Daarvoor zijn de problemen bij
de afzet te groot geworden.
De gemeenschappelijke land
bouwpolitiek begint in plaats
van de motor van de EG de mo
lensteen om de hals van de Euro
pese Gemeenschap te worden.
De deuren van de Brusselse bu
relen zijn gesloten. De ontwer
pers van deze plannen zitten met
een cocktail onder de palmen.
Aan de georganiseerde land
bouw. doordrongen van de ernst
van het probleem, de opdracht
thans een beter werkstuk dan dit
af te leveren.
iDe auteur is voorzitter van de Konink
lijke Nederlandse Zuivelbond)
Meningen op deze
pagina zijn voor
rekening van de
auteurs
„Az en oz", weinig en zuiver, moe
ten de partijen zijn die deelne
men aan de Turkse parlements
verkiezingen die voor 6 novem
ber zijn uitgeschreven. Dat heeft
president Evren duidelijk geëist
tijdens een van de vele toespra
ken die hij de laatste weken heeft
gehouden als hoofd van de junta
van vijf generaals die sinds de
staatsgreep van 12 september
1980 het land bestuurt onder de
naam Nationale Veiligheidsraad
(NVR). Met 'zuiver' bedoelde hij
dat ze geen smetten uit het verle
den moesten vertonen, dat ze
niets maar dan ook niets te ma
ken mochten hebben met de par
tijen van voor 1980. Die zijn alle
buiten de wet geplaatst omdat
ze, in de ogen van het generaais-
bewind, bijdroegen tot het ge
vaar van een burgeroorlog.
door
Frans van Hasselt
„Het moet zo worden dat twee Tur
ken tot verschillende partijen be
horen zonder elkaar naar het le-
ven te staan", heeft Evren in een
andere speech verklaard. „Zoals
de een voorkeur heeft voor blon
dines en de ander voor brunettes
en die twee toch vredig als buren
naast elkaar leven".
De president, die onlangs tot de ci
viele staat is teruggekeerd, houdt
zich strikt aan zijn eigen richtlij
nen, met het gevolg dat er nog
niet veel schot zit in de oprich
ting van levensvatbare nieuwe
partijen. Met kennelijke instem
ming van het regime is meteen
zodra de inschrijving was ge
opend een Partij van Nationalis
tische Democratie opgericht, on
der generaal b.d. Turgut Sunalp,
maar er zijn nog niet veel aanwij
zingen dat deze wortel schiet bij
de bevolking. Nog minder is dat
het geval met de ietwat linkser
ogende Populistische Partij, die
wat later ter wereld kwam onder
leiding van de eveneens uit het
regime voortgekomen Necdet
Calp, vroeger secretaris op het
kabinet van de eerste minister.
Wat meer weerklank was er voor
een andere rechtse partij die zich
Moederlandpartij noemt en be
hoorlijk aan de weg timmert. De
leider ervan, Turgut Ozal, heeft,
eerst onder de rechtse civiele
premier Demirel en daarna on
der de junta, als superminister
van economische zaken de hoge
inflatie succesvol bestreden,
waarbij echter van het volk een
grote teruggang in koopkracht
werd gevergd. Bankschandalen
noopten hem vorig jaar tot aftre
den, al was hij daar niet recht
streeks bij betrokken.
Populair is deze man niet bepaald,
maar duidelijk is hij wel. En bo
vendien mikt hij, meest door zijn
eigen levenswijze, op het prakti-
zerende islamitische deel van de
bevolking. Het is niet ondenk
baar dat de onmiskenbare econo
mische onlust en malaise - een
arbeider moet nu tweemaal lan
ger werken voor een kilo vlees
dan in 1980 - zich op vage wijze
zal uitkristalliseren langs ver
sluierde islamitische kanalen,
ook al kreeg juist de man die nu
deze partij leidt de schuld van de
grote verarming die de Turken
tussen '80 en '82 trof.
Na de oprichting van Ozals partij is
het modderen geworden met het
registreren van de daaropvolgen
de. Een rechtse Partij van het
Grote Turkije ging spectaculair
en veelbelovend van start, maar
mikte zo duidelijk op het nog al
tijd actieve kader van Demirels
nu verboden Gerechtigheidspar-
tij, dat zij al na elf dagen werd
verboden; twee van haar oprich
ters werden samen met Demirel
zelf en nog dertien oud-politici
naar een, overigens nogal lu
xueus, deportatieoord gestuurd.
^Iu was het de beurt van links het
vacuum te vullen dat bleef be
staan na de oprichting van de
twee reageerbuispartijen van Su
nalp en Calp. Een Sociaal-Demo
cratische Partij (SODEP) werd
gevormd, zonder de instemming
van de oude sociaal-democrati
sche leider Ecevit, maar met als
voorzitter professor Erdal Inonu,
zoon van de legendarische twee
de president van de republiek.
Drie weken later werden 21 van
de 37 oprichters, onder wie de
snel populair wordende Inonu,
getroffen door een zogenaamd
'veto' door de Nationale Veilig
heidsraad; een recht dat de junta
zich nadrukkelijk had voorbe
houden ook al geschiedt het zon
der opgave van redenen.
partij moet, behalve in
34 van de 67 provincies zijn geor
ganiseerd, 31 door het regime er
kende oprichters kunnen verto
nen. De SODEP toog, onder
nieuwe leiding van oud-provin
cieprefect Kartay, ijlings aan het
werk om nieuwe oprichters op te
sporen. Hij vond er twintig, van
wie er echter binnen een week
weer vijftien door het regime
De generaals Evren (rechts) en Ersin: veto
werden afgewezen. De SODEP
heeft nu 21 erkende oprichters
en moet er nog tien bij hebben
om legaal te worden, maar men
begint zich af te vragen of het re
gime niet een pesterig spelletje
speelt met deze formatie en tot
24 augustus, de dag dat alle par
tijen definitief moeten zijn aan
gemeld, zal verhinderen dat er
genoeg oprichters zijn erkend.
Ook ter rechterzijde kwam men
nog tot twee vergeefse pogingen
partijen overeind te zetten die te
ruggrepen op Turkije's verleden.
Van de Wedergeboortepartij, die
appelleerde aan de nostalgie van
veel Turken naar het regime-
Menderes (1950 tot '60) waarvan
de leider na een militaire staats
greep werd opgehangen, werden
alle oprichters 'gevetood'. De
Partij van het Rechte Pad, die op
haar beurt Demirel's voormalige
kader en electoraat trachtte te
mobiliseren, zag 30 van haar 34
oprichters ongeschikt verklaard.
Evren en de zijnen maken er geen
geheim van twee a drie puur
nieuwe partijen genoeg te vin
den. „Tweeëneenhalf schertste
onlangs veelbetekend Ozal, op
dacht valt naarmate de Demirel-
en Inonu-aanhangers op dood
spoor lijken te worden gema
noeuvreerd. Zijn partij zou. vol
gens vele waarnemers, bij een
enigszins democratische proce
dure als grootste uit de bus kun
nen komen, zeker als Demirel-
aanhangers bij gebrek aan een ei
gen idool alsnog hun stem uit
brengen op de man die in 1980
door Demirel (en niet door de
junta) als 'redder van de Turkse
uitverkoren
Sommigen houden onder deze om
standigheden rekening met de
mogelijkheid dat ook de Moeder
landpartij, al zijn haar oprichters
nu door het regime erkend, als
nog zal worden aangepakt in de
figuur van Ozal, die men immers
net zo goed als Demirel en Ece
vit, als een soort figuur uit de ou
de politieke wereld kan zien. In
1977 was hij parlementskandi-
daat voor de, nu ook verboden,
fundamentalistisch islamitische
Partij van Nationaal Behoud,
waarin zijn broer een der kop
stukken was. Er wordt gefluis
terd dat er nog zoiets als een
'dossier-Ozal' bestaat waarvan
het regime gebruik zou kunnen
maken als Ozal op een verkie
zingsoverwinning zou lijken af te
stevenen.
Voor generaal b. d. Sunalp moet
het een nachtmerrie zijn op
nieuw af te gaan, zoals hij in 1973
afging toen hij vergeefs probeer
de zijn superieur, de toenmalige
opperbevelhebber Gurler, in het
parlement tot president van de
republiek gekozen te krijgen.
Gurler, een echte krachtpatsers
figuur, was met dit vooruitzicht
uit het leger getreden en had zich
in de Senaat laten benoemen
door de aftredende president Su-
nay. De verwachting was dat het
al twee jaar totaal geinti meerde
parlement hem wel zou kiezen,
zeker toen de halve legerleiding
in gala-uniform op de tribune
plaatsnam. Maar voor ëën keer
bleken de leiders van de twee
grote partijen. Demirel en Ece
vit, samen te kunnen werken om-
dit te verhinderen.
Gurler en in mindere mate Sunalp
gingen af en werden 'rezil', bela
chelijk, het ergste wat een Turk
se topgeneraal kan overkomen.
Gurler, die natuurlijk niet meer
terug kon keren naar zijn militai
re post, heeft daarna niet lang
meer geleefd. Op 6 november zal
Sunalp in ieder geval wraak wil
len nemen voor wat er tien jaar
geleden is gebeurd. Demirel en
Ecevit, die toen voor één keer te
gelijkertijd de legerleiding trot
seerden, dienen voor altijd te
worden vergeten.
(De auteur houdt zich als correspon
dent van deze krant bezig met Grie
kenland en Turkije!.
Velen, zelfs niet-katholieken en
"de vreemdeling in Jeruzalem of
Rome", hebben al ontdekt dat er
in Rome wat loos is. Paus Johan
nes Paulus II houdt zich per
soonlijk meer dan zijn voorgan
gers bezig met het uitkiezen van
de bisschoppen. Sinds enige tijd
is het ook uit met de Nederland
se traditie dat een bisschop uit
het eigen diocees voortkomt. Ik
heb er begrip voor dat vele Ne
derlanders, jammer genoeg, nog
moeilijkheden hebben met dit
verloren privilige. Hopelijk zet
ten ook deze Nederlanders de
klok gelijk met Rome en aan
vaarden zij dat de betere kandi
daat soms in een andere provin
cie woont. Tot zover kan ik het
persoonlijk benoemingenbeleid
van de paus, zijn ingreep in het
Curiekerk op dit gebied, best be
grijpen en billijken.
door
F. Mooren
Ik heb echter moeite met het vol
gende. Deze paus heeft persoon
lijk de eenheid en consolidatie
verkozen boven de verandering
en de oecumene, zelfs ten koste
van de gelovigen. Het is uit met
het door Johannes XXIII ver
kondigde "aggiornamento" (bij
de tijd brengen). Rex Brico - El-
seviers Magazine stelt dit dui
delijk en verwijst daarvoor naar
de Vaticanisten en sociologen,
die de paus dagelijks volgen en
bestuderen en die dit gegeven
rijkelijk in kaart hebben ge
bracht.
Is dit kritiek op het pauselijk be
noemingenbeleid? Ja. Ik ver
wacht dat er nu onmiddellijk
vlijtige briefschrijvers opsprin
gen. Mensen die het signaleren
van een dergelijke feitelijkheid
verontwaardigd afwijzen, laat
staan die kritiek dulden op de
heilige vader. Zij staan klaar met
het arsenaal van stempels zoals
"schande", "schandalig", "weer
polarisatie" en dies meer om aan
schrijver en stuk (zelfs ongele
zen) een der stempels te geven.
Helaas hebben teveel goedwil-
lenden de interesse en de illusies
in de Roomse Kerk, mede dank
zij Rome, verloren.
Ze zwijgen zelfs. Zo niet een paus
kenner bij uitstek. Peter Heb-
blethwaite. die stelt: "De gedach
te dat de paus weliswaar naar
buiten met imponerende over
tuigingskracht de mensenrech
ten verdedigde als hij de naties
toesprak, maar die binnen de
kerk niet behartigde, baarde
vooruitstrevende kerkelijke lei
ders zorgen. "Recent stelde me
vrouw Klompé dat zij moeite
heeft om dit benoemingenbeleid,
van de paus persoonlijk, te be
grijpen. Ik wil haar woorden
graag tot de mijne maken. Im-'
mers, wat is dat voor een beleid?
Een 70-jarige hard werkende, in
tegere, intelligente, loyale, be
gaafde man, met een grote staat
van dienst, nota bene een Curie
kardinaal. 4 jaar lang in de kou
laten staan als deze om hulpbis
schoppen vraagt? Is het nog
menselijk te noemen iemand in
zijn 66ste levensjaar een dubbele
taak te geven (in Utrecht en Ro
me, het reizen alleen is al een
zware opgaven) en hem dan ja
ren aan de lijn te houden voordat
er hulp komt? Erger, zelfs in Ro
me zijn rechterhand weg te pro
moveren? Het moet mij van het
hart, ik noem dit onbarmhartig,
onmenselijk, misbruik maken
van iemands hoog bekend staan
de loyaliteit.
Als mijn definities over barmhartig
en menselijk bijgesteld moeten
worden, wil ik gaarne de "Room
se" opvatting zien over de limiet
tussen menselijk en onmense
lijk. Ik kan moeilijk veronder
stellen dat daarbij de begrippen
"volgzame gehoorzaamheid" of
"kritiek ongepast" ingevoerd
zijn. Velen in Nederland hebben
al lang niet meer de illusie te
denken dat de paus zich nu nog
zal storen aan voordrachten voor
bisschopsbenoemingen door de
jaar voor aangewezenen zoals nu
het Kapittel van Rotterdam en
binnenkort van Haarlem.
Op zijn zachtst gezegd noem ik het
zorgwekkend dat de paus méér
gewicht geeft aan andere onbe
kende informatiebronnen als aan
de officieel aangewezen bron-
Hebben deze laatste hun klokjes
niet gelijk gezet met Rome? Ik
geloof niet dat dat het geval is,
wel dat Rome meer te onpas als
gepast de klok blijft terugdraai
en, gewoon de eigen gang gaat
zelfs ten koste van de gelovigen.
De geschiedenis der laatste jaren
geeft dit duidelijk aan. In 1975
wist "Rome" het ook zo goed.
Om Bisschop Simonis uitspraak
eens anders te gebruiken, "er
werd geen vreemdeling uit IJs
land of de Azoren gehaald". Wel
werd een uiterst capabele kardi
naal uit Rome in Utrecht ge
dropt. Na een jaar werken beves
tigde deze "Rome" dat gehoor
geven aan de andere bronnen, in
feite een miskleun was, een on
derschatting van de werkzaam
heden door Rome.
Zeven jaar lang zou het lobbyen
gaan duren voordat "Rome" lees
de paus persoonlijk wat gevraag
de hulp gaf. En bij die gelegen
heid kreeg Limburg, zowaar,
zelfs ongevraagd, als een ge
schenk!?), een hulpbisschop.
Wat is dat toch voor een beleid?
Ik kan Rex Brico volgen als die
vreest dat een voortgaan van dit
benoemingenbeleid de sektari
sche gettokerk opdringt, waarin
talloze goedwillende gelovigen
zich niet meer thuis voelen. Ik
kan de kerkhistoricus L. Rogier
begrijpen als die stelt dat een
"overbeklemtoning van de plicht
tot volgzaamheid gelijk is aan de
dood in de pot voor de gemeen
schappen".
De apostel Paulus toonde reeds
aan dat hij niet als een dwinge
land noch in blinde gehoorzaam
heid Petrus aanwijzigingen wil
de volgen, daar waar Petrus vol
gens hem Paulus het aan het ver
keerde eind had En Petrus luis
terde, Paulus kreeg gelijk, de
klok werd bijgezet. Deken
Schlatman van Leiden durfde
openlijk aan de bel trekken en
een appèl richten tot velen om de
voordracht van het Rotterdamse
Kapittel te steunen. Ik pleit ook
hiervoor. Ik waag het zonder
meer aan te nemen dat dit Kapit
tel de hoge verantwoordelijkheid
aan kan. Ook dat dit Kapittel
zich niet beperkt tot de groep
"eigenheimers".
Immers, een provinciaal van een
orde of een secretaris-generaal
van de Bisschoppenconferentie,
mensen met een grote bestuurlij
ke ervaring, ook al zijn ze nog
niet bekleed met het bisschoppe
lijk purper en waardigheid, kun
nen soms meer de "aangewezen"
kandidaat zijn dan de beste de
ken, of uitstekende pastoor of
aanwezige hulpbisschop. Bis
schop Simonis kan wel stellen
dat het lobbyen in Rome niet
eenzijdig is en men daar goed
geïnformeerd is. Ik stel daar te
genover dat Vaticanisten, onder
wie zelfs kardinalen, deze me
ning niet delen. Bovendien wor
den 'helaas' menselijkerwijze be
grijpelijk, de informaties van "al
leluja-hoe-goed" liever geloofd
dan die van hen, die bedenkin
gen of kritiek wagen te uiten
(waaruit ook weer blijkt dat kri
tiek een gave is)
Als de nog overgenleven geïnteres
seerden (de groep is aardig uitge
dund, ik herhaal het, ook door
Rome's activiteiten) nu geen de
ken Schlatmann serieus durven
nemen en niets ondernemen,
moeten deze gelovigen straks
niet raar staan te kijken wanneer
in Rotterdam en Haarlem weg
wijzers komen te staan, terwijl
deze diocesen woestijnen en on
doordringbare bossen zijn ge
worden, waar geen gelovige
meer in gaat.
Hooguit er overheen vliegt en daar
eenlingen ziet roepen en... maar
wegwijzers plaatsen. Rex Brico
wijst op het gehoorzame schaap
en de trouwe, doch opstandige,
hond, die ervoor waakt dat zijn
meester niet inslaapt. In Maas--
tricht gaat in augustus de Nood
kist weer rond, d.w.z. de kist van
St. Servaas met diens stoffelijke
resten wordt rondgedragen, zo
als dat vroeger in tijden van nood
gebeurde. Is het een coinciden-
tie? Ik nodig de dekens van het
diocees van Rotterdam noch an
deren niet uit om massaal mee te
trekken. Men kan thuis bidden
om Gods hulp, dat is hard nodig.
Maar daarmee is het werk niet
gedaan. Symbolisch stuur ik ge
noemde dekens gaarne de Nood
kist. Wat zou het mooi zijn als ze
zich opstellen achter collega
Schlatmann.
Niet bang zijn voor, of als dooddoe
ner gebruiken, "weer polarisa
tie". Wel de moed hebben om de
kansel op te gaan en de priesters,
de kloosterlingen, de gelovigen,
uitnodigen om zonder meer de-
voordracht van het Kapittel te
steunen. Wat zou het mooi zijn
als deze dekens de gelovigen ook
nog een handje helpen, hen tege
moet komen, door lijsten ter on
dertekening in de kerken neer te
leggen.
Ik weet het, het is voor deze de
kens niet makkelijk. Het zijn ook
mensen. Soms is het heel moei
lijk om èn "gehoorzaam schaap"
te zijn èn trouwe, waakzame,
hond die niet alleen achter de
deuren tegen zijn meester blaft
opdat deze niet in slaap valt, of
zich met het beroemde kluifje,
het compromis, laat tevreden
stellen. Voor dekens is het soms
erg moeilijk een beetje Paulus te
zijn met het gevaar gestenigd te
worden. Ik hoop dat vele lezers
niet wachten op de dekens en
simpel stellen: wij steunen de
voordracht van het Kapittel, wij
verwachten een zeer serieuze
aanpak door én de bisschoppen
èn "Rome" en geen onderschui
ving en dit kenbaar maken aan:
1 Kardinaal Baggio, Perfect van de
Heilige Congregatie voor de Bis
schoppen, Piazza Pio XII, Nr: 10,
00193 Rome.
2. De Bisschoppenconferentie,
Biltstraat 121, 3507 LA Utrecht.
Ik heb geen illusies over "de goede
afloop. "Daarvoor ging Rome
reeds te lang te ver. Hoge Kerke
lijke leiders hebben en de Heili
ge Congegratie voor de Bis
schoppen èn de Heilige Vader ja
renlang verteld, dat dit beleid on
geloofwaardig is en de interesse
van vele gocdwillenden tot nul
reduceert. En toch roep ik op om
adhesie te geven aan het Kapit
tel.
(De auteur is particulier secretaris van
de Braziliaanse aartsbisschop Dom
Helder Camaral
IDiscussie gesloten)
