"Connors lachte me uit, maar
dat kon maar bij
een paar punten.
Kevin Curren begraaft weer een kampioen
Sprookjes
Odizor en
Bassett
zijn uit
Tourdebuut
van Manders
DINSDAG 28 JUNI 1983
PAGINA 13
Van welke kwaliteit is het tennis
dat op het ogenblik op Wimble
don wordt gespeeld?
Die vraag is wel gewettigd na de
ongewone gebeurtenissen die
zich in de eerste acht dagen
van de All-England kampioen
schappen hebben voorgedaan.
Een hele rits geplaatste spelers
en speelsters tolde al in de be
ginfaseomver: Vilas, Clerc, Wi-
lander, Kriek, Bunge, Shriver
herinner ik me zo uit het blote
hoofd. Verrassingen zijn er al
tijd, maar dit was bijna onge
hoord.
Hoe ver moeten we in de historie
teruggaan om mee te maken
dat de als nr. 2 geplaatste da
me (Chris Evert) niet eens de
laatste zestien haalt en de als
nr. 1 geplaatste heer Connors)
faalt in zijn poging de kwartfi
nales te bereiken?
Het is buiten kijf dat het peil in
de breedte is toegenomende
kwaliteit heeft zich verdicht.
Tussen sommige geplaatsten en
een grote groep anderen zit
maar heel weinig verschil. Dat
verklaart een deel van de ver
rassingen.
Aan de top lijkt het mij te stagne
ren. Ik baseer mijn oordeel op
wat de BBC, waarvan de ont
vangst gelukkig heel goed is, de
kijkers elke dag voorzet. Dat is
een beperkt aantal partijen, ze
ker, maar wel de meest interes
sante. En de kwaliteit van dat
tennis vind ik nogal wisselend.
Je ziet af en toe fantastische sla
gen, maar ook zo ontzettend
veel slordigheden en fouten op
gewone ballen. Er wordt zo veel
kracht getoond en zo weinig fi
nesse.
Misschien ook wel begrijpelijk,
want er wordt tegenwoordig
het hele jaar rond getennist.
Niemand neemt nog echt zijn
rust. Dat werkt vergroving in
de hand. Er is te veel geld te
verdienen.
Nu Connors van het toneel ver
dween is, is McEnroe de hoogst
geplaatste speler. Hij won gis
teren van Scanion maar het
gebeurde met zwoegen, zweten
en wurmen. Het overwicht van
de ware kampioen ontbrak.
Het gaat allemaal zo kramp
achtig. Geen moment heeft hij
tot dusver de indruk gewekt
zijn spel in de hand te hebben.
Nee, het is allemaal niet zo bril
jant.
Er wordt in de vakbladen nogal
eens geschreven dat de kam
pioenen van nu duidelijk supe
rieur zijn aan die van vroeger.
Het spel, zo zegt men, wordt nu
zoveel atletischer en dynami
scher gespeeld enz. enz.
Ik ben altijd huiverig voor dat
soort vergelijkingen en consta
teringen. Ze zijn meestal un
fair. leder tijdperk heeft zijn
eigen omstandigheden en
brengt zijn eigen kampioenen
voort.
Maar zelfs als je de vergelijking
aangaat, twijfel ik ten zeerste.
Ik beperk me nu even tot het da
mestennis. Dat heeft zich de
laatste jaren zeer ontwikkeld.
De jeugd is letterlijk komen
aanstormen. Maar wie zitten
er in de laatste acht op Wimble
don? Speelsters van déze tijd
zoals Navratilova, Kathy Jor
dan en Andrea Jaeger, maar
óók oude strijdkarossen als Bil
ly Jean King en Virginia Wa
de, vrouwen van een vorige ge
neratie, hun top al lang voor
bij.
Billy Jean. Ze speelt al meer dan
twintig jaar op Wimbledon.
Veertig wordt ze dit jaar. Haar
knieën, al enkele keren geope
reerd, zijn versleten (je merkt
dat heel goed bij haar lage vol
leys), haar vitaliteit is niet
meer wat ze geweest is, haar
service haalt niet meer bij vroe
ger.
De snelheid, de wendbaarheid,
het is allemaal minder gewor
den.
Wat alleen gebleven is, is haar
wedstrijdmentaliteit. Niet ka
pot te krijgen. En daarmee ver
slaat ze meiden die gemakke
lijk haar dochters konden zijn.
Ze blaast haar partijtje nog ferm
Op zo'n moment denk ik: het valt
wel mee (of liever: tegen) met
die vooruitgang.
Zuiver
Mooie sport viel er dit weekeinde
te genieten op de kunststof-
baan van de Leidse Hout,
waar de Nederlandse jeugd
kampioenschappen atletiek
werden gehouden. Ik heb daar
heerlijke uurtjes doorgebracht.
Het omvangrijke toernooi was
buitengewoon goed door de AV
Holland georganiseerd.
Er is bijna geen zuiverder tak
van sport aan te wijzen dan at
letiek. Je hebt er geen gedon
derjaag met combines, kop
mannen en knechten, zoals in
de wielrennerij; geen vuilig
heid, zoals in de voetballerij;
geen mensonterende toestan
den als bij het boksen; geen
bloedstollende ongelukken als
bij het motorracen, nee, de atle
tiek biedt zonder woeste sensa
ties recht-toe-recht-aan strijd
van man tegen man en vrouw
tegen vrouw. Maar het zal wel
te ongecompliceerd zijn, want
de atletiek trekt relatief weinig
beoefenaren en nog minder pu
blieke belangstelling.
Dat is jammer.
Jeugdkampioenschappen in wel
ke tak van sport ook bekijk ik
altijd met gemengde gevoelens.
Ze zijn geen doel op zichzelf, al
is een titel natuurlijk heel
mooi, maar een tussenstation
netje naar een hoger podium.
En hoeveel van die atleten en
atletes, die nu succesvol waren,
zullen ook inderdaad de belof
ten inlossen en uitblinkende se
nioratleten worden?
Zo velen haken voortijdig af.
Anderen blijken gewoon al heel
jong aan hun plafond te zitten
en reiken niet verder.
Emiel Mellaard (met vijf titels de
meest in het oog lopende jeug-
datleet), Menno Swier, Jan
Jansen, Yvonne van Dorp, ho
ren we later ooit nog wat van
hen of blijven ze zoals zo velen
steken bij de term "veelbelo
vend"? Het is niet alleen een
kwestie van talent, maar ook
van geduld, toewijding en
hardheid.
In maar weinigen zit dat alle
rsaai.
Ronde van Italië
De journalist, schrijver en kunst
criticus Dino Buzzati (1906-
1972) volgde in 1949 voor het
dagblad Corriere della Sera de
Ronde van Italië en schreef
daar elke dag een stuk over.
Hij deed dat op zijn eigen, zeer
originele wijze en dat resul
teerde in aparte sfeertekenin
gen van het wielrennen en van
Italië en de Italianen zo vlak
na de oorlog.
Claudio Marabini las die artike
len als jongeman en ze zijn hem
bij gebleven. Tien jaar na de
dood van Buzzati heeft hij ze
gebundeld tot een boekje "Dino
Buzzati al Giro d'Italia" en de
zer dagen verscheen bij Veen in
Utrecht de vertaling: "De Ron
de van Italië". Ik ben daar he
lemaal wég van.
Oh, hoe markant beschrijft hij al
les wat hem in die ronde onder
ogen komt. Hoe gloedvol schetst
hij de Italiaanse provincie. Je
vóelt via zijn pen bijna de zo
merse warmte van de dorpjes
waar de renners doorheen trek
ken. Hij vlecht er stukken ge
schiedenis doorheen, soms slaat
zijn fantasie op hol en zo
maakt hij als het ware zijn ei
gen "Giro".
De Italiaanse ronde van 1949 is
waarschijnlijk de boeiendste
uit heel de historie van deze
etappewedstrijd. Van wielren
nen had Buzzati niet zo heel
veel verstand maar het heroï
sche gevecht dat de grote mata-
doren Bartali ("Hector") en
Coppi ("Achilles") met elkaar
leverden, geeft hij als geen an
der weer, juist omdat hij méér
dan alleen wielrenners bezig
ziet.
Bartali, de oude leeuw, gaat ten
onder in de Alpen. Buzzati
schrijft dan: "Vandaag voor
het eerst een verslagen Bartali.
En dat is triest, ook omdat het
een directe verwijzing is naar
ons aller lot. Vandaag heeft
Bartali voor het eerst begrepen
dat de tijd van verval voor hem
is gekomen. En voor de eerste
keer heeft hij gelachen. Met ei
gen ogen hebben we het feno
meen geconstateerd toen we
langs hem reden. Iemand aan
de kant van de weg begroette
hem. En terwijl hij zijn hoofd
een beetje naar hem toedraai
de, lachte hij: de humeurige,
asociale, antipathieke, onhan
delbare, ongelikte beer met zijn
eeuwig ontevreden kop, juist
hij heeft gelachen".
Serse
Prachtig is hoe Buzzati de figuur
van Serse Coppi beschrijft, de
broer van de machtige Fausto.
Die twee zijn zeer aan elkaar
gehecht. Buzzati ziet in Serse
Fausto's mascotte, "zijn goede
genius, zijn levende talisman,
zoals de wonderlamp zonder
welke Aladdin altijd een bede
laar zou zijn gebleven".
Serse, die altijd in de achterhoe
de meehobbelt, weet niet wat
afgunst is. Hij is nog meer ver
heugd dan Fausto als deze een
overwinning heeft behaald.
"De specialisten zeggen dat Ser
se, hoewel hij zekere kwalitei
ten heeft, de enige wielrenner
ter wereld is die niet kan fiet
sen. Zijn stijl - het valt zelfs ons
leken op - is verbijsterend: de
een vergelijkt hem met een
gans, de ander met een giraf,
een derde met een harmonika
Hij heeft hetzelfde gezicht als zijn
broer, maar in plaats van die
sluwe blik heeft hij twee bijzon
der zachte en goedige ogen. Hij
wordt vaak voor Fausto aan
gezien wat de hele zaak nog
roerender maakt. We hebben
zelf gezien hoe een streng heer
schap van een jaar of vijftig
aan het einde van een rit op
hem afstapte, enkele lovende
zinnen stamelde en hem een
grote bos rozen voorhield.
"Maar meneer...."zei Serse
enigszins verward. "O, alstu
blieft", smeekte de bewonde
raar. En Serse, met een engel
achtige, trieste glimlach:
"Maar meneer, ik ben zijn
broer".
"De Ronde van Italië" niet
voor wielerfanaten, maar voor
fijnproevers.
LONDEN - Kevin Curren heeft zijn recent in Nederland opgebouwde reputatie van „ont-
regelaar" van tennistoernooien gisteren ook in Engeland eer aangedaan. Met de „mooi
ste overwinning" uit zijn carrière bezorgde hij Wimbledon een dramatische start van de
tweede week door de championships op de dolle maandag de tweede publiekslieveling
te ontnemen. Na Chris Lloyd-Evert, de ideale schoondochter, verdween met Jimmy
Connors ook „moeders aardige kwajongen" uit het toernooi.
Dat toernooi staat nu al te boek als
het meest krankzinnige van de
laatste jaren. Maar alle verrassin
gen tot nu toe werden veruit
overschaduwd door het blijspel
annex drama dat zich voltrok op
baan 2, „de begraafplaats voor
kampioenen".
Hoofdpersoon was daar Kevin
Curren, met 33 geslagen aces in
één partij en geen enkele verlo
ren servicebeurt tot nu toe(!) be
zig aan een recordoptreden op
Wimbledon. Hijzelf bleef nogal
laconiek onder die prestaties te
gen „de man met de beste return
uit het spel".
„Ik had Connors vroeger op een
voetstuk staan, maar de laatste
tijd weet ik dat ik op bepaalde
spelonderdelen een kans tegen
hem heb", meldde hij koel. „Ze
ker nu we hier op baan 2 speel
den", hield hij de mythe rond die
grasmat in stand. „Ik denk toch
dat het hem meer raakte dan mij
dat we daar speelden. De 'show-
banen' zyn niet alleen beter,
maar als je er aan gewend bent
werkt ook de entourage met die
massa publiek in je voordeel. Dat
ontbrak op baan 2. Het publiek
steunde mij evenveel als hem".
Reputatie
Curren had het niet eens nodig om
zyn werkterrein als „toernooi-
ontregelaar" naar Engeland te
verleggen door Connors voor het
eerst sinds twaalf jaar de toegang
tot de kwartfinales te ontzeggen.
Die reputatie heeft Curren opge
bouwd in Amsterdam en Rotter
dam. Tijdens het laatste WCT-
toernooi in de hoofdstad was om
zijn persoon nogal wat te doen.
Hij ontnam het evenement al in
de eerste ronde een van de pu
bliekstrekkers en ook rond zijn
nationaliteit ontstond de nodige
discussie. Demonstraties tegen
het optreden van de Zuidafri
kaan, die een aanvraag voor de
Amerikaanse nationaliteit heeft
lopen, leidden daar zelfs tot
vechtpartijen.
Ook in Rotterdam zal met gemeng
de gevoelens aan Curren worden
teruggedacht. Vlak voor het We
reldtennistoernooi aldaar ver
sloeg hij Connors al in Brussel.
Een zege die hem zelf nauwelijks
was bijgebleven („want dat was
Wimbledon niet") maar indirect
wel de organisatoren van het
toernooi in Rotterdam. Want
door zijn vroege uitschakeling
reisde Connors af naar de VS,
moest Ahoy op zoek naar een
vervangende topper en wat er
rond de gevonden Vilas gaande
is, mag als bekend worden ver
ondersteld.
Op Wimbledon heeft Curren het nu
echter helemaal „gemaakt".
Vooral door de manier waarop
hij Connors elimineerde. Met ka
nonskogels van opslagen en atle
tische snoekduiken, die hem
zelfs op vitale momenten (op 5-6
en 15-30 achter in de vierde set,
waarin hij eerder al drie set-
points had weggewerkt) scores
en waardering opleverden.
Roem
Curren vergaarde met zijn 33 aces
in één klap meer roem dan met al
zijn knappe prestaties in het
dubbelspel met Steve Denton en
Anne Smith, waarmee hij mixed
kampioen van Wimbledon is.
Terwijl hy zelf niet eens vond dat
hij zó goed had gespeeld. „Mijn
returns waren niet zo best en op
bepaalde momenten, lachte Con
nors me daarom ook gewoon uit.
Hij probeerde me te provoceren,
zo is hij nou eenmaal, maar dat
kon maar bij een paar punten. In
de rest van de partij wist hij zelf
niet meer welke kant hij op
moest gaan".
Na het treffen wist Connors dat
maar al te goed. De tot gisteren
regerend Wimbledon-kampioen,
houder van de Amerikaanse titel
en nummer één van de wereld,
kon de klap in de nadagen van
zijn carrière (hij wordt 31) niet
verbaal verwerken. Hij vertrok
direct zonder met iemand een
woord te wisselen. En al staat
Connors bekend om zijn menta
liteit van terugvechter, gisteren
benadrukte dat alleen het trieste
afscheid van weer een kampioen.
PAUL DE TOMBE
Kevin Curren begroet hartstochtelijk de mooiste overwinning u
carrière. "Connors wist niet meer welke kant hij op moest gaan".
Heren enkelspel, vierde ronde:
Roscoe Tanner (VSt) - Robert van 't
Hof (VSt) 6-2. 6-3. 6-3: Sandy
Mayer (VSt) - Mike Leach (VSt) 6-1,
7—6, 6—1; Kevin Curren (ZAf) Jim
my Connors (VSt) 6-3,6-7, 6-3, 7-6,
Chris Lewis (NZe) - Nduka Odizor
(Nig) 6—1, 6—3, 6-3; Tim Mayotte
(VSt) - John McCurdy (Aus) 6—0,
6-2, 6-4; Mell Purcell (VSt) - Brian
Gottfried (VSt) 4-6, 6-3, 6-3, 6-2;
Ivan Lendl (Tsj) - Pat Cash (Aus)
6-4, 7—6, 6-1; John McEnroe (VSt) -
Bill Scanion (VSt) 7-5, 7-6, 7-6
Heren dubbelspel, tweede ronde:
Fritz Bühning/Brian Teacher (VSt) -
John Lloyd/Bruce Mardon (GBr/VSt)
6—3, 6-4, 7-6; Sammy Giammalva/
Henrik Sundström (VSt/Zwe) - Nick
Brown/Steve Shaw (GBr) 6-1, 3-6,
6-3. 6-4
Heren dubbelspel, derde ronde:
Anders Jarryd/Hans Simonsson (Zwe)
Ross Case/Brad Drewett (Aus) 7-6,
6—4, 7—6; Tim Gullikson/Tom Gullik-
son (VSt) - Sandy Mayer/Ferdie Tay-
gan (VSt) 7-6, 6-1, 7-5; Brian Gott
fried/Paul McNamee (VSt/Aus)
Wayne Hampson/Chris Johnstone
(Aus) 6-4, 6-4, 6-4.
Dames enkelspel, vierde ronde (acht
ste finales):
Martina Navratilova (VSt) - Claudia
Kohde (WD1) 6-1,6-2; Yvonne Ver
maak (ZAf) Virginia Ruzici (Roe)
6-3, 6-2; Barbara Potter (VSt) - Lisa
Bonder (VSt) 7-5, 6-4; Billie-Jean
King (VSt) - Wendy Turnbull (Aus)
7—5, 6-3; Jennifer Mundel (ZAf) -
Hana Mandlikova (Tsj) 5-7, 6-4, 6-4,
Kathy Jordan (VSt) - Kathy Rinaldi
(VSt) 6-2, 6—4; Andrea Jaeger (VSt)
- Carling Bassett (Can) 6-4, 6-3; Vir
ginia Wade (GBr) - Eva Pfaff (WD1)
3-6, 7-6, 7-5.
Dames dubbelspel, tweede ronde:
Catherine Tanvier/Andrea Temesvari
(Fra/Hon) Ilana Kloss/Pam Tee-
guarden (ZAf/VSt) 7-6, 4-6, 6-4
Derde ronde:
Andrea Leand/Mary Lou Piatek (VSt) -
Sandy Collins/Helena Sukova (VSt
Tsj) 6—1, 3—6, 6-4; Svetlana Tsjeme-
va/Larissa Savtsjenko (Sov) - Rosa-
lyn Fairbank/Candy Reynolds (VSt)
3—6, 7—6, 6—4; Barbara Potter/Sharon
Walsh (VSt) - Anne Kiyomura/Paul
Smith (VSt) 6—2, 6—1; Mima Jauso-
vec/Kathy Jordan (Joe/VSt) - BiUie
Jean King/Chris Evert (VSt) 5-7, 6-4,
6—3; Rosie Casals/Wendy Turnbull
(VSt) Lea Antonopolis/Barbara Jor
dan (VSt) 6-4, 6-0.
Gemengd dubbelspel, eerste ronde:
David Lloyd/Sue Barker (GBr) - Jaime
Fillol/Sharon Walsh (Chi/VSt) 6-4,
5-7, 9-7.
Tweede ronde:
Rod Harmon/Zina Garrison (VSt) -
John Newcombe/Andrea Leand (Aus
VSt) 3—6, 6—4, 6—3, Charles Strode/
Andrea Temesvari (VSt/Hon) - Con
nie van Rensburg/Martina Reinach
(ZAf) 6—2, 6—7, 6—3; Colin Dowdes-
well/Crhistina Jollissant (GBr/ZWi) -
Dennis Ralston/Betty Stöve (VSt
Ned) 6—4, 3—6, 6-3; Frew McMillan/
Jo Durie (ZAfVGBr) David Graham/
Beth Herr (VSt) 6-2, 6-7, 6-3.
LONDEN - Wimbledon is niet
alleen zijn favoriete lievelin
gen, maar ook een nieuwe
held en heldin kwijtgeraakt.
Op weg naar de kwartfinales
verloor het tennistoernooi
aan de Church Road ook
Nduka Odizor en Carling
Twee deelnemers die sterk aan
populariteit hadden gewon
nen in de eerste week. De Ni-
geriaan doorzijn deemoedige
houding op en buiten de baan
(hij was iedereen ook na zijn
verlies van gisteren weer ui
terst dankbaar) de Canadese
door de brutaliteit waarmee
ze als 15-jarige haar tegen
standsters tegemoet trad.
Grasspecialist Chris Lewis en
Andrea Jaeger maakten een
eind aan de tennissprookjes,
zoals ook het optreden werd
afgesloten van de geplaatste
Brian Gottfried (13e bij de he
ren), Bill Scanion (14e), van
Hannah Mandlikova (8e) bij
de dames, Virginia Ruzici
(12), Wendy Turnbull (7), Ka
thy Rinaldi (15) en Kohde-
Kilsch (16).
Die laatste Westduitse werd in
de recordtijd van 39 minuten
van de mat gemept door Na
vratilova, die zelf zegt: ,,Ik
tennis hier beter dan ooit".
Dat gaal ook op voor Billy
Jean-King en Virgina Wade,
die tot nu toe alleen bij de
baanindeling moeten wijken
voor de jeugd. Tot ongenoe
gen van vooral King, die zich
op baan 14 moest kwalifice
ren. „Maar er is weinig aan
te doen", aldus King, die van
daag in de kwartfinales Ka
thy Jordan ontmoet.
Bij de heren beëindigden San
dy Mayer en Tim Mayotte
twee succesverhalen. Die van
Mike Leach, een „qualifier"
en van John McCurdy, een
„lucky loser". Verder legde
John McEnroe zijn kortston
dige vriendelijkheid af en
kreeg hij weer een waarschu
wing.
Waarmee alle sprookjes defini
tief de wereld uit zijn op
Wimbledon.
PAUL DE TOMBE
/4PPJE OPTpJAAKT
fb/AT PJZFIF P/FT p/E&r 'J
aO£Hl/)N6£ SIAAP
DEUNEN Henri Manders uit
Drunen is de derde Nederlander
in de ploeg van de Belg Fred de
Bruyne voor de Ronde van
Frankrijk. De Brabander maakt
zijn Tourdebuut naast Hennic
Kuiper en Adri van der Poel.
Manders fungeert voornamelijk
als helper. Hij startte eerder dit
seizoen in de Ronde van Spanje,
waarin hij als 56ste eindigde.
Door Manders werd het aantal
Nederlanders in de komende
ronde van Frankrijk op zestien
gebracht.
