Wimbledon
start met
surprises
J
Hinault weg - onrust in het kippenhok
Sean Kelly de
nieuwe leider
in Zwitserland
-C
Rep: 'Het
liefst naar
Feyenoord'
Fikse boete voor Raas
DINSDAG 21 JUNI 1983
Sport
We wisten het natuurlijk al jd-
ren: dat Bernard Hinault een
formidabel sterke coureur is en
een dominerende persoonlijk
heid.
Hóe sterk en hóe dominerend
blijkt, vreemd genoeg, pas goed
als hij door een oude kwaal,
een knieblessure, moet afzeg
gen voor het grootste wieler
spektakel van het seizoen, de
Tour de France.
De reactie bij de andere renners
van niveau is er niet één van
beheerste opgewektheid, zo
van: eindelijk is die onver
slaanbare vent er eens niet bij
en hebben wij een kansje op de
overwinning nee, de uitlatin
gen getuigen van onzekerheid,
ja zelfs van bedruktheid.
De haaii is even van het toneel
verdwenen en de kippen kake
len chaotisch en ontdaan door
elkaar.
Joop Zoetemelk liet meteen weten
dat het nu wel heel onoverzich
telijk gaat worden. "Je weet
niet precies wie je in de gaten
moet houden".
Typisch Joop. Altijd op zoek
naar het juiste achterwiel. Als
veteraan, die op nog bewonde
renswaardige wijze zijn par
tijtje meeblaast, gun ik hem
dat van harte, maar het is met
hem natuurlijk nóóit anders
geweest. Vandaar die vele
tweede plaatsen op zijn ere
lijst. Ik heb het al eens eerder
geschreven: Joop is een groot
wielrenner, géén groot kam
pioen.
Maar zelfs Post, toch niet de eer
ste de beste, vindt het eigenlijk
maar niks dat Hinault er niet
bij is. Hij vreest (wat ik als bui
tenstaander nu juist als bui
tengewoon lollig ervaar) dat de
koers er "erg nerveus" door zal
worden.
Bij Hinault wist je waar je aan
toe was. De Fransman zette de
zaken naar zijn hand, corri
geerde de weinige driftkoppen
die er nog waren en wees ieder
een zijn plaats.
Kennelijk werd dat door de ren
nerskaravaan als prettig en
rustgevend ervaren, al bete
kende het natuurlijk wel dat de
zege in de Tour naar niemand
anders dan Hinault kon gaan.
De vorst wordt smartelijk gemist,
zo kun je alom uit de reacties
concluderen. Als je het leest,
waan je je heel even in de mid
deleeuwen.
Wielrennen blijft ook in dlles de
meest rechtse tak van sport op
aarde.
Wimbledon
De All-England kampioenschap
pen, beter bekend als "Wimble
don", zijn gisteren van start
gegaan en zij betekenen voor
mij in sportief opzicht altijd de
leukste weken van het jaar.
De bijnaam voor Wimbledon is
"de groene kathedraal", van
wege de voornaamheid en om
dat het éen van de weinige
toernooien is dat nog op gras
wordt gespeeld. Maar de Brit
ten drijven daar hf en toe op
subtiele manier de spot mee, zo
als gisteren weer eens gebeurde
tijdens de partij McEnroe-Tes-
terman. McEnroe had weer last
van de fotografen en van pu
bliek dat zich naar zijn over
tuiging te rumoerig gedroeg.
"Stilte, stilte", brulde de Ame
rikaan op zeker moment naar
de tribune. Daarop merkte tv-
commentator John Barrett
droogjes op: "Hij zal toch niet
denken dat hij zich in een ka
thedraal bevindt?"
Cruijff
Het is lang voor onmogelijk ge
houden, zelfs door geharde lie
den: Cruijff naar Feyenoord.
Maar het is dan toch gebeurd.
Een Amsterdamse jongen, ge
pokt en gemazeld bij Ajax, zal
straks in de Rotterdamse Kuip
acteren.
Als we het al niet wisten, werden
we er nog eens met de neus op
gedrukt: een profvoetballer
kent club noch vaderland.
Het zal desondanks wennen zijn,
hoor, Cruijff in het Feyenoord-
shirt. Het staat hem vast niet.
Buitengewoon vrolijk heb ik me
weer gemaakt met tal van
randverschijnselen bij deze
transfer van het jaar. Want ons
werd te verstaan gegeven dat
Cruijff niet alleen om het geld
naar Feyenoord gaat, maar
vooral ook vanwege de sportie
ve kant van de zaak, het presti
ge. Hij wil wraak nemen op
Ajax, dat hem zo harteloos
heeft behandeld.
Ach, ach, wat een braaf verhaal.
Waar kan Cruijff in wat hij zelf
noemt "mijn laatste jaar" (hoe
wel, hebben we dat al niet eens
eerder gehoord?) nou anders op
uit zijn dan op geld? Als hij in
zakelijk opzicht niet zo treurig
had geboerd, zou hij toch im
mers al lang uit de actieve
voetballerij zijn gestapt.
Het is mogelijk dat Luzern en
Bastia meer boden aan basis
salaris (als die verhalen ten
minste kloppen), de kardinale
vraag is echter waar hij over
een geheel seizoen gerekend be
ter mee uit is. In het contract
met Feyenoord is, zo begrijp ik,
weer zwaar gedrukt op de re
cette-deling met de ster. Dat le
verde hem het eerste jaar bij
Ajax een fortuin op en dat zal
hem bij Feyenoord, als dat
goed gaat draaien, al evenmin
windeieren opleveren. Als er
meer dan 22.000 toeschouwers
in de Kuip komen gaat de kas
sa zwaar voor hem rinkelen.
Een paar rekensommetjes leren
dat Luzern en Bastia dan snel
vergeten zullen zijn.
Ik weet niet of Feyenoord wezen
lijk veel opschiet met de komst
van Cruijff. Ja, dit ene seizoen
wel, daar hoeft niemand aan te
twijfelen. Maar bij Ajax heeft
hij al getoond dat hij een heer
ser in en geen dienaar vdn het
elftal is. Feyenoord wil ook dat
hij de dominerende figuur
wordt. In de Meer heeft dat in
elk geval niet geleid tot verdere
ontwikkeling en zelfstandig
heid van de jongere spelers, iets
wat Harmsen naar mijn gevoel
heel goed ingezien heeft. En
wat als Cruijff inderdaad na
een jaar afhaakt? Feyenoord-
na-Cruijff, je ziet het probleem
nu al opdoemen. Maar mis
schien calculeer ik nu te ver
voor het vaderlandse betaalde
voetbal dat altijd al van korte-
baan-politiek aan elkaar heeft
gehangen.
Jopie Slim
Dé Stoop in de kraag gegrepen
vanwege enkele goocheltoeren
met geld ten behoeve van spe
lers van het inmiddels overle
den FC Amsterdam.
Het heeft me hogelijk verbaasd.
Niet omdat ik in Stoop een man
met lelieblanke handen zag.
Nee, driewerf nee.
Zijn openlijk ontvouwde ideeën
over de vervlechting van sport
en commercie róken gewoon
naar benzeen en hoe al die an
dere stoffen ook heten die je te
genwoordig zo overvloedig op
vuilnisbelten aantreft.
Met die man lag het 180 graden
anders. Hij straalde nu juist
handigheid en linkigheid om
niet te zeggen onpakbaarheid
in de hoogste graad uit. Eerder
had ik verwacht dat een of an
der zenuwachtig voetbalboek-
houdertje in de provincie een
dubieuze post in de folianten
had gekrast en zodoende tegen
de lamp was gelopen.
Maar niet Stoop, die door de wol
geverfde en in alle wateren ge
wassen voetbalbestuurder.
De Jopie Slim van de KNVB ge
pakt. Het zijn me tijden, vrien
den.
Pahud
Olympische helden worden snel
vergeten, zeker in Nederland.
De meesten van ons herinneren
zich nog wel dat Fanny Blan-
kers ooit met een vracht goud
uit Londen thuiskwam, dat
Geesink in Tokio-1964 de Ja
panners een lesje in eigen huis
gaf, de ouderen weten wellicht
nog wie Rie Mastenbroek was
en dan heb je het wel gehad.
De man die de succesvolste Ne
derlander bij de Spelen is ge
weest, die vier keer deelnam en
in totaal vier keer goud en één
keer zilver veroverde, is al bij
na vergeten: Charles Ferdi
nand Pahud de Mortanges, de
ruiter. Over hem is nu bij Boom
en Taconis in Meppel een poc
ketboekje verschenen, getiteld
"Man en Paard", geschreven
door J.P.A. van Ballegoijen de
Jong, een gewezen buurjongen
C. F. Pahud de Mortanges.
van Pahud. In de laatste jaren
van diens leven (Pahud stierf
in 1971 op 75-jarige leeftijd)
haalde hij de gewezen toprui-
ter over hem in etappes zijn le
vensverhaal te vertellen, het
geen hij op een geluidsband op
nam. Dat relaas vormt ook de
basis van dit boekje, al over
leed Pahud voor hij alles had
kunnen vertellen. Het heeft
Van Ballegoyen de Jong twaalf
jaar gekost om via andere
bronnen het verhaal rond te
krijgen, wat rijkelijk lang is
voor een boekje dat maar ruim
100 bladzijden telt.
Pahud komt uit het werkje naar
voren als een rustige en be
scheiden man die niet heeft stil
gezeten in zijn leven. Hij was
cavalerist in hart en nieren. Al
heel jong toonde hij een opmer
kelijke begaafdheid om met
paarden om te gaan. Als geen
ander kon hij ze africhten. Met
zijn succespaard "Macroix"
werd hij Olympisch kampioen
in 1928 en 1932 op het zwaarste
onderdeel dat de paardesport
kent, de military.
Hij voerde ook de Nederlandse
equipe aan naar de zege.
In de oorlog bleek hij een moedig
officier die uit krijgsgevangen
kamp ontsnapte, zich naar
Londen begaf en met de Prin
ses Irene Brigade zich een weg
naar Nederland xxtcht. Hij
heeft zeer veel aandacht be
steed aan de revalidatie van
zwaar gewonde militairen - op
dat terrein was hij zelfs een
pionier. Als generaal-majoor
werd hij chef van het militaire
huis van de koningin, een ver-
trouwenstaak die hij met grote
nauwgezetheid uitoefende. Ja
renlang was hij voorzitter van
het Nederlandsch Olympisch
Comité en lid van het IOC. Hij
schuwde ook niet het nare
werk. Toen Geesink in 1960 niet
als worstelaar naar de Spelen
van Rome kon omdat de ama
teurbepalingen het niet toe
stonden, ging Pahud het hem
zeggen. Tegen zijn mede-be
stuurders zei hij droog: "Bid
den jullie voor me dat ik hier
zonder kleerscheuren van af
kom".
Zijn laatste jaren waren afschu
welijk. Rheuma verlamde hem
totaal. Maar het was een harde
man - voor zichzelf. Hij stierf
in 1971 in het Academisch zie
kenhuis in Leiden.
Pahud was een goed officier en
een fatsoenlijk mens. Maar het
was voor alles als ruiter dat hij
bijzonder was. De band met
zijn paarden, dat was een
vorm van magie die in dit
boekje wat mager wordt be
licht.
LONDEN (GPD) Wimbledon 1983 is verrassender en
chaotischer dan ooit van start gegaan. Vermoedelijk in
de hand gewerkt door de dreiging van prikacties van tv-
technici was de rij wachtenden voor het mekka van de
tennissport in Londen zelden langer dan gisteren.
Nu heeft zo'n eerste dag van Wim-
bledon altijd al iets aparts gehad,
maar deze maandag was wel zeer
speciaal. Niet alleen organisato
risch (er werd opnieuw met een
aantal tradities gebroken) maar
ook sportief gezien. Met Michiel
Schapers, die zijn „Wimbledon-
experiment" al in de eerste ron
de zag beëindigd door de West
duitser Peter Elter, verdwenen
de Argentijnen Guillermo Vilas
en Jose Luis Clerc gisteren al uit
het toernooi.
Verantwoordelijk voor de opzien
bare eliminaties van respectieve
lijk de nummer vier en zeven van
het plaatsingsschema, waren de
Nigeriaan Nduka Odizor en
Claudio Panatta uit Italië. Met de
Falkland-oorlog nog in het ach
terhoofd begroette het chauvi
nistische Engelse publiek de
twee stunts met ovaties. Vooral
SAINT ETIENNE (GPD) -
Johnny Rep keert de Franse
club Saint Etienne, waarvoor
hij enkele jaren uitkwam, de
finitief de rug toe. Gistermor
gen had de Zaankanter nog
een bespreking met de club
leiding, maar men kwam niet
tot overeenstemming. Vol
gens Rep zal de Franse club
geen al te hoge transfersom
vragen als hij naar een andere
vereniging wil.
Een dezer dagen hoopt Rep een
onderhoud te hebben met
voorzitter Gerard Kerkum
van Feyenoord, dat interesse
heeft getoond. Rep: „Als dat
niet lukt kan ik zo overstap
pen naar Bastia. Ik hoef al
leen maar mijn handtekening
te zetten onder een nieuw
contract".
Volgens Rep bestaat er verder
belangstelling voor hem in
Zwitserland. Rep: „Natuur
lijk zou ik het liefst willen
voetballen bij Feyenoord,
maar dan zullen we elkaar
wel eerst financieel moeten
vinden, hetgeen niet zo'n
eenvoudige zaak is".
voor Odizor werden de registers
voluit opengezet toen hij na vijf
uur van het Centrecourt afstapte
met de winst op Vilas (6-3, 7-5,
6-7, 5-7, 2-6) op zak.
De in de VS wonende Nigeriaan
(25), ademde de huldebetuigin
gen gretig in als waardering voor
de progressie die hij als tennisser
heeft doorgemaakt. Hij was een
van de spelers die zich in 1982
het meest verbeterde en hij
kwam in dat jaar van de 204e
plaats op de wereldranglijst de
top honderd binnen.
Zijn succespoging, die maandag
voorlopig bekroond werd, leek
veel op die van Yannik Noah, de
winnaar van Parijs. Net als Noah
werd ook de Nigeriaan ontdekt
door een Amerikaan. Voor de
Fransman was dat Arthur Ashe,
voor Odizor heette de weldoener
dr. Robert Wren, die hem in Laos
„vond" en meenam naar Hous
ton. Aan Amerikaanse universi
teiten schoolde Odizor verder
zijn slag tot hij goed genoeg was
voor het grote werk. Een titel
heeft hij tot nu toe op zijn naam
(de open kampioenschappen van
Tokio, 1982), maar zijn belang
rijkste wapenfeit boekte hij gis
teren.
Dat gold ook voor Claudio Panatta,
de tien jaar jongere broer van de
Italiaanse David Cup-speler
Adriano (33). Hij versloeg Clerc.
Op zich niet eens zo'n stunt want
die Argentijn komt op gras maar
moeilijk uit de voeten, maar
Clerc was niettemin als zevende
geplaatst. Dus heette zijn uit
schakeling toch opzienbarend.
Vooral de manier waarop dat ge
beurde. Claudio Panatta (raven
zwart en prachtig bruin, dat wel)
komt gewoonlijk ook niet tot zijn
beste prestaties op gras, als hij al
tot opzienbarende daden komt.
De Nigeriaanse tennisser Nduka Odizor zorgde gisteren op Wimbledon voor de eerste verrassing door Guiller
mo Vilas te verslaan.
(Foto ANP).
Maar hij speelde het spel maan
dag wel veel slimmer dan zijn zo
veel ervarener opponent en liet
Clerc de fouten maken. Die deed
dat trouw en werd bijna apa
thisch naar de nederlaag ge
voerd: 6-1, 6-4, 6-2.
Ook voor Claudio Panatta was het
dus een „speciale dag", al keek
hij wel even vreemd op dat hij
zijn verhaal niet kwijt kon omdat
niemand in de persruimte be
langstelling toonde...
Voor Michiel Schapers (evenoud
als zijn Italiaanse collega) was
het omgekeerde het geval. Nadat
de Westduitser Peter Elter zijn
„Wimbledon-experiment" in de
avonduren in 92 minuten had
beëindigd met 6-2, 6-2, 6-4, wei
gerde de Rotterdammer aanvan
kelijk de wachtenden te woord te
staan.
„Kom morgen maar", riep hij te
leurgesteld. Later kwam hij zich
verontschuldigen. „Ik was boos
op me zelf omdat ik niet in de
wedstrijd was. Ik miste te veel
gemakkelijke ballen, maar ik
mocht eigenlijk niet meer ver
wachten bij de eerste keer dat ik
hier en op gras speelde. Dit was
een soort testcase voor mij. Maar
als ik nog een keer ga, ga ik me
drie, vier weken voorbereiden.
Dit keer was de tijd te kort. Zo
doe ik het dus nooit meer, al
heeft het daar niet alleen aan ge
legen. Ik was gewoon niet in de
wedstrijd. Dat geven de cijfers
van de eerste twee sets wel aan.
Ik was duidelijk de mindere. Hjj
heeft ook veel meer ervaring op
gras".
Elter, als 125e op de wereldrang
lijst op ruime afstand van Scha
pers (95e) liet er geen twijfel aan
bestaan wie de sterkste was.
„Maar nogmaals, dit was alleen
een testcase", aldus Schapers.
„Ik weet nog helemaal niet of ik
volgend jaar ga, maar als dat ge
beurt zal ik vooraf veel meer
toernooien gaan spelen. Nu was
mijn voorbereiding echt totaal
onvoldoende. Maar dat wist ik
van tevoren".
Van tevoren was ook bekend dat
met ingang van 1983 weer een
paar tradities overboord zouden
worden gezet. Zo begonnen de
partijen op de buitenbanen an
derhalf uur eerder dan normaal
en zo mochten ook voor het eerst
in de 106-jarige geschiedenis van
Wimbledon dames meedoen op
de openingsdag. Wimbledon zou
Wimbledon niet zijn als er ook
geen tradities in stand werden
gehouden. Dat waren ditmaal le
vende tradities, die gestalte kre
gen dank zij Billy Jean King en
Virginia Wade. In hun 21e en 22e
optreden op Wimbledon bewe
zen beide veertigers nog altijd
goed te kunnen tennissen. Ze
wonnen hun partij, evenals trou
wens de favorieten Connors en
McEnroe bij de heren.
Een niet geringe stimulans, want
het is bekend dat toppers nogal
eens opzien tegen een eerste par
tij. „Als je zo'n eerste duel een
maal gehad hebt, voel je je wat
meer thuis in een toernooi", al
dus Connors. Gaat zo'n eerste
partij goed, dan gaat er meer
goed, wil de traditie.
Je krijgt tenslotte nooit meer een
tweede kans om een goede eerste
indruk te maken. Vraag dat maar
aan Michiel Schapers.
PAUL DE TOMBE.
Belangrijkste uitslagen van de eerste
dag:
Herenenkelspel:
Brian Gottfried (VSt) - Shlomo Glick-
stein (Isr) 6-1,6-4,6-4; Hank Pfister
(VSt) - Tomas Smid (Tsj) 6-3, 6-4,
3-6, 6—3; Tim Mayotte (VSt) - Mark
Dickson (VSt) 7-5, 6-3, 6-3; Flonn
Segarceanu (Roe) - Jaime Fillol (Chi)
6—3, 6—1, 1—6, 6—4; Brian Teacher
(VSt) - Marcos Hocevar (Bra) 6-4,
6—0, 2—6, 6—4; Kevin Curren (ZAf)
Jeff Borowiak (VSt) 6-7, 6-3, 7-5,
1-0; (Borowiak trekt zich terug we
gens blessure); Stefan Edberg (Zwe)
Christophe Roger-Vasselin (Fra)
6—2, 7—6, 6—1; Jimmy Connors (VSt)
Eddie Edwards (VSt) 6-4, 7-5,
6-3; Nduka Odizor (Nig) - Guillermo
Vilas (Arg) 3-6, 5-7, 7-6, 7-5, 6-2;
Sandy Mayer (VSt) Scott Davis
(VSt) 6-2, 6-4, 6-2; Tim Gullikson
(VSt) - Tom Cain (VSt) 6-1, 3-0
(Cain trekt zich terug); Viktor Amaya
(VSt) - Bruce Kleege (VSt) 6-4, 6-3,
6-4; Peter Elter - Michel Schapers
(Ned) 6-2, 6-2, 6-4; Claudio Panatta
(Ita) - Jose-Luis Clerc (Arg) 6-1,6-4,
6-2; Casio Motta (Bra) - Raul Rami
rez (Mex) 7-6, 6-1, 2-6. 3-2 (Rami
rez trekt zich terug wegens enkelbles
sure).
BELLINZONA (GPD) - Zo rustig
en zo vredig als de zevende etap
pe (ritwinnaar Erich Maechler
die 116,5 kilometer solo reed;
nieuwe gele trui-drager Sean
Kelly) van de Ronde van Zwit
serland verliep, zo opwindend
was het na afloop in finishplaats
Bellinzona. De wedstrijdleiding
deelde daar een boete van 500
Zwitserse francs (ongeveer 700
gulden) uit aan de inmiddels
naar Nederland teruggereisde
Jan Raas. En onder aanvoering
van de heetgebakerde ploeglei
der Dino Zandegu leken de Ita
liaanse sympathisanten van de
onttroonde klassementsleider
Roberto Visentini de jury-wagen
in de lucht te laten vüegen.
De geldstraf voor Jan Raas was er
een die groot opzien baarde en
die ploegleider Peter Post even
met stomheid sloeg. „Dat heb ik
nog nooit meegemaakt...". Om
gekeerd zeiden de organisatoren
hetzelfde van Jan Raas en ook
van Michel Pollentier (eveneens
500 Zwitserse francs boete). Zij
werden aangepakt vanwege hun
aandeel in de actie om tijdens de
lastige bergetappe van zaterdag
in de verre achterhoede gegroe
peerd te blijven rijden. Het el
kaar op die manier zo bescher
men dat de organisatie vanwege
de omvang van de groep achter
blijvers gedwongen wordt de
valbijl van de uitschakeling via
de tijdslimiet niet te hanteren, is
geen nieuw verschijnsel. Dat het
op weg naar Davos zou gebeu
ren, was voor degenen die bij de
start goed luisterden ook geen
nieuws want Michel Pollentier
verkondigde daar luidkeels dat
hij - eens bergkoning - hoogst
persoonlijk de calvarietocht van
de slechte klimmers zou lijden.
„Polleke" had zelfs al uitgerekend
dat ze moesten mikken op een
minuut of 40 achterstand. Aan
die oproep gaven velen gehoor.
En: met enthousiasme. In korte
tijd zwol het laatste ploegje ren
ners uit tot een pelotonnetje dat
bij aankomst in Davos bijna de
helft van het deelnemersveld be
sloeg. De tijdslimiet was met ve
le minuten overschreden, maar
de onvermijdelijke clementie
hield iedereen in koers. Geïrri
teerd door wat was afgedwon
gen, zijn de organisatoren op
zoek gegaan naar de achtergron
den van de georganiseerde
„Bummelfahrt" en dat leverde
gisteren een pittig rapport op.
Via getuigenverklaringen werd
vastgelegd dat Jan Raas en Mi
chel Pollentier een ware terreur
uitoefenden onder de achterblij
vers. „Wie uit de groep demar
reerde om er meer van te maken
dan zo'n slome fietstocht", aldus
Walter Leibundgut namens de
organisatoren over dat rapport,
„werd bedreigd met fietspom
pen. Ze kregen bidons naar hun
hoofd gesüngerd en al het fruit
uit de ravitailleringszak. Appels,
sinaasappels, bananen....Alles
vloog door de lucht. Dat gebeur
de allemaal met Raas en Pollen
tier als aanstichters".
Wat de opwinding in het Italiaanse
kamp betrof: ook daarbij waren
organisatoren en juryleden be
trokken. Zij werden er door Dino
Zandegu van beschuldigd dat er
gesjoemeld was met de tijdsop-
name in Bellinzona, waardoor
zijn kopman Visentini ten voor
dele van Sean Kelly uit de lei
derstrui ging. De opwinding van
de heetgebakerde Zandegu (in
1967 winnaar van de Ronde van
Vlaanderen) was begrijpelijk.
Hoewel Visentini aan het wiel
van Mutter aankwam op de fi
nish van het zwaar stijgende par
koers, kreeg hij in het klasse
ment 4 seconden achterstand op
Mutter... Hij verspeelde daardoor
zeven seconden op Kelly die
hem zodoende met een voor
sprong van vijf seconden van de
eerste plaats verdrong. De Ita
liaanse beschuldiging: de offi
cials maakten een gebaar naar
graaf Jean de Gribaldy, die ge
dreigd had met zware protestac
ties vanwege het feit dat zijn
kopman Kelly zondag in het kor
te ritje naar Sargans benadeeld
was. De jury zou toen Visentini
in de chaos van een valpartij se
conden cadeau hebben gegeven.
Hoe dan ook: aan de voet van de
zwaarste bergetappe (over de
Furka, 2431 meter) was de van
origine sprinter Sean Kelly klas
sementsleider.
De uitslag van de revende etappe van
de Ronde van Zwitserland is:
1. Erich Maechler (Zwi) 177,5 km in
4.41.05 (gem. 37.788 km/u), 2. Sean
Kelly (Ier) op 6.58, 3. Acacio da Silva
(Por) op 7.01,.4. Stefan Mutter (Zwi)
z.t., 5. Roberto Visentini (Ita) op 7.05,
6. Beat Breu (Zwi) z.t. 7. Johan van
der Velde (Ned) z.t., 8 Greg Lemond
(Vst) z.t., 9. Jostein Wilmann (Noo) op
7.10, 10. Wladimiro Pamzza (Ita) z.L:
Het algemeen klassement Is:
1. Sean Kelly (Ier) 28.23.26, 2. Roberto
Visentini (Ita) op 5 sec., 3. Peter Win
nen (Ned) op 1.18, 4. Jean-Mane Gre-
zet (Zwi) op 1.19, 5. Greg Lemond
(Vst) op 1.38, 6. Stefan Mutter (Zwi)
op 1.48, 8. Beat Breu (Zwi) op 1.58, 9.
Jostein Wilmann (Noo) op 2.21, 10.
Acacio da Silva (Por) op 2.50.
