The Shorts: "We zijn
'n beetje overvallen"
"Oorlog Syrië-Israël kan impasse doorbreken"
Verenigde Staten hikken aan tegen halsstarrigheid Begin
DINSDAG 21 JUNI 1983
PAGINA 13
DOOR
NICO
SCHEEPMAKER
In „Onze Taal" van juni 1983
schrijft Sj. van den Berg, leraar
Nederlands in Emmen, dat de meis
jesnamen op -je een come-back lij
ken te beleven. Tientallen jaren
werden zulke namen als kleinbur
gerlijk beschouwd, schrijft hij,
maar nu zijn ze blijkbaar aan een
renaissance bezig. Op zijn school
met 1200 leerlingen ontdekte hij een
Aaltje, een Margje, een Stientje,
een Greetje, een Riekje, twee
Grietjes en enkele Greetjes.
In 1955, toen hij als leraar begon,
waren dergelijke namen onmoge
lijk, schrijft Sj. (Sjaak, Sjaard,
Sjabbe, Sjalle, Sjolle, Sjamme,
Sjemme, Sjimme, Sjang, Sjarel,
Sjuk, Sjef, Sjeng, Sjouwe, Sjoek,
Sjra? - ik doe maar even een greep
uit het Woordenboek van Voorna
men van Van der Schaar) van den
Berg.
In 1955, vervolgt Sj., was er een
duidelijke tendens naar uitheemse
namen als Yvonne, Karin, Moni
que, Désirée en dergelijke. Die ko
men nog wel op zijn lijsten -voor,
maar zijn toch duidelijk op de te
rugtocht. De terugkeer van de oude
Nederlandse -je-namen heeft mis
schien te maken met de nostalgie-
trend: „oude platenboeken worden
herdrukt, petroleumlampen weer
opgehangen. In de reclame voor
soepen en koffie zijn het de oma's
die smaakbepalend optreden".
Toch maakt niet elke voornaam uit
het verleden een kans op wederop
standing: Meisjesnamen die niet
meer voorkomen, zijn Dientje,
Truitje, Jannetje, Keetje, Kaatje,
Aagje en Mietje. Het is niet waar
schijnlijk dat enig ouderpaar nog
zo'n naam aan een dochter zal ge
ven. Deze namen zijn blijkbaar nog
te veel geassocieerd met armoede
en onderworpenheidin de romans
uit het begin van deze eeuw zijn het
vooral dienstboden die van dit
soort namen worden voorzien. Ook
namen als Dirkje, Gerritje, Klaasje
en Pietje zullen wel tot het verleden
blijven behoren. Ze zijn te duidelijk
als verkleinvorm van mannenna
men afgeleid om voor het huidige
zelfbewustzijn van vrouwen nog
aanvaardbaar te zijn".
Nu woon ik niet in Emmen maar in
Broek in Waterland, en daarom
leek het me nuttig de veronderstel
lingen van Sj. van den Berg even
aan de hand van de leerlingenlijst
van onze plaatselijke lagere school
(inclusief de kleuterklassen) te veri
fiëren. Het gaat daarbij om 109
meisjes op de lagere school, en 35
meisjes op de kleuterschool. Slechts
een van de meisjes had een voor
naam op -je: Bonkje. Wel waren er
behoorlijk veel met een voornaam
op -ke: Keyke (spreek uit: Kiéke),
Maaike, Mayke, Meike, nog eens
Maaike, Rinske, Renske, viermaal
Marieke, Nienke, Wietske, Janneke,
Marijke, Lokke en tweemaal Tine
ke. „Dienstbodennamen" als
Keetje, Truitje en Dientje komen
bij ons inderdaad niet voor, even
min als Dirkje, Pietje, etcetera.
Sj. van den Berg spreekt van een
duidelijke tendens naar uitheemse
namen als Yvonne, Karin, Moni
que, Désirée en dergelijke (in 1955),
maar dat zijn, op Désirée na, nau
welijks nog namen die als „onne-
derlands" ervaren worden, even
min als Monique, Sandra, Jolanda,
Petra, Laura, Ciska, Daniëlle, Son-
ja, Yvonne en Suzanne.
Dan hebben wij hier in Broek in
Waterland nog wel uitheemsere
voorbeelden: Vanessa, Diana,
Joan, Sharon, Berenda Nelly, Nao
mi, Aniko, Fiona, Myrthe, Brigitte,
Vicky, Endéla, Patricia, Michèle,
Chan tal, Querine, Hes ter Querine,
Claudia, Amanda, Anetka, Man-
dy, Chaja, Nancy (twee maal), Ste
phanie, Natasja, Claudia, Randi,
Nartam, Yvette, Eugenie, Cati,
Amber, Bianca, Jona, Aswintha,
Nicolette, Ika, Karina, Babeth, Ba-
bette, Debby, Marlous, Marloes,
Mirriam, Mirjam, Wendy (twee
maal), Wenda, Barbara, Esther,
Judith, Kim, Pam, Lianne, Helene
Kyung, Malgoszata (geboren in Po
len, dat wel), Cindy, Hanna en
Priscilla...
Me dunkt, daar moeten Yvonne en
Monique zich toch oer-Nederlands
bij voelen'. De „puur-Nederlandse
namen", voor zover je daar van
kan spreken, zijn bij ons in Broek
verre in de minderheid: Janna,
Beatrijs, Annemiek, Margreet, Ti
neke (tweemaal), Jantine, Gerda,
Ellen, Ria, Merel, Marchien, Anja,
Sara, Saskia, Carla, Ria, Anja,
Linda, Sylvia, Liesbeth, Suzanne,
Laura en Sanne. En wat mij betreft
mogen Marline, Ingrid en Heieen
daar ook nog bij.
Wij vinden dat we onze dochters
met eenvoudige, goeddeels Neder
landse, welluidende voornamen
hebben opgeknapt: Sara en Janna,
maar ze zijn er zelf bij vlagen niet
erg gélukkig mee. Janna, 4 jaar
oud, heeft dezer dagen zelfs beslo
ten dat ze Tiny wil heten. „Vind je
dat geen mooie naam, papa?",
vroeg ze. „Om je de waarheid te
zeggen", zei ik, goudeerlijk als ik
ben, „vind ik Janna toch een mooie
re naam". Ik zag dat haar lip ver
vaarlijk begon te trillen, ik had
blijkbaar op haar ziel getrapt.
Haastig zei ik: „Tiny vind ik na
tuurlijk óók een heel mooie naam,
maar als we Tiny mooier hadden
gevonden dan Janna, dan zouden
we je wel Tiny hebben genoemd!".
Helemaal bevredigen deed deze
ommezwaai haar niet, maar ze hol
de tenminste niet stampvoetend
naar haar kamer om zich daar op
tomeloze wijze op haar bed te wer
pen en een potje hartverscheurend
te gaan janken. Misschien zou je
kinderen pas op hun achttiende
hun definitieve naam moeten ge-
LEIDEN - Neem vier jongens van ongeveer zeventien jaar oud,
schrijf een simpel, vrolijk melodietje, een tekst waarin het
woord Tamour" voorkomt en je hebt een dijk van een hit. Ja?
Nee, waarschijnlijk niet. Dè formule voor een hit bestaat tenslot
te niet. Toch is het de uit de randstad afkomstige jeugdgroep
The Shorts met bovenstaande formule wel gelukt. Het liedje
"Comment ca va" staat nu al vier weken op de eerste plaats van
de nationale hitparade. Platenkopend Nederland ging plat voor
een nummer, waarvan misschien het enige originele element is
dat de muzikanten die het brengen nog zo jong zijn.
"Dat is ook de enige verklaring die we er zelf voor hebben", zeggen
ze. The Shorts, vier jongens die met hun zestien en zeventien jaar
al wel wat commercieel inzicht hebben, maar ook nog ontzettend
veel moeten leren.
Handen in de zakken, handen uit de zakken. Ze krabben nerveus
op hun hoofd en proberen zich achter elkaar te verbergen. The
Shorts, zanger Hans van Vondelen (17), drummer Peter Wezen
beek (17), toetsenist Erik de Wildt (16) en bassist Hans Stokker-
mans (17)), weten zich geen houding te geven zonder het veilige
gevoel van een instrument in hun handen. Ze staan wat verloren
en schuchter mee te zingen met een muziekband in de AVRO-
studio voor opnamen van een radio-kinderprogramma.
Het aanwezige publiek - kinderen in de leeftijd van zeven tot
twaalf jaar - merkt de onzekerheid niet. Vol enthousiasme brul
len ze de tekst mee van Comment ca va, het nummer dat de vier
op de eerste plaats van de hitparade bracht en hen na amper
twee maanden al een gouden elpee bezorgde. Platenbaas Peter
Koelewijn, die na onenigheid over de B-kant van een single niet
met the Shorts in zee wilde gaan, zal zich wel de schaarse haren
uit het hoofd hebben getrokken van spijt
vier thuis. Maar we moeten er
wel om zeven uur weer uit
omdat we naar school moe
ten". "En het vele reizen",
vindt Stokkermans nog.
"Uren in de auto zitten, dat is
stomvervelend.". "We zullen
nog wel meer rotte kanten
ontdekken, denk ik", zegt
Hans van Vondelen. "En leu
ke".
Buitenland
Routine
Eenmaal buiten de studio is
van enige verlegenheid niets
meer te merken. The Shorts
zijn rumoerig, mopperen
over een fotograaf waarmee
ze die morgen een foto-sessie
hebben gehad ("We gingen
catamaranzeilen, we moesten
van die pakken aan. We leken
wel vissen") en voldoen on
bewogen aan het verzoek van
een meneer die handtekenin
gen komt vragen voor zijn
dochtertje. Het lijkt al routi
ne te zijn, net als het geveh
van interviews. Ze zien er een
beetje afgedraaid uit, roken
stevig. Manager Danny de
Heer sleept met koffie en
broodjes.
Zanger Hans van Vondelen
blijkt de grootste prater van
de vier. Bijna als vanzelfspre
kend laten de overige Shorts
hem vertellen over het ont
staan van de band. "We zijn
zeven jaar geleden door Dan
ny de Heer bij elkaar ge
bracht. Hij heeft ons uit ver
schillende talentenjachten
geplukt. We hebben een tijd
meegedaan in een kindercir
cus en in 1981 maakten we
onze eerste single 'Don't
want to do it'. Dat was een
grote flop".
Reden hiervoor is volgens De
Heer dat the Shorts, omdat ze
toen helemaal nog zo jong
waren, niet mochten optre
den van de arbeidsinspectie
en zonder optredens is een
single nu eenmaal gedoemd
te mislukken, meent hij.
Daarna kwam Comment ca va,
geschreven door Eddy de
Heer, de vader van de Shorts
manager. Het liedje staat nu
zeven weken in de hitparade,
maar is al bijna een half jaar
oud. "Piraten draaiden het
wel", aldus Van Vondelen.
"En toen stond het ineens in
de tipparade". Daarna ging
alles heel snel. Optredens, in
terviews, t.v.- en radio-opna
men. Maar ze lijken er niet
warm of koud van te worden.
Spijkerbroeken
Op de vraag wat dat succes nu
voor ze betekent, hebben ze
geen duidelijk antwoord.
"Daar denk je helemaal niet
bij na", zegt bassist Hans
Stokkermans. "Het gebeurt
gewoon".
"Het was wel heel vreemd, al
die bekendheid ineens", \nilt
zanger Hans van Vondelen
aan. "We zijn een beetje over
vallen. Eigenlijk realiseer ik
het me nu nog steeds niet
goed".
"Misschien is het allemaal een
beetje te snel gegaan", den
ken ze. "We hebben ineens
het hoogste bereikt wat er in
Nederland op muziekgebied
te bereiken is. Het wordt heel
moeilijk om dat niveau met
de volgende single te evena
ren. We kunnen het alleen
maar hopen".
Een verklaring voor het plotse
linge succes hebben The
Shorts niet, zo er al een ver
klaring mogelijk zou zijn.
Hans van Vondelen doet een
poging: "Het is een vrolijk
liedje, we zien er leuk uit, we
zijn jong. Verder zou ik het
ook niet weten". Ze zien er
niet uit als vier jongens die de
top hebben bereikt: spijker
broeken en gympen en keu
rig kort haar in plaats van op
vallende kleding en extrava
gante kapsels. Geen bood
schap, geen image, gewoon
spelen en lol maken, lijkt het
devies.
Het lijkt wat vreemd dat jonge
mensen, die opgegroeid zijn
met muziekstromingen als
punk en disco, teruggrijpen
op een risicoloos genre als de
vrolijke meestamper. Van
Vondelen geeft toe dat het
ook niet hun ideale vorm van
muziek maken is. "We heb
ben er niet zelf voor gekozen.
Eddy de Heer liet Comment
ca va horen en we vonden het
wel een leuk liedje. Maar om
daar nou mee door te gaan.
We willen langzaamaan pro
beren het genre te verande
ren, wat steviger muziek ma
ken en alleen nog in het En
gels zingen. En dan maar kij
ken of het publiek dat ook
pikt".
Veel reizen
The Shorts willen nadrukkelijk
geen kinderpopgroep wor
den genoemd. "We weten ge
woon dat heel veel oudere
mensen het ook leuk vinden
wat we doen. Maar voor op
tredens worden we gevraagd
in discotheken en feestten
ten. Nou, daar komen die ou
dere mensen gewoon niet".
Toch is het moeilijk je aan de
indruk te onttrekken dat je
met vier onwetende, alles
leuk vindende jongens te ma
ken hebt Ze zien er jong uit
voor hun leeftijd en denken
niet teveel over alles na, lijkt
het Aan de andere kant heb
ben ze ook iets over zich
waaraan je ziet dat ze geen
volledige leken zijn in de mu
ziekwereld. Het zijngeen kin
deren meer, maar The Shorts
zijn ook nog lang niet volwas
sen. Van muziek weten ze
wel het een en ander. Van an
dere dingen lijken ze nog niet
veel kaas te hebben gegeten.
Dat is misschien ook wel een
beetje teveel gevraagd van
jongens van hun leeftijd.
Gevraagd naar de schaduwkan
ten van het succes, ant
woordt bassist Hans Stokker
mans: "Dat we geen weekend
meer thuis zijn, dat is niet zo
leuk". Toetsenist Erik de
Wildt: "En dat we vaak zo
laat optreden. Soms komen
we zondagnacht pas om half
Drie van de vier Shorts zitten
nog op school, iets wat het
succes eigenlijk in de weg
staat De optredens blijven
beperkt tot het weekend. De
plaat Comment ca va is nu
ook uitgebracht in bijna heel
Europa, Australië en zelfs
Korea. Mocht het daar nu ook
allemaal goed gaan lopen,
dan zullen de jongens aan
privé-les moeten gaan den
ken, vindt manager De Heer.
"Nederland is wat de eerste
single betreft niet aantrekke
lijk meer voor ons. We kun
nen niet hoger komen dan
waar we nu zijn. Dan moeten
we naar het buitenland en als
het echt niet anders kan, zul
len ze van school moeten".
Het zit er gezien de platenver-
koop wel in dat de Shorts
naar het buitenland gaan.
"De plaat is pas uit in Duits
land en er zijn er nu al 46.000
van verkocht", weet De Heer.
"Hoeveel moetje er daar ver
kopen voor een gouden
plaat?" vraagt zanger van
Vondelen gretig.
Drummer Peter Weezenbeek is
opvallend stil. Hij heeft óf
een hekel aan interviews óf
hij heeft zijn dag niet In elk
geval zit hij gedurende het
hele gesprek wat ongeïnte
resseerd de andere kant op te
kijken. Niemand doet moeite
hem erbii te betrekken.
De rollen lijken duidelijk ver
deeld. De Heer regelt alles,
zanger Van Vondelen is de
aangewezen persoon voor in
terviews en lijkt ook de
meest volwassen Short Erik
de Wildt schijnt alles best te
vinden, evenals Hans Stok
kermans. Op Peter Weezen
beek lijkt geen peil te trek
ken.
Dat ze over het algemeen sym
pathiek overkomen, moet ze
wel worden nagegeven. Ze
hebben (nog) geen last van
sterallures, zeggen zich heel
gewoon te voelen en nog nor
maal over straat te kunnen.
"We zien andere popgroepen
nog niet als collega's", zegt
Van Vondelen. "Als ik er tus
sen loop, voel ik me net een
handtekeningenjager. Ik zou
het niet in mijn hoofd halen
ze aan te sF
WASHINGTON - Hoge Ameri
kaanse regeringsfunctionarissen
achten een kans op een oorlog
tussen Syrië en Israël 50 procent
Israël noch Syrië wil een oorlog,
maar de zaak kan gemakkelijk
uit de hand lopen als gevolg van
de Syrische weigering Libanon
te ontruimen en het wederzijdse
wantrouwen tussen Israël en Sy
rië.
Topfunctionarissen in Washington
geloven dat een ongewilde esca
latie tot een totale oorlog tussen
Israël en Syrië kan leiden, waar
bij de Syrische SAM 5-luchtdoel-
raketten Israëls belangrijkste
doel zullen zijn. De lanceerinstal-
laties van deze SAM-raketten
worden door Russische technici
bemand. Onvermijdelijk zullen
er dan Russische slachtoffers bij
een dergelijke oorlog vallen. Vol
gens defensiespecialisten in
Washington is de Israëlische
luchtmacht in staat de SAM 5-ra-
ketten te vernietigen, zij het ten
koste van eigen verliezen.
Uitweg
Een dreigende oorlog tussen Israël
en Syrië wekt in Washington
geen paniekstemming. Integen
deel, dezelfde topfunctionaris
sen laten doorschemeren dat een
oorlog tussen Israël en Syrië -
hoe betreurenswaardig ook -
wellicht de enige uitweg is om
uit de impasse te geraken waar
de Amerikaanse Midden-Oosten-
diplomatie in is beland. De im
passe is compleet.
Het Reagan-plan, door de presi
dent in september van het vorig
jaar met goede moed gelanceerd,
is op een dood spoor sinds ko
ning Hoessein van Jordanië
heeft afgehaakt. Hoesein liet de
Amerikaanse regering weten
niet aan de onderhandelingen
deel te kunnen nemen, nadat de
onderhandelingen tussen Jorda
nië en de PLO waren mislukt
Syrië is verder niet van plan zijn
troepen uit Libanon terug te
trekken en de Verenigde Staten
heeft vrijwel geen middelen om
Syrië tot andere gedachten te
brengen dan 'hoop' uit te spre
ken.
De ontwerpers van het Reagan-
plan hadden gehoopt dat een
principiële bereidheid van ko
ning Hoessein om met Israël te
onderhandelen Amerika in staat
zou stellen om zware druk op Is
raël uit te oefenen teneinde een
bevriezing van het nederzettin
genprogramma in de bezette ge
bieden te bewerkstelligen. Met
de naderende presidentsverkie
zingen is de regering in Washing
ton niet bereid zonder Arabisch
'ja' Israël onder druk te zetten.
Pressie op Israël zonder com
pleet bewijs dat zulks inderdaad
tot vredesbesprekingen zal lei
den, is aan de Amerikaanse pu
blieke opinie nauwelijks te ver
kopen. Geen pressie op Israël
dus.
Bondgenoot
Integendeel, als gevolg van het
sluiten van het Israëlisch-Liba-
nese akkoord zijn de Ameri
kaans-Israëlische betrekkingen
na een jaar van malaise aanzien
lijk verbeterd. Israël wordt in
Washington alom geprezen als
een strategische bondgenoot en
vriend van Amerika. Syrië en de
PLO, niet Israël, vormen het
grootste obstakel tot het vertrek
van alle vreemde troepen uit Li
banon.
de achtergrond van deze
natische verbetering in de Is-
raëlisch-Amerikaanse betrekkin
gen, een politieke ontwikkeling
waar de genoemde topfunctiona
rissen uitermate ongelukkig mee
zijn, komt premier Begin volgen
de maand naar Washington zon
der dat het duidelijk is waarover
gesproken moet worden. Eén
van de topambtenaren verwacht
'filosofische gesprekken' over de
toekomst van Israël. Een andere
topambtenaar staat 'harde be
sprekingen' voor; iets wat in de
huidige romance tussen Was
hington en Jeruzalem nauwe
lijks denkbaar is.
Bij gebrek aan persi>ectieven voor
vredesbesprekingen heeft de
Reagan-regering besloten om
mooi weer te spelen, waar je in
de Amerikaanse binnenlandse
politieke verhoudingen alleen
maar stemmen mee kunt win
nen, zeker met een super pro-Is
raëlisch Congres als het huidige.
Opgelegde vrede
Maar ondanks de bloemrijke uit
spraken dat Israël een vriend en
bondgenoot is, is een ieder er
zich terdege van bewust dat de
uitgangspunten van de Israëli
sche en Amerikaanse politiek
niet met elkaar overeenstem
men. Amerika gaat uit van Reso
lutie 242 van de Veiligheidsraad
van 1967, die uitgaat van het be
ginsel: vrede in ruil voor gebied.
Israël is niet bereid om gebied in
ruil voor vrede op te geven. Ver
der staat Amerika onderhande
lingen voor met een compromis
als einddoel, terwijl de Israëli's
een door Israël opgelegde vrede
willen. Bij besprekingen die de
hoge functionarissen in Jeruza
lem hebben gevoerd gedurende
het afgelopen jaar, hebben de Is-
rali's er bij monde van minister
van buitenlandse zaken Shamir
en anderen er geen twijfel over
laten bestaan dat Israël helemaal
niet zo op onderhandelen is ge
steld.
Terwijl Amerika naar openingen
zoekt om onderhande
gang te brengen, zeggen de Isaë-
li's botweg dat het probleem on
oplosbaar is en dat het zoeken
naar een oplossing daarom zin
loos is. „Ik word in Jeruzalem
voor een naieve Amerikaan uit-
verzucht één van de
onarissen.
Begin
Het optimisme dat na de Libanese
oorlog uit Washington straalde
als zou een doorbraak in het vre
desproces volgen op een ak
koord over Libanon, heeft nu
plaats gemaakt voor een diepe
door
Jaap van Wesel
depressie. Op het State Depart
ment worden nog enige licht
puntjes genoemd. In de eerste
plaats Israëls interne situatie.
Premier Begin is niet meer de
oude. Hij is vaak depressief en
afwezig en het heeft aan de Israé-
lisch-Libanese onderhandelin
gen nauwelijks actief deelgeno
men. Vroeger was hij zelf altijd
de man die de zaak persoonlijk
leidde nu heeft hij vrijwel alles
aan anderen gedelegeerd. Zo
weinig was hij van de details op
de hoogte, dat hij eenmaal ver
baasd zei: „Oh, is dat de Israëli
sche positie?"
Met enige verwachting en verlan
gen wordt daarom gekeken naar
het post-Begin-tijdperk met de
nadruk op de toenemende pola
risering tussen voor- en tegen
standers van een Groot-Israêl.
Maar een andere hoge ambtenaar
wijst erop dat diezelfde depres
sieve en afwezige Begin de afge
lopen week weer ouderwets van
leer is getrokken tegen zijn oppo
nenten in een Knesset-toe
spraak. Ook hier is wishful thin
king maar al te vaak de vader van
de Amerikaanse politiek.
Economische unie
Een ander lichtpuntje is dat er eni
ge verwachting bestaat in Was
hington dat Israël en Jordanië
het wellicht eens zouden kunnen
worden over een gemeenschap-
pelljk bestuur over de Westelijke
Jord aan oever in het kader van
een economische unie. Toespra
ken van Likoed-politici onder de
microscoop gelegd leiden tot een
dergelijke conclusie, waarbij er
dan voor de goede zaak van
wordt uitgegaan dat die uitspra
ken, als ze al de veronderstelde
bedoelingen hebben, bovendien
nog de denkbeelden van Begin
zelf weergeven.
Wishful thinking in het kwadraat -
maar er is niet beter en de op
nieuw zuchtende topambtenaar
stelt voor dit idee in het Reagan-
plan te verpakken en het met
nieuw pakpapier niet als Rea-
gan-plan-H maar als IA te pre
senteren.
Midden-Oostenkenners vragen
zich telkens weer met verbazing
af hoe het mogelijk is dat een su-
permogendheid als de Verenigde
Staten met een bijna onuitputte
lijke bron van informatie - van
CIA tot talloze wetenschappelij
ke instituten en experts - tel
kens weer de plank misslaat Met
alle aanwezige kennis neigen de
politici uit talloze adviezen van
de grote bureaucratie meestal
het meest optimistische scenario
te kiezen - dat is nu eenmaal
hun aard. Een proces dat bevor
derd wordt doordat Witte Huis,
State Department en Pentagon
elkaar maar al te vaak tegenwer
ken, met tegenstrijdige belan
gen, adviezen en evaluaties.
Dat klinkt allemaal weMig hoop
vol. De enige partij die er wel bij
vaart, is Israël, hoe ernstige de
economische toestand daar ook
moge zijn, hoe diep Israël in het
Libanese moeras is weggezakt
en hoe slecht Begin momenteel
ook functioneert Eigenlijk is het
helemaal niet zo belangrijk of
Begin persoonlijk al dan niet ef
fectief is, want zijn politiek gaat
door - zolang hij maar in leven
is.
Het enige wat de situatie ingrij
pend kan veranderen, is een oor
log met Syrië. Er bestaat geen
twijfel over dat Israël zo'n oorlog
wint maar daarbij kan het zelf
grote verliezen lijden. De Syriërs
beschikken immers over lange-
afstandsraketten die de Israëli
sche bevolkingscentra kunnen
treffen. Natuurlijk zal Amerika
alles doen om een dergelijke
rampzalige oorlog te voorkomen.
Schokeffect
Alles? Fijntjes wordt er zo nu en
dan op gewezen dat er bij andere
omstandigheden met een derge
lijk oorlogsgevaar allang een
noodplan was ontworpen. Het
ontbreken van zowel nervositeit
als een dergelijk noodplan en de
bijna apathische stemming vor
men een teken dat een oorlog
misschien nog niet de slechtste
methode zou zijn om de impasse
te doorbreken. De machiavellis
ten wijzen op een schokeffect dat
zware verliezen onder de Israëli
sche burgerbevolking zouden
kunnen kunnen hebben, on
danks een Israëlische militaire
overwinning.
Dat zou Israël mogelijk uit de roes
doen ontwaken en terugbrengen
tot de realiteit, terwijl aan de an
dere kant de grote dwarsligger in
het Arabische kamp, president
Assad van Syrië, de militaire ne
derlaag politiek niet zou overle
ven.
