Geflopte Oscar
Benton geslaagd
in Frankrijk
Anti-esthetiek op tv tentoongespreid
TV-rubriek
Wel en wee van rugbyclub
Dankzij Alain Delon
Haasbroek van VARA
naar Rijnmond-radio
Al eens
gedacht
aan een toekomst
als tolk-vertaler?
ZATERDAG 11 JUNI 1983
PAGINA 5
door
Nico Scheepmaker
Het culturele leven in Nederland
is op het ogenblik geheel geja-
panneerd. De etalages van de
boekhandels liggen vol met Ja
panse boeken, de muziektem
pels voeren Japanse muziek
uit, het Holland Festival heeft
allerlei Japanse trekjes, en dat
gold ook voor de tweede afle
vering van 'Aanvallen van ui
tersten', die in het kader van
het Holland Festival vanuit
Carré door de VPRO werd uit
gezonden. Eiko en Koma lieten
ons kennis maken met de boe-
to-dans (die ik inderdaad nog
net niet kende), en Akiki Nishi-
gata en Chisko Fukunaga (ik
hoop dat ik het goed uitspreek)
zorgden voor het Japanse mu-
ziekelement, zal ik maar zeg
gen.
Maar de ware japonaiserie van
het programma werd toch (in
eendrachtige samenwerking)
geleverd door het Holland Fes
tival en de VPRO samen, die
een adembenemend staaltje
van hetzij harakiri hetzij kami
kaze ten beste gaven, door de
performance art van de Oos
tenrijkse Wencke Muhleisen in
het programma op te nemen.
Met haar optreden werd het op
een na laatste taboe op de tele
visie doorbroken. Het laatste
taboe, voor zover ik dat op dit
ogenblik kan overzien, zou de
zelfde performance act zijn,
maar dan uitgevoerd door ko
ningin Beatrix of kapitein (of is
het al kolonel) Bosshardt!
U hebt het niet gezien? Aj, dan
zou ik het dus even moeten be
schrijven. Had uw buurvrouw
het dan ook niet gezien? Ja, die
wel, en ze sprak er schande
van, maar ze had toch niet wil
len uitleggen waarover ze zo
verontwaardigd was. Tja, dat
maakt het er voor mij niet ge
makkelijker op. Wencke Muh
leisen, Wencke Molenijzer, zo
zag ze er ook een beetje uit
trouwens (maar dat kan de per
formance art zijn geweest, daar
blijf ik buiten), die zou je de
Mata Hari van de jaren tachtig
kunnen noemen, maar dan
heel anders.
Dat helpt u ook de brug niet
over. Laat ik het dan zo om
schrijven: ze droeg een soort
schort met niets daaronder, en
toonde zonder enige gêne al
die lichaamsdelen die in de
bioscoopvitrines van sommige
landen nog altijd met een wit
strookje worden overgeplakt.
Maar ja, dat deed Phil Bloom
ook, zult u zeggen. Phil Bloom
echter was de kuisheid zelve
vergeleken met Wencke Muh
leisen, want die vestigde op on
gemeen duidelijke wijze de
aandacht op al die uitspringen
de en inspringende precaire li
chaamsdelen die de kwintes
sens vormen van de pornogra
fie. Ben ik zo al duidelijk ge
noeg?
O, ze maakte wulpse bewegingen
in schaarse kleding!
Ik merk het al, ik heb het nog
niet duidelijk genoeg uitge
legd. Ik zou de term 'wulps' in
dit geval te liefelijk willen noe
men. Vulgair, dat komt er dich
terbij. Uitdagend-brutaal-vul-
gair. De anti-esthetiek in opti
ma forma. Daar komt bij dat zij
ook nog over een voorwerp be
schikte, om haar act meer po
wer te geven. Een jongeman
met zijn broek op zijn schoe
nen. Dat is doorgaans geen
vrolijk gezicht, en het werd er
niet vrolijker op toen hij, on
danks een krachtige poging tot
masturberen waarbij Wencke
hem een handje hielp met wat
eierstruif (sinds 'Der Blauwe
Engel' is het kapotgeslagen ei
een dankbaar motief in de dra
matische kunst), niet tot een
noemenswaardige erectie
kwam.
Misschien toch wat afgeleid door
de camera, die er pal bovenop
zat, of misschien was de ach
terliggende gedachte van
Wencke om daarmee aan te ge
ven dat de man weliswaar een
varken is, maar een impotent
varken. Een jongeman uit het
publiek (tevoren gecharterd of
niet, daar wens ik mij niet in te
verdiepen), kwam ook al niet
verder dan wat machteloos ge-
ruk, waarna Wencke haar eer
ste minnaar (zal ik maar zeg
gen) overgoot met emmers verf
in alle beschikbare kleuren, zo
dat ik mij om twee dingen ge
lukkig prees: 1. dat ik die jon
geman niet was, en 2. dat ik
kleurentelevisie had.
Was het kunst? Als het anti
kunst was was het natuurlijk
kunst, dat spreekt vanzelf. De
man die op de ladder 'Het
Laatste Avondmaal' schildert
vervaardigt kunst, maar de
man die met zijn wandelstok in
het voorbijgaan die ladder met
kunstenaar en verfbussen en al
ondersteboven trekt is ook een
kunstenaar. Performance art,
zou ik dat willen noemen.
Sinds jaar en dag is mijn stand
punt in deze verregaand: alles
wat in het theater te zien is,
moet ook op de televisie gezien
kunnen worden. Beter iets te
veel, dan iets te weinig. Maar ik
zie het televisiescherm als een
verlengstuk van het theater.
is ook een andere opvatting
mogelijk: de televisie als ver
lengstuk van (bijvoorbeeld) de
straat. Topless op het strand
kan aanvaardbaar zijn, maar
moet iedereen daarom topless
op het Damrak ook de gewoon
ste zaak van de wereld vinden?
Ik prefereer het standpunt van
de televisie als verlengstuk van
het theater, want ik accepteer
ook dat cowboys daar indianen
doodschieten, terwijl ik mij
wat ongemakkelijk zou voelen
op het Damrak als daar ook el
ke dag indianen door cowboys
werden afgeschoten.
Op het toneel, in de film, op de
televisie is wat mij betreft in
beginsel alles geoorloofd. Dan
rest alleen nog de vraag: was
het wat? Het was opzienba
rend, dat zeker, maar ik zou
niemand bij name kunnen noe
men van wie ik het NIET op
zienbarend zou vinden als hij
of zij op de televisie dezelfde
s tra patzen-als Wencke Muhlei
sen zou uithalen.
HOUTEN (GPD) - De Nederlandse zanger Oscar Benton heeft in Frankrijk plotseling de
erkenning gekregen, waar hij in eigen land tevergeefs jarenlang voor moest knokken:
een grote hit, sterdom en prachtige aanbiedingen voor een internationale carrière. Dit
allés dankt hij aan een man die intussen een goede vriend van Benton is geworden: de
filmster Alain Delon.
Onlangs was Oscar Benton even in Nederland en hij vertelde over zijn ongelooflijke geluk om, na in
een artistiek dal te hebben gezeten, opeens door te stoten naar de top van de showbusiness.
„Op mijn negentiende heb ik, en
dat is nu alweer veertien jaar ge-
leden, voor een muzikale carrière
gekozen. Ik won toen in Loos-
drecht hef jazzfestival met mijn
groep 'Barrelhouse'. Ik maakte
vijf blues-elpees, die redelijk lie
pen, maar toen mijn groep een
andere richting uit wilde, ben ik
alleen verder gegaan als zanger".
„Eerst met Monika, met wie ik
twee hitjes had: 'AU I ever need
is you' en 'Everybody is telling
me'; daarna, bij een nieuwe pla
tenmaatschappij, maakte ik een
soloplaat die 'The Bensonhurst
blues' heette".
„Prachtige muziek, waar ik hele
maal achter kan staan, maar jam
mer genoeg flopte de plaat in Ne
derland en dat was meteen het
einde van mijn platencarrière".
„Vreemd genoeg hoorde Alain De
lon deze plaat en hij vond hem zo
prima dat hij hem tussen de favo
rieten in zijn jukebox stopte. In
het landhuis, waar Delon zich te
rugtrekt wanneer hij rust nodig
heeft, staat deze jukebox en elke
keer weer werden mijn blues
door Delon gedraaid. De filmster
heeft drie favorieten, dat zijn
Neü Diamond, Krystle Gayle en
ik".
Oscar Benton praat snel en strui
kelt over zijn woorden. Vervolgt:
„Natuurlijk was ik daar absoluut
niet van op de hoogte. Ik mod
derde intussen door in eigen
land. Trad op in Duitsland,
maakte enkele platen waar ik
niet achter stond, ja je moet toch
wat, de platenmaatschappijen
namen geen enkel risico meer,
de tijden werdén slechter en het
geld krapper. Ik deed wat twee-
door
Margriet Hunfeld
de-stemprodukties met Jack Jer
sey en leefde eigenlijk van de ene
dag in de andere".
Gigantische hit
„Om wat meer zekerheid te heb
ben", onderbreekt zijn blonde
vrouw Eefje hem, „nam Oscar
zelfs een baantje in een disco
theek als bedrijfsleider, maar dat
was helemaal niets, want hij
werd er ziek van. Kon er niet te
gen om de muziek los te laten en
een regelmatig leven te gaan lei
den. Dus gingen we weer op pad.
Overal waar we konden traden
we op, met een muziekband en
mijn zusje Mickey en ik als ach
tergrondkoortje".
Benton: „Op een avond, ik weet
niet meer waar we werkten, ging
de telefoon, of ik even wüde luis
teren. Er werd me verteld dat
The Bensonhurst Blues een gi
gantische hit was geworden in
Frankrijk. Alain Delon had mijn
plaat gebruikt als achtergrond
muziek voor zijn film 'Pour la
peau d'un flic' en film en plaat
waren een doorslaand succes.
Nou, dat was wat. In eerst instan
tie haalde ik er eigenlijk mijn
schouders over op. Ik heb intus
sen al zoveel dromen kapot zien
gaan in de business, dat ik niet
durfde geloven dat dit het was
waar ik op zat te wachten".
Eefje en Mickey, lachend: „Dat
hebben we geweten. Vanaf dat
moment is het niet meer rustig
geweest. We kregen meteen uit
nodigingen voor Parijs, werden
in de duurste hotels gestopt,
kwamen in bekende televisie
shows en kregen te maken met
Jean Kluger, de man die in
Frankrijk artiesten groot maakt
en directeur is van een platen
maatschappij".
Miljoen
Oscar: „Er zijn nu zo'n vijfhon
derdduizend platen van me ver
kocht, met de elpees meegeteld
in totaal zelfs bijna een miljoen.
Alle mogelijke eer is me te beurt
gevallen, goud en platina heb ik
gekregen. Nana Mouskouri
vroeg me voor haar show, en
mijn nieuwe elpee wordt nu op
genomen in de Air Studio's (eige
naar is de producer van de vroe
gere Beatles) met topmensen als
de bassist van Donna Summer
en de arrangeur van Leo Sayer.
De single die nu uit is, 'I believe
in love', is al een hit, omdat de
hem kopen op mijn
- Toch vreemd dat het in Frankrijk
allemaal zo snel en gemakkelijk
gaat en dat er hier in Nederland
nauwelijks aandacht aan je
wordt besteed.
Benton: „Ik wil niet moeilijk doen,
maar er is hier nooit de mede
werking geweest, die ik nu wel in
Frankrijk krijg. Natuurlijk was
de eerste klap een daalder waard
en die kwam van Delon. Daar
heb ik veel aan te danken. Maar
ik geloof ook dat de zuidelijke
mentaliteit meer hoort bij mijn
muziek. Ik maak ballades, vrij
romantisch, daar zijn Fransen
toch gevoeliger voor".
Oscar Benton met zijn vrouw Eefje (rechts) en zijn schoonzusje Mickey (links).
Ster-allures
„Daar komt bij datje in Frankrijk
een ster bent of niets. Er tussenin
bestaat niet Ik word er nu gezien
als een ster en ben je dat eenmaal
dan blijf je het ook. Een Frans
man laat zijn sterren niet gauw
vallen, dat merkje wel aan de ou
de garde, een Bécaud, een Mireil
le Mathieu, een Adamo, een
Johnny Holiday en Sylvie Var-
tan, ze zijn er allemaal nog enorm
populair. Hetzelfde geldt vor de
muziek van Piaf en Brei, die nog
steeds zeer geliefd is bij het pu
bliek".
„Anderzijds is het in Frankrijk ook
zo dat je je als ster moet gedra
gen, wanneer men vindt dat je er
een bent. Ik maakte onlangs de
fout om in de metro te gaan zit
ten, toen ik in Parijs was. Dat
pikt een Fransman niet. Ik werd
er behoorlijk op aangekeken en
zelfs op aangesproken".
„Een ster heeft namelijk een Rolls,
een chauffeur en drie body
guards. Aldus wenst het publiek
hem of haar te zien. Bovendien
doet een ster niet gewoon. Een
ster heeft allures. Dat werd me
ook al snel duidelijk gemaakt
toen ik in een platenstudio was
en wat vriendelijke opmerkin
gen maakte tegen enkele techni
ci: de producer verzocht me op
dat moment om een grote mond
op te zetten en een of ander stijl
te vloeken. Dat wordt van me
verwacht en daaraan herkent
men de ster".
Benton begint te lachen: „Het
klinkt heel raar in onze oren,
want hier zeggen we al gauw:
doe maar gewoon, dan doe je al
gek genoeg. En zelts de bekende
artiesten hoeven hier niet met al
lures aan te komen, maar dat vin
den de Fransen nou weer bela
chelijk".
„Het is dus ook daarom dat de pers
een gloeiende hekel heeft aan
Alain Delon. Die man is hele
maal een godheid in Frankrijk en
hij gedraagt zich daar dus naar
Toch vind ik hem erg aardig en
hij is zelfs bijzonder gevoelig".
„Ik heb een nogal hechte artistieke
band met hem: Dat maakt hij
dan ook altijd duideUjk, wanneer
wij ergens samen zijn. Zoals on
langs nog, toen Delon in Neder
land was om hier het 'Delon-par-
fum' te promoten. Alleen de pers
werd toegelaten en Delon arri
veerde met vijf bodyguards".
Geweigerd
r wat later omdat ik alleen
maar even hallo kwam zeggen,
maar de toegang tot de zaal werd
me geweigerd, want ik hoorde
niet bij de pers. Zodra Delon dat
zag stuurde hij drie bodyguards
naar me toe die me direct bij hem
moesten brengen. Ach", Benton
haalt zijn schouders op, „hier in
Nederland heb ik wat dat alle
maal betreft dus nooit ook maar
de geringste medewerking ge
kregen. Het enige dat ze hier van
me weten is dat ik ooit eens
blues heb gespeeld en daarmee
beland je dan onmiddellijk op
een vaste plek".
„Zodra ik dus een andere richting
uitga en me bezighoud met nieu
we muziekvormen, wordt er hier
al snel geroepen: terug naar je
poef, jij, waar je hoort. Nou, dat
bedoel ik dan met de 'medewer
king' die ik hier niet krijg!"
ADVERTENTIE
HILVERSUM/ROTTERDAM
(GPD) - Het bestuur van de stich
ting Rijnmond-radio heeft van
ochtend Nico Haasbroek voorge
dragen als hoofdredacteur van
deze Zuidhollandse regionale
omroep. Haasbroek is tot op he
den in dienst van de VARA, als
hoofd afdeling informatieve pro
gramma's.
De stichtingsraad van Rijnmond
radio moet zich nu beraden over
het advies van het bestuur, alvo
rens er per 21 juni tot benoeming
van Haasbroek als hoofd van de
redactie kan worden overgegaan.
Een directiewoordvoerder van
Rijnmond zei desgevraagd dat er
binnen het bestuur tot het laatste
moment geen volledige overeen
stemming bestond over de voor
dracht van Haasbroek.
De plannen van Haasbroek om in
augustus zfjn baan bij de VARA
in te ruilen voor free-lance-werk
zullen, als de stichtingsraad ak
koord gaat, niet worden uitge
voerd.
Volgens het VAftA-personeelsblad
'Roodgloeiend' hebben met na
me het pioniersaspect en de mo
gelijkheid om programmatische
ideeën uit te werken Haasbroek
Wolters-Noordhoff start in september
een tweejarige kwaliteitsopleiding
voor het staatsexamen tolk-vertaler
in Eindhoven, Haarlem en Zwolle
voor Frans, Duits en Engels
en in Utrecht voor Frans en Engels
Vraag nadere inlichtingen
'Another bloody Sunday'
Nico Haasbroek
(foto Ger Dijkstra)
tot de functie bij Rijnmond-radio
aangetrokken.
Indien hij slaagt in het opbouwen
van de Rotterdamse regionale ra
dio, zal hem een vast dienstver
band worden aangeboden.
Haasbroek verlaat de VARA waar
schijnlijk per 1 oktober.
Wolters-Noordhoff
Opleiding Tolk-Vertaler
Postbus 58 9700 MB Groningen
Telefoon 050:162302
HILVERSUM (GPD) - „Again ano
ther bloody sunday". Alweer
zo'n vervloekte zondag, niet be
paald een uitspraak die je ver
wacht van iemand die op een
vrije zondag aan zijn liefste be
zigheid gaat beginnen. De op
merking komt uit de mond van
een zwaar teleurgestelde speler
van de semiprof-rugbyclub uit
Doncaster, een typisch saai, goor
industriestadje in Yorkshire, En
geland. Het team uit Doncaster
(kortweg The Dons) is in het be
zit van twijfelachtige record van
40 nederlagen op een rij. De En
gelse regisseur Barry Cockroft
maakte over het wel en wee van
deze club vorig jaar een pro
gramma, dat de VARA zaterdag
avond uitzendt.
De sportdocumentaire 'Another
bloody sunday' is niet zomaar
een filmpje over een rugbyclub
met een record aantal nederla
gen. Het schetst een indrukwek
kend beeld van een club, waar
van spelers en bestuurders zwaar
gebukt gaan onder het trieste re
cord. In de arbeidersstad Don
caster, waar de crisis zoals overal
in Engeland heerst, waar het
woordje welzijn bij de bevolking
onbekend is, worden overwin
ningen verwacht van een rugby
club. Bloed, zweet en tranen in
de mijnen, in de fabrieken, dan
ook bloed, zweet en tranen op
het veld met als ijzeren streven:
winst.
Voor een club die zijn toeschouwes
al zeven maanden lang niet meer
heeft getrakteerd op een over
winning en troosteloos onder
aan de ranglijst bungelt, is het
leed dan ook nauwelijks te over
zien. Voor de spelers dreigt hun
hobby, hun enige vertier, een ob
sessie te worden. Het is geen
pretje om je tanden uit je mond
te laten slaan en door de modder
te denderen met verlies als stee
vast resultaat. En voor een loon
tje, waarvoor een Nederlandse
voetballer niet eens zijn voetbal
schoenen aantrekt. Maar daarbij
blijft het niet Thuis, op het werk.
overal moeten de verliezende
rugbyspelers verantwoording af
leggen tegenover de achterban,
zeker in een stadje als Doncaster
In de documentaire is geen club te
zien met dure vedetten of riante
accommodatie. De rugbyclub
put zijn voornaamste inkomsten
uit de weddenschappen die de
niet bepaald rijke bevolking van
Doncaster bij de bookmakers af
sluit. Dat is niet al te veel en ook
de schamele recettes zorgen er
niet voor dat het bestuur uit de
financiële problemen komt Des
ondanks blijven zowel spelers
als bestuur het vertrouwen hou
den, met de superoptimist Tom
Morton, de manager, voorop. De
documentaire geeft in elk geval
een gelukkig slot. Dank zij de
niet aflatende teamgeest en
waarschijnlijk ook dank zij de
extra winstpremie grijpen de
spelers de allerlaatste serieuze
kans op een overwinning aan. Bij
de enorme vreugde-uitbarsting
knallen zelfs de champagnefles-
Een korte periode uit de geschie
denis van The Dons wordt in de
documentaire omlijst met schit
terende beelden van de wedstrij
den die ze spelen. Geluidsopna
men van botsende, vallende,
kreunende en vloekende spelers
geven een aparte 'echtheid' aan
de beelden. Het geeft een treffen
de en spectaculaire weergave
van de keiharde sport rugby (Ne
derland 2, 22.55 uur).
