c
North Sea Jazz Festival
verdient steun overheid
Euthanasie
LEZERS SCHRIJVEN
Homo's
Feestdag
EISEMERS
DE TIJD
VRIJDAG 13 MEI 1983
Meningen
Paul Acket, organisator van een
on-Nederlands groots opgezet
evenement, North Sea Jazz Fes
tival geheten, heeft de oorlog
verklaard aan de ambtenaren
van het ministerie van welzijn,
volksgezondheid en cultuur
(WVC) en hun adviseurs van de
Raad voor de Kunst. Een „Haag
se" oorlog, die zoals bijna elk uit
de pan rijzend conflict in deze
tijd over centen gaat.
De subsidie-hulp die het Rijswijk-
se departement van minister
Brinkman het ruim 2 miljoen
kostende festival dit jaar wil bie
den, bedraagt een halve ton. De
rekenmachine leert dat de rijks
overheid daarmee de residentië
le impresario voor niet meer dan
slechts 2,5 procent uit de zorgen
haalt. Dat is inderdaad niet een
niveau om over naar huis te
schrijven.
Dat heeft Acket dan ook niet ge
daan. Sterker nog: hij heeft de
donkerbruine stem van zijn
woordvoerder, Wybe Buma, vo
rige week tijdens een overvolle
persconferentie laten meedelen
dat het bedrag niet eens geaccep
teerd zal worden. „Hoewel wij
door
Peter Huysman
dit bedrag dringend nodig heb
ben, zullen wij het niet in ont
vangst nemen. Wij achten dit be
drag voor een, voor Nederland
uniek cultureel evenement, zelfs
in het licht van de bezuinigings
maatregelen, niet alleen belache
lijk maar ook vooral uitermate
krenkend voor zowel publiek als
organisatoren".
Het is de leiding van het festival
(met Acket uiteraard voorop) al
lemaal te veel geworden. Er is al
tijd al verbazing over geweest
dat het cultuur-departement niet
wat driester financieel insprong.
Per slot van rekening is het
North Sea Jazz Festival vanaf
zijn start een gebeurtenis van
wereldformaat geweest. Zelden
komt binnen een periode van
drie dagen zó veel internationaal
jazztalent in één gebouw bijeen.
Het is voor Paul Acket een zaak
van persoonlijke eer geworden
dit evenement van de grond te
blijven krijgen.
Maar in die eer voelt hij zich nu
duidelijk aangetast. Het is van
het begin af aan zwoegen ge
weest om de benodigde midde
len bij elkaar te sprokkelen. Ac
ket als „kleine" zelfstandige
heeft steeds een beroep gedaan
op het particulier initiatief. Daar
naast heeft hij een enkel groot
bedrijf voor sponsoring kunnen
interesseren en inde hij wat geld
in ruil voor (AVRO-)televisieop
namen. De onderhandelingen
over de huur van de zalen, van
het Haagse Congresgebouw ver
liepen zelden rimpelloos. En ten
slotte waren er dan de subsidies
van WVC (voorheen: CRM) en
gemeente Den Haag.
Over warme steun van „buitenaf'
heeft de festivalleiding zich nim
mer kunnen verheugen. Maar
dat heeft Acket er niet van kun
nen afbrengen door te gaan met
voorbereidingen voor weer een
nieuwe versie van het jaarlijks
terugkerend jazzfestijn.
Hij heeft steeds tegen de stroom in
kans gezien zijn festival een ge
zicht te geven dat zeker niet al
leen door „commerciële" namen
werd bepaald. Binnen- en bui
tenlandse groepen in ontwikke
ling, makers van muzieksoorten
die niet alleen in de eerste plaats
voor de doorsnee-luisteraar be
stemd zijn, die bovendien vaak
absoluut niet als publiekstrek
kers gelden, hebben bij hem de
afgelopen jaren gelegenheid ge
kregen zich op een wereldpo
dium te laten horen.
Alleen vanuit de Tweede Kamer
(en met name vanuit de Partij
van de Arbeid) is er een paar
maal moeite voor het North Sea
Jazz Festival gedaan. Wijzigings
voorstellen werden ingediend
om wat geld vrij te maken voor
dit evenement, waar vorig jaar
nog 30.000 belangstellenden uit
alle uithoeken van de wereld
voor naar Den Haag kwamen. In
1931 werd bij amendement de
minister van (toen nog) CRM ge
dwongen uit andere posten een
bedrag van 1,5 ton naar Acket
over te maken.
Dat is tenslotte gebeurd, maar toen
al met de grootst mogelijke te
genwerking van de betrokken
ambtenaren in Rijswijk. Acket
heeft steeds op het standpunt ge
staan dat dergelijke interne za
ken niet voor de buitenwereld
bestemd zijn. Nu echter blijkt
dat de ambtenaren van WVC,
- geadviseerd door jazzdeskundi-
gen van de Raad voor de Kunst,
met grote tegenzin bereid zijn
voor het festival-1983 niet meer
dan 50.000 gulden op tafel te leg
gen, is ook voor de gewoonlijk
tamelijk rustig opererende Paul
Acket het hek van de dam.
Vorige week voelde hij zich bij
monde van Buma „genoodzaakt,
zij het met enige spijt, om onze
ervaringen openbaar te maken".
De Openbaring van Acket. Het is
een nogal opschudding verwek
kende openbaring geworden, die
- helaas zonder geschraagd te
zijn door schriftelijk bewijsmate
riaal - veelzeggend is voor de
handel en wandel van sommige
zogeheten „kunstpausen" in ons
land.
Talrijke malen heeft de festivallei
ding de woorden „dubieus",
„verontwaardiging", „brutali
teit" en „tendentieus" tijdens de
persconferentie in de mond ge
nomen. Niet alledaags, maar dui
delijk door woede ingegeven
taalgebruik. Bijvoorbeeld over
mededelingen van ambtenaren
dat zij er niet veel voor voelden
Kamerbesluiten uit te voeren of
het niet zo nauw namen met de
mocratische principes.
Woede ook over de twijfel van le
den van de Raad voor de Kunst
over de juiste uitbetaling van ga
ges aan musici en over hun oor
deel dat door Acket gecontrac
teerde artiesten eigenlijk maar
het beste allemaal een minimum
honorarium van 500 gulden dien
den te krijgen. Waar bemoeit de
Raad zich mee, het is mijn festi
val en ik draag alle risico's, daar
kwam Ackets reactie ongeveer
op neer.
Acket vindt dat zijn festival, in te
genstelling tot soortgelijke eve
nementen in andere delen van
Europa, steeds aandacht aan alle
stromingen binnen de jazzmu
ziek heeft besteed. Voor hem
blijft oude jazz even belangrijk
als de jazz van vandaag of mor
gen. Daarom zijn avant garde
muziek en eigentijdse jazz van ei
gen bodem vooral de afgelopen
jaren behoorlijk aan bod geko
men. Maar een Oscar Peterson
blijft noodzakelijk om het grote
publiek binnen te krijgen.
Daarom is zijn verontwaardiging
zo groot over voortdurend terug
kerende aantijgingen dat het
North Sea Jazz Festival weinig
vernieuwend en weinig avon
tuurlijk is. „WVC vraagt te pas en
te onpas wat nu het aandeel is in
het festival van de recente stro
mingen in de Nederlandse jazz-
en geimproviseerde muziek? Wij
kaatsen dit met een wedervraag
terug naar WVC: wat en wie zijn
vandaag de dag wel die recente
stromingen?"
Van Acket is bekend dat hij zich
weinig laat voorschrijven. Zijn
verontwaardiging lijkt zeer ge
rechtvaardigd. Nederlandse
groepen krijgen op zijn festival
een kans. Vorig jaar was hun
aandeel hoger dan 33 procent.
Tegenover 317 Amerikaanse mu
sici en 92 musici uit andere lan
den, traden er 214 Nederlanders
op. Acket acht dit, bijgestaan
door zijn bestuur, voldoende. Hij
weigert dit evenement om te bui
gen tot een manifestatie waaraan
groepen deelnemen die
„gymnastiekoefeningen en het
ten gehore brengen van liedjes a
la Johnny Jordaan" als een sum
mum van vernieuwing beschou
wen.
Dan maar geen halve ton van WVC.
Dan maar genoegen nemen met
steeds kleinere subsidies van de
gemeente Den Haag. Dan maar
geen AVRO-televisie in huis. Ac
ket wenst door te gaan in de door
hem gekozen richting, die hem
faam als wereldorganisator heeft
bezorgd. Op 8, 9 en 10 juli wordt
de 8ste aflevering van zijn festi
val gevierd. In een ruimte die
dan veel weg heeft van een gek
kenhuis. Maar wel een uniek en
erg swingend gekkenhuis.
Acket is het „gechicaneer" van en
kele deskundigen in het Haagse
zat. En als het niet anders kan,
als ook de gemeente Den Haag
niet wil inzien wat ook in econo
mische zin dit evenement voor
deze stad betekent, dan in vre
desnaam tot slot de Farewell
Blues. Een afscheid. Maar een af
scheid in het besef dat het festi
val tot het laatst zijn festival is
gebleven.
Enige moed put hij overigens nog
uit de opstelling van de huidige
WVC-minister Brinkman zoals
die blijkt uit interviews. Een on
derhoud met een bewindsman
met visie zou nog tot een oplos
sing kunnen leiden. Met diens
ambtenaren die er in een reactie
op de Openbaring van Acket
slechts op wijzen dat zij alleen
festival-onderdelen willen subsi
diëren die onder het kunstbeleid
vallen praat hij niet meer.
De auteur is kunstredacteur bij de
Gemeenschappelijke Pers
dienst.
Het pleidooi, in het Leidsch Dag
blad van 6 mei, om euthanasie te
legaliseren, geeft weer duidelijk
aan dat wij, mensen, het leven in
eigen hand willen houden. Er
spreekt het verlangen uit om het
leven te leiden i.p.v. er onder te
lijden. In dit streven op zich,
schuilt geen gevaar, maar het ge
vaar zit hem in de richting waar
in wij streven en waarvan wij de
oplossingen verwachten.
Die richting is de materialistische
levensbeschouwing. Een, naar
mijn idee misleidende levensbe
schouwing, die er van uitgaat dat
het leven begint bij de geboorte
en eindigt met de dood. Een le
vensbeschouwing die meer pro
blemen oproept dan werkelijk
oplost. Wij sleutelen alleen maar
aan de buitenkant en proberen
op die manier het leven naar ei
gen hand te zetten. (Abortus-eu-
thanasie-kernwapens-DNA ma
nipulatie).
Hoe weten wij dat euthanasie een
zachte dood is? Wij weten het
niet. Wij denken het te weten
omdat wij onszelf gelijk stellen
aan ons lichaam en denken als
wij dat doden, "wijzelf' ook
dood zijn.
In zijn Phaedo maakt Plato duide
lijk, dat alles wat een tegendeel
heeft, enkel en alleen zijn ont
staan dankt aan dat tegendeel, en
dat er steeds sprake is van over
gangsvormen. B.v. twee tegende
len zijn koud en warm, de over
gangsvormen zijn afkoelen en
Uit het slapen ontstaat het wakker
zijn en uit het wakker zijn het
slapen. Het overgangsproces van
het ene is, wakker worden, en
voor het andere, het inslapen.
Zo is het ook met dood en leven,
uit het levende, ontstaat door het
stervensproces het dode. Uit het
dode, door de geboorte het le
vende.
Of zal de natuur op dit punt mank
gaan? Hieruit kunnen wij de con
clusie trekken dat wij, voor dat
wij door de geboorte tot leven
kwamen, ergens hebben bestaan
en dat wij, als wij gestorven zijn
weer ergens bestaan.
Het is het menselijk bewustzijn,
het denkvermogen, en dat zijn
wijzelf, dat tijdens de slaap er
gens anders was en 's morgens
a.h.w. het lichaam weer oppakt.
Zo is het ook met de dood. Het
lichaam doden wil niet zeggen
dat het denkvermogen ook dood
of weg is. Euthanasie is niets an
ders dan het doden van het li
chaam. Dus zelfmoord.
De ervaringen van mensen die kli
nisch dood geweest zijn, (te vin
den in het boek Gedachten over
leven na dit leven van dr. Ray
mond A. Moody jr) dit omdat zij
een poging tot zelfmoord gedaan
hebben, spreken voor zich.
De betrokkenen waren het op een
punt met elkaar eens; tijdens
hun 'dood' ondervonden ze pre
cies dezelfde problemen als
waarvoor ze zich tijdens het le
ven geplaatst zagen. De proble
men doemden, als in een vicieu
ze cirkel, steeds weer op.
Het is de mens die met zijn denken
het lijden veroorzaakt. Wij trach
ten ons met allerlei middelen te
onttrekken aan onaangename si
tuaties die wij zelf opgeroepen
hebben. Elke verstoring van na
tuurlijk evenwicht, door mense
lijk denken en handelen roept
een tegenreactie op om het even
wicht te herstellen. Het lijden is
een individueel proces, wat voor
de een ondraaglijk is, is voor een
ander aanvaardbaar.
Dag in dag uit kunnen wij kiezen
tussen: 1- Het leven zien als ge
lijk aan de manifestaties. 2- Het
leven zien als de achtergrond, de
bron van de manifestaties. De
oplossing op de vraag, welk
standpunt het meest in overeen
stemming is met de waarheid
kan gevonden worden door het
beantwoorden van de vraag: wat
heeft meer waarde, de vorm
waarin iets tot uitdrukking
wordt gebracht of hetgeen in de
vorm besloten ligt?
Kiezen wij voor het tweede dan is
het legaliseren van euthanasie
een verdere afdaling in de duis
ternis van het materialisme. De
problemen van de mensen die
verlangen naar bevrijding van lij
den zullen eerder toe dan afne
men.
Werk met de natuur mee zodat het
evenwicht zich kan herstellen en
groter lijden zal worden voorko-
D. Dirkmaat
Stakmanbossestraat 57
2203 GG Noordwijk
Als moeder van een homofiele
zoon, ben ik erg geschrokken
van een bericht in de krant van 5
mei '83. Bloemen van homo's
werden verwijderd bij dodenher
denkingen. Waar zijn we mee be
zig. Zijn homo's geen mensen?
Ook homo's zijn afgemaakt en
waren slachtoffers van nazi's en
zoals steeds weer blijkt, niet al
leen van nazi's. De homo-haat
(en waarom?) zie je nog overal
om je heen.
Wij zijn een zeer schijnheilig volk
je, het vingertje wijst telkens
weer naar: ministers, schrijvers,
sportlieden, die naar landen dur
ven eaan waarvan bekend is dat
zij discrimineren en moorden.
Hier in Nederland is discriminatie
een vies woord, o ja! Het Hof en
de Kerk, geven het goede voor
beeld, want voor homo's gelden
bepaald andere wetten. Op scho
len (Christelijke) worden ze ge
weerd, een baan aan het Hof gaat
niet door, kamerleden kunnen
gechanteerd worden, en bloe
men ter nagedachtenis aan ver
moorde homo's mogen niet ge
legd worden. Het is misschien
beter deze dodenherdenkingen,
als het dan toch niet voor alle
slachtoffers bedoeld is, achter
wege te laten, er lopen zoveel
huichelaars rond. Er is niets ge
leerd.
Mevr. G. Schrama v.d. Berg
Oosteinde 2a
Warmond
Het was weer een nationale feest
dag, namelijk 30 april en er zijn
meer feest- of herdenkingsdagen
waarop de werkende mens zich
reeds lang van te voren verheu
gend een- of soms meerdere vrije
dagen weet toegemeten. Het is
een ieder gegund maar waar het
mij om gaat is dit: voor deze da
gen waarop de winkels dan ge
sloten zijn, moeten wij meer le
vensmiddelen "inslaan" dan we
gewoonlijk doen om niet zonder
te zitten.
Dit geeft soms wat moeilijkheden:
geen winkelkarretje - lange rijen
aan de kassa's - nummertje trek
ken bij de slager en bij de brood
verkopers, en op deze laatste
branche heb ik nu ernstige kri
tiek, deze bestond vroeger uit
noest werkende vakmensen,
nachten er voor doorwerkend
om aan de verwachte grote aan
vraag te kunnen voldoen. Deze
mensen laten nu en reeds enige
jaren achtereen gewoon verstek
gaan, het is nu gewoon in hun
ogen dat men reeds om 15 uur en
in vele gevallen om 13 uur al
geen kruimeltje brood meer voor
de verkoop heeft. Dit word je
dan gezegd door een juffrouw
(geen verkoopster, want deze
zijn vandaag de dag soms nog
wel eens te vinden in een of an
dere branche) terwijl je haar dan
ziet denken: "stom rund denkt
dat je nu nog ergens brood kan
kopen".
In gedachten zie ik dan hun werk
gevers in hun luie stoel zitten de
handen op- en aan hun ronde
buiken krabbelend terwijl ze
gnuivend luisteren naar de mu
ziek van hun rinkelende kassa's
die ze die dag dan al eerder enige
malen gretig graaiend hebben
geleegd. Apropos, wie weet wat
een brood mag kosten? Niemand
toch, en dat is bekend, wat ver
schillende kleurtjes en iets afwij
kende modellen en de chaos is
kompleet. Prijsje noemen en
klaar is "Kees", ringeling- kassa.
Wie weegt zijn brood wel eens na
of het wel 800 gram is?
Mijn klacht is echter dat deze zak-
kenvullende middenstanders
een zeer groot deel van hun
brood etende publiek in de kou
laat staan met deze dagen (zon
der brood dus).
Th. van Zanten
Merelstraat 176
Leiderdorp
Dodenherdenking
Ook dit jaar is de traditionele do
denherdenking op enkele plaat
sen weer controversieel verlo
pen. Werden enkele jaren terug
in Amsterdam jonge homofielen
als ongenode gasten van de
plechtigheid hardhandig door de
politie verwijderd, nu zorgden in
Den Haag en Katwijk wederom
de politie en de marechaussee er
voor dat de herdenking ordelijk
en vormelijk kon verlopen.
De politie zorgde er ook in de oor
log voor dat het transport van
mijn vader naar kamp Amers
foort ordelijk - na gepast af
scheid van zijn gezin - en vorme
lijk, zonder incidenten, verliep.
De politie handelt niet zelf, maar
doet wat het gezag haar op
draagt.
Op de avond van de vierde mei her
denken vele Nederlanders dat
dat gezag in de oorlog fout was
en nu goed is. De herdenking is
een traditie geworden. Ze wordt
steeds georganiseerd door de
zelfde instanties en op dezelfde
wijze gehouden. Nieuwkomers
en vernieuwers zijn vaak niet
welkom, zoals bij een traditie
past. De aanwezigheid van de po
litie bezegelt het verstarde ka
rakter ven de herdenking.
Wanneer we op deze manier door
gaan moeten we er rekening mee
houden, dat na het overlijden
van de laatste kinderen van de
omgekomenen de herdenking
zichzelf heeft opgeheven. De nu
sprekende monumenten zijn in
stomme stenen veranderd.
De regering heeft er zich echter
voor uitgesproken de dodenher
denking en de viering van bevrij
dingsdag te continueren en een
blijvend karakter te geven, met
het doel een herhaling van wat in
de oorlog is gebeurd te voorko
men. Zo sterkt zij de geestelijke
weerbaarheid van de bevolking.
Daartoe hoort ook het besef dat ho
mofielen tot de potentiële be
dreigde minderheden behoren.
Dat besef ontbrak in de oorlog.
Volgens velen bestonden er toen
geen homofielen. Dat zij bij tien
duizenden door de nazi's zijn
vermoord weten slechts weini
gen.
De laatste jaren is er pas sprake
van homofielen, en ze zijn nog
lastig bovendien, redeneert men
in Den Haag en Katwijk. Ze mo
gen dan ook niet aan de traditio
nele herdenking meedoen. Het -
soms wat bonte - optreden van
het roze front is daarom tot een
belangrijk element uitgegroeid
in de strijd tegen het facisme en
intolerante en bourgeoise ver
starring.
C. Franken,
Plantsoen 67,
Leiden
MACA7INE
Er is sprake van een "actie bescha
diging lijsttrekker", constateert
WD-fractieleider Ed Nijpels in
Elseviers Magazine. De media
hebben de WD als mikpunt ge
kozen. Alle negatieve publiciteit
is duidelijk "gestuurd", aldus
Nijpels. Maar dat er heibel is met
coalitiepartner CDA kan Nijpels
niet wegvlakken.
Er is voortdurend verschil van me
ning over het te voeren beleid, en
het optreden van de liberale frac
tieleider zint de christendemo
craten allerminst. Het CDA moet
daar maar aan wennen, vindt Nij
pels. "Er is een vernieuwde
WD-fractie met zelfbewuste
mensen die niet bij voorbaat een
knieval willen maken".
Er valt best te leven in de huizen in
de Dordtse gifwijk, luidt de con
clusie uit nieuwe onderzoeken.
De dampen van verontreinigde
grond" dragen nauwelijks bij tot
de hoeveelheid schadelijke stof
fen die de bewoners inademen".
Het omslagartikel van EM handelt
over de vergissing van de medi
sche wetenschap. Hoe knap ook,
de Westerse medische weten
schap stelt in haar toepassing
mensen teleur. Logisch, aldus
EM, want het splijt de mens in
tweeën. De artsen concentreren
zich op de lichamelijke kant en
verwaarlozen de psychische pro
blemen. Een kloof tussen li
chaam en ziel. Het zieke lichaam
wordt door de arts als een mate
rieel voorwerp beschouwd. Dat
moet veranderen.
Van belang voor een goede gene
zing is lichaam en geest weer als
één geheel te zien. Dan is zelfs
kanker te genezen, althans in
sommige gevallen.
Verder een artikel over de geheim
zinnige onderzeeërs die de Noor
se en Zweedse overheid tot wan
hoop brengen. De Oostzee is
"een groot proefgebied waar de
Sowjet-Unie onbemande onder
zeeboten en andere
weekblad.
w
In haar omslagartikel besteedt HN-
Magazine aandacht aan het Ame
rikaanse gevangenissysteem.
Voorvechter van een humane be
handeling van gevangenen is Al-
vin Bronstein, wel de horzel en
het geweten van de gevangenis
directies genoemd. Bronstein
boekte met zijn Prison Project in
het midden van de jaren zeventig
succes door het systeem van de
staat Alabama voor de rechter te
slepen. Hoewel de rechter aan de
overheid zeer gedetailleerde op
drachten ter verbetering van het
"barbaarse en onmenselijke"
systeem gaf, was hiermee het
probleem verre van opgelost. De
Verenigde Staten kennen name
lijk geen overkoepelende recht
spraak. Wat in de ene staat wel of
niet mag, kan in een andere on-
gekeerd zijn. Bovendien heeft
Bronstein nog steeds de publie
ke opinie tegen zich. Slechts po
litici die "hard on crime" zijn ma
ken kans om te winnen.
Vergeleken met andere westerse
landen veroordelen Amerikaan
se rechters vaker en langer (ge
middeld tien maal zo lang lang
als in Nederland). Het Prison
Project pleit dan ook voor een
andere dan gevangenisstraf voor
de "kleine criminaliteit".
Vreemd genoeg wordt dit door
de conservatieven toegejuigd.
Waarschijnlijk alleen, omdat dit
enorme kostenbesparingen met
zich meebrengt, constateert
Bronstein.
In de rubriek "Ik maak er werk
van", het verhaal van voddenra
per Van Asperen die trots is op
zijn vak. Van Asperen is aange
sloten bij de Emmaus-gemeen-
schap, waar veertien mensen sa
men wonen en werken. Door het
ophalen en verwerken van wel-
vaartsresten steunen zij projec
ten voor de allerarmsten overal
ter wereld. Elk groepslid krijgt
kost en inwoning, 1300 gulden
zakgeld en 500 gulden vakantie
geld per jaar.
"Wie is Adriaan van Dis?", vraagt
HP zich op het omslag af. Een in
terview binnenin met deze suc
cesvol gebleken talkshow-leider
moet klaarheid brengen. "Ik ben
echt als de dóód dat ik ga denken
dat ik iets bijzonders doe. Er zijn
wel meer rare jongens met malle
extravaganties. Ik vind het leuk
om buiten het keurslijf te treden.
Ik laat me niet confectioneren
door die televisie. Want heus, dat
is een verschrikkelijk overschat
medium".
Van Dis ontpopt zich als een schil
derachtig figuur, die zich voor
veel dingen interesseert, een ver
beten werklust aan de dag kan
leggen, maar tegelijkertijd een
aartsluiaard is: "Ik heb zó lang
geteut en gelanterfant, dat ik nu
veel moet lezen en niet in kroe
gen en cafés moet rondhangen.
Ik ontleen heimelijk een zekere
produktiviteit aan vakbroeders,
die zich overgeven aan plezier.
Dan denk ik: 'Dat zal mij niet ge
beuren'. Ik heb nu een heel actie
ve periode. Misschien verval ik
over twee jaar weer geheel in le
thargie. Maar dan wel op een flu
welen peluw".
Jelle Zijlstra, zojuist benoemd tot
minister van staat, komt aan het
woord over regeren toen en nu.
"Anti-revolutionaire mensen
zijn, als ik ondeugend mag zijn,
van huis uit een beetje autoritai
re baasjes. Zo zijn ze gebouwd".
De mislukte rijkssteun aan het
noorden van Nederland, waar de
werkloosheid vijf procent boven
het gemiddelde ligt, wordt even
eens belicht. Het opgeluchte ge
voel over het akkoord tussen Li
banon en Israël wordt overscha
duwd door de Syrische visie op
de Amerikaanse voorstellen,
W.L. Brugsma was in Polen en
legt uit waarom president Rea
gan de paus van de eerste plaats
van de hitparade heeft verdron
gen, en twee HP-verslaggevers
spraken in Midden-Amerika met
regeringsleiders van Costa Rica,
Nicaragua en Honduras.
Gerard Mulder en Max van Wezel
togen naar Israël voor een repor
tage ter gelegenheid van het 35-
jarig bestaan van de joodse staat.
Hoe verschillend in achtergrond
en opvatting ook, al hun ge
sprekspartners komen met de
zelfde vraag: "Waarom besteed
de de wereldpers nauwelijks
aandacht aan de vreselijke
slachtpartij in de Syrische stad
Hama? Waarom wond niemand
zich op over de duizenden doden
in Assam? Waarom verflauwde
zo snel de belangstelling voor de
honderdduizenden stakkers die
door Nigeria over de grens wer
den gezet? En waarom was Bei
roet wel maandenlang all over
the world de hoofdmoot van het
televisienieuws
Jeroen Terlingen schetst de achter
gronden van de scheuring die
zich voltrekt in de Nederlandse
Bachvereniging, vooral bekend
van zijn door Charles de Wolff
gedirigeerde koor, dat jaarlijks
de Naardense Matheuspassie
voor zijn rekening neemt. Bezui
nigingen van het departement
zijn door het bestuur aangegre
pen om de "traditionele" leiding
van De Wolff na negentien jaar te
stoppen en naar een breder re
pertoire te streven. Het koor nam
er voor een groot deel geen ge
noegen mee, verdween met de
dirigent en poogt een nieuwe
vereniging op te richten.
Tessel Pollmann schreef het kleur
katern over de "terugkeer van
goede manieren". Het schijnt al
lemaal weer te mogen, in deze re
cessie-periode. Mensen gaan
weer prettiger met elkaar om,
kleden zich minder in "vodden
en lompen"; "als je geld krap
wordt, komt het op iets anders
aan: je te onderscheiden". Ook
ouders mogen door hun kinde
ren weer aardig worden gevon
den. Bovendien: "de mannen
worden weer binkiger, de vrou
wen vrouwelijker". Samenvat
tend: men heeft behoefte aan
rust en zekerheid.
Voor de liefhebbers brengt VN de
ze week vier exclusieve pagina's
over de coups tegen Mao. Even
voor gaan zitten, maar boordevol
aardige informatie.
Premier Ruud Lubbers rekent in
de Tijd af met z(jn imago van met
woorden breiend CDA-politicus.
Hij verklaart zijn vroegere
"wolligheid" met een verwijzing
naar de onberekenbaarheid van
zijn voorganger. Van Agt. "Het
was niet altijd duidelijk welke
positie hij innam. Dat betekende
dat een fractieleider die zijn pre
mier steunde een grote mate van
behoedzaamheid om zich heen
moest hangen", aldus Lubbers
ten overstaan van Gerard Drie
huis en Frenk van der Linden.
"Een van de motieven om er
hard tegenaan te gaan is dat ik op
den duur veel moeite kreeg met
de volstrekte surplace die in de
politiek ging optreden". "Ik heb
in het laatste jaar van het kabinet
(Van Agt) echt vaak gezegd:
Hans, Dries, we moeten nou toch
eens besluiten nemen". Proble
men met de WD en fractieleider
Nijpels, door CDA-voorzitter
Bukman een "specialist holle-
waaien" genoemd, verwacht hij
niet. Hij wrijft zich weliswaar re
gelmatig "de ogen uit" over de
verklaringen van Nijpels (media
nota, aow), maar: "Om het kabi
net ligt een stalen ring".
Bezuinigingen: Jet Kunkeler sprak
met bewaarders van de Scheve-
ningse gevangenis. "Dit hele be
zuinigingsprogramma is opgezet
door mensen die geen verstand
hebben van gevangenissen, die
echt niet weten hoe het daar toe
gaat. Hoe kan ik het ene moment
als ME-er optreden tegen iemand
en 's avond met dezelfde jongen
gaan boetseren". In de boeken-
extra: literaire cafe's in Neder
land. Corine Spoor zoch naar een
antwoord op de vraag of "dit hele
circus de literatuur vooruit
helpt". Van haar hand ook een
intervieuw met Frits van den
Bosch, die vijfjaar na zijn toch al
late debuut opnieuw een voor
zichtige stap doet op de boeken
markt met de verhalenbundel 'In
een plooi van de Tijd'. Jan Mul
der wijdt zijn column dit keer
aan de kunst van het fluiten. Aan
scheidsrechters dus.
