Huilen op de notenbalk
De 20
liedjes
ineen
notedop
song
ZATERDAG 23 APRIL 1983
>-
1. Frankrijk
"Vivre" - Guy Bonnet.
Wast u maar rustig de koffiekopjes
af, want dit melige chanson is nu
niet direct bij uitstek geschikt als
opwarmer voor een muziekfesti
val. De Franse televisie zag er ei
genlijk geen brood meer in, maar
vanwege talloze protesten selec
teerde Antenne Deux uiteinde
lijk toch maar veertien kandida
ten, van wie deze Guy Bonnet
door een telefonische jury werd
uitverkoren. Zijn liedje is opge
bouwd uit een aantal overbeken
de lijnen. Het mist origine, over
tuiging en pit, ondanks een lich
te tempoversnelling in de slotfa
se. Het meisje met de tweede
stem is ook niét je ware.
2. Noorwegen.
"Do-re-mi" - Jahn Teigen.
De titel doet het ergste vermoeden,
maar zowaar: het valt alles mee.
Een dóódsimpel maar zeer kans
rijk liedje, vanwege een gooche
me mineurtoonzetting en een
grappig contra-melodietje. Deze
Jahn Teigen is zo ongeveer de
vleesgeworden Noorse popmu
ziek. Hij heeft dan ook een door
lopend abonnement op het Euro
visie Songfestival, waar hij door
gaans tot zijn grote genoegen als
laatste eindigt. Maar ditmaal lijkt
het moeilijk die fraaie traditie in
stand te houden, want de aanwe
zigheid van de beeldschone Ani
ta Skorgan maakt dit optreden
alleen al tot een plaatje.
4. Zweden.
"Framling" - Carola Haeggkvist.
Na het échec van de volslanke da
mes Chips vorig jaar, probeert
Zweden het weer eens met een
onschuldig meisje, dat in ge
strekte tweekwartsmaat een niet
onaardig meezingertje in een car-
roussel-achtige omlijsting op de
planken zet. Hetwelk in z'n tota
liteit als een middelmatige schla
ger door het leven kan gaan,
maar in München beslist geen
prijs winner. Ze komt als een
vreemdeling, en zal in die hoeda
nigheid vermoedelijk ook weer
opstappen. Met Abba en daarom
heen een handvol goede studio
muzikanten lijkt het Zweedse ar
senaal aan lichte muze toch echt
wel bekeken.
5. Italië.
"Per lucia" - Riccardo Fogli.
Een jaar van afwezigheid heeft Ita
lië er helaas niet toe kunnen
brengen om iets origineels te ver
zinnen. "Per lucia" is een draak
van een lied vol obligate mon-
do's, silencio's, sola's en luna's.
Riccardo Fogli maakt ook al
geen uitzondering op de regel:
een fraai gekapt heerschap met
gelijke voortanden, kostummaat
47 en modieus gesneden schoe
nen. Er was in het geheel geen
voorselectie voor nodig om deze
Fogli voor München te selecte
ren; in Italië wordt zo iemand ge
woon aangewezen. Het wordt
tijd dat er weer eens een Cigliola
Cinquetti opstaat.
7. Spanje.
"Quien maneja mi barca?" - Re-
medios Amaya.
"Wie roeit mijn bootje?", zo luidt
de invitatie van deze fraai ont
worpen zigeunerin uit Andalu-
sië. Ongetwijfeld het dolste lied
dat ooit in de historie van het Eu
rovisie Songfestival werd voor
gedragen. Maar in elk geval
trouw aan de flamenco-cultuur,
die overigens niet van Spaanse
maar van arabische oorsprong is.
Het betreft hier een z.g. boleria-
dans, die los van een deels eigen
tijdse instrumentatie door Reme-
dios helemaal organiek voor het
voetlicht wordt gebracht. Haar
betonstem die opzettelijk een
tikje vals klinkt doet de rest. Ge
slaagde grap.
8. Zwitserland.
"Io cosi non ci sto" - Mariëlla
Farré.
In Zwitserland gaat dat geheel vol
gens de beginselen van de neu
traliteit om en om: eerst Duits,
dan Frans en vervolgens Ita
liaans. Reden waarom thans deze
Imca Marina uit de Alpen naar
München is afgedaald. Met een
stem die niet geheel op toon is
ontwikkelt ze een wanstaltig pa
thos, dat je doet afvragen wat er
nu eigenlijk allemaal aan de
hand is. Wel, de Zwitserse inzen
ding is een krakkemikkige wals.
Een zeer conventioneel allegaar
tje, waarvoor zelfs het Italiaanse
taalgebied niet snel plat zal gaan.
Niet huilen Marïella, de sleeplift
staat alweer klaar.
10. Griekenland.
"Mou les" - Christi Stassinopou-
lou.
Bij een normale wijze van jurefen
- door vakmensen dus - zou dit
liedje ongetwijfeld hoge ogen
gooien. Het is een mooie, tijdloze
ballade, op maat gecomponeerd
voor de zijdezachte stem van de
ze Griekse deerne. Een lied dat
gespeend is van allerhande mis
leidende rookwolkjes die elders
op deze avond zijn waar te ne
men. En zowaar halverwege nog
een sierlijk jazzy intermezzo in
vijfkwarts ma at. Kortom: ver
moedelijk nauwelijks in drie mi
nuten te bevatten voor het leger
tje mensen dat straks de punten
mag gaan uitdelen. Hoe dan ook:
Christi is de ster van de avond.
ir
12. Joegoslavië.
"Julie" - Danijel Popovic.
De (her)introductie van de accor
deon in de hedendaagse rock
roll heeft in de afgelopen jaren
tot heel aardige resultaten geleid.
Maar wat deze Danijel Popovic
ermee uithaalt is wel erg simplis
tisch. "Julie" is een tuttebellerig
twistnummer met geen enkel
verrassend ingrediënt. Hoe hard
Joegoslavië ook achter de West-
europese popmuziek aanholt,
het punt van inhalen is nog lang
niet in zicht, getuige ook nu weer
dit mistroostige probeerseltje.
Maar de titel van deze inzending
is in elk geval spitsvondiger dan
die van vorig jaar. Die heette
"Hallo Hallo". Tja...
13. Cyprus.
"I agapi akoma zi" - Stavros
Constantina.
Onder het motto "liefde blijft altqd
bestaan" gaan de Frank Mirel-
la van het Griekse taalgebied er
weer eens ferm tegenaan. Het
veelal op bouzouki-leest ge
schoeide Griekse lichte muziek
genre krioelt van dit soort tra-
nenplengers. Het liedje van Sta
vros en Constantina is tegen het
licht van de daar geldende nor
men niet eens slecht, maar wel
buitengewoon oubollig. Voor de
annalen: Stavros (Sideras)
schreef twee jaar geleden het
liedje "Monica", de eerste Cy
priotische inzending voor het
Eurovisie Songfestival. Ook nu
kan hij geen kippevel teweeg
brengen.
15. Denemarken.
"Kloden drejer" - Gry Johansen.
De Denen kennen dit piepjonge
meisje (achttien lentes telt ze) be
ter als Diana Dee, maar voor deze
speciale gelegenheid heeft ze
haar artiestennaam thuis gela
ten. De titel "Kloden drejer" be
tekent zoveel als "de aardbol
draait", dus in de tekst hoeven
we ons verder niet meer te ver
diepen. Het liedje zelf is niet veel
soeps, maar getoonzet op een
moderne ritmiek en voorzien van
knappe koortjes. Maar het zou de
middelmaat niet halen zonder de
innemende presentatie van dit
guitig ogende bakvisje. Het moet
gezegd: dit is meer dan wat de
Denen jarenlang afleverden.
16. Israël.
"Hi" - Offa Haza.
Over indrukwekkende verschij
ningen gesproken: deze 23-jarige
Ofra Haza loop je ook niet zo
maar voorbij- Ze is afkomstig uit
Tel Aviv, is ook een beetje film
actrice, maar wordt hier van
avond afgevaardigd met een ge
makkelijk absorbeerbaar liedje,
geschreven door de reeds eerder
in het Eurovisie Songfestival
succesrijke Avi Toledano. De
presentatie is weer volgens de
beproefde formule: een perfect
gesynchroniseerd dansgroepje
fungeert als vrolijk folkloristisch
behang. En dat geeft tesamen
een plaatje dat altijd weer goed
blijkt voor extra punten.
18. Oostenrijk.
"Hurricane" - West End.
Zouden er mensen bestaan die dit
mooi vinden? Ik vrees het ergste.
Maar goed: West End bestaat uit
vier pijnlijk positief kijkende
jongeheren en een struise dame
die in dit drakerige liedje de titel
rol speelt. Zij is namelijk de wer
velstorm die op kantoor de
hoofden van de heren op hol
brengt. Hoe dat allemaal op de
planken wordt uitgebeeld kan ik
u helaas niet melden, maar een
pak watten voor in de oren is bij
het beluisteren van dit gedrocht
geen onverstandige investering.
Degelijke meerstemmige zang is
het enige positieve dat er van
West End te melden valt.
19. België.
"Rendez Vous" - Pas de Deux.
Maar zoals gezegd: het kan alle
maal nog erger. De Belgische in
zending van dit jaar is indigestie-
verwekkend en slaat werkelijk
alles. In al die achtentwintig ja
ren is er niet zo'n zorgwekkend
virus in dit festival geslopen als
ditmaal het geval is. De tekst
kent twee regels, zijnde de titel
en iets wat zich laat verstaan als
"maar de maat is vol en m'n kop
is moe". Voor de rest moeten we
het doen met foeilelijk overheer
sende trombones die tikkertje
spelen met een verdwaalde klari
net. En dat laat zich dan annon
ceren als een stuk vernieuwing.
Dit drietal staat voor schut.
3. Engeland.
"I'm never giving up" - Sweet
Dreams.
Sinds het succes van Abba in
Brighton mikken de Britten tel-
kenjare en met wisselend succes
op een zanggroepje. Met The
Brotherhood of Man en Buck's
Fizz leverde dat eerste plaatsen
op, maar ditmaal moet het toch
gek lopen wil het zo ver komen.
De formule is weer standaard,
een pretentieloze stamper met al
les erop en eraan, dus vaart, goe
de samenzang, leuke modulaties
en een keurig afgerond slot.
Maar al met al is dit lied toch ma
gerder dan de Engelse inzendin
gen in voorgaande jaren. Maar
als er weer rokjes worden uitge
trokken weet je het natuurlijk
nooit....
6. Turkije.
"Opera" - Cetin Alp and the
Short Waves.
Dat klinkt dus leuk Turks. Het
wordt tijd om een glaasje in te
schenken, want geheel nuchter
is dit stukje muzak niet te door
staan. Andermaal een Turkse in
zending die spot met de eigen
muziekcultuur, voorzien van
protserige tempowisselingen en
een afschuwelijk refrein. Een
pijnlijke en geheel mislukte con
cessie in de richting van de ang
lofiele popcultuur, voorgedragen
door iets dat het midden houdt
tussen een bas en een bariton.
Het vijfmansgroepje eromheen
is voornamelijk décor. Goed
voor de voorlaatste plaats, want
het kan nog erger. Waarover la
ter.
9. Finland.
"Fantasiaa" - Ami Aspelund.
Uit deze onbegrijpelijke taal valt af
te leiden dat het de niet meer zo
jonge Ami Aspelund allemaal te
doen is om een man, die helaas
meer van zijn hond dan van
vrouwen houdt. Dat is pech heb
ben. Terwijl hij dus dat beest
over zijn kruin aait, denkt Ami
dat het hóér krullen zijn! Dit dra
ma is aanleiding geweest tot an
dermaal een droevige Finse in
zending. Arrangeurs hebben er
nog wat Abba-ingrediënten aan
toegevoegd, maar het mag alle
maal niet baten. Nee, dan was die
anti-nucleaire popzanger Kojo
vorig jaar beduidend interessan
ter. Tijd voor een sanitaire stop.
11. Nederland.
"Sing me a song" - Bernadette.
Ondanks het ontbreken van een
duidelijke pointe toch een kans
rijk lied. "Sing me a song" is in
elk geval een eigenzinnige com
positie waarin het voormalige
Damrakkertje Bernadette
Kraakman indrukwekkend en
schijnbaar moeiteloos met octa
ven smijt. Menige supporter lijkt
bevreesd voor die torenhoge
slotfrase, maar die angst is onge
grond omdat hoog zingen nu
eenmaal aanzienlijk gemakkelij
ker is dan laag zingen. Bernadet
te zal stellig hoog eindigen, maar
goed beschouwd zal dat eerder
het gevolg zijn van de zouteloze
notenpuree die haar collega's
vanavond opdienen.
14. West-Duitsland.
"Rücksicht" - Hoffmann Hoff
mann.
Een levensgevaarlijk lied. Een
mierzoete ballade waarin de ge
broeders Günther en Michael
Hoffmann gelijk krolse katers
jammerend terugblikken op een
misgelopen liefdesavontuur. En
dat alles met de passie van een
douane-beambte. Voeg daarbij
een gemakkelijk in het gehoor
liggende melodie met hier en
daar een aantal kien uitgewerkte
meerstemmige partijen en je
hebt een superschlager die er in
gaat als whisky in een Schot. Zal
derhalve zeker niet laag eindi
gen, al bevat "Rücksicht" aan
zienlijk minder hitpotentie dan
het winnende liedje van Nicole
vorig jaar.
17. Portugal.
"Este balado que te dou" - Ar
mando Gama.
Aanvankelijk meende ik er Johnny
Dusbaba in te herkennen, doch
dat bleek een misverstand. Vaak
trof het zo sympathieke Portugal
het trieste lot om voor de ogen
van miljoenen kijkers af te gaan.
De laatste jaren laat zich daarin
enige verbetering zien, maar
toch: deze ballade zou ons stellig
ontgaan als hij vanachter de fris
drankschappen in de super
markt op ons zou neerdalen.
Niks-aan-de-hand-muziek dus.
Compositorisch geheel van origi
naliteit verstoken en vertolkt
door een stem die ook al niet de
mooiste is. Wanneer krijgen we
weer eens een stemmige fado te
horen?
20. Luxemburg.
"Si la vie est cadeau" - Corinne
Hermès.
De titel van deze hekkesluiter is
toch een bespiegeling waarover
een mens eens rustig zou moeten
nadenken. Zo niet Corinne Her
mès, afkomstig uit Parijs, die
ook alweer met zo'n schromelijk
overdreven passie deze onbenul
lige versregels ventileert. "Si la
vie ets cadeau" is een ballade van
dertien-in-een-dozijn, maar zal
zich alleen al vanwege het zojuist
doorgeslikte geschifte Belgische
lied als honing laten smaken. Dat
is nu wat er zo vreemd is aan dit
festival: het niveau van de inzen
dingen is bijna per definitie zo
abominabel dat men matig al
gauw goed gaat vinden.
door Willem Schrama
Kraakman:
"Oh mijn papa, mijn moeder is van chocola", zo galmde in de jaren vijftig menigeen het uit. De originele titel
van dit liedje ("O mein Papa") was een tophit van de Zwitserse zangeres Lys Assia die in 1956 met "Refrain"
het eerste Eurovisie Songfestival had gewonnen. Aan het succes dat daarna volgde hield ze uiteindelijk een
keten van hotels en restaurants in Denemarken over, die ze samen met haar man beheert.
Lys Assia zingt anno 1983 alleen nog maar in de badkamer, maar het is duidelijk wat dit verguisde festiyal nu
al 28 jaar lang rotsvast in stand houdt: de ijzingwekkend gemakkelijke weg naar succes voor wie kans ziet om
aan het einde van deze meest bekeken televisie-uitzending van het jaar de gouden plak in ontvangst te nemen.
Zelfs als je tweede of derde wordt is er nog voldoende eer te behalen: er kijken immers honderden miljoenen
mensen.
Wie het lijstje van festivalwinnaars in al die voorbije 27 jaren bekijkt, komt niettemin tot de conslusie dat er
slechts zelden grote talenten uit naar voren kwamen. Het Zweedse viertal Abba heeft eigenlijk als enige de
doelstellingen van dit songfestival ten volle eer aangedaan: namelijk het stimuleren van oorspronkelijke
liedjes van hoge kwaliteit. Behoudens een handvol twijfelgevallen heeft het Eurovisie Songfestival niets dan
lichtgewichten opgeleverd.
Ook vanavond zal dat beeld niet overtuigend worden weggepoetst. De strijd om de hoogste plaats zal
vermoedelijk worden uitgevochten tussen de Noorse, de Nederlandse en de Griekse afgevaardigde. De
tienrittenkaart van de Noor Jahn Teigen op deze jaarlijkse zangcompetitie is nog niet vol. Na telkens weer
naar de laagste regionen te zijn gedirigeerd, komt hij ditmaal met een volledig op dit festival afgestemd
niemendalletje dat stellig hoog zal scoren.
Verreweg de oorspronkelijkste inzending is die van Nederland, dat gezien het niveau van de voorselectie
terecht vertegenwoordigd wordt door Bernadette. Maar als het op een mooi en vakkundig voorgedragen lied
aankomt is er altijd nog de Griekse Christi Stassinopoulou, die koos voor een conservatieve, duurzame
ballade. Doch zoals altijd bij dit festival: men weet het maar nooit. Niettemin zijn we zo vrij geweest de
twintig liedjes van een kort commentaar te voorzien.
6 VOOr een con-
Jahn Teigen uit
Noorwegen, met
gevolg: voor het
eerst een aardige
bijdrage. (FotoAP»
