"Met beide benen op de grond
blijven, dat is de grote kunst"
'Not the Nine '0 Clock News': koek is op
TV-rubriek
Zoon van Tarzan moet
leuren bij de omroepen
Bernadette volgende week naar songefestival
Nostalgische avond
bij Veronica
Jules Croiset bewerkt
Kafka-stuk tot hoorspel
ZATERDAG 16 APRIL 1983
PAGINA 5
Dankzij een vorm van bedrijfs-
spionage waarover ik hier
verder niet kan uitwijden, is
het mij gelukt een brandbrief
te onderscheppen die Hans
Ferrée, winnaar van de Wil
lem Grollenbergprijs (de
hoogste onderscheiding in
het reclamevak) en schrijver
van een fiks aantal boeken
waaronder het zojuist uitge
komen 'Het Trendletter
ABC', aan de Allerhoogste
Beleidsbeslisser(s) TV-pro-
grammering van de Veronica
Omroep Organisatie richtte:
„Beseft U, Allerhoogste Be-
leidsbeslisser(s) TV-program-
mering van een omroep die
door intellectuelen vaak als
oppervlakkig wordt afge
schilderd, welk een onpeil
baar leed u de honderddui
zenden hebt aangedaan die
op het punt stonden een tien
tje aan u te offeren omdat u
hen 'Not The Nine O'Clock
News' bracht? Maar die nu
dat tientje, en vele andere
tientjes omzetten in drank
omdat de grauwsluier van
het leven thans geen enkel
kiertje zonlicht meer door
laat".
„Beseft U. Allerhoogste be-
leidsbeslisser(s) TV-program-
mering, hoeveel mensen hun
voor veel later bedoelde hoe
veelheid dodelijke Vesperax
nu maar vast hebben ingeno
men, omdat na het verdwij
nen van 'Not The Nine
O'Clock News' het leven
geen enkele zin meer heeft?"
„Beseft U, Allerhoogste Be-
leidsbeslisser(s) TV-program-
mering, dat u binnenkort
kunt en zult worden blootge
steld aan schadeclaims van
duizenden mensen die een
dure video-recorder hebben
aangeschaft uitsluitend en al
leen om op zondagavond dat
kwartiertje 'Not The Nine
O'Clock News' op te nemen
en die nu zitten opgescheept
met een doelloos geworden
apparaat".
Koek op
Toen ik zover was gekomen in
Hans Ferrées brief, heb ik,
ook ongerust geworden, Ver
onica opgebeld om te vragen
hoe of wat? Men verzekerde
mij, dat het Not The Nine
O'Clock-materiaal domweg
op was. Er was niet meer. En
waar niet is, verliest de keizer
zijn recht, dat weet u. Ik heb
even informaties ingewon
nen bij Jaco Groot van uitge
verij De Harmonie (de uitge
ver van de Bescheurkalen
der, waarvan het idee door
het team van Not The Nine
O'Clock News voor Engeland
is overgenomen, zoals ook
Babbelonië door de Engelse
TV geadopteerd zal worden,
zoals eerder 'Een van de acht'
van Mies Bouwman door de
BBC werd overgenomen,
want er is niet alleen maar
sprake van eenrichtingsver
keer als u dat soms mocht
denken), die een kenner is
van Not Etcetera en zich wel
kon voorstellen dat de voor
raad bruikbaar materiaal
langzamerhand was uitgeput.
Not Etcetera heeft niet langer
dan twee misschien drie sei
zoenen bestaan, en is een jaar
geleden al gestopt. De reden?
De spelers waren op elkaar
uitgekeken geraakt en wil
den allemaal voor zichzelf be
ginnen. Die lelijke heeft al
enkele jaren zijn eigen thea
tershow, die dikke speelt mo
menteel Charlies Tante, de
vrouw speelt her en der rol
len in film etcetera, kortom:
ze konden elkaar op den duur
niet meer luchten of zien. De
regisseur heeft Jaco Groot
wel eens verteld dat ze op
den duur met een man of
twintig vergaderden, omdat
ze allemaal hun eigen mana
ger, advocaat en adviseur
hadden meegenomen...
Nu zat er ook nog een slot aan
Hans Ferrées brief: „Herhaal
desnoods die oude afleverin
gen. Nog beter: besteed er
een volle avond aan", beveelt
hij aan. Dat lijkt me geen
slecht idee. Reken maar dat
ik de video bijtijds warm zou
laten lopen als er een avondje
'Not The Nine O'Clock News-
herhalingen op het scherm
kwam. En anders kan Vero
nica in de zomermaanden de
stieve kwartiertjes herhalen,
desnoods in de maandagmid
dagprogramma's.
Harten
Overigens ben ik het niet eens
met Hans Ferrée dat zonder
NTNON het leven doelloos is
geworden, inclusief ons
videoapparaat. Neem alleen
die fraaie, vindingrijk ge
maakte, op muziek van Satie
(dé televisiecomponist van
deze eeuw!) en de letters V,
A, R en A preluderende voor-
affilmpjes of tussenfilmpjes
van de VARA. Ze zijn ge
maakt door Frans Schupp
van de Grafische afdeling
van de NOS. Of neem die
nieuwe KRO-serie 'Harten 2'
op dinsdagavond. Het kan de
'pilot' zijn geweest, zo'n eer
ste aflevering die de rest van
door
Nico Scheepmaker
de serie over de streep moet
trekken en daarom altijd be
ter, geraffineerder en ruim-
schootser van opzet is dan de
rest, maar ik heb er met veel
genoegen naar gekeken.
5f neem het handjevol pro
gramma's dat ook deze week
weer het kijken tot een inte
ressante aangelegenheid
maakten: 'Achterkant van
het gelijk', 'Een piano voor
Mrs. Cimino', 'één van de drie
door Piet Schrijvers gestopte
penalties, de Russische dissi
dent Avraham Sjifrin, 'Dode
nakker', ik noem maar het
een en ander. En niet te ver
geten: 'Hier is... Adriaan van
Dis'. Ik sprak iemand die te
gelijk met hem Nederlands
had gestudeerd en hem daar
om nog kende als Adje van
Dis. Adje bevestigde zijn
kwaliteiten in dit tweede pro
gramma.
Een heel leuk gesprek annex
zangspel met de operazange
res Roberta Alexander, en
geen vraaggesprek maar een
'vertelgesprek' (zoals Willem
Frederik het noemde) met
Zuid-Afrikaganger Hermans.
Ik zal daar hier niet over uit
wijden, maar wil slechts op
één falikante vergissing van
Hermans wijzen. Hij dacht
dat hij van de twee de sterk
ste persoonlijkheid was, en
dat hij zich daarom alles kon
veroorloven. Het omgekeer
de bleek het geval.
„Het zingen was voor mij tot nu toe
een pure hobby. Ik voel mij ook
het lekkerst als ik mij uitsluitend
concentreer op dat zingen. Sinds
ik dat nationale songfestival heb
gewonnen ben ik echter uitvoe
rig geconfronteerd met andere
zaken, die de aandacht nogal van
het zingen afleiden. Ik weet dat
het er bij hoort, zeker in de voor
bereidingsperiode voor zo'n
songfestival, maar ik denk niet
dat ik een type ben om mij daar
echt in thuis te gaan voelen".
„Ik ben van het ene op het andere
moment met zoveel voor mij vol
strekt onbekende mensen in aan
raking gekomen. De meesten
doen ook alsof ze mij al jaren
kennen. Dat betekent voor mij
nogal een omschakeling, want in
mijn contacten bewaar ik liever
eerst een beetje afstand. Ik ga
niet zo maar familiair om met ie
mand die ik nauwelijks ken.
„En dan die plotselinge aandacht
ineens van al die kranten en bla
den. Dat lezen van die verhalen
over jezelf, het komt allemaal
nog zo onwezenlijk op mij over.
De herkenning op straat, in de
supermarkt en in discotheken.
Het vragen van je handtekening.
Je hoort mensen tegen elkaar
fluisteren. Dat is echt een hele
„Dat lukt mij zeker op die momen
ten niet. Ik ga dan een beetje
voor me uit zitten staren. Ik voel
me dan heel onzeker. Toch kan
ik het mij heel goed voorstellen
dat mensen zo reageren. Ik ben
zelf ook zo. Als er een bekend
persoon in mijn buurt is dan kijk
ik ook".
Tot voor kort had het grote publiek nog
nooit van haar gehoord. De nationale fina
le van het songfestival op 23 februari deed
Bernadette Kraakman in één klap in de
frontlinies van het vaderlandse showbe-
staan belanden. De laatste weken is haar
ijle stemgeluid vrijwel dagelijks op de ra
dio te beluisteren geweest en veelvuldige
verschijningen op de televisie hebben er
voor gezorgd dat nu zo ongeveer iedereen
weet over wie we het hebben. Nog voordat
zij goed en wel de kans heeft gekregen
over de eerste schrik van die zo plotselin
ge bekendheid heen te geraken, zal Berna
dette haar opwachting maken voor een in
ternationaal gezelschap van zo'n slordige
600 miljoen televisiekijkers. Dat staat vol
gende week te gebeuren in Munchen, waar
üernadette met het liedje 'Sing me a Song'
ons land vertegenwoordigt op het Eurovi
sie Songfestival. Aan die vooravond van
die gebeurtenis vertelde de 23-jarige zan
geres wat er aan voorafging.
•Je hebt zes jaar lang deel uitge
maakt van het kinderkoor De
Damrakkertjes. De drang om te
zingen kwam dus al vroeg naar
buiten.
„Voor zover ik mij kan herinneren
heb ik altijd al gezongen. Toen ik
een jaar of drie was en we met
het hele gezin rond het kerststal
letje zaten te zingen, ontdekte
mijn moeder dat ik moeiteloos
een tweede stem neuriede. Ze
wilde het niet forceren en heeft
gewacht tot ik zes jaar was. Daar
na heeft ze gestimuleerd dat ik
bij De Damrakkertjes ging zin
gen.
„Zo ongeveer tot mijn elfde heb ik
op de Damrakkertjes gezeten.
Die periode eindigde toen wij
gingen verhuizen naar Zaandijk.
Ik herinner mij nog dat ik toen
alle plaatjes van het zangeresje
Wilma kocht. Ik kroopt dan bijna
in de speaker of niets te missen.
Als ik onder de douche stond
dan zong ik altijd heel hard en
met het raampje open, in de
hoop dat er dan een hele hoge
meneer van een platenmaat
schappij langs zou komen en mij
zou ontdekken.
„Ik heb een jaar of drie praktisch
niet gezongen. Dat kwam pas
weer terug toen ik achttien was
en een baantje kreeg op een Rijn
vaart-passagiersboot. Tussen de
bedrijven door mocht ik daar af
en toe een liedje zingen met het
scheepsorkestje. In dat zelfde
jaar raakte ik in contact met de
jongens van de Fat Eddy Band.
Die vroegen mij als zangeres bij
de band te komen. Ik zal die eer
ste optredens in jeugdsozen
nooit vergeten. In die zaaltjes
werden we geconfronteerd met
vaak agressieve jeugd. Ik ver
scheen daar in het begin als een
bang meisje dat af en toe eens
wat mocht zingen. Als ze te veel
naar mij keken werd ik al ontzet
tend verlegen. Daar hebben die
jongens van de band mij overi
gens wel snel overheen gehol
pen. Het is ook een hele goede
leerschool geweest".
- In die fase had je al de ambitie er
je beroep van te maken?
„Toen ik eenmaal die verlegen
heid, de angst om op te treden
had overwonnen, vond ik het zo
leuk worden dat ik daar inder
daad steeds meer aan begon te
denken. In diezelfde periode ont
stonden er echter problemen
met de band. Het succes bleef uit
en dat veroorzaakte spanningen.
We kregen onenigheid over de
muzikale richting die we zouden
moeten inslaan. Nadat ik de
knoop had doorgehakt en uit de
band was gestapt, ontstond er
een enorme leegte. Geen optre
dens meer en eigenlijk ook geen
enkel vooruitzicht".
- Tot die hoge meneer van de pla
tenmaatschappij langs kwam?
„Op het moment dat ik wegging
stond ik met de band nog onder
contract bij Polydor. Daar had
den ze de breuk eigenlijk al zo'n
beetje zien aankomen. Tot mijn
grote vreugde was men echter
geinteresseerd in een solo-con
tract. Omstreeks diezelfde tijd
raakten Piet Sauer en Martin
Duiser in mij geinteresseerd. Dat
gebeurde nadat iemand van de
platenmaatschappij hen de twee
de single van de Fat Eddy Band
had laten hoen. Dat nummer
'Don't let it fade' was nooit opge
pikt door de discjockeys, maar
Sauer en Duiser waren er zo van
onder de indruk dat ze mij pol
sten voor het Songfestival. Ik
wist niet wat ik hoorde. Ik vond
dat een hele eer, want ik had ab
soluut niet verwacht dat ze wat
in mij zouden zien".
„We zijn toen gaan praten over de
liedjes die ik moest gaan zingen.
Piet moest alles weten van mijn
stem, hoe hoog ik kon en hoe
laag. Het klikte meteen en we
kwamen steeds meer tot elkaar.
Daarna is 'Sing me a song' ge
schreven. Dus, puur afgestemd
op mijn vokale mogelijkheden.
- Sing me a song is niet zo'n eenvou
dig te zingen liedje.
„Sommige passages zijn inderdaad
vrij moeilijk. Daarom ben ik toch
erg blij dat ik destijds zangles
heb genomen. Daar leer je de
ademhalingstechniek, die je erg
nodig hebt bij die grote verschil
len tussen hoog en laag. Als ik
die ondergrond niet had gehad,
dan zou ik dit liedje nooit op de
ze manier hebben kunnen zin
gen.
En verder heb hik et grote geluk
dat mijn baas veel begrip heeft
voor mijn ambities. Hij heeft mij
nu een soort tijdelijk verlof gege
ven. Als het niet zou lukken om
van het zingen mijn vaste beroep
te maken dan kan ik altijd bij
hem terugkomen".
- Kort voor de finale in Den Haag
had je nogal wat moeite met het
in bedwang houden van je zenu
wen. Hoe denk je dat bij de grote
finale op te lossen?
„Vergeet niet dat het daar in Den
Haag de allereerste keer was dat
ik in m'n eentje optrad. Meteen
voor zo'n grote zaal en voor enke
le miljoenen televisiekijkers. Ik
was dus ontzettend onzeker. Ook
omdat er tijdens die eerste repe
titiedag van alles misging. Ik
schoof het willen winnen bewust
naar de achtergrond, want als ik
daar voortdurend aan gedacht
Bernadette Kraakman (23): nog niet over de eerste schrik van de plotse
linge bekendheid heen. (Foto gpd»
i hebben, was ik gek van de
geworden. Naarmate
de finaleavond naderde werd ik
rustiger, ik voelde me ook zeker
der worden".
- Deelname aan het Eurovisiesong
festival garandeert lang niet al
tijd een soepele voortgang in de
carrière van een artiest. Zelfs de
niet bij voorbaat ze-
n een glanzende loopbaan,
r maatregelen getroffen om
2 Munchen verder te hei-
Zijne
pen
„Ik heb bij Polydor een platencon
tract voor het uitbrengen van
twee tot drie singles in één jaar.
Dat is toch al een mooie start.
Dat contract maakt mij niet voor
honderd procent afhankelijk van
het resultaat in Munchen. Je
hoopt natuurlijk zo hoog moge
lijk te eindigen, maar je moet
daarbij toch voortdurend in je
achterhoofd houden dat de kans
om te floppen ook heel groot is.
Met je beide benen op de grond
blijven is de grote kunst".
VOO bestaat tien jaar
Morgenavond viert Veronica feest
met een nostalgische televisie
avond. Aanleiding is het tienjarig
bestaan van de Veronica Omroep
Organisatie (VOO). Ook is het
precies tien jaar geleden dat plm.
150.000 Nederlanders onder het
motto „Veronica moet blijven"
op het Binnenhof te Den Haag
demonstreerden.
Veronica, opgericht in september
1959 als Vrije Radio Omroep Ne
derland (VRON), begon in april
1960 met het regelmatig uitzen
den van radioprogramma's vanaf
het Duitse lichtschip Borkum
Riff. Na een roerige periode werd
28 juni 1973 de Veronica Omroep
Organisatie opgericht en op 31
augustus 1974 werd het laatste
„piraten-programma" uitgezon
den.
Veronica begon haar televisie-
avontuur op woensdagavond 7
april 1976 met een drie. uur du
rend Gala-programma vanuit het
Jaarbeurs Congres Centrum te
Utrecht. Op 15 november 1978
voor het eerst als C-omroep in de
lucht en sinds 3 oktober 1982 als
B-omroep.
In het programma „Veronica ont
moet Veronica" (19.30 uur) praat
Henri Remmers met een aantal
medewerkers van het eerste uur:
Bull Verweij, Rob Out, Lex Har
ding, Tineke Vos, Chiel Montag-
ne, Willem van Kooten (Joost de
Draaijer) en Kees van Zijtveld.
Verder op deze nostalgische avond
afleveringen van serie's als „Ope
ratie petticoat" en „Starsky en
Hutch". In „De Grote Verwar
ring" (21.50 uur) geeft Veronica
haar visie op de media en om
21.00 uur een aflevering van „Ne
derland muziekland" waarin ar
tiesten als The Cats, The George
Baker Selection, Vader Abra
ham, BZN, Dolly Dots en Vanes
sa zullen optreden. (Ned. 2, 19.05
uur).
HILVERSUM - De KRO-radio zendt vanavond het hoorspel 'De hoogst-
merkwaardige gedaanteverwisseling van Gregor Samsa' uit. Het hoor
spel is geschreven aan de hand van het boek 'Die Verwandlung'' van
Franz Kafka.
Hoofdpersoon in het bekende boek van Kafka is de jonge Gregor Samsa.
Als hij op een ochtend wakker wordt merkt hij dat hij een kever is
geworden. De gedaanteverandering is volgens hem een straf voor de
slechte band met zijn ouders en zusje.
Het hoorspel is vanavond te horen van kwart over negen tot kwart over
tien op Hilversum 4. Vertaler en bewerker van het stuk is Jules Croiset,
die eveneens de rol van Gregor speelt.
*De "zoon van Tarzan" helaas een minder imposante verschijning dan
zijn vader leurt met zijn kolderprodukt langs de Nederlandse Omroe-
Pe™(Foto GPD)
EDAM - Son of Tarzan, in het dagelijks leven Zoka,
blijft duchtig aan de weg timmeren om erkenning te
krijgen buiten de jongerencentra in het hele land,
waar hij sinds 1980 honderden optredens verzorgde
met zijn eenmansband. Een nieuwe richting in zijn
artiestenloopbaan zoekt Zoka in de film; momenteel
leurt hij met zijn eerste kolderprodukt „Bullshit
Part One" langs de Nederlandse omroepen.
Men toont vooralsnog echter weinig belangstelling. Dit
in tegenstelling tot de Duitse tv, die heeft laten weten
wel iets in Son of Tarzan's humor te zien.
De inhoud van de debuutfilm komt nog het meest in
de buurt van „Not the Nine O'Clock News-humor.
„Alleen minder perfect en gladjes", aldus Zoka, na
een jarenlang verblijf in Nederland nog altijd uit
sluitend Engels sprekend. „Nine O'Clock moet het
hebben van uitgekiend camerawerk en dure loka-
ties. Wij hebben met een veel kleiner budget een
goede lachfilm van 20 minuten gemaakt. Er is voor
twee uur film opgenomen, maar door inkorten en
schrappen naar aanleiding van de eerste kijkreac-
ties is er een prima film overgebleven. Al blijft het
natuurlijk een amateuristisch produkt; waar ze in
Nine O'Clok een bankoverval in een echte bank
filmen, zouden wij het doert met een huiskamer-
bank met een bordje 'Bank' ernaast. Extra funny".
Als voorbeelden van zijn verfilmde fratsen (of ideeën
voor Bulshitt Part Two, die deze zomer opgenomen
wordt): een scène waarbij hij met een stofzuiger de
snelweg reinigt; het zingen van het ontroerende You
don't bring me flowers anymore midden op een be
graafplaats; een scène met een man die onderstebo
ven in een restaurant zit te eten (na een shot van een
per ongeluk omgekeerd ANWB-bord met het be
kende mes-en-vork embleem).
„We hebben al een paar keer een idee voor een grap
weg moeten gooien, omdat Not the Nine O'Clock
News ons te snel af was", aldus Zoka.
Vegen
De matige belangstelling van omroepkant verbaast
hem eigenlijk niet zo erg: „Het is net als met platen
maatschappijen, die mensen zitten achter hun bu
reau en vegen iets van tafel zonder te weten hoe het
produkt in de praktijk aanslaat. Niet leuk, zeggen
ze, terwijl ik duizenden mensen van 10 tot 40 jaar
krom van het lachen heb gezien! Maar goed, ik blijf
bezig de film, ook op video, rond te sturen. In Duits
land is er serieuze interesse".
Hoofdzaak voor Son of Tarzan blijft toch zijn een
mansband, waarmee hij door Nederland trekt, ge
promoot door zijn Jungle Productions, een boe
kingskantoor dat tevens voor andere groepen en va-
rieté-acts als fakirs en buikdanseressen actief is. Zo
ka verzorgt in zijn eentje een totaalshow van muziek
en theater: striptease, body-building, magie en hu
mor. Hij bespeelt (zonder trucs of geluidsbanden)
drums, gitaar, fluit, bas, bongo's en zingt er ook nog
tegelijkertijd bij.
„Er zit een soort talkshow met allerlei gekke dingen
en grappen bij. Ook in de muziek zit veel kolder,
voor de helft eigen werk en verder parodieën en
grappen op nummers van anderen. Een waanzinnig
succes in alle clubs, maar echte erkenning blijft nog
steeds uit".
Mysterie
Waar Son of Tarzan wèl voor uitgenodigd is, is een
experiment van een Delftse uitvinder. Op 7 mei gaat
er in Poeldijk een nieuw soort discoshow in premiè
re, waarbij de bezoekers voorzien zijn van een
draadloze koptelefoon. Op die manier kan iedereen
zijn eigen genre muziek kiezen uit negen beschikba
re kanalen.
Son of Tarzan heeft dus verschillende ijzers in het
vuur om het landelijk nu eens echt te gaan maken.
„Het is inderdaad frustrerend dat de aandacht van
radio, tv en andere media zo minimaal is, terwijl
ik echt wat te bieden heb, zowel muzikaal als visu
eel. Ik maak het toch wel, maar daarbij zijn toch
vaak toeval of speciale contacten in het wereldje
voor nodig".
Over zijn verleden, afkomst en leeftijd blyft Son of
Tarzan zwijgzaam „Er hangt een mysterie om mijn
persoon heen, dat moet zo blijven. Toch is mijn ar
tiestennaam niet helemaal onzin: van jongs af aan
ben ik gek geweest op bananen en het klimmen in
bomen".
