"DIOK heeft nog
kanjers genoeg
om topper te zijn
Hockeydames niet
verder dan deling
Nieuwe trainer Ton van der Loos:
V.d. Weijden
kiest AZ
Van Huis
trainer
Danaïden
DINSDAG 12 APRIL 1983
Het is goed dat er nog een hoop
ouderwetse kasseien zijn tus
sen Parijs en Roubaix, de z.g.
"Hel van het noorden", want
anders zou het een wielerklas
sieker als vele andere zijn.
Een aantal jaren terug was er
sprake van dat het hele par
koers zou worden geasfalteerd
(de moderne tijd, nietwaar) en
de grote wielerbonzen hebben
hemel en aarde moeten bewe
gen om de hel toch vooral de hel
te laten. Het is nu dus een soort
reservaat ten dienste van wiel-
Overigens is het aantal slechte
stukken vergeleken bij vijftig
jaar geleden danig vermin
derd. Je kunt de vooruitgang
nu eenmaal niet helemaal met
de handen tegenhouden.
De Volkskrant vindt de race niet
meer van deze tijd, gekken
werk, je kunt net zo goed een
paar handen punaises over een
parkoers gooien en kijken wie
er heelhuids doorkomt.
Ach.
Is het nou zo erg dat er één race is
die herinnert aan de verschrik
kingen waarmee renners vroe
ger veel vaker te kampen had
den?
Lang
Vijftien kilometer voor de finish
verliet Hennie Kuiper met een
vertrokken, heroïsch bemod-
derd gezicht zijn medevluch
ters in Parijs-Roubaix. Een af
standje van niks, maar o, wat
kunnen 15 km lang duren. Er
leek geen eind aan te komen.
En toen die lekke band, of nauw
keuriger: dat verkreukelde
achterwiel na het rijden door
een miniatuur zwembad. Kij
ken naar dat drama leverde
bij mij al gekromde tenen in de.
schoenen en zweet tussen de
schouderbladen op, laat staan
het te moeten ondergaan, zoals
Kuiper overkwam.
Naderhand (ja, naderhand) kun
je zeggen dat die tegenslag zijn
overwinning nog meer reliëf
gaf. Het verschafte hem extra
glorie. Dat beeld van hoe hij ze
gevierend door de finish ging,
ben ik al weer vergeten. Het zal
wel op de bekende manier zijn
geweest met de armen in de
lucht. (Voetballers hebben vele
manieren van juichen ter be
schikking, wielrenners slechts
één omdat de reclame op de
trui nu eenmaal goed zicht
baar moet zijn).
Maar nog lang zal mij heugen
hoe Kuiper naast die puinho-
perige fiets stond: met dat Al-
Jolsongezicht (voor wie het niet
weet: Al Jolson was een blanke
artiest die als neger gesch
minkt furore maakte), getérgd
en hard in zijn handen klap
pend om zijn ploegleider De
Bruyne tot spoed aan te ma
nen. Waar blééf die vent ook zo
lang? Hij reed nota bene in een
auto.
Peter Post was dit nooit overko
men, dacht ik meteen hoogst
onredelijk. Diens renners krij
gen gewoon zo vlak voor de fi
nish geen materiaalpech. Dat
verbiedt-ie.
De rest was ook bloedstollend:
dat gepruts aan het achterwiel
dat natuurlijk onwillig bleef
zitten waar het zat. Daarna
eindelijk een nieuw rijwiel,
waarmee Kuiper bij het op
tempo trekken bijna nog tegen
een motor op reed
Naar men zei duurde het hele ak
kefietje niet meer dan 20 tot 25
seconden. Het kan ook niet veel
meer zijn geweest, want zoveel
lag Kuipers immers niet voor.
Voor mijn gevoel duurde het
een eeuwigheid.
De Belgische tv gaf het incident
later nog eens vertraagd weer.
Dat leek er wat beter op. En
zelfs toen kon ik het gevoel niet
van me afzetten dat het in
werkelijkheid nóg langer had
geduurd
Mooi
Parijs-Roubiax heeft, het zal nie
mand verbazen, een rijke histo
rie. In andere klassiekers wil
de zege bij verrassing nog wel
eens gaan naar een matig be
kende coureur, in deze zelden
of nooit. Daarvoor is er te veel
kwaliteit nodig.
Het mooiste Parijs-Roubaix ver
haal dat ik ken, speelde zich in
1930 af. Nou ja, mooiste. Het is
maar wat je mooi noemt.
In de laatste 40 km van Parijs-
Roubaix 1930 gingen twee ren
ners aan kop: de Belg Julien
Vervaecke en de Fransman
Jean Maréchal. Van Vervaecke
was bekend dat hij in de eind
sprint geen knip voor de neus
waard was. Als die twee dus
samen in Roubaix zouden aan
komen, kon Maréchal op één
been winnen.
De Belg kreeg daarom van zijn
ploegleider, Ludovic. het con
signe geen meter kop meer te
doen. Wellicht zou Maréchal
zich dan zo vermoeien dat Ver
vaecke er aan het slot nog al
leen tussenuit zou kunnen
gaan.
Maréchal was de wieltjeszuigerij
van de Belg gauw zat en schold
de ploegleider en Vervaecke uit
voor alle beroerdigheid die hij
onder zijn hersenpan verza
meld had. En dat moet niet ge
ring zijn geweest. Hij deed nog
meer. Hij bedreigde de Belg
met zijn pompje en dreef hem
herhaaldelijk in het moerassi
ge gras naast de kasseien.
Kortom, "Maréchal ging te
keer lijk een razende en tem
peestte lijk een dierentemmer",
aldus de beroemde Belgische
ploegleider en schrijver Karei
van Wijnendaele in zijn boek
"Het Rijke Vlaamsche Wielerle-
ven". Diens verslag houd ik
hier verder aan:
"Ten slotte we waren gekomen
op 7 km der aankomst - vraagt
Maréchal aan Vervaecke voor
de allerlaatste maal van "kop
te gaan". Deze weigert en dan?
Opeens maakt Maréchal een
gebaar en paf'. Met zijn hand
slaat hij Vervaecke in het ópen
wezen, en wel met zoveel ge
weld dat deze ten gronde stuikt
en in den gracht terecht komt.
Maréchal kiest het hazenpad.
Vervaecke kruipt al schreiende
en tempeestende uit den
gracht, weer op zijn rijwiel, en
zet den Franschman na. Hij
nadert meter voor meter, maar
de aankomst is te nakend. Ma
réchal komt eerst over de meet,
met nagenoeg 150 meter voor
sprong op Vervaecke".
De Belg wilde de Fransman met
een te lijf gaan en er was een
compleet elftal helpers, verzor
gers en officials voor nodig om
hem tegen te houden. De gen
darmerie moest op haar beurt
met kracht Franse en Belgische
toeschouwers scheiden.
Nieuwe woede steeg op toen de
k<ierscommissaris Maréchal
naar de tweede plaats terug
zette en de zege aan Vervaecke
gaf. "Deze beslissing viel als
een steen op het hert van de
Fransche supporters".
Maréchal zwoer dat hij dat jaar
nog een klassieker zou winnen
en hij hield woord: hij triom
feerde op briljante wijze in Pa
rijs-Tours. Het jaar daarop
bleek Maréchal in Parijs-Rou-
biax tot de figuranten te beho
ren. Karei van Wijnendael wist
waarom. "Hij had een groot
kampioen kunnen worden,
maar de zonne zijner kunnen
en glorie ging rap ten onder in
de wolken van overmoed en
zelfgenot, om niet te zeggen in
de drukkende atmosfeer van
een liederlijk leven".
Taal die je metéén weer met de
hel in verband brengt.
Parijs-Roubaix in lang vervlogen dagen. Toen moesten de renners
nog zelf hun rijwiel repareren. De lekke band leverden ze netjes bij
(Archieffoto)
de ploegleider
Vilé
Al een paar keer heeft de Belan
genvereniging Amateurvoet
balclubs Amsterdam de KNVB
gevraagd "het verleden" van
de voorzitter van de sectie be
taald voetbal, mr. Eric Vilé na
te gaan. Of Inj in de tijd dat hij
nog bestuurslid was van de FC
Utrecht afwist van dan wel be
trokken was bij de vele zwart
geld manoeuvres van deze ver
eniging.
Het weekblad Vrij Nederland
heeft de afgelopen weken tame
lijk overtuigend aangetoond
dat Vilé's handen niet schoon
zijn, om het maar heel vriende
lijk te zeggen. Je zou ook kun
nen beweren dat hij van de
hoed en de rand wist.
Maar de bond houdt alle boten af
met de mededeling dat de zaak
onder de rechter is en dat er
moet worden gewacht tot die
heeft gesproken.
Ik vind dat zulke flauwekul én
kop-in-het-zand-stekerij. Alsof
de bond geen eigen verant
woordelijkheid heeft. Daar
wordt toch altijd zo hoog over
opgegeven? Als een speler uit
het veld wordt gezonden, als
een amateurclub onder tafel
geld betaalt dan weet men in
Zeist precies wat men moet
doen. Men heeft immers de be
schikking over een eigen sys
teem van straffen.
Maar een hoge official aanpak
ken die laten we zeggen dicht
in de buurt heeft gestaan van
uiterst bedenkelijke praktijken
nèe, dat laat men op zijn be
loop, dat moet de rechter maar
uitmaken.
Het minste wat het bondsbestuur
had kunnen doen was tegen Vi
lé zeggen: waarde heer, u legt
nu publiekelijk een verklaring
af dat u van niets weet en dat
alle beschuldigingen laster zijn
óf u stapt op, want aan de top
van het toch al enigszins bedui
melde betaald voetbal kunnen
we geen dubieuze figuur heb
ben.
Maar nee, men verkiest te zwij
gen. En maar weinigen maken
zich daar druk over. Dat vind
ik nog het meest onheilspellen
de.
Vreemd.
De afgelopen week is er weer iets
vreemds aan de oppervlakte
gekomen in de affaire-FC
Utrecht. De KNVB zou het be
drag dat de FC Utrecht kreeg
voor het afstaan van doelman
Hans van Breukelen aan het
Nederlands elftal rechtstreeks
hebben gestort op de rekening
van de Club van Honderd in
Utrecht die de zwart-geld
transacties bij de club regelde.
Vrij Nederland levert ook het
document dat er op betrekking
heeft. Hel blad suggereert dat
de KNVB het zwart-geldcircuit
van FC Utrecht financierde. In
dat artikel houdt KNVB-voor-
lichter Wim Jesse, na contact
met de financiële afdeling te
hebben gehad, bij hoog en bij
laag vol dat het geld nooit naar
iets of iemand anders gaal dan
de club zelf.
Een dag later zegt de KNVB plot
seling dat er geen enkel be
zwaar bestaat om gelden die
een club toekomen aan derden
over te maken indien de club
daar schriftelijk om verzoekt.
Dat is herhaaldelijk gebeurd.
Maar waarom beweert Jesse dan
eerst dat het nóóit gebeurt?
Ik citeer hem nog maar even:
"Onmogelijk en daarom onmo
gelijk omdat als blijkt dat het
banknummer waarop de
KNVB het geld heeft overge
maakt niet overeenkomt met
het officiële banknummer van
de club ons accountantskan
toor Moret en Limperg onmid
dellijk aan de lijn hangt om te
zeggen: heren, dat klopt niet".
Misschien kunt u er chocola van
maken.
Ik niet.
LEIDEN - Even terug in de tijd. Naar 1973. In een artikel in deze krant lieten de studen
ten-rugbyers van LSRG aan de vooravond van de beslissende strijd om de landstitel
destijds blufferig weten dat ze die "oude knarren van Den Haag" wel eens even zouden
pakken. Het moest maar eens uit zijn met de hegemonie van HRC en daar zouden de
studenten dus voor zorgen.
Het verhaal was nog maar net ver
spreid of Ton van der Loos hing
quasi kwaad aan de telefoon.
"Ons pakken? Laat me niét la
chen. We rollen ze op. Kom zon
dag maar eens kijken, dan zul je
het zien", zo pakte hij de hand
schoen in de woorden-oorlog op.
De prop, één van de vijf broers
die destijds de ruggegraat vorm
den van het vrijwel onverslaan
bare Haagse team, kreeg gelijk.
Op het Piet Paaltjenspad werd
LSRG moeiteloos als concurrent
'geloosd' en HRC denderde naar
de zoveelste nationale rugbytitel.
Nu, precies tien jaar later, is alles
door
Paul de Tombe
LEIDEN - Lugdunum-voetbal-
ler Henry van der Weijden
heeft gisteravond overeen
stemming bereikt met AZ'67
over een éénjarig contract.
De 19-jarige Leidenaar gaat
op amateurbasis bij de Alk-
maarse club spelen. Van der
Weijden, die ook in de be
langstelling stond van Ajax,
Feyenoord en Haarlem, heeft
voor AZ gekozen, "omdat ik
daar de meeste kans heb om
door te breken".
"Ik heb gesprekken gehad met
Hans Eykenbroek en Joop
Brand. Die zagen het wel in
me. Het eerste jaar is voor mij
een proefjaar. Daarna moet ik
in aanmerking zien te komen
voor een profcontract".
Nu hij definitief voor AZ heeft
gekozen, is er voor voor Van
der Weijden een einde geko
men aan een periode waarin
hij wekenlang de diverse
clubs afliep om mee te trai
nen en oefenwedstrijden te
spelen. Ook bij Ajax, Haar
lem en Feyenoord had de
HAVO-scholier aan de bak
gekund. "Maar Feyenoord is
mijn club nooit geweest. Ik
voelde wel iets voor Ajax,
maar bij AZ heb ik de, meeste
mogelijkheden. Ik moet vol
gend jaar vier keer in de
week gaan trainen. Dat moet
ik dan combineren met mijn
school, want ik zak dit jaar
voor het examen. Dat weet ik
nu al".
anders. Niet alleen waar het de
sportieve verhoudingen betreft,
bok waar het de personen aan
gaat. Die van LSRG zijn allang
uit beeld verdwenen, de studen
ten-club is in alle opzichten over
troefd door het ooit vriendelijk
geadopteerde DIOK, Den Haag
is niet meer zó dominant en Ton
van der Loos loopt nog wel in de
rugbywereld rond, maar is tegen
woordig heel wat gematigder in
zijn reacties.
Voorzichtig zelfs, nu hij met in
gang van het nieuwe seizoen
"voorlopig voor een jaar" bij
DIOK gaat fungeren als opvolger
van trainer Peter de Bruyn, ooit
zijn ploeggenoot. Geen yilde uit
spraken meer, maar een rustige
vooruitblik. Logisch ook. "Toen
sprak ik voor mezelf en wist ik
dat ik in het beste team van Ne
derland speelde, nu krijg ik de
verantwoording voor een selec
tie die na het behalen van de Ne
derlandse titel niet meer dat ni
veau heeft bereikt. Als het aan
mij ligt, gaan we het achter el
kaar maken, maar er zijn natuur
lijk een hoop andere factoren die
daarbij meespelen", beseft hij.
Uitdaging
Niettemin: de uitdaging lonkt.
Zonder papieren, maar met een
schat aan ervaring begint Ton
van der Loos straks aan een
nieuw avontuur in de rugbywe
reld. Als trainer moet hij de Leid-
se club èn zichzelf bewijzen wat
hij op dat gebied kan. Hij is niet
bang voor een mislukking, be
sliste snel dat hij het zou doen op
het moment dat het bestuur van
DIOK bij hem aanklopte. On
danks de geringe beloning ("al
les gaat op onkostenbasis, zo er
al onkosten zijn"), ondanks het
gebrek aan diploma's. "Maar
zo'n papiertje zegt me niks, het
gaat er toch alleen maar om hoe
je het overbrengt. En ik heb ja
renlang onder goede oefenmees-
ters getraind en hoog gespeeld".
Door zijn rugby carrière (hij speel
de zo'n 18 jaar voor HRC en tien
tallen malen voor Oranje) kwam
het eerste contact met de Leidse
burgerrugbyers tot stand. Het
werd nadien verhevigd omdat hij
in Leiden een delicatessenwin-
kel runt en vaak wedstrijden van
DIOK bezocht sinds hij zelf door
een ernstige knieblessure werd
uitgeschakeld.
Het was dan ook niet zó vreemd
dat de keus op hem viel. "DIOK
werd voor het blok gesteld om
dat Peter de Bruyn na vier jaar
wilde stoppen en de club ging
kijken op de rugbymarkt. Er was
geen toptrainer meer vrij, van de
drie die er in Nederland rondlo
pen, en in het overleg dat daarna
is gevoerd is mijn naam gevallen.
Kennelijk was ik vrij zinnig over
gekomen, want niemand heeft er
bezwaar tegen gemaakt dat ik
geen papieren heb. Daar heb ik
nog speciaal naar gevraagd. En
nogmaals, wat zegt zo'n papiertje
nou?. Ik heb genoeg meege
maakt om de jongens te evena
ren die zulke papieren wèl heb
ben".
Rugby hoeft hij de spelers niet
meer te leren in de periode na De
Bruyn ("want dat is echt een ver
schrikkelijk goede trainer"), hij
zal zich meer richten op het her
stellen van het saamhorigheids
gevoel, de bereidheid om voor el
kaar te werken, elkaar te inspire
ren. Daar schortte het nogal eens
aan, merkte hij op de momenten
dat hij DIOK het afgelopen sei
zoen bezig zag. "Hoe goed De
Bruyn ook is als trainer, op een
gegeven moment verwatert de
verhouding toch als je vier jaar
bij een club bent. Dan worden de
jongens knorrig, is de inspiratie
een beetje zoek. Zeker als er an
dere belangen meespelen, zoals
bij DIOK het geval was met het
clubhuis. Dan is er dus een frisse
wind nodig en moet je uitgaan
KOEALA LOEMPOER (ANP) Even gingen de gedachten te
rug naar Vancouver. Daar stuitte de Nederlandse dameshoc-
keyploeg in 1979 op een wilskrachtig Schotland, dat tijdens het
wereldtoernooi pas in de verlenging voor Oranje boog. In Koea-
la Loempoer bleek Schotland voor Nederland gisteren op
nieuw moeilijk te bestrijden. Het bleef 0-0. Een resultaat, dat
extra teleurstellend was omdat concurrent Verenigde Staten
even eerder tegen Wales ook niet verder was gekomen dan een
gelijk spel, 1—1.
van een sfeerverbetering voor
het eerste en tweede team. Dat
zal goed zijn voor de vereniging".
Negatief
gezien het duel tegen Spanje (3-
33) horen we ook niet in A thuis.
Organisatorisch zijn de clubs
ook verder dan het Nederlands
team".
In alle opzichten. DIOK had in het
verleden de naam dat het niet al
leen in het veld het "doorzetten
is onze kracht" gestalte gaf. Het
leidde soms tot negatieve publi
citeit en dat was één van de rede
nen dat Van dér Loos nooit in
Leiden wilde spelen in de perio
de dat hij nog actief was als rug
byer. "Maar die image is sterk
aan het veranderen", heeft hij
opgemerkt. "Daarom had ik niet
veel tijd nodig om ja te zeggen,
hoewel ik het niet ambieërde om
trainer te worden. Maar organisa
torisch wil de club het nog beter
gaan aanpakken en dan wil ik
graag de helpende hand toeste
ken om het beeld van het rugby
nog meer te verbeteren".
Landelijk is dat nog lang niet ide
aal en dat zal het vermoedelijk
ook niet worden "omdat de
bondsprestatie achter blijft bij
het niveau van de verenigingen.
Het nationaal team speelt nog
steeds in de B-poule, waarin het
jaren geleden ook al vertoefde en
Verkopen
Bij de club die wat dat betreft heel
ver is gaat de rugbyer in hart en
nieren verder proberen de sport
zo goed mogelijk te verkopen.
Hij deed.al pogingen in die rich
ting als commercieel manager bij
HRC, in het nieuwe seizoen zal
hij die lijn doortrekken als trai
ner van DIOK. "Ik zie liever' dat
we tegen sterke Engelse teams
goed voor de dag komen, dan dat
we landskampioen worden. Een
titel alleen, staat niet persé ga
rant voor de vreugde in het spel.
Voldoening schenkt een goeie
pot, met 15 vrienden keihard
werken. Dan is het geen must om
te winnen. Maar DIOK heeft kan
jers genoeg om een topteam te
zijn, zeker als Koemans ook nog
eens terugkomt. Mag het zo uit
pakken dat we naar de titel kun
nen fietsen, dan zal ik die graag
meepakken".
Wat dat betreft wil hij best terug in
de tijd.
De Nederlandse superioriteit was
zo groot dat Monique Broere
voor rust geen enkele bal te ver
werken kreeg. Ook de dondersla
gen en bliksemflitsen, die een
naderende tropische regenbui
inleidden, konden Oranje niet
het vleugje extra inspiratie ge
ven om de rond Joan Dobie ge
groepeerde Schotse defensie te
overwinnen. "Ik heb te weinig
goede passes gezien", aldus Van
Heumen, "de bal ging te vaak on
nodig verloren". Aletta van Ma
nen, die zich als rechterverdedig-
ster al snel een vaste plaats in de
equipe heeft verworven, pro
beerde tevergeefs keer op keer
met lange rennen de worstelende
voorhoede te hulp te komen. Een
verkoelende wind liet ook meer
aanslagen op het krachtreservoir
toe. Tien minuten voor rust
moest Sandra le Poole al plaats
maken voor Eveline Kuik.
Het was jammer dat de Nederland
se speelsters in de eerste helft de
hoge bal niet mochten gebrui
ken. Van Heumen wilde de
'scoop' achter de hand houden
voor het duel met de Verenigde
Staten. Hij liet daardoor wel een
verrassingswapen ongebruikt.
Pas in de tweede helft gunde hij
de speelsters wat dat betreft
meer vrijheid zonder dat er een
overmatig gebruik van de lob
werd gemaakt.
Na de hervatting kreeg Monique
Broere voor het eerst werk op te
knappen toen Sheila Henderson
en Allison Ramsay voor haar op
doken. De Haagse greep be
kwaam in. Uit alle macht bleef
Nederland proberen de winnen
de treffer te produceren. Marieke
van Doorn schoot echter in kans
rijke positie over het doel van
Jinty Stewart en de als een paard
zwoegende Marjolein Eysvogel
zag haar meeste voorzetten mis
lukken. Ook met Yvonne Hooge-
wegen voor Annelies Kaptein
kwam de beslissende doorstoot
niet. "Je zag dat de tegenstan
ders zo moe waren als karrepaar-
den", zei Margriet Zegers. De
Britse speelsters bleven echter
strijden voor elke meter kunst-
gras.
Australië won vanmorgen met 3-2
van India en nam daardoor de
leiding in groep A.
De stand is:
Ï.Australië 2 2 0 0 4 8-3
2. Verenigde Staten 2 1 1 0 3 4-1
3. Nederland 2 1 1 0 3 2-1
4. Schotland 2 0 1110-3
5. Wales 2 0 1112-6
6. India 2 0 0 2 0 3-5
LEIDEN - Hans van Huis is door
De Danaïden aangetrokken als
nieuwe trainer /coach. Gister
avond werden de laatste finan
ciële afspraken gemaakt tussen
bestuur en de nieuwe technische
man, die in augustus in functie
treedt.
Hans van Huis is een telg uit de be
kende Warmondse korfbalfami
lie en deed na zijn actieve loop
baan bij Warmond zijn trainings
ervaring op bij Olympiaan. Bij
deze Haagse tweedeklasser is hy
aan zijn vijfde seizoen bezig.
Het bestuur van de Leidse over-
gangsklasser heefl lang moeten
zoeken naar een opvolger voor
interimcoach Kees van Vliet, die
in november aantrad na het plot
selinge vertrek van Ron Ek. Pas
nadat de principeafspraak met
Van Huis gemaakt was meldde
zich een tweede sollicitant.
