De weg naar Broadway, Peru en 'Peruwee'
Deniece Williams: "Ik ben een
zangeres en een verrekte goeie'
UB 40: geen last van
popsterrensyndroom
TV-rubriek
Morgenavond op Veronica-tv
VOO bestaat tien jaar
ATERDAG 26 MAART 1983
Radio - tv - kunst
PAGINA 5
Het opmerkelijkste van de drie
delige serie „De weg naar Pe
ruwelz" (al die wegen, je zou er
bijna het spoor door bijster ra
ken), vond ik eigenlijk dat je
Peruwelz, een Belgisch dorp,
uitspreekt als Peruwee. Televi
sie is leerzaam. En verder vond
ik het geen bijzondere uit
schieter, maar wel een drieluik
waarnaar je kon kijken zonder
het risico te lopen je goede
smaak geweld aan te doen. Dat
is al heel wat, vandaag de dag,
hoewel: we moeten het ook
weer niet overdrijven. Zoals ik
mijzelf er de laatste tijd op be
trap dat ik de zogenoemde
„doodskopgebouwen" tegen
over het Rijksmuseum in Am
sterdam (waarop door alterna
tievelingen ooit een keer met
grote kalkletters „peper" en
„zout" geschreven is) welis
waar nog steeds niet mooi
maar langzamerhand zowaar al
een beetje verdraaglijk begin
te vinden, zo betrapte ik mij
zelf er deze week op dat ik een
hele tijd naar „De weg" kon
kijken zonder ervan weg te kij
ken.
Het blijft natuurlijk een abstract
tv-spel, zoals Janny en Marie,
en Arie en zijn vriendinnetje
op elkaar reageren, maar och...
Er zijn ergere dingen op de we
reld, denk ik dan mild. Maar
„De weg naar Peruwelz" was,
door het goed bedachte ver
haal van Henri Knap en de ac
ceptabele manier waarop de
mensen met elkaar omgingen,
toch alweer een prestatie van
hogere orde, en wat er
werkelijk uit Nederlandse ac
teurs gehaald kan worden kunt
u volgende week woensdag bij
de NOS zien in „Op het eerste
gezicht".
De merkwaardigste uitzending
van de week was overigens
„Herman en de pers". Herman
van Veen hield een persconfe
rentie waarin hij zijn toehoor
ders verzekerde dat zijn show
op Broadway weliswaar een
flop was geworden, maar dat
het publiek dol-enthousiast
was, en dat ook de kritiek in
feite heel lovend was geweest,
althans voor het merendeel po
sitief, behalve toevallig de eer
ste drie en ook de drie belang
rijkste Amerikaanse bladen,
die dan ook prompt door de vi
leine Nederlandse pers geci
teerd waren. Je ziet in tv-pro-
gramma's (Sonja bijvoorbeeld,
actualiteitenrubrieken, Om
budsman) wel eens krantekop
pen en-of kranteknipsels op
het scherm geprojecteerd, een
handige en voor de hand lig
gende methode om de kijker
duidelijk te maken wat er in de
krant verschenen is over het
onderwerp dat besproken
wordt, maar in „Herman en de
pers" werd dit eenvoudige
middel om via de pers met de
kijkers te communiceren he
laas niet benut, zodat ik nu nog
steeds niet weet hoe enthou
siast al die andere kranten wa
ren behalve die drie eerste,
grootste en belangrijkste.
Wist u trouwens dat er een plaat
(„On Broadway") en een boek
(„Een vlucht vooruit") over die
voortijdig afgebroken tournee
in New York verschijnen?
Waarom ook geen film? En een
groot schilderij? En een stand-
door
Nico Scheepmaker
beeld op Times square? En
een opera? En een toneelstuk?
En een sonnet? En een keien
lint, dat misschien nog over is?
De willigheid waarmee de AVRO
zijn pupil een tv-programma
gunde voor de Wiedergutma-
chung na het Broadway-fiasco,
en daarmee de publiciteit voor
boek en plaat, vond ik
werkelijk roerend. Maar dan
moeten we er wel een soort
programma omheen bouwen,
zodat het nog wat lijkt, - heb
ben ze ongetwijfeld gezegd. En
daarom was Herman van Veen
wel zo goed geweest om behal
ve als Herman van Veen ook
nog als loodgietend prijsdier
met een ander spraakje en een
ander petje op in het program
ma rond te lopen, zodat het
voor de oppervlakkige kijker
zowaar een echt programma
leek, waarin ernst en luim, een
liedje en een praatje met elkaar
afgewisseld werden. Typisch
voorbeeld van inflatie: de franc
blijft gewoon franc heten,
maar hij is in de praktijk wel
minder waard. Zo was dit ook
een tv-programma van, over,
met de kunsten(a)ar Herman
van Veen (die a tussen haakjes
is niet van mij, zoals u begrijpt,
maar van de AVRO-bode), dat
als tv-programma aan hevige
inflatie onderhevig was ge
weest. Herman had wijzer
moeten wezen.
Ik heb ook voor het eerst van be
gin tot het eind naar „De jacht
naar de schat" gekeken. Een
soort snippeijacht, zoals die in
de vorige eeuw al beoefend
werd en die ik trouwens ook in
de jaren vijftig in militaire
dienst nog aan den lijve heb
ondervonden, maar nu met
moderne middelen: vliegtuig,
helikopter, televisie, radiover
binding en idiotie. „A penny
for your thoughts" is een En
gelse uitdrukking, die ik graag
eens toegepast had willen zien
op al die verbijsterde Perua
nen, die een hardhollende
blanke met een zoemend kast
je en een geheimzinnige hoofd
bedekking door hun straten en
velden zagen hollen, bestuurd
vanuit een ander werelddeel,
op zoek naar iets dat zijn
vriendjes daar zelf verstopt
hadden! Ieder normaal den
kende Peruaan moet toch ge
dacht hebben dat daar de be
loofde zonnekoning uit de ou
de folianten eindelek op aarde
was neergedaald, om hen te
verlossen van armoede, onder
drukking en de iepen-ziekte.
Vandaar dat zij zo enthousiast
achter hem aan holden, welis
waar niet met de verfijnste
elektronische apparatuur in de
hand maar met een schoen
poetserskistje. Maar ook daar
in zit eeuwen beschaving opge
borgen, en veel tragiek. Want
die nedergedaalde god droeg
Adidas-gympies, die niet ge
poetst kunnen en hoeven te
worden: symboliek van ar
beidsbesparing, waarop ze in
Peru niet zitten te wachten.
Daarom zeg ik: ik zou graag
een dubbeltje voor hun ge
dachten hebben overgehad!
Deniece Williams: "Natuurlijk jaag ik ook romances r
(foto Maarten Corijn)
AMSTERDAM (GPD) -
Een slaperig stemmetje
aan de telefoon. Deniece
Williams heeft een flinke
slaapachterstand in te lo
pen. Een vermoeiende
trip naar het oliestaatje
Bahrein aan de Perzische
Golf en aansluitend een
optreden op een militaire
basis in Engeland zitten
er op en hebben haar re
cuperatievermogen flink
afgebroken. Kleine meis
jes worden groot.
Deniece Williams zong tot voor
acht jaar in Wonderlove, de
beste band die Stevie Won
der er ooit op na gehouden
heeft. Je kunt haar klateren
de en spatzuivere stem ook
horen op diens album Songs
in the Key of Life. Sinds 1975
heeft Deniece Williams zich
gestaag opgewerkt tot een
van de grote namen in de
soulmuziek. Ze werkte
achtereenvolgens met Mauri
ce White van Earth, Wind and
Fire, Tom Bell, recent nog
met George Duke en zong
onder meer samen met John
ny Mathis. Het is dan ook
niet verwonderlijk dat ze
haar Nederlands concertde
buut deze week in Theater
Carré heeft gemaakt.
Na een goede nachtrust heeft De
niece alle tijd. In haar favoriete
kleuren - paars en paars-rood -
schrijdt ze door de hal van een
Amsterdams hotel, slechts be
wonderende blikken oogstend.
Een dame met stijl. Eerst dan
maar het voor de handliggende.
Wat doet zo'n lady in Bahrein?
Dezelfde heldere klaterende lach
als op de plaat. „De voornaamste
reden waarom ik het heb gedaan
is omdat ik die ervaring zelf wil
de opdoen. Je kijkt naar het tv-
journaal en je leest in kranten
over allerlei plaatsen in de we
reld, maar daardoor kom je niet
echt te weten wat er zich daar af
speelt".
„Vijftig procent van wat ik in Bah
rein verwachtte aan te treffen
kwam ik niet tegen. Nee, ik werd
niet apart gehouden of zo. Ik
kreeg geen politie-escorte mee.
Ik zag ook niemand die met
bommen gooide of andere din
gen die je verwacht aan te treffen
zodra je in het Midden-Oosten
bent, haha. Ik was van tevoren
een beetje bezorgd geweest hoe
ik me moest kleden, wat ik kon
zeggen en hoe ik me diende te
gedragen. Maar ik was vastbeslo-
door
John Oomkes
ten om dat te doen wat ik overal
ter wereld doe. Ik kwam daar aan
en ontdekte dat ze het OK von
den".
- Dus je zou het risico willen lopen
om uit een land te worden gesme
ten alleen maar omdat je je ge
drag niet wilt aanpassen?
Vermanende blik: „Nee. Nooit. Ha-
haha. Nee, er is niets in mijn ge
drag waardoor ik uit wat voor
land dan ook zou worden gesme
ten".
- Goed, dat weten we dan. Maar
over dat gedrag willen we wel
wat meer weten. An Evening
with Deniece Williams staat er op
de affiches in Amsterdam. Bete
kent dat dat zij min of meer be
land is in het galacircuit?
Weer die afwijzing in woord en ge
baar. Ze zet even orde op zaken.
„Luister, ik ben een zangeres en
een verrekte goeie. Ik heb het he
lemaal niet nodig om op het po
dium rond te zweven op ballon
nen of om uit hemelvaartuigjes
te springen om indruk te maken.
Ik zing, ik entertain, ik breng
goede muziek. Ik hoop zelfs dat
het uitstekende muziek zal zijn
en dat is precies net zoveel als ik
gala zou willen zijn. Ik zal er zo
mooi mogelijk uitzien, maar nog
zingen. Ik heb een be
trekkelijk kleine band en zal dus
niet met een dertig mans sterk
orkest op het podium staan, mis
schien de volgende keer..."
Deniece vertelt dat ze graag eens
met Leonard Cohen een plaat
zou willen opnemen en ook met
orkest een symfonie zou willen
vervaardigen. We raken aan de
praat over de zangeressen die ze
waardeert: Randy Crawford,
Aretha Franklin, Gladys Knight,
Minnie Ripperton, Patti Habelle
en Nancy Wilson. Vocalisten die
ze goed leerde kennen toen ze op
17-jarige leeftijd als verkoopster
tje werkzaam was in Gary in de
Amerikaanse staat Indiana.
Doordat ze in de zaak meezong
werd haar stem ontdekt. Op een
lokaal label, Toddling Town Re
cords kwam haar eerste plaatje
uit, Love is Tears geheten. Het
werd een lokaal hitje en dat was
het dan in 1968. Later zou Stevie
Wonder door dat plaatje haar
stem ontdekken en het alsnog
het begin blijken te zijn van een
grote loopbaan.
„Ik volgde een opleiding voor ver
pleegster en verwachtte hele
maal niets van een loopbaan in
de muziek. Dat had ook te ma
ken met het feit dat ik ben groot
gebracht in een erg strikt gods
dienstig milieu. Wij mochten
geen make-up dragen, geen kor
te rokken, geen blote armen la
ten zien, niet dansen, niet aan
HILVERSUM (GPD) - „We mo
gen God op onze blote knietjes
danken voor wat er met ons ge
beurd is. Het lijkt soms alsof de
hele wereld veranderd is in de af
gelopen vier jaar; we worden pas
weer met de neus op de feiten ge
drukt, als we bij onze vrienden
van toen op bezoek gaan. Die zit
ten nog altijd in dezelfde hopelo
ze positie of erger: geen geld,
geen werk en maar repeteren op
een klein appartementje. Zonder
succes natuurlijk".
De jongens Campbell zijn inmid
dels ervaren interviewgevers ge
worden. De taakverdeling is dui
delijk: Robin geeft de serieuzere
antwoorden en Ali verzorgt de
vrolijke, schertsende noot. In de
loop van het gesprek wordt ook
duidelijk dat men afspraken
heeft over hoeveel er gezegd mag
worden.
Zij moeten overkomen als de een
voudig gebleven ex-werklozen
die in hun gewone jongenstaal er
Een groep werklozen uit Birmingham kwam vier jaar
geleden uit de repetitiekelder met de instrumenten die
ze nog maar kortgeleden hadden leren bespelen. Ze
noemden zich UB 40, naar het werklozenregistratiefor-
mulier, en het succes kwam vrijwel onmiddellijk. Hij
trof de gebroeders Campbell, beiden zanger en gitarist,
goedgeluimd in een klein Amsterdams hotelletje.
De vorige avond had UB 40 opgetreden in de Amsterdam
se Edenhal, vergezeld van een cameraploeg van Veroni
ca, die er een Count-Downspecial van maakte (uitzen
ding: zondag, Nederland 2,19.30 uur).
wel eens een roekeloze opmer
king uitflappen. Maar bijvoor
beeld de zakelijke schandaaltjes
en de details van een komende
plaatopname zijn taboe.
„We kunnen nou eenmaal niet uit
de school klappen over zakelijke
besprekingen met platenmaat
schappijen. Je zult van me aan
moeten nemen, dat we onbe
hoorlijk behandeld zijn; de bij
zonderheden houd ik voor me
zelf. Als wij een rechtszaak met
HILVERSUM (GPD) - Veronica
Omroep Organisatie viert op zon
dag 17 april het tienjarig bestaan.
Op die dag zal er een speciale af
levering van Nederland Muziek
land worden uitgezonden, die is
gevuld met een overzicht van
tien jaar hits. De opnamen hier
voor worden op 1 april gemaakt
in de Enschedese Twentehal.
Een ander onderdeel van het jubi
leumprogramma is een feestelij
ke uitzending, waarin Henri
Remmers tal van Veronica-me-
dewerkers laat vertellen over het
wel en wee vah de Veronica Om
roep Organisatie, die in 1973
werd opgericht toen de commer
ciële zeezender Veronica ge
dwongen werd de activiteiten te
staken.
De VOO liet in een radioprogram
ma voor het eerst van zich horen
op 1 januari 1976, waarna drie
maanden later de eerste tv-uit-
zending van deze omroep op het
scherm kwam. Uiteraard wordt
hier in het jubileumprogramma
nog eens op teruggeblikt, terwijl
verder oude afleveringen van de
bekende series Starsky and
Hutch en Operatie Petticoat en
een wat aangepaste herhaling
van het mediaprogramma De
Grote Verwarring te zien zullen
zijn.
Voor het overzicht van tien jaar
hits komt een stroom artiesten
voor de camera's. Van de partij
zijn o.a. Earth and Fire, The Cats,
George Baker Selection, BZN,
Vader Abraham, Jack Jersey,
Normaal, Nico Haak, Maywood
en Vanessa.
CBS riskeren bijvoorbeeld, dan
hebben we dat bij voorbaat al
verloren. Zo'n maatschappij
heeft een staf van juristen, waai*
wij nooit tegen opkunnen", zo
verklaart Robin Campbell na
lang aandringen.
Hij vertelt dat de groep langzamer
hand een heuse organisatie om
zich heen heeft opgebouwd. „We
hebben nu ons eigen gebouw,
studio's, kantoren en - binnen
Engeland - een eigen platen-
maatschappijtje met personeel,
om ons zelf maar zoveel mogelijk
van muziekmaken vrij te hou
den".
Ali wil - met tegenzin - kwijt, dat
UB 40 zich op de volgende plaat
zal storten op het genre „dub-
reggae", voornamelijk instru
mentale muziek, voorzien van
een aanzienlijke hoeveelheid
(echo-)effecten. Robin: „Maar die
plaat komt voorlopig nog niet uit
en het zou uit promotie-overwe
gingen niet verstandig zijn om
daarover nu alles te vertellen. Te
gen de tijd dat die verkocht moet
worden, is iedereen het dan al
lang weer vergeten".
Ali: „Dub is de nieuwste muziek
op dit moment. Geweldig om te
maken, lekker om naar te luiste
ren. Ik ben erdoor geobsedeerd
momenteel".
De Campbells vallen elkaar onop
houdelijk bij, als ze verslag doen
van hun arbeidsvreugde. „Wij
hebben er nog steeds lol in", „we
leren er nog steeds van", „verve
len doen we ons niet", „we blij
ven op de been door hard
werken", „kijk eens, hoe fit we
zijn" en dergelijke uitspraken
komen er met het grootste ge
mak uit. En UB 40 is inderdaad
een hardwerkende groep, die
vaak optreedt en gemiddeld een
langspeelplaat per jaar heeft ge
maakt. Een groep bovendien, die
„live" erg sympathiek overkomt
en waarbij het gebrek aan instru
mentale virtuozen geen bezwaar
lijkt. Vooral in Engeland dragen
ook hun sociaal-bewogen tek
sten bij aan hun grote populari
teit.
door
Henk Linse
Robin: „Wij zullen nooit het slacht
offer worden van een popster
rensyndroom. Wij hebben nog
steeds dezelfde vrienden in Bir
mingham. Zij benaderen ons
soms wat anders, maar ik kan
met de hand op mijn hart verkla
ren dat ik me nog nooit als een
arrogante popster gedragen
heb".
In de organisatie rond UB 40
werken voornamelijk „vrienden
van vroeger, die we in de vooruit-
gag proberen te laten delen". Iro
nisch genoeg moet Campbell
daaraan toevoegen: „Helaas
bleek zoveel personeel te duur
voor ons te zijn. Wij hebben die
groep mensen om ons heen daar
om kleiner moeten maken". Ook
UB 40 moest inkrimpen.
De brutaalste van het groepje
schoolmeisjes, dat inmiddels de
koffiekamer van het hotelletje is
binnengedrongen, onderbreekt
het gesprek. Zij neemt plaats,
overwint haar schroom en steekt
van wal in haar beste school-En-
gels. Ali heeft blijkbaar al vaker
met dit bijltje gehakt en speelt
het spelletje van: „Wij een pop
groep? Nee hoor, hoe kom je er
bij?" Hij stelt nu de vragen en als
het arme kind hakkelend weet te
vertellen dat ze een plaat van UB
40 heeft, luidt het: „Wij maken
helemaal geen platen. Hoe heet
die plaat eigenlijk?" Na lang den
ken valt een Engelse kreet, die
Ali meteen als de titel van een
plaat van de Jamaicaanse groep
Third World herkent. De hilari
teit is groot.
Archieffoto GPD)
„Ook een goeie groep, hoor", zegt
Robin, die het wat vriendelijker
aanpakt en dan beleefd doch
dringend vraagt, of ze verder met
rust gelaten kunnen worden.
„Wij zijn aan het werk".
Robin was nèt aan het woord over
hun concerten in Japan en na de
verhalen over „een geweldige
respons" en „ongelooflijke erva
ring" besluit hij met: „De meis
jes zijn daar geweldig. Ze bedan
ken je zo beleefd 's ochtends.
Met een klein buiginkje".
ADVERTENTIE
om het recht van de zwaksten
VASTENAKTIE
GIRO S85Q ZEIST
sport meedoen, kortom een hele
boel niet. Ik zong erg veel in ko
ren tijdens mijn jeugd. Alleen
om Gods naam te verkondigen
heb ik al veel rondgetoerd. Er
werd natuurlijk van mij ver
wacht dat ik niets anders zou zin
gen dan gospelmuziek en dat ac
cepteerde ik ook. Ik kon onmo
gelijk voorzien dat ik later nog
eens zou werken met de grote
sterren uit het vak".
Deniece verhaalt met veel flair van
vroeger en nu, met moeite ver
bergend dat ze toch al weer zo'n
tien jaar professioneel werkzaam
is. „Mijn grootouders waren niet
zo over mijn carrière te spreken.
Hun afwijzing van wat ik deed
was gebaseerd op de vrees dat ie
dereen die in de muziek zit ver
slingerd raakt aan de drugs. Dat
ik zou veranderen in iemand die
zij niet zouden kennen en waar
voor ze zich zouden moeten
schamen. Ik denk dat zij nu zien
dat je redelijk gezond kunt blij
ven. Ik ben niet perfect, maar ik
sta ook niet bloot aan monsterlij
ke uitwassen van een harteloze
muziekindustrie.
- Je bent dus geen slecht meisje ge
worden?
Deniece: „Ik zie mezelf niet als
slecht. Nee".
In en in goed dan?
„Nee zo zie ik mezelf ook niet. Ik
bekijk mezelf alleen als iemand
die hard heeft gewerkt. Ik pro
beer goed te leven. Ik heb nog
steeds een hechte relatie met
God bijvoorbeeld. Ik moet Hem
ook dankbaar zijn. Veel van de
mogelijkheden cfie ik heb gekre
gen heb ik onmogelijk zelf kun
nen afdwingen. Daar zit meer
achter".
- Waarom heeft ze het zoveel over
de liefde in haar songs?
Weer dat lacl\je. Ze slaat met een
abrupt gebaar haar japon strak
ker om het lijf: „Wat kan ik je
daar nou over vertellen? Het is
precies wat ik kwijt wil, meer
niet. Dat is mijn manier om te
ventileren wat ik ervaar. Jij
schrijft erover. Ik zing erover".
- Maar jij ventileert heel aardige
observaties over de liefde. In
songs als It's your conscience of
Silly schilder je een aardig por
tret van het soort minnaar dat
zoveel mogelijk probeert te sco
ren
Deniece: „Dat is niets vreemd. Ge
beurt elke dag. Het overkomt zo
wel mannen als vrouwen, maar
mannen praten er minder over.
Dat past niet zozeer bij ze. Ze
kunnen moeilijk toegeven dat zij
hun gevoelens heeft gekrenkt of
zich matig heeft gedragen. Dat
zou teveel een teken van zwakte
zijn. Ja, het is waar dat juist het
toegeven van je verlies bewijst
hoe sterk je bent, maar hoevelen
weten dat?"
„Natuurlijk ben ik zelf ook altijd
bezig met het najagen van ro
mances. Iedereen doet dat van
nature. Maar de meeste mensen
willen hun kaarten niet allemaal
op tafel leggen. De mensen zijn
bang om kwetsbaar te zijn. Ik
ook? Nee. Ik durf het wel, elke
keer weer".
Kortgeleden heeft Deniece voor de
keus gestaan om er de brui aan te
geven. „Ik dacht eraan om me te
rug te trekken. Het is bedreigend
voor je als je van je zelf vindt dat
je weinig groeit. Nee, het gaat
niet aan mijn prestaties te verge
lijken met die van een ander.
Niemand kan Deniece Williams
beter brengen dan ikzelf. Niet
dan? Maar ik vond dat ik mezelf
herhaalde. Op het nippertje heb
ik toch besloten om verder te
gaan".
George Duke heeft daar een grote
rol bij gespeeld. Hij heeft mijn
nieuwe album samen met Tyro
ne Downie geproduceerd. De ti
tel luidt: I'm so proud. Dat is een
oud nummer van Curtis May-
field, maar ook betekent het let
terlijk dat ik trots ben. Dit wordt
een plaat, waaruit blijkt dat ik
nog creatief kan werken. Duke
heeft daarbij schitterend gehol
pen. Overigens zul je er niet al
leen maar zoete liefdesliedjes op
aan treffen, hoor", zegt ze met
een grijns.
