Vredeling-richtlijn verliest haar hart
Waar ligt de grens
Lezers schrijven
Verkrachting binnen het huwelijk
RPF
Russen
Stukgoed
Deetman
DONDERDAG 2 DECEMBER 1982
Meningen
PAGINA 17
Precies een maand geleden deed de rechtbank in Almelo
iets dat als opzienbarend werd beschouwd. De recht
bank veroordeelde een man die zijn echtgenote, van
wie hij van tafel en bed was gescheiden, had verkracht
tot een voorwaardelijke gevangenisstraf van vier
maanden en een geldboete van 1500 gulden. Een opzien
barende uitspraak, omdat volgens de Nederlandse
strafwet verkrachting in het huwelijk niet strafbaar is.
En bij een scheiding van tafel en bed blijft het huwelijk
formeel in stand.
Niets mee te maken, moet de Al
melose rechtbank gedacht heb
ben: wij kijken niet of er op pa
pier sprake is van een huwelijk
maar of deze mensen in de daag
se praktijk als gehuwden met el
kaar omgaan. Nu dat niet het ge
val is kan meneer als hij me
vrouw verkracht, ook geen be
roep meer doen op de wettelijke
bepaling die inhoudt dat ver
krachting in het huwelijk mag.
De discussie of verkrachting in het
huwelijk strafbaar moet worden
gesteld is eigenlijk een beetje
achterhaald. In 1980 adviseerde
de commissie-Melai de toenmali
ge minister van justitie De Ruiter
hiertoe over te gaan. En op de dit
vooijaar op initiatief van het mi
nisterie van sociale zaken en
werkgelegenheid gehouden stu
dieconferentie over sexueel ge
weld verkondigde (ex-)staatsse-
cretaris Scheltema van justitie,
dat hij het hoog tijd vond, dat de
al zo lang geplande wetswijzi
ging tot stand kwam. Het huwe
lijk, vindt men kennelijk ook op
regeringsniveau, mag geen vrij
plaats zijn voor verkrachting. Als
een vrouw eenmaal het "ja
woord" heeft gegeven wordt zij
niet plotseling tot objekt van de
sexuele lusten van haar man. Zij
blijft degene die het sexuele zelf
beschikkingsrecht heeft over
haar lichaam.
Grens
Maar de nieuwe wet is er nog niet
en toch is er nu een rechterlijk
college dat bepaald tot nu toe ge
tolereerd gedrag onacceptabel
vindt en degene die het vertoont
via een juridische truc tot de or
de roept. En daar klinken dwars
door het feministisch applaus de
protesten. Want waar leg je de
grens? Het echtpaar in Almelo
was gescheiden van tafel en bed
en woonde niet meer bij elkaar.
Maar wat als een echtpaar nog
"in scheiding ligt"? Misschien
zelfs nog met hevige ruzie (maar
toch) bij elkaar woont? Of in een
soort wapenstilstand samenleeft
terwijl de man zich slechts in een
incidentele woede-aanval aan
zijn vrouw vergrijpt? Heet dat nu
allemaal verkrachting? Kunnen
al die mannen in het gevang be
landen? Als de vrouw niet wil en
de man dwingt haar, is dat inder
daad verkrachting. Maar met dat
gevang valt het gewoonlijk wel
mee. Een week geleden eiste een
Amsterdamse officier van justi
tie tegen een verkrachter slechts
zes maanden waarvan vijf voor
waardelijk.
De man had een vrouwelijke colle
ga verkracht die hy na een perso-
neelsfeestje naar huis bracht
toen haar begeleider nog even
wilde blijven. De officier moti
veerde zijn lage eis door te zeg
gen dat de dader, die de ver
krachting bekende, bij een lan
gere gevangenisstraf misschien
zijn baan zou kwijtraken. Hoe
het slachtoffer zich intussen op
het werk voelt kwam op de zit
ting niet ter sprake. Nee, met die
zware straffen tegen verkrach
ters loopt het niet zo'n vaart. De
man die in Almelo terecht stond
kreeg trouwens ook alleen een
voorwaardelijke gevangenis
straf, terwijl die officier eerst nog
een deels onvoorwaardelijke
straf had geëist.
Maar waar ligt nu de grens? Wat
mij betreft is er geen grens. Elke
man die een vrouw dwingt tot se
xueel kontakt maakt zich schul
dig aan een ernstig strafbaar feit
en kan daarvoor gestraft worden.
De reden waarom eind vorige
eeuw in de wet een uitzondering
door
Jeanne Doornen
is gemaakt voor de echtgenoot
die zich aan zijn vrouw vergrijpt,
is omdat men toen meende dat
een man recht had op a) sex en b)
kinderen en dat een vrouw zich
daarbij moest neerleggen. Nu
kijken we anders tegen de man
vrouw relatie aan dan honderd
jaar geleden en weten we dat sex
iets is waar soms beiden, soms
geen van beiden en soms één van
beiden zin in heeft. In dat laatste
geval kan degene die wel wil pro
beren degene die niet wil te ver
leiden, maar dwang of geweld is
daarbij uit den boze.
Zinvol
Je kunt je afvragen of ingrijpen
door justitie in een huwelijk
waar de man de vrouw verkracht
zinvol is. Dat lijkt met niet, nee.
In ieder geval niet als je erop uit
bent zo'n huwelijk koste wat het
kost te redden. Nu is het straf
recht zelden een geëigend mid
del om te zorgen dat wat mis
loopt weer goed komt. Een be
langrijk strafdoel is wel de ver
gelding. En de man die zijn echt
genote verkracht komt daarvoor
evenzeer in aanmerking als de
man die na een avondje uit een
collega of een meisje dat hij van
de nachtbus in haar eentje naar
huis ziet lopen de bosjes insleurt.
Essentieel is, dat alle drie de
slachtoffers een nachtmerrie
achtige ervaring opdoen die hen
nog lang zal bijblijven. Niet zel
den maken vrouwen die ver
kracht zijn tientallen jaren later
nog melding van gevoelens van
angst, wantrouwen jegens man
nen en afkeer van sex. Degenen
die in een opwelling van haat, se
xuele obsessie of wat dan ook
menen vrouwen zoiets te moeten
aandoen lopen het risiko dat ook
zij worden aangepakt. Door justi
tie. Maar dat moet dan gelden
voor elke verkrachtende man.
Dat elke verkrachter door justitie
ter verantwoording kan worden
geroepen betekent niet automa
tisch, dat elke verkrachter de
zelfde straf zal krijgen. En dat zal
ook nooit gebeuren.
Elke officier van justitie en elke
rechter bekijkt een strafzaak op
zichzelf. Hij of zij verdiept zich in
de individuen die bij het misdrijf
betrokken zijn en ook in de om
standigheden waaronder het de-
likt is gepleegd.
Een probleem apart blijft het be
wijs. Het bewijs in een verkrach
tingszaak is vaak moeilijk te le
veren. De vrouw zegt "hij heeft
mij gedwongen tot sexuele han
delingen", de man zegt (meestal)
"zij wou zelf'. Als de verkrach
ting heeft plaatsgevonden tussen
volslagen of betrekkelijk vreem
den, valt het bewijs nog wel te
leveren, maar als dader en slacht
offer vrienden of (ex-)geliefden
waren wordt het vaak een onver
kwikkelijk ja-nee-spelletje. Het
is dan dénkbaar dat hij dwang
heeft gebruikt, maar zonder
schrammen en blauwe plekken
wordt dat moeilijk hard te ma
ken. En zelfs dan: is SM niet "in"
de laatste tijd?
Dergelijke problemen spelen nu al
bij verkrachtingen tussen beken
den. En ze zullen in de toekomst,
als de wet zo wordt gewijzigd dat
verkrachting in het huwelijk
wordt strafbaar gesteld, ook daar
gaan spelen. Het is niet anders.
Belang
De nieuwe wet en de nieuwe recht
spraak zijn namelijk om meer re
denen van belang. Uiteraard om
verkrachtende echtgenoten hun
gerechte straf niet te laten ontlo
pen, ja, maar dat is niet het voor
naamste. Het recht maakt deel
uit van de heersende normen en
waarden. Als het recht de norm
verkondigt, dat verkrachting
niet mag tenzij je met je slachtof
fer gehuwd bent, heeft dat een
zeker effekt. Als het recht daar
entegen stelt, dat elke vrouw (en
man, trouwens) zelf mag beslis
sen met wie zij of hij het bed
deelt, komt ook die boodschap
over. Vrouwen, want zij zijn nog
steeds meestal het slachtoffer,
voelen zich dan misschien ster
ker als zij ongewenst sexueel
kontakt weigeren. Zij zullen zich
als hun positie onhoudbaar
wordt misschien eerder tot de
politie of een (andere) hulpverle
nende instantie wenden. En hun
omgeving zal misschien minder
gauw zeggen "maar je weet toch,
dat je dót in het huwelijk nu een
maal hóórt te ondergaan". Ik zeg
"misschien". Het recht is immers
niet het middel bij uitstek om de
maatschappij te veranderen.
Maar het kón bij de beïnvloeding
van het denken van mensen een
rol spelen. En wie weet ook by
hun handelen. Alleen al daarom
is de uitspraak van de rechtbank
Almelo van het grootste belang.
(Jeanne Doornen was lid van de
commissie-Melai. Zij doceert
recht aan de School voor de
Journalistiek in Utrecht).
RPF verdeeld. Het is een absolute
oryuiste weergave wat hierover
is meegedeeld. Het beleid van de
fractie is zelfs met geen woord te
berde gebracht. Derhalve is daar
dan ook geen conflict over.
Het is wel waar dat er een groot
meningsverschil is ontstaan over
plaats en handelen tussen Fede-
ratieraad en Bestuur enerzijds en
de Raad van Advies anderzijds.
Daarvoor is er een geschillen
commissie benoemd.
De partij en de fractie zijn dus niet
verdeeld en er zijn derhalve geen
vleugels.
Dit is het ware beeld en anders
niet.
C.W. Kistemaker, voorzitter RPF
Leiden.
De heer Ruigrok heeft geprobeerd
(in deze krant van 25 november
j.l.) my met hele en halve on
waarheden onderuit te halen.
Uw mening, meneer Ruigrok.
lijkt gebaseerd te zijn op louter
gevoelsmatige indrukken, niet
op feiten. Ik zal u hieronder en
kele antwoorden en feiten ter on
dersteuning van mijn mening ge-
Eén van uw vragen was waarom
wordt aangenomen dat de Rus
sen onze vijand zullen zijn. De
Sowjet-Unie (verder aangeduid
met SU) is de enige mogendheid
die voldoende militaire macht
kan ontwikkelen om een bedrei
ging te vormen voor de NAVO-
landen, en voorts is het het enige
land dat kernwapens op ons ge
richt houdt.
Is het niet hetzelfde wat de VS en
de SU uitspoken? Neen De
Amerikaanse hulp aan Latijn-
Amerikaanse landen gaat ge
paard met eisen ontrent de de
mocratisering van die landen,
iets wat van de Russische hulp
op dit vlak nu niet bepaald ge
zegd kan worden.
U neemt bij voorbaat aan dat ik het
argument van onze bevryding
wens te gebruiken. Als het gaat
om de keus tussen leven in vrij
heid en leven in een dictatuur
heb ik dat argument helemaal
niet nodig. U zegt dat ook de
Russen veel voor onze bevryding
hebben gedaan. Bent u voor het
gemak vergeten dat het het, door
Stalin in 1939 met Duitsland af
gesloten, niet-aanvalsverdrag
was waardoor Hitier de handen
Meningen op deze
pagina zijn voor
rekening van de
auteurs
door
Henk Vredeling
De richtlijn voor medezeggenschap van werknemers
('Vredeling-richtlijn') is een voorstel van de Europese
Commissie. Alvorens daarover besloten wordt in de
Raad van Ministers van de EG, moeten het Economisch
en Sociaal Comité (waarin het bedrijfsleven uit alle lid
staten van de EG is vertegenwoordigd) en het Europese
parlement hierover advies uitbrengen.
In eerste instantie had deze gecon- zonderlyke dochteronderne-
centreerde aanval weinig succes. ming en of vestigingen meer dan
De Sociale Commissie van het 100 werknemers tellen;
Europese parlement, die het ad
vies aan dat parlement moet
voorbereiden, aanvaardde de in
houd grotendeels en bracht zelfs
hier en daar verbeteringen voor
de werknemers aan. Zo verlaag
de men de verplichting tot infor
matie en raadpleging van de
werknemers in bedrijven van 100
werknemers tot bedrijven met 50
werknemers.
Maar toen kwam de behandeling in
de zitting van het voltallige Euro
pese parlement. Daarbij werden
bijna 300 amendementen inge
diend door de verschillende frac
ties. Vooral de amendementen
van de Engelse Conservatieve
fractie, de Europese liberale par
tij en de Europese christendemo
cratische fractie waren gericht
op afzwakking, soms zelfs volle
dige ontmanning van de richt
lijn. De linkse fracties, de Euro
pese socialistische en commu
nistische partijen, steunden de
richtlijn en trachtten zelfs de in
houd op onderdelen te verster
ken.
Verzwakt
Bij de eindstemming wonnen de
rechtse partijen. Het Europese
parlement adviseert nu de richt
lijn in verzwakte vorm te hand
haven. Wat zijn die verzwakkin
gen van de meerderheid in het
Europese parlement?
1. Slechts concerns met in totaal
1000 werknemers vallen onder
de richtlijn, voor zover hun af-
2. de informatie aan werknemers
vertegenwoordigers mag geen
bedrijfs- of zakengeheimen be
vatten;
3. de lopende informatie aan de
werknemersvertegenwoordigers
moet ten minste een keer per jaar
(in plaats van twee keer) worden
verstrekt en behoeft minder uit
gebreid te zijn dan was voorge
steld;
4. de werknemersvertegenwoordi
gers van dochterondernemingen
en vestigingen kunnen zich voor
nadere informatie en raadple
ging alleen maar schriftelijk
wenden tot de hoofddirectie van
de moeder-onderneming. Die in
formatie en raadpleging moet al
tijd lopen via de plaatselijke di
rectie. Werknemersvertegen
woordigers uit het ene EG-land
kunnen dus geen direct contact
of overleg afdwingen met de
hoofddirectie van het concern
als die hoofddirectie in een ander
EG-land is gevestigd;
5. als het gaat om een transnatio
naal concern waarvan de moe
deronderneming (beslissings
centrum) is gevestigd in een land
buiten de EG, dan kan zo'n con
cern binnen de EG een organisa
tievorm kiezen die beantwoordt
aan de voorschriften van de aan
gepaste richtlijn- Maar als dat
niet gebeurt, dan is elke afzon
derlijke dochteronderneming
verantwoordelijk voor de toepas
sing van de gewijzigde richtlijn.
Wat is er nu slecht aan deze amen
dementen? Natuurlijk, de ver
zwakking van de voorschriften,
zoals hiervoor weergegeven in de
punten 1, 2 en 3. Maar Europees
gezien zijn de punten 4 en 5 het
allerslechtst. Door de aangeno
men amendementen zoals be
schreven in die punten 4 en 5
wordt het Europese hart uit de
voorgestelde richtlijn gesneden.
Werknemersvertegenwoordigers
mogen wel een brief schrijven
die vanuit hun nationale onder
neming binnen de EG de lands
grenzen overschrijdt, naar de
concernleiding toe, maar ze mo
gen niet persoonlijk in functie
"Het Economisch en Sociaal Comi
té van de EG heeft dat inmiddels
gedaan. Dat advies was in meer
derheid positief. Het Europese
parlement heeft er wat ruimer de
tijd voor genomen.
Inmiddels ontstond er een gewel
dige georganiseerde weerstand
van vooral de grote ondernemin
gen tegen deze richtlijn. Dat was
al aan de gang toen ik het con
cept nog moest opstellen in 1979
en 1980, maar in volle hevigheid
is de tegendruk pas op gang ge
komen toen de richtlijn in be
handeling was bij het Europese
parlement. Vooral van Ameri
kaanse zijde heeft men geen po
ging achterwege gelaten om deze
ontwerp-richtlyn te torpederen.
Mijn opvolger, de Engelsman Ri
chard, deelde het Europese par
lement mee dat het vloerkleed in
zijn kamer bij de Europese Com
missie was gesleten door de be
zoeken van de vele afgevaardig
den van ondernemersvertegen
woordigingen die bij hem kwa
men om die heilloze voorstellen
Henk Vredeling heeft zich als
Europees Commissaris erg
ingespannen voor de mede
zeggenschap van de Europe
se werknemer over de gren
zen heen. Vorige week heeft
hij op deze plaats uiteengezet
wat het belang is van de naar
hem genoemde Vredeling-
richtlijn.
In dit tweede en laatste artikel
vertelt hij hoe hij conserva
tief Europa op zijn dak kreeg
en hoe vervolgens de richtlijn
is ontmanteld.
van zijn voorganger uit zijn
hoofd te praten. Ook de leden
van het Europese parlement zijn
duchtig bewerkt. Vooral de
Amerikaanse Kamer van Koop
handel heeft zich daarbij flink
geweerd.
Motto
Maar ook de Europese onderne
mers, ook de Nederlandse, die in
hun eigen land dikwijls een veel
en veel verdergaande vorm van
medezeggenschap kennen, lie
ten zich in de georganiseerde
loopgravenoorlog tegen deze
richtlijn niet onbetuigd. Hun
motto daarbij was: Europa is
goed voor de ondernemers; de
mocratische controle door het
Europese parlement mag wel,
maar het moet niet in medezeg
genschap voor de werknemers
ontaarden!
Hele advocatenkantoren werden
ingeschakeld om te trachten met
juridische spitsvondigheden ga
ten in de richtlijn te schieten.
Daarbij schoot men ver voorbij
het doel. De richtlijn werd be
handeld alsof het een de onder
nemers aan handen en voeten
bindende wet van Meden en Per
zen was, in plaats van een ont
werp-richtlyn, die slechts doel
stellingen aangaf, die men langs
de weg van de nationale wetge
ving nader diende uit te werken,
van hun werknemersvertegen
woordiging de nationale grens
binnen de EG overschrijden naar
het hoofdkantoor van de con
cernleiding toe, om daar op te
komen voor de belangen van de
werknemers in hun plaatselijke
onderneming, die getroffen wor
den door een centrale beslissing
van die concernleiding, die wel
de nationale grens overschrij
dende beslissingen kan nemen.
Dat geidt nog sterker voor beslui
ten van het beslissingscentrum
van een concern dat buiten de
EG (bijvoorbeeld in de VS) is ge
vestigd. Ook al zouden de werk
nemers werkzaam bij zo'n con
cern in Italië, Nederland, Duits
land en Engeland gelijkelijk
door zo'n beslissing worden ge
raakt in hun belangen, dan kun
nen ze daartegen alleen maar in
nationaal verband opkomen en
niet gezamenlijk, grensover
schrijdend in EG-verband
Dat is het kwalijke negatieve ge
volg van de amendementen van
het Europese parlement De
amendementen over de geheim
houding, de grootte van de be
drijven die onder de richtlijn val
len, de aard en frequentie van de
te verstrekken informatie en der
gelijke kan men bestempelen als
partij-politieke amendementen,
waarbij in democratische ver
houdingen met meerderheid van
stemmen wordt besloten en
waarbij je als inwoner van de
EG, als je het er niet mee eens
bent, kunt zeggen: jammer, maar
helaas.
Hart
De amendementen die het Europe
se hart uit het voorstel hebben
gehaald, zijn voor een Europees
parlement, met politieke fracties
die Europese politiek willen be
drijven, veel slechter, omdat zij
zich richten tegen een Europese
evolutie van de medezeggen-
schapsgedachte. Natuurlijk is
dat ook partijpolitiek, maar dan
Europees gezien te bestempelen
als dorpsparty politiek, eenzijdig
gericht tegen de Europese werk
De strijd is nog niet beslist. Toen
het Europese parlement de
amendementen had aanvaard,
weigerde het lid van de Europese
Commissie, de heer Richard, om
ze over te nemen in het definitie
ve voorstel van de Europese
Commissie aan de Raad van Mi
nisters. Op dat moment schorste
de voorzitter de beraadslagingen
in het parlement. De Europese
Commissie moet nu eerst een in
tern besluit nemen over de
vraag, welke van de door het Eu
ropese Parlement aangenomen
amendementen zij kan accepte-
Europees-parlementair is dat een
goed besluit. Het legt de verant
woordelijkheid daar waar zij
hoort te liggen, namelijk bij de
Europese Commissie. En dc Eu
ropese Commissie is volgens de
Europese Verdragen gerant-
woordelijk voor de gemeen
schappelijke Europese inhoud
van haar voorstellen, waarover
de Raad van Ministers moet be
sluiten
Bij de aanvaarding van het EG-ver-
drag hebben de regeringen van
de lidstaten van de EG zich ver
plicht de grondslagen te leggen
voor een steeds hechter verbond
tussen de Europese volkeren.
Let wel. daar staat 'Europese vol
keren' en niet 'Europese onder
nemers'. Dat verbond tussen de
ze Europese volkeren kan met
tot stand worden gebracht zon
der medewerking van de werk
nemers. Adel verplicht. Wie oren
heeft om te horen, die hore
vrij kreeg zijn expansiedrift in
het Westen te beproeven? De SU
heeft voor dat verraad later in
derdaad een hoge prys moeten
betalen.
Misschien doet u er goed aan eens
aan inwoners van Oost-Europa te
vragen hoe zy denken over hun
"bevrijding" door de SU.
Ik maak van de gelegenheid ge
bruik nogmaals te zeggen dat ik
zeker geen voorstander ben van
kernwapens, maar als ik de risi
co's van het hebben van kernwa
pens tegen het risico van een
machtsvacuüm (bv. zoals dat nu
bestaat met de middellange af
standsraketten) afweeg, bUjf ik
by het, mede door de historie be
paalde. standpunt dat kernwa
pens vooralsnog onmisbaar zijn.
Als er een goede mogelykheid be
staat tweezydig van die wapens
af te komen dan moet die kans
zonder meer worden aangegre
pen. Met eenzydige struisvogel
politiek bereikt u niets, integen
deel. u speelt met uw leven dan
wel vryheid
Uw emotionele simplificatie van
het begin van een kernoorlog
mist elke grond. Dat geld nooit
stinkt is uw mening, maar myn
opmerking over gebruik voor
militaire doeleinden schijnt u
met te kunnen weerleggen.
Als laatste punt zal ik u de bronnen
geven waar ik mijn informatie
betreffend de tewerkstelling van
Vietnamese dwangarbeiders bij
de aanleg van de Siberische gas
leiding vandaan heb. Het betreft
betrouwbare berichten uit de SU
zelf en een publikatie van de
"Associatie voor de mensenrech
ten in Vietnam" gevestigd te Pa
rijs. De OSL-Stichtingen hebben
begin van dit jaar over deze zaak
reeds vragen gesteld aan de mi
nister van buitenlandse zaken.
Zoals u gemerkt zult hebben,
heer Ruigrok, is mijn eindcon
clusie niet anders uitgevallen. Ik
hoop u echter met deze brief eni
ge feiten te hebben verschaft die
u er toe zullen brengen zelf eens
wat objectiever te worden voora
leer u anderen naief, subjectief
en slecht ingelicht noemt
F. Kromhout,
contactpersoon van OSL-CJN
afd. Leiden
Postbus 1133
Oegstgeest
Hierby wil ik reageren op de zgn.
"Dwangarbeid in de haven", zo
als dat door de "verontruste"
F.N.V.-leden wordt genoemd na
de uitspraak van de rechter over
de C.N.V.-cao in de stukgoed
sector. Het is namelyk een feit
dat er al enige jaren cao's worden
afgesloten tussen F.N.V. en
werkgevers in bedrijven waar
nog niet de helft lid is van ge
noemde- of enig andere vakorga
nisatie.
Dat wil dus zeggen dat de F.N.V.
zelf al jaren een vorm van
dwangarbeid nastreeft. Als zij
dan nu om dezelfde redenen ac
ties gaan voeren, dan moet dit
toch wel tot hevig nadenken
stemmen. En dat nog wel in een
werkgelegenheids-sector die er
toch al niet te best voor staat Dc
F.N.V. denkt met U meeof
toch niet?
W.A. van Drunick,
Koekoeklaan 65,
Katwyk
"Over bezuinigingen heeft u ver
keerde ideeën. Zullen wy het
eens doornemen met z'n tweeën?
Kyk, dat bezuinigen is heel begry-
pclyk, maar hoe bedoelde u dat
eigcnlyk? OOH (Ouders Op Her
haling) is opgericht voor volwas
sen mensen, iets leren waren al
tijd hun wensen. Door oolog en
gebrek aan geld, waren wy op
school snel uitgeteld.
Doch nu met de bezuinigingen m
het onderwys betaalt de jeugd
over twintig jaar weer de prys.
Zy zyn dan de ouders die niets
hebben geleerd en voor hun kin
deren zich geneert. Komen zij
dan weer terecht by ouders op
herhaling tegen een geringe be
taling Zo kan OOH nooit ver
dwijnen.
Heeft u daaraan gedacht? U en de
zynen? OOH heeft geld nodig uit
uw bezuinigingspot. Vindt u dit
ook niet een beetje zot? Finan
cieel wordt u er niets wijzer van.
Nee, Dectje dit is een heel raar
plan.
Dit menselijk leed mag niet gebeu
ren. Opent u maar een paar ande
re deuren Misschien by de
Ogem met zyn miljoenen. Er zyn
genoeg grote instellingen om te
Daar moet u eens aan het plukken
gaan. Dan komt het onderwys
nut in de kou te staan. Banen
blijven op deze manier bewaard,
dc woede op de scholen is dan
W9m I'd aard
Meneer Deetman, wat kosten twee
kruisraketten' Laat dat u eens
aan het denken zetten.
Cursisten van Ouders Op Herha
ling. medewerk(st)ers van OOH,
Herensingel 3 Leiden.
Niet alleen op straat, maar ook binnen een huwelijk komen verkrachtingen voor.
(Foto: Dirk Ketting)
