Laurens van As
blijft "slopen
„Ook bij Spelen '88 wordt op me gerekend
Ad Paulen („Niet zeuren, maar lopen') dinsdag 80 jaar, maar:
LEIDEN - Laurens van As heeft woord gehouden. Iedere judoka, zo voorspelde hij drie
jaar geleden zonder schroom, zou door hem zonder meer "worden gesloopt". De nu
17-jarige Leidenaar heeft inmiddels aardig huis gehouden in het Nederlandse judoland.
Vorig weekeinde mocht de scholier z'n eerste echte buit binnenhalen: het nationaal
juniorenkampioenschap in de gewichtsklasse tot 60 kilo.
Een kroontje op een nog prille
carrière die, wat hem betreft, nog
een tijdje mag duren. Zijn doel:
Europees- en wereldkampioen
bij de senioren. Dat laatste is vrij
wel onmogelijk, weet Laurens
van As ook, maar het 'continen
tale' podium zou best wel eens
betreden kunnen worden. Op de
Europese jeugdkampioenschap
pen over drie weken in Roeme
nië kan de judoka alvast 'een bal
letje' opgooien. "Ik acht mezelf
helemaal niet kansloos voor een
ereplaats", is hij optimistisch.
"Van een stel jongens dat daar
meedoet, heb ik wel eens gewon-
A1 eerder heeft de ambitieuze judo
ka zijn neus over de grens gesto
ken. Niet zonder succes overi
gens, want een half jaar geleden
eiste hij bij de open Duitse kam
pioenschappen de tweede plaats
op. Een uitzonderlijke prestatie,
vooral ook omdat het hier om
een seniorentoernooi ging. De
podiumplek leverde Laurens
van As prompt een invitatie op
voor de seniorenkernploeg. Met
twee 'collega-getalenteerden'
(Robert van der Vlist, Jean-Pier
re van Deursen) krijgt Laurens
van As op woensdag en zaterdag
tweemaal onderricht van bonds-
trainer Peter Snijders.
Voorts pendelt het drietal twee
maal per week naar Hoogvliet,
om daar de lessen te volgen van
de nationale juniorentrainer
Chris de Korte. Op de resterende
LEIDEN - Jean Pierre van Deur
sen uit Hillegom (tot 60 kg) en
Leiderdorper Robert van der
Vlist (tot 71 kg) zijn door de ju-
dobond Nederland geselecteerd
voor een internationaal judo
toernooi in Oostenrijk. Het eve
nement wordt op 15 en 16 okto
ber in Leonding gehouden.
dagen hult hij zich bij de Leider-
dorpse sportschool Van Houdt in
het judopak. En, of dat allemaal
niet genoeg is, worden geregeld
vrije uurtjes gereserveerd voor
een duurloopje. Samen met va
der Lau is in de Merenwijk me
nig wedstrijdje 'wie-het-eerst-
thuis-is' afgewerkt. De inspan
ningen van een topsporter in spé.
door
Rob Onderwater
"Anderen van mijn leeftijd kunnen
het niet opbrengen wat ik alle
maal doe", zegt Laurens van As.
"Die hebben het café ontdekt.
Niet dat ik nooit uitga, zo af en
toe maak ik wel eens een stapje.
Op drie oktober heb ik lekker
mee gefeest. Maar dat zijn inci
denten. Als je de sport goed wilt
doen moet je sober leven. Voor
het Nederlands kampioenschap
bijvoorbeeld heb ik vijf weken
binnen gezeten. Trainen, eten,
slapen en naar school uiteraard.
Dat is de juiste voorbereiding
voor een wedstrijd".
Een streng dieet maakt het kluize
naarsbestaan van de judoka er
daarbij niet prettiger op. Een
noodzakelijke vermagerings
kuur, omdat hij de 60 kilo met
geen grammetje mag overschrij
den. "Omdat ik nog in de groei
ben, wordt het steeds moeilijker
om dat gewicht te handhaven. Ik
moet dan heel streng leven. Zo
streng, dat ik er net geen pijn van
krijg. Geen frisdrank, geen vet
tigheid. Om een goede kans te
behouden, moet ik toch in die ge
wichtsklasse blijven. Maar na de
jeugdkampioenschappen ga ik
een gewicht hoger".
Specialisten hebben vastgesteld
dat de Leidse gevechtsporter uit
eindelijk bij 70 kilo terecht zal
komen. Voordat de weegschaal
die cijfers aangeeft heeft hij nog
een lange periode voor de boeg.
Een tijdspanne waarin Laurens
van As niet alleen met het judo
bezig kan zijn. "Tenslotte kan ik
er m'n brood niet mee verdie
nen", is hij zich bewust. "Dus
moet ik toch aan de toekomst
denken. De school moet dus
meestal voorrang krijgen. Het
gaat ten koste van het judo, maar
dat moet dan maar. Straks wil ik
naar de Sportacademie of het
CIOS. Met diploma's van één van
die scholen kan ik centen verdie
nen. Het judo levert me niets
op".
Erger nog, z'n sport kost Laurens
van As handenvol geld. Omdat
de 17-jarige scholier van de
'Louise' (de Coligny-gemeen-
schap) nog nergens op een loon
lijst prijkt, treden zijn ouders als
'weldoener' op. "Er gaat heel wat
geld doorheen", weet hij. "Een
judopak, een sportschoentje. Die
krijg je niet voor niets in de win
kel. Daarbij worden de reiskos
ten naar de trainingen in Hoog
vliet niet vergoed. De Judobond
doet veel, maar niet alles. Die
trainingen buiten de stad heb ik
toch nodig omdat het pure nood
zaak is datje met sterke partners
oefent. Maar de gemaakte onkos
ten komen wel uitje eigen zak".
"Eigenlijk", zegt-ie gekscherend,
"heb ik de verkeerde sport geko
zen. Als ik net zo goed kon voet
ballen als judoën, zat ik wel
goed. Dan hoefde ik mij nergens
meer druk over te maken. In Ne
derland is judo niet belangrijk.
Het is een hobby van je én verder
niets. In het buitenland ligt dat
heel anders. Als je goed bent,
krijg je alle faciliteiten om je ver
der te ontplooien. Er wordt door
sponsors veel geld ingepompt. In
het Oostblok profiteert de hele
familie mee. Ik heb het toch mee
gemaakt dat Poolse jongens ex
tra voedselpakketten werd be
loofd, als ze zouden
Laurens van As in actie: "Eigenlijk heb ik de verkeerde sport gekózen".
De judoafvaardiging vanachter de
'muur' zal bij de Europese jeugd
kampioenschappen voor de
voornaamste oppositie zorgen.
"Die jongens moeten het alle
maal hebben van kracht. Als ze
de mat opgaan kleunen ze vijf
minuten achter elkaar. Daar is
vaak moeilijk tegen te vechten.
Het Nederlandse judo is heel an
ders. Wij moeten het meer van de
techniek hebben. Maar bang ben
ik niet meer voor die lui. Vroeger
dacht ik: oh jee, ik moet tegen
die Oostduitsers. Die tijd is voor
bij. Tenslotte is niet iedereen van
het oostblok goed en zijn ook wij
mentaal sterker geworden".
Liever vecht Laurens van As tegen
Aziaten. Die gebruiken louter
techniek, krachtjudo is hen
vreemd. "Ik heb wel eens tegen
over een Zuidkoréaan gestaan.
Op de., grond zijn die gasten
meesters, net als de Japanners.
Tegen hen zullen de Europeanen
het wel altijd moeten afleggen.
Geen wonder, het judo is daar
heel populair. Een goeie wordt er
dan ook snel uitgeplukt en voor
de schijn op een universiteit ge
daan. Nou, ik denk dat ze nog
geen één uur per week studeren.
Voor de rest zijn ze met hun
sport bezig".
Bij Laurens van As zijn de rollen
min of meer omgedraaid. Op weg
naai- de top moet hij zelf zorgen
(Foto Holvast)
dat z'n bedje straks gespreid is.
Eén keer heeft hij van de Neder
landse Sport Federatie 250 gul
den loonderyipg ontvangen voor
een trainingsweek. Voor het ove
rige vullen "waardeloze" bekers
en medailles "van drie-vijftig"
zijn rijkelijk gevulde prijzenkast
als waardering voor de geleverde
prestaties. Niettemin zet hij z'n
carrière zonder wanklanken
voort. "Want van dat judo ben ik
helemaal maf. Als ik eenmaal die
mat opkruip ben ik alles verge
ten. Winnen is dan het enige dat
telt. Dan denk ik: ik ben beter, ik
sloop ze allemaal".
ZATERDAG 9 OKTOBER 1982
Lagere teams
verrassend
sterk in
volley strijd
LEIDEN - De onderlinge
clubconfrontaties in de
volleybalcompetitie wor
den dit seizoen zo vroeg
mogelijk afgewerkt om de
mogelijkheid tot manipu
leren te beperken. Zo die
onrechtmatigheden zich
al voordoen, dan toch niet
bij WVC. De broederbot
sing tussen het eerste en
het tweede herenteam ein
digde in 2-2. Leython 3-
Leython 2 bij de dames
werd 3-1.
In het enige eerste klasse duel dat
werd afgewerkt bij de heren,
dacht WVC 1-WVC 2 wel even te
pakken. Dat lukte dus niet. Het
eerste startte wel sterk (10-4),
maar WVC 2 vocht verbeten te
rug (14-14), al kon de winst nog
niet worden gepakt. Daarna ge
beurde dat wel. Met de jeugdspe
lers De Winter en Van Dalen als
prima debutanten won het twee
de met 15-13 en 15-9. Het eerste,
dat de geblesseerde Dennis
Reynders node miste, moest in
de vierde set een 12-6 achter
stand ongedaan maken (13-15)
om op 2-2 te finishen.
Dames
Het tweede damesteam van Ley
thon begon de partij tegen het
derde overrompelend: 6-15.
Daarna ging het tempo aan de
andere kant omhoog en met de
hardwerkende Martha van Dyk
aan de basis bleek het derde col
lectief sterker: 3-1 (15-10, 15-12,
15-7).
DAC 3 speelde rommelig tegen het
eveneens gepromoveerde NOVO
3. DAC verloor de eerste set te
recht, kwam daarna goed terug
(2-1), maar ging vervolgens weer
in de fout: 2-2.
DAC 2 verging het aanvankelijk
nog slechter. Tegen VCL werd
de eerste set met 15-0 verloren.
Daarna gingen de speelsters van
DAC bij zichzelf te rade. Daarna
lukte het wel: via 15-7, 15-12, 15-
10 werd de eerste zege een feit.
Blessures komen altijd onge
legen. Dat was ook zo in het
begin van de jaren twintig,
toen Ad Paulen in de wed
strijd van „zijn" Haarlem te
gen KFC z'n knie onherstel
baar - voor de voetbalsport
althans - beschadigde. Als
dat niet zou zijn gebeurd
was hij wellicht nu erevoor
zitter van de KNVB, de UE
FA en de FIFA geweest.
Het is niet meer dan een ver
onderstelling, maar het had
gekund want in die jaren
stond de voetbalsport voor
hem op de eerste plaats, ai
had hij het in de atletiek al
tot een finaleplaats bij de
Spelen van 1920 gebracht.
Op het „Druppers-nummer",
de 800 meter. Het was trou
wens ook een blessure die
een eind maakte aan zijn at-
letiekcarrière. Dit keer be
gaf de achillespees het.
Ad Paulen was 25 toen voetbal
en atletiek voor hem taboe
werden. Jong, veel te jong
om te stoppen. De sport kent
echter een scala van moge
lijkheden en Paulen pikte
daar naast het „vak" van
voetbalscheidsrechter het
snelheidswerk uit.
Zo was hij zelfs een keer te
zien op de TT van Assen in
de 350 cc-klasse. Aan kop
zelfs, waarna het mis ging
met de motor want er bleek
zich zand in de benzinetank
te bevinden. Veel beter ging
het in de autosport. Ettelij
ke keren de ralley van Mon
te Carlo met een zevende
plaats als beste resultaat en
natuurlijk de Tulpenralley
gereden.
„Eigenlijk zou ik er een boek
van moeten maken", klinkt
het terwijl hij twee andere
boeken doorbladert. Het
boek, dat zeventig jaar ge
schiedenis van de Interna
tionale Atletiek Federatie
weergeeft en het nationale
boek De Militaire Willem
gen kijken, als er maar niet
uit wordt geciteerd. Ad Pau
len wil niet te koop lopen
met zijn verzetsdaden in de
laatste wereldoorlog. Maar
uit die korte blik in dat boek
blijkt dat enkele zuidelijke
plaatsjes eerder of in elk ge
val gemakkelijker bevrijd
konden worden dank zij
Paulens initiatieven.
„In die twee boeken staat veel
over mijn leven". Veel, maar
lang niet alles, want naast
zijn functies van Europees
en internationaal atletiek-
voorzitter reppen al die pa
gina's niet over zijn werk
binnen de KNAU, het NOC.
het ralley-rijden, zijn voet
balbelevenissen en zijn
werk als mijningenieur.
Het is haast ondoenlijk om
iets, waarmee een dik boek
gevuld kan worden, in enke
le krantekolommen weer te
geven. Hier een schuchtere
poging omdat ir. Adriaan
Paulen vandaag een voor
schot neemt op zijn tachtig
ste verjaardag van dinsdag.
De leeftijd van de erg ster
ken. Paulen bewijst dat dag
na dag.
SON (GPD) - De wijsvinger van
zijn echtgenote ging even naar
het voorhoofd toen ze van de in
vitatie hoorde. Ad Paulen be
grijpt dat gebaar best, „want ei
genlijk is het ook te gek. Voor
volgend jaar september ben ik
uitgenodigd om de autoralley
Peking-Parijs mee te rijden. Een
soort herhaling van de wed
strijd zoals die, geloof ik, in 1906
is gehouden. Ruim vier weken
als lid van de Nederlandse equi
pe in de auto. Ik ga het zeker
doen als ik zo fit blijf. Ik heb
hier een bos dichtbij van 4 bij 8
kilometer en daar ga ik de ko
mende maanden aan conditio
nele therapie doen. Zoals ik me
nu voel kan ik het aan".
Stoutmoedige taal van een man die
volgende week dinsdag zijn tach
tigste verjaardag viert en van
daag op Papendal de eregast is
van de Koninklijke Nederlandse
Atletiek Unie die zijn ere-voorzit-
ter een receptie aanbiedt. Dat
kan, want Ad Paulen is namelijk
even in Nederland om vandaag,
tussen zijn recente bezoek aan
Korea en de twee dagen na de re
ceptie wachtende vergadering in
Monte Carlo - ,ja die 1300 km
doe ik ook met de auto" - onge
twijfeld honderden handen te
drukken.
Niet dat die receptie nu zo hoogno
dig voor hem moet. „Maar aan de
andere kant is het wel een mooie
gelegenheid om herinneringen
op te halen met oude sportvrien
den, al dunt dat eens zo grote le
ger uit. Dat is het trieste van oud
worden. Mensen die dezelfde
herinneringen hebben vallen
weg. Onlangs Feith weer. Dan
besef je ook hoe gezegend mijn
vrouw en ik zijn. Onbegrijpelijk
dat ik lichamelijk alles nog aan
kan".
Ad Paulen thuis. Het gebeurt nu
vaker dan in de periode toen hij
voorzitter was van de Internatio
nale Atletiek Federatie na daar
voor jarenlang de voorzittersha
mer van de Europese Atletiek
Associatie te hebben gehanteerd.
Bij zijn afscheid als IAAF-voorzit-
ter verkondigde Ad Paulen dat
hij nu zou gaan genieten van za
ken, waaraan hij onvoldoende
was toegekomen en dat is hem
nog gelukt ook. „Ja, ik heb de
Tour de France van dichtbij ge
zien. Ik ben lid geworden van
een cricketclub, heb het Neder
lands voetbalelftal in Parijs te
gen Frankrijk zien spelen en zie
voetballend Haarlem ook vaker.
Als het uitkomt ga ik zeker met
Haarlem, als ze voor de Europa
Cup naar Rusland moeten, mee.
Toch prachtig wat ze in Gent
hebben gedaan. O ja, en dan de
Grand Prix op Zandvoort nog.
Daar ben ik ook verzot op. Voor
al op de trainingsdagen".
Genoeg om naartoe te leven. Bui
ten de atletiek en in de atletiek.
Want uiteraard hoopt Ad Paulen
er volgend jaar in Helsinki bij te
zijn. Bij de eerste wereldkam
pioenschappen, die op zijn initia
tief van de grond kwamen. „Ge
lukkig is die autoralley Peking-
Parijs na Helsinki. Trouwens wat
dat betreft heb ik nog wat voor
de boeg. In Korea rekenen ze er
op dat ik er in 1988 bij de Olym
pische Spelen in Seoel bij ben",
klinkt het lachend.
Helsinki en Seoel. Hoewel de ere
voorzitter van de IAAF - van wel
ke atletiekorganisatie is hij dat
niet - de voorzittershamer niet
meer hanteert is hij organisato
risch gedelegeerde voor Helsinki
en op officieuze basis adviseur
van het Zuidkoreaanse organisa
tiecomité voor wat betreft de
aanleg van het middenveld en
baan in het Olympisch Stadion
en de communicatiemiddelen.
Dan is er ook nog Los Angeles,
het Olympisch centrum van '84
waar hij ook zijn gezicht laat
zien. Er is nog meer, maar zo
zachtjes aan kapt hy meer func
ties af.
Dat betekent niet dat zijn betrok
kenheid ook zou afnemen, inte
gendeel. Dat bleek weer eens bij
de recente EK van Athene. Op
volger Nebioli vormde, zoals dat
hoort tijdens een persconferen
tie, die ging over het belangrijke
punt van het instellen van finan
ciële fondsen voor atleten, het
middelpunt. Bepaald duidelijk
was de Italiaan niet met als ge
volg dat na afloop Ad Paulen be
laagd werd door de internationa
le pers om voor de nodige verhel
dering te zorgen.
„Desondanks lees je nog de
vreemdste verhalen", aldus de
zich weer van „herhalingsbeel-
den" bedienende Ad Paulen.
Kort samengevat: wedstrijdorga
nisatoren moeten het geld dat
anders naar atleten gaat overma
ken naar de bonden van die atle
ten. Die gelden komen in een
fonds en mogen tijdens en ten
bate van de atletiekcarrière aan
gewend worden of als spaarpotje
voor later gehanteerd worden.
Ook van deze nieuwe en toch zeker
voor een olympische sportbond
opzienbarende regeling, is Ad
Paulen de promotor. Uiteraard
staat hij er dan ook achter. Maar
Ad Paulen: "Ik kan nog alles
aan".
een maand na de bekrachtiging
in Athene heeft hij al zijn twij
fels. „Het idee is goed, maar ik
hoop dat al die verschillende fe
deraties hun verantwoordelijk
heid op de juiste wijze zullen dra
gen. Ik ben er niet optimistisch
over. Ik geloof dat we toegaan
naar een situatie als bij het tennis
of het wielrennen. Of neem het
Engelse cricket met zijn ama
teurs en profs die vroeger door
verschillende poortjes het veld
op kwamen. Een geheel open
zaak wordt het. Ik zal het niet
meer meemaken. Het zal wel tot
het jaar 2000 duren".
„Dit is een tussenstap die nodig
was om de macht van de wed
strijdorganisatoren in te dam
men. Dat was nodig. Als je in
Brussel van alles ziet gebeuren
met hazen tijdens de wedstrijd
en je zegt dat tegen de voorzitter
van de Belgische bond, dan krijg
je van hem te horen dat ook hij
daar niets van weet. Dat ie alleen
maar gast is. Te gek natuurlijk.
Ook als Kenianen door organisa
toren worden uitgenodigd en wij
als IAAF later een brief van de
Keniaanse bond krijgen dat ze in
hun eigen land hadden moeten
starten".
„Ook de olympische beweging
gaat overstag. Kijk naar de paar-
desport. Fikse geldprijzen daar.
Dat geld gaat naar de paarden,
wordt er dan gezegd. Hoe moet
dat dan als de eerste prijs een
Mercedes is. Ooit wel eens een
paard achter het stuur gezien?"
Hoewel de aangenomen fondsver-
wervingsregel in feite niet meer
dan een tussenfase is, heeft de
IAAF toch wat dat betreft z'n
nek uitgestoken. „Iets dat ook
geldt voor de dopingcontrole. De
medische commissie van het
IOC is ontstaan dank zij het werk
van de IAAF. Ik denk daarbij aan
mensen als Beckett en Brooks".
„Ook wat die dopingbestrijding
betreft is er nog een lange weg te
gaan. Ik heb de indruk dat er nog
heel veel chemische middelen
gebruikt worden die niet op de
üjst voorkomen. Ik hoop en ver
wacht dat er volgend jaar een sa
menwerking met het IOC een be
gin gemaakt kan worden met
controles tijdens de trainingen.
Inderdaad wordt er 's winters ge
slikt. Die trainingscontrole is een
belangrijk wapen, al moet ieder
IAAF-Üd dan wel meewerken",
aldus Paulen die zich zichtbaar
opwindt als de strafmaat aange
roerd wordt. Zo heeft Seb Coe
een levenslange schorsing voor
gesteld. Dat gebeurde bij het
IOC-congres.
„Vriendelijk, maar heel duidelijk
had hem te verstaan gegeven
moeten worden dat hij er met
zijn mede-atleten voor moet zor
gen dat er niet meer geslikt
wordt. Officials gebruiken niet.
Het is niet eerlijk om hen kwalijk
te nemen dat ze een te lage straf
maat zouden hanteren. Waar
praat men eigenlijk over. Wiel
renner Pollentier wordt betrapt,
en krijgt een boete en een voor
waardelijke schorsing van een
maand. Hinault kan het zich per
mitteren helemaal niet op de
controle te komen. Bij ons is de
straf het zwaarst. In de praktijk
anderhalfjaar", aldus Ad Paulen,
die al eens voor het afschaffen
van krachtnummers als kogel
stoten pleitte.
„Dat klopt, maar je wordt er pas
mee geconfronteerd als het te
laat is. Ook bij de loop- en spring-
nummers wordt doping ge
bruikt, althans bij de training. Je
zult er tegen moeten blijven
vechten, maar dan niet alleen
met controles, maar ook met goe
de voorlichting. Tijdige preven
tie al op jonge leeftijd".
Uren kan Ad Paulen vertellen over
zijn eigen activiteiten die hem zo
in beweging hebben gehouden,
dat hij er jong bij is gebleven. Dit
samen met zijn gezonde leefwij
ze; trimmen, mei roken en niet
drinken.
Vertellen over andere initiatieven
binnen de IAAF die uit zijn ko
ker kwamen en die gerealiseerd
werden. De WK, de fondsvor
ming, maar ook de World Cup,
de WK-dames op de 400 meter
horden en de 3000 meter - „het
IOC wilde niet aan die num
mers" - tot aan praktische regels
als het lopen in banen gedurende
de eerste bocht van de 800 meter,
de sekstest, de elektronische
tijdwaarneming enz.
Hij heeft ook nog een boodschap
voor de gastheer van vandaag, de
KNAU. „Meer atleten met de
mentaliteit als Gerard Nij boer",
ie hoort het hem denken al zegt
ie het dit keer niet: Niet lullen
maar lopen. Een Paulen-gezegde
dat een eigen leven is gaan lei
den.
„Dat is vaak verkeerd uitgelegd.
Natuurlijk vind ik dat sporthe-
den wel degelijk inspraak heb
ben. Toen ik dat zei probeerden
de bonden het NOC iedereen
maar in de maag te splitsen voor
deelname aan Olympische Spe
len. Dat werd te gek. Niet dat ik
voor die scherpe limieten ben zo
als ze nu gelden, ook voor Athe
ne onlangs nog. De internationa
le eisen zijn beter. Met die zware
eisen voorkom je verrassingen al
heeft Nederland in de atletiek
doorgaans weinig verrassers.
Met "niet lullen maar lopen" doel
ik ook op de Engelse en Duitse
wedstrijdmentaliteit. Die bereik
je niet door veel te praten of een
psycholoog te raadplegen. Wel
door te lopen, zoals Nyboer
deed, ondanks alle tegenslagen".
