"Ik leg mijn ziel
en zaligheid in
FC Den Haag"
Cor van der Hart:
Extra
ZATERDAG 20 FEBRUARI-
Cor van der Hart is terug van weggeweest.
Als vanouds voelt hij de grassprieten
weer onder zich, nu de leiding van FC
Den Haag zich door de slechte resulta
ten van de fusieclub genoodzaakt zag
trainer Martin van Vianen te ontslaan.
In 1966 dook hij, die als voetballer vieren
veertig maal het oranjeshirt aantrok,
voor het eerst op als trainer. Bij het
Haagse Holland Sport, dat in 1971 met
ADO samensmolt tot FC Den Haag. Hij
verhuisde naar AZ'67, kwam daarna in
Zeist terecht, nadat de KNVB zijn con
tract bij de Alkmaarse stichting voor
50.000 gulden had afgekocht. Met wijlen
dr. Fadrhonc moest Van der Hart een
tweemansschap vormen, maar tot enige
samenwerking kwam het nauwelijks.
Met name de plots opgeroepen 'generaal'
Rinus Michels sprak tijdens het WK-
voetbal in West-Duitsland (1974) zijn
waardering uit voor de wedstrijdanaly
ses, die Van der Hart voor hem vervaar
digde. Maar in het trainingskamp in Hil-
trup vierde Van der Hart in de ogen van
Michels en de officials al te uitbundig de
bereikte finaleplaats. Van der Hart kon
zijn koffers pakken, een periode van val
len en opstaan brak aan.
Op zijn tocht door trainersland deed Van
der Hart na Standard Luik Fortuna Sit-
tard aan, vervolgens opnieuw AZ'67, FC
Amsterdam, Fort Lauderdale Strikers
en (tijdelijk) MW. Steeds met wisse
lend succes. Bij FC Den Haag moet hij
het nu al loerende degradatiespook zien
te verjagen. Een interview.
Ooit was hij een gewild
object van iedere zich
zelf respecterende ver
zamelaar van voetbal
plaatjes. Zijn portret
gold in de collectie als
een 'must', de stopper-
spil van Fortuna '54 en
het Nederlands elftal
mócht naast Abe en
Faas doodeenvoudig
niet ontbreken. "Cor
van der Hart moeten
we hebben", luidde de
bijkans tot eis omge
bouwde smeekbede,
die menig handelaar in
snoepwaren in de late
jaren vijftig tot wan
hoop bracht.
Een handige kauwgumfabri
kant had een gat in de markt
ontdekt, onder het motto
'voeg een foto van een voet
baller bij een plakje kauw
gum' baarde hij een rage. En
inderdaad, hele volksstam
men hebben zich in die da
gen, toen gezelligheid nog
heei gewoon was, een kaak-
verkramping gekauwd aan
die stukjes gesuikerde fiets
band. Nu, dik 25 jaar later,
roept alleen de gedachte aan
de weerzinwekkende smaak
al braakneigingen op. Maar
toentertijd maalde niemand
daar om, "Cor van der Hart
moeten we hebben" en dat
was waarachtig wel een offer
waard.
Sinds kort in dienst van FC
Den Haag als opvolger van de
tussentijds ontslagen trainer
Martin van Vianen laat die
middag de nu 54-jarige Cor
van der Hart zijn jeugdige ik
even herleven. Een machtige
uithaal van het rechterbeen
en doelman Dido Havenaar
hoort de bal slechts. "Die
trap heb ik nog steeds, zoiets
verleer je niet", zegt onze
held niet zonder trots. En de
alt(jd aanwezige 65-plussers
knikken aan de rand van het
trainingsveld goedkeurend,
zij weten het zeker, hier is
een vakman aan het werk.
Het trainersvak laat geen ruim
te voor planning op lange ter
mijn. Cor van der Hart heeft
het bij Standard Luik, AZ'67
en FC Amsterdam aan den
lijve ondervonden. Een oe-
fenmeester zit per definitie
op een schopstoel, waar een
ander altijd wel weer bereid
is op plaats te nemen. "Ikzelf
heb al heel wat oplazers ge
had", weet Van der Hart. Met
gevoelens van medeleven
heeft hij op de dag van diens
gedwongen vertrek Van Via
nen ("Hij heeft 5 jaar bij me
gespeeld als keeper van Hol
land Sport; kon altijd goed
met hem opschieten") dan
ook stevig de hand geschud.
Door het FC Den Haag-bestuur
binnengehaald als wat in
goed Nederlands 'trouble
shooter' heet, ziet Cor van der
Hart zich geplaatst voor de
taak 'Den Haag vandaag'
voor degradatie te behoeden.
Een 'mission impossible', we
ten zekere voetbalkenners nu
al, "Cor is in de voetbalstich
ting Sterfhuis gestapt".
Maar ofschoon ook Van der
Hart beseft dat hij niet in
"een opgemaakt bed" is te
rechtgekomen, houdt hij de
moed er in. "Zolang de bel
niet heeft geluid, weiger ik op
te geven", klinkt het strijd
lustig.
Cor van der Hart staat na lange
tijd dus weer op het trai
ningsveld, voor de troep,
déér hoort hij gezien zijn
staat van dienst ook en ner
gens anders. 'Wie zonder zon
de is, werpe de eerste steen',
heet het, maar achtervolgd
door zijn verleden kwam 'de
Corre' na zijn Amerikaanse
periode bij Fort Lauderdale
Strikers niet aan de slag. Al
leen MW achtte Van der
Hart vorig jaar capabel ge
noeg om hem als plaatsver
vanger te laten optreden voor
Leo Steegman, die toen door
nekhernia werd geplaagd.
Van der Hart is dan ook blij
met deze nieuwe kans. "Ik
heb een half jaar op een stoel
gezeten, ik heb er veel zin in".
Teleurstelling
Amper twee weken in het
Zuiderpark is Van der Hart
nog zoekende. Hij weet nog
niet van de hoed en de rand,
Cor van der Hart loopt het veld op bij de aanvang van zijn eerste "Haagse" wedstrijd tegen Feyenoord.
is dan ook verbaasd dat die
morgen maar vier spelers wa
ren komen opdagen voor de
training. "Om kwart over
acht reed ik al van huis, heer
lijk weer was het, met plezier
ging ik om half tien het veld
op. Stonden daar maar vier
man, wat is dat toch jam
mer", verbijt hij zijn teleur
stelling. "Het zijn semi-profs
Cor, je kunt ze niet verplich
ten 's morgens te komen",
drukt technisch coördinator
Eddy Hartmann de nieuwe
trainer met de neus op de he
dendaagse Haagse feiten.
Van der Hart schikt zich dan in
zijn lot, zij het moeizaam, de
praktijktrainer staat vervol
gens in hem op. De taal die
hij spreekt, is van een duide
lijk andere snit dan die van
de 'voetbalgeleerden', die
hun wijsheid voornamelijk
aan de cursusboeken ontle
nen. Termen als "een stuk in
zet", "een stuk discipline",
"een stuk bezieling" en "een
stuk oorlog" komen bij hem
niet over de lippen. "Wij zijn
nog niet verloren", moedigt
Van der Hart zijn manschap
pen aan en ook zijn aanwij
zingen behoeven geen onder
titels. "Er zal hier best wei
eens een godver vallen om de
zaak in beweging te bren
gen", zegt hij eenvoudig.
Thuis in Hoofddorp heeft Cor
van der Hart ("Op mijn vrije
dag") de puntjes voor zichzelf
op de i gezet; het te verrich
ten korte termijn-werk staat
nu grotendeels op papier.
Maar hij geeft het toe, niet al
les past in elkaar, vooralsnog
heeft Van der Hart niet op al
le vragen een antwoord kun
nen vinden. "Hét probleem
voor mij is dat ik er halverwe
ge het seizoen inval", kijkt hij
kreunend tegen zijn klus aan,
"ik heb de voorbereiding ge
mist".
Betoog
Een enthousiast betoog volgt,
diep gaat hij op de zaken in.
Van der Hart is er van door
drongen dat iedere trainer zo
zyn eigen zienswijze heeft,
z(Jn kijk op het vak vertelt
hem dat het voetbal zich van
daag de dag niet slechts laat
leiden door de basisprinci
pes. "Met techniek, tactiek en
conditie alleen kom je er niet
meer". Er is, zegt hij ook, nog
zoiets als hardheid en coördi
natie. "Wisselwerking moet
er in een elftal zijn, vooruit en
achteruit".
Hij raakt op dreef nu, het liefst
zou Van der Hart de proble
men bij FC Den Haag in de
hoogste versnelling te lijf wil
len gaan. "Ik weet niet hoe er
hier in het verleden is ge
werkt, daar wil ik me ook
geen oordeel over aanmati
gen". Maar wel is het hem al
opgevallen dat sommige spe
lers "niks met de buikspieren
kunnen doen". Ze hebben
prompt huiswerk meegekre
gen van hun nieuwe baas,
"want kun je met die buik
spieren niks doen, dan heb je
minder lucht en word je ook
belemmerd in je bewegin
gen".
Het dienstrooster heeft Van der
Hart inmiddels ook aange
past, de trainingen zijn met
een kwartier verlengd. "Las
er één dat ie tot kwart over
vyf moest trainen in plaats
van tot rijf uur. Viel die
knaap over. Kijk, een Mans
veld en een Schoenmaker
hebben hart voor de zaak. Ik
weet het zeker, die twee zul
len er alles aan doen om niet
te degraderen. Zou het wel
gebeuren, dan barsten ze in
tranen uit. Maar er zijn er ook
die minder bezeten zijn, min
der gevoel voor verantwoor
delijkheid hebben. Ook die
gasten zullen mee moeten
gaan denken. Zich moeten
realiseren dat het beetje pu
bliek, dat nu nog komt, weg
blijft als we een divisie zou
den zakken. Nu zit hier de
niegus er nog op, alles zit te
gen. Maar ik zal in elk geval
Door
Gerard van Putten
mijn hele ziel en zaligheid in
FC Den Haag leggen. Degra
datie is zo ongeveer het eni
ge, dat ik niet heb meege
maakt in mijn carrière. En al
houd ik er in mijn achter
hoofd wel rekening mee, ik
wfl het ook niet meemaken".
Succesje
Een succesje is hem nu meer
dan welkom na alle ellende,
die hij de laatste jaren heeft
moeten doorstaan. Het liefst
wil Cor van der Hart niet
meer praten over wat is ge
weest. "Nooit", bezweert hy,
"nooit zal ik me laten verlei
den tot een herhaling van
toen". En Van der Hart doelt
op zijn tv-optreden, vier gele
den, samen met AZ-magnaat
Klaas Molenaar, die hem zo
juist op proef in dienst had
genomen omdat Hans Kraay
last van zijn heup had gekre
gen en tot directeur van de
Alkmaarse voetbalstichting
was benoemd. Heel Neder
land mocht kennisnemen
van een op zich menselijk
probleem, "omdat ik anders
die baan niet had gekregen".
De bekrompen geesten onder
ons doemden prompt op, van
achter de gordijnen kwamen
ze tevoorschijn. Zat Cor van
der Hart in één of ander
etablissement een kop koffie
te drinken, gegarandeerd dat
er wel weer een voyeurstype
zich geroepen voelde 'sociale
controle' uit te oefenen. "Is
dat echt koffie, Cor?" en met
het reukorgaan werd dan
snuivend het antwoord op
die steevast zalvend gestelde
vraag gezocht. "Ik ben daar
op een gegeven moment bo
ven gaan staan", zucht Van
der Hart. "Met AZ won ik
trouwens wel de KNVB-be-
ker in dat jaar".
Tot een definitieve verbintenis
met AZ kwam het echter
niet. Van der Hart kon gaan,
waar anderen victorie kraai
den en uitbundig pronkten
met de veroverde bokaal. Op
voorspraak van Otto Roffel,
directeur van het Olympisch
stadion, mocht hij de hobby
van Dé Stoop gaan coachen.
Maar ook bij FC Amsterdam
kreeg Van der Hart last van
tegenwind. Eerst van een
aantal routiniers, later van
Stoop zelf. In een familie
weekblad haalde de voorzit
ter zijn oefenmeester even
platvloers als genadeloos on
deruit.
Aangeslagen, bijna murw ge
beukt zonderde Cor van der
Hart zich in die dagen af van
de buitenwereld. Zijn troost
zocht én vond hij vooral bij
zijn familie. "Ik heb in mijn
leven nooit nagetrapt en zal
dat ook nooit doen. Maar als
ik mijn gezin niet had gehad,
was ik er niet bovenop geko
men", geeft hij toe. "Thuis
hebben we een enorme band,
ik heb geweldig veel steun
gehad van mijn vrouw en
kinderen. Dat heeft gehol
pen".
Amerika
Een Amerikaanse aanbieding
bracht Cor van der Hart weer
'in the picture'. Tijdelijk nam
hij de wijk naar Florida, na
dat hij zich tussentijds had
beziggehouden met de Haag
se afdelingsclub SVDHB en
later het Amsterdamse WA.
Aan de andere kant van de
plas fleurde Van der Hart op,
aanvankelijk. Hij genoot van
het klimaat, door het mana
gement van Fort Lauderdale
aangekondigd als VIP zwaai
den de deuren overal voor
hem open. Hij gaf ook, wat er
van hem werd verwacht. Zijn
ploeg bereikte de Soccer
Bowl, de finale van de Noord-
amenkaanse competitie, die
New York Cosmos met 3-0
won. 'Toch heb ik daar een
moeilijk jaar gehad", biecht
Van der Hart achteraf op. "Ik
moest werken met mensen
die totaal geen verstand van
voetbal hadden, in de groep
liepen zo'n dertien nationali
teiten rond en dan is het ver
domd moeilijk om de boel ge
zellig te houden. De Zuida
merikanen vertikten het een
voudig Engels te spreken, bo
vendien werd ik door zo'n
Zuidamerikaan ervan be-
schuldigd dat ik 15.000 dollap i
van zijn transfer achterover
had gedrukt. Moet je nagaai^n
toen hy kwam, was ik er niem
eens. Dat is ook allemaal uiten
gezocht. Die vent moet er uiter
heb ik toen gezegd en meteeryr
kreeg ik de Spaanssprekend^
pers op mijn nek. In Florida
wonen nogal wat uitgewekene
Haïtianen, Cubanen en menie!
sen uit de Dominicaanse Rei
publiek. Die lieten zich ophit ei
sen door die journalisten.ei
mijn hoofd werd geéist nadait<
later ook Marinho was terug,ie
gekeerd naar Sao Paulo. Ikrr
ging door voor een Zuidameve
rikanenhater. Ik heb op dqjl
bank gezeten met drie po-ij
litieagenten naast me. Opto
straat stierf ik van de zenu-«
wen, steeds keek ik achterie
me. Cowboytoestanden wa-,T
ren het. By Joe Robbie, de di-ni
recteur, stond de telefoonn
niet stil en pakken brievenu.
kwamen er bij hem binnen.,F
waarin myn vertrek werd;c
geéist. Cor, je bent een goeie^j
trainer, zei Robbie, maar zo^c
kunnen we niet doorgaan".
Terug in Nederland verloorh
Van der Hart zyn zelfvertrou-k
wen. Hij hunkerde naar eenii
werkgever, maar behalve het3
tijdelijk in nood geraakte.
MW was er geen club die be
langstelling voor hem had.-
"Ik heb na myn Amerikaanse,
tijd behoorlijk in de put geze-
ten, vroeg me zelfs af of ik
nog wel gabbers had. Maar
gelukkig, ik bleek ze toch
nog te hebben. Piet Römer en g
Piet Koekebakker, de oude
midvoor van Blauw Wit, bel- 1
den mij in die tyd veel op.
Moed werd me ook ingespro
ken door Sjakie Swart en
Maarten de Vos. Die jongens
hebben me gestimuleerd,
vroegen me of ik met ze mee
ging trainen. Dat houd je fit
Cor, zeiden ze, die club komt
wel". 5
Gelouterd kwam Van der Hart
uit zyn eigen strijd, zyn be-1
staan kreeg weer inhoud. Op
de fiets legde hij heel wat ki-
lometers af, Van der Hart ge
noot er van. "Omdat ik geen
banden kan plakken, hebben 1
ze me dikwijls ergens in de J
polder op moeten pikken".
"Ik voel me topfit nu, laat me
nergens meer zien, zoek mijn
gezelligheid alleen nog maar
thuis of op de Jaap Edenbaan 1
by Sjakie Swart. Acht maan
den geleden ben ik gestopt 1
met roken en ik drink alleen
nog maar Spa of cassis. Ik
snoep" alleen te veel. Myn
dochter komt steeds met
koek aanzetten, ik heb net de
eerste anti-honger pil ingeno
men, er moeten hoognodig
wat kilo's af'.
Hoewel een tijd uit beeld ge
weest, herkennen ze hem op
straat. "Ik kan me nergens
vertonen zonder opgemerkt
te worden", laat hij weten.
"Soms is het een nadeel als je
zo'n bekende kop hebt. Als ik
ergens in een stadion kwam,
werd er meteen gedacht dat
ik een baan zocht. Maar al
leen met Zaïre en Kameroen
heb ik contacten gehad en
die waren nog onbetrouw
baar ook. Ik ben nog eens
naar Brussel gereden om met
vertegenwoordigers van de
Zaïrese voetbalbond te pra
ten. Daarna heb ik nooit meer
wat gehoord. En Kees Rijvers
heeft mijn naam laten vallen
bij de voetbalbond van Ka
meroen, nadat hij van de
KNVB geen toestemming
had gekregen om ze in Span
je te begeleiden. Rijvers heeft
nooit meer wat vernomen en
my hebben ze ook niet ge
beld".
Hij kan er niet mee zitten, zijn
aandacht richt zich voortaan
op FC Den Haag. "Daar hoop
ik het waar te kunnen ma
ken". En terwijl het
Zuiderpark zich in het
schuchtere winterzonnetje
koestert, slaat de nostalgie
zowaar toe. "Holland Sport
was indertijd in voetballend
opzicht een puinzooi. De jon
gens moesten het hebben van
de goede wil, ze promoveer
den wel naar de eredivisie. In
mijn eerste periode bij AZ
heb ik moeten werken met
knapen als Twisk, De Jager,
Vredenburg, Van Veen en
Siem Tijm. Doodgewone
voetballers waren dat, maar
ook met die gasten haalde ik
de eredivisie. Ik heb Kist en
Nygaard naar Alkmaar ge
haald. Wat ik daar heb opge
bouwd, mocht Kessler nader
hand afmaken. Ben ik dan
een slechte trainer?"
