"Een premie van i 26.250.- voor mijn nienwe baas"
Interview
ELSEVIERS
DONDERDAG 29 JANUARI 1981
VARIA
PAGINA V,
Door
Hans. Rombouts
EEN PREMIE VAN 26.250,- GULDEN
VOOR EEN NIEUWE BAAS
„F 26.250,- krijgt baas, die mij, man, 32 jaar, één jaar in
dienst neemt. In bezit van auto. Tel
HAARLEM - Henk van Empel, een 32-jarige werkloze uit
Helmond, heeft er genoeg van om met de handen over
elkaar te zitten. Geen wonder, hij heeft al tien jaar geen
werk. Hij heeft ontdekt, dat het rijk zijn eventuele toekom
stige baas een aardige premie zal toeschuiven: f 26.250,-.
Hij heeft een advertentie geplaatst met dat bedrag als
lokker. Op de wervende tekst kwamen bijna alleen maar
grappenmakers af, zo zegt Van Empel.
Henk van Empel moet de Jehovahs Getuigen, die aan zijn deur
komen, teleurstellen. Deze keer kan hij geen uren met ze praten.
Normaal heeft hij er de tijd voor. Nu - in verband met dit
interview - niet. De mannen met de aktetassen en Wachttorens,
die hun geestelijk offensief kennelijk, gezien het tijdstip van elf
uur in de ochtend, op de huisvrouwen hebben gericht, trekken
monter verder. Van Empel is voor hen een oude bekende gewor
den. Hij zit thuis, meestal. Hij is al tien jaar zonder werk. Zijn
spectaculaire advertentie met het aanbod van 26.250 gulden
voor een eventuele „nieuwe' baas houdt hem volop bezig. On
der het kaf van kwasi-geinige antwoorden school, meende hij,
één potentiële werkgever. Maar de twijfel is bij de tien jaar
werkloze al weer binnengeslopen. Van Empel heeft al enkele
dagen niets meer van de bewuste patroon gehoord. „Over een
paar weken probeer ik het opnieuw, want ik wil aan het werk-
lHij heeft met de
een streekblad wèl de aan
dacht op zich gevestigd. Hij
stapte er mee uit de grauwe,
naamloze massa van werk
zoekenden. De 32-jarige Bra
bander oogstte de lof van de
directeur van het Gewestelijk
Arbeidsbureau in Helmond
(„mijn petje af voor zo'n unie
ke stunt", moet hij gezegd
hebben), maar lijkt nog geen
stap verder in het arbeidspro
ces te hebben gemaakt. Het
lokaas van de rijkssubsidie zit
nog onaangeroerd in 's lands
schatkist
Natuurlijk stelde de Helmonder
dat royale bedrag van
f 26.250,- niet uit eigen midde
len ter beschikking, toen hij
de advertentie plaatste: „Ik
ben er in een gesprek met ie
mand van het arbeidsbureau
toevallig achtergekomen, dat
er voor een baas de mogelijk
heid is om dat aardige som
metje in zijn zak te steken als
hij iemand als ik in dienst
neemt. Wanneer je nu even
snel rekent kom je tot de con
clusie, dat zo'n baas voor een
klein bedragje een goede
kracht voor een jaar heeft.
Neem eens aan dat hij 600 gul
den per week betaalt, dan
kom je op een jaarlijks totaal
van ongeveer 30.000 gulden
uit. En hij krijgt die f W6.250,-
in kas. Dus ga maar na".
Bij navraag op het Gewestelijk
Arbeidsbureau in Helmond
blijkt het even anders te lig
gen. De rijkssubsidie in dit
geval omvat 75 procent van de
loonkosten, d.w.z. premie-
loon 22 plus 25 procent van de
kosten voor sociale voorzie
ningen. De 26.250 gulden zijn
een maximum aan subsidie
voor de duur van één jaar.
Vrolijke klanten
Niettemin komt Van Empel
met zijn berekening dicht in
de buurt. In elk geval is het
een aantrekkelijk voorstel,
dat hij zijn nieuwe baas via de
advertentiekolommen heeft
doen toekomen. Maar ja, hoe
gaat het met zo'n advertentie.
„Je begrijpt! Helmond is niet
zo'n grote plaats. Ik had mijn
Henk van Empel: vele vergeefse telefoontjes
telefoonnummer bij mijn op
roep gezet. Resultaat: vrolijke
klanten, die - al of niet met
verdraaide stem - opbelden
en me de prachtigste of bela
chelijkste voorstellen deden.
Ik wist niet meer wat echt was
of een geintje. Ik heb er één
serieus aanbod uit geselec
teerd. Een prima baan had de
man me te bieden. Wat pre
cies, dat doet er niet toe. Hij
zou vorstelijk betalen en het
leek me goed werk. Ik heb de
man wel gezegd, dat ik alles
eerst zwart op wit wilde heb
ben. Daar zou hij voor zorgen.
Hij kwam in een glanzende
Mercedes de straat inrijden.
Ik dachr: "zo, zo, dat zit goed.
De voorstellen bleken verlok
kelijk. Maar ik wilde de docu
menten, het arbeidscontract,
hebben. Die was'ie jammer-
genoeg vergeten. Ik zit nu nog
op antwoord te wachten. En
op het contract natuurlij-
Wantrouwen
Henk van Empel, die in 1969
voor het laatst werkte (als ij-
zervlechter in de bouw in
Duitsland), is duidelijk wan
trouwend. Vooral in het begin
van het gesprek zoekt hij ach
ter elke vraag een driedubbe
le wereld en tien valstrikken.
In de loop van de uren, waarin
we over tien jaar werkloos
heid praten, ontdooit hij. De
Brabander, die vanaf de lage
re school („leren was er in die
tijd niet bij") direct de bouw
instapte („ik was dertien en
de leerplicht gold tot veer
tien"), ontwikkelde zich tot
een goede ijzervlechter. Hij
werkte waar het meest te ver
dienen viel. Dat was in 1969
de bondsrepubliek. „Het ging
allemaal prima tot het werk,
waar we aan bezig waren,
werd stilgelegd, omdat er
twee doden bij waren geval
len. Toen belandde ik in de
Henk van Empel sukkelde in
middels met zijn maag. Hij
kon het soms niet uithouden
van de pijn. In de ww werd
dat nog veel erger. Hij werd
een vaste klant van het ar
beidsbureau. Over de maag
pijn praatte hij niet. Dat vond
hij onzin. „Achteraf zeg ik:
stom natuurlijk. Want na de
zes maanden ww - die tijd
staat er nu eenmaal voor -
moest ik weer op het arbeids
bureau komen om te horen,
dat ik naar de wwv (Wet Werk
lozen Voorziening) werd
overgeheveld. Ik vertelde
toen langs mijn neus weg, dat
ik last van maagkrampen had
en daarvoor ook naar dokters
was geweest. De man nam
mijn kaart en scheurde die ka
pot. Ziektewet zei-ie. Maar bij
thuiskomst - bij wijze van
spreken dan - lag er een brief
van het GAK (Gemeenschap
pelijk Administratie Kantoor)
dat ik in de wwv was ge
plaatst. Het vervelende is dat
die wwv geen ziektevoorzie
ning kent. Ik moest wekelijks
mijn kaart invullen. Daar
vond ik dan elke keer weer de
vraag of ik wegens ziekte ar
beidsongeschikt was. Ik heb
honderdvier keer ingevuld
dat ik inderdaad ziek was.
Daar kwamen trouwens ook
keuringen aan te pas".
Maagperforatie
Die maagklachten waren geen
farce. Precies op de drempel
van het toen nieuwe jaar 1972
stortte Van Empel in. "Op het
moment, dat iedereen elkaar
overal ter wereld het allerbes
te toewenste en veel heil en
zegen, donderde ik met een
maagperforatie in elkaar. Ik
werd rap naar het ziekenhuis
afgevoerd. Toen ik na negen
dagen thuis kwam, bleek ik
veertig pond te zijn afgeval
len. Allemaal logisch natuur
lijk. Eerst werk je keihard en
dan doe je niks meer. Dan
word je te zwaar. Maar goed,
ik was veertig pond lichter en
ik was blij dat ik van de pijn af
was. Want geloof me, maag
pijn is erger dan zware migrai
ne, kiespijn en twee ontsto
ken duimen bij elkaar".
„Ik kreeg van de specialisten
een brief mee zo groot als de
voorkant van die krant daar,
volgeschreven met wat ik niet
mocht hebben. Ze hadden me
beter een klein kladje kunnen
geven, waarop stond wat ik
wel mocht eten en drinke-
"Goed vijf maanden had ik geen
last meer. Ik kwam wat op
krachten. Maar de herfst arri
veerde. Nou weet je mis
schien dat - als de bladeren
gaan vallen - mensen met een
afgezet been last van dat been
krijgen. Andere lieden heb
ben ineens weer rheuma of ra
ken depressief. Wel, ik kreeg
opnieuw last van mijn maag.
Af en toe. Niet altijd. Ik be
landde bij een specialist, die
alleen maar gespecialiseerd is
in de maag. Alleen de maag.
Ik stapte bij hem binnen en
hij zei: wilt u een kopje koffie,
wilt u een sigaretje? Je be
grijpt het.Ik mocht geen
koffie of alcohol drinken en
zeker ook niet roken. Nee.
dank u. antwoordde ik, geeft
u mij maar slappe thee. Kort
om, na een gesprek van drie
uur werd ik volledig afge
keurd".
"Maar het ging helemaal niet zo
slecht met me. Ik moest na
drie jaar terugkomen (ik was
na twee jaar wwv terecht ge
komen in de wao). Weer vroeg
hij: wilt u koffie. Ik zei: ja, he
le sterke graag. Roken mis
schien? Jazeker, een sigaret.
De specialist vroeg hoe het
met me ging (prima, zei ik) en
wat ik zoal at (ik kan wel prik
keldraad eten, zei ik). Kunt u
bukken (ik kreeg er een U
voor)? En klimmen? Ik had in
de gaten dat ik een punten
waardering kreeg. Dat buk
ken was natuurlijk in verband
met het werk van ijzervlech-
ten. Ik merkte op, dat ik maar
niets meer zou zeggen, want
een 7 kon net zo goed een 10
zijn. Ik werd voor honderd
procent goedgekeurd. Ik
werd naar de Sociale Dienst
verwezen en kwam septem
ber '78 in de wwv terecht. En
nu zit ik sinds september '80
in de rww (Rijksgroepsrege
ling Werkloze Werknemers)."
Henk van Empel keek intussen
uit naar een baan. „Ik wilde
geen ijzervlechter meer zijn.
Daar moet je een stalen con
stitutie voor hebben, een uit
stekende conditie. Na al die
jaren en dat getob met die
maag had ik dat niet meer. Je
kunt niet ineens vanuit jaren
stilstand ineens weer gaan ij-
zervlechten - als er al zo'n
baan vrij was. Dat is hetzelfde
als met een wielrenner. Die
kun je ook niet nadat hij jaren
niet heeft gefietst de Tour de
France laten rijden. Die man
zou ter plekke neerstorten. Zo
is het met mij ook. Als ze in
1969 250 kilo op tafel gelegd
hadden, zou ik die effe heb
ben omgerold. Maar nu krijg
ik van 100 kilo tillen al een
breuk. Bij wijze van spreken,
hè"
„Dat zware werk is niets meer
voor me. Zeker niet het ak
koord-werk. Zoals klinkers
sjouwen bij het straatmdken
of het zeulen met zakken ce
ment. Vroeger tilde ik daar
mijn hand niet voor om. Als
mijn buurvrouw gevraagd
had: wil jij effe die zestig zak
ken cement mijn trap opsjou-
wen, dan had ik toentertijd op
elke schouder een baal geno
men. Bij wijze van spreken
dan weer".
De Helmonder, vader van een
dochter, wil best aan de slag.
„Ik heb heel wat geïnfor
meerd. Vorig jaar een keer of
dertig. Ik had twee kranten en
nam alle advertenties door.
Als je schreef of belde, zeiden
ze: wat was uw vorige baan en
bent u gestopt en
i hebt u al die tijd niets
gedaan, u hoort nog van ons.
Natuurlijk hoorde je niets
meer. Logisch, er staan tien
duizenden anderen te trappe
len, die minder lang uit het ar
beidsproces zijn gewees-
t".
„Op een gegeven moment dacht
ik een goede baan te hebben,
maar toen het er op aan
kwam, ging het slecht met die
zaak en hield de baas er mee
op. Een andere keer had ik
een aanbieding om platen
langs benzinestations te bren
gen. Dat leek me wel ge
schikt. Ze hebben me nooit
meer teruggebeld- Hoe langer
je werkloos bent hoe slechter
je kansen natuurlijk zijn".
Chauffeur
Van Empel zoekt nu naar een
baan, waarbij hij wat kan
doen met de auto. „Als parti
culier chauffeur bijvoor
beeld. Of bestuurder van een
busje. Er moeten toch wel
mensen in Nederland rondlo
pen, die op leeftijd zijn en
geld genoeg hebben. Die kun
nen zich dan mooi door mij
laten rijden. Daar moet ik dan
wel, zoals voor elke baan - het
kan me eigenlijk niet schelen
wat - goed voor betaald krij
gen. Het liefst heb ik werk,
waarbij ik niet gebonden ben
aan een plaats. Dus iets met
een auto. Mensen of spullen
vervoeren".
Andere werklozen
- Wat doet een man als Van Em
pel nu de hele dag? Heeft hij
hobby's? Leest hij veel?
„Tja. wat doe ik zo al. Ik sta om
acht, negen uur op. Dan ga ik
naar kennissen op de koffie.
Wat doe ik eigenlijk? Ik weet
niet wat ik morgen ga onder
nemen. Ik hou van vissen.
Maar met dit weer is dat niks.
Ik hou van autorijden. Maar
met een lege tank kom je niet
ver. Lezen doe ik niet. Kijk,
daar liggen stapels Story's. Ik
maak ze niet open. De krant
heb ik in anderhalve minuut
uit. Ik ga soms biljarten of
kaarten. Je ontmoet dan an
dere werklozen. Daar ontkom
je niet aan - al zou je het wil
len, want het barst van de
werklozen. Zwart werken
daar begin ik niet aan. Ik heb
er geen trek in. Als iemand me
wil laten werken, dan betaalt
hij maar iets meer. Dan heb ik
een legale baan. Bovendien
wil ik het risico niet lopen dat
ze me vatten".
- Heeft Van Empel wel eens aan
omscholing gedacht?
„Natuurlijk, ik heb daar over
gepraat met mensen van het
arbeidsbureau. Wat wil je
dan, vroegen ze me. Nou, om
scholing tot vrachtwagen
chauffeur. Dat moeten we be
kijken, en bespreken. Was het
antwoord. Ik heb nog niets
gehoord".
EEN HELE MIK
Van Empel grijpt tijdens het ge
sprek geregeld naar de koffie
kan. Ik kan zijn tempo op dat
gebied niet volgen en haak af.
Hij rookt als een schoorsteen,
meer. "Toch zijn maag heeft
hij duidelijk geen last meerm-
„Toch eet ik niet meer zo als
vroeger. Toen vrat ik achter
mekaar een hele mik op. Nu
krijg ik die in vijf dagen nog
niet achter mijn kiezen. Tus
sen twee haakjes: als jouw le
zers een baan voor me heb
ben, laten ze dat dan aan jouw
redactie laten weten".
Speciale subsidies
De premie van 26.250,-, waar
van in dit verhaal sprake is,
wordt door het rijk alleen in
bijzondere gevallen toege
kend aan de werkgever van
iemand, die lang - op z'n
minst een jaar - naar werk
heeft gezocht. Het bedrag van
f26.250,- is een maximum bij
een subsidie, die 75 procent
van de loonkosten voor een
jaar betreft (premieloon ww
plus 25 procent van de kosten
van sociale voorzieninge-
n).
De premie wordt alleen gege
ven voor zeer moeilijk plaats
bare werklozen en is o.a. een
tegemoetkoming voor de
werkgever, die een redelijk
groot risico neemt met de ac
ceptatie. Er geldt een proef
tijd van twee maanden.
Meestal gaat het wel, aldus de
heer Colet van het Geweste
lijk Arbeidsbureau in Hel
mond, om goede krachten. Of
de betreffende werkzoekende
in aanmerking komt voor de
baan, hangt overigens ook
weer af van het feit of er ande
re (werkloze) remplacanten
voor aanwezig zijn. Een der
gelijke subsidie (en dus plaat
sing) moet tevoren aange
vraagd worden bij de direc
teur van het Arbeidsbu
reau.
Wat omscholing van werkzoe
kenden betreft: daartoe
wordt in overleg besloten. Als
men een bepaalde opleiding
wil volgen houdt men op het
Arbeidsbureau in de gaten of
er voor het uitverkozen nieu
we vak wel arbeidskansen
zijn en of het vak geschikt is
voor de aanvrager.
Tenslotte in het kort de regeling
zoals die geldt voor werklo
zen: men komt eerst in de ww.
Men ontvangt dan 80 procent
van het laatstgenoten inko
men. Na een half jaar komt
men in de wwv (Wet Werklo
zen Voorziening). Die termijn
duurt twee jaar. Men ont
vangt dan 75 procent van het
laatstgenoten inkomen. Na
tweeëneenhalf jaar tenslotte
krijgt men een overheidsuit-
kenng in het kader van de
rww (Rijksgroepsregeling
Werkloze Werknemers). Die
uitkering behelst een vast be
drag, dat rond het minimum
loon ligt (afhankelijk van bijv.
gezinsgrootte)
MAGAZINE
Elsevier heeft nooit onsympathiek
gestaan tegenover VVD-kopstuk
Hans Wiegel. Dat mag je toch
rustig beweren. Daarom doet het
nogal merkwaardig aan dat het
blad de vice-premier op de om
slag plaatst als een dikke-siga-
renrokende. dubbelkinnige pat
ser. "Er moet weer gewerkt wor
den", roept de VVD- lijsttrekker
uit. De band tussen lonen en uit
keringen moet worden ontkop
peld, het aantal uitkeringstrek
kers moet omlaag en de lagere
ambtenaren zullen nog een extra
pas op de plaats moeten maken.
Als Elsevier opmerkt dat dit kabi
net toch wat mager is verkocht,
meldt Wiegel: "Het is de oude
leuze: kwaliteit is onze reclame".
Het blad besteedt verder aandacht
aan de vraag: 'Wie stemmen er
op de VVD?" Bijna 25.000 perso
nen werden daarvoor geenque-
teerd. De resultaten zijn niet op
zienbarend. De trouwste aan
hang van de VVD bevindt zich
het meest rechts van het midden.
Vooral veertigers en mensen met
een inkomen van boven de
40.000 gulden voelen zich tot de
ze partij aangetrokken. "De VVD
moet vooral haar winst behalen
in het politieke midden".
EM is niet te spreken over het sala
ris dat jhr. De Brauw is toebe
deeld voor het leiden van de dis
cussie over kernenergie (f
205.000). "Een psychologisch on
verstandig aanbod dat de geloof
waardigheid van het bezuini
gingsbeleid van het kabinet
schade berokkent".
Staatssecretaris Haars wordt in be
scherming genomen. "Wie het
waagt de consequenties van haar
beleid fascistisch te noemen,
houdt zichzelf slechts een spie
gel voor". Wat de eindeloze dis
cussie over de vervuiling van de
Rijn betreft, schrijft het blad:
"Het Nederlandse geduld is uit
geput".
Volgens EM hebben de Britse so
cialisten het afgelopen weekein
de "een vorm van politieke zelf
moord gepleegd". Gematigd
links heeft het veld moeten rui
men voor de radicale opvattin
gen van de vakbondsleden. De li
beralen staan te trappelen om
met de drie Labour-rebellen
nauw te gaan samenwerken.
Verder in EM: "De gijzelaars
thuis", "De bijbel: meteoriet of
mensenwerk" en "We moeten af
van de hobbyisten in het kanker
onderzoek".
Voor de tweede keer binnen tien
jaar wordt Enka-Breda met slui
ting bedreigd. De Haagse Post
schildert de stemming. "Het is
net of iemand pats-pats-pats je
vingers afhakt. Wij gaan dicht en
de Duitsers gaan met de winsten
strijken. Als er brood in ons pro-
dukt zit, willen we dat verdom
me zelf opvreten".
Hofland constateert dat de Neder
landse ether volledig is gekraakt.
Het wemelt van de zendertjes.
"Half Nederland is op de een of
andere manier in de illegaliteit
verdwenen. Een alomvattend
stelsel van wetten, regels, zorg
vuldige voorzieningen en organi
saties. in tientallen jaren opge
bouwd, is betrekkelijk geruisloos
in elkaar aan het zakken zonder
dat dit blijkbaar iemand angst
aanjaagt. Het is een nationale
verzetsbeweging die vooral op
valt door het gebrek aan tegen
stand. Het laatste afscheid van
de staat van de oude Willem
Drees".
De filosoof Hans Achterhuis en de
politicoloog Joost Smiers discus
siëren over de vraag of welzijns
werkers in grote mate zelf de
vraag naar hun produkt schep
pen. "De geiteharen sokken van
de keizer". Het gesprek is net zo
vreselijk als je al vermoedt dat
het zou zijn.
Verder: "De reorganisatie van Phi-
lips-Glas" en "Iran na de gijze
ling". Het omslagverhaal is ge
wijd aan "De come-back
Francois Truffaud".
Volgens VN moet onze regering
binnenkort weer over de brug
komen om Volvo-Nederland te
redden, een bedrijf waar inmid
dels al dik 750 miljoen gulden is
ingepompt. Het blad schrijft dat
Volvo onlangs in het diepste ge
heim zijn financieringsbehoeften
voor de periode 1981-1985 heeft
gepresenteerd. "Anderhalf mil
jard gulden is er nodig. Komt het
geld er niet dan gaat Volvo-Ne
derland ten onder, met de 7600
werknemers in Born, Helmond,
Oss en het Belgische St. Trui
den".
VN heeft een uitvoerige reportage
over "De Stillen": de geheime
politie van Nederland. "Het gaat
om mannen die zich bewegen in
het schemergebied van orde
handhaving en opsporing. Geen
geüniformeerde politie, geen re
chercheurs, maar specialisten in
geweld en spionage. Ze dragen
bij voorkeur vrijetijdskleding,
zijn altijd tot de tanden bewa
pend, blijven zo veel mogelijk
anoniem en hoeven vrijwel geen
verantwoording af te leggen in
processen verbaal. Noch ge
meenteraden, noch parlement
weten wat er gaande is".
Wethouder Jan Schaefcr zegt in
een groot interview dat het best
goed gaat met Amsterdam. "We
kunnen in Amsterdam 60.000
woningen meer bouwen dan
vriend Lammers vroeger dacht.
Ik zeg niet: er is geen vuiltje aan
de lucht, vuiltjes zat, maar we
hebben de lijn weer te pakken".
"Weg met de kwakzalvers, maar
hoe moet het met de alternatieve
geneeswijzen?" vraagt VN zich
af naar aanleiding van het rap
port-Muntendam. De zaak zit
vast in een cirkelredenering: "Al
ternatieve geneeswijzen zijn niet
erkend (al maken 700.000 Neder
landers er gebruik van), daarom
ontbreekt het aan de mogelijkhe
den van onderzoek, daarom kan
niet worden aangetoond dat ze
werken, dus blijven ze niet er
kend".
De PvdA heeft zich, vindt het blad.
opmerkelijk gematigd gedragen
in het zigeuner—debat. Conclu
sie: "De ideeën achter het toela
tingsbeleid van de PvdA ten op
zichte van de zigeuners verschil
len in principe niet zo veel van
die verguisde CHU-bewinds-
gewijd aan boekrecensies.
hervormd
nederland
Hervormd Nederland buigt zich
over de overcapaciteit van de
elektriciteitscentrales: "De
stroomkoningen moeten weten
dat de tijd van het absolutisme
voorbij is". Het blad laat weinig
heel van de groeiberekeningen
die op tafel zijn gekomen. Het
leid".
HN komt een beetje laat met een
gesprek met Annemarie Oster
naar aanleiding van haar boekje
"Een moeder van niks". Over de
opvoeding die ze van haar eigen
moeder (de actrice Ank v.d.
Moer) kreeg, zegt ze: "Ze heeft
het op haar manier goed gedaan,
ze heeft me bij een leuk pleegge
zin geplaatst. Ik zag haar elk
weekend. Ik zou daar heel veel
last van hebben als ik dat deed,
omdat ik ben zoals ik ben, ook
weer daardoor geworden natuur
lijk.
Maar in die tijd was het anders:
kinderen voerden niet zo de bo
ventoon. Mijn kinderen spelen
wel erg de eerste viool".
Een Brits rapport "Zuid-Afrika in
de jaren tachtig" somt een aantal
neerslachtige verwachtingen
voor dat land op. "De overmijdc-
lijkheid van gewapende strijd
wordt door steeds meer zwarten
geaccepteerd. Aan beide zijden
worden de wapens gescherpt;
binnen niet al te lange tijd zal de
toenemende onrust uitmonden
in een langdurige en verschrik
kelijke burgeroorlog".
Met grote somberheid bekijkt HN
ook het Reagan-tijdperk. "De
machtelozen in de wereld heb
ben er weinig van te verwach
ten".
Over de zigeuners schrijft het blad:
"We zijn panisch bang voor de zi
geuners. Maar het is het enige
volk dat nooit oorlog heeft ge
voerd. We zouden veel meer re
den hebben om bang te zijn voor
Belgen, Engelsen, Duitsers en
Fransen, want met al die volken
hebben we oorlog gehad".
"Het betoog van Haars klopt, maar
het klopt als een hersenschud
ding'
"Gif in Nederland: een kolossale
doofpot met een gigantische
barst", constateert De Tijd. Hel
blad vindt dat "bestuurders,
ambtenaren, ondernemers en we
tenschappers draaien, bluffen,
liegen en hun oogkleppen te laat
afzetten". Een deprimerend stuk
met eén les: meer dan ooit is dui
delijk dat alvorens kernenergie
kan worden geïntroduceerd het
probleem van het afval moet wor
den opgelost.
De Tijd nam eens een kijkje bij
Haagse ambtenaren die al sinds
1974 in het hoge noorden wonen.
(Voor 1990 moeten er nog 3000
PTT-ers hem). Willen ze terug?
Geen denken aan. "Dcrk kreeg
in het begin wel pijn in z'n oren
van de stilte", maar men is nu in
nig tevreden.
De WK voetbal zullen in 1986 in
Columbia worden gehouden en
daar is nu al trammelant over.
Het land is er te arm voor.
Nogmaals aandacht voor het Am
sterdamse stadhuis-operage
bouw. De Tqd kan er nog altijd
niet warm voor lopen. Voorts:
"De promotie van Hans Henko-
mans" en een interview met de
■ociaal-psychologe Johanna For
tuin. RUUD FAAUW
