Het is zalig om
hier te
komen..."
V©©ff
w@yw®(n)
WOENSDAG 17 SEPTEMBER 1980
AMSTERDAM - Om tien
uur is het nog erg rustig in
de Happy Girls Club aan
de Kerkstraat in Amster
dam. Het ziet er niet zo
veelbelovend uit. Met een
feestelijke trek op zijn ge
zicht ontdoet de glanzende
neger zich van zijn laatste
kledingstuk, een onoog
lijk stukje nylon. Dan tuit
hij ondeugend de lippen
en begint met elastische
passen rond te lopen op de
glazen vloer, waaronder
groene en rode lampjes
beurtelings aan- en uit-
floepen. Vanuit een don
kere hoek in het zaaltje,
dat dankzij spiegelwan
den groter lijkt dat het is,
komt een zwak applaus.
Bijna alle tafels zijn onbe
zet en op de dertig stoeltjes
rond het centrale podium
zit niemand.
Eigenaar John Deck, een 27-jarige
Amerikaan, het type van de har
de, snelle zakenjongen, presen
teert ons koeltjes enkele toch wel
verrassende mededelingen;
„...enige club in Europa die man-
nenstriptease brengt voor vrou
wen, avond aan avond stampvol,
zeven unieke beroepsdan-
Je denkt: de man snoeft, want het is
vrijdagavond en het loopt beslist
nog geen storm. „Straks", voor
spelt Deck, „zijn al die stoelen
rond de floor bezet. En dan zijn ze
niet te houden hoor, de meisjes.
Dan zullen ze dollarbiljetten
stoppen tussen de kousebanden,
dan stropen ze eigenhandig kle
dingstukken af. Let op, je zult 't
vVe hébben het gezien, een uur la
ter. Langzaam en dreigend gaat
de zwaargebouwde danser in
spagaat en dan zit er plotseling
een dollarbiljet in de band rond
zijn gespierde rechterdij. Alle
stoeltjes rond de vloer zijn dan al
bezet.
Een met ringen versierde vrou
wenhand strekt zich uit naar het
vetertje dat om zijn lendenen
spant en floep: daar fladdert een
lapje de zaal in. Enthousiast ha
meren de vrouwen op tafel,
met stokjes die zijn voorzien van
een gekleurd balletje; die worden
in de vestiaire aan iedere bezoek
ster verstrekt. Dollarbiljetten,
bestemd om tussen de kouse
banden van de dansers te steken,
zijn verkrijgbaar aan het buffet -
dollarbiljetten omdat briefjes van
vijf en tien gulden het voor de
dames een beetje te prijzig zou
den maken.
Brutaal
Elf uur is het en de zaal zit stamp
vol. Rond het dansvloertje zitten
geen mannen. Je ziet ze wel hier
en daar aan een tafeltje, als intro
ducé meegekomen met vriendin
of vrouw.
Het zijn kennelijk de bruta^lsten
die daar rond de dansvloer zitten.
Zonder een spoor van gêne sjort
een roodharig meisje de spijker
broek omlaag van een zwierig op
het vloertje rondstappende kerel,
die met een pukkeltje over zijn
schouder een zwerfgrage lifter
moet uitbeelden.
Niet iedereen neeit scnik. Langs
het toneel, toch nog op een „pak-
hem-beet-afstand", zitten drie
verschrikt kijkende meisjes. Met
een blik vol afgrijzen bekijken ze
hetgeen zich op het toneel af
speelt. Hoe meer de forse cowboy
uittrekt, hoe groter hun ontstel
tenis lijkt te worden. Nog meer
geshockeerd zijn ze wanneer
cowboy Marvin, uit Hollywood,
zijn ritmisch bewegend torso in
hun richting laat deinen. Ze sto
ten elkaar aan, durven nauwe
lijks nog te kijken.
„Wij zijn Ierse katholieken", zegt
Nancy en het meest vervuld van
immense afschuw. „Dit vinden
we walgelijk", hetgeen de andere
twee fel knikkend beamen. „Ik
ben getrouwd", zegt een tweede,
„ik zou niet willen dat mijn man
hier zo stond. Oh God, als mijn
moeder wist dat ik hier zat'. De
dames leggen uit dat dit 'avondje-
uit' hun werd bezorgd door hun
mannen, die hen in de club ach
terlieten en elders in Amsterdam
hun vertier gingen zoeken. Een
dieptepunt van hun vakantie in
Nederland. Een derde is minder
heftig in haar verontwaardiging:
„Natuurlijk, je wilt het wel eens
zien. Maar ik vind dat die mannen
allemaal op elkaar lijken. Toch, er
is niets beter dan een Ierse ka
tholiek", waarop het gesprek
uitloopt op een felle ruzie die de
De nachtclub-exploitant knipt
met zijn vingers naar de ober
in T-shirt. Even later staat
de tafel vol met zoete, sma
kelijke mix-dranken: „Super
Man Cocktail", „Jungle Jui
ce" en „Happy Girls Cock
tails". De man slaat van ach
ter zijn tafeltje in de minst
verlichte hoek van de club de
jongens op het toneel gade en
betitelt hen als „de beste
Amerikaanse dansers". Hij
is tevreden.
John Deck, 27 jaar en succesvol
eigenaar van een tweetal
striptease-clubs in Miami
(Florida), kwam vorig jaar
naar Nederland. In de Am
sterdamse Kerkstraat begon
hij de „Happy Girls Club",
waar hij zijn Amerikaanse
mannen laat „strippen" voor
een publiek dat grotendeels
uit vrouwen bestaat. Al snel
bleek Mr. Deck, dat ook in
Nederland veel geld te ver
dienen valt aan „mannelijk
bloot".
In de Verenigde Staten floreert
deze business al jaren. Iedere
grote stad, in de staten waar
strippen is toegestaan, heeft
twee a drie van dit soort ge
legenheden. Texas, Califor-
nië en New York hadden de
primeur. Nu heeft Amster
dam als eerste in Nederland
en volgens John Deck ook als
eerste in Europa, een „Happy
Girls Club".
Verslaggevers Hetty Nietsch
en Dirk de Moor gingen naar
Kerkstraat 23bis, keken er
rond en praatten met het
over 't algemeen nogal
geestdriftig reagerende
publiek.
Dollarbiljetten in kouseband
Ierse meisjes nog kwaaier van
achter hun glaasje Spa doet kij
ken.
Bodybuilder
Intussen wervelt de show voort,
rennen de obers af en aan om lege
glazen te vullen. „Are you ready,
ladies?", klinkt het en opnieuw
wordt het toneel betreden door
een gespierde, ritmisch bewe
gende man.
Alle ogen zijn gericht op Mr. Terry
Joe, professioneel bodybuilder.
Mr. Joe spant zijn spieren, be
kijkt zichzelf heupwiegend in de
vele spiegels totdat zijn oog valt
op een wat verlegen kijkend
meisje, dat angstvallig met haar
dollarbiljet wappert. Als Mr. Joe
haar een paar maal broeierig
heeft toegelachen en zich hur
kend naar haar toe buigt, schuift
ze het biljet, een tikkeltje bibbe
rend, tussen zijn zwarte kouse
band.
Zes Amsterdamse vriendinnen zijn
op hun wekelijkse avondje uit.
Gehuld in een wolk van parfum,
verblindend glitter en sigaretten
rook nippen ze aan hun cocktails.
Ze lachen, ze gieren, hebben gro
te pret, op een rijtje langs het plat
form zoals elke kper wanneer
ze de Happy Girls Club bezoeken.
Met hun houten lollies tikken ze
op de rand en moedigen de zo
juist opgekomen footballplayer
aan. Zijn rood-witte trui met
schoudervullingen, z'n broek
rnet kniebeschermers, zijn met
hulp van de schaterende dames
snel uit.
„Lijkt me een lekkere wipper", gilt
Corrie. En om zich daarvan te
overtuigen helpt ze hem bij het
uittrekken van de rood-witte
touwslip die zijn mannelijkheid
omhult. Het geroffel neemt toe.
„Ik vind het zalig om hier te ko
men", zegt Els - het onvervalste
uitgaanstype in glitterpak ge
huld.
„Die hele entourage, prachtig. Ik
vind ook dat hier eigenlijk geen
mannen moeten komen". Nee,,
opgewonden raken ze er niet van,
zeggen ze. "Echt seksueel is het
niet", vindt Julie, een vrolijke
brunette. „Wij zien de humor er
van in, gewoon lachen met z'n
allen. Hij bijvoorbeeld, lijkt me
hartstikke sympathiek, heeft een
leuk koppie. En lekker joh, die
behaarde borst. Trouwens, alles
waar haar op zit vind ik lekker".
Terwijl Els het geld tussen de
kouseband stopt doet ze in haar
overmoed toch nog even een
greep „naar meer". Mislukt, maar
in elk geval: grote lol.
Te mal
Mandy Coppens (22) en haar even
oude vriendinnen Nancy en Ani
ta, alle drie uit Amsterdam, zitten
naast elkaar aan een tafeltje, op
veilige afstand van de dansvloer.
Ze zuigen een cocktailtje op met
rietjes. Mandy tikt ritmisch met
haar stokje op de t&fel. „Ik vind 't
hartstikke leuk", zegt ze, „maar
die man heeft te smalle bovenbe
nen. zo smal en zo gespierd, dat
vind ik niet mooi". Haar com
mentaar betreft het optreden van
een neger, getooid met cowboy
hoed en uitgerust met zweepje en
pistool.
„Voor geen goud ging ik daar bij 't
toneel zitten", zegt Anita gieche
lend. Hoe zijn ze hier terecht ge
komen? Mandy: „Gehoord van
iemand. Je kon hier mooie mai
nen zien dansen. Nou, ik heb t
wel een paar gezien hooi Er lo
pen best leuke kerels bij".
- Doet 't jullie iets, zo'n naakte dan-
Nee, het doet ze niets, daar zijn de
drie meisjes het over eens. „Ge-
woon een leuke ervaring. En
brengen het erg goed. Iets aparts.
En er is hier helemaal niet
eng nachtclubsfeertje. We gaan
vast nog wel eens terug".
„Mensonterend", vindt Joop (41),
een aardrijkskundeleraar uit
Zaandam. Hij is er met vriendin
Anneke (24), en zit, de hand onder
zijn kin, wijsvinger langs de
wang, er duidelijk geërgerd bij.
„Die jongens brengen het aardig,
met vaart en originaliteit, daar
niet van, en de ambiance hier be
valt me ook wel, maar het blijft
toch stuitend, vind ik. Een me
of het nu een man is of een vr
- die daar in zijn nakie rond
springt terwijl een zaal vol op
sensatie beluste lieden zich daar
aan vergaapt. Nee, voor mij hoeft
dit niet, hoor".
Anneke, laag uitgesneden zwarte
jurk, bandje om de hals, sigaret ii
de mond, getooid met vele sierz
den: „Onzin, Joop. Als die kerels
nou gedwongen werden, ma:
doen het graag, dat zie je zc
vinden 't leuk. En onesthetisch
kan ik het ook niet vinden. Je
kunt zien dat het beroepsdansers
zijn. En hier hangt ook helemaal
niet dat gluiperige nachtclub
sfeer tje, het is gewoon een lollige
boel - heel anders dan in die typi
sche mannententen. Joop gaat
nog maar eens een keertje met n
mee, hé Joop?" Ze legt haar hand
op zijn knie. Joop kijkt op zijn
horloge.
De prijzen vallen nogal mee: f2,50
voor een pilsje, drie gulden
jenever, f5,50 voor whisky, v
tig gulden voor een fles Macon
rood of wit en honderd gulden
voor een fles Veuve Clicquot
champagne. Veel vraag is er naar
de speciale Funny-Girlscocktail,
die op f7,50 komt.
Marvin Simmons, ook wel „Marvin
Hollywood, the Cowboy", is
van de zeven vaste Amerikaanse
dansers. Hij is afkomstig uit New
York en werkt vier maanden i
„Happy Girls". Een knappe n>
ger, vrolijke ogen, perfect figuu
„Ik hou van acteren", zegt hij, „e
ik hoop ooit eens een filmrol te
krijgen".
- Verveelt dat nou niet, elke avond
zo'n strip-act op een vloertje i
drie bij drie?
Marvin grijnst. „Nee, natuurlijk
niet. Ik ben een exhibitionist, dit
werk doet me iets. De meisjes die
hier komen zijn wild-enthousi ast
en ik breng het elke avond weer
anders". Marvin is erenkele jaren
geleden mee begonnen, in een
homo-club. Hij is er vast van
overtuigd dat zijn optreden in
Amsterdam een middel is om ho
gerop te komen. „Eens komt er
iemand die me ontdekt".'
Het komt nog wel eens voor dat
Marvin afspraakjes maakt met
hem omhelzende meisjes uit het
publiek. „Maar", zegt hij, „na
tuurlijk uitsluitend na werk
tijd".
„Goed publiek""
Terug naar eigenaar Deck in zijn
donkere observatiehoek. „Vrou
wen vormen een goed publiek",
mompelt hij. „Ze maken nooit
moeilijkheden, ze zijn vrolijk en
ze nemen deel aan de show".
Van de Nederlandse man heeft
Deck niet zo'n hoge pet op. „Ze
missen gewoon de schwung,
zijn zo harkerig". En dan m
keiharde smile: „Ik heb m
Amerikaanse dansers hier naa
toe gebracht voor het geld en niet
om het de mensen in Amsterdam
zo gezellig te maken". Met i
hoofdknikje laat hij de ober nog
maar weer eens opdraven.
Al heeft hij zo zijn bedenkingen te
gen de Nederlandse man, toch
wil Deck proberen Hollandse
jongens lot naaktdanser op te lei
den, zodat hij zijn eigen Ameri
kaanse jongens kan terugsturen
naar'Miami. Daar ontmoette hij
een jaar geleden de eigenares van
de discotheek „Homolooloo",
gevestigd in het pand onder zijn
club. Zij bracht hem op het
idee in Nederland een striptea
seclub te beginnen.
Het is twee uur als we De Man ii
allerlei gedaanten en uitmonste
ringen hebben zien opdraven: de
footballspeler, zwerver, chirurg,
mijnwerker, cowboy, zomerse
wandelaar, de hulk-achtige ge
luiden uitstotende spierenkam
pioen. Ze draven allemaal op de
zelfde wijze af: naakt, op een
bundeltje dollarbiljetten na,
fladderend aan de dij.
Er is dan wel duidelijk een verzadi
gingspunt bereikt. Voor Dynami
te Jack, gehuld in leder en ge
tooid met kettingen en zw<
bestaat weinig belangstelling. Di
kring rond de vloer begint gater
te vertonen en de stokjes roffeler
niet meer.
Aardrijkskundeleraar Joop betaah
een gepeperde rekening, geeuwi
en kijkt al weer op zijn horlo
