[21
Ruis leeft van zijn
schulden op Bahama s
Steeds meer ellebogenwerk
■553?"
ZATERDAG 23 AUGUSTUS 1980
LEIDEN/ DE KAAG - Zelfs de
Leidse belastingontvanger zal
wel nimmer hebben geloofd dat
zijn laatste poging het recht (en
geld) aan zijn kant te krijgen ook
maar een kans van slagen had.
Een paar weken geleden pro
beerde hij het nog maar eens en
riep, via de deurwaarder, in een
officiële publikatie B. Ruis,
„zonder vaste woon- of verblijf
plaats", eind augustus voor de
Haagse rechtbank te verschijnen.
Het gaat daarbij om een formali
teit, er moet een notaris worden
benoemd, die moet toezien op de
verkoop van door de ontvanger
van Ruis in beslag genomen on
roerend goed, maar Ruis zal het
wel uit zijn hoofd laten ook in
persoon te verschijnen. Daarmee
zou hij zijn eigen vonnis teke-
Voor rechtschapen lieden heeft hij
dat vonnis al getekend, toen hij in
de herfst vorig jaar zijn koffer
pakte en met een fors kapitaal de
grens over ging. Op weg naar een
zonnige toekomst. Om precies te
zijn, naar de Bahama's, het uit ze
venhonderd eilanden bestaande
vakantiestaatje, dat zich ten
zuidoosten van de Amerikaanse
staat Florida bevindt. Aanvanke
lijk vertoefde hij er met zijn
vrouw, maar het huwelijk liep op
de Bahamaanse klippen; zijn
vrouw gebruikte het nog geldige
retourbiljet en vestigde zich in
middels weer in de Lage Lan
den.
Ben zelf is niet van plan dat biljetje
ooit zelf te gebruiken. Ten eerste
heeft hij er niet de minste behoef
te aan om op staatskosten te wor
den gehuisvest en daar komt nog
bij dat hij gewoonweg de tijd niet
heeft. Want Ruis zit in zaken en
bouwt op het piepkleine Paradise
Island, met uitzicht op de haven
en het silhouet van het klamme
hoofdstadje Nassau, qen villa
park met allure.
„Kompas Developers" heet zijn
ontwikkelingsmaatschappij en
om die naam te verklarén, moe
ten we even naar het andere ei
land waar hij kapitaal vergaarde:
De Kaag. Op dat watersportdo
mein, ten noorden van Leiden
werkte Ruis zich op tot miljonair.
In 1970 zette hij er voet aan wal,
met tienduizend geleende gul
dentjes in zijn knuisten en met de
vaste overtuiging dat hij het in de
horeca wel zou maken. In feite
was het een hem wezensvreemd
bedrijf, want voordat hij de pont
naar De Kaag nam, verdeed hij
zijn tijd als technisch tekenaar,
diende vrijwillig zes jaar bij de
Marineluchtvaartdienst, die hem
ook op het voormalige Neder-
lands-Nieuw-Guinea stationeer
de, werkte bij Fokker en ging op
stap als vertegenwoordiger. Maar
pas in de horeca voelde hij zich
als een vis in het water. „Het is de
vrijheid die je hebt om te hande
len en het geld datje verdient. De
mensen om je heen. Ik was er dag
en nacht, geen enkele dag op
vakantie geweest. Het was kei
hard werken, dat wel".
Al die inspanning legde hem geen
windeieren. Op het hoogtepunt
van zijn Kaagse carrière, om het
zo maar even aan te duiden, was
hij de baas van het zeer goed be-
ADVERTENTIE
^-"en zilver
Een aparte kollek'tie waar
devolle en mooie sieraden
koopt u bij ons ondanks
deze dure tijden tegen de
scherpste prijzen.
„WAAR VOOR
UW GELD"
J uwelier
v. D. WATER
Haarlemmerstraat löi
Leiden
mÊ^^mEigen ateliers
cusam.- ö»v.
aan de KotmQtr*myt#:ht
27 to 'h Oravöfihage,
Qwow*, de echtrfwden
«U* - -
wwheen worgde te Aikvm»
de en Un<i»n /onoer t» j
ie -voor of
cm op dc*xk*tJag 26 ftugtw.a
1980 te n.OC uur te vroh»
non te t&Qcht&ttfaz cfc
VaMntfefcMmr van Arror
re
tswvjintf#
gehoord op eer-
took tot benoeming van
notarte ie Mora tic
móTMtiytiie y&kaott td
C&MtSvintter v3n co 10
1980 ter» t&SKttvsr 0 Ru»
voornoemd in ixmsg o .-r&r*.
«KS* ötKKfefèn
De oproep om voor de rechtbank
te verschijnen.
Het aantal Nederlanders dat jaar
lijks huis en haard verlaat en zich
met een knip vol niet afgedragen
belastinggeld voorgoed in het
buitenland vestigt, is onbekend.
Zowel woordvoerders van het
ministerie van financiën als dat
van justitie zeggen geen enkel in
zicht te hebben in dat aantal. Jk
denk dat dat maar een enkeling
is", laat de eerste zich ontvallen,
„er worden geen aparte lijsten
van bijgehouden". .Klopt", weet
Justitie, „in Nederland wordt
men wel gezocht, maar intema-
Ben Ruis op de bouwplaats met
herders die hij meenam van de Kaag
klante etablissement Het Kom
pas, van het romantische De
Twee Wilgen, had hij in de Am
sterdamse Korte Leidsedwars-
straat de discotheek Jazzland en
in Leiden het bruine café De Drie
Haringen. Kortom een man in
bonis.
De in horecakringen gevreesde
„Actie Schuimkraag" zette een
streep door de rekening. De door
de belastingdienst met grote
nauwgezetheid gevoerde actie,
die voor het eerst in de openbaar
heid kwam in het Zeeuws-
Vlaamse grensgebied, waar tal
van horecamensen gigantische
naheffingen kregen, trok als een
huivering door heel horecaland.
Ook elders vielen klappen (zoals
in Tilburg) en ook bij Ruis ging
naar zijn zeggen de bel.
Hoewel het nog maar die van de
eerste ronde was, verlangde de
fiscus bij die gelegenheid een half
miljoen van hem. Ruis: „Ze
kwamen bij me en zeiden: Ruis,
je hebt vijfhonderdduizend gul
den zwart. Je hebt zoveel inge
kocht en zoveel verkocht, dus je
moet zoveel verdiend hebben.
Maar het is gewoon onmogelijk
om het te doen zoals zij zeggen
dat het gaat zoveel pilsjes per vat
en ga zo maar door. Ze slopen je
helemaal, weetje dat. Zes glazen
uit een fles wijn, belachelijk ge-
tionaal geregistreerd wordt er
niet".
Dat heeft ook niet veel zinwant be
staande verdragen staan uitleve
ring voor belastingschuld niet
toe. Dat verandert wanneer vals
heid in geschrifte of een econo
misch delict ten laste kan worden
gelegd. Maar dat blijkt, ook al
weer volgens Justitie, niet altijd
even gemakkelijk.
Nederland probeert daar wat aan
te veranderen en in nieuwe of
hernieuwde verdragen een clau
sule opgenomen te krijgen die die
uitlevering alsnog regelt. Maar
Den Haag kan dat wel willenook
de internationale partner moet er
oren naar hebben en tot dusver is
dat nauwelijks het geval.
Hoeveel Nederlanders met een al
dan niet forse belastingschuld
voorgoed de grens overwipten,
mag dan „onbekend" zijn, ver
slaggever Udo J. Buys ontmoette
er een: oud-horecagrootheid Ben
Ruis, die met een miljoen belas
tinggeld naar de Bahama's ver
dween. Harde Nederlandse gul
dens, die Vadertje Staat heel wat
liever in de almaar legere schat
kist had aezien.
^Ecrfeyelopment
OVERLOOKING NASSAU^HAS* °A»ADtS£
•STuoto APaISÜJ!*****
(J\ «CHHtcr.
Xaradtu coukw*
JtSSOCUtES l'ï
0UXTS VMSM'. MMMK
Een bord op Paradise Island
Developers.
2* ci w atv sup
de bouwplaats van Kompas
Haitiaanse bouwvakker en de twee
woon, als je 'n klant f2,50 voor een
glas wijn vraagt, kan je moeilijk
miniglaasjes schenken".
Alles verkocht
Ruis wachtte de bel voor de tweede
ronde niet af. „In de tijd van een
maand heb ik alles verkocht, ie
dere leverancier betaald en ben ik
vertrokken. Ik voelde dat het tijd
was om op te stappen. In 1970 was
ik begonnen met die geleende
tienduizend gulden van de bank.
Een paar jaar later had ik een paar
miljoen. Toen dacht ik: voor ik
dat alles kwijt ben, moet ik weg
wezen". Niet z'n spaarcentjes en
het miljoen (inclusief de nales-
sing) waar zijn totale belasting
schuld op dat moment uit be
stond.
Ruis verliet De Kaag in stijl. „Toen
ik in 1970 met een Fiat 500 arri
veerde, kreeg ik ruzie met zo'n
broodaristocraat en heb hem
toen bezworen dat ik, als ik ooit
zou vertrekken van het eiland,
dat met een Rolls-Royce zou
doen. Ik heb er een geleend van
een vriend, heb de veerbaas een
flinke fooi gegeven en heb me la
ten overzetten. Voor de rest ben
ik met stille trom vertrokken. Ik
heb gezegd tegen de mensen - ik
had een best koppel personeel, er
liep nooit iemand weg - dat ik
met vakantie ging en heb ge
dacht: dan zullen ze later wel be
grijpen wat ik bedoeld heb. Ik
heb nog een paar keer geschre
ven, maar ik hoef van niemand
iets terug. Of ze nou jaloers zijn,
ik weet het niet..."
De enige die hem niet vergeten is. is
„Swiebertje", Joop Doderer, die
ook op De Kaag woont en hem
regelmatig bericht. „Als hij op
reis is, stuurt 'ie me altijd een
kaartje", zegt Ruis in zijn appar
tement, toevalig nummer der
tien. Aan de muur foto's van
vroeger, 'onder meer in marine-
uniform en een tekening van De
Twee Wilgen.
Achter op zijn auto een sticker met
NL. Die letters staan nu eens niet,
zoals de Italianen zo graag van
ons zeggen, voor „No Lire", want
Ruis heeft met de miljoenen die
hij verdiende, de opbrengst van
zijn zaken en het achterstallige
miljoen van Vadertje Staat de
schaapjes aardig op het dro-
En dan zijn we weer gearriveerd bij
het al genoemde Kompas Deve
lopers, de ontwikkelingsmaat
schappij, die Ruis noemde naar
zijn eerste horecagelegenheid.
Het eiland waar Ruis grond
kocht, is vrijwel geheel eigendom
van Resorts International, een op
de Amerikaanse beurs genoteer
de investeringsgroep, die ook el
ders in toerisme geinteresseerd
is. Ze is ook eigenares van het ho
ge en chique Brittannia-hotel op
heteiland, waarde internationaal
vermaarde, inmiddels overleden,
excentrieke miljonair Howard
Hughes anderhalf jaar lang een
hele verdieping afhuurde. En de
overleden sjah verbleef, nadat hij
Iran verlaten had. korte tijd in
een villa op steenworp afstand
van Ruis' optrekje.
Fameuze klank
Vooral bij de Amerikaanse toeris
ten heeft Paradise Island een fa
meuze klank. De hotels zjn er
goed, het heeft een casino, echt
witte stranden en een helblauwe
lauwe zee. Ruis kan zich inmid
dels van zo'n stukje strand eige
naar noemen. Hij kocht het van
Resorts en verwierf aan de ande
re zijde van het eiland - die af
stand is slechts enkele honder
den meters - bouwgrond, waar
hij inmiddels drie schakelvilla's
heeft laten bouwen en een
zwembad heeft aangelegd. Een
van de villa's is voor hem zelf be
doeld, met als hobby-achtige uit
rusting een tweepersoonsbad
kuip met een „bubbelinstalla
tie".
De andere twee gaan de verkoop in,
voor grofweg driehonderddui
zend Bahamaanse dollars (staat
gelijk aan Amerikaanse) per stuk.
„Ik ben ervan overtuigd dat er
een markt voor is", aldus Ruis,
die zijn aspirant-kopers uit de
nabijgelegen VS denkt te betrek
ken of uit Duitsland, want vooral
uit dat land is het Europese toe
risme fors op gang gekomen.
Achter de havenzichtvilla's komt
een flink aantal appartementen,
waarmee hij gedeeltelijk mikt op
de kleinere investeerder. Door
„time-sharing", wat erop neer
komt datje een studio of appar
tement voor twee weken per jaar
koopt en dus die veertien dagen
je eigen huis hebt.
Het initiatief van Ruis om op Para
dise Island te gaan bouwen,
wordt door de regering van de
Bahama's ook nog eens met een
douceurtje geruggesteund, want
het laat op haar kosten aan de ha
venzijde een strand opspuiten.
Een experimenteel project,
waardoor de waarde van het bezit
van Ruis enkel nog stijgt.
Ruis slijt zijn vrijwillige balling
schap met hardwerken. Van 's
morgens vroeg tot 's avonds laat
is hij op „de bouw" te vinden. Met
altijd om zich heen de twee Duit
se herders. Helga en Athilla, die
vanaf De Kaag met hem mee
emigreerden. „Ik heb hier zon,
gezelligheid, niemand valt me
lastig. Het weekend ga ik meestal
op stap. Ik heb hier wat vriendin
netjes zitten, tennis een beetje. Ik
werk hard en in het weekend doe
ik fijne dingen. Het enige wat ik
dan mis, is het geroezemoes om
me heen, zoals ik op De Kaag had,
vooral op zaterdag en zondag mis
ik dat erg, dat zijn heel moeilijke
dagen", aldus de nu 46-jarige
Ruis.
Met de zestig Nederlandse families
die op de Bahama s wonen, heeft
hij geen contact, ook nauwelijks
met zijn Paradise Island-buur-
man. Amsterdammer Joop Kooi-
stra, die naar zijn zeggen zijn for
tuin in illegale casino's in de
hoofdstad zou hebben verdiend
en nu een drie miljoen dollar dure
villa bezit. Naast dat huis staat
een gigantische paraboolanten
ne. waarmee Kooistra meer Ame
rikaanse televisiestations kan
ontvangen dan de officiële Ba
hamaanse televisie, zoals het
heet.
„Of ik hier altijd zal blijven weet ik
nog niet, maar voorlopig heb ik
mijn handen vol", aldus Ruis. die
het besef dat hij Nederland niet
meer (ongestraft) in kan, maar het
liefst verdringt. „Wat moet ik ook
in Europa doen. als ik m'n familie
wil zien, stuur ik ze wel een vlieg
tuigkaartje op", zegt hij laco
niek...
Als hij zich ooit te eenzaam mocht
gaan voelen, is er in ieder geval
één Nederlander die hem graag in
de armen zal willen sluiten: de
Leidse ontvanger...
1 -- -Snf-
De eerste drie villa's van het project: 300.000 dollar per stuk. De linkse is voor hem zelf bedoeld.
Leidse raad ziet na tien jaar CPN-er Hoeven vertrekken
LEIDEN - Het CPN-raadslid Dries Hoeven verlaat begin volgende maand
de Leidse gemeenteraad. Hoeven heeft er dan meer dan tien jaar raads
werk opzitten. In 1970 werd hij samen met mevrouw Van der Blom-Vijl-
brief in de raad gekozen -In 1974 verloor de CPN een zetel en ging
Hoeven alleen verder. In september 1978 begon hij aan zijn derde raad
speriode. Zijn voortijdig opstappen komt niet als een verrassing. Al
eerder heeft Hoeven, gehuwd en vader van vijf kinderen, laten blijken
zijn werk als apothekers-assistent, zijn aktiviteiten voor de CPN en en
het raadslidmaatschap een te zware combinatie te vinden. Hoeven zal
begin volgende maand worden opgevolgd door Jan Brands.
99
99
LEIDEN - Dries Hoeven is eigen
lijk een veel te aardige man voor
de politiek. Een communist in
hart en nieren, dat wel. Het is hem
met de paplepel ingegeven ver
telt hij zelf. Als kind al kwam hij
in aanraking met de partij wan
neer zijn vader de contributie
voor de vakbond ging betalen in
het geheelonthouderscafé. "Dan
was er altijd wel een pak manifes
ten dat rondgebracht moest wor
den en dan zeiden ze tegen mijn
vader: Joh, kan die jongen van
jou dat niet doen voor een reepie
Kwatta. Ik wist precies waar de
politie-agenten woonden. En die
moest je overslaan, want dat
soort dingen in de bus gooien
mocht niet in die tijd".
Dries Hoeven sympathiseerde al
vroeg met de partij. Maar echt ac
tief was hij in het begin niet. "Ik
heb me nooit op de voorgrond
gedrongen", zegt hij. "Maar op
een gegeven moment rol je er ge
woon in. In 1951 kwam ik naar
Leiden en ging toen aan het werk
bij het adviesbureau van de Een
heids Vakcentrale (EVC). In 1954
werd ik pas echt aktief voor de
CPN. Ik hield me toen vooral be
zig met propaganda voor de partij
en met de colportage van De
Waarheid. Er is een groot verschil
tussen de acties van vroeger en
nu. Van kraakacties had je nooit
gehoord. Wel voerden we al
huuracties en we stonden altijd
aan de poort van de fabriek.
De afbrokkelende werkgelegen
heid in Leiden heeft de partij
geen goed gedaan", meent Hoe
ven. "Dat heeft geleid tot een
verminderd contact met de ge
wone werkende mensen. Er is
veel industrie verdwenen door de
jaren heen: de textiel- en eonser-
venfabrieken en de Grofsmede
rij. We hebben als partij steeds
geprobeerd dat tegen te houden.
Volgens mij zijn er ook genoeg
mogelijkheden geweest om de
zaak te redden".
Dries Hoeven werd in 1970, samen
met mevrouw Van der Blom. in
de Leidse gemeenteraad geko
zen. "We hadden toen een CDA
WD-college. Dat was een slech
te tijd voor Leiden. Er werd wel
veel vergaderd, tot soms 3 uur 's
nachts, maar er werd niets beslo
ten". Vanaf september 1974 zette
Hoeven het werk alleen voort.
Aan het eind van die periode
moest hij een paar maandjes af
haken omdat het hem allemaal
teveel werd. Toch keerde hij voor
een derde periode terug in de
raad.
"Raadslid zijn van een éénmans-
fractie met daarnaast een volle
dige dagtaak is eigenlijk ondoen
lijk", zegt hij nu. "Meestal kom je
er alleen aan toe om je visie op
bepaalde zaken te geven. Je
houdt geen tijd over om zelf inia-
tieven te ontwikkelen. Toch denk
ik dat ik de stem van de CPN vaak
heb laten doorklinken in de raad.
Bijvoorbeeld waar het ging om
een snelle nieuwbouw voor het
AZL, het politieoptreden tegen
Leidse krakers en het ontwikke
len van goedkope woningbouw.
Je kunt als eenling natuurlijk
best wat bereiken.
Onze mensen zijn ook heel aktief
buiten de partij", meent Hoeven.
Gevraagd naar de vele mantelor
ganisaties waarin de CPN een rol
speelt zegt hij: "Door onze gerin
ge inbreng in de raad moeten we
het "accent wel veel meer leggen
op buiten-parlementaire acties
en op het werk in de vakbewe
ging. Dat is in onze partij nooit
een discussiepunt geweest. We
gebruiken onze positie in de raad
om acties te ondersteunen en als
platvorm om zaken bij het ge
meentebestuur aan te kaarten.
Als je bepaalde acties rechtstreeks
onder de vlag van de CPN voert
dan schrikt dat mensen af. Wij
stoten vaak ons hoofd omdat men
roept oh. dat gaat weer van de
CPN uit. Daarom proberen we
zoveel mogelijk mensen te ver
enigen om een bepaalde dingen
te bereiken, onafhankelijk van
wat voor politieke, of religieuze
opvattingen zij aanhangen. Zo
veel mogelijk krachten bunde
len. Als CPN-alleen kunnen we
nooit een brede basis vinden om
een bepaald doel te bereiken".
Dries Hoeven is tijdens zijn tien
jaar raadslidmaatschap nooit een
glad politicus geworden maar
gewoon een vriendelijk mens
gebleven. Eigenlijk een beetje
een communist van de oude
stempel, gedreven door idealis
me. "Ik zat niet in de raad om de
communistische leer uit te dra
gen", zegt hij nuchter. "Ik heb
wel steeds geprobeerd te stand
punten van de partij in de prak
tijk naar voren te brengen. Idea
lisme is iets wat je in andere par
tijen, ook in de PvdA, steeds
minder tegen komt. Het eigen
belang en het carrière maken
voert steeds meer de boventoon.
Ook de Leidse raad wordt in toe
nemende mate gekenmerkt door
ellebogenwerk en het streven
naar mooie baantjes. Dat is heel
jammer".
"Als echte CPN-er moet je meestal
heel wat overwinnen om voor je
principes te blijven staan. Toen ik
op de lijst voor de CPN stond
kwam meteen de andere dag de
BVD op m'n werk om te informe
ren hoe dat kwam. En m'n zoon
hoefde de andere dag niet meer
op z'n werk te komen omdat zijn
vader communist was. Gelukkig
staan de mensen niet meer zo af
zichtelijk tegenover de CPN als
VToeger. Het komt nu wel voor
dat andere raadsleden aan mij
vragen, wat denk jij hiervan, of:
hoe zou jij dat nou aanpakken. Ik
heb een goed contact met andere
raadsleden. Och, het zijn wel te
genstanders maar geen vijanden.
En ik heb best begrip voor het
standpunt dat zij vanuit hun mi
lieu hebben meegekregen".
Over tien jaar raadslidmaatschap:
"Ik moet zeggen dat, vanaf het
moment dat we een links-pro
gramcollege kregen, wel het een
en ander gebeurd is in de stad
Vooral op het gebied van de
stadsvernieuwing. Maar er wordt
te lichtvaardig omgesprongen
met allerlei bedrijfjes in de bin
nenstad en er zijn te weinig wo
ningen gebouwd. Wij hebben er
steeds op gewezen dat de Ste-
venshofjespolder snel bebouwd
moest worden".
Dries Hoeven keert de politiek niet
helemaal de rug toe. Hij blijft zijn
opvolger, Jan Brands, assisteren
bij het raadswerk. Ik ben nu 64
jaar en het werd me te zwaar",
geeft hij toe. "Als er dan jongeren
zijn die het werk kunnen over
nemen dan moetje er gewoon een
punt achter zetten".
Over de toekomst van de CPN is
Hoeven optimistisch: "Ik hoop
dat de huidige samenwerking
van PvdA en VVD in de volgende
periode niet bestendigd wordt. Ik
zie voldoende mogelijkheden
voor een toekomstige samen
werking van de CPN met de
PvdA en de andere linkse partij
en. Dat is noodzakelijk Jonge
mensen denken vaak dat het al
lemaal zo hoort als het nu is Maar
er is nog een harde strijd nodig
om de dingen te behouden die we
in de afgelopen jaren door stryd
bereikt hebben".
JAN RIJSDAM
