Titel Noordwijk
fortuinlijk
maar terecht
Kampioenschap van herwonnen eenheid
„We gooien ook tegen
Xerxes alles uit kast"
msmsaamim
mztusmammi
HARDERWIJK - De champag
ne had het feestgezang en de
juichkreten nog niet 'koud'
weggespoeld, of de blikken
werden alweer vooruit ge
richt. Naar de confrontaties
om het algeheel amateur
kampioenschap van Neder
land met Xerxes, waarvan
het eerste deel op zaterdag
(aanvang 16.00 uur) in
Noord wijk wordt afgewerkt.
Alle kreten als "schitterend,
die zaterdagtitel", ten spijt,
de heren van Noordwi jk azen
op nóg meer roem.
"Nu nóg heb ik er de pest over
in, dat we uit het bekertoer
nooi zijn geknikkerd", aldus
John Manuputty, die niet
van plan is de zegekar van
Noordwijk te laten stoppen.
"Nu we zover zijn gekomen
moeten we alles uit de kast
gooien om dat algemene
landskampioenschap te
pakken". "We zijn", vertolk
te ook Ab Spaanderman het
verlangen van de Noord-
wijk-spelers, "erop gebrand
om die wedstrijden tegen
Xerxes tot een goed einde te
brengen".
Zelfs Frans van der Veen. een
man, die zegt, "de betrekke
lijkheid van het voetbal in te
zien", denkt dan ook niet aan
vakantie. "Zodra ik gras op
snuif is er voor mij maar één
ding belangrijk en dat is
voetballen. Nu ik alle tenta
mens achter de rug heb, sterf
ik van de vrije tijdEn al leen
daarom al heb ik best wel
trek in die potten tegen
Xerxes".
Het zal voor scheidende coach
John Eelman dan ook niet
moeilijk zijn om "de accu
van het elftal nog één keer op
te laden". "Alleen als pu-
bliektrekker zijn die wed
strijden voor de club al be
langrijk. Daarom gaan we er
hard voor knokken. En
mochten we eventueel ver
liezen, dan gaan we in elk
geval strijdend ten onder.
Eervoller kan het niet met
een zaterdagtitel in je
hand"....
ES33®
WOENSDAG 4 JUNI 1980
Ruud Bröring:
„Ik ben er
nog niet uit"
HARDERWIJK - Nu Ruud
Bröring zo snel is terugge
keerd van weggeweest is het
allerminst zeker, dat hij zijn
aangekondigde overgang
naar SHO doorzet. Bröring:
"De spelers en voorzitter
Korbee hebben mij de raad
gegeven geen overhaaste be
slissing te nemen. Ik ben er
voor mezelf nog niet hele
maal uit. Maar nu alles is
uitgesproken zal ik ér in elk
geval goed over nadenken,
wat ik ga doen".
alleen hoezeer Noordwijk daar
in Harderwijk had "gesloft".
Want één ding stond overeind als
een huis: hoe goed en geconcen
treerd het nuchtere Noordwijk
ook had verdedigd, de uiteinde
lijke winst moest gisteravond
zéér fortuinlijkworden genoemd.
Al moet daar onmiddellijk aan
worden toegevoegd dat de titel
wél terecht kwam bij de juiste
ploeg als de totale tweekamp in
ogenschouw wordt genomen.
Eén zwakke helft in de twee eer
dere krachtmetingen (de tweede
rondgang van de uitbeurt in As
sen) had voorkomen dat de be
slissing al eerder ten gunste van
Noordwijk was uitgevallen. Nu
dat gisteravond tegen de verhou
dingen in werd rechtgezet, kon
Eelman toch spreken van "ge
rechtigheid". De vertrekkende
trainer, die de overwinning zo
emotioneel begroette dat hij na
het laatste fluitsignaal een se
rieuze poging leek te doen het
wereldrecord hoogspringen te
verbeteren ("de rem was er volle
dig bij me af'): "Over drie wed
strijden gezien is dit terecht, al zal
ik niet ontkennen dat we hier
goed zijn weggekomen. Want we
hadden niets te zeggen gehad, als
we voor rust op achterstand wa
ren gezet".
Overdonderend
ACV was dan ook overdonderend
van start gegaan. Met een aange
paste rolverdeling op het mid
denveld, waar "loper" Visscher
de taak van technicus Manders
had overgenomen om de gevaar
lijke (maar ditmaal zwaar gebles
seerde) John Manuptty af te
stoppen, en een uiterst agressieve
HARDERWIJK - Lang na het allesbeslissende treffen met ACV draaide Hans Westgeest
de film nog even terug. Op weg naar de bus die de spelers van de nieuwe zaterdagkam
pioen van Nederland na het bruisende feest koud opslokte voor de terugtocht naar
Noordwijk, beleefde de nuchtere vleugelverdediger opnieuw dat éne, voor hem zo glo
rieuze moment.
In gedachten zag hij zichzelf vier
minuten na de pauze van het zin
derende duel weer staan op de
elfmeterstip voor de Asser
doelman Doede ter Veld, die in
een allerlaatste poging om het
noodlot af te wenden een in zulke
gevallen vaker voorkomende
sketch voor één heer opvoerde op
het VVOG-terrein in Harderwijk.
Opnieuw zag Westgeest de sluit
post op zich afkomen en nóg zag
hij de handelingen en hoorde hij
de woorden waarmee Ter Veld
had geprobeerd hem "gek te ma
ken" voor hij eindelijk had beslo- I
ten zich neer te leggen bij het on
vermijdelijke. De geroutineerde
Westgeest had zich er niet door
van de wijs laten brengen. Hij had
zich geconcentreerd ("Die bal
moet en gaat erin") vastgebeten
in de pingel en had de klus naar
behoren opgeknapt.
Boekdelen
Het was niet alleen hét beslissende
moment van Noordwijk-ACV
(1-0) geweest, maar ook het meest
typerende, want het sprak boek
delen over het verloop van het
derde treffen. Terwijl Noordwijk
de nuchterheid had bewaard
door alle belegeringen heen, had
ACV alles, maar dan ook alles ge
daan om op winst te komen. De
Asser ploeg had zich in de mid
denveld-opstelling aangepast
aan de tegenstander en was zelfs
bereid geweest het eigen spel te
verloochenen om de partner met
diens eigen wapens (agressief en
stijf op de man voetballen op een
klein veld) te verslaan. ACV had
het geprobeerd met pressievoet
bal, met uitgekookt voetbal, met
opportunisme en met een gok
spelletje en ACV had zich op die
manier ook de meeste en de beste
kansen gecreeërd. Het bleek ten
slotte allemaal tevergeefs, omdat
ditmaal niet Noordwijk, maar
ACV het liet afweten op de be
langrijke ogenblikken.
Kapot
De uitgeputte Assenaren voelden
naderhand dan ook exact wat
Noordwijk na de tweekamp in
1978 had gevoeld: peilloos diepe
teleurstelling. "Ik ben er kapot
van", stamelde trainer Foppe de
Haan, "vooral omdat we ze zo
goed bestreden hebben". De
complimenten die zijn collega
John Eelman over ACV uit
strooide, waren slechts een
schrale troost en onderstreepten
Alles was vergeven en vergeten. Ruud Bröring (links) i
collectief met champagne wegspoelde.
s als vanouds het naakte middelpunt bij Noordwijk, dat de titel van het
instelling. In vergelijking met Vo
rige week zaterdag was het team
dan ook onherkenbaar. Vooral de
toen sterk bekritiseerde Rolf Ve-
neboer bleek uiterst geprikkeld
en broedde voortdurend de plan
nen uit voor inventieve aanval
len. Hij kreeg daarbij hulp van
laatste man Jack Soumeru, die
geregeld opschoof. Met hem wist
Noordwijk zich aanvankelijk
geen raad. Wel had het team er al
eerder blijk van gegeven de rijen
in korte tyd te kunnen sluiten
(het geval rond Bröring), in het
veld lukte dat vooralsnog niet.
Het sterk voetballende ACV
maakte er goed gebruik van en
regisseerde het felle, maar nooit
echt gemene duel, waarin alleen
de Asser voorstopper Deenen,
geboekt na een felle charge op
Bogers, en Sjaak Sluys de grens
van het toelaatbare leken te gaan
overschrijden. Sluys werd na een
boeking en een direct daaropvol
gende nieuwe overtreding te
recht tegen zichzelf in bescher
ming genomen en gewisseld voor
Bröring, die in de spits ging lo
pen. Boot liet zich terugzakken
naar het middenveld en Van der
Veen werd linksback. Ingrijpen
de wijzigingen, die toch al nodig
leken omdat Sluys (Eelman: "Hij
is zo'n entourage niet gewend
het erg moeilijk had gehad met
zijn directe opponent Hooyer.
Die vleugelspits was voordien
immers mede betrokken geweest
bij het scheppen van een paar
riante ACV-mogelijkheden. Hij
zelf mikte echter één keer voor
langs, wat Manders (balverlies
Boot) al eerder had gedaan en
Veneboer speelde wel achter
eenvolgens Westgeest, Van Be-
veren, Spaanderman en doelman
Dortmundt uit, maar stuurde de
bal vervolgens (35ste minuut) op
de paal aan.
Stellingen
Na zulke momenten krimpen alle
stellingen rond het voetbal in tot
simpele waarheden als "wie de
goals niet maakt, krijgt ze zelf om
de oren". In Assen ging dat een
paar weken geleden op voor
Noordwijk, in Harderwijk was
het de beurt aan ACV om kennis
te maken met dat door allerlei
theorieën overwoekerde princi
pe. Het Eelman-team, dat daar
voor op de eigen helft was vastge
zet (alleen Bogers was direct ge
vaarlijk geweest met een fraai in
draaiende vrije trap en indirect
met een paar lange sprints), be
nutte de pauze om op adem te
komen en schoot daarna direct
weg. Na een zwakke voorzet
dwong Timo Gerlof de terugge
komen Rolf Veneboer tot balver
lies én een overtreding in het
strafschopgebied en het beslis
sende moment was aangebroken*.
De Friese scheidsrechter Dolstra,
niet foutloos, maar zeker niet on
voldoende, wees naar de elfme
terstip ("want die Noordwijker
werd van achteren aangetikt.
Geen twijfel mogelijk. Dit was er
één uit het boekje"), en Westgeest
liet zich niet afleiden: 1-0.
Tien, vijftien minuten lang leek die
morele dreun nauwelijks van in
vloed op de voetballers van ACV.
Ook in het gewijzigde team, Hoi-
ting had zichzelf voor rust
geblesseerd en was vervangen
door Kuntz, bleven de combina
ties flitsend. Met het collectief
van Noordwijk groeide echter
ook Dick Doitmundt mee naar
grote hoogte. Hij voorkwam met'
een flitsende reactie een "zekere"
goal van Chris Visscher en ont
zegde ook kopballen van Hooyer
en Kenter de toegang tot zijn do
mein. Slechts éénmaal moest hij
zich gewonnen geven bij een in
zet van Kenter, maar toen stond
Albert Spaanderman klaar om
reddend werk te verrichtten. Dat
gebeurde in de periode dat ACV,
via opportunistisch voetbal al
was terecht gekomen in een al-
les-of-niets-spelletje. Met Jan
Schipper, van origine libero, in
de spits en spelend zonder laatste
man (Soumeru bivakkeerde
doorlopend op het middenveld),
gingen de Assenaren steeds ge-
haaster jagen. De logische fouten,
die in dat speltype besloten lig
gen, maakten de weg vrij voor
Noordwijk om van het treffen de
finitief een "gelopen partij te
maken. Bogers, maar vooral de
nog onervaren Timo Gerlof (drie,
vier keer) zagen op de momenten
dat Bröring de tegenstoot had in
geleid, de juiste voortzetting over
het hoofd. Zoals "Bro" zelf ook
eenmaal te gehaast schoot toen
hij in buitenspelpositie vrij
mocht doorgaan naar het doel
van Ter Veld.
en man die alles had geprobeerd
om ook Westgeest uit zijn con
centratie te halen bij de straf
schop van vlak na de pauze. "Je
maakt 'm toch niet", had hij ge
roepen en hij had de bal naar een
ongunstige plek verwezen: pre
cies in een kuiltje. Westgeest had
de oneffenheid met zijn schoen
dichtgemaakt. Onverstoorbaar,
uiterst nuchter.
PAUL DE TOMBE
HARDERWIJK - Met een uit
bundige polonaise werd de titel
van het collectief gevierd. Alsof
ze zich ten overvloede wilden
presenteren als een hernieuwde
eenheid hosten de landskam
pioenen van Noordwijk de laat
ste sporen weg van de conflic
ten, die het immer hechte team
verband zo broos hadden ge
maakt. "En dat is typisch
Noordwijk", glimlachte John
Manuputty, "want nadat we alle
onenigheden van de afgelopen
weken buiten het veld al hadden
uitgevochten, hebben we nu er
binnen als één man voor het
landskampioenschap gestre
den".
Feitelijk werd de basis voorde hóógste eer,
die de zaterdagafdeling van de KNVB
heeft te vergeven, niet in Harderwijk,
maar maandagavond in Noordwijk al
gelegd. Daags voor het beslissende duel
met ACV werd door de spelersgroep op
één van de terreinen van het sportpark
Duinwetering een 'veldconferentie' be
legd. Ook aanwezig op die bijeenkomst
was Ruud Bröring, die maar al te graag
gehoor had gegeven aan de uitnodiging
van zijn (bijna vroegere) ploegmaten
"om naar het veld te komen en al het
oude zeer weg te prossen". Na enig ge
praat in de open lucht werd de kring
weer gesloten; alles was vergeven en
vergeten en de krachten werden gebun
deld voor 'operatie Harderwijk'.
En zo kon het gistermiddag gebeuren dat
Ruud Bröring richting Amsterdam cros-
ste om Frans van der Veen, met wie hij
tot voor kort nog zo in onmin had ge
leefd, van een tentamen weg te slepen en
hem op tijd op het WOG-terrein te
'parkeren'. Het ging allemaal niet zonder
moeite, want eenmaal bij het gebouw
van de VU aangekomen, bleek het voor
Bröring nog een hele toer "om die zwarte
kop" te vinden. Collegezaal in liep 'de
Bro', collegezaal uit. "En de wijzers van
de klok draaiden maar door, het werd zes
uur, kwart over zes, half zeven". Na lang
zoeken had Bröring zijn "nieuwe kame
raad" dan eindelijk te pakken. Zonder
zich ook maar iets aan te trekken van de
100 zwoegers, die in die zaal over hun
werk zaten gebogen, opende de Noord
wijker de deur en sprak tot de gecommi-
teerde: "Prof, die 'Sambo' moet mee, hij
moet een belangrijke pot voetballen".
"Ik schaamde me op dat moment rot, ie
dereen lag meteen krom van het lachen",
grinnikte Frans van der Veen uren later
nog na. "Goed, Bröring die zaal weer uit,
want ik was nog volop bezig aan dat ten
tamen. Een ander zou dan rustig wach
ten tot alles achter de rug is. Maar nee,
even later ging opnieuw die deur open
en stond die rooie kop daar weer. Ik had
dat kunnen weten, want hoe je het ook
bekijkt, Bröring is en blijft een uniek fi
guur, diézich nergens wat van aan trekt
En maar roepen tegen die gecommiteer-
de, "meneer, die 'Sambo' moet mee, die
moet een belangrijke pot spelen. Nou.
toen ben ik maar meegegaan en we zijn
met een gang van 190 kilometer per uur
naar Harderwijk gevlogen. Het bestuur
van Noordwijk kan dus wel de nodige
prenten verwachten".
Vlak voor het begin van de strijd vielen
Van der Veen en Bröring de kleedkamer
binnen. Aan een gedegen 'warming up'
kwamen de heren duidelijk niet toe. En
al leverde Bröring later als invaller voor
Sjaak Sluys gedegen werk af, dat gebrek
aan voorbereiding bleek voor hem toch
een handicap, "omdat ik zo gevoelig ben
voor spierblessures". "Onmiddellijk,
nadat ik voor de eerste de beste bal de
lucht in was gaan, knapte er dan ook iets
in mijn dijbeen. Daardoor kon ik alleen
nog maar passes geven, schieten ging
b^jna niet meer".
Zodat Noordwijk met nóg een geblesseer
de speler werd opgezadeld. Want eerder
had het heel wat hoofdbrekens gekost
om John Manuputty speelklaar te krij
gen of zoals hij het uitdrukte "tot een
half uur voor het begin was het een heet
hangijzer of ik zou spelen". "Uiteindelijk
hakte clubarts Har Meyer de knoop
door, "nadat de fysiotherapeut had ge
zegd, "dit red je niet" en ook de masseur
mij had laten weten "het niet te zien zit
ten". Maar Meyer heeft me helemaal on
derzocht, zei "als je wilt spelen, dan kan
je spelen" en riep vervolgens "ga je maar
warm lopen".
"Ik heb", sprak Manuputty, "me door de
pijn heen moeten bijten. Gelukkig had
die trainer van ACV de stomme zet uit
gehaald om niet Manders. maar Visscher
op mij te zetten. Uit angst waarschijnlijk,
omdat ik gewend ben veel diep te gaan.
Maar ik kon dat helemaal niet en vond
het allang best dat die Visscher ook niet
zoveel liep". "Maar toch", haakte Albert
Spaanderman in. "kreeg ACV veel kan
sen, die ze op het middenveld konden
creëren, omdat vooral John kunstmatig
speelde. Gelukkig misten zij nu de mo
gelijkheden, die wij in Assen en Noord
wijk hadden gemist".
En al werd daarover aan ACV-zijde ge
treurd, invaller Jan Schipper, Bert
Hooyer en Rolf Veneboer moesten bij
het opmaken van de balans toegeven,
"dat het kampioenschap over drie wed
strijden bezien bij de juiste ploeg was
terechtgekomen". "De situatie was ei
genlijk te vergelijken met die van twee
jaar geledenherinnerde John van Dijk
zich. Alleen vielen wij toen aan en
schopte ACV ze erin. Nu waren wij de
mindere ploeg en kregen wij die penal-
"Als ik scheidsrechter was geweest had ik
die niet gegeven, want het was geen sco
ringskans", probeerde veroorzaker Ve
neboer in eerste instantie de terechte be
slissing van spelleider Dolstra met een
niet steekhoudende verklaring aan te
vechten. "Maar", erkende hy later, "na
dat de bal van mijn voet was gesprongen,
maakte Gerlof er zich meester van en
haakte ik hem".
De elfmeterdreun van Hans Westgeest
bleek goed voor de landstitel bij de za
terdagamateurs. Het kampioenschap
van de herwonnen eenheid. Ruud Brö
ring symboliseerde dat direct, nadat
Westgeest het vonnis over ACV had ge
veld. Want terwijl de overige Noordwij-
kers de maker van de gouden goal beju
belden. sjokte 'Bro' in de richting van
Frans van der Veen. Met een als felicita
tie bedoeld 'handklapje' gaven ze aan
"uit het diepe dal te zijn gekomen, waar
we zo lang hebben ingezeten "Vandaag
is gebleken dat ik meer vrienden heb,
dan ik ooit heb gedacht stelde Ruud
Bröring vast in de laatste uren van die
voor hem zo bewogen derde juni 1980,
waarin de gebeurtenissen elkaar in snel
treinvaart opvolgden. Want wie maakt
het mee, dat hij in een tijdsbestek van 24
uur een landskampioenschap, een ver
jaardag en 'grote verzoendag met een
voormalige vijand mag vieren? Juist,
Ruud Bronng En alleen daarom al is hij.
om Frans van der Veen na te spreken,
