Eerst The Shoes, toen ww, nu Amerika
P'ERDAG 25 AUGUSTUS 1979
EXTRA
PAGINA 21
Door Herman
van Amsterdam
kunt lopen of je plaat wordt
gespeeld. Het zal een kwestie
van wennen zijn".
"Ik had ook vanuit Nederland
aan een come-back als solo
zanger kunnen beginnen. El
ke platenmaatschappij hier
had me die kans willen geven.
Maar ik heb daar nooit zoveel
heil in gezien. Er komen in
Nederland per week gemid
deld 450 nieuwe platen uit.
Probeer er dan maar eens uit
te springen. In het buitenland
lukt dat beter. Daar zijn pla
tenmaatschappijen bereid er
flink veel geld tegen aan te
gooien. Daar mag het promo
ten veel kosten. Neem nu zo'n
groep als Santana, die kort-
gelegen in Leiden was. Die
jongens komen hier wel rlaar
toe met vijf, zes vrachtwagens
vol apparatuur. En dat heb
ben ze echt niet allemaal zelf
bekostigd".
In Cannes in Frankrijk treffen
elkaar jaarlijks tientallen
bonzen van platenmaat
schappijen uit even zoveel
landen. Op zoek naar voor de
platenmaatschappij aantrek
kelijke artiesten. Het Ameri
kaanse label Prelude, onder
deel van Warner Brothers, liet
bij zo'n gelegenheid, begin dit
jaar, het oog vallen op Theo
van Es. Met de nu bekende
gevolgen.
Op zeker
De Franse en Amerikaanse pla
tenmaatschappij hebben er
gezamenlijk een bedrag van
100.000 dollar in gestoken om
de Leidse zanger in de States
populair te maken. "Mij zegt
een dergelijke investering
voldoende", oordeelt Theo,
"met name Amerikanen gaan
in dit soort zaken op zeker.
Als ze er niet voor de volle
honderd procent van over
tuigd zijn dat het produkt
verkoopt, beginnen ze er niet
aan. Dat is voor mij een hele
geruststelling".
Theo Vaness, hy heeft al zijn
Leidse bluf verzameld om
zijn onverwachte come-back
glans te geven, doet druk
ke pogingen zich te
ontpoppen als een Europese
artiest. Is een vaste verschij
ning aan het worden op de
Duitse tv en trad recent ook
op in top-pop-achtige pro
gramma's in Italië, Grieken
land en Luxemburg. Overi
gens, daaraan verdienen doet
hij niet. Hij treedt op tegen
reiskostenvergoeding. De
kleding die hij draagt krijgt
hij veelal cadeau van een kle
dingmagazijn in de Bree-
straat.
Nog een paar weken dan begint
Theo van Es aan zijn Ameri
kaanse avontuur. "Door erva
ring wijs geworden durf ik
nog niet te dromen van het
grote succes", zegt hij. "Van
daag ben je de big shot maar
morgen ben je weer nergens.
Ik kijk wel hoe het loopt".
Klapper
Het plan is dat hij in Amerika
(hij gaat er voorlopig voor vier
weken naar toe) een tournee
langs een groot aantal disco
clubs maakt. Die tournee valt
samen met de LP die van hem
in Amerika uit komt. Met die
nieuwe plaat moet Theo, zoals
hij dat uitdrukt, "de grote
klapper gaan maken".
Een LP lang disco, bontaange-
klede muziekstukken vol
gens het één-ritme recept.
Theo heeft er muziekbanden
vol van. Loopt naar zijn ge
luidsapparatuur, drukt wat
knoppen in ert uit de loeigrote
speakerboxen rolt de disco
panklaar de huiskamer in. De
zanger zelf heeft zich in de
hurkhouding naast zijn plan-
tencollectie geposteerd en
laat zich de muziek goed
smaken.
'Prima sounc(je, niet waar?",
zegt Theo, zijn stem iet wat
verheffend. "Ik krijg wel eens
het verwijt dat ik al te simpele
stukken zing. Dat ik mij best
eens aan wat kritischer tek
sten zou kunnen wagen. Maar
wat willen ze? Ga daar maar
eens aan staan in een paar mi
nuten disco. Bovendien, laat
mij nou maar zingen waar ik
zin in heb en laat een ander
het maar weer op zijn manier
doen".
Theo Vaness, op de LTS leerde
hij voor timmerman, zegt, als
de laatste discoklanken dne
hoog de flat uit drijven:" Het
zou hartstikke te gek zijn als
ik in de States beroemd word.
Eigenlijk zou ik er een beetje
op moeten rekenen want als
je daar niet in je zelf gelooft,
bereik je nooit iets. En zo is
het in feite ook. Waarom zou
ik er geen vertrouwen in heb
ben? In Nederland is het me
zestien keer gelukt een goede
plaat te maken. Waarom dan
niet in Amerika? Nou ja, en
loopt het mis daar, dan kan
ik toch weer een paar jaar
teren op wat ik nu heb
gedaan".
Daar kan ik dan lang genoeg
weer op teren. En ik voel me
er echt nog niet te oud voor.
Muziek is niet aan leeftijd ge
bonden. Kijk maar eens naar
de Beatles. Die waren na hun
dertigste toch ook nog volop
bezig?"
Op advies van een vriend van
hem is Theo een paar jaar te
rug zijn geluk gaan beproe
ven in Frankrijk. Kwam daar
in handen van de platenmaat
schappij Bona, die hem net zo
lang kneedde tot de Leide-
naar kon worden gepresen
teerd als "het nieuwe disco
fenomeen". Treedt niet op
met een eigen orkest. Voor
het voetlicht treden alleen
Theo, een band waarop de
achtergrondmuziek is inge
speeld en om het disco-sfeer
tje te completeren twee lenige
negers die zich achter zijn
rug in het zweet staan te wer
ken.
Angstaanj agend
Zo is hij, met name in Frankrijk,
al langs menige disco-club ge
trokken. "Waar ik ook
kwam", zegt Theo, "mijn
plaat stond steeds nummer
één. Ik vond het op
een bepaald moment angst
aanjagend. Dat zoveel men
sen je blijken te kennen, datje
op straat langs geen terrasje
LEIDEN - Onderuit gezakt op de bruine zitkamer-
bank, een whisky on the rocks losjes in de rechter
hand, mijmert Theo van Es: "Het kan raar lopen met
een mens. Driejaar gelden gaven ze in Leiden geen
cent meer voor me. Ik was zogenaamd afgeschre
ven, zou nooit meer een stap op het toneel doen.
Maar als ik nu op een zondagmiddag bij Lugdunum
de voetbalkantine binnen stap, moet ik weer hand
tekeningen uitdelen. En op straat voel ik dat ze mij
weer nakijken. Hoor je mensen fluisteren: „Joh,
kijk eens wie daar gaat". Te gek toch".
- Nieuwe publieke belangstelling voor Theo van Es. Nu niet meer als
solo-zanger in de jaren zestig) van de popgroep The Shoes maar
vanwege zijn als zelfrijzend bakmeel omhoog schietende popula
riteit in disco-kringen. Ook dit keer is er voor hem een rol als
zanger, al is hij wel definitief afgestapt van dat aardappel-in
de-keel geluid" dat hem in The Shoes-tijd zo bekend maakte.
Het alternatief, de gepolijste kopstem, legt hem geen windeieren
m Nederland ligt dan weliswaar nog niet aan zijn voeten maar met
name in Frankrijk en het laatste half jaar in Amerika lusten ze
wel pap van Leidse Theo. Hoe groot zijn populariteit reikt bleek
hem kortgeleden in de trein vanuit LuxemburgDaarin kwam hij
tegenover een paar Amerikanen te zitten met wie het gesprek op
het thema disco-muziek kwam. "Toen ik zei dat ze Theo Vaness
voor zich hadden, was ik gelijk de populaire bink en moesten er
handtekeningen worden uitgedeeld".
j Inderdaad, Theo Vaness
(spreek uit Tiejo Vennes met
de klemtoon op de laatste let
tergreep). Een naam aange
past aan de nieuwe carrière en
bedacht door zijn Franse pla
tenmaatschappij die Theo
laat zingen maar voor de rest
wel alles in eigen hand wenst
te houden.
Hoge ogen
Bab, bad, boy, heet de LP
waarmee Theo momenteel in
Amerika verrassend aan de
weg timmert.
Op de belangrijkste graadme-
L ter daar, de Billboard, heeft
hij nummer drie gestaan en
op de hitlijsten in Los Ange
les, Miami en Boston gooide
i hij ook erg hoge ogen. Naar
Theo Vaness wordt in Ameri
ka volop geluisterd en in de
disco-clubs veel over hem ge
sproken maar toch heeft hij
zijn neus er tot nu toe nog niet
een keer laten zien. Volgende
maand gaat hij er pas voor het
eerst in zijn leven naar toe.
Zijn platenmaatschappij
heeft dat zo gewild. Heeft be
wust de boot zo lang afge
houden.
'Dat is de hele taktiek", zegt
Theo. "Je maakt het publiek
eerst lekker en dan pas kom je
voor de dag. Niemand daar
kent me van gezicht. Zelfs op
de platenhoezen staat geen
foto van me. In Amerika den
ken ze dat ik een neger ben,
want die maken nu de dienst
uit in de disco. De verrassing
is natuurlijk des te groter als
blijkt dat de zanger blank is".
Theo staat op, rommelt even
wat in de keuken en vlijt zich
vervolgens neer op het
vloerkleed, de voorkant van
de bank als ruggesteun ge
bruikend. "Kijk", zegt hij,
"wat die presentatie van mij
in Amerika betreft, dat laat ik
helemaal aan die jongens van
de platenmaatschappij over.
Ja toch? Ieder zijn vak. Ze
willen mij daar echt gaan ver
kopen als de jongen uit Hol
land die in zijn leven al heel
wat tegenslagen te verwerken
heeft gehad maar desondanks
toch kans heeft gezien er weer
bovenop te komen. Ik vind
het een prima verhaal. Nou ja,
een tikkeltje overdreven mis
schien maar dat is voor het
goede doel. Want al zouden ze
er mij heen sturen met een
boerenkiel en klompen aan;
mij best. Als het maar aan
slaat".
Zelfverzekerd
Het klinkt erg zelfverzekerd.
Maar eigenlijk knijpt Leidse
Theo 'm als een oude dief. De
zelfde prikkel in de buik als
het eerste schoolreisje naar de
Efteling.
Als de ijsklontjes in zijn whis
ky-glas nog maar de grootte
hebben van een Haagse hop,
zegt de zanger zachtjes:
"Amerika. De eerste keer dat
ik er naar toe ga. Het beang
stigt me wel een beetje. Het is
zo groot hè. Natuurlijk hoop
je dat het goed gaat maar voor
hetzelfde geld flop je. Ik zal
niet de eerste Nederlandse
artiest zijn die er de kous op
zijn kop krijgt. Shocking
Blue. Heeft toch ook één ge
staan in de Billboard. Maar
waar zijn ze gebleven? Ik be
doel maar. Ergens is het een
grote gok".
Theo van Es. Tweeëndertig
toch al weer. Het beginnende
buikje gaat redelijke schuil
achter het vlotte blauw-witte
zomershirt. In de kamer naast
het woonvertrek speelt doch
ter Janet met haar vriendin
netje. Toen Theo iets ouder
was dan haar hield hij het
voor gezien op de LTS en
koos voor de muziek. Solo
zanger bij de White Shoes.
Eerst schoolfeestjes maar al
rap achter de microfoon in
Duitse nachtclubs. Om acht
uur het toneel op, om drie uur
's nachts er weer af. Daarna in
Nederland verder met The
Shoes. Met redelijk veel suc
ces. Zestien platen, waaron
der vele die het prima deden.
Osaka, No money for roses,
Standing and staring, Na, Na,
Na.
Einde
In het begin van de jaren zeven
tig kondigde zich voor The
Shoes het definitieve einde
aan. Het gemiddelde aantal
optredens per week was van
vijf terug gelopen tot nauwe
lijks twee. Het weekloon ge
zakt tot tachtig gulden per
week. "We verdienden min
der dan de jongens die voor
ons de apparatuur op het to
neel klaar zetten," zegt Theo.
The Shoes, de een ton kostende
muziekinstallaties waren
amper afbetaald, kapten er
mee. De tweelingbroers Jan
en Henk Versteegen pro
beerden op het muzikale vlak
daarna nog wel wat, maar be
landden uiteindelijk als be
dienden in een Leidse bistro
en de vierde man, Wim Ver
huis, werd conducteur op een
trein. Theo van Es modderde
ook wat door in de muziek.
Maakte nog wel een soloplaat,
speelde wat in andere groe
pen maar was uiteindelijk
toch op een werkloosheids
uitkering aangewezen.
"Ze dachten dat The Shoes
bulkten van het geld," zegt
Theo, die zichzelf nog eens in
schenkt. "Inderdaad, we
hadden heel wat hits op onze
naam staan, maar daar wer
den er per plaat hooguit maar
zo'n 15 of 16.000 van verkocht.
Voor Hollandse begrippen
was dat toen heel redelijk
maar het zette geen zoden aan
de dijk. We moesten er uit
eindelijk geld op toe legeen.
Vandaar dat ik de WW in ben
gegaan. Gelukkig heeft mijn
vrouw een goede baan in de
cosmetica. Zij heeft veel kun
nen opvangen."
Zekerheid
Theo gaat er nog eens goed voor
zitten. "In die tijd hebben ze
vaak tegen me gezegd: Theo
jongen, ga een baan zoeken.
Ik ken jongens die ook in het
vak hebben gezeten en die
doodongelukkig zijn met de
baan die ze nu hebben. Sorry
hoor, maar ik bedank voor die
eer. Trouwens ik zou het niet
kunnen."
"Muziek maken is nu eenmaal
een kick voor me. Als ik twee
weken geen gitaar heb gezien
ben ik in staat ergens een
winkel binnen te rennen en er
een weg te grissen. Echt, het
is een verslaving voor me ge
worden. Ik kan er even mee
stoppen. Een half jaar mis
schien. Maar dan moet ik ge
woon weer. En waarvoor ei
genlijk? Voor het grote geld?
Ik geloof van niet. Ik woon
hier prima in de Merenwijk.
Hoef geen villa met een
zwembad. Zo hoog heb ik het
niet in mijn bol. Waar het mij
om gaat is met de muziek be
zig kunnen zijn. Al heb je
maar om de twee jaar wat
succes. Dat is voor mij al vol
doende. Af en toe die kick.
