Gemeente heeft
echtpaar Krul
gewoon vergeten
Paos- Orgel-occasionshow
te Lisse en Rijnsburg
muziek sicking
Als we
uit huis
moeten
komen de
kinderen
niet
Bewoners de Kooi
hebben zelf schuld
aan grote vervuiling
ZATERDAG 14 APRIL 1979
LEIDEN
Paasshow 12 en 13 april van 9-9 uur.
14 april van 9-5 uur
Grandioze occasion-orgels tegen de laagste pri/zen
Nieuw, demonstratiemodellen en lesorgels. Sterk afgepri/sd.
1 2 ORGELS
En vele vele andere orgels welke wi| helaas niet
allemaal in onze showroom kunnen plaatsen. ma£
in onze dichtbiigelegen magazi|nen
Verkoop uitsluitend aan particulieren
Telefonische opdrachten worden niet aangenome
Op alle orgels 3 maanden onvoorwaardelijke Muz
Sicking garantie
55
LEIDEN-"We hebben
altijd een gewoon
huishouden gehad",
zegt de zeventigjarige
Jan Krul. Wat later
vertelt hij: "We heb
ben acht kinderen, 46
kleinkinderen en 19
achterkleinkinderen.
Vroeger had je meer
grote gezinnen, hé",
vult zijn vrouw aan.
"Mijn verjaardag vie
ren we altijd in de
tuin. Dan zetten we de
poort open, en dan
komt de hele kluit".
Het echtpaar Krul woont al dertig
jaar in De Camp. Bij de echte
Leidenaars beter bekend als de
buurt achter de Rex. Daar heb
ben ze een heel oud huisje in de
smalle Vrouwenkerkstraat. Ze
wonen er naar hun zin "Het is
een moordhuisje". zegt moeder
Krul. "Als je dan plotseling leest
dat ze je huisje verkocht hebben
dan schrik je wel even".
Jan Krul heeft het allemaal zelf
moeten uitzoeken. Niemand van
de gemeente is hen komen ver
tellen dat de vijf woninkjes in één
van de oudste straatjes van Lei
den. gerestaureerd worden en dat
de bewoners eruit moeten. "De
gemeente was ons gewoon verge
ten", zegt Krul verbouwereerd.
Het huisje van het echtpaar Krul
grenst aan het bouwvallige Cae-
ciliacomplex dat door de ge
meente is verkocht aan het Rijk
Het complex zal door het Rijk
worden gerestaureerd waarna in
de gebouwen het museum voor
de geschiedenis van natuurwe
tenschappen wordt gevestigd. De
zogenaamde provenierswonin
gen aan de Vrouwen kerkstraat
zullen in het museum worden
opgenomen. Het Caeciliacom-
plex, waarin nu nog een aantal
kunstenaars wonen, plus de wo
ninkjes moeten in het midden
van dit jaar leeg worden opgele
verd aan de Rijksgebouwen-
Verbaasd
r Jan Krul: Ik ben altijd
ogel geweest
de jeugd van vandaag. Elke
avond ga ik een glaasje bier drin
ken in het Praethuys of in de Ma-
repoort. Vroeger ging je naar het
cafe om de ellende weg te drin
ken, maar tegenwoordig ga je
voor de gezelligheid. Ze noemen
me allemaal ome Jan. En als ze
dan wat te drinken halen zeggen
ze: geef ome Jan ook wat. Ik ben
vroeger zelf ook altijd royaal ge
weest, maar ik kan het nou niet
meer doen." Hij heeft 50 gulden
zakgeld in de maand," zegt zijn
vrouw. "En hij rookt nog ook."
Vogel
dus ik dacht ze zijn voor ons ook
bezig. Maar dat was niet zo. Toen
ben ik naar het stadhuis gegaan
en heb ik aan de wethouder ge
vraagd waar wij heen moeten.
Die wethouder wist van niks",
laat Krul er verbaasd op volgen.
"Hij dacht eerst nog dat we ons
huisje gekraakt hadden. Geluk
kig is er deze week iemand van de
gemeente komen kijken. Die
heeft verteld dat we een ander
huisje krijgen aangeboden".
Waar ze hel liefst willen wonen?
Het echtpaar Krul hoeft er niet
lang over na te denken. Ze blijven
het liefst in hun huisje in De
Camp. Moeder Krul zegt: "We
hebben twee kinderen in Austra
lië. Volgend jaar, als wij vijftig
jaar getrouwd zijn. dan komen
die met de kleinkinderen over
naar Nederland. Dat kost zoveel
geld, dan kunnen ze een hotel
niet meer betalen. Dus eten en
slapen moeten ze hier bij ons. Dat
doen we gewoon hutje bij mutje.
Dat gaat allemaal best, ons huis is
groot zat.
Maar als we er uit moeten dan krij
gen we een bejaardenwoninkje
voor twee mensen. Dan kunnen
de kinderen niet bij ons slapen.
Ze hebben zelf zeven en twaalf
kinderen dus een hotel is echt te
duur. Als ze niet komen dan zie ik
m'n kinderen misschien nooit
meer". Moeder Krul kan haar
tranen nauwelijks bedwingen.
"Ik vind het hier zo fijn", zegt ze.
"We hebben altijd in een groot
huis gewoond. Dan kunnen ze
ons nu toch niet in een klein
hokje stoppen. "Op de Witte Sin
gel wonen ook zoveel r
leen in een groot huis, die hoeven
er toch ook niet uit".
Het echtpaar Krul heeft vijftig jaar
lief en leed gedeeld. "Ik werkte
vroeger bij een kruidenier op het
Levendaal. Daar zijn we aan el
kaar gekomen," vertelt moeder
Krul. "Toen ik met hem liep was
ik pas vijftien. Ik kwam uit een
streng gereformeerd gezin dus
het mocht niet, maar ik liet hem
toch niet los. Later mocht hij wel
binnenkomen, want ze dachten:
dan kan er tenminste niets ge-
beuren
"Ik ben liefdeloos groot gebracht,"
zegt Jan Krul. "Toen ik onderweg
was was het al geen blijde ver
wachting en mijn moeder stierf
toen ik 9 maanden was. Ik ben
opgegroeid bij een tante en later
in een weeshuis. We zijn ge
trouwd in de Stadsgehoorzaal
want het Stadhuis was afgebrand
in 1929.
Vroeger heb ik van alles gedaan,"
vertelt Jan Krul. "Ik ben boek
binder geweest en we hebben
verschillende winkeltjes gehad.
Vroeger kon je van alles begin
nen. Je hoefde nergens geen pa
pieren voor te hebben. En je werd
geholpen door het papenfonds
uit Den Haag. Dat was een fonds
tegen de woeker. Als je een win
keltje wilde kreeg je geld om te
beginnen. Daarna moest je na
tuurlijk wel hard aanpakken. Ik
heb nooit stilgezeten.
Crisistijd
Alleen in de crisisjaren, dat viel niet
mee. Je kreeg maar 7'l-> gulden
steun met vier kinderen. En daar
ging ook nog twee gulden huur
vanaf. In de oorlog hadden we ze
ven kinderen. Toen gingen we
met een kinderwagen naar een
boer voor eten. Dan vroegen ze of
je wat te ruilen had. en moest je je
servies of je laatste stukje onder
goed geven. Ik heb ook wel eens
een rooie kool gestolen," bekent
Krul. "Maar wat wil je als er zeven
kinderen roepen ik heb honger.
Nee, we hebben het nooit rijk ge
had."
Jan Krul vindt deze tijd zo slecht
niet. "Ik mag graag omgaan met
"Ik ben een vrije vogel," zegt Krul
van zichzelf. "Als ik m'n leven
over mocht doen zou ik het pre
cies hetzelfde doen. Het is nu al
leen beter dan vroeger. Er is geen
armoe meer. De jeugd van nu
praat meer met elkaar. Ik ben niet
conservatief, hoor. Ik kan goed
met deze jeugd meeleven, en ik
ga er graag bijzitten. Alleen het
Vrouwenhuis, daar komen wij
niet in. Maar na afloop komen de
vrouwen toch allemaal naar het
Praethuys. Morgen ga ik metzo'n
meisje naar de Haagse kleding-
beurs. Daar hebben ze allemaal
ouderwetse kleren. Dat vinden ze
tegenwoordig leuk." Hij staat op
en zegt: "Dit pak wat ik aan heb,
kost maar vijf gulden.
Spullen
We hebben zoveel spullen," zegt
moeder Krul. "Als ze ons maar
niet zo'n klein huisje geven want
ik kan er geen afstand van doen.
Ik heb me boeltje al zolang. Ik
hoop dat ze ons laten zitten tot
volgend jaar wanneer we vijftig
jaar getrouwd zijn. We wilden
eerst de voorkamer nog opknap
pen want de burgemeester komt
natuurlijk. Daar zullen we nu
maarniet meer aan beginnen. Jan
Krul schudt z'n hoofd: "We zullen
het maar afwachten." Als hij me
even later uitlaat vraagt hij: "Ga
je mee een biertje drinken. Het is
hier om de hoek."
JAN RIJSDAM
LEIDEN - De bewoners van de
Leidse wijk De Kooi zijn zelf voor
een groot deel schuldig aan de
grote vervuiling van hun woon
omgeving. Daarnaast bestaat de
indruk dat gemeentelijke instan
ties de wijk hier en daar ver
waarlozen.
Deze conclusie trekken het wijk-
comité en de clubhuizen in een
gezamenlijk uitgegeven "zwart
boek" over de vervuiling in De
Kooi. Het zwartboek wordt
woensdagavond tijdens een ver
gadering van het buurtcomité
aangeboden aan de gemeente.
Het zwartboek is het resultaat van
een onderzoek dat drie verte
genwoordigers van het wijkco-
mité en de buurthuizen geduren
de enkele weken in de wijk hiel
den. De samenstellers schrijven:
„men wist waar men aan begon.
Ook wist men dat de wijk aan het
vervuilen was. Maar dat het hier
en daar zó erg zou zijn, dat had
men niet verwacht.
Het onderzoek heeft uigewezen dat
de vervuiling in het naoorlogse
deel van De Kooi - de zogenaam
de "Nieuwe Kooi" - het grootste
is. "De vieze troep ligt vooral in
de hallen, op de trappenhuizen en
in de kelderruimtes." aldus het
zwartboek. De samenstellers
stellen vooral de bewoners ver
antwoordelijk: "Ze gooien vaak
hun rotzooi maar naar buiten."
De samenstellers signaleren verdei
dat ook gemeentelijke instanties,
zoals de woningbouwverenigin
gen - schuld treft. "Wekelijkse
controle zou geen overbodige
luxe zijn. Spoediger inhaken van
de woningbouwverenigingen op
klachten van mensen zou zeker
een stuk verbeteren zijn," schnj-
Overigens geven de samenstellers
van het zwartboek zelf toe dat al
vaker pogingen zijn ondernomen
om de situatie te verbeteren:
Paasvakantie
De meeste Leidse buurt- en
clubhuizen zijn deze week
druk in touw geweest om de
jeugd tijdens de paasvakan
tie op een meer of minder zin
volle wijze bezig te houden. Er
zijn weer heel wat scharrel
en batterijeitjes geverfd en
ook het paaseierenzoeken was
weer huizenhoog favoriet.
Temidden van al die creatie
ve sessies in de wijk viel mijn
oog op één aankondiging in
het wijkblaadje van de Stich
ting Meerburg. Die meldde:
"Bij een beetje goed weer doen
we buiten het spel "ren je rot",
dit wordt georganiseerd door
rijschool Van Rooden". Ik
vermoed dat de mensen achter
de actie 'Stop de kinder
moord' toch overwegende be
zwaren hebben tegen een der
gelijke opzet.
Openbaarheid
Een paar weken geleden praat
te ik met u even bij over de
openbaarheid. Ik constateer
de dat het aantal gemeenten
dat plannen nog geheel voor
bereidt achter gesloten deuren
of zaken terdege doorspreekt
in achterzaaltjes van plaat
selijke tapperijen snel aan het
slinken is. Dat er toch nog lie
den zijn die een dergelijke
ontwikkeling met lede ogen
aanzien, ontdekte ik deze
week tijdens de vergadering
van het hoogheemraadschap
van Rijnland.
Tot het illustere gezelschap be
hoort hoofdingeland Van Eij-
singabeter bekend als bur
gemeester van Oegstgeest. Bij
het voorstel om commissies
voortaan in het openbaar te
laten vergaderen verhief hij
zijn stem. Van Eijsinga riep
op om van het pad der dwa
lingen terug te keren. Want
volgens de burgervader is het
allemaal niets gedaan met die
openbaarheid.
De ambtenaren die aanwezig
zijn genieten geen enkele be
scherming meer en er kan
nooit meer gezellig onderling
worden gebabbeld over aller
hande zaken. Openbaarheid
is volgens Van Eijsinga nut
teloos omdat er toch niet vaak
iemand komt. Er wordt er dan
toch nog eens besloten verga
derd dan zijn er altijd van die
hinderlijke persmensen die
dan toch willen weten wat er
precies besproken is.
Bovendien, zo sprak de alwe
tende hoofdingeland .begrijpt
de burger er toch niets van.
Die denkt maar dat er al be
slissingen worden genomen,
terwijl de zaken alleen maar
worden voorbereid. "Met de
openbaarheid zijn we druk
bezig de democratie de nek om
te draaien", zo vertolkte hij
zijn diepste gevoelens.
Hoewel de vergadering van
Rijnland niet behoort tot de
meest progressieve die je je
kunt voorstellen, kreeg Van
Eijsinga bij zijn kruistocht
tegen de openbaarheid wei
nig steun. Zelf vreesde hij ook
al een "roepende in de woes
tijn" te zullen zijn. En dat was
de enige zin in het betoog van
de Oegstgeester biirgermees-
ter die erop duidde dat niet
alle ontwikkelingen in de
maatschappij aan hem voor
bij gegaan zijn.
Die indruk wordt nog versterkt
wanneer ik de gang van za
ken rond de benoeming van
Leidse PvdA-ers in gemeen
telijke functies bezie. WD-
eerste kamerlid Zoutendijk
richt zich tot zijn partijgenoot
minister Wiegel en vraagt om
opheldering over de benoe
mingen in Leiden. Wat doet
nu de bewindsman? Hij laat
geen ambtenaar opdraven,
die als een Columbo of Der
ringer er langs slinkse wegen
achter moet komen of er in
strijd met de regels gehandeld
is. Nee, hij stuurt een brief aan
het Leidse college van B en W,
nota bene de partij die even
tueel de fouten gemaakt zou
kunnen hebben en vraagt om
een toelichting op het gebeur
de.
B en W geven braaf de gevraag
de antwoorden en sturen die
terug met een doorslagje aan
de provincie. En wat doet
Wiegel vervolgensOf liever
gezegd wat laat hij zijn amb
tenaren doen? Hij neemt de
gegeven antwoorden bijna
letterlijk over en bedient de
vragensteller met antwoor
den die steevast beginnen
met: Naar het gemeentebe
stuur van Leiden ons mee
deelde... Het zal allemaal wel
in orde zijn, maar het nut er
van ontgaat me. Het lijkt me
voor de vragensteller even on
bevredigend als iemand die
in beroep gaat tegen een be
sluit en merkt dat hij bij de
zelfde instantie terecht komt
die de aangevochten beslis
sing genomen heeft. Gewoon
ronddraaien in een cirkeltje.
Brandweer
Heeft u ook zo vaak het gevoel
gewoon maar een nummer te
zijn wanneer u met officiële
instanties te maken krijgt.
Mensen die u te woord staan
blijven immers vaak de onbe
kende mannen achter het lo
ket. En de persoonlijke zaken
die u aandraagt worden
meestal ondergebracht in ge:
nummerde dossiers al dan
niet voorzien van ruitertjes in
diverse kleuren.
Een wat persoonlijker benade
ring zou toch verre de voor
keur verdienen. Bijvoorbeeld
het stimuleren van het
schouwburgbezoek. Zo is de
trant van: ga eens een avond
je gezellig op visitie in het
theater van Hans van Dam.
Of wanneer u een bekeuring
ivegens te hard rijden krijgt:
"Commissaris Van Voorden
heeft voor u een bonnetje in
petto".
Blijkens een brandweerblad is
de Leidse brandweercom
mandant ing. J. Broekman al
enige tijd op de persoonlijke
toer bezig. Daarin vond ik
tenminste deze advertentie:
Gemeentewapen
In het weekblad "Vrij Neder
land" las ik onlangs dat er
kritiek is op het nieuwe Leidse
gemeentewapen. De leeuw,
die in vroeger jaren zo levens
echt stond afgebeeld op het vi
sitekaartje van de gemeente
wordt almaar g esty leer der
Straks wordt het beest zo ab
stract in beeld gebracht dat er
nauwelijks meer een wapen
in te herkennen valt. Toch ben
ik benieuwd waar dat protest
nu precies vandaan komt.
Van een gewetensvolle heral
dicus of iemand van morele
herbewapening.
Kamervragen
Is het de minister bekend
datHeeft de minister
kennis genomen van....? U
kent ze waarschijnlijk wel.
Die geijkte termen die ka
merleden gebruiken wanneer
ze over bepaalde zaken ophel
dering willen en daarover
schriftelijke vragen stellen.
Wie de Staatscourant wel eens
leest weet dat het aantal ka
merleden dat zich frequent
bedient van deze informatie
bron nogal omvangrijk is.
De vraag duikt alleen op of het
allemaal wel zo efficiënt is
wat er gebeurt. Niet dat ik zou
willen beweren dat het vragen
naar de bekende iveg is, maar
de indruk dat het in vele ge
vallen toch een beetje achter
de feiten aanhollen is, kan ik
niet wegpoetsen.
Broekman
haalt u uit de brand.
GarnizoenstacL
Leiden is eeuwenlang met het
militaire gebeuren verwezen
geweest. Hadden we binnen
de stadsmuren niet vele jaren
een militaire kokschool die
nationale bekendheid genoot?
En was Leiden niet sinds
mensenheugenis garnizoen-
stad? Maar de tijden veran
deren. In de Witte Poortka
zerne is het commando "geef
acht" al vele jaren verstomd.
In het marinecomplex huizen al
geruime tijd instellingen als
Troef de Nederlandse Vereni
ging van Huisvrouwen en een
sportschool. En sinds kort
wordt er in de Morspoortka-
zerne alleen nog maar "geoe
fend" door de plaatselijke
muziekverenigingen, die er
hun repetitieruimten hebben.
Ook de tijd dat we nog een
kolonel buiten dienst in de
gemeenteraad hadden ligt al
achter ons.
Deze week waren de slopers
druk bezig om de gebouwen
van de Doelenkazerne te slo
pen. Of het allemaal nog niet
genoeg is, verliezen we straks
bovendien nog het Legermu
seum, dat zolang onderdak
had in het aloude Pesthuys.
Langzaam maar zeker is Lei
den een stad geworden waar
pacifisten zich uitstekend
thuis zullen voelen.
L. GLIBBER.
