John Massis noemt zich keizer der krachtpatsers
Vlaming
gaat
met
tanden
heli
kopter
in
bedwang
houden
Televisie
heeft
gans
de
show
ineen
doen
stuiken'
ZATERDAG 14 APRIL 1979
EXTRA
PAGINA 21
OOSTAKKER - John Mas-
sis uit het Vlaamse Oos
takker is de man met de
sterkste tanden ter wereld.
Dat vermeldt het Guiness
recordboek en dat maakt
de Belgische krachtpatser
regelmatig duidelijk. Waar
de decadente westerse we
reld tobt met ruïneuze ge
bitten en steeds meer zijn
toevlucht moet nemen tot
al of niet klapperende pro
theses, gebruikt deze man
uit het land van Lambiek
zijn opvallende rij tanden
voor het optillen van, bij
voorbeeld, 233 kg aan ge
wichten - een absoluut re
cord der tandatleten. Of hij
trekt er een treinstel van
126 ton mee over de rails.
Of hij houdt er een vlieg
tuig mee in bedwang.
Om nog eens de superkracht van
zijn eetgerei en van zijn totale bo
dy te bewijzen houdt hij dezer
dagen in de Verenigde Staten in
het Olympisch Stadion van Los
Angeles een tweepersoonsheli
kopter in bedwang. Als een vlieg
aan een touwtje zal John Massis
de wentelwiek in de lucht tot een
machteloos vlieg-tuig degrade
ren. Een dusdanig riskante zaak
eigenlijk (voor de bemanning van
de helikopter dan), dat het uit
voeren van deze stunt in Europa
niet was toegestaan aan de Belg.
Zelfs niet in de staat New York.
Californië heeft er geen ernstige Alleseter
bezwaren tegen dat Massis even
tueel te veel kracht zet met zijn
tanden.
Voor de Belg zelf is het een experi
ment. Hij heeft nog nooit een
wentelwiek bedwongen. Maar hij
is tevoren zeker van het welsla
gen. „Dat kan en mag geen
probleem opleveren. Mijn tanden
en ik zelf kunnen dit karwei ge
makkelijk aan". De tandheel
kundige specialisten van de uni
versiteit van Leuven zullen het
met deze uitspraak eens kunnen
zijn. Zij bestuderen momenteel
het uitzonderlijke gebit van de
Vlaming en kwamen na een eer
ste inspectie in 's mans mond tot
de conclusie, dat ze nog nooit zo'n
fraai gevormd en stevig stel tan
den en kiezen hadden gezien.
Tweekamp
Het vijftien centimeter van de
grond tillen van 233 kg op de ge
denkwaardige 19e maart 1977 in
het Franse Evry is de meest vol
doening schenkende prestatie
van Massis geweest. Daar reken
de hij definitief af met de
sprookjes van landgenoot Joost
van Dendermonde, die de wereld
meende te moeten meedelen dat
hij en niemand anders eigenaar
van de sterkste tanden ter wereld
was. In een daverende tweekamp
in een tot de nok gevulde zaal zet
te John Massis de zaken even
recht. Toen Joost van Dender
monde 232 kg en 960 gram één
centimeter van de vloer had ge
tild. vond Massis het genoeg. Hij
bracht het gewicht op 233 kg en
trok dit zware vrachtje vijftien
centimeter omhoog. Van Den
dermonde klapte mentaal in el
kaar, verdween met stille trom uit
Evry en van de man is sindsdien
op het vlak der krachtpatserij
niets m
„Kijk", zegt Massis (geboortenaam
Wilfried Oscar Morbée), „treinen
en bussen voorttrekken, motors,
speedboten en vliegtuigen te
genhouden is natuurlijk specta
culairder voor het publiek. Daar
komen ze naar kijken. Maar die
233 kg, dat is helemaal voor mij.
De zaak is dat je je maat weet. Je
mag nooit te ver gaan. Als je uit
eindelijk weet watje kan is het te
laat. Als je tanden doorslaan is
het afgelopen. Mijn stelregel is
De Belg (1 meter 78, honderd kilo)
kijkt dan ook met een lichtelijk
bestraffende blik naar zijn Franse
collega Mangctout (mijnheer Al
leseter), die tijdens ons gesprek
in het gastvrije huis in Oostakker
wat om ons heen scharrelt. John
Massis helpt Mangetout enigs
zins met diens public relations.
„Daar heeft hij geen kaas van ge
geten. De meeste artiesten trou
wens kunnen hun eigen belangen
niet verdedigen. Zij zijn dan
overgeleverd aan die wel veel
geld vragende, maar vaak niets
kunnende publiciteitsagentjes.
Ik help deze man een beetje. Hij
verdient zijn centen door van al
les op te eten. Nou, die maakt het
niet lang. Ik sta al verbaasd dat hij
er nog is".
De heer Mangetout grinnikt een
beetje. Even later staan we in de
tuin met deze wonderlijke smik
kelaar. Tussen het verorberen
van een scheermesje en het op
peuzelen van een glas, waaruit hij
eerder water dronk om alles door
te spoelen, meldt hij ons dat de
kwaliteit van de Canadese fietsen
zo goed is. Het behappen van een
Frans sportfietsje gaat hem beter
af dan het kauwen op een dege
lijke Canadese velo. Het wordt
een kleine show in de tuin van
Massis ten gerieve van een filmer,
die een paar minuten komt op
nemen. Een show dan van Man
getout, die moeder Massis weet te
bewegen een bord uit de porse
leinkast te halen. Massis neemt
dat tussen zijn sterke tanden.
Mangetout hangt er aan en begint
tenslotte appetijtelijk aan het
bord te knabbelen.
Vervolgens duikt deze heer Allese
ter in een tas met gereedschap en
haalt er een waterpomptang uit.
Wat nu? Hij probeert allereerst
Massis te bewegen - als sterkste
man ter wereld - hem zo hard
mogelijk in de arm te knijpen met
die tang. Er staan al heel wat oude
sporen van dit soort geweld in het
vel van Mangetout getekend.
Massis weigert.
De Belgische krachtpatser mom
pelt: „Ik mag dan sterk zijn, maar
ik kan geen vlieg kwaad doen,
laat staan een mens". Moeder
Massis, die slechts even treurde
om het verlies van een etensbord,
Voor het tegenhouden
beaamt dat knikkend. Mangetout
doet nog een poging om mij dan
zover te krijgen om hem eens fiks
aan de arm te mishandelen (hij
wil zijn pijnbeheersing tonen),
maar ook ik houd niet van dit
soort pijnlijke grappen. Teleur
gesteld bergt hij de waterpomp
tang op en neemt nog een hap
glas. Massis: „Dit is eigenlijk te
gek. Die man leeft geen half jaar
meer als hij zo door gaat. Maar ja,
hij moet het zelf maar weten. In
Amerika is hij razend populair.
Hij wil nu een vliegtuig opeten.
Hij ljever dan ik".
Kunstvoorwerpen
Hercules - dat is zijn koosnaam -
John Massis is bepaald geen
domme krachtpatser. Hij is trots
op zijn lijf („Kijk eens, geen bui-
kie, zie je die atletische driehoek
van mijn borstkas?") maar even
zeer op zijn andere kwaliteiten en
bezigheden. De bewijzen draagt
hij aan. Nadat hij even een trofee
heeft laten zien met het opschrift
„aan de keizer der krachtpatsers
John Massis" (gekregen van zijn
leerling Vincent Romano) draagt
hij een ijzerplastiek aan. „Tja, ik
maak ook kunstvoorwerpen. De
ze is bestemd voor een invalide.
Die had ik aan hem beloofd".
De Belg, die uiteraard niet alleen
sterk is met zijn tanden, maar ook
met zijn armen, buigt de zware
ijzerbanden om tot artistieke za
ken. Tweemaal al heeft hij geëx
poseerd in een galerie, in Frank
rijk en België. Kunstredacteur
Willem Enzink van dagblad De
Stem uit Breda: „Massis' ijzers-
culptures doen me denken aan in
ijzer geschreven arabesken. Hij
heeft gevoel voor schoonheid van
ijzer en de buigingen daar-
De 39-jarige John Massis, die de
woonkamer van het ouderlijk
huis in Oostakker compleet in
beslag heeft genomen met al zijn
paperassen, brieven, foto's, plak
boeken, souvenirs, eretekens,
blijkt ook een fervente verzame
laar te zijn. „Ik bewaar alles wat
ik tegenkom". Dat bracht hem op
het idee om een boek te gaan ma
ken met adressen van verzame
laars, waar ook ter wereld. Het
gaat hem vooral om personen of
clubs, die iets - wat dan ook - ver
zamelen. Ze kunnen contact met
hem opnemen (zijn adres: Groen-
De film Superman is nu in. Het is
helemaal niks. Een opgeblazen
kikker. Ze hebben er een miljard
frank ingestopt. Belachelijk. Ik
ben de echte superman. Ik speel
de dat tien jaar geleden al in Italië
in het circus Moira Orfei. Ik houd
vier vliegtuigen tegen, één met
mijn tanden, twee met mijn ar
men en één met mijn middel.
Vliegtuigen met motoren van
2000 toeren. Ik doe dat in het
echt".
Grauwe brij
Uitstervend ras
Wat Massis dwars zit en ook zor
gen baart, is dat de echte show
gaat verdwijnen. Het ras van de
variété-artiesten sterft uit. De
Vlaming valt uit naar de tv: „De
televisie is de grootste boosdoe
ner. Die heeft gans de show ineen
doen stuiken. Een artiest, die ja
renlang getraind heeft voor zijn
nummer voert die één keer uit op
de tv en vliegt er dan uit. Zangers
worden aan de lopende band ver
sleten. Als het al echte zangers
zijn. Mensen als Willem Duys zijn
slechts profiteurs".
„Er moet een herwaardering ko
men van de visuele showwereld.
Neem nou die discobars van te
genwoordig. Er zijn geen orkes
ten meer, geen bands. De disc-
jockey komt met een stapeltje
platen onder zijn arm de studio
binnen en is dan de vedette of
tenminste meent dat te zijn. En
wat kan hij zelf? Niets. Alleen
maar lullen, versta-de? Bluf. Zij,
die jaren trainen, dat zijn de ve
detten. Niet een Travolta. Wat
kan die nou eigenlijk? De film
Grease. Een misbaksel. Veel din
gen gejat uit de West Side Story.
heel uur met van alles. Specta
culaire zaken. Nagels plooien
(spijkers buigen), ijzer buigen,
een motor of een formule V-wa
gen tegenhouden (ik heb zo'n
wagen gekocht voor mijn shows),
gewichten optillen met mijn tan
den".
De Vlaamse krachtpatser gooit
zijn kijk op de maatschappij van
tegenwoordig steeds door het ge
sprek heen. Zoals: „De fysische
capaciteiten van de mens in het
Westen verdwijnen. Begrijp me
goed: bij een getraind lichaam
hoort een gezonde kop. De jeugd
camoufleert dat met schreeuwen.
Houdt zich met onbenulligheden
bezig. Als je ze een duw geeft
vallen ze om. Ze grijpen naar
drugs om uit de verveling te ko-
Op de fiets
Zelf liet Johan Massis geen mi
nuut ongebruikt in zijn jeugd. Als
vijftienjarig joch trok hij op een
oud fietsje langs de Vlaamse ca
fe's achterop een valies met spij
kers en stukken ijzer. Hij liet fo
to's van zichzelf maken en noem
de zich de jongste ijzerkoning.
Tien franks kreeg hij voor zijn
eerste voorstellingen. In 1954 was
het bedrag van zijn verdiensten al
opgelopen tot 1000 franks per
dag. Af en toe werd hij buitenge-
gooid, omdat hij bijvoorbeeld de
stop uit de jukebox trok en de
aandacht vroeg. Het kunste-
verloochende zich niet.
„Jullie in Nederland relativeren
te veel. Jullie relativeren alles
stuk, weg. Zo hou je niks buiten
issigs over. Zo wordt alles een
grauwe, vale brij. Dan is er niets
meer aan het leven. Ik was laatst
in de buurt van Amsterdam voor
een show. De jongeren daar be
gonnen te blazen (te fluiten, HR).
Ik stopte en zei: wat kunnen jullie
zelf? Kom eens hier en til die ge
wichten op. Of buig dat ijzer eens
met je handen. Of trek die nagel,
die spijker, eens met je tanden uit
die balk. Dan zitten ze met hun
mond vol tanden. Stotteren wat.
Ze kunnen niks meer. Zitten
maar thuis niks te doen. Ze heb
ben stom vervelend werk. Ik zou
die gasten kunnen uitlachen om
hun werk aan de lopende band.
Frees draaien kan ik. Ik heb een
diploma als elektrotechnieker.
Maar zij, kunnen zij 233 kg optil
len? Als er een beatspektakel is
dan worden jullie bedonderd,
heb ik ze gezegd. Er is een groot
applaus voor lui die je voor de gek
staan te houden. Je klapt voor
muziekbandjes, niet voor arties
ten. Die lui staan alleen maar te
playbacken. Maar een eigen vo
lume hebben ze niet. Evenmin
dat orkest, dat je hoort van het
muziekbandje".
„Met de circussen is het al net zo.
Die zijn eigenlijk nu alleen nog
maar vodden en benen. Een fa
milie moet vijf nummers doen in
de voorstelling. Je ziet altijd de
zelfde gezichten. Weet je dat een
circus als Billy Smart, dat je met
Kerstmis altijd op tv ziet, hele
maal niet meer bestaat. Er wor
den artiesten voor één keer bij el
kaar gehaald. Zo gaat dat tegen
woordig. Gelukkig heb ik zelf
werk genoeg. Ik doe zo'n 150 op
tredens per jaar. Dan vul ik een
Vader en grootvader
konden ook al de merkwaardig
ste toeren uithalen met tanden en
armen. Zijn vader presteerde het
om veertien stoelen tegelijk met
zijn tanden op te tillen. Vader
Massis - nu een vriendelijke,
kleine aow'er - wilde onmiddel
lijk even uitleggen hoe hij dat in
het verre verleden fikste.
Statuettes
John Massis trainde en trainde.
Hij begon mensen op te tillen met
zijn tanden, spijkers uit balken te
rukken met zijn gebit. Hij be
landde in een Zweeds variétége
zelschap, dat soms 20 voorstel
lingen per dag gaf. Er gebeurde
daar van alles. De meeste aan
dacht trokken er natuurlijk de
„statuettes": stripteaseuses, die
wel volslagen bloot mochten zijn,
maar zich niet bewegen. Met fa
kirs, goochelaars, statuettes en
vuurvreters reisde Massis tot
diep in het noordpoolgebied,
waar men soms optrad voor 2000
Eskimo's, die van heinde en verre
naar de show kwamen kij
ken.
De Belg verhuisde na drie jaar
naar Italië. Naar het circus Moira
Orfei. De tijd van de gevechten
tegen motoren, auto's, vliegtui
gen enz. was aangebroken. In het
Franse circus Arnar werden de
prestaties weer opgevoerd. „Je
kan niet ineens 233 kg optillen of
vier vliegtuigen tegenhouden.
Daar groei je naar toe. Dat gaat
stap voor stap. Als je dan einde
lijk bekend bent, dan wil ieder
een wel van je profiteren. Daar
moetje voor oppassen. Zo heb ik
nu een rechtszaak lopen over een
advertentie van Campari in de
Panorama. Daar wordt geadver
teerd met een vent, die een loko-
motief vdorttrekt. Het is een re
gelrechte over-tekening van een
posefoto van mij, toen ik op 19
oktober 1976 een trein vooruit
trok in België. Een trein van 121
ton. Kijk en dat pik ik niet".
Over treinen gesproken: in
Stockholm sleurde Massis vorig
jaar een treinstel van zestig meter
lang drie meter van zijn plaats.
Allemaal met zijn tanden. Zijn
nieuwste stunt (na de bedwin
ging van de helikopter): „Ik hoop
nog eens een vliegtuig, een auto,
een motor en een speedboat te
gelijk tegen te houden. Dan ben
ik baas over alle vervoermidde
len die er zijn".
Met zijn tanden verdiende Massis een plaatsje in het Guiness recordboek.
