deTijd
HP
'Hoe een
erfenis
verloren
dreigt
te gaan'
EISEVIERS
tyn
DONDERDAG 29 MAART 1979
Op 26,27 en 28 april houdt de PvdA
in Amsterdam een partijcongres
met als meest in het oog sprin
gend punt de verkiezing van een
nieuwe voorzitter. Ien van den
Heuvel heeft zich ditmaal niet
herkiesbaar gesteld, zij staat
tweede op de PvdA-lijst voor de
komende Europese verkiezin
gen. De keus gaat tussen Wim
Meijer, oud-staatssecretaris van
CRM en thans kamerlid, Max
van den Berg, oud-wethouder
van Groningen, en Jaap van der
Doef, kamerlid en vice-voorzit-
ter van de partij.
Ook enkele andere bestuursposten
moeten worden opgevuld. Be
langrijkste hierbij is die van
buitenland-secretaris, een be
zoldigde full-time functie, een
luxe die van alle politieke par
tijen alleen de PvdA zichzelf - en
het buitenland - gunt.
Op de twee en een halve dag dat
het congres duurt wordt natuur
lijk niet alleen over personen
gestemd. Uitvoerig zal ook ge
debatteerd worden over de NA
VO en de toekomstige ontwikke
ling van onze economie. Ten
slotte zal de veelbesproken stra
tegie-nota van het partijbestuur
aan de orde komen en ongetwij
feld de van PvdA-congressen
bekende lange rij sprekers en
amendementen opleveren.
(Van onze parlementaire redactie)
DEN HAAG -Terwijl het verkiezen van een partijvoorzitter
bij de meeste politieke partijen een kwestie is die nauwe
lijks boven het belang van een hamerstuk uitstijgt, wordt
in de PvdA over deze zaak een strijd gevoerd met zo'n
inzet en zo'rt felheid dat het lijkt alsof het om het kiezen
van een nieuwe oppositieleider gaat. De twee kandidaten,
Wim Meijer en Max van den Berg, reizen voor een echte
campagne stad en land af met het doel op het april-con-
gres van de PvdA zoveel mogelijk stemmen te verwerven.
partijblad ,,Roos in de Vuist" wordt die strijd een
tikje rustiger - gevoerd door de kandidaten voor de ande
re bestuursposten.
Bij dit soort campagnes is het ge
bruikelijk dat de portretten van
de gegadigden worden ontdaan
van al te veel nuances, opdat de
tegenstelling zo duidelijk moge
lijk wordt. Zo kon het gebeuren
dat Meijer - oud-staatssecretaris
en tegenwoordig kamerlid - werd
gedoodverfd als „de man van het
Haagse circuit", terwijl Van den
Berg de laatste maanden door het
leven gaat als de „man van de ba
sis". PvdA-mensen die de strijd
van nabij meemaken vinden dat
de tegenstellingen worden over
dreven en dat beide kandidaten
minder ver van elkaar afstaan
dan men doet voorkomen.
Het is vooral voor Meijer uitkijken
geblazen dat hij niet al te zeer het
stempel van „Hagenaar opge
drukt krijgt. Aan de tegenstelling
Den Haag-basis gaat in de PvdA
een hele geschiedenis vooraf. De
PvdA is de enige grote partij die
in haar program verstrekkende
maatschappijhervormingen
voorstaat. Dat leverde al vaker
het dilemma op van de schone of
de vuile handen: ofwel de partij
staat als oppositie langs de kant
en roept hard tegen een niet-
linkse coalitie hoe het wel moet,
ofwel de PvdA stapt in een rege
ring, krijgt daar te maken met
aanmerkelijk minder linkse
partners en kan alleen via com
promissen de maatschappelijke
hervormingen met mondjesmaat
doorvoeren.
Partij van de Actie
In de tweede genoemde mogelijk
heid wordt in ieder geval wel een
deel van de idealert in beleid om
gezet. Maar in het verleden is
gebleken dat het allemaal te karig
werd bevonden door de „achter
ban", die in de jaren zestig en be
gin zeventig - ver van Den Haag -
de PvdA omdoopte tot Partij van
de Actie. Het idee van actiepartij
heeft men echter grotendeels
weer moeten laten varen, omdat
al snel bleek dat men niet tegelijk
schone èn vuile handen kan heb
ben.
Af en toe laat de discussie echter
zijn sporen achter. Het jneest re
cente en meest ingrijpende voor
beeld was wel de wijze waarop de
achterban van de PvdA - onder
leiding van „basist" Piet Reek-
man - in oktober 1977 de forma
tiepoging van Den Uyl liet stran
den omdat men vond dat de for
mateur teveel moest tegemoet
komen aan de verlangens van het
CDA. Die gang van zaken, die er
direct toe leidde dat de grootste
winnaar van de verkiezingen van
mei '77 (met tien zetels winst naar
53) en daarmee dus ook de groot
ste partij geen regeringsverant
woordelijkheid kon dragen, heb
ben veel kopstukken in de PvdA
aan het denken gezet. In de laat
ste dagen van het vorig jaar
publiceerde de Wiardi Beekman-
stichting (het weten schappelijk
bureau van de PvdA) het rapport
„Partij, parlement en activisme".
Vice-fractieleider Ed van Thijn -
één van de denkende kopstuk
ken - vatte in „Roos in de Vuist"
het rapport samen: „Het signa
leert terecht dat de PvdA zichzelf
bij haar ontwikkeling tot actie
partij dreigt te overeten, te weinig
selectief is geweest bij de onder
steuning van actiegroepen, de
banden met de traditionele orga
nisaties wat heeft laten liggen en
onvoldoende is toegekomen aan
het mobiliseren van ongeorgani
seerden".
In deze strijd dreigt Meijer wegge
drukt te worden door het - door
zo velen in de PvdA versmade -
„parlementarisme". Op vergade
ringen en in interviews heeft
Meijer zich hevig tegen dat beeld
verzet. In een vraaggesprek met
Het Vrije Volk zei de oud-staats
secretaris onder andere: „Na
tuurlijk ben ik blij met het karak
ter, de richting waarin de PvdA
zich de laatste tien jaar heeft ont
wikkeld. Maar het komt er nu op
aan de invloed van de leden en de
afdelingen op de politieke koers
te versterken Dat betekent
dat ook de kamerfractie dienst
baar is aan dat grotere geheel".
Hij pleit in het interview voor het
opvoeren van het aantal congres
sen en voor grote onafhankelijk
heid tussen fractie en be
stuur.
Discussie
In een interview met de Haagse
Post licht Meijer toe op welke
punten hij niet zo blij is geweest
met de ontwikkelingen binnen
de partij: „Er moet dus, voordat
een besluit wordt genomen, eerst
een gedegen discussie komen en
studie ook. Dan krijgen de leden
in de afdelingen de kans om hun
oordeel en opinie te geven, dan
neemt het congres besluiten.
Maar dat moet in duidelijke en
goed gedisciplineerde procedu
res gebeuren en niet op een wijze
waarbij je als het ware de discus
sie voortdurend herhaalt en her
opent. Je moet niet de illusie
hebben dat naarmate de mensen
langer met elkaar praten, de op
lossingen ook beter worden".
Op het terrein van de interne orga
nisatie zijn de verschillen tussen
Meijer en Van den Berg eigenlijk
niet zo groot. Ook de Groningse
oud-wethouder pleit voor een
grondige discussie in de afdelin
gen die aan congressen vooraf
moet gaan. Hij verwijt Meijer
voorstander te zijn van een "en
quête-besluitvorming". Van den
Berg wil het aantal te behandelen
onderwerpen terugbrengen tot
de hoofdpunten. Naar aanleiding
van die discussie moeten begin
sel- en verkiezingsprogram wor
den opgesteld, die op hun beurt
gaan gelden als leidraad voor
fractie en - ooit weer eens - be
windslieden.
Grote schoonmaak
Ook het kamerlid Jaap van der
Doef - al zes jaar lang ondervoor
zitter - ziet de organisatie niet
snel ondersteboven gehaald door
de nieuwe voorzitter. Hij heeft
driemaal de voorzittersverkie
zingen meegemaakt en telkens
begon men vol goede moed met
de grote schoonmaak. „Er blijft
altijd onvrede. Ideaal wordt het
nooit", zegt hij.
Met het oog op de kamerverkiezin
gen van (uiterlijk) 1981 zal het
nieuwe bestuur zich ook moeten
gaan bezighouden met de strate
gie van de partij. Beide kandida
ten sluiten een coalitie met het
CDA niet helemaal uit, maar zij
kunnen niet genoeg beklemto
nen dat tot zo'n samengaan
slechts in het uiterste geval moet
worden besloten. Meijer vindt
dat coalitievorming met het CDA
alleen kan op basis van een
meerderheidsstrategie. Ook Van
den Berg stelt de - zoals hij het
noemt - „getalseis". In zijn bena
dering komt dat neer op een zo
danige samenstelling van het ka-
iBinet dat links, als het op stem
men aankomt, de meerderheid
heeft.
Maar belangrijker vindt Van den
Berg het dat de PvdA vooraf een
minimumprogram opstelt waar
aan door de toekomstige partner
niet kan worden getornd. In dit
program moeten harde eisen ten
aanzien van onder andere kern
bewapening en kernenergie
worden opgenomen. Als deze za
ken voor het CDA onaanvaard
baar zijn moet de PvdA niet aan
zo'n samenwerking beginnen
vindt hij, ook al zou de porte
feuilleverdeling 15-1 zijn.
De laatste tijd is Van den Berg een
beetje aan het terugkomen op
zijn stokpaard: het minimum-
programma. Hij zit nu net als
Meijer meer op de lijn van de
meerderheidsstrategie. Deze
koersverlegging levert hém van
de Meijer-vleugel het verwijt van
opportunisme op; Van den Berg
zou te snel ideeën van Meijer
overnemen.
Internationaal
secretaris
Hoewel de functies van de partijse
cretaris en internationaal secre
taris wat minder politiek geladen
zijn dan de voorzitterskwestie
kan ook hier het dilemma van
schone handen, vuile handen
een rol spelen.
De post van internationaal secreta
ris heeft de PvdA in de afgelopen
twee jaar flink wat schrammen
bezorgd. Op het najaarscongres
van 1977 joeg de zaal in een drift
bui Harry van den Bergh van die
stoel af. Hij was zich - aldus een
meerderheid van het congres - te
buiten gegaan aan „vliegtuigdi-
plomatie", wat wil zeggen dat hij
per jet meer in het buitenland
was dan op het partijbureau.
De afstraffing hield in dat Wim
Boogaard werd gekozen, een
aardige bescheiden tegenkandi
daat, die in een interview na zijn
verkiezing verkondigde dat hij
het buitenlandbeleid van de par
tij vooral in handen wilde leggen
van de basis. Dat werd, zoals er
varen rotten in het vak toen al
voorspelden, geen succes. Boog
aard, die bovendien op part-time
basis zijn functie nioest bekle
den, stapte tussentijds op toen de
problemen hem boven het hoofd
groeiden.
De tegenstelling tussen van den
Bergh en Boogaard komt op het
naderende congres enigszins te
rug in de keus tussen de kandida
ten Maarten van Traa en Sonja
van der Gaast. Derde kandidaat is
buitenlandspecialist Relus ter
Beek van de fractie, die de voor
ganger van Van den Bergh was en
dus wel weet wat er in de winkel
omgaat
Motief
Ter Beek geeft ronduit toe dat hij
niet staat te springen om op zijn
oude post terug te keren. Zijn
motief om zich toch beschikbaar
te stellen is voornamelijk dat - in
zijn eigen woorden - „Sonja niet
kan". „Als zij het wordt is dat een
slechte zaak", meent Ter Beek. In
Den Haag wordt Sonja van der
Gaast gezien als een chaotische
kandidate die niet het praktisch
handelen, dat het internationaal
secretariaat met zich meebrengt,
zal kunnen opbrengen. Haar
idealen zullen haar in de weg
staan, zo meent men.
Van Traa maakt een veel prakti
scher, afstandelijker indruk. Dat
neemt niet weg dat hij het bui
tenlandbeleid op poten wil zetten
na discussie met - luisteren naar-
de basis. „Ik ben verstandig
links", zei hij in een HP-inter-
view, waarin hij ook voorspelt dat
het netto-resultaat van zijn beleid
groter zal zijn dan dat van Sonja
van der Gaast. „Slechter dan dat
het nu is", kan volgens Van Traa
niet, want, „d'r is nu niks en nie
mand bekommert zich daar-
Het congres moet zijn keus maken.
Het gaat in de eerste plaats om
personen en hun persoonlijke
aantrekkingskracht voor de par
tijleden. Daarnaast speelt - de
PvdA zou de PvdA niet zijn als
het anders was - de richtingen
strijd een rol. Wint het „basisme"
met bijvoorbeeld de combinatie
Van den Berg-Sonja van der
Gaast, of zegeviert de praktische
parlementaire lijn met Meijer en
Ter Beek? Tijdens de kabinets
formatie leek de invloed van de
basis in de PvdA, tot wanhoop
van Den Uyl, zeer groot. Nu zal
blijken of de partij meer oog voor
de werkelijkheid heeft gekregen
en bereid is de zakelijk politieke
lijn wat meer vrijheid van han
delen te geven.
Meningen op deze
pagina zijn voor
rekening van de
auteurs.
Door drs. Rinse Zijlstra, lid ARP
Mijn partij viert feest. Honderd jaar rijke historie; mar
kante persoonlijkheden; een relatief grote en belang
rijke bijdrage aan de meningsvorming in het parle
ment en daarbuiten, ziedaar een verleden om terecht
trots op te zijn.
Niettemin is de vreugde vermengd met droefenis. Immers de pe
riode wordt onherroepelijk afgesloten. In het najaar van 1980 is
de partij versmolten met de KVP en de CHU tot het CDA.
Zeer velen uit de AR zullen deze dag met vreugde begroeten. Een
lang gekoesterd ideaal gaat in vervulling. De drie belangrijkste
christelijke politieke partijen hebben dan bewezen elkaar op
grondslag, programma en uitvoering hiervan te kunnen vinden.
Tekenen van saamhorigheid werden opgericht. Scheidslijnen
vervielen. Een nieuw elan maakte zich van honderdduizenden
meester.
Verkiezingen werden gewonnen. Er kwam een kabinet tot stand
waarin de christen-democratische stroming ongekend sterk ver
tegenwoordigd was.
Een omstreden coalitie, geen sterke parlementaire basis, toegege
ven, maar welk een kansen om te bewijzen wat in een nationaal
en internationaal moeilijke periode opgebracht kon worden.
En dan nu de beschamende afbraak, de vermorsing van idealen, de
demotivatie van tienduizenden die zich bij verkiezingen enthou
siast hebben ingezet.
Verbijstering over de kamikaze van bijvoorbeeld Jan van Houwe-
lingen en de deloyaliteit ten opzichte van het kabinet.
Het lijkt alsof een deel van mijn partij vooruitziet in wrok en zich
onmachtig voelt om al die verworvenheden en talenten - in de
honderd jaar zo ruim gebruikt en geëtaleerd - in de nieuwe poli
tieke partij tot gelding te brengen.
Ik heb reeds vaker betoogd, het CDA is reeds jaren een realiteit.
Daar kunnen inhoudelijke bezwaren of partijorganisatorische
remmingen niets meer aan af of toe doen. Het verschuiven van de
officiële ingangsdatum of een commissie die zich over de inhou
delijke kant van de huidige CDA-politiek gaat buiten, verande
ren aan dit feit niets meer.
Wat nog wel kan veranderen, is de betekenis en het gewicht van de
politieke rol die de christen-democratische beweging in het Ne
derlandse toekomstige bestel zal spelen.
En deze verandering heeft zich, niet in de laatste plaats door het
optreden van en het met elkaar omgaan binnen het CDA, reeds
volop ingezet.
Uittocht
De uittocht is al begonnen voordat de blijde intocht haar formele
bekroning vond. De uitslagen van alle onderzoekingen van de
laatste maanden bevestigen dit. De uitkomst van het beraad over
inhoudelijke politieke zaken van de commissie onder leiding van
prof. Steenkamp is voorspelbaar. Immers het verkiezingspro
gramma van het CDA - Niet bij brood alleen - behoeft echt niet
door deze commissie te worden herschreven.
De kritiek die uit eigen kring dan ook wordt vernomen, kan ook
door de commissie niet anders geformuleerd worden dan in de
vorm van een aansporing aan het kabinet het beter te gaan
doen.
Het politieke effect van deze kritiek is en zal in toenemende mate
worden, dat het toch al tanende gezag van dit kabinet verder
wordt aangetast en een kabinetscrisis wordt steeds dreigender,
met verkiezingen die naar mijn oordeel een voor het CDA desa
streuze uitslag te zien zullen geven.
Het is dan goed te beseffen dat voor een dergelijke gang van zaken
niemand anders verantwoordelijk kan worden gesteld dan die
leden van de CDA-fractie die het politieke inzicht, wijsheid, ge
duld en moed niet hebben kunnen opbrengen om deze vier jaar te
gebruiken het samen eens te blijven om aldus te bouwen aan een
héchte en.sterke christen-democratische politieke stroming.
Het „point of no return" is dichtbij. De discussies over de grondslag
en de binding hieraan - die over de vraag wat het CDA inhoude
lijk moet voorstellen - zijn, ik heb dat intensief meegemaakt,
breedvoerig en diepgaand geweest.
Wanneer deze discussies niet hun afronding vinden in een loyale
eensgezindheid binnen de fractie en onderling en tegenover het
kabinet, dan zullen de volgende verkiezingen, ondanks het be
staan van een CDA, de definitieve contouren te zien geven van
een programmatische partijstructuur. De honderdjarige ARP is
dan in onvrede ontslapen. Voor haar rijke erfenis zal in deze
partijstructuur dan helaas geen belangstelling meer bestaan.
De Tijd van deze week gaat in op de
al vaak gestelde vraag: "Willen
werklozen eigenlijk wel wer
ken?" Officieel staan er op het
ogenblik 211.000 werklozen ge
registreerd en wachten 60.000 ar
beidsplaatsen op de juiste man.
Werkgevers die om personeel zit
ten te springen, maar overal bot
vangen, zijn de wanhoop nabij.
Volgens hen moeten de sociale
uitkeringen omlaag, die zijn de
grote boosdoeners.
Maar uit een recent onderzoek van
het Instituut voor Sociaal Weten
schappelijk Onderzoek uit Til
burg bij 361 bedrijven bleek dat
juist ondernemingen met onver
vulbare vacatures nogal hoge ei
sen stellen aan sollicitanten: jon
geren en oudere werklozen,
waarvan het aanbod groot is,
vallen bij deze bedrijven uit de
boot. Er spelen trouwens veel
meer factoren een rol.
Dr. A, B. Vaandrager van het minis
terie van sociale zaken vindt dat
er op dit gebied veel wordt over
dreven, zowel door- werkgevers
als door werknemers. "Het is
waar dat werkgevers vaak erg
kieskeurig zijn bij het aantrekken
van personeel. Anderzijds zijn de
Nederlandse werknemers veel
minder mobiel dan hun collega's
in de omringende landen".
Uitvoerige aandacht ook voor (ex)-
psychiater Jan Foudraine (59),
die zoveel succes oogstte met het
boek "Wie is van hout".
Na die bestseller, die hem ook een
hoop narigheid bezorgde, zwierf
hij van baan naar baan en van
huis naar huis. Tenslotte beland
de Foudraine bij een "verlichte
meester" in Poona, India. Daar
schijnt hij nu rust te hebben ge
vonden. Hij heeft inmiddels
nieuwe kledij (een oranje ge
waad) en een nieuwe naam:
Swami Deva Amrito. Er is ook
een nieuw boek van hem uit:
"Oorspronkelijk gezicht - een
gang naar huis". De Tijd publi
ceert er een beklemmend hoofd
stuk uit. Het blad is niet erg opti
mistisch over Foudraines toe
komst. Maar het schrijft ook: "De
door Wie is van Hout gekwetste
psychiaters zullen ongetwijfeld
met terugwerkende kracht kun
nen gnuiven over hun vroegere
collega die het nu kennelijk in
zijn bol is geslagen. Maar het zou
een grote vergissing van hen zijn
te menen dat hiermee alsnog de
ideeën van Jan Foudraine over de
psychiatrie van tafel zijn. Al zou
den ze dat wel willen".
De Haagse Post komt een beetje
laat met "De voorlaatste verjaar
dag van de ARP: honderd jaar
angst voor de roomsen". Ben van
Kaam schetst hoe de strijdlustige
partij van Abraham Kuyper ^en
slotte "zachtjes jankend in het
grauwe politieke midden ten on
der gaat".
Lieve Joris bericht uit Napels, "het
Calcutta van Europa", over het
geheimzinnige virus dat al aan 70
zuigelingen het leven heeft ge
kost. Een arts zegt "Zuigelingen
hebben hier zo weinig weerstand
tegen bacteriën omdat - en dat is
nog maar één oorzaak - de kwali
teit van het eten slecht is.
Vroeger gaven moeders hun kinde
ren borstvoeding. Dat maakte de
baby's immuun voor allerlei ziek
tesMaar veel moeders heb
ben helemaal geen melk omdat ze
zelf geen vlees en melk binnen
krijgen".
Verder in HP: een zeer kritische
blik op het Duitse popfenomeen
Nina Hagen, "De avances van het
CNV jegens de FNV", het ruige
leven van een Amerikaanse vak
bondsleider en Ischa Meyers kijk
op het Eroscentrum in Rotter
dam.
MAGAZINE
Elsevier besteedt veel aandacht aan
het akkoord tussen Egypte en Is
raël: "de broze vrede". Wat in het
verdrag tussen Begin en Sadat
ontbreekt, aldus EM, is de broe
derschap, de cordiale samenwer
king. Verder interviews met drie
onheilsprofeten: Assad, Hoes
sein, Arafat.
Met de moord op de Britse ambas
sadeur, sir Richard Sykes, is de
IRA het continentale offensief
begonnen, aldus EM. Niet toe
vallig in Nederland. Bij het ver
dere geweld in Europa kan Ne
derland als een ideale basis wor
den beschouwd. De naïef-roman-
tische solidariteit, zeker niet van
modieuze smetten vrij, met de
Ierse terroristen, wordt beleden
in allerlei links-extremistische
groepen.
De sympathie is wereldwijd en
geldt de acties van het Japanse
Rode Leger, RAF, PLO enz. Al
die organisaties kunnen in be
paalde' Nederlandse kringen
minstens op goodwill rekenen en
eventueel op hulp en onderdak".
Voorts in Elsevier "D'66 wil vrijge
zel blijven, ondanks alle vrijages,
"Alleen de bouw van gastankers
kan Verolme nog redden", por
tretvan J. M. Lücker, de met pen
sioen gaande oude-hoofdredac-
teur van de Volkskrant.
hervormd
nederlamd
Hervormd Nederland sprak uitge
breid met oppositieleider Den
Uyl over voornamelijk de wa
penwedloop ("Hoe maak je aan
waanzin een eind, dat is de kern
vraag") en de NAVO ("Als de
neutronenbom wordt ingevoerd,
zal een apart congres worden bij
eengeroepen"). Er komen ook
andere dingen ter tafel. Zo zegt
hij voor de komende regeerpe
riode wel weer beschikbaar te
zijn als minister-president, maar
"er niet van wakker te liggen als
ik nooit meer premier zal zijn".
Van de huidige regeringsploeg zegt
hij: "Ach, lang niet alles is slecht^
voor een De Ruiter, een Ginjaar
kun je best waardering opbren
gen".
In Hervormd Nederland ook een
uitvoerige reportage over reli
gieuze perikelen in het Noord
hollandse Andijk. Daar zijn énige
tientallen leden van de gerefor
meerde kerk overgegaan naar de
baptistengemeente in Enkhui
zen. Het gevolg was dat gezinnen
en families uit elkaar werden ge
rukt.
VRIJ NEDERLAND
Met het artikel "Winst hier - is werk
in Amerika", poogt Vrij Neder
land het falen van minister An-
driessen van financiën aan te to
nen. "Hij heeft altijd ongeschokt
geloofd in de stelling dat meer
winst tot meer investeringen
leidt. Dat is ook wel zo, alleen zijn
vrienden in de big business laten
hem nu in de steek meer winst in
Nederland leidt tot meer investe
ringen in het buitenland". En het
blad wijst vervolgens op activi
teiten van V D, Ahold, Elsevier
en Unilever in Amerika.
Twee volle pagina's heeft Frans
Peeters nodig om de politieke
roerselen in België bloot te lig
gen: "Hoe koning Boudewijn zijn
land verloste van Leo Tinde-
VN tekent het portret van Durk van
der Mei, staatssecretaris voor Eu
ropese zaken, "de zwijgzaamste
bewindsman van het kabinet-
Van Agt". Een ambtenaar over
hem: "Het is niet zo dat hij niet
werkt. Hij laat zich uitvoerig brie
fen. Hij stelt de goede vragen. Hij
wordt volstrekt bediend. Maar als
het er op aan komt, houdt hij zijn
mond, dan durft hij niets te zeg
gen". Zelf zegt Van der Mei: "Het
is moeilijk jezelf een rapportcijfer
te geven".
In VN verder nog: "De lege Neder
landse BV van meester-afperser
Eschel Rhoodie", "Het bestsel
ler-syndroom van de Amerikaan
se boeken-industrie" en de strijd
om de vormgeving van de VARA-
haan. Het kleurkatern is geheel
gewijd aan schrijvers en pas ver
schenen boeken.
RUUD PAAUW
