„Geen Palestijnse staat
Onderzoek naar pinda-fraude door familie Carter
De kwestie van
de autonomie
Gematigd
Palestijns
Nieuw kabinet in
Italië ten dode
opgeschreven
Begin in regeringsverklaring:
„Hoge Zuidafrikaanse
politicus vermoord
'n Ei hoort erbij
WOENSDAG 21 MAART 1979
BUITENLAND
PAGINA 9
(Van onze correspondent)
WASHINGTON - De Ame
rikaanse minister van jus
titie Griffin Bell heeft een
speciale raadgever be
noemd om het onderzoek
te leiden naar de transac
ties en leningen tussen
president Carters aardno-
tenbedrijf in Plains (Geor
gia) en de nationale bank
van Georgia.
Een onderzoek waarmee de FBI al
geruime tijd bezig is, lijkt zich te
richten op twee voorname pun
ten: had het Carter-bedrijf altijd
voldoende onderpand (aan pin
da's) beschikbaar voor de bijna
zeven miljoen dollar aan lenin
gen, en is een deel van het voor
bedrijfsdoeleinden geleende geld
terecht gekomen in de verkie-
zingskas van president Jimmy
Carter.
De speciale jgever, die aanmerke
lijk minder bevoegdheden heeft
en veel minder onaantastbaar is
dan een „speciale aanklager" zo
als die in het Watergate-onder-
zoek heeft gefungeerd, is de 46-
jarige jurist Paul J. Curran uit
New York, een Republikein. Van
1973 tot eind 1975 was Curran
hoofd van de justitiële macht in
het zuidelijke district van New
York. Hij heeft zich inmiddels te
vreden betoond over de be
voegdheden die hem zijn toebe
deeld, al valt hem formeel niet het
gezag toe te bepalen wie er wel en
wie niet zal worden vervolgd,
aangezien dit voorbehouden
blijft aan het ministerie van justi
tie.
Volgens Curran bestaat er een
aanmerkelijk verschil tussen het
republikeinse Watergate van des
tijds, met Nixon als ongrijpbare
hoofdfiguur en de mogelijke
frauduleuze praktijken van een
of beide broers Carter in Plains.
„Dit is", zei Curran, „een tamelijk
beperkt onderzoek, terwijl dat
van Watergate veel groter en
veelomvattender was". Hij zal
aan het werk gaan met twee of
drie juristen die niet behoren tot
de staf van het ministerie van jus
titie en wil een beroep doen op de
opsporingsmogelijkheden die dit
departement heeft te bieden, de
FBI inbegrepen. Reeds gister
middag heeft hij zijn eerste ge
sprek gevoerd met FBI-directeur
William Webster.
President Carter, die volgens mi
nister Bell niet tevoren over z(jn
beslissing was geraadpleegd en
pas maandagavond op de hoogte
werd gebracht via Witte Huis
woordvoerder Jody Powell, ver
welkomt de aanwijzing van een
speciale raadgever. „Wij hopen
dat dit opnieuw zal verzekeren
dat de kwestie onpartijdig en zo
snel mogelijk zal worden afge
handeld", aldus Powell. Bell. on
der zware druk van Republikoin-
Billy Carter
se zijde om een speciale aankla
ger te benoemen, ging niet zo ver
als Carters opponenten hadden
gewild. Maar hij zei, dat zijn
maatregel was genomen „om het
belang van de toepassing van het
recht, en de openbare mening om
trent de eerlijkheid en onpartij
digheid van het recht doen".
Al deze verzekeringen ten spijt pro
testeerden de Republikeinen
onmiddellijk en luidkeels tegen
het feit dat Bell niet verder wil
gaan dan een „speciale raadge
ver". De Republikeinse leider in
de Senaat, Howard Baker, be
stempelde het als „een ernstige
vergissing", omdat het zou neer
komen op „meten met twee ma
ten" en de „geloofwaardigheid"
van het onderzoek zou aantasten.
Baker wil alsnog vragen om de
benoeming van een speciale aan
klager (wat de minderheidspartij
mag doen) en de minister van jus
titie mag het dan zonder opgaaf
van redenen weigeren.
Andere zegslieden, die geen bron
nen wilden noemen, verklaarden
dat het gaat om „een zeer ernstige
situatie" en dat „het erop lijkt dat
van misdrijf sprake is in kringen,
die reiken tot de president of zijn
naaste medewerkers".
Van democratische kant zei Ed
ward Kennedy, dat hij Peil
steunde. „De bijzondere omstan
digheden in deze zaak kunnen
gemakkelijk grondgeven aan
wantrouwen. De benoeming be
hoort bij het publiek elke zorg
weg te nemen over de grondig
heid en de objectiviteit waarmee
het onderzoek«wordt verricht".
Voor Carter kan de kwestie uiterst
onaangename politiekeen per
soonlijke complicaties meebren
gen, zelfs al blijkt dat hij per
soonlijk buiten schot blijft. Want
in de afgelopen weken zijn zeer
verbazingwekkende bijzonder
heden aan het licht gekomen over
het beheer van de leningen zowel
bij de nationale bank van Geor
gia, waar voormalig directeur van
de begroting Bert Lance toen
president was, als in het bedrijf
van de broers Carter, waarover
Billy Carter een ruimhartig be
heer voerde. Zowel bij de bank
als bij het pindaschil- en opslag-
bedrijf in Plains werd met een
dubbele boekhouding gewerkt.
Cheques voor terugbetalingen
werden door de bank niet steeds
onmiddellijk verzilverd en zo
doende konden de Carters be
schikken over veel meer geld op
hun rekeping dan in overeen
stemming was met de feiten. Bo
vendien zou de bank diverse
malen hebben toegestaan dat de
Carter-rekening tot een half mil
joen dollar in het rood stond.
Naar het financiële handelen van
Bert Lance is al zeer lang in At
lanta (de hoofdstad van de staat
Georgia) een onderzoek gaande.
De man werd na zeer lang aarze
len van Carter tot vertrek uit het
kabinet gedwongen, vanwege
een op zijn zachtst gezegd on
zorgvuldig beheer van een aantal
persoonlijke leningen. Het minis
terie van justitie zou inmiddels
hebben beslist dat Lance in staat
van beschuldiging moet worden
gesteld. In die zin zal advies wor
den uitgebracht aan de zoge
naamde „Grand Jury", die in de
Amerikaanse rechtspraak uit
maakt of er grond bestaat voor
verdere vervolging.
Diverse betrokkenen bij de zaken
Charles Kirbo
die Billy Carter (die thans een
kuur tegen alcoholmisbruik on
dergaat in een marine-inrichting)
hebben geschilderd hoe hij bij
tijden veel minder aardnoten in
huis had dan als onderpand voor
de lening te allen tijde aanwezig
moest zijn.
President Carter heeft zijn 62 pro
cent aandelen in het bedrijf on
dergebracht m een fonds waar
over zijn oude vertrouweling en
jurist te Atlanta, Charles Kirbo,
zonder presidentiële inmenging
het uitsluitende beheer voert.
Minister van justitie Griffin Bell
is een voormalige partner van
Kirbo, evenals op verdere afstand
de tweede man op het ministerie,
Benjamin Civiletti. Dit schept
omstandigheden waarin Bell
vrijwel geen andere keus had dan
een „speciale onderzoeker" te
benoemen, die er niet van kon
worden verdacht nauwe banden
met „de mafia uit Georgia" te on
derhouden.
Voor Carter, die onlangs de organi
satie op poten heeft laten zetten
die zijn herverkiezing moet voor
bereiden, betekent dit een ernsti
ge politieke terugslag. Want ge
geven de nogal rechtstreekse
trant waarin Amerikanen over
deze zaken denken, behoeft hij
zich niet langer te vertonen met
het onbevlekt blazoen waarop hij
bij zijn intrede te Washington zo
prat ging. In de familie Carter is
een geraamte ratelend uit de kast
gevallen. De vraag is nu wie het
daar had verborgen: mede-aan
deelhoudermoeder Lillian, broer
Billy, of president Jimmy, of al
lemaal en in vereniging.
Het antwoord op die vragen zal snel
moeten komen om Jimmy met
enige kans op succes opnieuw de
verkiezingsstrijd in te sturen. De
Republikeinen ruiken bloed en
zullen genadeloos blijven pogen
zich via zo'n eenvoudige wortel-
vrucht als de pinda van hun eigen
Watergate-imago te ontdoen.
BEIROET (UPI) - Van gema
tigde Palestijnse zijde in Bei
roet is gisteren verklaard, dat
de Palestijnse bevrijdingsor
ganisatie (PLO) haar sterk
afwijzende houding tegen
over het huidige vredesstre-
ven in het Midden-Oosten zal
herzien, als dit streven wer
kelijk leidt tot Palestijns zelf
bestuur in het bezette deel
van Jordanië, met inbegrip
van Oost-Jeruzalem, en de
Strook van Gaza.
Deze verklaring, afkomstig van
een vooraanstaande PLO-lei-
der die niet met name wilde
worden genoemd, schijnt er
op te duiden dat enkele gema
tigde figuren in de PLO een
afwachtende houding aan
nemen tegenover de voorge
stelde plannen voor het ver
lenen van autonomie aan de
Palestijnen in de bezette ge
bieden. Volgens de zegsman
zou voor een wijziging van het
standpunt van de Palestijnse
verzetsbeweging wel aan eni
ge voorwaarden moeten wor
den voldaan. Zo zou er een
duidelijke verklaring moeten
komen over het recht van
zelfbeschikking overeen
komstig het handvest van de
Verenigde Naties. Voorts zou
de Amerikaanse regering de
PLO officieel moeten erken
nen, waarna er een dialoog
tussen de twee zou moeten
beginnen. Tenslotte zou er
onder auspiciën van de Ver
enigde Naties vredesoverleg
moeten komen waaraan alle
Arabische en internationale
partijen die bij het Arabisch-
Israëlische conflict betrok
ken zyn, zouden moeten
deelnemen. Daarbij zou de
PLO optreden als de enige
wettige vertegenwoordiging
van de Palestijnen, zoals des
tijds op de Arabische topcon
ferentie in Rabat is vastge
steld.
Uit deze proefballon blijkt dat
gematigden in de PLO even
als Syrië en Jordanië graag
zouden zien dat de onderhan
delingen over een regeling
van het conflict in het Mid
den-Oosten binnen de VN
worden gevoerd. PLO-leider
Jasser Arafat verklaarde het
afgelopen weekeinde in een
vraaggesprek met het Liba
nese blad 'An Nahar' trou
wens ook dat hij openstaat
voor "alles wat via de VN
komt".
Intussen hebben radicalen bin
nen de PLO, zoals het "volks
front voor de bevrijding van
Palestina" (PFLP) van Geor
ge Habasjer geen geheim van
gemaakt dat zij bezwaar heb
ben tegen de opstelling van El
Fatach van Arafat, de grootste
groepering binnen de PLO.
Onlangs verklaarde Habasj in
een rede dat "de Palestijnse
revolutie het bezit is van ons
allen en niet van een enkele
groep".
(Van onze correspondent)
JERUZALEM - Premier Begin van Israël heeft in een rege
ringsverklaring in de Knesset - die gisteren beraadslaag
de over het vredesverdrag met Egypte - gezegd dat Israël
nimmer in zal stemmen met een Palestijnse staat, nimmer
terug zal keren tot de grenzen van 1967, en dat een ver
enigd Jeruzalem de hoofdstad van Israël is en zal blij
ven.
Hij antwoordde daarmee de Egyp
tische premier Chalil, die giste
ren verklaarde dat Israël zich als
uitvloeisel van het vredesverdrag
terug moet trekken uit alle bezet
te gebieden, in moet stemmen
met een Palestijnse staat en Ara
bisch Oost-Jeruzalem moet ont
ruimen. Volgens Chalil hebben
de uitspraken van Begin in de
Knesset de atmosfeer rondom de
tekening van het vredesverdrag,
aanstaande maandag in Washing
ton, verslechterd.
Het is nog touwtrekken om de laat
ste puntjes op de i van het vre
desverdrag. De Israëlische minis
ter van defensie, Weizman, keer
de maandag uit Washington te
rug, waar hij met zyn Amerikaan
se en Egyptische ambtgenoten
had gesproken. Wapens krijgt Is
raël in overvloed, onder meer het
F-16 gevechtsvliegtuig, dat nu
eerder geleverd zal worden van
wege de annulering van Iraanse
bestellingen. Maar over de vraag
wie het allemaal betalen moet is
nog geen overeenstemming be
reikt.
Ook het vervroegde vertrek van
minister van buitenlandse zaken
Dqjan naar Washington, wijst
op enige moeilijkheden in de
Amerikaans-Israëlische over
eenkomst, die het vredesverdrag
moet ondersteunen. Die over
eenkomst bestaat uit drie ele
menten: politieke steun, econo
mische steun en wapens.
Opvallend zwijgzaam is iedereen
over de politieke steun en daar
over schijnen zich juist de groot
ste moeilijkheden voor te doen,
reden voor D^jan om zijn reis
naar Washington te vervroegen.
Bij de sluiting van het interim-
verdrag met Egypte in 1975 werd
ook een geheim politiek akkoord
gesloten tussen Israël en Ameri
ka, en daarin stond onder meer
dat Amerika de Palestijnse be
vrijdingsbeweging PLO buiten
het onderhandelingsproces zou
houden, zolang deze organisatie
het bestaansrecht van Israël niet
heeft erkend. Dat is een buiten
gewoon waardevolle garantie
gebleken, waar Israël Henry Kis
singer (minister van buitenland
se zaken onder Nixon) nog zeer
dankbaar voor is, maar die over
eenkomst loopt af tegelijk met de
interim-overeenkomst, zodat Is
raël nu een gelijksoortige garan
tie voor de toekomst wil heb
ben.
Op het Egyptisch-Israëlische vlak
is ook nog niet alles geregeld.
Weizman en zijn Egyptische col
lega Ali hebben in Washington
toch nog ruzie gemaakt over de
olie. Israël wil de olievelden in de
Sinaï over negen maanden aan
het einde van de eerste terug
trekkingsfase ontruimen, Egypte
wil ze over twee maanden al heb
ben en eist in elk geval dat Israël
ophoudt olie te pompen direct na
het tekenen van de overeen
komst. Dit meningsverschil, zo
wordt ons plechtig verzekerd, zal
de ondertekening van het ver
drag niet ophouden. Weizman zei
bij zijn terugkomst wel dat er nog
veel goede wil voor nodig is om
dit op te lossen.
Twijfels
Conflicten, donkere wolken, ru
zietjes. Het lijkt geen goed begin
van een vrede waar tijdens de
eerste tien uur van het debat in de
Knesset ook alle verwachtingen,
twijfels en vertwijfelingen wer
den uitgesproken. Slechts 38 van
de meer dan 100 sprekers zijn
dinsdag aan het woord geweest.
De belangwekkendste was oppo
sitieleider Shimon Peres, die het
vredesverdrag kritisch steunde.
Zijn Arbeiderspartij stemt voor,
maar heeft bedenkingen tegen de
Palestijnse autonomie.
Begin heeft gezegd dat autonomie
zelfbestuur is voor de mensen,
niet voor het gebied. Dat is vol
gens Peres onzin. Je kan niet zeg
gen dat iemand baas in eigen huis
is, zonder dat hij een huis heeft.
Hij deed daarom een ander voor
stel: een overgangsregeling met
als uiteindelijk doel een territo
riaal compromis, dat de Arbei
derspartij overigens 11 jaar lang
tevergeefs aan de Arabische we
reld heeft willen verkopen.
In de huidige politieke omstandig
heden zou de aanpak van Peres
echter grote voordelen bieden.
Hij is bereid de gebieden waar de
Palestijnse bevolking is gecon
centreerd in het kader van een
vredesregeling te ontruimen. Hij
heeft daarom een alternatief te
bieden voor Begins „autonomie
zonder water en land", zoals de
Palestijnen op de Westoever het
spottend noemen: in een gebied
dat hoe dan ook afgestaan moet
worden, kunnen de Palestijnen
wat Peres betreft veel meer rech
ten krijgen dan Begin wil. Maar
Peres is oppositieleider en daar
koopt voor het moment niemand
al te veel voor. Wel van belang is
zijn argumentatie: „Het territo
riale compromis is het enige al
ternatief voor het opgeven van
alle gebieden".
Palestijnse staat
Dat is de kern van de angst en twij
fel die de Israëli's bezighoudt en
die als een rode draad door het
debat in de Knesset loopt: leidt
de autonomie onafwendbaar tot
een Palestijnse staat? Of is die
Palestijnse staat alleen maar te
gen te houden ten koste van een
nieuwe oorlog? In het restaurant
van de Knesset geven twee oud
ministers, Rabin en Eban, de po
litieke uitleg over de onzekerhe
den. Voor Eban liggen de zaken
het eenvoudigst in Camp David
heeft Israël alle bezette gebieden
opgegeven, reden waarom Eban
ook voor een Amerikaans-Israë
lisch defensieverdrag is. „Elke
aanvullende veiligheidsgarantie
is welkom".
Rabin gaat minder ver. Hij is de
eerste die voor de gevolgen van
de autonomie gewaarschuwd
heeft. Hij voorziet nu dat Egypte
en Israël het nooit of te nimmer
eens kunnen worden over de au
tonomie. Er zijn twee knelpun
ten: de joodse nederzettingen en
de taak van de politie op de Wes
toever. Zo goed als Egypte zal ei
sen dat de nederzettingen onder
het autonome gebied moeten
vallen, zal Begin de nederzettin
gen er nooit onder laten vallen.
Autonomie is immers alleen voor
mensen, niet voor gebied.
En op het praktische vlak zal Israël
er nooit mee akkoord kunnen
gaan dat de Palestijnse politie
(het akkoord van Camp David
spreekt over een sterke eigen po
litiemacht) verantwoordelijk zal
zijn voor het opsporen en tegen
houden van terroristen. De kans
op een impasse na één jaar is vol
gens Rabin dus zeer groot. En
dan zouden de ambassadeurs in
Cairo en Tel Aviv wel eens heel
snel teruggeroepen kunnen wor
den. Als de normalisering van de
betrekkingen tussen beide lan
den niet op gang komt, trekt Is
raël zich op zijn beurt niet verder
uit de Sinaï terug en het netto re
sultaatvan het vredesverdrag zou
dan op zijn best een nieuw inte
rim-akkoord kunnen zijn.
Die gedachte hadden vele sprekers
in de Knesset ook in het achter-
JERUZALEM (Reuter) - De officiële tekst van de Engelse versie
van het vredesverdrag tussen Israël en Egypte geeft weinig dui
delijkheid over de autonomie-kwestie.
De staat van oorlog tussen de partijen zal beëindigd worden en
vrede zal tussen hen gevestigd zijn bij de uitwisseling van de
ratificatie-instrumenten van dit verdrag.
Israël zal al zijn strijdkrachten en burgers uit de Sinaï terugtrek
ken achter de internationale grens tussen Egypte en het man
daatgebied Palestina, zoals bepaald is in het aangehechte proto
col, en Egypte zal de uitoefening van zijn volledige souvereiniteit
over de Sinaï hervatten.
Bij de voltooiing van de tussentijdse terugtrekking zullen de
partijen normale en vriendschappelijke betrekkingen vestigen,
in overeenstemming met artikel II (3). Daarin komen de partijen
overeen dat de normale verhouding die tussen hen gevestigd
wordt zal inhouden volledige erkenning, diplomatieke, econo
mische en culturele betrekkingen, beëindiging van de economi
sche boycots en discriminerende belemmeringen van de vrije
beweging van mensen en goederen en het wederzijds genieten
van het geldende recht door de burgers.
De permanente grens tussen Egypte en Israël is de erkende inter
nationale grens tussen Egypte en het mandaatgebied Palestina,
zonder vooruit te lopen op de kwestie van de status van de Strook
van Gaza. De partijen erkennen deze grens als onschendbaar.
Ieder zal de territoriale onschendbaarheid van de ander eerbiedi
gen, met inbegrip van hun territoriale wateren en luchtruim,
aldus het verdrag.
Vice-premier Jadin en minister van buitenlandse zaken Dajan luisteren
aandachtig naar de regeringsverklaring van premier Begin in de Knesset.
hoofd. De idee dat de autonomie
vrijwel zeker tot niets zal leiden,
en wat dan... Een van de sprekers
van Begins Likoed-partij had het
er nog het gemakkelijkst mee: hij
zei zeer openlijk dat de autono
mie een instrument is om Israëli
sche aanwezigheid in Judea, Sa
maria en Gaza te handhaven. De
Palestijnen noemen dat voortzet
ting van de bezetting onder een
andere naam. Maar met name
vanuit Peres' Arbeiderspartij is
over de haalbaarheid van dat plan
zeer veel twijfel. Omdat een
slechte vrede nog altijd beter is
dan een goede oorlog, slaat de
balans in het arbeiderskamp door
ten gunste van de vrede.
Voorlichtingsschandaal
199
(Van onze correspondent)
JOHANNESBURG - Om te voor
komen dat gegevens zouden uit
lekken over wat later „Mulderga-
te" is gaan heten, zouden de
Zuidafrikaanse autoriteiten zelfs
niet zijn teruggeschrokken voor
moord.
Volgens mr. J.F. Ludorf, een vroe
gere rechter bij het Hoogge
rechtshof in Transvaal, zouden
de Zuidafrikaanse financierings-
deskundige en politicus voor de
Nationale Partij, dr. Robert Smit,
en zijn vrouw Cora in 1977 door
twee voormalige Duitse huursol
daten in Zïre zijn vermoord.
Daarvoor kregen de twee een ho
norarium van 30.000 Rand (onge
veer 65.000 gulden).
„Muldergate", genoemd naar de
voormalige minister van voor
lichting van Zuid-Afrika dr. Con
nie Mulder, is het schandaal over
pogingen van Mulder en diens
staatssecretaris dr. Eschel
Rhoodie om Zuidafrikaanse en
internationale media en ook poli
tici om te kopen in ruil voor
vriendelijke uitspraken over de
Zuidafrikaanse apartheidspoli
tiek. De zaak heeft Mulder in
middels zijn politieke loopbaan
gekost en Rhoodie bevindt zich
ergens in Europa. Hij heeft ge
luidsbanden en documenten bij
zich, waaruit zou blijken dat ook
de toenmalige premier - nu pre
sident - van Zuid-Afrika John
Vorster en de huidige eerste mi
nister Pieter Willem Botha,
nauwkeurig op de hoogte zijn
geweest van het betalen van grote
bedragen aan „smeergelden" in
en buiten Zuid-Afrika.
Rechter Ludorf zei gisteren dat hij
de informatie over de moord op
het echtpaar Smit heeft gekregen
van een vroegere piloot van de
Zuidafrikaanse luchtvaarmaat
schappij SAL. Deze man vreest
nu eveneens vermoord te wor
den, omdat hij te veel bijzonder
heden over de moord kent.
ROME - Italië heeft weer een ka
binet. Formateur Andreotti heeft
gisteravond geheel volgens af
spraak, de lijst van ministers aan
president Pertini aangeboden. In
plaats van een minderheidskabi
net van slechts christen-demo
craten, is het nu een minder
heidskabinet van christen-de
mocraten, sociaal-democraten en
republikeinen.
Het beslissende onderscheid ligt
echter buiten dit vijfde kabinet-
Andreotti: behalve door de drie
genoemde partijen werd het vo
rige ook gesteund door commu
nisten en socialisten. Daardoor
was het, hoe onvolmaakt ook, een
uitdrukking van die „nationale
eenheid" die iedereen nodig acht
om de zware crisis in Italië het
hoofd te bieden. Het nieuwe ka
binet vertegenwoordigt alleen de
drie partijen, die eraan deelne
men en mist de steun van de twee
grote linkse fracties.
Daarmee is Andreotti's lot vrij
wel al bezegeld. Hoewel hij alle
gebaren zal maken die behoren
bij een „echte" regering, staat het
nu al vast, dat hij zal vallen en dat
zijn regering het niet langer zal
uithouden tot na de verkiezingen,
over enkele maanden.
Vandaag worden de ministers
beëdigd, morgen kiezen zij hun
staatssecretarissen. Waarschijn
lijk zal Andreotti op 29 maart zijn
regeringsverklaring afleggen in
de senaat. Het debat daarover
kan niet eerder dan 4 april plaats
vinden, omdat het parlement ou
dergewoonte niet bijeenkomt tij
dens landelijke congressen van
een van de partijen (in dit geval
zijn het de communisten, die van
30 maart tot 3 april in Rome ver
gaderen).
Van de communisten heeft An
dreotti niets te verwachten. Op de
socialisten wordt zware druk uit
geoefend om het kabinet althans
een kans te geven door zich van
stemming over de regerings
verklaring te onthouden, maar
hun leider Bettino Craxi heeft al
aangekondigd, dat zij in geen ge
val zullen meewerken aan een re
gering die niet het stempel draagt
van nationale eenheid. Dat bete
kent dat het kabinet niet het ver
trouwen van het parlement zal
krijgen, waarna Andreotti terug
moet naar Pertini om zijn ontslag
in te dienen. Voor de president
blijft er dan niets anders over dan
het parlement te ontbinden en
nieuwe verkiezingen uit te
schrijven.
ADVERTENTIE
