"Grandioos initiatief",
uitvoering middelmatig
Met Max op reis naar Torremolinos
mAxW
sr «i
ZATERDAG 10 MAART 1979
t
gee
Door
Hetty Nietsch
Zonnen op een terrasje,
ook al is het nog niet zo heel
warm. Voor wie meer wil,
heeft Torremolinos ook niet
zo ontzettend veel te bieden
in deze tijd van het
jaar
TORREMOLINOS-UTRECHT - De
groep in hotel Buenos Aires heeft
geen begeleiding. Niet nodig, vin
den de organisatoren. Puck de
Jong, een Nederlandse van ge
boorte en al elf jaar in Spanje, komt
een uur per dag in het hotel om
eventuele problemen op te lossen.
Puck is in dienst van een reisorganisatie als
chief-hostess. ..Ook ik ben hard aan vakan
tie toe", zegt ze lachend. Te begrijpen, want
wat Puck voor de stichting doet, is een
schnabbel. „Om de eigenaar van het hotel,
een goede vriend van my. een plezier te
doen". Haar baas weet er niets van.
„Ik vind de opzet van de Max Tailleur Stich
ting grandioos", zegt Puck. „Maar de uit
voering is middelmatig. Het is me in die drie
jaar opgevallen dat de sociale diensten in de
verschillende gemeenten slecht selecteren.
Het komt voor dat er mensen worden ge
stuurd die wel vijf keer per jaar op vakantie
zouden kunnen gaan. Of er worden mensen
gestuurd die ziek zijn, op dieet zyn of medi
sche begeleiding nodig hebben. De sociale
diensten weten dat dat niet mag. Dit is geen
reisje voor reuma-patiënten; het is een reis
voor mensen met sociale moeilijkhe
den".
Onmogelijk
De Gemeentelijke Sociale Dienst van Utrecht
heeft de mensen geselecteerd die mee
mochten. Hoe die selectie precies in z'n
werk is gegaan, wil de dienst niet vertellen.
Een telefoontje, terug in Nederland, met
mevrouw Brandsma van de Max Tailleur
Stichting; „Het is bijna onmogelijk om
a te sturen die niets mankeren. Als er
bij zijn die zeggen niets te hebben
maar waarvan later blijkt dat ze toch iets
mankeren en ze komen in moeilijkheden,
dan weten ze dat ze het risico lopen om op
eigen kosten naar huis gestuurd te wor
den".
Het is nog nooit voorgekomen. Maar, proble
men genoeg. Puck de Jong: „Het toerisme
is leuk, maar deze groepen zijn helemaal
niet zo leuk. Jemoet meer een sociaal werk
ster zijn dan een hostess. Ik vind het zo
jammer dat die mensen na veertien dagen
weer in Nederland staan en dat er in feite
niets aan hun situatie is veranderd. Hun
problemen zijn er nog steeds, nooit wordt er
iets opgelost. Ik ken twee gevallen waarin
het anders is gelopen; mensen die elkaar
hier ontmoetten en zich na een miss-verkie-
zing hier in het hotel verloofden. Dat zijn de
leuke dingen".
Het is opvallend hoe moeilijk de meesten het
vinden om te wennen aan het feit dat ze
vakantie hebben. De vrouwen vinden het
ongelofelijk dat ze niet hoeven af te wassen,
te koken, bedden op te maken. Vaak noe
men ze dit als eerste wanneer hen gevraagd
wordt hoe ze het vinden. Het hotel is en
blijft hun stekkie. De meesten brengen er
dagen in door en trekken er sporadisch op
uit. En voor wie méér wil, heeft Torremoli
nos ook niet zo ontzettend veel te bieden in
deze tijd van het jaar. De excursies zijn te
duur, het weer is nog niet warm genoeg,
maar in ieder geval is Torremolinos net
Er vertrekt een groep Nederlandse vakantiegangers naar de
Costa del Sol. Niet zomaar een groep vakantiegangers, maar
mensen die door hun sociale omstandigheden hard aan een
vakantie toe zijn, maar zich die luxe niet kunnen veroorlo
ven. Maatschappelijk werkers, de sociale diensten en ande
re organisaties kregen van de Max Tailleur Stichting het
verzoek de „gelukkigen" te selecteren. De actie die de stich
ting najaar 1978 hield met het ophalen van gebruikte kle
ding, zorgde ervoor dat (in dit geval) 43 Utrechters eri nog
een aantal Nederlanders uit andere plaatsen met vakantie
konden gaan naar Torremolinos. Geheel bekostigd uit de
gelden die door de stichting werden verzameld.
Eind februari vertrokken ze. Verslaggeefster Hetty Nietsch en
fotograaf Cees Otten reisden de eerste dagen met hen mee.
Niemand wilde genoemd worden, vandaar dat aller
dit artikel fictief zijn.
Stemming
De vlucht naar Torremolinos had één uur ver
traging. Schiphol was triest en grijs met zo
veel sneeuw. In Spanje zou het wel beter
zijn. Een tegenvaller. Op het vliegveld in
Malaga waait een scherpe wind de reizigers
tegemoet. De stemming zit er nog niet in.
De meesten van de groep zijn nog nooit of
heel lang geleden met vakantie geweest. Ze
zijn wat bang, voelen zich onzeker. Als ze
uit de bus stappen die hen naar het hotel
heeft gebracht, kijken ze omhoog naar het
imposante gebouw dat alles behalve
Spaanse vriendelijkheid uitstraalt. Van
binnen is het niet veel beter, het is kil, onge
zellig en bijna triest.
Al driejaar lang komen de Max-Tailleurgroe-
pen in hotel Buenos Aires, om uit te rusten,
dingen te vergeten, om eruit te zijn. Al
thans, dat is de bedoeling, eigenlijk kan
niets vergeten worden en doordat iedereen
wel iets heeft, wordt herhaaldelijk over de
.problemen gesproken. Het gezelschap is
een probleem op zich.
De eerste avond, voor het eten, heeft zich een
klein groepje bij de bar gevormd. Ze komen
die avond nauwelijks aan de spaghetti toe,
het ene rondje na het andere wordt gege
ven. Egbert, die een half jaar geleden zijn
vrouw verloor, heeft het moeilijk. Hij weet
dat hij ervan moet genieten, maar Egbert is
nog niet in de stemming.
Koos en zijn vrouw Trudy uit Bovenkarspel
zijn er ook by. Trudy komt later, ze heeft 23
zware hartoperaties achter de rug en is ver
bitterd en sarcastisch. Koos heeft, wach
tend op zijn vrouw, al een aanzienlijk aantal
rum-cola's door het keelgat gegoten.
Forse buik
Vroeger een sportman, nu meteen forse buik,
trillende handen maar nog veel humor. Een
fijne vent. „We hebben een rottijd gehad, al
die operaties, de problemen thuis, want ja,
je hebt opgroeiende kinderen. En zo ben ik
ook in het verdomhoekje terechtgekomen.
Afgekeurd vanwege een vreemde fobie: ik
durfde niet meer het huis uit. De huisarts
zei dat het 't beste zou zijn als we eens op
vakantie gingen, er eens tussenuit waren. Ik
zag het zelf niet zo zitten, want we hebben
twee studerende kinderen en van vakantie
was al zo lang geen sprake meer geweest.
Toch leek het heerlijk, er samen even tus
senuit, even tot bezinning komen. Toen zei
de dokten ik zal kijken wat ik voor jullie
doen kan. Toen kregen we dit aangeboden,
het was niet te geloven".
Zijn vrouw is er inmiddels bijgekomen. Een
klein vrouwtje met een gebogen ruggetje.
Ze zijn 21 jaar getrouwd. „Het was het
nieuws van de dag Ik had nog nooit gevlo
gen", vertelt ze. „Maar na dat bericht zat ik
iedere nacht in mijn dromen in een vlieg
tuig".
„We kunnen nu samen bijpraten", vertelt
haar man, „thuis nauwelijks, deéen brengt
spanning voor de ander mee. Kom, laten we
proosten op de vakantie, dat heb ik al wel
tien keer gedaan, maar ach, wat geeft het
allemaal".
Maar Tailleur
goed initiatief.
Koos kan niet dansen, Trudy is er gek op. In
de lounge van het hotel, die met crapeaus,
planten en tafeltjes best gezellig is, danst
Trudy in d'r eentje met lachende ogen en
een brede glimlach. Dat kleine sarcastische
vrouwtje. „Dat is nou wat ik bedoel", zegt
Koos en iedereen begrijpt het.
Naast Koos zit Lies aan de bar, Liesje voor
insiders. Een vrolijke roodharige met felle
groene ogen. Ze is 41 en komt uit Utrecht.
Ook zij nam zich voor niet over de proble
men te praten, toch komt het ervan. Ello
achter de bar schenkt een „vino tinto" en
Lies vertelt. Zoals de meesten heeft ze nie
mand gezegd dat ze door hulp van de Max
Tailleur Stichting twee weken in Spanje
zou doorbrengen. De meesten schamen
zich er een beetje voor.
Moe van alles
„Ik was zo moe van alles, ik zag het allemaal
niet meer zitten. Financieel had ik het altijd
slecht. M'n man heeft mij en m'n zes kinderen
in de steek gelaten. Ik heb ze en ik houd van
ze. Ik spaar om ze alles te kunnen geven en ze
te kunnen verwennen. Maar nu ben ik zo bli j
om er even alleen uit te kunnen zijn, zonder
kinderen. Ik ben nu zes jaar zonder die man,
maar in die zes jaar heeft hij me nooit met rust
kunnen laten. Hij dacht dat ik hem nodig had.
Slaande ruzies, trapte deuren in om binnen te
komen. Ik kon nooit tegen hem op. Toen we
net getrouwd waren, was het heerlijk, maar
toen het eerste kind kwam, was het afgelo
pen".
„Voordat ik trouwde heb ik altijd in tehuizen
gezeten, was een vrolijke meid. Dan kom je
op een gegeven moment een man tegen en
denk je: dat is hem. Toen kwam hij in de
gevangenis en als hy met verlof thuis was
geweest, was ik weer zwanger. Voorlichting
had ik nooit gehad. M'n moeder hield niet
zoveel van me. Ik was altijd alleen, als er
iemand voor me kwam, keek myn man ze
de deur uit".
„Nu ik 41 ben, ben ik er pas goed overheen.
Gewoon door te denken dat het leven best
nog wel de moeite waard is. Ik werd zo
prikkelbaar en deze zomer dacht ik: goh. er
valt best nog wel iets van te maken, want
wat kan het jou een malle moer schelen. Ik
ben ook zo gevoelig, als iemand over m'n
hoofd strijkt, kan ik al gaan huilen".
Kinderen
Lies krijgt 1150 gulden om zichzelf en haar zes
kinderen te onderhouden. Geen vetpot, en
vooral niet genoeg als je je kinderen de din
gen wilt geven die andere kinderen ook
krijgen. Daarom werkt ze er wat bij, zwart.
Dat gaat met veel moeite, want als een van
de kinderen ziek wordt en ze kan niet wer
ken, is ze haar baan weer kwijt.
De groep die deze dagen via de Max Tailleur
Stichting in Torremolinos zit, bestaat uit
eert aantal jonge vrouwen met kinderen,
wat oudere vrouwen en een paar mannen.
Spanningen. De ouderen vinden dat het
niet op z'n plaats is dat er kinderen mee zyn
gekomen, de jongere vrouwen vinden het
stomvervelend dat er geen mannen van hun
leeftijd bij zijn, enzovoorts, enzovoorts.
De volgende dag schijnt de zon en lijkt alles
wat vrolijker. Degenen die geluk hebben,
kunnen de zee zien vanuit hun hotelkamer.
Om half zes 's middags is er in de lounge van
het hotel een kennismaking. Er wordt San
gria geschonken en drie Spaanse studenten
spelen op gitaren.
Yvonne van 33, uit Waalwijk, met lang blond
haar en twee kinderen, krijgt aan de lopen
de band aubades van de heren. Als de oude
re dames vragen hoe ze dat vindt, roept ze:
„Ik voel me behoorly k in de zeik gezet".
Yvonne is een spontane vrouw, om haar heen
heeft zich een groepje gevormd dat geniet
van haar vrolijkheid en optimisme. „Lek
ker hè, zo met z'n allen", zegt een dikke
vrouw die naast haar zit. „Nou meid, we
gaan genieten hoor. Maling aan de hele
zooi".
Yvonne vertelt later: „Mijn man is vijf jaar
geleden aan een hartverlamming overle
den. Ik was toen net in verwachting van die
kleine, dus het viel niet mee om de hele boel
draaiende te houden. Ik heb het toch ge
probeerd, maar twee jaar geleden kreeg ik
een goeie inzinking. Daar ben ik nog steeds
van aan het opknappen. Toen ik hoorde dat
ik met Max Tailleur mee mocht, kreeg ik
van top tot teen kippevel, dat kan ik je wel
vertellen. Maar, als de kinderen niet mee
hadden gemogen, was ik ook niet gegaan.
Ik mooi lol hebben en de jongens thuis zit
ten. Oh, nee".
Kinderen
Op de vraag waarom er kinderen bij waren
(wat nog nooit gebeurd is in de driejaar dat
de Max Tailleur Stichting deze vdfcanties
organiseert) antwoordt de heer Santing van
de Utrechtse Sociale Dienst: „Moetje soms
gezinnen uit elkaar gaan rukken? Het is
toch vanzelfsprekend dat ze meegaan als pa
of moe dat willen".
Naast Yvonne zit Martha. Ze is vrij dik en een
van de weinigen aan wiens gezicht je kunt
zien, dat voor haar deze reis iets bijzonders
is. Ze heeft haar zoon van vijftien en haar
dochter van dertien meegenomen.
„Vanaf '71 ben ik gescheiden.cn eigenlijk
nooit op vakantie geweest. Ach, wel eens
met de club mee, maar verder nooit. Mijn
man dronk zoveel, dus voor ons bleef er
weinig over. Hy dacht dat ik het wel met 75
gulden huishoudgeld in de week kon
doen". Met rode wangen en verwilderde ha
ren van het dansen strijkt dochter Saskia
naast haar moeder neer. „Ik voelde me al
tijd rot na de vakantie", vertelt Saskia. „Ie
dereen op school had mooie verhalen over
waar ze geweest waren. En dan vroegen ze
het aan mij en moest ik zeggen dat ik ge
woon thuis was gebleven".
Verscholen achter een pilaar zit Mies. Ze is 53
en zag haar man een half jaar geleden ster
ven aan kanker, nadat ze hem een tyd lang
intensief had verzorgd. Wat ze zelfheeft? Ze
durft het nauwelijks uit te spreken. K
noemt ze het, kanker dus ook. Mies is dun,
bijna breekbaar en heeft een smal, ingeval
len gezichtje waar een stevige bril op rust.
„In eerste instantie wilde ik helemaal niet",
vertelt ze. „Ik ging nooit weg. Wel eens
dagjes, maar verder helemaal niet. De dok
toren hebben altijd gezegd dat ik nergens
heen mocht en nu zei mijn huisarts dat ik
maar moest gaan. Ik begryp het helemaal
niet".
De oudere vrouwen en mannen hebben veel
aanspraak aan elkaar. In groepjes gaan ze
per taxi naar het centrum, wandelen wat,
drinken koffie, vermaken zich. De jongere
vrouwen stellen hogere eisen aan het „zich
vermaken". Zaterdagavond, na het diner,
dat bestond uit een groene, waterige soep
en een halve, magere kip. vertrekt het
groepje vrouwen naar Club Number One.
Een lijvige portier met glimmende knopen
op zijn bruine jas laat het gezelschap bin-
Na een tijdje, wanneer de dames lang genoeg
op het rode pluche hebben gezeten, komen
de disco-Spanjaarden in actie. Ze vallen
stuk voor stuk tegen en worden prompt het
mikpunt van grappen en onschuldige bele
digingen over hun kleine handjes en agres
sieve baardjes. Marga van 41 is de enige die
zich nog een beetje vermaakt met haar
vriendje van 18
