Barre tijd voor de Italiaanse adel
PAG IN/ Z-3
LONDEN - Het Londense Theatre Royal Haymarket
ligt er wat verlaten bij. De lichten aan de voorgevel en
in de vitrines branden. Maar dat is alles. Van een
bruisend cultureel leven is op dit uur geen sprake. De
wat mismoedigd kykende man achter de kassa heeft
een paar uur vóór de voorstelling geen last van over
weldigende klandizie.
Momenteel gaat in dit theater het stuk The Millionairessevan-
Bernard Shaw, waarin naast Penelope Keith (bekend van de
televisieserie Terug naar de natuur" als de wat extravagante
buurvrouw Margot) Ian Ogilvy, de man die wereldberoemd is
door de tv-serie „The return of the Saint", een onbeduidende rol
speelt.
Achter het theater loopt de Suffolk Street. Een doodlopend straatje,
volgebouwd met oude huizen, die de tand des tijds maar nauwe
lijks hebben kunnen doorstaan. Daartussen enkele bouwwerken,
die zijn opgeknapt in een overdreven vlaag van modernisering en
nu een ridicuul contrast vormen met de andere huizenHelemaal
aan het einde van de straat hangt aan één van de puien een
ouderwets vierkant lampje, met daarop de woorden Stage Door.
Een man, die bij de ingang zit, twijfelt even of hij me wel de weg
vaar de kleedkamer van lan Ogilvy zal wijzenMet gepaste eer
bied praat hij over meneer Ogilvy. Uiteindelijk doet hij zijn
plichten wijst me de weg.
Ian Ogilvy, met parmantig
snorretje, hangt schuin over
een bed. Het is warm in de
kleedkamer. Aan de witte
muren hangt alleen een pos
ter met de afbeelding van een
aap. Tussen het bed en de
wastafel met ouderwets ver
lichte spiegel is een gordijn
bevestigd.
Ogilvy verzucht: „Het zijn
drukke dagen. We hebben het
stuk een paar maanden in de
provincie gespeeld en nu
gaan we er weer tegenaan in
Londen. Er wordt hier veel
aandacht aan ons be
steed".
De „Grote Bekendheid" is voor
de 35-jarige Ian Ogilvy eigen
lijk pas de laatste jaren geko
men. Hij begon zijn carrière
als zovelen, als hulpje van een
toneelmeester. Maar om niet
geheel onvoorbereid de
sprong naar het podium te
wagen, stapte hij eerst naar de
Royal Academy of Dramatic
Art. Na zijn studie was Og; 'lvy
vooral te zien in zogenaamde
low-budget produkties, die
niet erg goed werd en bezocht.
Hij speelde op toneel en in
films, maar het medium tele
visie bracht hem pas echt on
dereen groot publiek. Hij was
te gast in series als „De Wre
kers" (in de tijd dat Emma
Peel nog in de serie speelde)
en pas enkele jaren geleden
mocht hij zichzelf in het rijtje
van bekende Engelse acteurs
plaatsen, nadat hij een rol
speelde in de „Familie Bella
my" en (later) in „I, Clau-
diqs".
De rol van Simon Templar in
Leslie Charteris' verhalen in
„Return of the Saint" brach-
ten Ian over de gehele wereld.
En in de landen, waar hij niet
filmde voor de afleveringen,
wordt de serie wel uitgezon
den, zodat ook de mensen
daar wel vertrouwd zijn met
zijn gezicht. Ondanks het feit
dat Simon Templar van ge
zicht was veranderd, bleek de
serie nog een groot publiek te
trekken.
Ian Ogilvy samen met Anghared Rees in „The Millionairesse" in het Londense Theatre Royal Haymarket
Snelle babbel
Zo'n driejaar geleden werd Ian
Ogilvy door producer Rob
Baker gevraagd voor de rol
van Simon Templar, de man
met de snelle babbel, een
snelle auto en altijd omringd
door even snelle vrouwen.
Roger Moore, die de rol van
Templar vóór Ogilvy speelde,
was door zijn Saint-vertol-
king wereldberoemd gewor
den. Maar Moore gaf er de
voorkeur aan in de huid van
James Bond te kruipen, nadat
Sean Connerv geen brood
meer zag in 007. Aan Ian Ogil
vy de ondankbare taak om de
Saint weer op het scherm te
laten herleven. Hij deed het
maar al te graag, de audities
die voor de rol werden ge
houden waren slechts een
formaliteit (er kwamen zo'n
honderd acteurs), want van
tevoren stond in feite al vast
dat de in het Engelse Wor
thing geboren acteur Ian
Ogilvy de rol zou krijgen.
Vanaf mei 1977 zat Ogilvy ruim
een jaar vast aan de rol van de
Saint. En toen de ruim 16
miljoen gulden kostende se
rie van in totaal 24 afleverin
gen in Engeland werd ver
toond bleken de reacties nog
al koel. Het publiek was
Moore nog niet vergeten. Het
kon Ogilvy echter nauwelijks
deren. Hij meent: ,.Ik wil niet
met Moore worden vergele
ken. Dat heeft helemaal geen
zin. We zijn twee totaal ver
schillende acteurs. De kijkers
vergeleken Moore ook weer
met Connery. Dat is onzin.
Iedere acteur vult een rol op
zijn eigen manier in. Ik doe
dan ook geen enkele moeite
om Moore na te doen".
Toch bleef het voor de kijkers
moeilijk wennen. Ogilvy: „De
mensen zeiden dat de serie
steeds beter werd. Daaraan
kun je merken dat de kijkers
alleen aan het nieuwe gezicht
moesten wennen, want hier in
Engeland worden de afleve
ringen niet in de volgorde,
waarin ze zijn opgenomen,
vertoond. Maar ik denk dat
men me nu wel heeft geaccep
teerd. Aan de voorkant van
het theater zag je een grote fo
to van me hangen. Dat is al
leen maar om mensen te trek
ken, want in feite speel ik in
het toneelstuk niet zo'n be
langrijke rol. Toch komen de
mensen er op af, omdat ze me
kennen van de televisie".
Verkoopbaar
„De televisie heeft me beter
verkoopbaar gemaakt. Je kan
jaren in het theater staan en
het publiek kent je nauwe
lijks. Je speelt een keer in een
populaire serie en iedereen
kent je. Ik wilde na de opna
mes van „Return of the Saint"
weer graag terug naar het
theater. De meeste mensen
uit het vak dachten dat ik dat
dus niet meer zou willen. De
grote ster van de tv in een bij
rol op het toneel. Dat kon vol
gens hen niet. Dat is onzinnig.
Acteren is mijn vak en het
maakt me weinig uit of ik dat
nu voor film, tv of in een to
neelstuk doe. Ik vind toneel
gewoon fijn om te doen, voor
al ook omdat het wat rustiger
gaat dan bij het maken van
zo'n serie. „The return of the
Saint" is gemaakt alsof het
een bioscoopfilm moest wor
den. Alles is op lokatie opge
nomen en dat betekent dat er
razendsnel gewerkt is. Je'
staat onder grote druk. Tijd is
geld en dat komt de kwaliteit
niet altijd ten goede".
Op het scherm is Ogilvy de Su
perheld in een witte Jaguar,
liefhebber van een goede ou
de whisky en immer bereid
tot het verrichten van atleti
sche handelingen. In zijn
kleedkamer van het Theatre
Royal Haymarket blijkt daar
nog maar bitter weinig van.
Het succes heeft hem nauwe
lijks aangetast. De Superheld
heeft geen kapsones gekre
gen en hoewel hij een enigs
zins atletisch uiterlijk heeft, is
daar wat zijn prestaties be
treft niets meer van terug te
vinden.
Terwijl hij nog maar een sigaret
opsteekt: ,.Ik ben helemaal
niet zo atletisch, maar ik kan
acteren alsof ik het ben. Op
school heb ik wel eens wat
aan roeien gedaan, maar
daarna heb ik me nauwelijks
meer met sporten bezigge
houden. Tijdens de opnames
blijf je wel een beetje in vorm.
Dat regelt zichzelf allemaal.
In Italië bijvoorbeeld hebben
we gewerkt op een strand in
de zinderende hitte. Ik moest
gewichten in mijn handen
houden. Dan blijf je wel in
vorm".
De stunts in „The return of the
Saint" zou Ogilvy het liefst
allemaal zelf doen. Gevaarlijk
lijkende slippartijen met de
Jaguar, een sprong uit een
raam of een duik van de rot
sen, hij ziet er niet tegenop.
Maar de verzekering maakt
het de acteur onmogelijk om
een eventuele doodsmak te
maken. Ian: „Ik kan helaas
niet verzekerd worden voor
de stunts. Een stuntman kan
zich per actie laten verzeke
ren, maar bij mij wil men er
niet aan beginnen. En dat is
ook niet geheel onbegrijpe
lijk. Als een stuntman ge
wond raakt en hij belandt in
een ziekenhuis, dan huurt de
filmmaatschappij een andere
stuntman. Als mij iets over
komt bij het uitvoeren van
een gevaarlijke actie en ik
kom in een ziekenhuis, dan is
men gedwongen te stoppen
met filmen. Als zo'n grap dan
zeven weken gaat duren, dan
kost dat kapitalen. Natuurlijk
ben ik wel verzekerd, voor als
er een lamp naar beneden
komt of zoiets. Maar al het
stuntwerk is uitgeslo
ten".
Dertig landen
Je serie „The return of the
Saint" werd nu al aan zo'n
dertig landen verkocht. Al
leen Amerika wil er (nog) niet
aan. Ian Ogilvy: „In eerste in
stantie zouden Frankrijk, Ita
lië en Duitsland financieel
meewerken. Later trokken
deze landen zich terug, maar
omdat alle scripts al geschre
ven waren en dc handelingen
zich afspeelden in de landen
die geld zouden betalen, heeft
men dat zo maar gelaten.
Voor de verkoop naar Ameri
ka hebben we ook rekening
gehouden met het geweld.
Niet al te veel dus. Men heeft
daar echter nog geen beslis
sing genomen. In principe
wilden de makers van de serie
vijf jaar doorgaan met deze
opzet. Nu Amerika nog geen
beslissing heeft genomen,
worden die plannen ge
dwarsboomd. Het is nu dan
ook nog onduidelijk of er ooit
nog een Simon Templar-
reeks zal worden gemaakt.
Voor mijzelf hoop ik het wel.
Ik werk prettig bij de opna
mes en de populariteit brengt
wat geld in het laatje. Winkels
openen en zo".
Het karakter van Simon Tem
plar is in de loop der jaren (in
1928 schreef Leslie Charteris
al zijn eerste verhaal over de
Saint) wel aan enige verande
ringen onderhevig geweest.
„De Saint was in het begin
een dief die af en toe nog een
moord pleegde ook. En hij
rookte bovendien. Toen Les
lie Charteris ophield met ro
ken, kreeg Simon ook geen
sigaret meer in de mond ge
schreven. Er is veel veran
derd. Een moordende dief
kan je tegenwoordig niet
meer aan het publiek slijten.
Dat willen de mensen gewoon
niet meer. Charteris heeft drie
stelregels voor zijn hoofdper
soon: hij mag niet gewond ra
ken, omdat je dan zijn Su
perman-image aantast; hij
mag nooit trouwen, omdat
helden nooit trouwen, en hij
mag nooit meer roken, omdat
Charteris daar zelf ook mee
gestopt is".
In tegenstelling tot James Bond
is Templar nimmer in een bed
te vinden in gezelschap van
fraaie dames, die overigens
wel iedere aflevering komen
opdraven om een sexy cachet
aan het geheel te geven. De
goede Simon mag van de
schrijver dan al niet trouwen,
ook seks is uit den boze. om
dat het hier om een familie
programma gaat, dat in En
geland op zondag vroeg in de
avond wordt uitgezon
den.
Een duidelijk verschil dus. Ook
Ian ontdekte dat op jeugdige
leeftijd al. Hij zegt grinni
kend: „Toen ik jong was ben
ik Bond gaan lezen om de
eenvoudige reden dat er in die
boeken wel „dirty scenes"
voorkwamen".
Overeenkomsten
Ondanks dit elementaire ver
schil is Ian Ogilvy van mening
dat er tussen Bond en Tem
plar vele overeenkomsten
zijn. Ook voor het publiek zal
het volgens hem weinig uil
maken of men nou naar de
geheim agent of de gentlemen
speurder zit te kijken. Hij
meent: „Veel mannen zullen
zichzelf zien in Bond en Tem
plar. Ze worden beiden om
ringd door mooie vrouwen, ze
kunnen alles en hebben altijd
de beschikking over veel
geld. Wat wil een mens nog
meer? Overigens, mijn oom in
Hollywood, David Ogilvy,
heeft ontdekt dat niet de
de
de
film kijken,
„Of ikzelf veel van de Saint weg
heb? Ik dacht het niet. Hij
lijkt denk ik meer op Leslie
Charteris. Ik denk dat de hui
dige Simon Templar meer
weg hceft.van mij, dan ik van
hem omdat ik als acteur pro
beer mijn eigen stempel tc
drukken op zijn karak
ter".
tnlië nffi- i.
ROME - De adel in Italië, offi
cieel genegeerd maar wel in
het nieuws door een flink
aandeel in de ontvoeringen en
aanslagen door zowel gewone
misdadigers als terroristen,
maakt een barre tijd door
In de periode van het "Dolce Vi
ta" van de jaren zestig vulde
het doen en laten van Ita
liaanse blauwbloedigen de
roddelkolommen in de inter
nationale boulevardbladen.
Fotografen die de bijnaam
van "Paparazzi" kregen
vanwege hun vasthoudend
heid, hielden zich elke avond
op voor de nachtclubs aan de
Via Veneto, om edelen te kie
ken die er met aankomende
filmsterretjes aan de arm uit
kwamen, tot machteloze woe
de van hun vrouwen thuis.
Maar de laatste jaren zijn de
edelen op een andere manier
geschotenIn november
1973 werd graaf Luigi Rossi
di Montelera van een bekende
vermouth-firma 119 dagen
gevangen gehouden door ont
voerders. De politie bevrijdde
hem daarna uit een kelder
onder een stal waar mest was
opgeslagen. Rossi is nu lid
van het Parlement en ijvert
ervoor dat ontvoerders straf
fen krijgen die rechtstreeks in
verhouding staan tot
tal dagen dat zij hun slachtof
fers hebben vastgehouden.
In augustus 1975 werd het ver
koolde lichaam gevonden van
de welgestelde landedelman
graaf Gianfranco Lovati. Hij
was een week tevoren ont
voerd. Zijn lijk lag in de kof
ferruimte van een auto die in
de buurt van de stad Brescia
stond geparkeerd
Grondbezitter Massimaliana
Grazioli, een 66-jarige Her-
tog, werd in november 1975
door gewapende mannen ge
grepen bij Rome Zijn familie
legde een losgeld van onbe
kende grootte op tafel nadat
de ontvoerders het equivalent
van elf en een half miljoen
dollar hadden geëist.- Maar
Grazioli keerde niet terug en
de politie vermoedt dat hij
dood is.
Markies Giovanni Theodoli, 53-
jarige hoofddirecteur van de
Italiaanse Chevron, werd in
april 1976 door terroristen in
het centrum van Rome negen
Een archieffot van de Zweedse filmster Anita Ekberg. die
destijds een belangrijke rol vertolkte in de geruchtmakende film
"La Dolce Vita".
keer in de benen geschoten.
De adel leerde zijn les. Hij laat
zich zomin mogelijk zien.
De Via Veneto is bij lange na
li iet meer wat zij geweest is en
de toeristen zoeken er vergeefs
naar bekende gezichten.
"We gaan niet meer uit." zegt
Gravin Olghina di Robilant,
Wier 25-ste verjaardag in
1958 een inval door de politie
uitlokte en een schandaal
werd. Op het feestje was een
Turkse buikdanseres opge
treden, wier suggestiviteit
hedentendage geen enkel op-
flevruuw di Robilant zei in een
interview: "Door al die ont
voeringen en aanslagen blij-
ellijke
tilel thuis. We gaan 's mid
dags naar de film in plaats
van 's avonds. We geven privé-
diners thuis en wanneer we al
uitgaan .gaan we niet meer in
het lang". De Republiek ltahe
schafte in 1946 met de Monar
chie ook de adel af. maar de
titels zijn op de visitekaartjes
blijven prijken. Wel lijkt de
Italiaanse adel in een identi
teitscrisis te zijn terechtgeko
men Hij maakt zich niet po
pulairder toen wijlen de fas
cistische Prins Junio Valeria
Borghese in 1970 een zeer
slecht voorbereide staats
greeppoging ensceneerde.
Gravin di Robilant zegt: "Een
titel bezorgt je in bepaalde
wel een goed tafeltje, maar de
jaren van het Dolce Vita heb
ben, geloof ik. toch meer
kwaad dan goed gedaan.
Mijn familie is jaren geleden
haar geld kwijtgeraakt,zodat
ik altijd heb moeten werken.
Twintig jaar geleden was het
in om als edelman te zeggen
dat je een baan had. Dat was
voor de grap. Nu geef je toe
datje moet werken om te kun-
helemaalniet gek aristocratie
in dienst te nemen. Tenslotte
hebben velen van ons een uit
stekende opvoeding gehad."
Zo'n edelman die voor zijn
brood moet werken is Don Fi-
lippo Napoleonc OrsiniPrins
van Solofra. wiens familie de
Roomskatholieke Kerk vijf
pausen heeft geleverd. Orsini.
nu 58, zorgde in 1958 voor de
grootste opwinding door zijn
romance met de later .veron
gelukte Brit se filmactrice Be
linda Lee. Zij verliet hem in
1961, maar toen was Orsini's
huwelijk stukgelopen en had
Paus Pius de Twaalfde hem
ontslagen als Prins-Assistent
bij de Pauselijke Troon, een
ereambt dal hij deelde met het
hoofd van een andere roem
ruchte familie, de Prinsen
Colonna. Orsini's plaats werd
ingenomen door Prins Torlo-
nia di Civitella Cesigeparen
teerd aan het Spaanse ko
ningshuis.
Paus Paulus de Zesde zou later
alle adellijke ereambten ten
Vaticane afschaffen en de rol
van de zogeheten "Zwarte
Adelbeëindigen
Orsini, wiens broer Raimondo
egt
mgsz\
■ens de
in Sora
end i
x-ke
afdeling van de neo-faseisti-
sche partij Movimento Sociale
Italiano, die er bijvoorbeeld
voor pleit dat terroristen en
bedrijvers van ernstige mis
daden de doodstraf krijgen
Orsini betreurt zijn fascistische
opvattingen, zijn echtschei
ding en zijn oneervolle verja
ging van het Pauselijk Hof
niet In 1939 stelde hij zich be
schikbaar voor het leger van
de Nationalisten van Gene
raal Franco in Spanje. In de
tweede wereldoorlog vocht hij
in de Italiaanse gelederen te
gen de Russen en na de val
van het fascistische bewind
belandde hij in de gevange-
"Als ik het opnieuw moest doen,
zou ik het precies zo doen als
ik het gedaan heb," zei hij in
een interview. "En dat omvat
ook mijn echtscheiding en ro
mantische avontuur in 1958
De werkende edelman Orsini di
Solofra zegt. misschien wat
verrassend: "Ik heb altijd iets
gehad tegen de manier waar
op sommige edelen leven. Zij
hebben soms nog steeds een
middeleeuwse benadering en
vinden dat zij meer geëerd be
horen te worden om wat zij be
lichamen dan om wat wij tot
stand brengen".
