Het leek
allemaal
zo leuk
Make-up voor
uw tuin of balkon
bouwen
fsm
Ervaringen
van iemand
die de
tuin MOEST
opknappen
Zelf
te
WOENSDAG 3 MEI 1978
Een aardig hoekje van de tuin, verkregen na vele maanden zwoegen
Het leek allemaal 20 leuk. Een
huis met een tuin. 'n Lekker
stukkie groen, liefst voor en
achter. Zomaar een boompje
en een struikje. Kortom, de na
tuur aan de deur en er maar
volop van genieten. Ja, ja, zo
gaat dat in het begin. Maar
eenmaal in het bezit van dat
stukje „rijkdom" begint de el
lende pas goed. Want gras
maaien is wel leuk, maar je
moet het zo vaak doen. En die
natuurlijk in je tuin blijkt wel
zodanig „gecultiveerd" dat er
van gewoon groeien niet zo
veel meer terecht komt.
Snoeien en snijden zijn ineens
woorden die het zaterdagse
uitslapen gaan beïnvloeden
En dan dat stukje heg nog even
knippen. En oh, ja, volgende
week dan nog maar even de
bollen in de grond.
De factor luiheid gaat meespre
ken en verder, misschien nog
wel belangrijker, de factor
onkunde. Want weet je veel...
Toen je voor de eerste keer dat
tuintje zag, dacht je nog dat
het mooie allemaal mooi bleef
en dat het onkruid het niet zou
wagen om in jouw tuintje te
gaan groeien. Bovendien ble
ken er, toen het onkruid toch
rijkelijk op kwam, toch nog
mooie soorten bij te zitten.
Ooit wel eens een bloeiende
distel gezien. Prachtig, prach
tig, het was alsof je hem zelf
gepoot had. (hoer de vakkun
digheid) Tot natuurlijk een
kennis, die een nabijgelegen
tuinderij bezit, je er pijnlijk
op attendeert dat dat „kreng"
zo'n enorme uitzaai heeft. Een
collega van hem heeft eens
last gehad van zo'n stelletje
distels. Het kostte hem drie
jaar voordat alles er weer uit
was. Zo wordt de tuin die de
eerste jaren nog steeds de res
ten blijft vertonen van de
noeste arbeid van de vorige
bewoner steeds meer een -na
tuurlijke- chaos. En dan, na
enkele zomers, ben Je het zat.
Dan blijkt bovendien de
schutting in eens een kale
troep en eigenlijk mag je ook
wel iets aan dat oude schuur
tje doen. Dit verhaal gaat over
wat er daarna gebeurde. Een
amateur die toen toch de tuin
ging opknappen. En de schuur.
En de schutting. Met twee lin
kerhanden en twee uitgangs
punten:
a) Alles wat ik zelf kan doen,
probeer ik zelf. Lukt dat niet,
dan niet schromen de deskun
digheid van ande
ren in te roepen.
b) Het resultaat moet zo zijn dat
het onderhoud van het stukje
natuur-achter-het-huis tot het
minimum kan worden beperkt.
De in dit verhaal weergegeven ge
schiedenis moet niet worden ge
zien als een serie tips of adviezen.
Misschien zijn er lezers die er
toch iets van kunnen leren, maar
de meeste doe-het-zelvers of en
thousiaste tuinploeteraars zullen
eerder wat cynisch glimlachen
om die natuurminnaars met die
twee linkerhanden.
Wel veel nut kan het verhaal mis
schien hebben voor al die 'soort
genoten'. die met dezelfde pro
blemen worstelden (en toen maar
in een flat zijn gaan wonen) of nog
steeds worstelen. En daarmee
bedoelen we dan de grote groep -
veel groter dan menigeen denkt -
die noodgedwongen doe-het-zel-
•ver is geworden. Gewoon uit fi
nanciële omstandigheden, omdat
het alternatief om de vakman te
laten opdraven niet een, maar.
soms twee of drie keer zo duur is.
Onze tuin was dus een chaos (ge
worden) en steeds vaker een bron
van ergernis. Toen eenmaal de
knoop was doorgehakt om dit te
veranderen hebben we eerst eens
goed overleg gepleegd wat we nu
eigenlijk wilden. Kort gezegd
kwam dat neer op een schuurtje
(voor de fietsen, wat tuingereed
schap, enkele tuinstoelen en een
krat bier), verder een schutting
om niet helemaal te kijk te zitten
en een leuk terras waarop het
vooral in zomerse maanden goed
toeven moest zijn.
We kunnen iedereen die in die fase
bezig is adviseren om gerust de
tijd te nemen eerst eens te onder
zoeken wat er ten aanzien van dat
wensenpakket allemaal te koop
is. Een paar zaterdagen ae tuin
centra in de omgeving aflopen
kan geen kwaad. Niet alleen zal
men regelmatig verbaasd zijn
over de prijsverschillen, maar ze
ker ook over het assortiment.
Eenmaal weer thuis met een pak
ketje folders over allerlei soorten
schuttingen, pergola's, houten en
metalen (zelf in elkaar te zetten)
schuurtjes kwamen we al snel tot
de slotsom, dat het allemaal best
aardig was, maar het was alle
maal zo stereotiep
Anders
Rij maar eens een nieuwbouw-
wijkje binnen en je waant je in
veel gevallen al in de showrooms
van de vorige week bezochte
tuincentra. Wij hadden nog
steeds de hoop om van onze tuin
iets anders te maken. Mischien
niet mooier, maar wel anders.
Bovendien beschreef de verkoper
in het tuincentrum in enkele
fraaie volzinnen wel even hoe je
een houten schutting moest op-,
zetten, maarthuis gekomen zag je
dat toch even anders. Waarbij we
dan moeten opmerken dat het bij
ons zo dicht achter de kust nog
wel eens goed kan waaien en het
zeker niet de bedoeling was om
zo'n schutting na een jaar weer te
vernieuwen.
Wat nu, zo dachten we ietwat ver
twijfeld. Dan maar het hart laten
spreken. Stel nou voor, geld en
twee linkerhanden even verge
ten, ik wil een tuin opknappen.
Hoe zou je het dan doen.
Steen
Tijdens die discussie kwam het al
snel naar boven. We wilden ge
woon een stenen schuur, liefst
met plat dak en verder een om
heining van deels steen en deels
glas. Dat laatste leek ons voorde
lig omdat zo'n donkere schutting
ook veel licht weg neemt.
Het voorbereidende proces van
kijken-en-denken had bovendien
het voordeel dat de buren met
ons meeleefden. Misschien wel
omdat zij ook die chaotische tuin
zat waren, maar daar zijn we nooit
achter gekomen. Voordelig was
het in ieder geval dat we daardoor
Jakob hebben lerén kennen die
overdag in de wegenbouw zit
tend, best wel een handje wilde
helpen. Via hem kwamen we ook
achter Johan die in de bouw
werkte en die ook wel iets in het
karwei zag. Juist de adviezen en
de hulp van deze twee 'heiligen'
hebben ons over de 'Dat kan ik
toch nièt'-drempel heengehol-
pen.
Beiden gingen uit van het stand
punt: We willen je best helpen,
maar het is jouw tuin en jij moet
het zoveel mogelijk zelf doen.
In de praktijk betekende dat dat ze
best wel één keer wilden voor
doen hoe je specie moest maken,
maar daarna niet meer. En toen
begon dus het werken. Eerst de
oude troep afbreken en een con
tainer huren. Daarna de tuin ge
woon helemaal omspitten. Het
liefst dubbel waarbij de boven
laag vol onkruid goed diep komt
te liggen en het onkruid zelf ver
stikt.
Pas als de tuin er weer net zo maag
delijk bij ligt als hij er moet heb
ben uitgezien direct na het ople
veren van het huis, kan pas met
de uitvoering van het nieuwe
plan worden begonnen.
Precies op de grens van de tuin -
zowel aan de twee zijkanten als
aan de achterkant - werd een geul
van ongeveer zestig centimeter
breed en zestig centimeter diep
gegraven. Op de bodem hiervan
werd - waterpas! - een aantal pla
ten gewapend beton gelegd die
ongeveer dertig centimeter
breed, anderhalve meter lang en
drie centimeter dik zijn. Hierop
werd een steensmuurtje-waarbij
de stenen dwars worden ge
plaatst - van witte stenen ge
bouwd. Om de twee meter maak
ten we een "beertje" die later als
steun zouden fungeren voor de -
bij een tuinbouwcentrum ge
ziene - H-balken van gegalvan
iseerd ijzer. In één hoek van d.e
tuin werden deze beertjes ach
terwege gelaten omdat hier later
de muren van het schuurtje zou
den komen. Toen we eenmaal op
de gewone hoogte waren geko
men werd op de witte stenen een
halfsteens rood muurtje ge
maakt.
Op zeker ogenblik was dus onze
tuin omheind door een muurtje
van 50 centimeter waar om de
twee meter de H-palen nog onge
veer 140 centimeter bovenuit
staken.
De ene hoek waar we onze schuur
gepland hadden werd ook lang
zaam volgebouwd tot een hoogte
van twee meter waarbij er opgelet
werd dat later deze hoek moest
worden "volgebouwd" met de
twee andere muren van de
schuur. De ruimte tussen de
schuur en het huis werd in ons
plan gedacht als nieuwe achter
zijde-uitgang. Inmiddels hadden
we ook al onder het geplande
schuurtje elektriciteitskabel
(grondkabel in 30 mm PVC-buis)
aangelegd zodat we later zowel in
de schuur een lichtpunt als een
stopcontact zouden kunnen
aanleggen. Verder weid ook al
vast zo'n lichtpunt aangelegd
buiten aan de achterkant van de
tuin.
Eén in de tuin aanwezige afvoer
werd "misbruikt" als nieuwe
voor het water van het dak van de
schuur. Toen éénmaal het
bouw-deel van de operatie achter
de rug was, kwam het moeilijk
ste.
In de ruimten tussen de H-balken,
zo was het plan, zouden raam
werken van gegalvaniseerde
L-balkjes moeten worden ge
schoven. Een karwei dat enige
precisie bij het opmeten vereist.
Bovendien was het niet gemak
kelijk om een firma te vinden die
deze raamwerken wilden maken
en bovendien galvaniseren. Op
gemerkt moet zeker worden dat
het ook geen goedkoop grapje
bleek, maar dat het geheel van
steen en metaal wel erg solide is
geworden. Bij de aanschaf van
het glas - dat op verzoek perfect
op maat wordt gesneden - heb
ben wij gekozen voor draadglas
omdat dat veel sterker is dan
matglas, maar ook bij breuk min
der gevaarlijk omdat het in het
raamwerk blijft hangen. Het dak
van de schuur bleek ook niet zo'n
erg groot probleem - het zelfver
trouwen steeg - omdat op een
oppervlakte van zes vierkante
meter ongeveer zes houten balk
jes over de breedte werden vast
gelegd met ijzerbanden. Daarna
werden de balken met nog een
laag stenen "vastgemetseld".
Daarbovenop houten vloerdelen
die evenals schrootjes in elkaar
gaan en tenslotte de dakranden
van stroken hardhout van onge
veer 1.5 centimeter. Deze stroken
werden zo geplaatst dat de bo
venkant ongeveer vijf centimeter
boven de vloerdelen uitstak
waarna deze "hoek" werd afge
timmerd met voorgezaagde
schuine latjes. Tenslotte werd de
onderkant van de dakrand nog
voorzien van repen watervast tri
plex.
Het waterdicht maken van het
platte schuurdak hebben we aan
een vakbekwame loodgieter
overgelaten. De deur van het
schuurtje is een hardhouten
schuifdeur geworden die veelal
in kassen wordt gebruikt. Deze
deuren "hangen" in een U-balk
en lopen via wieltjes in één in het
beton vastgezette rail. Ook voor
het dichten van het gat naar bui
ten werd voor zo'n deur geno
men, temeer omdat we hier toch
een "trap" van beton moesten
maken in verband met het hoog
teverschil met het bestaande pad.
Onze nieuwe tuin hebben we ten
slotte verfraaid met twee stenen
delen. Een loopdeel dat is bete
geld met oude stenen die we
vroeger ook hadden en een terras
van gewassen grinttegels die we
in de meest zonnige hoek hebben
gelegd. De "gaten" werden gro
tendeels opgevuld met graszoden
en om het geheel nog iets leuker
te maken hebben we enkele fan
tasie-borders gemaakt die wer
den afgezet met korte stukken
halfronde paaltjes (goed in de olie
zetten).
Tenslotte werden nog wat bollen
gepoot, een enkele struik geplant
en toen was het klaar.
Toegegeven, het was een karwei
dat nogal wat maanden in beslag
heeft genomen. Vrijwel elke za
terdag ging er aan ten offer en
veel mooi-weer avonden werden
in de tuin-in-aanleg doorge
bracht.
Maar nu het klaar is zijn we er blij
mee. Niet alleen omdat nu ieder
een wat van je tuin zegt, maar
veeleer omdat je nu een tuin bezit
die niet zoveel onderhoud vraagt
en die toch gezellig kan blijven.
Wanneer de bulldozers onze stran
den glad hebben gladgestreken
en de verversingstenten en zon
neterrassen de Noordzeekust
weer stofferen, wordt het tijd
dat wij onze tuin of ons bal
kon aan een inspectie onderwer
pen. Als er wat aan het zit meubi
lair vernieuwd moet worden, kan
men niet te vroeg eens gaan rond
kijken om zijn keus te bepalen.
Het zal opvallen dat het houten
tuin-ameublement niet meer zo
domineert als het de laatste jaren
het geval is geweest. Integendeel,
het is in vorige jaren zo snel de
winkels uitgevlogen dat som
mige fabrikanten hun toevlucht
tot te jong hout moesten nemen -
en dat met niet altijd de beste er
varingen tijdens een slechte, na
tte zomer. Wilt u dus een redelijk
duurzaam tuinmeubel van hout
dan zult u daarvoor een goede
prijs moeten betalep.
kunststof krijgen nu opnieuw
een kans. Daaronder bevindt zich
ook een ruim aanbod van het
oude, met overdadig lofwerk ge
sierde, witgelakte ijzeren Franse
tuinmeubilair. Ook in het tuinge-
beuren speelt de nostalgie nog
een rol. Overigens worden die uit
ijzer gegoten meubelen van we
leer nu meestal van aluminium of
kunststof gemaakt. Het betekent
niet alleen minder onderhoud
maar het is eveneens een conces
sie die de prijs drukt. De mindere
duurzaamheid heeft het voordeel
dat we wat sneller aan modieuze
invloeden kunnen toegeven. Dat
ligt wel in de lijn van onze tijd nu
we ook met meubelen min
der lang doen.
Let u bij aankoop wel op een goed
zitcomfort want in de tuin of op
uw balkon zult u doorgaans wel
even fijn willen relaxen. In ver
band met de winterberging is het
wellicht ook raadzaam er op te
letten dat een en ander opvouw
baar is en dan weinig plaats
ruimte vraagt.
Geperforeerd plaatstaal (tafel) en ronde buis, moccabruïn gespoten.
Het stoeltje is gestoffeerd met een lichte transparante kunststof d ie goed tegen regenwater is bestand. Een leuk setje
tegen een populaire prijs. V&D
Een nieuwe collectie tuinmeubelen van Grosfillex. Zwolle, in pvc.duurza
met kussens en matras in bruin of oranje.
weerbestendig en opvouwbaar. Verstelbare relax meubelen
Een fraai tuin-ameublement uit Italië (Van Saporiti) dat ook binnenshuis allerminst zal misstaan. Weerbestendig, essen, in drie
kleurtonen blauw of groen. De kleuren komen terug in de diagonaal gestreepte kussens.
