Rijnsburgs muziekkorps steekt
zich alvast in het nieuw
Na joden en negers nu Grieken
ook kwaad op president Carter
Ik wil ogen
openen voor
waardevolle
polderland
IPÜBLÏËK
DWS KOMT NOG VEEL GELD TE KORT
"GRAP" MET SPRINGMAT
NIET ERG GEWAARDEERD
PAGINA 4
DONDERDAG 6 APRIL 1978
Hoe grijpt de aanleg van een nieuwe spoorbaan in de
natuur in? Op die vraag probeert de Sassenheimse
beroeps-cineast Günter Korfmann antwoord te ge
ven in een door hem vervaardigde 16 mm ge
luidsfilm, waar doorheen als een rode draad de bouw
van de omstreden Schiphollijn is verweven. Voor
Korfmann een lokatie dicht bij huis, omdat ook op
Sassenheims grondgebied nu volop aan de lijn wordt
gewerkt.
De bouwplaats waar hij filmde
ligt vlakbij de ruim 300 jaar
oude Warmondse eenden
kooi, een ongerept gebied dat
het moet hebben van stilte,
maar waar die rust nu ver is te
zoeken. Korfmann filmde
echter niet in de eendenkooi,
al is de bij die kooi op een
bord voorkomende medede
ling "Gerucht maken verbo
den" wel de titel van zijn film.
Bedreigd
"Het zou wat goedkoop zijn om
een nadrukkelijke link te leg
gen tussen de aanleg van de
Schiphollijn en de aanwezig
heid van die eendenkooi",
zegt hij, "want het gaat om
meer. Die kooi maakt maar
een fractie uit van wat wordt
bedreigd. Daarom heb ik de
film wat algemener gemaakt
en mijn ogen de kost gegeven
in het omringende pol
derlandschap. Misschien wat
minder opvallend, maar er
groeit en leeft wel van alles en
nog wat. Is als natuurgebied
ook waardevol. Jammer al
leen dat de meeste mensen
dat niet zien.
Met deze film wil ik hen de ogen
openen, zonder 'alleen de be
schuldigende vinger op de
Schiphollijn te willen richten.
Elders in Nederland wordt
minstens even erg in de na
tuur ingegrepen. Het is alleen
uit praktische overwegingen
dat ik de aanleg van deze
spoorlijn op de korrel heb ge
nomen".
Günter Korfmann is Duitser
van geboorte. Kwam tien jaar
geleden naar Nederland.
Woonde eerst in Oegstgeest
en Leiderdorp en heeft sinds
drie jaar ln Sassenheim een
woning. "En overal waar ik
woon zie ik om mij heen het
zelfde gebeuren", zegt hij.
"Brokken fraaie natuur wor
den opgeofferd aan woning
bouw en wat al niet meer. Ik
snap zoiets niet. Nederland is
al zo ontzettend klein en dan
gaan ze het mooie wat resteert
toch nog naar de knoppen
helpen. In mijn film wil ik la
ten zien hoe onzinnig dat is en
wat er zoal verloren gaat".
Tips voor deze rubriek kunt U elke
morgen tot 10.00 uur aan mij kwijt, tel.
071-144941, toestel 215. U mag ook
schrijven.
Günter Korfmann: "Nederland is al zo ontzettend klein...".
Drukte
Het is een film zonder gespro-
ken tekst. Korfmann vindt
dat filmbeelden voor zich
dienen te spreken. Zeker in
dit geval. Op het celluloid
staan contrasterende impres
sies. Enerzijds wordt de da
gelijkse drukte in een Neder
landse stad weergegeven (hij
maakte in Leiden opnamen
voor het station en op de
Breestraat) en anderzijds het
alledaagse gebeuren in de
polder.
Door het water plassende wa-
terhoenen, in gestrekte pas
door het weiland banjerende
reigers op zoek naar lekkere
hapjes, verschrikte hazen en
zowaar een kreeft die het wa
ter in glipt, alleen deze laatste
heeft Korfmann niet in Sas
senheim aangetroffen maar er
"voor het sfeertje" toch tus
sen gestopt. In diezelfde pol
der vol dieren ziet men als
contrast de komst van
bouwmachines die lawaaierig
het bed spreiden voor een an
dere lawaaimaker de trein.
De film, die ongeveer een kwar
tier duurt en waarvoor de
jonge Engelse componist Ri
chard Marsden de muziek
schreef, is het eerste wat gro
tere project van Günter
Korfmann. "In de filmwereld
ben ik nog een kleine jon
gen", zegt hij. "Mijn naam
doet nog niemand wat. Maar
misschien wordt dit de door
braak.
Overigens, ik zie hier in Sas
senheim niet op roem te
wachten. Ik doe gewoon wat
ik wil. En dat is in elk geval
nog wat films maken waarin
de natuur een woordje
meespreekt. Zo wil ik nog wat
gaan doen in de duinen van
Noordwijk. Het idee staat al
op papier".
Contacten
Cineast Günter Korfmann, die
al wel als fotograaf enige in
ternationale bekendheid
heeft verworven, doet alle
moeite zijn Schiphollijn-film
aan de man te brengen. Zo
heeft hij inmiddels contact
gelegd met de t.v. en heeft hij
ook de bioscoopwereld pro
beren te interesseren. Aan
biedingen zijn er nog niet
binnen.
Muziekverenigingen hebben de
naam er nogal eens slordig bij
te lopen. Broeken te kort,
schouders te ruim, petten tot
over de werkbrauwen, glim
mende zitvlakken. Het is
maar een greep. Maar het kan
vaak ook niet anders. Niet al
leen wisselt in mening vereni
ging, de bezetting nogal eens
waardoor de vaak bejaarde
voorraad maatkostuums on
voldoende tijd krijgt om in het
spelen op de scala aan li
chaamsmaten, maar er is ook
vaak te weinig in kas om wat
nieuws aan te schaffen.
Zoals dat het geval bij DWS
(Door Wilskracht Sterk), de
drumband en majoret-
tengroep uit Rijiisburg. Met
27.000 gulden, zo werd des
tijds berekend, zou men uit de
brand zijn. Twee jaar geleden
is men in het dorp acties op
touw gaan zetten om dat be
drag bij elkaar te krijgen. Het
totale bedrag is er nog bij
lange na niet, de nieuwe kos
tuums inmiddels wel. Er ont
breekt nog 13.000 gulden. Het
DWS-bestuur rekent er een
klein beetje op dat de gemeen
teraad in de komende verga
dering besluit tot een rente
loos voorschot.
Niet iedereen heeft de afgelopen weekeinde gelanceerde 1-april
grappen weten te waarderen. Neem bijvoorbeeld Noordwijker
Van Rijn, eigenaar van het ontspanningscentrum Rolleygolf in
de badplaats.
Waarschijnlijk bij wijze van grap gingen onbekenden er met de
springmat van zijn trampoline vandoor. 1 april is achter de rug,
maar de mat is nog niet terug.
Een oproep van hem via deze rubriek brengt de "grapjassen" mis
schien wel tot inkeer, verwacht Van Rijn. De maten van de mat:
breed 1,80 meter, lang 3,60 meter.
Er zijn tachtig nieuwe kostuums
gekocht. Een witte broek, rood
jasje en zwarte baret voor de
mannelijk drum bandleden en
ook zo'n combinatie maar
dan met èen cape in plaats
van een jasje voor de dames.
De majoretten kregen een
rood-wit jurkje met witte
laarzen en een zwarte hoed
De 23 jaar oude kostuums
krijgen een andere bestem
ming. Een deel zal waar
schijnlijk worden afgestaan
aan de mr.dr. Willem v.d.
Berghstichting in Noordwijk,
een verpleeginrichting voor
geestelijk gestoorden. Er zijn
plannen om daar een beschei
den drumband op te richten.
■k De nieuwe uniformen.
Door voornemen wapenembargo tegen Turkije op te heffen
in Amerika zijn woedend over Carters Midden-Oos-
ten-politiek, de negers minstens even razend omdat
hij zijn financieel-economische verkiezingsbeloften
aan hen niet waar maakt. En nu zijn ook de Grieken -
de derde groep van belangrijke aanhangers van de
president - in opstand gekomen tegen Carter. Aanlei
ding: het voornemen van de president om het Con
gres te vragen het wapen-embargo tegen Tur
kije op te heffen.
Eugene Rossides, voorzitter
van het Amerikaans-Hel
lenistische Instituut en top
man van de Griekse lobby in
Karamanlis: woedend
Door
Michael Stein
Washington, heeft al felle
strijd aangekondigd tegen de
regering. Hij noemt het plan
van de president om het wa
pen-embargo op te heffen in
strijd met zijn verkiezings
beloften. „Carter had ons ver
zekerd dat zijn regering pas
de betrekkingen met Turkije
zou normaliseren als er enige
vooruitgang was geboekt bij
het oplossen van de Cyprus-
kwestie... Het is niet in het
belang van de VS om door te
gaan met een politiek van
concessies tegenover Tur
kije".
Rossides' dreigement dat het
Congres geen genoegen zal
nemen met deze laatste om
mezwaai van de regering, is
bepaald geen bluf. De
Griekse lobby is zeer machtig
in Washington en heeft tot
dusver met succes alle pogin
gen van de vorige Ameri
kaanse regering de grond in
geboord om tot een bevredi
gende verhouding met Tur
kije te komen.
Zo weigerde het Congres zijn
toestemming te geven aan
een defensieverdrag dat de
regeringFord in 1976 met
Turkije sloot. Krachtens dat
akkoord zou Turkije binnen
vier jaar voor een miljard
dollar aan wapenhulp
krijgen. Het zou in de praktijk
het einde hebben betekend
van het wapen-embargo, dat. -
alweer op aandrang van het
Congres - in 1975 tegen Tur
kije werd ingesteld; een ver
late represaille omdat Turkije
Amerikaanse wapens had ge
bruikt bij de verovering van
veertig procent van het-
grondgebied van Cyprus.
Dreigement
Zoals intussen gebruikelijk bij
deze Amerikaanse president,
die zich door het laatst geuite
dreigement laat intimideren,
heeft Carter nu opeens beslo
ten de Turken terwille te zijn.
Vorig jaar besloot hij het
Congres niet om toestem
ming te vragen voor het. de
fensie-akkoord met Turkije
zó lang er geen tekenen waren
van een beginnende oplos
sing van het Cyprus-
vraagstuk. En drie weken
geleden nog deelde minister
van buitenlandse zaken
Vance mee dat opheffing van
het Amerikaanse wapen-em
bargo afhankelijk was van het
verloop van de Grieks-Turkse
besprekingen inzake Cyprus.
Maar onmiddellijk daarop
deelde de Turkse premier
Ecevit mee dat hij nooit ge
noegen zou nemen met deze
voorwaarde.
Sinds Ecevit in januari aan het
bewind kwam, sloeg hij
steeds dreigender taal uit. Al
in 1976 had Turkije als rep
resaille voor het wapen-em
bargo de Amerikaanse mili
taire bases en afluisterposten
langs de grens met de Sov
jet-Unie gesloten.
De vorige regering onder de
conservatieve premier Demi-
rel probeerde met de Arabi
sche wereld en de Sovjet-
Unie betere contacten op te
bouwen om de Amerikanen
onder druk te zetten. Maar
Ecevit heeft die druk aan
zienlijk vergroot. Hij liet we
ten dat hij wel eens afwezig
zou kunnen zijn bij de
NAVO-top in Washington van
eind mei. En hij kondigde
herhaaldelijk aan dat het voor
Turkije „te duur" werd om
aan de verplichtingen van het
NAVOlidmaatschap te
blijven voldoen en tegelij
kertijd van wapens van de
NAVO verstoken te blijven.
Ecevit dreigde kortom de
NAVO te verlaten en een
neutrale koers te gaan varen.
Paniek
In paniek stuurde Carter zijn
onder-minister van buiten
landse zaken Warren Chris
topher naar Ankara om met
Ecevit: dreigement
Ecevit de zaak uit te praten.
Deze week kwamen ze tot een
hoogst merkwaardige af
spraak. Krachtens dat niet op
schrift staande akkoord zou
de Amerikaanse regering „de
verwachting" mogen koeste
ren dat Turkije nu eindelijk
met concessies inzake Cyprus
over de brug zou komen en
dat de Amerikaanse militaire
specialisten ten minste
"sommige" van de Ameri
kaanse bases zouden mogen
bezoeken. Van haar kant
zegde de Amerikaanse rege
ring toe dat zij het Congres
zou verzoeken om het wa
pen-embargo op te heffen.
Deze vage en ingewikkelde
formulering werd gekozen,
omdat de regering-Carter
vOor de zoveelste maal in haar
buitenlandse politiek de
kwadratuur van de cirkel
trachtte te vinden. Turkije is
strategisch gezien van enorm
groot belang voor de Ameri
kanen en voor de NAVO; re
den waarom men in over
heidskringen in Washington
altijd de Turkse eisen boven
de Griekse belangen stelde.
De Turken zijn bovendien
buitengewoon gauw op hun
tenen getrapt en plegen over
niets zo razend te worden als
wanneer men hun banden
met Amerika en met de
NAVO afhankelijk stelt van
de kwestie-Cyprus. Zij heb
ben al sinds vele, vele jaren
het gevoel dat het Westen,
waartoe zij zich zo graag re
kenen, hen discrimineert ten
gunste van het christelijke
Griekenland.
Reeds in de jaren zestig voelden
zij zich door hun „bond
genoot" Amerika venaden,
toen president Johnson een
Turkse invasie op Cyprus
verhinderde. Hun verbitte
Carter: in het nauw
ring werd slechts groter, t,
toen het Amerikaanse Con
gres zo fel reageerde op hun
actie van 1975 om „de Turkse
minderheid op Cyprus van
volkerenmoord te redden".
Geen Turkse regering kan het
zich dan ook veroorloven in
het openbaar concessies in
zake Cyprus te beloven, in
ruil voor de opheffing van het
wapenembargo.
Maar aan de andere kant is de
Griekse lobby in Washington
zo sterk, dat zelfs regerings
woordvoeders betwijfelen of
Carter zijn zin zal krijgen.
Carters bedoeling is het om
het Congres te lijmen: als het
wapenembargo wordt afge
schaft dat in Turkse ogen zo
vernederend is, dan zal Carter
het militaire samen
werkingsverdrag met Turkije
intrekken. In plaats daarvan
zouden de Turkse wapen-ver
zoeken van keer tot keer wor
den bezien, met dien ver
stande dat ze positief zouden
worden beoordeeld. Als Tur
kije zich niet langer verne
derd zou voelen en opnieuw
op zijn grote bondgenoot van
vroeger zou kunnen rekenen,
zou de regering in Ankara te
genover het thuisfront ster
ker staan om een deel van het
veroverde gebied op Cyprus
te ontruimen.
Zoals iedereen op zijn vingers
kon natellen, hebben de rege
ring en de oppositie van
Griekenland, alsmede de re
gering van Cyprus woedend
gereageerd op het Ameri
kaanse voornemen. Al voor
het top-overleg dat Ecevit en
Karamanlis drie weken gele
den in Lausanne voerden te
neinde een beter klimaat te
scheppen voor de komende
onderhandelingen over de
bodemschatten in Egelsche
Egeische Zee, de niet meer
door Griekenland gedemili
tariseerde eilandjes Turkije,
turkije, het luchtruim boven
Egelsche Egeische Zee en
bovenal Cyprus, wantrouwde
men in Athene De DKEe
jongste Amerikaanse actie zal
dat wantrouwen alleen maar
vergroten en de positie van
Karamanlis bemoeilijken,
met als gevolg dat Karaman
lis van zijn kant een hardere
koers zal moeten varen en de
oplossing van de Grieks-
Turkse problemen nog verder
van huis is. Het lijkt er dan
ook op dat Carter opnieuw
een van zijn buitenlandse po
litieke problemen te snel en
op te grove wijze heeft willen
„opllossen", omdat hij zich in
het nauw gedreven
