"Ik kon in Ahoy niet voor 100
procent mijn draai vinden
NOSTALGIE BRENGT
VAN OMMEN TERUG
IN DE VLIEGERIJ
PAGINA
ZATERDAG 24 DECEMBER 1971
Ad van Ommen, hier nog in de Ahoy-hal („ik heb dat werk in het sportpaleis veel te sterk geïdealiseerd"), maar straks weer „op de bok" als piloot
Wat op de achtergrond toch wel
sterk meespeelde voor Van
Ommen om een baan op de
grond te zoeken, was zijn na
derende pensioen als piloot.
Een kleine vijf jaar heeft hij
nu nog te gaan. Zodra hij ze
senvijftigjaar wordt, is het af
gelopen in de vliegerij. Le
vensgroot zag hij op tegen de
dag dat hij van de ene op de
andere dag niets meer te doen
zou hebben.
„Als je vijftig jaar bent en je
krijgt zon baan als ik nu heb
(op 1 januari is het afgelopen
in Ahoy) aangeboden, dan
pak je die toch met beide
handen? Ik kon in Alphen
blijven wonen en met de trein
op en neer reizen. Dat had ik
ook in dertig jaar niet meer
gedaan. Bovendien, deze po
sitie bood zekerheid en dat is
ook wat waard".
Maar toch.... Na een paar maan
den begon het te knagen. Wat
zo leuk leek begon om te slaan
in ontevredenheid. Het bloed
begon te kriebelen. „Een
zwerversbestaan van zo'n
dertig jaar abrupt afbreken en
dan verder gaan tussen vier
muren kan niet ongestraft",
heeft Van Ommen nu onder
vonden.
Hang naar vliegerij
Het regelmatig leven ging hem
hoe langer hoe meer tegen
staan. Het dagelijkse werk in
Ahoy werd hem met de dag
zwaarder. „Toen dat gevoel
de overhand begon te krijgen,
kwam die hang naar de
vliegerij verschrikkelijk op
zetten. Iedere dag reed ik naar
Schiphol om naar het landen
en opstijgen van de vliegtui
gen te kijken. In me zelf ging
ik me er mee bemoeien als ik
een kist naar beneden zag
komen. Dan dacht ik, nou
moet je wel bijsturen, joh..."
En toen kwam die vakantie in
Alaska. Met een grote „Ame
rikaan" toerde Van Ommen
met zijn gezinnetje over we
gen waar hij geen kip zag. „Ik
had het gevoel of ik weer op
de bok van het vliegtuig zat",
vertelt hij. „De twijfels zijn
toen snel gerezen. Hoe je be
naderd werd door je oud
collega's en zo. Je vloog weer
helemaal mee. Het gekke is
dat m'n vrouw nooit volbloe
dig achter me heeft gestaan
toen ik die overstap maakte.
Zelf gaf ik me toch zeker wel
negentig procent kans van
slagen, zij hield het of fifty-
Hobby
De vraag dient zich a
Van Ommen met vliegen
stopte, een baan op de grond
zocht maar na een jaar in de
gaten heeft dat dit het ook
niet is en vervolgens weer te
rug gaat naar de KLM....
De Alphense piloot heeft zijn
antwoord klaar: „Als je hal
verwege je leven ziet dat er
belangstelling voor jouw per
soon is, word je nieuwsgierig.
Kijk, vliegen is een hobby van
me. Dat doe je graag. Dit werk
in Ahoy was een uitdaging.
Financieel ben ik er een heel
stuk op achteruitgegaan toen
ik in Rotterdam ging wer
ken".
Het zwerven langs de route als
hij dagenlang van huis was,
ging Van Ommen frustreren.
Voor zichzelf kon hij niet be
palen hoeveel dit zou toene
men naarmate hij ouder werd.
Met het vliegen op zich had
dit niks te maken. Dat vond
en vindt hij nu nog, geweldig.
„Ik kan in Ahoy niet voor hon
derd procent mijn draai vin
den, ik ben geen ambtenaar.
Hier zit ik dan: rondom in het
beton. Horizon zie ik niet. In
de lucht is ruimte, dat mis ik
hier. Als je tachtigduizend
kilometer hebt hardgelopen
net als ik, heb je geen zitvlak.
Nee, vijanden heb ik in Ahoy
niet. Natuurlijk, je kunt je al
tijd aanpassen. Maar ik vind
dat een beslissing over te veel
schakels moet lopen voor dat
zij is genomen. Neem nou een
vliegtuig: het ene moment
neem je een besluit, een paar
tellen later zie je dat dit wordt
uitgevoerd. Zoiets mis ik
hier".
Bezorgd
Vooral de eerste maanden heeft
hij zich over allerlei zaken
zorgen gemaakt. Hij kwam er
snel achten op de grond is het
veel minder veilig dan in de
lucht. Dat benauwde Van
Ommen van tijd tot tijd wel
Wanneer hij dan 's avonds thuis
kwam, had gegeten en in een
luie stoel voor de televisie
neerplofte, geen puf meer had
om nog eens wat kilometer
tjes te gaan draven, kwamen
de gedachten aan de vliegerij
weer naar boven. „Weet je,
dan zag je de weerkaart met
Elba en dacht ik: nog an
derhalf uur vliegen en dan
zijn we op Schiphol. Of Lon
den kwam in beeld. Altijd
kwamen er wel herinnerin
gen naar boven. Overal had ik
bindingen aan, ik kwam er
gewoon niet van los".
Wilde hij dat eigenlijk wel?
Met een „knik" laat hij het
kleine brilletje van de neus
glijden. Een zwart touwtje
zorgt ervoor dat het achter
zijn oren blijft hangen. Voor
hem staat een kop koude kof
fie waarvan hij nog geen slok
heeft genomen. Buiten zijn
wat baldadige jongens bezig
met het afsteken van rotjes.
Van Agt
Na lang stilzwijgen komt het
eruit: „Ik heb het echt gepro
beerd. Die eerste tijd had ik er
ook helemaal geen moeite
mee. Steeds weer opnieuw
moet je dat verhaal vertellen
waarom je bent gestopt met
vliegen. Je komt er gewoon
niet los van op die manier".
Dat kwam hij ook niet toen mi
nister Van Agt van Justitie
een avondje de zesdaagse
kwam bijwonen. Van Ommen
zou hem wegwijs maken inde
wielrennerij. Maar daar
kwam niets van terecht....
„Die man wist dat ik had gevlo
gen. Nou, daar gingen we dan
maar weer. Over die zes
daagse hoefde hij toen zono
dig niet zo bar veel meer te
weten. Hij wilde van mij wel
eens wat meer horen over de
vliegerij. Over de achtergron
den en zo. 't Is natuurlijk leuk
dat een minister daar zoveel
belangstelling voor heeft.
Door
Jan Westerlaken
Foto
Wim Dijkman
Maar eigenlijk kwam hij naar
Ahoy voor het wielrennen en
niet om naar mijn verhaal te
luisteren".
Een kleine vijf jaar heeft Van
Ommen nog voor de boeg als
hij in januari terug gaat naar
de KLM. Vóór hij het lucht
ruim weer ingaat, krijgt hij
een bijscholingscursus van
ongeveer een maand. Daarna
gaat hij tien dagen met vakan
tie om met frisse moed de
even losgeraakte draad weer
op te nemen.
„Oefening"
Wat zijn Van Ommen's plan
nen als hij zijn laatste
vliegreis heeft gemaakt?
Hij: „Ik hoop dat het er dan door
is dat we wat jaartjes langer
mogen vliegen, maar minder
lange vluchten. Wat Ahoy be
treft dat was een „oefening".
Het is me nu overduidelijk
geworden: ik zal straks zeker
geen baan nemen waarin ik
met veel mensen te maken
krijg. Door die vliegerij ben ik
een solist geworden".
Wat straks? „Tja, ik zou bij
voorbeeld kunnen gaan
schrijven. Hoewel ik daar niet
zo veel voor voel. D'r zijn wel
verzoeken in die richting ge
daan. Ach, ik heb veel rela
ties. Je kunt altijd wel een ad
hoe dingetje aanvatten. Ik
heb nog wel wat achter de
hand. Daar is bijzonder veel
behoefte aan. Maar 't is te
vroeg om daar nu al over te
gaan praten. Nee, ik maak
geen slapende honden wak
ker....
Van Ommen heeft dertig jaar
lang gevlogen en nauwelijks
contact gehad met het be
drijfsleven op de grond. Kan
hij een verschil aangeven
tussen het werken in de lucht
en op de grond?
Veranderd
„In al die jaren zijn de mensen
verschrikkelijk veel veran
derd. Kijk, in de lucht merkte
je dit nauwelijks op. Nu ik er
middenin sta zoveel te meer.
De mensen zijn onverdraag
zamer, emotioneler gewor
den. Als vlieger valt me dat
sterk op. Want juist die men
sen moeten een enorme zelfk
ritiek hebben. Het werken op
de grond is veel bewer
kelijker dan ik er ooit van had
gedacht. Wanneer een vlieger
een harde landing maakt,
heeft hij er de pest in en
vraagt zich af hoe dat nu toch
is gekomen. Doet men dat op
de grond ook?"
Slapeloze nachten heeft Van
Ommen dan nog net niet ge
had van zijn Rotterdamse
avontuur. Maar hij zal zijn
vrouw er tot in lengte van ja
ren dankbaar voor blijven dat
zij hem er toe aanzette de deur
naar de vliegerij op een kier te
laten staan. Anders zou hij tot
z'n vijfenzestigste tussen die
vier grijs-grauwe muren
hebben moeten doorbren
gen
ALPHEN AAN DEN
RIJN - Die hobbel in de
landingsbaan bij Trini
dad, een jarenlange er
gernis voor iedere pi
loot, het ontbijt met
eitje in Tokio en al die
zelf uitgezette trim-
parkoertjes over de hele
wereld. En toen ineens,
van de ene op de andere
dag, van het vogelvrije
luchtruim tussen vier
grijs-grauwe muren.
Met alleen nog maar
nostalgische herinne
ringen aan de
vliegerij....
„Toch dacht ik het te redden",
mompelt Ad van Ommen, de
KLM-piloot uit Alphen, die
het precies één jaar volhield
als algemeen directeur van
het Rotterdamse sportpaleis
Ahoy. Op zijn bureau van het
niet al te grote kantoortje
staat een miniatuur vliegtuig,
een DC-10, waarmee hij zijn
laatste vlucht maakte. Achter
hem aan de wand hangt een
bijl met inscriptie, een herin
nering die hij kreeg van de
bemanning met wie hij de
laatste vlucht maakte. Links
van die bijl een kleurenplaat,
vol met handtekeningen, die
hij kreeg voor zijn medewer
king aan de film „Een brug te
„Weet je", hervat Van Ommen
het gesprek, „iedere ochtend
zat ik nu met m'n vrouw en
kinderen aan tafel. Dat was in
jaren niet voorgekomen.
Werkelijk hoor, ik dacht nu
het summum gevonden te
hebben".
Deur op kier
Anderen, onder wie zijn vrouw,
kenden Ad beter dan hij zelf.
Zij stemde er pas in toe dat
haar man naar Ahoy zou gaan
als hij de deur naar de
vliegerij niet volledig achter
zich zou dicht trekken, maar
op een kier liet staan. Hij kon
nog wel eens spijt van die stap
krijgen, was haar redenering.
En zij kreeg gelijk. Ad van
Ommen kwam niet los van de
vliegerij.
Hoewel hij de eerste maanden
nauwelijks tijd had om aan de
KLM te denken, dwaalden
zijn gedachten later toch weer
naar Schiphol. Na die onder
breking reed hij weer dage
lijks naar het vliegveld om
zelf zijn persoonlijke postbus
te legen. Tot het moment er
op een dag helemaal geen
post meer voor hem was...
„En dan denk je," mijmert Van
Ommen, „nu hoor ik er niet
meer bij. Nu is alles afgelo
pen. Dit doet je wat, dat kan ik
je wel vertellen."
Het werk in Ahoy bracht met
zich mee dat hij vaak naar het
buitenland moest om daar
eens een kijkje te nemen hoe
alles functioneerde. De eerste
keren was hij „gewoon" pas
sagier. Zeker, de bemanning,
zijn oud-collega's, begroetten
hem wel. Maar meer ook niet.
Tot hij werd gevraagd om nog
eens een blik in de cockpit te
werpen. Toen sloeg Van
Ommen's hart een paar tik
ken sneller van opwinding.
Geïdealiseerd
„Ik heb dat werk in het sport
paleis veel te sterk geïdeali
seerd. Zo van: als ik op de
grond werk, ben ik meer thuis
en dat wil ik ook. Het leek, in
het begin althans, allemaal zo
aantrekkelijk. Helaas, het is
anders uitgepakt."
