Oudjes (Searchers en
Everly's) uit archieven
Klaterende Schubert
Erg prettig
luisterwerk
van E.Tagg
Nieuwe
van
Neii
Diamond
een
"must"
Muziek
Heddy
Lester:
"aardig"
UITVOERING VAN GIULINI
Fris van
de lever
gezongen
simpelheid
Eric Clapton: een
gênant voorbeeld
van aftakeling
GRAMMOFOONPLATEN
ALTIJD VOORDELIGER
MAANDAG 19 DECEMBER 1977
The Searchers op de „File se
ries" (Pye)
Of het nu bij gebrek aan beter
dan wel uit een zaken-kundig
inhaken op een stukje nos
talgie behoefte is, feit is dat
nogal wat platenmaat
schappijen driftig in de ar
chiefladen wroeten, op zoek
naar oud platenmateriaal
voor een heruitgave.
Pye is momenteel zelfs bezig
een letterlijk zo geheten „File
(archief) serie" op te bouwen.
Dat komt neer op (dubbel) el-
pee's van vroegere fameuze
formaties, met weerbarstig
werk van destijds. Elke dub-
belaar in deze serie is gewijd
aan één groep.
Er zijn nu drie van deze platen
uit, waaronder één die ver
haalt over de jaren '63-67 van
de inmiddels ontbonden
beatgroep The Searchers, be
kend vanwege hun scherpe
samenzang in de typisch
Britse stijl van toen.
Grote hits van de Searchers wa
ren o.m. „When you walk in
the room", „What have they
done to the rain", „Goodbye,
my love", „Love potion no. 9"
en „Needles and Pins" (het
zelfde nummer, waar nu
Smokie mee koketteert).
Die toppers mogen uiteraard
niet ontbreken op een elpee
als deze. Ter completering is
verder een beroep gedaan op
achterzijden van singletjes en
op de toen nog in zwang
zijnde eepeetjes.
Inhoudelijk bezien dus niet al
lemaal even interessant, al
kun je vanuit een ander
standpunt aanvoeren dat op
een echt „historische" plaat
het mindere werk niet mag
mankeren.
Opmerkelijk is, bij het beluiste
ren van al deze oudjes, dat het
„mono'-tijdperk eigenlijk
nog niet eens 10 jaar, maar
voor het snel vergetende ge
heugen véél langer achterop
ligt. Met andere woorden: het
aanhoren van deze pure
mono-elpee vergt wél een
vergoelijkend inlevingsver
mogen van de thans zo met
stereo vertrouwde overjarige
tiener.
HdK
The Everly Brothers: "The
New Album" (Warner Bros)
Voor diegenen, wier jeugdsen
timent ligt in het eind van de
jaren vijftig en het begin van
de jaren zestig, zijn The
Everly Brothers een begrip.
Keer op keer wisten de broer
tjes Don en Phil hoog op de
hitparade te eindigen, mees
tal met nummers van het
echtpaar Felice en Boudleaux
Bryant. Om er een paar te
noemen: "Wake up little Su
sie", "Let it be me", "When
will I be loved", "Bird dog",
"Till I kissed you", "All I have
to do is dream".
De nummers ontliepen elkaar
qua melodie niet erg veel, en
de meeste waren ook niet veel
langer dan twee minuten.
Sommige haalden dat niet
eens.
Na de succesperiode is het
langzamerhand stil geworden
rond de broertjes Everly. Ze
hebben nog even geprobeerd
om in de country en wes-
ternstyle iets op te bouwen en
het is ook nog geprobeerd op
de solo-toer, maar de muziek
was te gadateerd om nog aan
te spreken.
Dezer dagen maken we een "re
vival" mee van The Everly
Brothers. Niet dankzij Don en
Phxl maar meer door de pla
tenmaatschappijen, die met
heruitgaven de tieners uit de
jaren vijftig en zestig probe
ren te verlokken. En
klaarblijkelijk met succes.
Temidden van al deze oudere
hits is er ook een plaat op de
markt verschenen, die meer
aandacht verdient. De plaat
bevat veertien nummers, die
door de Everly Brothers in
het begin van de jaren zestig
werden opgenomen, maar
nooit werden uitgegeven.
Ze werden onlangs uit de (stof
fige?) archieven van Warner
Brothers opgevist en met
goedkeuring van de uitvoer
enden alsnog op een elpee ge
zet. Vooral voor de fans van
de Everly's en voor de verza
melaars van bijzondere pla
ten is het interessant om te
horen, wat op deze nummers
werd uitgeprobeerd.
De broertjes zochten naar een
nieuwe stijl en lieten daar
voor weinig onbeproefd. Ze
ker toen hun ster zo langza
merhand wat begon te dalen.
Zo kunnen we bijvoorbeeld
Don en Phil frans horen zin
gen in een nummer als Gran
Mamou. Ter afwisseling staan
op de elpee composities die
nog echt het oude vertrouwde
Everly-geluid laten horen.
Bijvoorbeeld "Nancy's Mi
nuet", dat erg veel weg heeft
van hun succesnummer
"Cathy's clown", dat ook nog
door The Blue Diamonds op
de plaat werd gezet. Of "I
can't say goodbye to you", dat
helemaal de "Problems-
sfeer" ademt. Een opmer
kelijke plaat in velerlei op
zichten.
B.v.L.
Heddy Lester: verdienstelijke zang.
Heddy Lester - "Deel van m'n
bestaan" - Ariola
Vrijwel niemand had in Neder
land van Heddy Lester ge
hoord, totdat ze plotseling
werd uitverkoren om ons
land met het liedje "De Mal
lemolen" te vertegenwoordi
gen op het Eurovisie-song
festival.
Het werd geen bijster groot
succes, maar dat lag zeker
niet aan de stem van Heddy
Lester. Ze beschikt over een
heldere en melodieuze zang
stem en wie haar enkele
maanden geleden heeft zien
optreden ten bate van de af-
asie-patienten in de Leidse
Pieterskerk kan weten dat ze
in elk geval geen "mic
rofoonslavin" is, maar zich
ook zonder allerlei technische
hulpmiddelen best staande
weet te houden.
"Deel van m'n bestaan" is haar
eerste elpee, die de stilte ver
breekt tussen haar songfesti
val-optreden en haar optre
dens in de shows van Ramses
Shaffv. De plaat bevat een
twaalftal Nederlandstalige
luisterliedjes, die kwalitatief
alleszins aanvaardbaar zijn.
De hoes van Heddy's eerste el
pee bevat een aanbeveling
van Ramses Shaffy die als
volgt luidt: Heddy heeft een
stem, de ziel en het geloof om
al jouw deuren open te maken
en de hare open te laten staan
oor jou". Ik houd heter maar
op, dat het gewoon een aar
dige plaat is, waarop Heddy
verdienstelijk zingt en
waarop haar broer Frank Af-
folter te horen is op de piano
in verschillende nummers.
B.v.L.
Neil Diamond: "I'm glad you're
here with me tonight"(CBS)
Het is alweer ruim een jaar ge
leden, dat de laatste studio
elpee van zanger-miljonair
Neil Diamond verscheen. Na
"Beautiful Noise" met hits als
"Lady Oh", "Stargazer" en de
titelsong van de elpee is in ons
land alleen de live-dubbelaar
"Love at the Greek" uitge
bracht. Dezer dagen ver
scheen er een nieuwe elpee
getiteld: Tm glad you're here
with me tonight".
Het is een langspeler, die ver
gelijkbaar is met zijn voor
ganger "Beautiful Noise" en
de beste elpee die Neil
Diamond ooit gemaakt heeft,
namelijk "Serenade".Ook
ditmaal is Neil Diamond er
weer in twee gedaanten. Op
kant één als de jongen met de
mooie stem die rustige ro
mantische ballads zingt. Op
kant twee is er het meer ru
were werk, met uitzondering
van een nummer als "You
doh't bring me flowers". Een
rauwere stem, muziek
waarbij het ritme nog meer op
de voorgrond treedt. Wat
beide kanten gemeen hebben
is de uitzonderlijk goede mu
zikale begeleiding.
Behalve de eigen band van Neil
Diamond die uit tien man be
staat is er een groot orkest
met een bezetting van een
kleine tachtig man onder lei
ding van Alen Lindgren die in
Neils band de piano en de
synthesizer bespeelt. Uitzon
derlijk knappe arrangemen
ten, met een grote inbreng
van de strijkersgroep van het
orkest.
Neil Diamond begint zijn
nieuwe elpee met een eigen
vertolking van het nummer
"God only knows", dat eens
door The Beach Boys werd
gecomponeerd en tot "ever
green" werd gezongen. Ver
der staat op de achterkant ei
gen composities van Neil,
zoals "Let me take you in my
arms again" en "Once in a
while". "Let the little boy
sing", een compositie van
Neil Diamond samen met de
producer van de plaat Bob
Gaudio bevat een gave
mondharmonica-act van
Tommy Morgan.
De B-kant begint uiterst rustig
met de harp van Gayle Le
vant, maar al snel komt de
band in het geweer en gooit
Neil Diamond er steeds meer
decibellen tegenaan. Bij
voorbeeld in een eigen com
positie als "Desiree" en "As
if'. Samengevat een uitste
kende elpee en voor de fans
van Neil Dianond een "must".
B.v.L.
Franz Schubert: Symfonie no.
9 in C-groot. D. 944, door het
Chicago Symphony Or
chestra o.l.v. Carlo Maria
Giulini (DGG).
Giulini brengt met zijn interp
retatie van de Negende (of
„Grote") van Schubert*"hele'
frisse accenten aan in de par
tituur. Het veel gespeelde
werk biedt er dan ook vele
mogelijkheden toe. Het is ge
varieerd van stemming; soms
uitbundig, vol levenslust,
waar geen einde aan lijkt te
•komen, en dan ineens weer
heel verstild. Daarmee vangt
de symfonie alshetware aan,
die solohoorn lijkt al van jen-
seits. Sommige muziekhis
torici met een zwak voor psy
chologie hebben in dat begin
een bode van Schuberts
voorvoelde naderend einde
willen beluisteren. Het lijkt
me wat ver gezocht, hier is
veel meer een modale roman
ticus aan het woord.
Giulini zet er met een en
thousiast Chicago Symphony
Orkest de vaart in. Het klatert
allemaal. Het is heel helder.
Bezield en overmoedig; neem
zo'n ontlading, ritmisch en
lakoniek, van de tutti in het
laatste deel, het Allegro Vi-
De virtuositeit van Giulini
speelt soms misschien iets te
veel door in de behandeling
van de versieringen, waarmee
de late Schubert moeiteloos
de partituur verfraaide.
Daardoor raak je wel een even
op drift bij het volgen van de
thematische hoofdlijn. Dat
geldt met name in het eerste
allegro. Maar dat kan ook best
het gevolg zijn van gecon
ditioneerd luisteren naar an
dere, meer pathetische in
terpretaties van dit gave
werk.
De nieuwsgierige, kritische
Schubertliefhebber moet
deze nieuwe DGG-opname
zeker gaan beluisteren. Waar
schijnlijk koopt hij hem
daarna meteen.
H.M.
Brotherhood of man: "Images"
(Pye)
Engeland heeft op het ogenblik
twee zanggroepen, die in
Europa furore maken. Dat
zijn de "Guys and Dolls" en
"Brotherhood of man". Guys
and Dolls was aanvankelijk
een zestal maar twee haakten
er af. Brotherhood of man be
staat al lang in de huidige sa
menstelling (twee mannen,
twee vrouwen).
Hun grote bekendheid hebben
ze te danken aan het feit dat
hun "Save your kisses for
me" op de eerste plaats
eindigde van het Eurovisie-
songestival. Daarna hebben
ze nog een aantal hits ge
maakt als "Oh Boy", "An-
gelo" en zeer recentelijk
"Highwayman", die inmid
dels alweer de hitladder af
daalt.
De liedjes zijn over het alge
meen simpel van opzet en
worden fris van de lever weg-
gezongen. Geen muzikale
hoogstandjes, maar gewoon
plezierige luistermuziek. Alle
nummers op hun nieuwe el
pee "Images" zijn gemaakt
door het drietal Martin Lee,
Lee Sheridan en Tony Hiller.
Sommige composities dragen
duidelijk de sporen van an
dere populaire groepen van
dit ogenblik. Zo heeft de titel
song „Images" duidelijk iets
mee gekregen van de
Zweedse groep Abba, al is het
niet zo'n platte naaperij als de
Nederlandse groep Cham
pagne deed. „Safety first" en
„You can say that again" dra
gen sporen van de recente
Boney M-successen. Maar
gelukkig is er ook een duide
lijke eigen inbreng. Zoals met
„Superstars" dat een goede
follow-up lijkt voor, „High
wayman." De sterkste num
mers staan aan het eind van
de plaat. Dat zijn „Tonight's
the night" en "The night of
my life".
B.v.L.
Eric Clapton: "Slowhand" (Polydor)
Vroeger, toen hij nog bij de Yardbirds zat en als een razende over zijn
gitaar fietste, daarbij constant snaren brekend, luidde zijn bijnaam
"Slowhand". Ontleend aan het langzame handgeklap waarmee het
adorerende publiek de tijd vulde dat er nieuwe snaren moesten
worden opgezet.
Maar dat was vroeger. Eric "Slowhand" Clapton heeft veel van zijn
jonge agressiviteit verloren. Veel? Wat heet. Met zijn huidige ma
nier van spelen kan hij makkelijk z'n verdere leven met nog slechts
één set snaren toe.
De periode van ontheiliging is duidelijk ingetreden voor de man die
ooit werd nageroepen: "Clapton is God". Clapton is nu weinig
meer dan een figuur die nog slechts fantasieloze, matte ouwe-
mannetjes-muziek aflevert.
De allernieuwste elpee heet dus "Slowhand". Vergeleken bij de door
mij zeer gewaarde "EC was here" live-elpee van Clapton (nog maar
twee jaar oud!) een gênant voorbeeld van aftakeling. Weinig origi
nele nummers, derhalve ook zó slap gebracht dat je de neiging
krijgt tot wederom langzaam handgeklap. Maar nu niet uit waarde
ring, doch uit pure verveling.
HdK
1. Ozark Mountain Daredevils:
„Don't look down"
2. Kenny Rogers: „Daytime
Friends"
3. Levon Helm: „Levon Helm"
4. Kansas: „Point of know Re
turn"
5. Ross Royce: „In full Bloom"
6. Boom Town Rats: „Boom
Town Rats"
7. Ramones: „Rocket to Rus-
8. Dr. Feelgood: „Be seeing
you"
9. Chris Spedding: „Hurt"
10. Boz Scaggs: „Down two
then left"
11. Automatic Man: „Visitors"
12. Alessi Bros.: „All for a
13. Jess Roden Band: „The
Player not the Game"
14. Norton Buffalo: „Loving in
the valley etc"
15. Ian Hammer Group: „Me
lodies"
16. Two Seven Clash: „Cul
ture"
Medewerkers:
Bart Jungman
Henk de Kat
Bram van Leeuwen
Han Mulder
Erik Tagg - "Rendez-vous"
(Basart)
Toen Erik Tagg negentien jaar
was besloot hij zijn vaderland
(Amerika) voorlopig vaarwel
te zeggen om door Europa te
gaan trekken. Een reis die al
spoedig eindigde in Am
sterdam omdat hij zijn pas
poort kwijtraakte.
Om wat geld te verdienen
meldde de pianospelende
Amerikaan zich aan voor wat
sessie-werk. Hij raakte in con
tact met Hans Vermeulen en
daaruit groeide een vrucht
bare vriendschap. Tagg
maakte in samenwerking met
Vermeulen en zijn Rainbow
Train-groep een elpee die in
Nederland best aansloeg.
Rustige melodieuze pop,
waar zelfs Willem Duys in zijn
kneuterige radioprogramma
op zondagochtend aandacht
aan besteedde.
Nu is er een tweede elpee van
Tagg verschenen. Een door
Hans Vermeulen in Dallas
geproduceerd werkstuk met
uiterst prettige luister
muziek. Het houdt een beetje
het midden tussen Stevie
Wonder, Hans Vermeulen en
Gino Vannelli. Een mélange
die weinig diepgravende
maar wel vakkundig ge
maakte nummers oplevert.
Vooral de eerste kant kan me
zeer bekoren. Het titel
nummer "Rendez-vous" en
Lover with stature" zijn
voorbeelden hoe easy-liste
ning niet vervelend hoeft te
zijn.
B.J.
Erik Tagg: casy-listening die niet vervelend
ADVERTENTIE
