Dit is uw plekje. Nog wel.
Misschien moert wijken voor uw auto,
uw werk of uw huis.
De regering wil uw mening.
^fïVKïA^
We moeten
't nu zeggen.
Geef
uw mening!
Hoe gaat 't
in z'n werk?
Mooi verhaat
maar wat komt
ervan terecht?
Bon
't Wordt kiezen of delen!
ledereen heeft zo z'n eigen
plekje; in de buurt of wat verder
van huis. We zouden 't niet
graag zien verdwijnen. Toch
bestaat die kans. Waarom dat
is?
Omdat we steeds méér
willen. Neem 't wonen maar:
iedereen wil wel een tuintje.
Om nog iets te noemen: onze
vrije tijd neemt toe en die willen
we graag goed besteden. Dus
meer bootjes op de plas en
ieder z'n stekkie om te vissen.
elkaar. Gelukkig is die er nog
wel, maar 't geeft toch een
probleem. Ruimte kan je
immers net als geld, maar één
keer besteden. Waar een
fabriek staat, is geen plaats
meer voor een park. En omge
keerd. We moeten dus kiezen.
...ieder z'n stekkie-
Wacht even; werken doen
we ook. Daarom meer havens,
industrie en kantoren.'t Vraagt
nogal wat ruimte, alles bij
...voor onze kinderen...
Maar waarvóór moeten wé
kiezen; wat wel, wat niet? En
dan nog wat: we kiezen niet
alleen voor nu, maar ook voor
later. Ons land moet ook over
25 jaar bewoonbaar zijn.
Dat is nu precies waar 't om
gaat. Bouwen we woningen in
de steden of in 't groen? Meer
bossen of meer sportvelden?
Industrie of natuurgebied?
Hoe pakken we 't zo goed
mogelijk aan; voor ons
zelf, voor onze kinderen?
Let op advertenties
met dit symbool:
De regering heeft plannen
gemaakt en moet daar straks
over beslissen. Wat er ook
beslist wordt, de gevolgen zijn
voor ons.
Daarom wil de regering dat
wij meepraten. Zij wil weten hoe
wij denken over het verdelen
van de ruimte. Dat kan alleen
als wij onze mening geven. En
daarvoor hoeven wij echt niet
deskundig.te zijn. ledereen
heeft wel ideeën die de moeite
waard zijn. Trouwens; een
beetje deskundig worden we
toch, want er komt voldoende
voorlichting. Zowel over de
plannen als over de manier
waarop we kunnen reageren.
Voor er beslist wordt, krijgen we
de kans om ons zegje te doen.
Doodeenvoudig omdat
ruimtelijke ordening nu
eenmaal geen zaak is van
politici alleen.
Grote beslissingen op 't
gebied van de ruimtelijke
ordening lopen rechtstreeks via
ons. (Deze beslissingen heten
planologische kernbeslis
singen, afgekort: PKB's.)
Gaat als volgt:
De regering komt met 'n
voorstel voor het te voeren
beleid en rnaakt dit tijdig
bekend, o.a. via adverten-
ties met ons "landje" als
symbool. Iedereen kan
zijn mening over dit
voorstel geven.
De regering vraagt boven
dien advies aan deskun
digen en overlegt o.a. met
provincies en gemeenten.
De regering bekijkt alle
reakties grondig en stelt de
plannen bij. Het laatste woord
is aan de Tweede Kamer.
Dan is de beslissing
genomen en ligt vast hoe de
ruimte benut wordt.
Dat hangt voor een groot
deel van ons zelf af. De rege
ring maakt 't ons mogelijk te
reageren. Ze neemt alle moeite
niet voor niets en houdt wel
degelijk rekening met onze
opmerkingen. Laten we
daarom meedoen.
De eerste stap is de bon.
Ingevuld en opgestuurd is hij
goed voor een uitvoerige folder
waarin precies staat hoe
alles in z'n werk gaat
Vraag 'm aan.
Doen; want we
kunnen wat doen!
Vul deze bon in
JÊÊ? en stuur hem in een
enveloppe met
postzegel naar PKB,
Postbus 51, Den Haag.
Dit is een publikatie van het ministerie van Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening over planologische kernbeslissingen (PKB's).
