The Who:
"een bedrijf"
Vermeulen:
nu erkend
Tv-tunes als goede
achtergrond-muziek
Tè lange
"Songs"
van
Stevie
Wonder
Rake
elpee
Kenny
Murray
Pakkende treurnis
in reggae-ritme
jIeL
Dylan's Hard Rain:
voordeverstokten
NIEUWSTE
PRODUKT
VAN JOOST
NUISSL
IJZERSTERK
Jim Groce:
liedjes voor
op een
stille avond
DONDERDAG 18 NOVEMBER 1976
PAGINA 13
Stevie Wonder - Songs in the
key of life (Tamla Motown)
Met de elpee Music of my mind
begon het. Stevie Wonder,
schudde totv grote schrik van
zyn bazen bij platenmaat
schappij Tamla Motown het
"Little Stevie"-image van zich
af.
Complexer
Verruilde de mondharmonica
voor de synthesizer en brak de
finitief met de gladde, wat fa
brieksmatige soul waarmee hij
zijn Motown-chefs zulke goede
financiële diensten had bewe
zen. De muziek die hy nu maakt
en waarmee hij uitgroeide tot
één van de allergrootsten van de
popmuziek is moeilijker te om
schrijven. Nog wel soul maar
oneindig complexer en met veel
meer inhoud dan we gewend
zijn van bijvoorbeeld de inge
blikte negermuziek die de hit
parade teistert.
Bombarie
Via de al genoemde Music of my
mind, Talking Book, Innervi-
sions en Fulfillingness first fi
nale zijn we nu in 1976 aange
land bij de nieuwste Wonder-
el pee Songs in the key of life.
Gezien de bombarie en de
poespas waarmee de verschij
ning van deze dubbelelpee gep
aard ging rees de indruk dat dit
de kroon op het werk van Won
der moet zijn.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat
er niet helemaal aan hoor. Okè,
de plaat is van werkelijk uit
zonderlijk hoge kwaliteit, maar
wie Stevie Wonder de laatste ja
ren heeft gevolgd -had waar-
schijnlek weinig anders ver
wacht.
Vergelijk ik echter "Songs" met
Talking Book dan geef ik toch
aan de laatste de voorkeur. M'n
bezwaar tegen "Songs" is dat
een aantal nummers te zeer zijn
uitgedijd. Een song als Isn't she
lovely? is op zich ontzettend
leuk maar duurt veel en veel te
lang. Vooral als je de plaat een
.paar keer hebt gedraaid gat dat
irriteren.
Korter
Het
raadzaam geweest als
de vier nummers die voorko
men op het singletje dat bij
"Songs" is ingesloten, op de ei
genlijke elpee waren ingepast.
Isn't she loveley? bijvoorbeeld
had dan korter moeten duren.
Dat was Songs in the key of life
beslist ten goede gekomen.
B.J.
Kenny Murray
Kenny Murray: "City lights"
(Negram)
Kenny Murray is eenBchot van
geboorte maar vertoeft al onge
veer vijf jaar in Nederland. Hij
zwierf samen met de zanger-
gitarist Pete O'Rourke uit Li
verpool door Europa en het duo
belandde na veel omzwervin
gen in Amsterdam, waar men in
het levensonderhoud voorzag
door als straatmuzikanten op te
treden.
Ontdekken
Het tweetal maakte ook nog
eens een singletje getiteld "Do
what I ask", maar het liep alle
maal op niets uit. Pete haakte
op een gegeven ogenblik af en
Kenpy maakte kennis met Ted
Bouwens, disc-jockey in de
Fietsotheque van het Amster
damse Hilton Hotel. Een jongen
waarvan verteld wordt dat hij
de ontdekker is geweest van het
inmiddels weer gescheiden duo
Mouth and Mc Neal.
Na een aantal mislukte pogin
gen is er tenslotte een elpee uit
de bus gerold "City lights". Het
is een opmerkelijk goede plaat
geworden, dankzij een achttal
sterke ballads waarvoor Kenny
Murray steeds zelf tekende. Ter
afwisseling bevat het album
ook nog twee rocknummers
namelijk "The Other" en "Va
lentine's Sees". Dat laatste
nummer zou zeker niet mis
staan hebben op een van de
vroegere elpees van de Stones.
Maar de grote kracht van Kenny
Murray ligt op het tèrrein van de
langzame melodieuze composi
ties. Erg sterk is bijvoorbeeld
een nummer als "With your
eyes" en natuurlijk mag de ti
telsong "City lights" niet verge
ten worden. Verder verdienen
nummers als "How can I say
that I love you" en "Where the
days" vermelding.
Foutjes
Twee kleine schoonheidsfou
tjes: de hoes vermeldt een an
dere volgorde van de nummers
dan de plaat: "With your eyes"
en "She's away" zijn verwis
seld. Verder had er wat meer
aandacht besteed kunnen wor
den aan het bijgevoegde tek
stenblad, want er klopt soms
werkelijk geen barst van.
Waarmee overigens niets ten,
nadele is gezegd van hetgeen,
waarom het in de eerste plaats
gaat: de muzikale prestatie. En
daarop valt weinig af te dingen.
B.v.L.
The Who - verzamelelpee - (Po-
lydor)
Natuurlijk best leuk zo'n ver
zamelelpee van The Who maar
eigenlijk is het een teken aan de
wand. Het ly kt erop dat de crea
tiviteit en de inspiratie binnen
de Who na al die inspannende
en succesvolle jaren is weg
geëbd. Op zich is de plaat erg
fraai. Zeer smaakvol, leuke fo
to's en ook de nummers (het be
langrijkste tenslotte) zijn uit
stekend gekozen. Op chronolo
gische wijze gerangschikt,
waarbij de derde kant is gevuld
met nummers uit de popopera
Tommy. En het is goed dat je
met zulke elpees er nog eens
aan wordt herinnerd dat de vier
mannen van The Who verant
woordelijk 'waren voor een
klassieker als My Generation.
Maar je vraagt je wel af of Bryan
Ferry niet gelijk heeft. Hij zegt
in een interview met Vrij Neder
land dat popgroepen na een
paar jaar zichzelf moeten ophef
fen, omdat na die tijd de creati
viteit en inspiratie zijn wegge
vloeid. „The Who is een bedrijf
geworden", aldus Ferry. Zolang
het renderend is zal de firma
voorlopig nog wel niet worden
opgedoekt, denk ik.
I B.J.
Henry Gross: toevallige uitschieter?
*enry Gross: "Release" (Lifesong)
Met zijn hit "Shannon" heeft Henry Gross het nieuwe Amerikaanse
lable Lifesong een vliegende start bezorgd. Na zonder succes di
verse platen gemaakt te hebben bij enkele grote maatschappijen
werd het eerste produkt van Gross voor Lifesong een zeer grote hit
in vele landen.
Gross heeft een scherp en hoog stemgeluid. Het is zeer goed voor
stelbaar dat hij ooit nog deel uitmaakte van de parodiërende rock
groep Sha Na Na. In het gedragen en aangenaam sentimentele
liedje Shannon (net als de negen andere nummers op de elpee zelf
geschreven) komt de wat gemanierde wijze van zingen goed van.
pas, evenals bijvoorbeeld in het rustige "Someday'maar by de
snellere en hardere nummers zou je wensen dat Henry nou einde
lijk weer eens gewoon ging zingen en niet zo aanstellerig. De toe
komst zal moeten uitwijzen of het wondermooie Shannon, veruit
het beste nummer van de elpee een toevallige uitschieter is geweest
van deze verder als middelmatig overkomende muzikant.
T.M.
Hij heet nu „de man achter
Anita Meijer". Nota bene. Jaren
draaide hij als de muzikale mo
tor van de Haagse Sandy Coast,
een groep die om onbegrijpe
lijke redenen nooit echt „door
stootte". Maar dankzij de hit
uitvoering die dat achtergrond-
zangeresje maakte van „The al-
ternative way" krijgt Hans
Vermeulen nü toch eindelijk
waar hij al jaren het volste recht
op heeft: de erkenning één van
de beste songschrijvers van ons
land te zijn.
Van de 8 nummers op zijn
nieuwe solo-elpee heeft hij er 6
geschreven, die leuk klinken,
maar toch niet zijn voorgaande
produktie overtreffen. Hans
Vermeulen is daarbij wat al te
zeer verliefd op zijn zelf ge
schapen „Anita Meijer stijltje",
en dat maakt deze elpee toch
wat eenheidsworsterig van
klank. Misschien heeft Vermeu
len weer de impulsen van een
groepsverband noVig óm - nu
de goodwill er is rond zijn per
soon - echt met een „dijk" van
een plaat te komen. Aan zijn
creativiteit ligt het niet.
H.d.K.
"Reggae" en (Pink Elephant)
en Jah Lion: "Colombia Colly"
(Island).
Hoewel het bestaan van de
reggae-muziek al langer bekend
was, heeft een tijdje geleden de
commercie deze muziek (vooral
van Jamaica afkomstig) ont
dekt en dat wil dus zeggen dat
de markt nu overspoeld wordt
ermee. Vooral met rotzooi na
tuurlijk. Een mooi voorbeeld
van zulke troep is te beluisteren
op de zeer commerciële verza
melelpee Reggae. Het nummer
Midnight Rider was ooit een hit
en die titel staat dus groot op de
hoes vermeld. Wie dat een leuk
nummer vond, zal wellicht ook
vrede hebben met de rest op de
elpee die van mindere kwaliteit
is maar wel even glad.
Heel andere muziek maakt,Jah
Lion op Colombia Colly. Hoe
wel hij een zanger is met zeer
beperJUfe mogelijkheden (hij
moet zich dan ook steeds met
dezelfde uithalen en kreetjes
behelpen) maakt Jah Lion uit
zonderlijk boeiende muziek.
Uiterst primitief en met een mi
nimum aan instrumenten is
deze produktie in elkaar gezet.
Maar wel met overgave en eer
lijke overtuiging. De tien num
mers lijken erg veel op elkaar
maar dat isjuist het aardige: van
de steeds herhaalde deun gaat
een welhaast exotische betove
ring uit, 'n beetje macaber. Het
is allemaal echt geen grote
kunst, maar juist door z'n be
perktheid is deze muziek erg
indringend, getuigend van een
grote treurigheid.
Het enige voordeel van het
commerciële succes "van de
reggae is dat zulke rare platen
als Colombia Colly ook een
kans krijgen. Island heeft deze
elpee uitgebracht, omdat de
naam reggae alleen al de kassa
doet rinkeleh.
T.M.
Joost Nuissl met Harry Emmery en Nard Reijnde
elpee van Joost
Nuissl is met één woord te type
ren, namelijk „ijzerst'erk". Tek
sten en muziek vormen een
vloeiende combinatie, zorgen
op de plaat soms voor opmerke
lijke contrasten en leiden op
andere ogenblikken weer toi
een grote harmonie. Het album
„Joost Nuissl en Zo" is eigenlijk
een logisch vervolg op het thea
terprogramma dat Joost Nuissl
op het ogenblik brengt samen
met zijn begeleiders Harry
Emmery en Nard Reijnders.
De samenwerking met Nard
kwam tot stand dankzij de suc
cesrijke single van vorig jaar ge
titeld „Ik ben blij, dat ik je niet
vergeten ben", waarop de Vor-
ster Kapel figureerde, een ge
zelschap dat onder leiding
stond van Nard Reijriders.
De plaat wordt gekenmerkt
door een soms opmerkelijke
combinatie van instrumenten,,
die wonderwel blijken te pas-
sen bij elkaar. Zoals de gitaar,
de klarinet en de cello in het
nummer "Mijn vriend,waar
heen"? of het speelse gebruik
van de mondharmonica in bij
voorbeeld '-'Een geheim". De
liedjes zijn vaak ragfijne spin-
seltjes, die herinneringen op
roepen aan de eerste elpee van
de Engelse protestzanger Do
novan getiteld "Fairy tale". De
plaat "Joost Nuissl en zo"
ademt eenzelfde sfeer al hebben
de teksten een duidelijk andere
inhoud. Contrasten zijn er veel
op de plaat. Het ene ogenblik
zijn de teksten liefelijk en har
monieus, dan. weer hard en
staccato. Dat laatste is bijvoor
beeld het geval in het nummer
"Gek, zei de gek". In het laatste
nummer van de A-kant "Het
- land van nu of hooit" horen we
naast het omfloerste stemge
luid van Joost ook het frêle
stemmetje van zijn vrouw
Tielke Engels. Dat nummer
roept een beetje de sfeer op van
Elly en Rikkert Zuijdervelt in
hun beginperiode.
Erg aardig is het instrumentale
nummer "Linda" waarin korte,
afgebeten gitaarklanken, plot
seling worden afgewisseld met
een harmonieus pianospel. De
elf composities op de plaat zijn
op twee na van Joost Nuissl zelf
.of van hem samen met zijn
vrouw. De elpee wordt gecom
pleteerd met Nuissls interpreta
tie van Tim Hardin's Reason to
believe en het al eerdere geme
moreerde instrumentale "Lin
da" van Harry Emmery.
B.v.L.
Medewerkenden:
\muziek/
Bart Jungman
Henk de Kat
Bram van Leeuwen
Tom Maas
Jim Croce: "Photographs and
Memories" (Lifesong).
Jim Croce heeft een groot aan
tal mooie luisterliedjes nagela
ten die in het verleden al tal van
grote artiesten hebben ge
bruikt. Daarnaast maakte de bij
een vliegtuig-ongeluk omge
komen Croce zelf ook enkele
elpees waarmee hij in de loop
der jaren succes verwierf.
Op deze verzamelelpee staan tal
van aangename luisterliedjes
die Croce terecht tot een be
roemd muzikant hebben ge
maakt. Voor sommigen zal het
allemaal iets te lief en te zoet
zyn, maar het is bij uitstek ge
schikt voor een rustige avond.
T.M.
Hobo Stringband: opgewekte elpee
Na de geflopte single "Sally-G"
heeft de Alkmaarse country-
groep Hobo Stringband nu een
elpee uitgebracht. Het is te ho
ren dat deze groep al veel erva
ring heeft opgedaan met optre
dens in het hele land. Dertien
bekende en minder bekende
countrynummers sieren dit el
peedebuut, zonder onnodige
omhaal gespeeld door de veel
belovende vijfmansformatie.
Het is onzin een vergelyking te
maken met de grote Ameri
kaanse countrygrx>epen: zover
is de Hobo Stringband nog lang
niet. Daarvoor zouden meer
durf en originaliteit nodig zijn..
Maar als traditionals pittig en
goed in stijl gespeeld worden is
dat al de moeite van het luiste
ren waard. Het is een opge
wekte elpee geworden zonder
zwakke plekken.
T.M.
Ray Conniff: "TV Themes"
(CBS) en Caravelli: "Fernado"
(CBS).
Goed nieuws voor de liefheb
bers van "easy listening mu
sic": de fans van goede achter
grondmuziek. Op het label van
CBS verschenen twee elpees
die by deze categorie een warm
onthaal zullen vinden.
MASH
Ray Conniff is in deze sector
van de populaire muziek zeker
één van de bekendste. Uit
gangspunt voor zijn nieuwste
langspeler vormen de heiken-
ningsmelodieën van een tiental
televisie-programma's. Dat zijn
dan thema's van Amerikaanse
televisieseries, waarvan er in
ons land slechts een klein aantal
bekend zijn. Dat geldt bijvoor
beeld voor "Suicjde is pain
less", de tune van de serie
MASH en "Keep your eye on
the sparrow", de compositie
waarmee een nieuwe aflevering
van Baretta wordt ingeluid.
Onbekend voör ons land zijn
bijvoorbeeld het thema uit "Po
lice story", waarmee in de VS
altijd produkties van The Co
lumbia Pictures" beginnen of
"The young and the restless",
het hoofdthema uit de films van
"The Screen Gems".
Verder staat op de plaat onder
meer de herkenningsmelodie
van The Mary Tyler Moore
Show ("Love is all around") en
het thema uit Laverne and Shir
ley (Making Our dreams come
true"). Zonder uitzondering zit
ten de thema's muzikaal goed in
elkaar. Dat mag ook wel ver
wacht worden want het succes
van een tv-serie in Amerika
wordt mede bepaald door het
feit of de herkenningsmelodie
aanslaat. Op de plaat neemt or
kestleider en arrangeur Ray
Conniff zelf de trombone-solo's
voor zijn rekening.
Caravelli is een helaas nog wat
minder bekend grootheid in de
wereld van de "soft sweet mu
sic". Maar hij is minstèns even
als Paul Mau-
riat en Raymond Lefevre. Op
gezette tijden verschijnt er een
elpee van deze Italiaans-Franse
orkestleider en arrangeur
waarop een aantal bekende
songs met een Caravelli-verfje
zijn overgoten.
Ditmaal treft u op de elpee on
der meer aan het winnende
liedje van het Eurovisie-
Songfestival "Save your kisses
from me", "Avant de nous dire
adieu", "I love to love" en "1, 2,
Abba-hit
Van de versie van de Abba-hit
"Fernando" ben ik wat minder
gecharmeerd. Vooral de trom
petjes in het begin, vind ik per
soonlijk niet helemaal passen in
het geheel. Maar daar staat ge
lukkig veel goed orkestraal
werk tegenover. Erg fraai zijn
byvöorbeeld Les oiseaux de
Thailande en het door Caravelli
zelf gecomponeerde Le soleil
du Palm Beach
B.v.L.
David Forman
Beslist niet onaardig is de de
buutelpee van de Amerikaanse
zanger David Forman. Hoewel
wat monotoon heeft de plaat erg
veel sfeer en bovendien weet
Forman zich in het bezit van een
voortreffelijke stem met erg
veel mogelijkheden. Jammer is
het dat hij wat dat betreft soms
een beetje doorslaat. Op If it
take all night gaat hij zo bela
chelijk hoog dat de indruk* rijst
dat hij de stem achter het af
schuwelijke kuikentje Cali-
mero was. Maar dat is een
schoonheidsfoutje op een ver
rassend goede elpee.
B.J.
Bob Dylan "Hard rain" (CBS)
Om maar met de deur in huis te
vallen: de oude meester waart
weer rond, maar zijn magie is
niet meer als vanouds. Deze
"live"-elpee van cpncert-
opnamen heeft weinig van het
overrompelende van de
Dylan-platen van destijds. Er
staat nogal wat nostalgisch ma
teriaal op "Hard rain", uit de ja
ren 60: Maggie's Farm, Lay lady
lav, Memphis blues en bij een
onvermijdelijke vergelijking -
ingebakken als die grijsged-
raaidenummers onderhand
zijn - is Dytan toch wat ver
bleekt aan de gang. En dan die
voortdurend zeurende viool
van Scarlet Rivera: dat vereist
sterke zenuwen bij de luiste
raar. Een plaat dus, alleen voor
de verstokte aanhangers.
H.dK.
ADVERTENTIE
MUZIEK SERVAAS LEIDEN
een ranch vol;
FOLK en COUNTRY
GITAREN
EKO „ranger 6" reeds vanaf: 257,—
uitgezocht merkenbestand w.o
EPIPHONE - YAMAHA - IBANEZ -
EKO en PEARL
DOE GA COUNTRYMUSIC SPELEN
