Puike 'Conversation
Zoete koek van
Loving Awareness,
Geserreerde
blik op
ontwikkeling
Beethoven
alias de Beatles
Gloed ontbreekt
Coccianteopden
duur irriterend
Singers Unlimited: stroperig
Gouwe
ouvsen
te lauw
bij Jan de Beer
Kennismaking met
nieuwe hype: Salsa
Maurice Ravel: voorspelbare effecten
Alfred Brendel: De Sonates nrs. 6, 27 en 30 van Ludwig van Bee
thoven (Philips).
Alfred Brendel bevestigt zonder enig voorbehoud zijn grote faam
als pianist op een Philipsplaat met drie klaviersonates van Bee
thoven. De stukken stammen uit verschillende perioden uit het
leven van de meester. De sonate nr. 6 is een typisch jeugdwerk,
uitdagend en zelfverzekerd en soms van een Haydn-achtige vro
lijkheid. Dan is er de poëtische sonate nr. 27, die Beethoven
schreef toen hij 44 was, een gerijpt en in menig opzicht geslagen
meester. De plaat biedt dan verder nog de sonate nr. 30. Er ligt een
hele wereld tussen dit stuk en de toch maar zes jaar eerder ge
componeerde nr. 27. De nr. 30 grijpt al vooruit naar het bijna
stamelend zoeken van de late strijkkwartetten.
Ongemerkt biedt de plaat heel geserreerd een blik op de composi
torische ontwikkelingsgang van de Weense meester. De expres-
siemogelijkheden van Brendel lijken hierbij vrijwel onbeperkt.
Onbeperkt vooral gezien binnen het romantische kader. De
expressiviteit van deze stemmingsmuziek" komt vooral indru
kwekkend tot zijn recht in de nr. 27, het tweedelige werk dat
Beethoven eens beschreven schijnt te hebben als "een strijd
tussen hoofd en hart".
De Pianomuziek van Maurice Ravel (Miroirs, Jeux d'Eaux en Ma
Mere l'Oye) door Pascal Roge (met Denise Fran^oise Roge),
Decca.
Voor nog meer lekkernijen op het klavier zorgen Pascal en Denise
Fran^oise Rogè met pianomuziek van Maurice Ravel. Een plaat
vol broze pasteltinten, verstild en virtuoos gelijk. Geestig ook
heel vaak, zoals in Petit Poucet (Kleinduimpje), onderdeel van de
suite van Moeder de Gans. Het meest impressionistische werk
stuk is Jeux d'Eaux, een vriendelijk bombardement van uitgela
ten waterdruppels. De effecten van Ravel Liggen soms nogal voor
de hand. In het stukje ..Laideronnette, keizerin van de pagodes"
is het oosters-achtige tintje even voorspelbaar als de wagen van
Roodkapje in een bloemencorso over sprookjes.
Maar hier houdt de vergelijking dan wel halt. Ravels coloriet is van
een dergelijke muzikale intensiteit dat men meestal wel vergeet
dat de verrassing niet de sterkste kant van de componist is. Pa
scal Rogè is èèn van die jonge pianisten die dat vluchtig toevende
van Maurice Ravel hebben herontdekt.
Richie Furay: "I've got a reast
(Negram).
Richie Furay, zij het bij het
grote publiek niet zó bekend, is
één van de spoor-trekkende
Westcoasters. Hij was de op
richter van Buffalo Springfield
èn van Poco
Nu is van zijn nieuwste naar
hem genoemde groep de eerste
elpee uit. Furay is een sympa
thiek overkomende baas, die -
zoals hij in allerlei toonaarden
bezingt - leeft voor de muziek.
En dat is dan de inmiddels uit
deze hoek bekende (zachte)
country-rock. Een stemmige
plaat dus, maar toch klinkt het -
bij vaker luisteren - allemaal
net iets té geijkt om groot op
zien te baren.
HdK
Oude naam,
nieuwe groep
The Flying Burrito Bros.:
borne" (CBS).
De zinnen-prikkelende naam
van de Flying Burrito Bros.
dekt al lang de bemanning niet
meer. Van het gouden gezel
schap van weleer rest alleen
pedal-steelguitarist Pete Klein-
ow. Hu voornamelijk zorgt ook
op „Airborne" voor het inder
tijd zo karakteristieke, heldere
FBB-geluid.
Dat soundje is er dus nog wel bij
deze FBB-equipage, maar de
meeslependheid die de Broers
voorheen kenmerkte, vind je
niet meer terug.
HdK
Monty Alexander: Unlimited
love (BASF).
De nog vrij jonge jazzpianist
Monty Alexander heeft de laat
ste paar jaren flink aampopula-
riteit gewonnen. Dat komt niet
door zijn een Earl of muzikali
teit. Maar eerder door zijn pre
sentatie. Alexander heeft wat
dat aangaat "ton qui fait la mu-
sique" zeer letterlijk geïnter
preteerd. Zijn stijl is frivool,
zorgeloos en ontbloot van com
plexiteit. Van enige muzikale
diepgang is bij Alexander dan
ook geen sprake. Zijn muziek is
een mengeling van de stijlen
van eenEarl Hines en een Oscar
Peterson, gelardeerd met een
vleugje klassieke romantiek.
Kortom: best aardige muziek
voor een decor ter ontspanning.
"Unlimited love" met nummers
als "Green dolphin Street",
"Emily" en "The Entertainer",
waarop Monty Alexander is te
horen met gitaar, bas en drums,
werd live opgenomen in Villin
gen, waar ook Oscar Peterson
lange tijd voor BASF furore
maakte. Het is. zoals hierboven
al gesuggereerd, een redelijke
plaat met een voortreffelijke
opnamekwaliteit.
The Singer Unlimited: Senti
mental Journey (BASF).
Doorgaans levert een plaat van
The Singers Unlimited een zeer
verfijnd stemmenmozaiek op,
perfectie ongetwijfeld
het belangrijkste kenmerk is.
Ook zonder studio-foefjes moe
ten de vier vocalisten ertoe in
staat worden geacht de prach
tige close harmony van de
voormalige Amerikaanse zang
formatie The Hilo's op z'n minst
te evenaren. En eigenlijk heb
ben de tot dusver uitgebrachte
langspeelplaten in dat opzicht
niet teleurgesteld. Groot is dan
nge muziek, teveel neigend
naar de sfeer van Rogier van Ot-
terloo en Thijs van Leer, terwijl
in een aantal composities de vo
cale harmonieën teveel zijn
-vervlochten met de gladde be
geleiding van het orkest van
Robert Farnon. Zoals: "The
more I see you" en "Sentimen
tal Journey". De plaat is kortom
geen produkt dat sterk aanbe
volen kan worden.
ook in Nederland vaak ont
breekt, dat speciale kenmerk
dat aan zijn spel een herkenbare
klankkleur kan geven. Thomp
son is te vergelijken met Pim
Jacobs: geen slechte pianist,
maar burgerluk in zijn presta
tie, dor in zijn improvisatie en
matig in zun technische vaar
digheden. De plaat "No greater
love" is daarom ook geen spec
taculaire belevenis. Temeer niet
ook de verwarring waaraan je
ten prooi valt. als je de nieuwste
boreling van The Singers Unli
mited hoort "Sentimental"
Journey". Een plaat waarin het
"Sentimental" wat al te zeer het
accent heeft gekregen en de ty
pische subtiliteit van het stem-
menspel grotendeels ontbreekt.
De plaat doet eerder denken
aan een produkt van The Anita
Kerr Singers. Het is te strope-
Eddie Thompson: No
Love (BASF).
De Britse, blinde pianist Eddie
Thompson heeft vele even-
knieen op het Europese vaste
land en in de Verenigde Staten
Hij is - dit ter verduidelijking -
een weinig opvallend musicus.
Thompson speelt, zoals vele
jazzpianisten in Nederland dat
spelen, een degelijk stukje mu
ziek. Alleen ontbreekt, zoals dat
omdat zijn repertoire-keuze
verre van origineel is. Thomp
son speelt voornamelijk "tradi
tionals", composities die al in
allerlei toonaarden zijn bezon
gen, gezongen en gespeeld,
zoals "The lamp is low", "Poor
Butterfly", "Close your eyes"
en "Quiet Nights". Om kort te
gaan: geen plaat om over naar
huis te schrijven.
Conversation. Frank Rosolino,
Conté Candoli (BASF).
Trombonist Frank Rosolino en
trompettist Secondo "Conté"
Candoli hebben al sinds het be
gin van de jaren vijftig een mu
zikale verbintenis, die heden-
tendage nog altijd in prima
jazz-stukken pleegt uit te mon
den. Het is een combinatie die
sterk doet denken aan de tan
dem Gerry Mulligan - Bob
Brookmeyer c.q. Chet Baker:
aanvullend, gladde overgangen
van het ene naar het andere in
strument en vooral een fabe
lachtig improvisatievermogen
dat zelfs in de chorussen tot uit
drukking komt. De titel voor
hun nieuwste plaat - "Conver
sation" - is dan ook goed geko-
In de begeleidingssectie van het
Rosolino-Candoli combo speelt
vooral de Nederlandse pianist
Rob Pronk een opvallende rol.
Hij heeft de merkwaardige in
tervallen van Horace Silver -
die onberekenbaar zyn - maar
aan de andere kant heeft hy ook
sterk de neiging om de reeksen
van akkoorden van een keurig,
logisch einde te voorzien. Wat
in de kraam van de "enfant ter
rible" Horace Silver doorgaans
niet te pas komt.
De plaat bevat o.m. "Doxv",
"Like someone in love" en
"When lights are low". De op
namen zijn gemaakt tydens een
live-optreden in Munich, mei
1975. Een voortreffelijke plaat
met uitstekend blaaswerk.
W.W.
Medewerkers:
Bart Jungman
Henk de Kat
Tom Maas
Han Mulder
Wim Wirtz
Loving Awareness: "Loving Awa
reness" (More Love Records).
Via een satelliet-verbinding met
Amerika (geen nep) werden ze vo
rige maand met veel tam-tam naar
voren geschoven als de nieuwe
John, Paul, George en Ringo: Char
lie, Norman, Michael en John, of
tewel "Loving Awareness"
Fakkel
Zij zouden de fakkeldragers moe
ten zijn van de "All you need is lo
ve" gedachte van de Beatles, Ken
nedy en Ghandi (toe maar). De pla
tenmaatschappij paste zich hele
maal bij de ronkende publiciteit
rond deze groep aan door zich "Mo
re Love Records" te dopen. De el
pee waar het allemaal om gaat, staat
dan ook bol van zoetvloeiende love
Bij zoveel opgedrongen suikergoed
-vooral als die zo overduidelijk met
harde commerciële hand aan de
man wordt gebracht - gaan je ste
kels al bij voorbaat overeind staan.
Wie zo luid rond bazuint dat deze
"Loving Awareness" eindelijk het
gat opvult dat de ontbonden Beat
les hebben achtergelaten, moet re
kenen op een flinke portie argwaan.
Er werd bij de voor-publiciteit rond
"Loving Awareness" zeer openlijk
geappelleerd aan de roemruchte
Liverpoolse vier. Als je dan tens
lotte de plaat opzet, blijkt de eerste
kant te openen met een negroïde,
weinig opzienbarend geluid, dat
zelfs in de verste verte niet doet
denken aan de elektriserende
sound van de te jong gestorven
Beatles.
Maar verder is, voor wie daar zo
heftig met de neus op wordt ge
drukt, inderdaad wel enige gelijke
nis te bespeuren. Eèn van de zan
gers weet namelijk een aardige
schuifdeur-imitatie te geven van
beurtelings Paul McCartney en
John Lennon. Maar meer bepalend
is nog, dat ooit eens door de Beatles
toegepaste gitaarloopjes en gim
micks opnieuw van stal zijn ge
haald om heel slim te worden weg
gestopt in sommige "Loving Awa
reness" songs. Met name "Existan-
ce" is een collage van zulke
"plagiaat"-stukjes.
Alhoewel een ander nummer, "Vi
bes inside" lang niet onaardig
overkomt, missen de andere com
posities toch de vonkende origina
liteit en de aanstekelijkheid van de
oude Bealle-platen. En dat is dan
een vergelijkende constatering die
je als boomerang-effect kunt ver
wachten, indien een nieuwe groep
zonodig tegen het vroegere niveau
van John, Paul etc. moet worden
afgezet.
Rim-ram
Als "Loving Awareness" zich om te
beginnen, nu eens bewust wordt
van de wee-makende rim-ram
waarmee hun love-boodschap voor
goed geld wordt verkocht. Dan zou
het muzikale produkt er veel beter
in gaan dan de (al te) zoete koek die
je nu moet slikken.
De échte John, Paul, John en Ringo: te jong gestorven
Beach Boys - 15 Big Ones -
Warner Brothers.
Vorige maand was-ie er dan
eindelyk: 15 Big Ones, de
nieuwe elpee van de Beach
Boys. Zo'n vier jaar hebben we,
trappeiend van ongeduld, moe
ten wachten tot de strandjon-
gens weer bereid waren de stu
dio in te duiken en aan een al
bum te beginnen. De titel, 15
Big Ones, maakt al duidely k dat
de gebroeders Wilson, Mike
Love en Alan Jardine de hitlijs
ten van een fiks aantal jaren te
rug er bij hebben genomen en in
navolging van al vele popgroe
pen, nummers als "Blueberry
Hill", "In the still of the night"
en "Rock and Roll music" heb
ben gecoverd. Die ruimte die er
na het opnemen van hun
"gouwe ouwe" overbleef, vul
den ze op met eigen oudere
composities en een enkele
nieuwe song.
Misschien dat de verwachtin
gen wat hoog gespannen waren,
door het lange uitblijven van de
ai maanden belootde elpee,
maar hoe dan ook, 15 Big Ones,
is niet wat je van een wereld-
groep als de Beach Boys kan en
mag verwachten. Okè, vocaal is
het allemaal weer meesterlijk,
op popgebied nog immer on
overtroffen, de produktie van
Brian Wilson (het brein achter
de Beach Boys dat na jaren
weer terug is) is wederom fe
nomenaal. en toch valt het
tegen. De Beach Boys zijn of
niet geslaagd om de ouwetjes
een ander geluid te geven (In
the still of the night) of er is een
te geforceerde poging gedaan
om dat wel te bereiken (Blue
berry Hill) waardoor de compo
sitie uit zijn verband wordt ge
rukt. Ook mist de plaat een ze
kere spanning, gevoel, waar
door (terecht?) de indruk wordt
gewekt dat op routine drijvend
maar wat in elkaar is geflansd.
Maar de heren hebben nu in ie
der geval weer de smaak te
pakken, ze zijn al bezig met een
volgende plaat, die louter uit ei
gen, nieuwe composities zal be
staan. En dat geeft toch weer
hoop voor de toekomst. Want
zoals de leraar tegen de leerling
zegt (in dit geval een onjuiste
voorstelling van zaken): "je
kunt het best, als je maar wil".
B.J.
Jan de Beer, Over-leven (Negram).
Het vergt zeer veel van een artiest om zowel eigen teksten als
muziek te schrijven en die nummers ook nog zelf te brengen. Het is
dan ook niet verwonderlijk dat de nog jonge Jan de Beer (27) met
zijn tweede elpee vol Nederlandse liedjes geen perfékt produkt
heeft afgeleverd. De tien nummers zijn eenvoudig van tekst en
muziek en worden keurig en ook bepaald wel muzikaal gebracht,
maar de gloed eraan ontbreekt. Soms past de tekst niet "in" de
muziek en moeten klemtonen verkeerd gelegd worden, wat erg
knullig aandoet. Jan de Beer heeft best wel mogelijkheden, in de
teksten zitten soms aardige vondsten en hij heeft een redelijke
stem, maar hij zal nog aan expressiviteit moeten winnen: een per
soonlijker geluid ontwikkelen.
T.M.
Ix> mejor de la Salsa - diverse artiesten (Pye).
Salsa, dat zou na de inmiddels populair geworden reggae, de
nieuwe hype kunnen worden. Salsa is een muziekvorm die vooral
beoefend wordt door de Spaans sprekende bevolking van New
York. Het verschilt weinig van de oorspronkelijke Latin-muziek en
heeft invloeden van de Amerikaanse jazz. Letterlijk betekent salsa
saus en met die naam wordt geduid op het opzwepende, het pittige
van de muziek. Op Le mejor de la Salsa wordt een aardige ken
nismaking met de Salsa bereid. De aardigste artiesten zijn Joe
Cuba, Tito Puente en Ray Barreto.
B.J.
De Beach Boys, tijdens hun optreden voor het Grand Gala du Disque (1972)
Gérard Cocciante - "Quand un amour".
Dat de single "Quand un amour" van Gèrard Cocciante geen hit is gewor
den zal ik het Nederlandse single-kopende publiek nimmer vergeven.
Misschien dat de elpee van deze Franse chansonnier wat beter verkoopt.
Maar eigenlijk zou in dat geval het Nederlandse elpee-kopende publiek
smakeloosheid moeten worden verweten. Want een elpee van Cocciante is
wat te veel van het goede. Hij blijkt ondanks de hulp van Ennio Morricone
niet in staat een afwisselende aanhoorbare plaat te maken. Twee kanten
van zwijmelende violen, stamelende koortjes, aarzelende gitaartjes en
vooral krijsende Cocciante gaan op den duur zeer irriteren.
B.J.
I1
