Meute wandelaars
was geen
heuvel te hoog
v
VRIJDAG 23 JULI 1976
Valkenburgse marinemensen
Studenten
Ook Leidse studenten ontbreken
niet op het appèl. Joost Pay-
mans (26) en Herman Wilmer
(29), studenten medicijnen,
doen nog zo fris als een hoentje
hun verslag. Zeggen het jam
mer te vinden dat de fanatieke,
rechtse Leidse studentenver
eniging (tot vrijwillige wapen
handel) Pro Patria dit jaar voor
het eerst na jaren geen geüni
formeerde afvaardiging naar de
Vierdaagse heeft gezonden,
("daarom moeten we nu helaas
in burger mee")
De twee hebben nauwelijks hun
hielen gelicht of Willem den
Hertog steekt zijn verhitte
hoofd om de deur. Is ook Leids
student. Liep voorgaande jaren
ook altijd mee in de Pro Patria
groep. Wilde dit jaar wel eens
meelopen maar dan alleen in
uniform. "Dus", zegt hij, "heb
ik me aangesloten bij de
Utrechtse Weerbaarheid, in
uniform, daaaag". Weg is Wil
lem. Achter zijn groep aan. die
inmiddels een tussensprintje
heeft ingezet en in de wir-war
vsn wandelgroepen uit het
zicht is verdwenen.
Warmond
Warmond is op de Vierdaagse
ook van de partij met twee
charmante ambassadrices, die
in de LD-caravan even uitbla
zen. Apothekers-assistente Ma
rijke van Winsen en fysiothera
peute Anneke Welsing, die dit
jaar haar sportschoenen heeft
moeten verknippen om rede
lijk uit de voeten te kunnen. "Ik
heb last van opgezette voeten,
vooral mijn linker teen is erg
dik. Dus heb ik maar met een
schaar wat gaten in mijn
schoenen geknipt. Dat loopt
voortreffelijk".
In een uitgelaten stemming ver
keerden ook de adjudanten
Smaling en Rooyakker, de ser
geants Snijder en De Fisser en
majoor Bakker van het vlieg
veld Valkenburg. Terwijl veel
van hun collega's eerder op de
middag in gemengde stem
ming over de Zevenheuvelen-
weg sjouwden, maakten de vijf
er een dolle boel van. "Ik blijf
hier in de caravan slapen",
kondigde sergeant Snijders
aan, of zal ik even een helicop
ter langs laten komen die me
verder naar Nijmegen
brengt?". De heren besloten
toch maar de resterende kilo
meters te gaan lopen
Zo kunnen we nog even door
gaan. Rob van Schooten uit
Alphen aan den Rijn kwam nog
even langs. Marcel (15) en Peter
(13) Fuiken uit Leiden lieten
hun neus zien en natuurlijk
spraken we nog even met de
77-jarige Voorschotenaar Bey,
die nu zijn dertigste Vierdaagse
loopt. "Ik vind het dit keer wel
erg zwaar", liet hij weten",
maar gelukkig zit het er nu
bijna op."
Voor het reportageteam van het
Leidsch Dagblad zat het er in
ieder geval gistermiddag al op.
Al was door de enorme regen
val onze gastvrije caravan in de
berm weggezakt en aanvanke
lijke niet bereid de terugtocht
te aanvaarden. Maar uiteinde
lijk kwam er toch beweging in.
Gelukkig hoefden we niet te
lopen.
NIJMEGEN - De derde marsdag
van de 60e Nijmeegse Internatio
nale Vierdaagse is voor 560 lopers
een te zware opgave geweest. De
bergetappe in het Nijmeegse wan
delevenement, waarbij de be
ruchte Zevenheuvelen weg in
Groesbeek moet worden genomen,
is altijd een moeilijke dag voor het
legioen. Maar het aantal uitvallers
kan toch als hoger dan normaal
worden beschouwd. De organisa
toren van de Vierdaagse wijten het
vooral aan een te gemakkelijk op
nemen van de lopers dat een derge
lijk hoog aantal wandelaars vroeg
tijdig heeft moeten afhaken.
De medische dienst van de Vier
daagse heeft inmiddels drukke da
gen achter de rug. Tot nu toe is er
meer dan dertig liter massage-olie.
vijf liter jodium, enkele duizenden
jodiumsticks en honderden dozen
Dermatol gebruikt voor de verzor
ging van het legioen.
telde ronduit dat ze eigenlijk
niet had willen meelopen.
'Ik had met een paar kennisjes
afgesproken dat we aan de
Vierdaagse zouden meedoen
maar toen het eenmaal zover
was gingen ze opeens niet.
Toen vond ik het ook niet meer
leuk. Maar mijn moeder zei dat
ik het toch maar moest doen.
En toen ging ik dus maar. En
toen kwam ik dus hier. En toen
nam ik dus een pannekoek",
zegt Marieke ter verduidelij
king. Ze stapt op. Moeder zit al
op het zadel. Marieke frunnikt
nog wat aan de vlechtjes in haar
paardestaart en makkelijk
stappend trekt ze richting Nij
megen. Geen blaren, niet moe,
maar ze heeft nog wel trek in
zo'n lekkere pannekoek. Liefst
twee.
Marieke is nog maar net uit het
zicht verdwenen of Marian. 12
jaar, petje op, gympjes aan.
stapt binnen voor een glaasje
fris. "Dat heeft ze dik ver
diend". zegt de vader, Leide-
naar Aad v.d Luit (47). Ze doet
het nu voor de eerste keer en
het gaat prima hè Marian. Maar
Marian zegt niets, kijkt alleen
wat schichtig naar haar vader.
"Ja, ze voelt zich waarschijnlijk
een beetje schuldig", zegt hij
weer. Ze wilde persé dit jaar in
de Vierdaagse meelopen maar
dan moest ik mee. En daar had
ik dit jaar precies geen zin in.
Maar ja, uiteindelijk ben ik toch
maar meegegaan. Je doet het
toch voor haar, nietwaar.
Doorgewinterde
Aad v.d. Luit stelt in de caravan
nog twee Leidse gasten aan ons
voor. Isaak Florijn (48) en zijn
wandelevenknie An v.d. Fluit
(59). Twee doorgewinterde
doorstappers die er ronduit
voor uitkomen hun hand niet
om te draaien "voor zo'n kip-
peeindje als de Vierdaagse van
Nijmegen". "We lopen soms
125 km aan één stuk door en
dan is dat natuurlijk een peule
schilletje". Zo is het. Daar gaan
ze alweer. Het tempo moet er
inblijven.
Het is weer gaan regenen, tn
flink. Het water komt nu met
bakken tegelijk uit de hemel en
gutst onstuimig als een mini-
beekje bergafwaarts. De wan
delaars gaan stroomopwaarts.
Nog duizenden moeten door de
zure appel heenbijten. Opval
lend is dat zoveel ouderen pro
bleemloos omhoog komen.
Onder luid applaus van de toe
schouwers demareert op twee
honderd meter van de top een
getaande zestiger, die boven
dien nog een kruiwagen voor
zich uit duwt met daarop een
koffer Hij maakt een knappe,
tijd.
In onze knusse caravan is het in
middels weer dringen gebla
zen. Achtereenvolgens wissel
ik van wandelgedachten met
Alphenaar Ronald van Rhijn
(30) die nu voor de vierde keer
meeloopt en geen centje pijn
heeft, met Gerard Dekker, ge
pensioneerd marine-officier,
die dit jaar zijn tiende en dus
gouden Vierdaagse wandelt en
met Leidenaar Willem Taffijn
(40) die het tijdens zo'n Vier
daagse helemaal naar zijn zin
heeft en daarom ook al aan zijn
dertiende bezig is.
GROESBEEK - Op het moment dat kanjers van hagel
stenen onbarmhartig vanuit de donkere hemel het
Groesbeekse landschap onder vuur nemen, gaat de deur
van de Leidsch Dagblad-caravan met een ruk open.
Terwijl hij een zucht van verlichting slaakt brengt de
55-jarige Leidenaar Willem v.d. Wevden zich in veilig
heid. "Sorry dat ik zo kom binnenvallen", verontschul
digt de meervoudige vierdaagseloper zich", maar ik kan
het buiten geen seconde langer uithouden. Ik moest
gewoon ergens schuilen. Dit is bij de beesten af."
Het is inderdaad hondenweer.
We zijn in Groesbeek. Vlakbij
ligt Nijmegen. Maar toch nog
altijd zo'n tien zware wandelki
lometers verderop. Onze loca
tie is de Zevenheuvelenweg,
waar we ons strategisch heb
ben opgesteld; op het topje van
de lastigste heuvel. Het stijg-
percentage is niet mis; bijna 35
procent, zo'n beetje te vergelij
ken met een berg van de le ca
tegorie in de Tour de France.
Maar op de lange klim naar de
top is geen pardon met de
zwakken Wie zonder training
aan de Vierdaagse is begonnen
valt daar door de mand Daar
helpt geen lieve moedertje aan
Maar ook als het weer tegenvalt
kan de Zeenheuvelenweg in
een kwelgeest veranderen.
Zoals gisteren toen op het ene
moment het weer oké was om
even later de duizenden wande
laars de stuipen op het lijf te
jagen. Want waar moetje naar
toe op die verfoeide heuvelrug
gen waar geen bomen zijn om
onder té schuilen, geen woning
om even binnen te schieten. Op
zo'n moment is een zoete inval
een geschenk uit de hemel.
De Leidsch Dagblad kom-op-
verhaal-caravan was dat giste
ren. Voor veel ploeteraars uit
Leiden en wijde omgeving een
uitstekende gelegenheid om
fysiek en mentaal de accu weer
wat bij te laden. Dankbaar voor
deze mogelijkheid wipten ook
tallozen even binnen op "ver
trouwde bodem" om het ver
moeide hart te luchten, een
versnapering in ontvangst te
nemen om daarna met frisse
zin, de wandelschoenen in het
kleinst verzet, aan de lange af
daling te beginnen.
Tussenstop
Een tussenstop van steeds hoog
uit een minuut of drie want wie
tijdens zo'n wandelmarathon
wat al te gulzig hapt in zich on
verwacht aanbiedende verze
tjes, verstoort niet alleen het ei
gen loopritme maar speelt bo
vendien hoog spel met zijn ge
voelige spieren Of je moet er
natuurlijk niet onderuit kun
nen zoals de Leidse verkoper
Kwestroo, die samen met zijn
vrouw bij ons een vrij lange
"tussenlanding" maakte omdat
hij erg veel last had van zijn
knie. "Op de eerste dag is in.
Oosterhout voor mij de narig
heid begonnen. Toch ben ik
gewoon doorgelopen. Want het
is nu al mijn dertiende Vier
daagse en dan weetje intussen
wel wat doordouwen is.
Dan ga je zo'n knie weer voelen.
Gelukkig heb ik mijn vrouw al
tijd bij me. Die weet precies hoe
ze me moet masseren. Dankzij
haar red ik het vandaag wel
weer. Nou, tot kijk hoor", .en
weg was 'ie alweer. Onder
steund door zijn vrouw begon
hij met anderhalve knie aan
zijn laatste etappe.
Door
Herman
van Amsterdam
Foto's Jan Holvast
Hapklare
Onze hapklare
ontspanning is aardig in de
smaak gevallen. De voordeur
in, een praatje, een glaasje gra
tis fris, bemoedigend klopje op
de bezwete schouders, vol
gende patiènt. En zo ging hetde
hele dag door. Het werd op een
bepaald moment zelfs zo druk
dat we de indruk kregen dat de
organisatie van de vierdaagse
spontaan had besloten ons
huisje op vier wielen in het par
cours op te nemen. Toch waren
er ook "bekenden" die geen tijd
hadden in zo'n vluchtig be
zoekje maar in het kreunend
voorbijgaan toch nog een teken
van herkenning gaven. "Doe ze
de groeten in Leiden" en "zeg
maar in Warmond dat we het
wel redden hier". Bij deze dus.
Ja zo'n Vierdaagse, het is toch
iets aparts. Vooral bij de heu
vel, als het er op aankomt.
Niemand hoeft zich te haasten
want het gaat niet om een snelle
tijd. Toch wordt er volop aan de
gashandle gedraaid om zo'n
vermoeide helling. Vooral door
groepen buitenlandse militai
ren. Peleton naast peleton, een
bitumweg breed jagen ze met
rooie koppen naar de top, zich
zelf en hun verhitte maten op
peppend met buitenlandse
tempo-kreten ("hash .wadra
hash" of "uhh .ai oei").
Kreten die nu ook veel Neder
landse militairen zich eigen
hebben gemaakt. Zoiets blijkt
toch beter voor de moraal te
zijn dan het "een, twee. drie.
vier komt er nog wat van
Geheime wapen
Zo draait ieder op zijn eigen ma
nier elke dag weer de kilomter-
tjes er door. Het geheime wa
pen bijvoorbeeld van parman
tige Marieke Vugter uit Bode
graven heet pannekoek. Haar
moeder, die haar tijdens de
Vierdaagse op de fiets bege
leidt, bakt voor dochter lief
elke dag een hele stapel en dan
is er met het lopen geen vuiltje
aan de lucht. De 13-jarige scho
liere, die in onze caravan haar
zoveelste pannekoek voor die
dag kwam oppeuzelen, ver-
