Nard Augustinus kan het
rijmen niet meer laten
Boze bui kost ruiten
„En toen zei die
non, het wordt
mooi weer want
ik heb een
worst geofferd"
20.000 LEVENSLOPEN 18 REVUES
PAGINA 4
WOENSDAG 9 JUNI 1976
Anne-Marie v. Helden
jongste touroperator
van Nederland:
BOSKOOP Donkere wolken dreig
den die ochtend. Ieder moment kon
de regen met bakken uit de hemel
vallen. Toen de blondgelokte Anne-
Marie van Helden (ze is sinds kort
de jongste reisbureaudirectrice van
Nederland) de vakantiegangers wil-
oe voorbereiden op het slechte weer,
stapte er ineens een vrouwtje achter
uit de bus naar voren. Anne-Marie
was te verbaasd om een woord uit te
brengen. Door de microfoon vertelde
de vrouw, dat niemand zich zorgen
hoefde te maken over het weer.
Toen Anne-Marie om een verkla
ring vroeg kreeg ze te horen: „Ik ben
non. Gisteravond heb ik een worst
geofferd aan Santa Clara en ge
vraag of die ervoor wilde zorgen,
dat het zonnetje vandaag zou schij-
Parmantig liep ze daarna terug
haar haar plaats. Niemand dacht ver
der nog aan haar. Later op de dag,
het was snikheet, schoot het nonne
tje Anne-Marie opnieuw aan. Triom
fantelijk wees ze naar boven en met
ieen allerliefste glimlach om haar lip
pen zei ze: „Zie je nou wel, die worst
heeft toch geholpen
Eén van de vele anecdotes, die de
twintigjarige dochter van een Bos-
koopse garagehouder zich weet te
herinneren. Anne-Marie is niet al
door
Jan Westerlaken
teen de Jongste reisbureaudirectrice,
maar haar bedrijfje behoort ook tot
.één van de kleinste en jongste onder
nemingen van ons land. Al klinkt uit
„Van Helden Reizen" een gezonde
dosis zelfvertrouwen door.
Spaarcentjes
Anne-Marie is met inzet van al
haar energie en van al haar spaar
centjes gedoken in het organiseren
van weekeinduitstapjes per bus. Het
in elkaar draaien van personeelsuit-
stapjes staat eveneens op haar pro
gramma. Alles regelt ze vanuit haar
kantoortje in Breda. Daar doet ze ge
regeld een beroep op de schrijfma
chine van de buurman. Want zo'n
duur apparaat heeft ze nog niet kun
nen kopen. Ze wacht, zoals ze be
weert, op een goed en goedkoop twee
de-de-hands machientje
Anne-Marie vindt, dat met al het
massatoerisme er een groot gat is
gevallen in het vakantie-aanbod van
kleine, gezellige reizen. Sinds haar
schooltijd (Anne-Marie kreeg haar
opleiding ana de School voor Toe
ristische Vorming) is zij in die mate
rie gedoken. Nu doet zij iets in het
toerisme, dat er niet is: ze zoekt
„reisjes" bij de wensen van haar
klanten.
Vóór ze echter iets aanbeveelt neemt
ze zelf poolshoogte. Pas als zij er he
lemaal achter staat, zet ze het licht
op „groen".
Water in hamden
Het zelfstandig werken geeft Anne-
Marie toch wel een hoop zorgen.
Vooral als zij verzekeringen en be
lastingzaken moet regelen. „Het wa
ter". zegt ze., „staat je wel eens in de
handen hoor". Op dit moment werkt
ze aan haar eerste vliegreis. Van de
zomer moet er ook een reis naar Ier
land komen. Maar wel op een speciale
manier. „Want", vertelt Anne-Marie.
..voor die reis begint worden alle deel
nemers uitgenodigd. Alles wat er te
zien is, krijgen de mensen te zien:
films, dia's, folders enz. De vakantie
gangers mogen zelf kiezen welke ex
cursies ze willen".
En als het fout gaat?
„Tja," en hier fronst de jeugdige
touraperator de wenkbrauwen, „als
het flopt betekent het, dat ik hele
maal zonder reserves kom te zitten".
Anne-Marie laat niets aan het toe
val over. Tot in de allerkleinste de
tails wordt alles geregeld. Ze krijgt
tails wordt alles geregeld. Zo krijgt
iedere gast in zijn hotelkamer een
boeketje bloemen. De complimenten
van „Van Helden Reizen" worden er
bij gevoegd. Alles wat met massa
toerisme te maken heeft, wordt om
zeild. „Het kleine, vriendelijke ge
baar", zegt de ondernemende Bos-
koopse, „is me veel meer waard".
Gek
Vrienden verklaarden Anne-Marie
voor gek toen ze besloot haar boter
ham te gaan verdienen als tourope
rator. „ik verlies ook veel vrienden",
bekent ze eerlijk. „Nooit kan ik er
gens naar toe. Er is altijd wel wat te
regelen. Zelf vakantie? Vergeet het
het maar. Als reisleidster heb je
geen vakantie".
Met mensen omgaan en reisjes or
ganiseren heeft Anne-Marie altijd
in het bloed gezeten. Toen ze nauwe
lijks veertien jaar was verdiende ze
een zakcentje in hotels en restau
rants. Voor de Goudse WV was ze
eens kaasmeisje. Geruime tijd was ze
gastvrouw op een beautyfarm in
Beekbergen.
De keuze wat ze zou gaan doen na
haar schooltijd was voor Anne-Ma
rie niet moeilijk: ze wilde met men
sen omgaan, gastvrouw zijn. Daarom
koos ze voor de School voor Toeris
tische Vorming. Een school waarvan
ze zegt: „Het was er allemaal erg
streng. Lange broeken waren verbo
den. In het eindexamenjaar organi
seerde ik m'n eerste reisje. Maar daar
wist niemand op de school iets van.
Dat was verboden. Als dit was door
gelekt zou het m'n eindexamen heb
ben kunnen kosten".
Barrières
Zo maar een reisbureautje begin
nen, toen Anne-Marie van school
kwam, was er niet bij. Allerlei bar
rières moesten er worden overwon
nen. Dat ze minderjarig was, was
geen probleem. Haar ouders gaven
zonder slag of stoot goedkeuring. De
handlichting door de kantonrechter
was echter een struikelblok. Maar
twee maanden geleden startte Van
Helden Reizen dan toch. Via direct
mailing bewerkte ze klanten en kreeg
ze opdrachten. Ze is klein begonnen.
Met haar onuitputtelijke zelfvertrou
wen kan het succes niet uitblijven.
NOORDWIJK Terwijl veel van zijn leeftijdsgenoten bijna
dagelijks op de winderige boulevard samendrommen om ge
zellig over vroeger te bomen of hun vele vrije uurtjes rustig in
een volkstuintje laten voortkabbelen, schoffelend tussen de
kroppen sla en rijen grote bonen, stroopt de 69-jarige Nard
Augustinus nog dagelijks de mouwen van zijn overhemd op om
er flink tegenaan te gaan. Dat doet 'ie dan thuis op zijn kamer
tje boven waar deze taaie, getaande Noordwijker rijmt en dicht
tot zijn vingers moe worden van het schrijven. Dag in dag uit,
jaar in jaar uit gaat dat nu al zo met schrijver en dorpsrijmer
Nard, die sinds hij op zijn achttiende de vrolijke revue „Noord-
wijk leeft en lacht" aan het papier toevertrouwde, het schrij
ven niet meer heeft kunnen laten. Als Nard er eenmaal voor zit
dan regent het rijmen.
elkaar uit. Als ik 's morgens om een
uur of negen ga zitten dan heb ik
er tegen een uur of twaalf alweer
zo'n dertig klaar. En ik moet zo'n
produktie hebben want anders sta
pelt het werk zich op. Dat is ook
de reden dat ik nog nooit met myn
vrouw op vakantie ben geweest. Ik
kan er natuurlijk wel een week tus
senuit knypen maar gegarandeerd
dat bij mij thuiskomt de brievenbus
weer uitpuilt met verzoeken om een
levensloop. Ik kan gewoon niet weg.
Van dat rijmen kom ik niet los".
Oorzaak
Een voorbeeld van Nards pa-na nor.
male begaafdheid. Komt ergens een
huls binnen en ziet in de gang aan
de kapstok een marinepet hangen
en in de kamer op de schoorsteen
een ingelijste foto van twee kinderen
staan. Even de wenkbrauwen fron
sen, quasi geconcentreerd nadenken
en dan „onthullen" dat het hoofd
van het gezin bij de marine een baan
heeft en dat het hijwelijk gezegend
is met twee schatten van kinderen.
Zo ging dat met Nard.
Die niet aflatende werklust heeft
in de afgelopen vijftig jaar gere
sulteerd in zo'n 20.000 levenslopen
en ook nog eens 17 revue's, waar
van er een paar op de nominatie
hebben gestaan om voor televisie
bewerkt te worden. Bijna geen
familie in de Bollenstreek kan
hahd maken dat Nard niet ooit
voor één van de familieleden of
bekenden in de pen is geklommen
om een gedicht of levensloop in
elkaar te draaien. De formule is
eenvoudig. Even wat gegevens op
sturen over bruid en bruidegom
(Joke lust geen spruitjes, Wim
komt nogal eens laat thuis) en de
machine doet de rest.
Hij rijmde ook in opdracht (tegen
een kleine vergoeding) over bekende
Nederlanders. Oud-Ajaxied en bijna
Noordwijker Genie Mühren bijvoor
beeld moest op zijn bruiloft een
„Nard-special" over zich heen laten
komen waarin in dichtvorm over de
hekel werd gehaald Mührens (Vo-
lendam) gewoonte om overal waar
hij op visite kwam op kousevoeten
de woonkamer binnen te gaan. Ook
van buiben Nederland kreeg Nard
zijn opdrachten, tot in Canada toe
waar Nards Hollandse pennevruch-
ten op brruiloften en partijen altijd
weer goed waren voor een lach en
Spits
Zo zaaide hij in de afgelopen
eeuw gezelligheid in binnen- en bui
tenland. Wel spits maar nooit grie
vend. „Ik zou best willen", zegt hy,
„dat ik over een heel wat scherpere
pen beschikte. Maar aan de andere
kant besef ik dat ieder mens weieens
fouten maakt. Bovendien moet ik
leven van de opdrachten die de
mensen je geven en dan kun je het
niet te bont maken".
„Dat wil niet zeggen dat ik een
loopje met me laat nemen. In de
periode dat ik ook nog conferencier
was heb ik in Zoeterwoude eens mee
gemaakt dat een pastoor tijdens mijn
optreden zonodig alle feestgangers
de hand moest drukken, waardoor
de concentratie in de zaal tot een
nulpunt daalde. Toen die man vlak
door
Herman v. Amsterdam
bij het toneel was zei ik hard door
de microfoon: „Dat massaal handje
schudden zal ik zondag ook eens
doen tydens uw preek. Ik kon gelijk
vertrekken. Ze hebben me nooit meer
uitgenodigd".
Snel
Nard Augustinus is in zijn element
als hy kan schrijven over dingen van
alledag. De bloemen in de tuin, een
oog met een traan, een auto in de
straat, een jongen en een meisje, een
baby in de wieg. Als hy dié onder
werpen in dichtvorm moet zetten,
hoeft hy niet meer na te denken,
een specialiteit van eigen bodem. Hy
geeft een voorbeeld: „We gaan alle
bei achter een typemachine zitten",
zegt hij zelfverzekerd, „en we nemen
in gedachten het wysje "Zie ginds
komt de stoomboot". Jy tikt dan ge
woon het originele lied en ik rijm
dan tegelijkertyr op dezelfde melodie
een aantal coupletten over bijvoor
beeld een oude tafelpoot. Ik wil wed
den dat we dan een snel klaar zyn".
„Dat is er misschien ook de oor- Geen dichter
zaak van dat geen van myn kinderen
willen rijmen. Ze willen het ook niet
proberen. Ze herinneren het zich nog
erg goed dat ik vroeger nooit thuis
was, dat ik altijd de hort op was.
Geef ze dan maar eens ongelijk dat
ze geen rijm over hun lippen kunnen
krijgen".
Nard Augustinus deed in zijn leven
meer dan rijmen alleen. Hij trad op
als conferencier op bruiloften en
partijen, reisde door Nederland en
België met een poppenkast en gaf
lange tijd staaltjes weg van zijn
„paranormale begaafdheden". Het
„mysterie Nard Augustinus" kon ge
dachten lezen, spoorde verdwenen
voorwerpen op en presenteerde, on
navolgbare trucs met kaarten. Veer
tig'jaar lang hield hy het imago van
de „doordringend kijkende magiër".
Omdat hy een paar jaar geleden
met zyn zaaloptredens is gestopt wil
hy nu wel bekennen dat alle „enge
dingen" die hy op het toneel deed,
bluf waren. „Het waren allemaal
trucs", zegt hij met pretoogjes, „maar
men trapte er altyd weer in. Zo heb
Maar die periode heeft hy achter
de rug. Hij kan zich nu helemaal
concentreren op het rijmen. „Doe me
een plezier en noem me geen dich
ter", zegt Nard. „gedichten maak ik
niet. Die zijn veel dieper van inhoud.
Misschien dat ik ze wel zou kunnen
maken maar financieel is dat niet
zo aantrekkelijk voor me. Over een
gedicht kun je soms dagen doen.
Een rijm is een fluitje van een cent.
Dat wil niet zeggen dat ik me niet
interesseer voor wat zwaardere on
derwerpen zoals het milieu. Maar
dan betrap ik mezelf er toch steeds
weer op dat ik op de flauwekul-toer
ga. Maar ik heb het er best mee
naar myn zin. Dit blijf ik doen".
„Sommige mensen vinden dat ik
ermee moet stoppen, dat het nu wel
welletjes is. Maar wie neemt het van
me over? Er is niemand in Neder
land die dit rijmen kan, althans zo
snel. Ik heb me er by neergelegd.
Ik denk dat ik daarom tot mijn ster
ven zal blijven rijmen".
Hardleerse
automobilist
NOORDWIJK Eei 25-jarige Inwo
ner van Zoeterwoude trok afgelopen
weekeinde aandacht van een contro
lerende politiepatrouille, omdat hij
binnen de bebouwde kom veel te hard
reed. De chauffeur bleek onder in
vloed te zijn en kreeg daarvoor een
bekeuring. Zijn auto werd aan het
politiebureau gestald. De volgende
avond voorzag hy zïch van een an
dere wagen en toerde hy weer dron
ken rond. Deze keer strafte het
kwaad zichzelf, want bij het benzi
nestation onder Voorhout reed hij
prompt de Leidsevaart in.
De darer, diê een recidivist bleek op
het gebied van artikel 26 van de We
genverkeerswet, zal zijn rijbewijs
voorlopig wel bonjour kunnen zeg
gen.
Nooit
In Noordwijk
NOORDWIJK Een zevenentwintigjarige Noord
wijker (zonder beroep) had een kwade dronk.
Thuis maakte hij, na de nodige borrels naar bin
nen te hebben gewerkt, ruzie. In een boze bui ver
liet hij de ouderlijke woning.
's Avonds laat ging hij naar gebouw Sartorius
waarin de gemeentelijke sociale dienst is gehuis
vest. Daar aangekomen smeet hij vier ruiten in.
Reden: hij was niet tevreden met de uitkering, die
hij van deze dienst genoot.
De agressie van de Noordwijker was hiermee ech
ter nog niet bekoeld. Een sigarettenautomaat aan
de Doezastraat moest er nu aan geloven. Met een
aantal pakjes rookgerei in de zak begaj hij zich
tenslotte naar het politiebureau waar hy zich
met een bloedende hand meldde.
Hier kwam ook aan het licht, dat de Noordwijker
zich aan nog meer vernielingen had schuldig ge
maakt waarbij een ruit van een snackbar aan de
Voorstraat aan diggelen ging. De man gooide de
ruit in. omdat hij uit de zaak was gezet. Dit pikte
hij niet en nam direct wraak.
Anne-Marie van Helden: „nooit vakantie'
