Twijfels of resultaten van
Croiset uitvoerbaar zijn
„Ik mag die katholieken wel**
GS willen meer
weten voor
„paaltje" mag
worden geslagen
EERSTE CONCLUSIE VEILIG VERKEER NEDERLAND:
Gastgezinnen
tevreden over
„hun" Noord-
ierse kinderen
AGINA 2
WOENSDAG 12 MEI 1976
HILVERSUM Veilig Verkeer Nederland (WN) heeft gis
teren op haar hoofdkantoor in Hilversum reactie gekresen
op haar schriftelijk bij Gedeputeerde Staten van Zuid-Hol
land ingediende verzoek om op de kruising Kruisweg-Heren
weg een veelkleurige paal te mogen slaan: GS hebben bericht
eerst meer gegevens te willen ontvangen over de exacte plaats
waar de paal moet komen, over de kleuren die de paal krijgt
en over de afmetingen. WN-woordvoerder Bert J. Wouden
berg heeft daarop gisteren naar Sikkens gebeld om de offi
ciële namen op te vragen van de kleuren die bij het schilde
ren van de paal zijn gebruikt. Vandaag zal WN het antwoord
aan de provincie sturen. Het verzoek aan de provincie was
nodig omdat die officieel eigenaar van de weg plus de ber
men is.
De veelkleurige paal, door sommigen aangeduid als de grote
breinaald, zal (als de provincie het goed vindt) worden ge
plaatst op advies van de Utrechtse paragnost Gerard Croiset.
De veelkleurige paal zal volgens Croiset een storingszone on
derbreken, die de menselijke geest .leegzuigt", waardoor een
blackout kan ontstaan. En die blackout kan volgens Croiset
de oorzaak van een groot aantal (ernstige) ongelukken op de
overzichtelijke kruising in Woubrugge zijn geweest.
WOUBRUGGE/BODEGRA VEN/HILVERSUM Het
vak te betwijfelen of de resultaten van het onderzoek met
de paragnosten ooit op grote schaal toepasbaar zijn voor
een veiliger verkeer. Dat is een eerste conclusie van Veilig
Verkeer Nederland (WN) in het mei-nummer van haar
maandblad Wegwijs over het onderzoek dat WN samen
met de paragnosten Gerard Croiset en Warner Tholen heeft
ingesteld op de kruising Herenweg-Kruisweg in Woubrug
ge en op de kruising Goudseweg-rijksweg 11 Leiden-Bode-
graven), plaatselijk bekend als de Omleidingsweg. Wegwijs
zal eind deze week bij de naar schatting 100.000 WN-leden
in de bus vallen.
De conclusies, die dm Wegwijs staam
moeten worden gezien als een tus
senstand, aldus WN-woordivoerder
Bert J. Woudenberg, doe de twee ar
tikelen (totaal bijna tweeëneenhaive
pagina) in Wegwijs heeft geschreven.
Ook WN vindt het veel belangrijker
dat bromfietsers een helm dragen en
automobilisten een gordel omdoen en
dat wij in en op deugdelijke vervoer
middelen rondrijden.
Het was Woudenbergs bedoeling in
het mei-nummer alleen te berichten
over het feit dat het onderzoek met
de beide paragnosten was begonnen,
om in een later stadium met conclu
sies te komen. Maar toen het onder
zoek binnen een dag de aandacht van
bij-na alle publiaiteLtsmediia trok heeft
WN geprobeerd nog wat voorlopige
conclusies in het blad te krijgen. De
kopij voor het mei-nummer van Weg
wijs moest al enkele weken geleden
bij de drukker worden ingeleverd.
Wichelaars
Woudenberg kwam op de gedachte
een dergelijk onderzoek te (laten)
doen door de opmerkingen van het
liberale lid van de provinciale staten
van Utrecht drs. P. A. Delveaux. die
in een vergadering van de provinciale
oommissie voor verkeer en vervoer
over een gevaarlijk kruispunt in zijn
woonplaats Zeist opmerkte: „Laten
we eens nagaan in hoeverre wiche
laars van dienst kunnen zijn bij het
oplossen van verkeersproblemen".
Maar bij de provincie dn Utrecht werd
goedmoedig geglimlacht en het on
derzoek kwam er niet.
WN besloot Gerard Croiset uit
Utrecht te raadplegen, een man die
over opmerkelijke para-normale ga
ven beschikt. Orodset in Wegwijs: „De
planeten in ons zonnestelsel hebben
invloed op onze aarde en op wat
daarop gebeurt. Laten we eens aan
nemen dat Saturnus een behoorlijk
loodgehalte heelt en dat er op aarde
plekken zijn waar ook bovenmatig
veel lood in de grond zit. Dan is het
te begrijpen dat daartussen een be
paalde verbinding kan bestaan. Komt
er in de buurt van die plek een mens
die negatief reageert, dan wordt hij
bij het passeren van zo'n loodrijke
plek helemaal "leeggezogen". Een
black-out kan dan het gevolg zijn.
Zit Je op een dergelijk moment ook
nog achter het stuur van Je auito en
is Je wagen ook nog van metaal,
waardoor van geleiding sprake kan
zijn, dan ga Je. Mensen die 'leeg
gezogen" worden kunnen natuurlijk
heel gemakkelijk de macht over het
stuur verliezen".
Croiset: „Op het gebied van het
aanwenden van para-normale be
gaafdheden voor de verkeersveilig
heid moeten de eerste stappen nog
worden gezet. En dat is de hoofd
zaak. Zou er geen mogelijkheid zijn,
dan zou ik dat zeggen. Maar een
kans om deze kwestie aan te pakken
zie ik. Een oplossing zou bijvoorbeeld
kunnen zijn het trekken van een ho
roscoop van de autobestuurders en
de kleur -/an de auto. Dan moet Je
natuurlijk wel weten uit welke sub
stantie die kleur moet worden ge
maakt. Een team van paragnosten,
astrologen, kleuirkenners en weten
schappers zou daar onderzoek naar
kunnen doen. Mag het materiaal
plastic zijn. of moet het ijzer zijn.
Of soms een papiertje met een paar
kleurtjes erop. Dat weten we nog
niet. Ik zou zeggen dat een bepaalde
niet gewenste invloed door die en die
kleur en door dat en dat materiaal
geweerd kan wardien, en die kan Je
dan voor auto's toepassen".
Over het trekken van de horos
coop van een automobilist zegt het
blad Wegwijs: „Het zonnestelsel be
vindt zich in een voortdurende ver
anderende staat van trilling die ver
gelijkbaar is met geluidstrillingen in
de muziek. Een pasgeborene maakt
deel uit van de trillingen van dat
moment en de astrologie meent min
of meer met zekerheid de betekenis
daarvan te kunnen uitleggen in voor
de mens belangrijke termen".
Bert Woudenberg: ,JDit is een
Net onmogelijk
Ook prof. dr. Tenhaeff, hoofd van
het instituut voor parapsychologie
van de rijksuniversiteit van Utrecht
komt in het mei-nummer van Weg
wijs aan het woord: „Ik houd het
niet voor onmogelijk dat Orodset een
indruk zou kunnen krijgen van een
bepaalde plek waar bovenmatig veel
verkeersongelukken gebeuren. Het
kan dat bepaalde geo-psydhische
verschijnselen, die zich onder de
grond afspelen invloed op automo
bilisten zouden kunnen hebben, maar
dit heeft niets te maken met para
psychologie. Een garantie over een
positief resultaat van zo'n onderzoek
is natuurlijk niet te geven. We moe-
tussenstand".
ten erkennen dat. paragnostisch be
gaafde personen soms Juiste gege
vens kunnen verschaffen over ziek
teverschijnselen, vermiste mensen,
dieren en voorwerpen en ook wel
over misdrijven, maar er moet met
nadruk op worden gewezen dat men
zich in deze geen overdreven voor
stelling mag maken. In tal van ge
vallen bleken de paragnosten gege
vens te verschaffen, die weliswaar
juist waren en getuigden van hun
para-normale begaafdheid, maar die
toch niet aan de gestelde bedoeling
voldeden".
„Een conclusie die getrokken kan
worden is dat paranormale begaafde
mensen niet alleen vermiste mensen
en voorwerpen kunnen opsporen,
maar ook iets kunnen zeggen, zien
en voelen op verkeersonveiligheid ge
bleken kruispunten", schrijft Weg
wijs-red acteur en WN-woordvoerder
Bert J. Woudenberg. En dat is sa
men met zijn twijfel over de toepas
baarheid van de resultaten van het
onderzoek tot nu toe een mager re
sultaat van een onderzoek, dat merk
waardig genoeg op 1 april is begon
nen. „Maar dit is een tussenstand,
een eerste conclusie, een eerste ba-
lansopmaak", zegt hij daarnaar ge
vraagd nogmaals en met nadruk. Er
zullen nog andere conclusies volgen.
Daarop wacht men niet alleen in
Woubrugge met een merkwaardig
soort belangstelling.
Noordiers jongetje op Nieuw Venneps afscheidsfeest:
NIEUW VENNEP Hans Sarink, één der organisatoren van
de drie weken durende vakantie voor kinderen uit Belfast in
Nieuw Vennep, zit zichtbaar afgepeigerd achter een glaasje
fris. „Ik ben „total loss", zegt hij zelf, „maar het was het be
slist wel waard".
NIEUW-VENNEP Voor de gast
gezinnen in Nieuw-Vennep, die de
Noordierse kinderen drie weken lang
onderdak hebben verschaft, zit het
erop. De kinderen zijn vanochtend
naar hun eigen huis in Belfast ver
trokken en laten, zoals gisteravond
in 't Ontmoetingscentrum in Nieuw-
Vennep bleek, bij velen een gevoel
van grote voldoening achter. De sa
menwerking tussen kinderen en ge
zinnen is optimaal verlopen en una
niem sprak men de wens uit een
dergelijk project volgend Jaar te
kunnen herhalen.
Mevrouw Verhoef, die zich als re
servegezin had opgegeven, vertelt, dat
het meisje, dat bij haar in huis lo
geerde, aanvankelijk erg stil was.
"Het kind was duidelijk nog onder
de indruk van de toestand in Bel
fast en moest echt enige tijd bij
komen. Ik heb geprobeerd dat
zo gemakkelijk mogelijk voor haar
te maken. Door 's avonds even rustig
bij haar op de rand van het bed te
komen zitten en met haar te praten.
Om haar het gevoel te geven dat
ze niet alleen was, dat ze zich tehuis-
voelde liet ik 's nachts altijd het licht
op de overloop branden. Ik heb het
idee dat ze de vakantie hier erg pret
tig heeft gevonden. Ieder kind krijgt
bij zijn aankomst een plakboek,
waarin het naar eigen inzicht kan
werken en in dat plakboek had ze
geschreven dat ze wou dat ze thuis
net zo kon leven als hier. Wèl had
ze een beetje heimwee naar haar
moeder. Maar ik geloof dat dat al
leen maar goed is. Een kind moet
het fijn vinden om naar huis terug
te keren. Je moet het het leven in
zijn geboorteplaats niet tegen ma
ken."
Vanaf het begin werd er door de
kinderen samen afgewassen en ge
speeld. Ze praatten ook veel over
hun wederzijdse gezinnen, maar pas
de tweede week kwamen ze echt los.
Toen dorsten ze ook over de moei
lijkheden in hun wijk of familie te
praten. Uit die gesprekken begreep
ik wel dat de katholieken het daar
wat moeilijker hebben dan de pro
testanten. Ik kon dat aan h£t Pro
testantse Jongetje erg goed merken.
Als het katholieke kind iets over
zijn narigheid vertelde, dót zat hij
vaak te trillen. Zo erg leefde hij
mee. Tijdens hun verblijf bü mij in
Zeer positieve geluiden ook van de
familie Goldsman die een jongetje
uit Belfast te logeren had. "Alles
Is bijzonder soepel verlopen, er heb
ben zich geen bijzonderheden voor
gedaan en het kind vormde eigenlijk
meteen een eenheid met ons gezin.
Het enige dat wel eens moeilijk was,
was de taal. Die kinderen hebben
een heel sterk Iers accent en dat
gaf soms misverstanden. Vooral ook
met mijn eigen zoon, die nog maar
één Jaar Engels op de middelbare
school heeft gehad. Maar dat was
dan ook het enige wat een beetje
moeilijk was. Er waren twee zon
dagen die «iet door de groepsleiding
in het programma waren opgeno
men en hier konden we dus zelf
met het kind optrekken. Op de eer
ste zondag hebben we barbecue ge
houden in de tuin, waar onze gast
zichtbaar van genoot. De tweede
zondag was een nog grotere verras
sing, want toen kwam de zuster van
het kind, dat bij ons logeerde, die ln
België woont, even langs. Dat was
een enorme verrassing. De volgende
keer zullen we graag weer meedoen
en dan het liefst met twee kinderen.
Mevrouw De Vries, die twee kin
deren, een katholiek en een protes
tant, in huis heeft gehad, zei dat
het meteen tussen hen klikte. "Van
af het begin af aan was de samen
werking optimaal. De eerste dag
meteen al werden de adressen uit
gewisseld om elkaar te schrijven. Als
hun ouders dat goed vinden ten
minste. Het is in die stad in ieder
geval uitgesloten dat ze elkaar ont
moeten. Wel wordt nog een week
einde in Newcastle in Noord-Ierland
georganiseerd, waar ze elkaar wel
weer zullen zien. Dat is belangrijk,
omdat ze dan ervaringen uit kun
nen wisselen.
De taart had veel aftrek.
huis zijn er eigenlijk geen echte
moeilijkheden geweest. Ik heb zelf
twee kleine kinderen en daar wa
ren ze erg lief voor. Alsof ze zich er
verantwoordelijk voor voelden. Één
maal was er sprake van een beetje
paniek, en dat was tijdens het on
weer. "Zie je wel, jullie hebben te
gen ons gelogen, hier wordt ook ge
schoten", zeiden ze toen tegen ons.
Dat was eigenlijk de enige keer dat
ik heel duidelijk merkte in wat voor
angst deze kinderen moeten leven.
Iets wat nieuw voor hen was, was
dat er zoveel toezicht op ze werd ge
houden. Op een gegeven moment
waren ze met een fietsje aan het
spelen. Ik had verboden verder dan
een bepaalde afstand van het Ruis
te gaan, maar toch kon je erg goed
merken dat ze zich aan het toezicht
probeerden te onttrekken. Ze willen
heel duidelijk hun eigen leven lei
den."
De directrice van bejaardentehuis
de Westerkim, dat heeft gezorgd
voor de warme maaltijden voor de
kinderen, vond het eveneens leuk
om medewerking te verlenen. Het
idee kwam van de bejaarden zelf en
daar ben ik erg blij om. Veel moei
lijkheden met het eten waren er
niet. Ze zijn daar veel vlees gewend
en weinig groente. We hebben het
eten echter gewoon Hollands gehou
den en dat viel heel goed in de
smaak. Ze zullen per slot van re
kening in Belfast ook wel eens pa
tat eten."
Volgend Jaar willen we weer zoiets
organiseren en dan het liefst met
kinderen uit dezelfde wijk, zodat er
gedeelten van Belfast gaan ontstaan
waar de mensen begrip voor eikaars
standpunten hebben en waar ze in
vrede naast elkaar leven. Het heeft
wat moeite gekost om het allemaal
zover te krijgen op het laatste
moment hebben we om aan geld te
komen, nog 3500 kazen huis-a an-huis
verkocht maar het is het zeker
waard geweest
Dan komt een klein meisje naar
Hans toe en laat hem een mooi plas
tic doosje zien. In het doosje twee
kleine klompjes die aan een goud
kleurig kettinkje zitten. Een nieman-
dalletje, maar de gastgezinnen mogen
geen grote cadeeau's geven omdat
dat thuis in Belfast alleen maar af
gunst op zou kunnen wekken. En
het kind is er zielsgelukkig mee. Wel
licht heeft ze nooit iets moois beze
ten.
Symbool
Het afscheidsfeest, gisteravond in
het Ontmoetingscentrum, begint om
kwart over acht. Dominee Imberns
houdt een inleiding en spreekt over
datgene wat de kinderen in de afge
lopen drie weken hebben geleerd.
Vriendschap en eerbied voor eikaars
opvattingen. Dan ontsteekt hij zeven
kaarsen als symbolen voor de zeven
waarden die voor de mens van be
lang zijn. De zevende kaars staat
voor God. Als de dominee, die zich
de afgelopen drie weken buitenge
woon voor de kinderen heeft ingezet,
klaar is, is het tijd voor het koor.
Het zangkoor Excelsior uit Nieuw-
Vennep brengt Engels, en Neder
landstalige liedjes ten gehore. De
Engelstalige liedjes zingen de Noord
ierse kinderen mee. De tekst hebben
ze voor zich op een stenciL Aan het
eind ontstaat er bij sommigen van
de Nederlandse leiding enige onge
rustheid over een lied dat door de
Jaren heen voor de katholieken een
nogal grote betekenis heeft gekre
gen. Het wordt echter gewoon door
alle kinderen meegezongen. Een goed
bewijs voor het geringe belang dat
de kinderen in drie weken tijd aan
de godsdienst tegenstellingen zijn
gaan hechten.
Dankbaar
Van de dorpsraad ontvangen de
kinderen later een Delftsblauw tegel
tje. Het wordt in dank aanvaard,
evenals een rode roos die ze in een
nog later stadium krijgen. Sommige
kinderen geven de rode roos aan de
„ouders" van hun gastgezin. Ze zijn
dankbaar .dat is duidelijk. Vele kin
deren hebben ook toegezegd af en toe
te zullen schrijven hoe 'het met hen
gaat.
Terwijl de volwassenen elkaar op
het podium huldigen en bedanken
voor de fijne samenwerking, bewe
gen de Noordierse kinderen zich naar
het achterste gedeelte van de zaal,
waar iemand zich met een polaroid
camera heeft opgesteld. Een schot in
de roos. De kinderen verdringen zich
om op de foto te komen, die ze even
later in een fraai mapje mee naar
huis krijgen. Als een kleine herinne
ring. Het wordt ten zeerste op prijs
gesteld en sommige kinderen willen
samen op de foto. Dat mag. En ook
blijkt voor de camera datgene, dat
Sarink zei, volledig Juist te zijn: de
kinderen hebben in Nederland weer
leren lachen.
De Noordierse leider Duncan, de
enige werkelijk professionele jeugd
werker die uit Belfast was meegeko
men, geraakte in opvallend korte tijd
van zijn schotel gebak af en daarna
was het tijd voor de disco-avond. Om
eerlijk te zijn, het waren de ouders
tjes kregen allen een Delfts blau we tegel.
De Noordierse vakantieganger
van de gastgezinnen die zich het
eerst op de dansvloer waagden, maar
al snel volgden de kinderen. Eerst de
meisjes en toen schuchter en ietwat
Door
Frits Beutick
onhandig de Jongens. De stemming
kwam er erg goed in en toen iedereen
in het zaaltje stond te swingen be
standen er in feit geen grenzen meer.
Jammer
Maar toch heerste eigens ook de
sfeer van morgen weer terug" te
moeten naar het door bommen en
schietpartijen getijsterde Belfast.
Sam Clarke, een 10-jarig protestants
Jongetje uit het Shankill gebied, zei
de katholieken eigenlijk altijd al erg
graag gemogen te hebben, maar dat
hij in feit nooit met één gesproken
had. Hij had er nu zo'n vijftig leren
kennen en wat hij altijd al gedacht
had bleek Juist te zijn: Hy mag die
kaholieken weL Alleen Jammer dat
hij ze thuis niet meer zou kunnen be
zoeken.
Soortgelijke geluiden van een drie
tal oudere jongens. Twee van de
protestantse Shankill en één van de
Katholieke Falls. Het eindfeest bleek
uiteindelijk twee dimensies te heb
ben: vreugde om een meer dan ge
slaagde vakantie, maar verdriet om
het lange tijd niet meer kunnen zien
van nieuw gemaakte vriendjes.
Vanochtend in alle vroegte vertrok
het vliegtuig naar Belfast.
