journalist: "Ik ben hun vader
Henning Becker wil zijn tweehonderd kinderen terug
rr
Drs. Rook: "Ozon in drinkwater
minder gevaarlijk dan chloor"
ZATERDAG 10 APRIL 1976
Voor sommige kinderen van Vietnam is de oorlog nog lang niet
voorbij. In Denemarken bij voorbeeld zijn 203 oorlogswezen uit
het voormalige gespleten land in Indochina slachtoffer van
een strijd, die woedt tussen de Deense regering en de man die
de kinderen naar Europa bracht.
Die man heet Henning Becker, 33 jaar. Hij is een van geboorte
Duitse journalist, die in Denemarken werkt en vandaar zes
jaar geleden op reportage naar Zuid-Vietnam werd gestuurd.
In plaats van met een stel pakkende verhalen over de oorlog
daar kwam hij met 203 Vietnamese kinderen terug naar Eu
ropa. Dat was in april vorig jaar, kort voor de val van Saigon.
„Kinderen", zei Henning Becker, „die ik gered heb van de
communisten".
Nu, een jaar later, zijn Henning Becker en zijn Vietnamese we
zen de grote hoofdpijn van de Deense regering. Men heeft hem
de kinderen ontnomen en weet er geen raad mee.
„Maar", zegt Henning Becker tegen ons. „Ik ben hun vader. Zo
voelen de kinderen het en zo voel ik het. Dus zal ik mij als hun
vader gedragen. Ik wil de kinderen terug en dan zo snel moge
lijk weg uit dit land, Denemarken'V
Henning Becker „ik heb me niet verzet, wel gehuild" loopt
met een van zijn kinderen mee naar de politiebus.
Störedam is een gehucht
ln een golvend landschap, 40 kilo
meter buiten de Deense hoofdstad
Kopenhagen. Van een wat ruim uit
gevallen blokhut heeft Henning
Becker zijn hoofdkwartier gemaakt,
in zijn strijd om de kinderen. Hij
woont er met een Vietnamese vrouw
en zes kinderen het enige grut,
dat men niet vanhe m weg durfde 1
"dat men niet van hem weg durfde
te nemen, omdat het te hard tekeer
ging toen 14 dagen geleden de poli
tie met een bus kwam voorrijden.
De "operatie kidnap" zo noemt
Becker die gebeurtenis.
Door Aad Wagenaar
Achtentwintig van zijn 203 Vietna
mese kinderen had hij die middag
iö zijn houten huis: ze waren in de
weken daarvoor naar Störedam
toege vlucht van de tehuizen die de
Deense voogdij-instanties voor hen
had aangewezen.
"Logisch", zegt Henning Becker,
"Ze wilden weer terug in hun gezin,
ons gezin; sommige kinderen zijn al
vijf jaar met mij samen".
Maar de noli
tiemensen haalden het gezin weer
uit elkaar. Spartelend e, gillend in
de armen van de gezagsdragers
die er ook geen lol in padden
werden de kinderen naar de bus ge
dragen. Weg van Henning Becker.
Hij is een kleine, gedrongen man
met een warrige baard, die almaar
in zijn Störedamse huis ijsbeert en
heftige uitspraken laat volgen door
lange stiltes.
"Men acht mij onbekwaam"! roept
hij uit.
En na een lange pauze: "De
Deense regering is onbekwaam
dat is meer voor de hand liggend.
Nooit heb ik het plan gehad om met
eeuwig te blijven. Allicht niet: hier
in Denemarken kunnen ze niet vol
wassen worden, zeker niet als ze in
dividueel geadopteerd worden door
mensen die zo nodig een weesje wil
len hebben, als een soort troeteldier.
Nee, ik wil dat we samenblijven. We
vormen een gezin, de kinderen en
ik. Weet jij eigenlijk wel wat het is
om lid van een gezin te zijn...?"
Stilte.
Henning Becker was in 1968 voor
net eerst in Zuid-Vietnam, als jour
nalist die van de toen aan de gang
zijnde oorlog verslag moest doen.
In Saigon ging, zo bleek, zijn be
langstelling niet in de eerste plaats
naar granaattrechters uit: hij raak
te ondersteboven van de verdoold-
heid van de Vietnamese straatkin
deren. Beciker ging in een sloppen
wijk wonen, bouwde zich een hut en
verzamelde een dertigtal dakloze
kinderen rond zich, voor het meren
deel wezen.
De kinderen noemden hem "Ninh".
hun afkorting voor Beckers voor
naam Henning.
Becker, tussen de bedrijven door
toch ijverig als oorlogsverslaggever,
kwam later ook nog ver buiten Sai
gon terecht in een veldslag, waarbij
een school werd verwoest. Hij haal
de toen 160 kinderen van de puin
hopen af en nam ze mee naar de
Zuidvietnamese hoofdstad. Hij
bracht de kinderen (van een berg
stam, het zij "Montagnard") onder
in een grote boerderij in Thu Due.
Het gezin van "Ninh" breidde zo
doende allengs uit..
Henning Becker reisde ondertussen
.ook naar Europa om' uit te vinden
of hier mogelijkheden waren om
"zijn" kinderen tijdelijk onder te
brengen, op te lappen en wellicht
een studie te lateni volgen.
De opmars van het Noordvietnamese
bevrijdingsleger naar Saigon ver
snelde Beckers onderneming: voor
de overgave van Saigon had hij een
vliegtuig gevonden, dat hem met
zijn 203 kinderen van het front
wegvoerde.
Denemarken, zo had hij voordien
geregeld, wilde de groep Jonge
vluchtelingen wel opnemen. Zo
kwam Henning Becker met zijn im
mense gezin vorig Jaar in Kopenha
gen aan.
De "Ninh"-familie van 28 wezen en
de 175 kinderen uit Thu due, de
„Montagnars", kregen een voorlopig
kwartier op het Deense eiland Livö
"Voorlopig", gromt Becker tegen
ons, "dat voorlopige was 'n voor
waarde van mij, die ik aan Dene
marken had gesteld.
Want natuurlijk gingen we er
niet vanuit dat we in dit land
zouden blijven. Denemarken is voor
Een Vietnameesje voor het raam van de bus, als die van Störedam wegrijdt.
mijn kinderen tussenstation, na aan
het nieuwe regime in Vietnam te
zij n ontsnapt. Na de winter, zo zei
ik het vorig jaardan zien we wel
weer verder".
Maar de Deense minister van Socia
zaken zag het met Beokers voogdij
over de 203 Vietnameesjes toch niet
zitten. In februari van dat jaar wer-
den eerst de "Montagnards" van 't
eiland Livö weggehaald en daarna
moest Becker met zijn "Ninh-fami-
lie" ook verhuizen: naar een leeg
staande school in Valbo".
En daar zijn mijn kinderen van me
gestolen", zegt Henning Becker, "op
16 februari.
Ik was die da# in Kopen
hagen en in mijn afwezigheid kwam
de politie duroh Nacht und Nebel en
haalde kinderen weg. Het is tot een
geweldig handgemeen gekomen,
want de kinderen wilden niet dat
ons gezin uit elkaar getrokken' werd".
Maar het gebeurde toch. Becker
werd van de kinderen gescheiden en
verhuisde naar het houten huis in
Störedam, dat vrienden hem aan
boden.
"De kinderen hebben dit huis weten
te vinden", zegt hij, "stel je nu
voor: een Jaar geleden kenden ze
nogal alleen de achterbuurten van
Saigon!
En nu vinden ze de weg door half
Denemarken naar een veriaten
plaats als hier.
Het duurde geen twee weken of ik
had alle 28 jongens en meisjes van
onze Ninh-familie weer binnen.
Sommigen wareni op de fiets geko
men, ontsnapt".
Henning Becker, die terwijl hij ver
telt, er steeds meer doodvermoeid
gaat uitzien en het is pas hal
■tien in de ochtend heeft daarna
op die boze dag twee weken geleden,
de politie aan zijn deur gekregen.
üüDe komst van de politie was me
aangezegd. Ik heb toen aan de kin
deren verteld dat de Deense rege
ring vond, dat ze terug moesten
naar een behoorlijke school, hier er
gens in het land. Ze begrepen er
niks van, ze wilden alleen maar hier
weggaan als hun papa dat ben ik
met ze mee zou gaan. Vind Je
dat gek?"
Becker begint heen en weer te wan
delen door de voorkamer van zijn
blokhut. Hij smijt in het voorbij
gaan met geweld wat houtblokken
in een open haard. Dat maakt her-
In een hoek van het Vertrek, vanon
der een deken op een bank, komt
daardoor opeens een klein gezichtje
met scheve oogjes tevoorschijn. Dat
is Son, een zes jaar oud jongetje uit
Saigon, dat van de politie bij Becker
mocht blijven.
Henning Becker houdt de pas in en
zegt: "Goeiemorgen, kleine man", 't
kind grijnst, klimt van de bank,
omhelst Becker en gaat weg om rich
gens te wassen.
"Zo sliepen ze allemaal hier in
huis", zegt hij, weer rustig. Kriskras
dooi- elkaar.
Maar toen kwam de bus van de
de politie, om de kinderen te halen.
Ik heb me haast niet verzet, wel ge
huild en een keertje maar ben ik op
een kind gaan ritten om het hier te
kunnen! houden. Maar de politie
heeft gewonnen al hebben ze de
kinderen moeten sleuren en dragen".
Hij laat er foto's van zien, aangrij
pende beelden van huilende kinde
ren, die bij kop en kont de bus in
worden gedragen.
Twee dagen later had een stel kin
deren van de Ninh-familie de weg
echter al weer teruggevonden naar
Störedam. De politie kwam op
nieuw; nu om half drie 's nachts.
Daags daarna waren er alweer zes
Vietnamese kinderen terug bij Hen
ning Becker. De politiewagen volgde
hen.
Tehuizen
"De kinderen rijn nu verdeeld over
zes tehuizen in Denemarken", weet
Eecker. "De laatste keer dat ze hier
zijn weggehaald en teruggebracht
werden naar hun schooi; hebben ze
in de lokalen daar een geweldige
vernieling aangericht. Dat is toch te
begrijpenze willen terug naar hun
gezin, naar ons en met z*n allen,
zoals we uit Saigon rijn weggegaan".
Er komt een lange ernstige man
binnen hierna,, de heer Lyndholt uit
(Helsingör. Hij is Henning Beckers
advocaat. Ze beginnen in het Deens
met elkaar te spreken.
Becker excuseert rich ervoor dat hij
geen tijd meer voor ons heeft. "Ik
moet morgen voor de rechtbank van
(Felsingör komen. Ik heb namelijk
nadat de kinderen voor de eerste
keer zijn weggehaald, met een
vriend in een vliegtuigje twee kinde
ren naar Duitsland willen brengen.
Maar bij een tussenlanding stond de
politie me op te wachten".
Beoker laat een bittere, schelle lach
horen.
"Nu-is dan het vooronderzoek begon
nen en de aanklacht is "kinder
roof", ik ben een kidnapper. Maar
dr. Saigon, voor ons vertrek heb ik
van de minister voor Ethnische
Minderheden de ouderrechten
voor de kinderen gekregen. Dat kan
ik aantonen. Ik bpn hun vader en
kan dus nooit mij» eigen kinderen
Advocaat Lyndholt zegt dan: "Herr
Becker krijgt rijn kinderen terug
Dat ze nu in strenge isolatie zitten,
is een misdaad van de Deense over
heid. Om te voorkomen dat ze weer
naar Störedam ontvluchten, hiér
waar ze thuis rijn, heeft men ze in
acht huizen geplaatst in vertrekken
zonder deurknop".
Lyndholt, die behalve Beokers
raadsman, ook zijn vriend is en
voorman van de grote groep suppor
ters die de Duitser in heel Dene
maken heeft, weet. „We gaan pro
deren tot in de hoogste instantie.
Ten slotte zal het gezin weer ver
enigd zijn".
"En dan het land uit", gromt Becker
„naar Nicaragua of zoiets, waar het-
klimaat anders is en waar vooral de
mentaliteit verschilt. Ik blijf bij
mijn kinderen tot ze volwassen zijn
en zelf hun leven kunnen' inrichten".
ROTTERDAM In iedere ltr wa
ter die door ons keelgat glijdt, rit 10
tot 20 microgram chloroform.
Die stof (weliswaar slechts
een van de 150 stoffen die de laatste
tien jaar met behulp van de
verbeterde meetapparatuur in het
drinkwater zijn ontdekt) kan
kankerverwekkend zijn. En nu is
een microgram slechts een miljoen
ste gram. Maar toch..
De aanwezigheid van chloroform is
gedeeltelijk te wijten aan de
chloor-behanöeling die het water
krijgt voordat het naar de
consument gaat. Chloor blijkt
namelijk samenmet van nature in
het oppervlakte-water aanwezige
stoffen, een aantal nieuwe verbin
dingen te vormen.
Dat is de ontdekking („een
wereldprimeur"), van drs. J. J. Rook,
chemicus en kwaliteitsbewaker bij
het Rotterdamse drinkwaterleiding-
bedrijf.
Samen met dr. K. Biersteker, hoofd
van de afdeling wetenschappelijk
onderzoek van de Rotterdamse GG
en GD, heeft hij hierover herhaalde
malen gesprekken gevoerd. Samen
ook zijn ze er van overtuigd dat- de
chloor-behandeling zo snel mogelijk
vervangen moet worden door een
behandeling met ozon.
Andere conclusie
Drs. Rook ontdekte de micro-hoe-
veelheden chloroform in het water
toen hij enkele Jaren als chemicus
(„Ik zat eerst „in het bier," zoals dat
heet") op jacht ging naar de
smaakstoffen in het drinkwater. Hij
zegt daarover: „Ik had misschien
wat meer detective-eigenschappen
dan mijn Amerikaanse collega's die
wel hetzelfde aantroffen maar er
andere conclusies aan verbonden.
Zij schreven het namelijk toe aan
de industrie. Invloeden van buitenaf
dus."
Rook is er echter van overtuigd dat
al die onwelkome stoffen op drie
manieren in het water terecht
komen. Een deel van de stoffen
wordt door de natuur zelf aange
maakt, een deel wordt toegevoegd
Door Reina Bruggenkaie
door lozingen van fabrieken en ons
eigen huishouden, maar een deel
ook is „te danken" aan de
zuiveringsbehandeling die het water
krijgt bij het drinkwaterleidingbe-
drijf.
Chloroform, zo blijkt uit Jarenlange
onderzoekingen, kan kanker verwek
ken.
Mannelijke muizen die er mee
werden ingespoten en het door hun
voedsel kregen, stierven er zelfs aan.
Uiteraard kregen ze wel hoeveelhe
den toegediend die duizend maal
groter zijn dan de dosis die nu in
het water zit. De vrouwtjes-muizen
bleken wat sterker, maar kregen er
niettemin levergezwellen door.
Geen paniek
Dr. Biersteker riet echter geen
reden tot massa-paniek. "Ieder
vergif", zegt hij, „is pas vergif als Je
er maar voldoende van inneemt.
Zelfs water op zich is vergif, als do
dosis maar groot genoeg is".
„Rotterdam chloreert 't langst en
het zwaarst in Nederland, 't Kan
natuurlijk zijn dat we nog over een
te korte tijd spreken, maar onze
onderzoekingen hebben niet aange
toond dat het nadelig is."
Dr. Biersteker, die zijn onderzoek
daarnaar uitstrekte over een jaar of
vijftien: „We moeten es natuurlijk
wel voor waken dat men in paniek
raakt. De mensen rijn tegenwoordig
toch al zo onzeker. Gelukkig hebben
statistische cijfers nu aangetoond
dah men hier bepaald niet vijf Jaar
korter leeft dan ergens anders.
Integendeel: de levensverwachting
voor Rotterdamse
mannen, ligt zelfs erg hoog. Op
Zeeland na rijn we kampioen".
Drs. Rook: „Sinds 1910 hebben we
chloor aan het water toegevoegd.
We hebben er de infectieziektes mee
de kop ingedrukt, epidemieën
weggewerkt. Nu ontstaat de vraag:
is het chloreren van het water nog
aanvaardbaar nu er alternatieven
zoals ozon zijn".
Dr. Biersteker: „Nu Rook deze
ontdekking heeft ge'daan, moet je je
afvragen: zou dat iets voor de
gezondheid te betekenen hebben?
Niemand durft het nog te ontken
nen. We zullen het milieu nooit vrij
krijgen van al die vreemde stoffen.
Chloroform rit overigens overal in.
In boter, kaas, aardappelen en wijn*
Als ze de koeienmelk zouden
onderzoeken zou de melkindustrie
tot dezelfde conclusie komen."
„Ik durf zelfs te beweren dat we
nooit een honderd procent schade
loos en schoon drinkwater kunnen
produceren. Zelfs al zou je het in
een fabriek zo behandelen dat er
niets in zit, dan nog ondergaat het
aantoonbare veranderingen zodra Je
het gaat distribueren".
Zinnig beleid
Overigens rijn beide heren er van
overtuigd dat „binnenskamers" de
verantwoordelijkheid voor deze ver
betering wordt aanvaard. Dat er,
zoals dr. Biersteker het uitdrukt,
„een zinnig beleid ten aanzien
hiervan zal worden ontwikkeld".
Volgend Jaar, als het nieuwe
waterwerk evenwijdig aan de oprit
van de Brienenoordbrug, wordt
ingewijd, zal niet chloor maar ozon
worden gebruikt om het water te
des-infeoteren.
„Misschien", aldus Biersteker, „zeg.
gen we over een jaar of tien wel:
wat stom dat we dat destijds
hebben gedaan". Rook daarin tegen:
„We weten nu hoe het chloroform
in het drinkwater komt, we weten
hoe we het er uit kunnen krijgen.
Ozon lijkt nu het meest onschuldige
middel. Er zit in elk geval geen
chloor in".
Henning: ,J)e Deense regering is onbekwaam'
