Tien jaar
Van Veen
GEORGE BAKER SELECTION: ALLEEN HITS
3X
CRISIS? WHAT CRISIS?
Drie uitstekende platen
in jazz-serie van Pablo
Geen probleem
voor ex-Beatle
Magnifieke elpee
van Ray Charles
Liberace is nog altijd
een gevraagde artiest
Sprankelende gitaar
DONDERDAG 11 DECEMBER 1975
PAGINA 23
Georges Baker Selection A
song for you Negram NK 201.
Er lopen op deze aardbol wei
nig topgroepen rond die van zich
zelf kunnen zeggen, dat er nog
nooit een single de mist is inge
gaan. Die unieke reputatie geniet
de George Baker Selection, want
de zeventien singles die sinds de
herfst van 1969 werden opgeno
men zijn allemaal een hit gewor
den. De meeesten bereiken zelfs
een vaste plaats in de top-tien.
Waarom de groep zo'n succes
heeft zal wel nooit aan te tonen
zijn. De muziek, die de groep
brengt is zeker niet baanbrekend,
maar de specif ieke klank, de pret
tig in het gehoor liggende num
mers en het bijzondere stemge
luid van zanger-gitaris Hans
Bouwens hebben zeker een stem-
voor nummers als ..Take me ho
me, „A song for you" en „The
fisherman". Het karakterisieke
George Baker-soundje ontbreekt
ook in dit album niet. De blok
fluit, de accordeon, en het hoge
maar wat meer zegt: zuivere
stemmetje van Lida Bond als
contract voor de volumineuze
stem van Hans Bouwens.
Ik heb op deze plaat geen zwak
nummer aangetroffen, of het
moet het wat platgewalste Send
me the pillow zijn. De overige
eigen composities zijn fraai van
opzet, waarbij zeker een nummer
als „Israël" aparte vermelding
verdient. Een plaat waarvan ik
zonder meer durf te voorspellen,
dat hij weer goud gaat opleveren.
Een album dat ook internatonaal
gezien zeker kansen heeft
B.vX.
pel gedrukt op de selectie die in
1969 werd gemaakt.
Om een paar van de successen
van George Baker te noemen: de
eerste single „Little green bag"
haalde meteen de top 40 en kwam
een jaar later zelfs in de Ame
rikaanse top tien terecht. De sin
gle „Dear Ann" bereikte de twee
de plaats dn de nationale hitpa
rade. Ook nummers als „Nathalie"
„Tonight", „Holy day" en „Mam
ma oh mamma" prijkten op de
hitlijsten terwijl een nummer als
„I'm on my way" niet minder
dan tien weken in de Neder
landse hitparade stond. De twee
„greatist hits"-elpees werden al
lebei bekroond met goud en „Ba
by blue" werd in Nieuw-Zeeland
uitgeroepen tot best verkochte
single aller tijden. Van de elpee
ken geleden "Morning sky"
staat.
Het ls een erg sterke plaat ge
worden met sterke singlekansen
Paloma Blanca" werden alleen
in ons land meer dan 200.000
exemplaren verkocht. Zonder be
zwaar zou dit erelijstje nog aan
zienlijk uitgebreid kunnen wor
den, maar laten we ons beperken
tot de nieuwe elpee, waarop de
nummer één hit van enkele we-
Op deze pagina
bijdragen van:
Bram van Leeuwen
Ruud Paauw
Wim Wirtz
Han Mulder
Ad van Kaam
Bart Jungman
Eindredactie:
René Vos
STEEDS DE
ADVERTENTIE
NIEUWSTE GRAMMOFOONPLATEN
BH HAARLEMMERSTRAAT 279
Ll LEIDEN - TEL 071—24010
is? What Cri-
Met de elpee „Crime of the cen
tury" verscheen uit het niets de En
gelse groep Supertramp aan het pop
firmament. Na een aantal succesvolle
en goed bezochte optredens werd
Supertramp gebombardeerd tot een
groep voor de toekomst. Veel groe
pen die het predikaat „grote belof
te" opgeplakt kregen, vielen vaak
net zo hard terug, maar Supertramp
lijkt geen ééndagsvlieg te zijn. Met
deze tweede elpee lijkt de groep zich
definitief een plaats veroverd te heb
ben in het popwereld je. Ze heeft wel
iswaar een iets andere koers inge
slagen met deze langspeler, maar het
niveau is hetzelfde.
Die,andere koers houdt in dat het
mystieke; dat op Crime of the cen
tury een voorname rol speelde, ver
dwenen is.
Crisis? What crisis? is simpeler van
opzet en heeft bovendien niet dat
geforceerde van de eersteling. De po
sitieve elementen van hun debuut
elpee vinden we echter wel op Cri
sis? What crisis?: een zeer hecht ge
luid, instrumentaal goed, goede
teksten en een prima produktle (door
de groep zelf, met behulp van Ken
Scott). Toch is het niet helemaal
een honderd procent score gewor
den, want naast een stel uitstekende
nummers, ook een paar uitschieters
naar beneden.
BJ.
..Focus on Ray Charles" dub-
belelpee London FOS U 1/2.
Toen Ray Charles vijftien jaar oud
was. had hij al twee rampen te ver
werken gehad: hij was blind gewor
den en hij had beide ouders verlo
ren. De weg naar een eenzaam, mis
troostig leven lag wijd open. Maar
Chax-les sloeg een andere richting in.
In de crisis van zijn leven ontdekte
hij de grote hoeveelheid muzikale
aanleg waarover hij beschikte en die
bracht hij met grote ijver en nauw
gezetheid tot ontwikkeling. Het re
sultaat is bekend: Ray Charles (nu
45 Jaar) heeft carrière gemaakt als
weinig anderen in de wereld van de
lichte muziek, hij heeft het rhythm
'n blues genre uitgetild boven het
banale.
Op deze elpee zijn 24
van Ray Charles samengebracht,
waaronder toppers als Hit the road
Jack, Take these chains, Georgia
on my mind (dat dank zij Charles
?en nieuwe dimensie krijgt), Cryin
time en Unchain my heart.
Een formidabele elpee.
RP.
ADVERTENTIE
Speciaalzaak
grammofoonplaten
Peterson, Gillespie, Faddis en Sims
Oscar Peterson Dizzy Gillespie (2310 740),
Oscar Peterson John Faddis (2310 743), Zoot
Sims and the Gershwin Brothers (2310 744). Pablo.
In de nieuwste jazz-serie van Pablo wordt uit
voerig aandacht besteed aan pianist Oscar Peter
son, die o.a. met de trompettisten Dizzy Gillespie
en Jon Faddis op de plaat werd samengebracht.
Peterson zou in deze constructies de rol van be
geleider moeten vervullen. Maar hij doet dat niet,
omdat hij er eigenlijk niet toe in staat is. Zijn
geldingsdrang in combinatie met zijn technische
begaafdheid is zo groot, dat er in elk piano-ak
koord hoe subtiel ook gebracht wel een
technisch snufje schuilt. En dat maakt het wel
moeilijk hem als begeleider te interpreteren.
Op de plaat met Dizzy Gillespie manifsteert
Peterson zich in een opmerkelijk hoog tempo.
Te hoog eigenlijk om de composities goed te
kunnen beluisteren. Aan de andere kant is het
tempo een goede graadmeter voor de technische
aardigheden die beide heren ten toon spreiden.
Het blijkt dan dat met name Gillespie de ven
tielen niet zo soepel meer hanteert als vroeger.
Gelijk vele trompettisten die de middelbare leef
tijd naderen, beperkt hij zich op deze plaat tot
talrijke hoge uithalen, afgewisseld met veelal on
duidelijke loopjes. Gillespie speelt verder te rou
tineus om bewondering te kunnen oogsten. En
kele nummers op deze plaat: „Caravan", „Autumn
leaves". „Close your eyes" en „Alone together".
Met trompettist Jon Faddis produceert Oscar
Peterson aanzienlijk betere jazzmuziek. Faddis
is ook van een bedachtzamer gehalte dan Gil
lespie, al schroomt hij niet om af en toe flink
uit te halen. In combinatie met de vingervlugge
pianist komt Faddis tot volle wasdom. Hij drukt
op passende momenten de tempi, kan soms met
een verbluffende techniek voor de dag komen en
brengt door een groot muzikaal inzicht een
zeer eigen sfeer aan in de soms zeer oude com
posities. Op deze plaat: eveneens „Autumn leaves"
en verder o.m. „Take the A-Train" en „Summer
time".
Tenorsaxofonist Zoot Sims speelt met de zoge
naamde Gershwin Brothers (Peterson, gitarist
Joe Pass, drummer Grady Ta te en bassist George
Mraz) uitsluitend composities van Gershwin. Dat
maakt zo'n plaat wel intrigant, omdat het werk
van Gershwin ook in jazzland immers al duizen
den keren heen en terug vertolkt is. Voor velen
en ook voor Zoot Sims dienen de chorussen
dan ook voornamelijk om er de improvisatie aan
te kunnen ophangen, veelal met voorbijgaan aan
de afwerking van het chorus zelf.
Uit de plaat, waarin gelukkig ook de gitarist
Joe Pass een ruime plaats is toebedeeld, blijkt
een zekere verwantschap van Sims met saxofo
nisten als Lester Young en Coleman Hawkins.
Hij heeft een zelfde bezadigdheid, die zich overi
gens in een voortreffelijke stijl laat uitdrukken.
De plaats is resumerend zonder twijfel de
beste van de (hier besproken) drie. Enkele num
mers: „The man I love", „Oh, Lady Be Good",
„I Got Rhythm" en "Someone to watch over me".
Alle drie de platen werden medio dit jaar ge
maakt. Het zijn zeer uitgewogen opnamen met
een uitstekende geluidskwaliteit.
„Tien jaar Herman van Veen" dubbelelpee Harlekein Hol
land 2646 501.
Tien jaar timmert Herman van Veen aan de weg als cabaretier,
liedjeszanger zo men wil. Het tweede lustrum viert hij met de uit
gave van een dubbelelpee, waarop een groot aantal hoogtepunten
uit zijn carrière te vinden is.
Tien jaar is een periode waarin de veranderingen in een artiest
goed kunnen worden opgemerkt. Inwendig en uitwendig. Wat dat
laatste betreft: de foto's van toen en nu die in het album zijn
opgenomen, tonen aan dat de hamerslagen van de tijd ook aan
Herman van Veen niet ongemerkt voorbij zijn gegaan. De trouba
dour van het modern-romantische, bijna poëtische lied, schiet al
aardig door het haar heen.
De verandering van de artiest-in-hem is natuurlijk veel belang
rijker. Het eerste deel van deze elpee bevat werk uitzijn beginperiode
(Harlekijnlied, Liefde van later, Adieu Café, Suzanne, Fiets e.a.).
Hij was toen wel wat fleuriger, wat opgeruimder dan nu, al blijkt
dat niet helemaal uit de keuze van het materiaal voor deze elpee.
Wat ik hier in dit verband erg mis zijn liedjes als De sonate voor
piano, Een ochtendvol van liefde, Carnaval naar Santiago en
maar om andere redenen „Cirkels".
Zijn stijl is wat kariger, wat soberder geworden, wat meer be
rustend, met hier en daar een korrel terneergeslagenheid. Dat
blijkt duidelijk uit het tweede gedeelte van zijn elpee, die ik wat
muzikaliteit betreft iets lager aansla.
Maar het totale beeld dat Herman van Veen ook in zijn latere
werk uitstraalt is dat Vïtn een unieke artiest, een man wars van
elk cliché. Hij mijdt de gebaande wegen en dat kan helaas maar
van bitter weinig artiesten worden gezegd.
R. P.
'Dolce' blijft
achter bij
'The way I am'
"Dolce" Letty de Jong Poly-
der 2925 038.
Toen de eerste solo-elpee van Let
ty de Jong getiteld „The way I am"
verscheen heb ik op deze muziekpa
gina veel lovende woorden geschre
ven. Ik was verrukt van de manier
waarop Letty erin slaagt haar stem
te presenteren als een fijngevoelig
.muziekinstrument, waarbij het ont
breken van teksten niet als een gemis
wordt gevoeld.
"k draaide de plaat vaak en doe
dat nog steeds. Derhalve waren mijn
verwachtingen zeer hoog gespannen
voor de verschijning van haar twee
de solo-elpee "Dolce". Of het nu komt
omdat mijn' verwachtingen te groot
waren of omdat de eerste elpee zo
steengoed was weet ik niet, maar
„Dolce" heeft me wat teleurgesteld.
De repertoire-keuze is weliswaar
wat gevarieerder dan op "The way
I am" maar ik vind dat de zeer
grote mogelijkheden die Letty met
haar stem heeft niet helemaal zijn
uitgebuit. Om bijvoorbeeld het titel
nummer „Dolce" eens bij de kop te
pakken: het klinkt allemaal nogal
wat vlakjes. Weliswaar zuiver, maar
niet zo pakkend dat het voortdu
rend blijft boeien.
Datzelfde geldt voor een nummer
als „Now you've gone" van Michel
Legrand. Instrumentaal voortreffe
lijk op de plaat gezet door arran-
geui en orkestleider Ruud Bos. maar
met een wat tegenvallende Letty de
Jong. Ze revancheert zich gelukkig
met een prelude van Chopin en
Templetons „Prelude Bach goes to
town", waarin ze het niveau van de
Swingle Singers evenaart. Daar te
genover staat dan weer een nummer
als „Lady milady" dat niet uitstijgt
boven het gebruikelijke achtergrond-
muzieksfeertje.
B.V.L.
Sixteen great performances Li
berace -ABC/Paramount 152.
Er zullen weinig artiesten op onze
aardbol rondlopen die kunnen bogen
op een glanzende carrière van 45
jaar. Liberace, de pianist is zo'n uit
zondering, want het was 1930 toen
hij in het Amerikaanse Wisconsin op
11-jarige leeftijd zijn debuut maak
te. Liberace is nu dus 56, maar in de
States en ook ver daarbuiten nog
altijd een gevraagde artiest. Het is de
mar. die niet alleen bekendheid kreeg
dooi zijn virtuoze pianospel, maar
ook door zijn nogal fatterige kleding
compleet met roesjes en glinster-
dingetjes, ringen aan bijna elke vin
ger en een prodent-smile over het
gelaat. Dat alles neemt niet weg dat
de piano voor hem geen geheimen
schijnt te kennen. Of hij nu Cho-
pins Polonaise speelt of Lennon en
Mc Cartney's „Yesterday", het klinkt
allemaal even professioneel in de
oren. Zestien stukjes vakwerk zijn
nu samengebracht op een elpee. Het
begint met Henri Mancini's „Two for
the road" en eindigt met „In the
mood for love". Daar tussendoor
weerklinkt onder meer Spanish eyes,
Easy to love, Somewhere my love,
A taste of honey, Sunrise, sunset,
People en Love is blue.
B.vX.
Letty de Jong
Tot de meest fijnzinnige platen
die de laatste maanden zijn uit
gekomen behoort zonder enig
aarzelen de opname van gitarist
Leo Brouwer van een aantal so
nates van Domenico Scarlatti.
De componist schreef deze
kleine meesterwerkjes oorspron
kelijk voor clavecimbel en dat be
tekende dat Brouwer het mate
riaal moest "bewerken". Hij
transporteerde de rijk gevarieer
de toonaarden naar de basissleu
tels A,D,E en G (anders zou het
kleurboeket van de gitaar te veel
worden aangetast) en bovendien
moest hij rekening houden met
een kleiner notenbereik bij de gi
taar. Dat betekende dat hij de
boskant-partij met één octaaf
moest optrekken.
Deze bewerking heeft in genen
dele de composities aangetast. In
tegendeel: de gitaar voegde een
sprankelende dimensie toe aan
het altijd enigszins starre clave
cimbel. Er komt meer kleur,
warmte en plezier uit de luidspre
kers. Brouwer hij heeft een
oer-Nederlandse naam, maar is
een Cubaan is een begenadigd
musicus met een begerenswaar
dige combinatie vcon technisch
kunnen en lef. Wat Scarlatti be
treft komt deze plaats op gelijke
hoogte als de interpretatie die
Emil Gilels enige jaren terug op
de piano ten beste gafKopen
dus. H.M.
"Florilège de la Guitare; 12 so
nates van Domenico Scarlatti
Domenico Scarlatti (Erato Stu
70876).
Splinter Harder to live Dark Horse ree./SP 22006
George Harrison moet wel bijzonder veel gezien hebben in het duo
Bob Purvis/Bill Elliot, dat hij het aandurfde om met dit uitsluitend
vocale koppel de studio in te duiken. Geen van de twee Schotten
speelt ook maar één noot op welk instrument dan ook, maar dit
was voor de ex-Beatle blijkbaar geen probleem. 'Zingen, schrijven
en componeren kunnen ze en voor de rest zorg ik wel" moet hij ge
dacht hebben. En hij heeft het goed gezien, want Splinter, de naam
waarachter dit duo zich verschuilt, is in Engeland reeds met open
armen ontvangen.
George Harrison tekende niet alleen voor de produktie. Als Hari
Georgeson (die naamsverbastering vermoedelijk om het contract met
zijn eigen platen maatschappij te omzeilenneemt hij ook een ge
deelte van het instrumentale werk voor zijn rekening. Zijn "vriend
jes" onder meer Billy Preston, Jim Keltner, Tom Scott, doen de
rest Dus wat dat aangaat zit het "safe". Blijft over de inbreng van
Purvis en Elliot ofwel Splinter. Welnu, het streven naar harmonie
staat bij de heren voorop en tussen tekst en zang is ze dat zeer zeker
gelukt. De hand van de meester zorgde vervolgens voor een uitge
balanceerde afwerking en vervlogen tijden van de "oude" Beatles
keren op Harder to live terug. Want ook in de keuze van het reper
toire heeft Harrison de hand gehad. Hoogtepunten op deze har
monieus klinkende LP zijn de nummers Lonely Man en After Five
Years. Nogmaals, het doet soms sterk denken aan "gouwe ouwe"
tijden van de Beatles. Maar dat was een goede tijd, nietwaar?
AvK
George Harrison
voor de rest zorg ik wel
