„Introspection 2":
marsepeinkarakter
en stroperigheid
Herman kan
het heter...
O. M. Devils onbekend maar goed
Jaar van de kreeft' is
qua muziek waardevol
Laat maar liggen
van Zijp
Pop uit Scandinavië
Voor bij afwassen
ANDERS DAN
ANDEREN
REPERTOIRE
NIEUWE ELPEE
STYLISTICS
ZATERDAG 6 DECEMBER 1975
PAÖTNA 21
Everywhere you go Herman
Schoonderwalt Negram 120.
Hei-man Schoonderwalt is een mu
sicus die al heel wat jaartjes zijn
partijtje meeblaast in ons land, Re
gelmatig zullen zijn opbollende wan
gen de Hollandse tv-buizen. Negram
bracht dezer dagen een elpee uit
waarop Heiman Schoonderwalt de
centrale figuur is. Fris van de lever
blaas hij op die zwarte schijf een
veertiental nummers weg. Daaronder
zijn er enkele die eerst van een forse
laag stof ontdaan moesten worden,
zoals „I'm beginning to see the
light", „Lily Marleen" en „Slowboat
to China". Het is allemaal niet van
het allerrecentste wat in de groeven
van de plaat geperst is, want ook de
tijden van Chattanooga choo choo
en van Fats Domino's Jambalaya
liggen al weer een paar jaartjes
achter ons. Mijn bezwaar tegen de
plaat is dat het allemaal nogal wat
vlakjes klinkt. De muziek zou zich
waarschijnlijk uitstekend lenen om
telefoonnummers te dienen. Maar
dat komt waarschijnlijk ook wel door
het feit dat de nummers op de plaat
wat te vaak zijn vertolkt. En het
feit dat we weten dat Herman beter
kan. Mogelijk dat lieden, wier jeugd
sentiment juist in die periode wortel
heeft geschoten, de plaat bijzonder
zullen waarderen. Maar om maar
eens een platgewalst cliché te ge
bruiken: voor mij hoeft het allemaal
niet.
B.v.L.
VanMccoy The Disco Kid
AYCO.
Mocht u in een platenzaak de l.p.
The Disco Kid van Van McCoy zien
liggen, laat u hem dan daar maar
liggen. U zult er namelijk weinig
aan missen, wanneer u hem niet
koopt. The Disco Kid pretendeert iets
te zijn wat het niet is. Hij wil funky
zijn, wat zoveel wil zeggen ais op
zwepend en lekker om op te dansen.
Het is echter een langspeelplaat ee-
worden met gladde, nietszeggende,
computerachtige muziek, die nog
geen twee minuten werkelijk weel te
boeien. Zich op de voorgrond drin
gende achtergrondmuziek. Enkel goed
om op zondagmiddag Langs de lijn
op te vullen en voor mensen die een
plaat kopen omdat ze bang zijn
voor stille momenten bij een visite.
B.J.
ADVERTENTIE
STP5DS Of NlfMwrTu GRAMMOFOONPLATEN
HAARLEMMERSTRAAT 279
LEIDEN TEL 071—24010
Op deze pagina
bijdragen van
Han Mulder
Wim Wirtz
Annemiek Ruygrok
Bram van Leeuwen
Ad van Kaam
Bart Jungman
Tom Maas
Eindredactie:
René Vos
liam Bolcom begeleidt aan de
piano. Ik vindt het idee aardi
ger dan het resultaat. Dat re
sultaat is te gladjes. Ik ruik te
weinig de lavendel en ik proef
te weinig de tranen.
H.M.
„Festival de Trompettes" met
de New York Trumpet Ensemble
(Nonesuch 32 817 U) Xenakis/
Penderecki (Buffalo Filharmo
nisch Orkest (Non 32 818 C)
„After the Ball", A treasury of
Turn-of-the-Century Popular
Songs (door Joan Morris en
William Bolcom (Nonesuch
H 71304).
ADVERTENTIE
Speciaalzaak
grammofoonplaten
WIGWAM NUCLEAR NIGHTCLUB VIRGIN
Pop uit Scandinavië is zeldzaam, pop uit Finland mag helemaal bij
zonder heten. Uit dat land komt de groep Wigwam. Een formatie die
al sinds '68 opereert maar eerst nu een plaat in den vreemde ziet
uitgebracht. Een verrassende elpee. Wigwam heeft een heel apart,
experimenteel geluid, wat het best is te omschrijven als een menge
ling van Pink Floyd, Roxy Music en Steve Harley. Die Engelse in
vloeden zijn niet zo vreemd want de zanger en voornaamste tekst
dichter van Wigwam is een Engelsman: Jim Pembroke.
Nuclear Nightclub opent ijzersterk met het titelnummer Freddy
are you ready (een titel die overigens gegapt lijkt van Emerson, Lake
en Palmer, die op hun elpees Tarkus een nummer Are you ready
Eddy hadden staan). Dat hoge niveau wordt verder op de eerste
kant vrij goed gehandhaafd. De B-kant is echter letterlijk een B-
kant want, afgezien van Simple human Kindness, wordt het dan
een stuk minder. Wat je ook bij veel Duitse groepen aantreft, ge
beurt; de nummers zijn te lang en verzanden. De groep verstrikt
zich in haar eigen web. Toch verdient Wigwam op zijn minst het
voordeel van de twijfel en platenmaatschappij Virgin zal er dan ook
goed aan doen eventuele volgende elpees eveneens op de internatio
nale markt te "gooien". B.J.
Roxy Music, Siren, Island ILPS 9344
Traditiegetrouw is dit najaar een nieuwe elpee van Roxy Music
verschenen, de vijfde. "Siren" trekt de lijn van de vierde elpee door:
de scherpe kantjes van de oorspronkelijke Roxy Music worden nog
wat verder afgeslepen. De eerste platen van Roxy kenmerken zich
door hun grote wisselvalligheid: er staan nummers op die niet om
aan te horen zijn, maar die worden dan weer direct gevolgd door
een adembenemende compositie, met zang van Bryan Ferry waar je
stil van wordt. Langzaamaan worden de elpees wat gelijkmatiger.
En op deze vijfde staat geen enkel nummer waar iemand zich een
buil aan kan vallen.
Maar het lijkt of de hoogtepunten ook steeds meer verdwenen zijn.
Het is muziek van onbetwiste kwaliteit, maar het verrassende is er
af. Alleen voor "End of the Line" wil ik nog wel vijf minuten en
veertien seconden stil worden, mooi sentimenteel: en vooruit, "Sen
timental Fool" is een lekker nummer. Maar de rest? Prima muziek
voor onder het afwassen of knutselen, T.M.
Het is altijd verfrissend voor
een plateneigenaar met een rots
vaste collectie vol bekend werk,
als er zich iets afwijkends aan
dient dat bovendien ook nog be
taalbaar en van goede kwali
teit is. 't Niet zeer bekende pla
tenlabel „Nonesuch" houdt zich
met dat anders-dan-andéren-
repertoire bezig en doet dat bo
vendien tegen redelijke prijzen.
Onlangs heb ik al eens uitge
breid aandacht besteed aan een
aantal bijzondere „nummers" uit
het fonds.
Vandaag opnieuw een drietal.
Zeer goed is de opname „Fes
tival de Trompettes", waarop
hoofse blaasmuziek uit de Duits/
Oostenrijkse barok. Erg aanste
kelijk werkende koren vol trom
petters, composities van kapel
meesters van het degelijke am-'
bachtswerk, zoals in die dagen
er velen aan de hoven van de
kleine prinsdommen rondliepen.
Uitvoerenden zijn he New York
Trumpet Ensemble en zij leven
een ware illustratie van goed
leven, knappend houtvuur en
lekker eten, zoals een poten
taatje moet hebben gesmaakt op
zijn kasteel, terwijl een stel in
gehuurde minimumlijders de
vorm uit hun versleten pofbroek
bliezen.
Eigentijdse muziek brengt No
nesuch met een live-opname
van het 2de Buffalo Festival uit
1968. Daarbij werden stukken
uitgevoerd van de Griekse com
ponist Iannis genakis (gebo
ren 1922) en de Pool Krzysztof
Penderecki. Het gaat bij het
Cappriccio voor viool en orkest
van laatstgenoemde om een pre
mière. Ik vind het tevens het
meest interessante stuk op de
plaat, een meeslepende menge
ling van ongewone muziek in
originele orkestbezetting (er zijn
saxofonen bij en een elektrische
basgitaar), maar tegelijkertijd
met een grote toegankelijkheid.
Voor het eerst uitgevoerd op
de plaat wordt ook het stuk
Akrata van Xenakis, een com
positie voor zestien blazers. Dit»
en het wat kortere werk Pitho-
prakta zijn gecompliceerde
klankconstructies, waarin wis
kunde en mathematica de uit
komst bepalen. Ik had er nogal
moeite mee.
Tenslotte aandacht voor een
plaait met sentimentele liedjes
uit het Amerikaanse variété-re
pertoire van rond de eeuwisse
ling („Will you love me in De
cember, as you do in May", „Af
ter the ball is over" en meer
van dat goed). De mezzo-so
praan Joan Morris zingt en WiL
"Her jaar van de kreeft": muziek: Marian de
Carriga: Dureco OM 555.017.
Al is de film "Het jaar van de kreeft" al weer
een paar weken van het witte doek verdwenen
voor wat betreft Leiden althans de filmmuziek
is op de plaat uigebracht. Iedereen, die er al in
de bioscoop van heeft genoten, kan nu de com
plete filmmuziek thuis nog eens op zijn gemak
beluisteren.
En daar valt veel voor te zeggen. Want Marian
de Carriga. die haar sporen al heeft verdiend
op het gebied van reclame-muziekjes, heeft met
haar composities een goed stuk luisterwerk ge
schreven/
Gezien tegen de achtergrond van het filmverhaal
over twee jonge mensen, die van elkaar houden,
maar toch niet met elkaar overweg kunnen, laat
Marian de Carriga' in haar muziek alle liefdes
stadia uitkomen: van een schuchtere eerste ont
moeting, subtiel gebracht in het nummer "Intro
duction". naar het aanhalen van nauwere ban
den in "At first sight" tot he onstuimige "Feeling
Free" en een afsluiting in hét melancholieke
"Ruptuie".
De hele sound track is instrumentaal, alleen is
"If that's all that love, is" is de'zang te horen
van Vaierie ,een zangeres, die al jaren als begelei-
dingczangeres werkt. Een wat rauwe stem, die het
heel goed doet. In de instrumentale versie van het
lied komt ze nog even terug als achtergrond-
Het knappe van de muziek van Marian de Carriga
is, dat het niet eentonig wordt. Het filmthema
komt weliswaar in de meeste nummers terug,
maar nooit zo overheersend, dat je bij jezelf
denkt: "Daar heb je die passage weer".
Daarbij zijn haar arrangementen zo afwisselend
van stijl, van rock naar bijna klassiek, van wals-
tempo met een Frans tin je naar melacholiek op
het smartlap-effect af, dat "Het jaar van de
kreeft" qua muziek bijzonder waardevol, is. A.R.
Ozark Mountain Daredevils
The Car Over the Lake Al
bum A M/SP4349.
"Onbekend maakt onbemind."
Dit spreekwoord is van toepas
sing op de Ozarks Mountain
Daredevils, een zesmans for
matie uit Amerika, die in Ne
derland tot nu toe geen poot
aan de grond heeft gekregen.
Dat wekt enige bevreemding
want in ons landje is in ieder
geval een behoorlijke groep
mensen, toch wel "country
rock-minded". Het is bijvoor
beeld bekend, dat een illustere
groep als The Flying Burrito
Brothers liever hier speelde
dan in Amerika, terwijl ook
The Byrds en The Eagles, om
maar eens een paar namen te
noemenveel waardering on
dervonden en daarom graag
kwamen. En wanneer The
Ozark Mountain Daredevils,
met opzet, vergeleken kunnen
Thijs van Leer: marsepein en stroop
Thijs van Leer/Introspection 2, arranged and conducted by
logier van Otterloo. CBS 65915.
De tweede „Introspection" van
fluitist Thijs van Leer is geen open
baring. Sinds hij z'n eerste uitbracht
of daaromtrent, is er in de Neder
landse platenwereld een bepaald
sfeertje gegroeid dat zich vooral
manifesteerde in stukjes zoetigheid
en overdreven sentimentaliteit. Te
denken valt vooral aan de arrange
menten en hét orkest van Rogier
van Otterloo, aan Lettv de Jong en
zelfs aan fluitist Chris Hinze. die een
tijd gekend heeft waarin hij zich
aan gekunsteld conformisme aan de
barokken ongeveer te buiten ging.
Voeg daarbij de heer Willem Duvs,
die elke zondagochtend z'n best doet
om uitsluitend in suDerlatieven de
contractanten van CBS aan te prij
zen, en de omweg van de eerste „In-
tropspection" naar de tweede is aan
gesloten.
Het marsepeinkarakter van deze "In-
tropection" druipt vooral van het
eerste stuk op de A-kant, getiteld
„Goyescas no. IV" van Enrique Gra-
nados. De ouverture van dit stuk is
grotelijks opgebouwd uit Mantovani-
achtige „strijk-walmen" En ik houd
niet van Mantovani. Los daarvan
krijgen verschillende stukken op de
ze plaat door de zoetgevooisde uit
voering een onaanvaardbare strope
righeid. En dat is met name storend
wanneer het composities betreft als
„Bist du bei mir" van Stölzel en J. S.
Bach. Vergelijkbaar beter vind ik
dan de manier waarop Chris Hinze
sommige Bach-werken vertolkt, zo
als op de plaat „Sketches on Bach".
Toch heeft „Introspection 2" ook
goede kanten. Het stuk „Carmen
Elysium" van de fluitist zelve is
daarvan een goed voorbeeld. Hier zet
de fluitist met de soms zeer alerte
onderbouw van goot orkest een voor
treffelijke compositie neer, die in ver
gelijking met het merendeel van de
overige stukken een verademing mag
heten. Een single ware derhalve meer
dan voldoende geweest.
W.W.
The Stylistics is een van de vele
vocale rhytm and blues-groepen die
de Verenigde Staten telt. Met dit vel
schil: de groep kreeg Internationaal
grote vermaardheid. Er werden ver
schillende gouden platen behaald, en
de Amerikaanse muziekbladen Cash-
box en Record World riepen het vijf
tal al eens uit tot beste rhythm and
blues-vocal group. In feite is de
groep ontstaan door een fusie van
The Monai-chs en The Percussions.
In 1970 werd de eerste plaat gemaakt
met als titel „You are a big girl now"
Korte tijd later braken ze in heel
Amerika door en bereikten de top
van de hitparade met nummers als
„Stop, look. listen (to your heart),
„People make the world go round"
en „Break up to make up". Vorig
jaar werden van hun plaat „You
make me feel brandnew" meer dan
twee miljoen exemplaren verkocht en
in Nederland is vooral hun nummer
„Can't give you anything" bekend
geworden. Dezer dagen verscheen
hun nieuwe elpee waarop onder meer
nummers staan als „Funky weekend",
„Jenny", „Michael or me", „The day
the clown came to town", „If you
are there" en „We just can't help
«I
B.v.L.
Over the Lake Album, is net
uit. En het is ijzersterk werk.
De Daredevils bestaan nog niet
zo lang. Desondanks vormt
hun muziek een bijna perfecte
eenheid met als meest opval
lende kenmerken het inventie
ve instrumentale werk. de
harmonieuze samenzang en de
eigen interpretatie van het be
grip "country-rock"De Dare
devils beperken zich niet tot
het "simpel' 'naspelen van de
bekende patroontjes, maar im
proviseren er lustig op los,
overschrijden soms de grenzen
gaan echter nimmer te ver en
keren altijd weer terug. Tot de
pijnbomen, de bergen de se
rene sfeer van de eindeloze
vlaktes. Het is allemaal* ont
zettend goed. "Out on the sea"
springt eruit. Daar kunnen
zelfs The Eagles nog wat van
lerenA.v.K
The Ozark Moutain Dared
worden met deze absolute top
pers van de country-rock dan
moet er toch iets niet in de
haak zijn. Het is waarschijn
lijk, dat de heren zelf hier me
de debet aan zijn. Platen zeg
gen veel maar niet alles, zeker
ï- vils
wanneer je "nieuw" bent. Het
zou nuttig zijn als de platen
maatschappij in dit geval
A&M een promotiontour op
touw zou zetten, zodat een bre
der publiek kennis kan maken
met de groep en, wanneer de
Daredevils inderdaad kunnen
waarmaken wat ze op de plaat
brengen, zal de waardering die
ze verdienen zeker niet uit
blijven. Voorlopig moeten we
het echter doen met een paar
platen. De laatste, The Car
Herman Schoonderwalt
nogal vlakjes
