Detective „Popeye" Doyle
gaat te keer in Marseille
The Streetfigliter komt
niet geheel uit de verf
HILL MAAKTE FILM
VAN ZWAK GEGEVEN
Leef wat
onbezorgder
Verzéker
je leven.
w
JL
Blauwzweem overstroomt filmmarkt
VRIJDAG 21 NOVEMBER 1975
Gene Hackman in een van zijn halsbrekende toeren in French
Connection II"
Trianon: "French Connection no.
2" Regie: John Frankenheimer. Be
langrijkste rollen: Gene Hackman,
Fernando Rey, Bernard Fresson.
Leeftijd: 14 jaar
Het was allemaal te verwachten.
Detective "Popeye" Doyle uit New
York zou zijn verbeten jacht op het
heroïneayndikaat blijven voortzetten.
Hij zou het kwaad aanvatten in hpt
hart, het louche Marseille en hij
zou dat doen op de bruine-berige en
zeer hardhandige wijze die we al
van de vorige keer kenden. De
"French Connection, deel 2". Het
fenomeen- film in afleveringen met
een paar jaar ertussen is weer hele
maal bezig terug te komen en is al
bijna zo populair als de dubbel-elpee.
Bij de Peetvader is er nog een der
de versie te verwachten; dat zal voor
de French Connection enigszins moei
lijk liggen, want de held komt hij
gend en proestend tenslotte uit de
strijd, maar met de schelm van de
vorige keer wordt voor eens en voor
al afgerekend.
Precies als bij de eerste French
Connection is het een film rond een
hoofdrol. Gene Hackman als da
boertige kolossale boevenjager, die
voor 't goede doel een achterbuurt
hotel met benzine besprenkelt om
het van daar verblijvend crimineel
ongedierte te ontdoen en al voor een
handvol neergeknalde collega's van
het korps Marseille zorgt, als we ei
genlijk nog moeten beginnen. Pop-
eye is een breed pitgesponnen type,
een knokmachine, in wiens karakter
evenveel nuance en emotie steekt
als in dat vreemde hoedje dat hij
bij voorkeur op zijn enorme sche
deldak drukt. Subtiel handelen komt
in zijn woordenboek niet voor. Mc-
memensen krijgen onveranderd kwa
lificaties mee als „ass hole, fucking
frog" en het spaarzame kijkje dat
we in zijn libido mogen werpen,
vindt plaats wanneer hij twee keu
rige meisjes die in een café op hun
vrijers wachten, een drankje presen
teert op de manier, zoals dat nog
wel eens door patsers gebeurt die het
bezoek aan een tUtent op de zaak
kunnen schrijven.
Bij Popeye vergeleken is zijn di
recte Marseillaanse collega, op zich
ook 'n nogal driftige baas, een toon
beeld van weekhartigheid en begrip.
Gene Hackman is een razend knap
acteur en hij maakt met grote non
chalance een sfupertype, e enton vol
geweld en onhandigheid. Let wel:
een supertype. Daarmee is niet het
zelfde gezegd als met 'superheld'.
Dat is hij eigenlijk niet; veeleer het
tegendeel. Het is een verschijnsel,
een geprogrammeerde doordrammer.
De plot in de eerste film vond ik
beter.
Er stak ook meer cynisme in de
manter waarop Popeye Doyle toen
ondanks zijn grote knuisten en zijn
grote bek toch nog schaakmat werd
gezet. In „French Connection no. 2"
is dat cynisme zelfs niet meer in
het meest dunne laagje aanwezig.
Als Doyle in een politiecel en ond'er
bewaking bezig is af te kicken van
de heroïne, waaraan zijn tegenspe
lers hem hebben gewend om hem
aan het praten te krijgen, dan ver
toont het scherm ongeveer de beel
den van een wild beest. Prometheus
aan de drugs.
De film is met veel vaart gemaakt.
Als middenpaneel en een moment
van rust is 'er een heel mooie dron-
kenmansscène van Hackman die
even klassiek kan worden als de
vrcetscène uit "Tom Jones" van
een jaar of tien geleden. Heel vaar
dig is de manier, waarop regisseur
Frankenh'eimer de straattonelen in
beeld brengt. De wilde achtervol
gingen in het overvolle Marseille-
verkeer zijn zo naturalistisch dat je
je afvraagt, hoe gek men de "ech
te" politie aldaar gekregen heeft om
mee te werken.
Nogmaals samengevat: een goede
film in het rauw-douwwerk; met
boeven en smerissen van de simpe
le soort. Zo simpel zijn die boeven
zelfs dat ze de heroïne in blikjes ver
voeren met een etiket van Bouilla-
baise-soep. Daarin zou commissaris
B'ums van Dick Bos heel vroe
ger zelfs niet ingetuind zijn.
HAN MULDER
„The great Waldo Pepper"
Titel: "The great Waldo Pepper"
hoofdrollen: Robert Redford, Bo
Svenson en Bo Brundin; produktie
en regie: George Roy Hill; theater:
Lido; leeftijd: 14 jaar.
George Roy Hill, de man van h'et
kassucces "The Sting", heeft een
van de hoofdrolspelers daarin,
Robert Redford, weer van stal ge
haald, kennelijk met het doel een
zelfde succes te behalen. En alle in
grediënten daarvoor zijn in "The
great Waldo Pepper" aanwezig.
Maar de mooie Redford. al het vlieg
en stuntwerk, kunnen toch niet zor
gen voor de subtiele fijngevoeligheid,
v/asrirt "The Sting" zo uitblonk.
Daarvoor is het g'egeven te zwak en
hangt het verhaal te zeer van door
zichtige toevalligheden aan elkaar.
Niettemin valt er voor de liefheb
bers nog aardig wat te genieten,
D'r is zóveel te beleven, zóveel te doen. Dóe dat.
Maar denk aan de anderen en verzeker je. Die zorg
minder is een hoop meer rust. En wat kost dat nou
helemaal Informeer bij je eigen verzekerings-vakman
of bij Bureau Voorlichting Levensverzekering. Ant
woordnummer 89, Den Haag.
want de stunts zijn vaak adembene
mend. Een hete looping beleef je als
toeschouwer mee en voor mensen
met hoogtevrees zal het allemaal erg
griezelig lijken.
Waldo Pepper is de oorlogspiloot,
die na de Eerste Wereldoorlog geen
droog brood te verliezen heeft. Van-
oaar dat hij met een krakkemikkig
kistje tegen betaling stunts uithaalt.
Hij hangt het verhaaltje op, dat hij
gevochten heeft met Ernst Kessel, 'n
Duitse piloot, die als de grootste
motet gelden. Het is een jongens
droom van hem, waarin hij zelf is
gaan geloven. Al gauw wordt dit fa
beltje dan ook ontzenuwd door Axel
Ollson, een collega van hem.
Maar de droom is daarmee niet
weggenomen en als Pepper na een
groot aantal stunts en een heleboel
mislukkingen voor de echte Ernst
Kessel komt te staan, wordt zijn
hoop nieuw leven ingeblazen.
Want toevallig, is Kessel ingehuurd
als stuntman bij filmopnamen over
zijn legendarische gevecht. Pepper
is ook bij de set beland en het oude
luchtgekrakeel zal opnieuw herle
ven voor dte grote Waldo, maar nu
in werkelijkheid.
De opnamen' kunnen beginnen en in
hun overmoed nemen de twee heren
maar geen parachute mee, dat is
zo lastig. Het gevecht wordt goed ge
speeld, ontaardt tenslotte in een echt
gevecht, nadat de camera's al lang
gestopt zijn met draaien. Als over
winnaar komt Pepper te voorschijn,
die met een eresaluut aan Kessel in
een wolk verdwijnt.
Best spectaculair deze laatste scè
ne, maar voor een film die het van
de stunts moet hebben, komt het
er allemaal toch een beetje bekaaid
\anaf. Er zitten erg lange dialogen
in, die op den duur vertragend wer
ken. De opnamen zijn om je petjte
voor af te nemen. Ongetwijfeld heeft
deze "Hill-film" een vermogen ge
kost. De vraag is of het er uit zal
komen. Wat de muztek betreft: daar
tekende Henry Mancini voor. Een
heerlijk "gay-twenties" melodietje
begeleidt dan ook de capriolen van
de grote Waldo Pepper, die zov'eel
moeite doet om echt "groot" te
blijven.
ANNEMÏEK RUYGROK
Film: The Streetfigliter; regie Wal
ter Hill; hoofdrollen: Charles Bron-
son, James Coburn en Jill Ireland;
theater: Luxor; leeftijd: 14 jaar.
Een zekere Chaney reist als ver
stekeling mee met een goederen
trein en arriveert in een stadje waar
hij getuige is van een illegale knok
partij. georganiseerd door een heer
met de bijnaam Speed. Een gemak
kelijke manier om aan geld te ko
men denkt Chaney. Hij vervoegt
zich bij Speed en weet hem met
moeite te overtuigen van zijn vecht-
kwaliteiten. Het verhaal laat zich
nu verder makkelijk raden. Chaney
blijkt heel goed te kunnen straat-
veohten, dat is een soort catch-as-
catch-can. en samen verdienen ze
een heleboel geld. Een mager gege
ven voor een even mager verhaal.
Dat is niet zo erg want het verhaal
is niet interessant. Waar het om
gaat is het vechten en wie daar be
hoefte aan heeft, die komt bij de
Streetfighter ruimschoots aan zijn
trekken. Niet van dat geniepige, oos
terse gekungfu: nee, eerlijke stom
pen en betrouwbare trappen in on
derbuiken. Charles Bronson is prijs
vechter Chaney en hij speelt die rol
heel degelijk. Een overigens niet
al te moeilijke rol: weinig zeggen,
veelbetekenend kijken en zo nu en
dan 'ns een paar klappen uitdelen,
wat aan Bronson wel toevertrouwd
is. James Coburn dwingt dan toch
wat meer respect af met zijn rol
van manager Speed. Over naar de
film zelf waar 'n paar kanttekenin
gen wel op hun plaats zijn. Allereerst
speelt het verhaal in de jaren der
tig. grauwe Jaren met veel werkloos
heid en armoede, iets wat te wei
nig in de film naar voren komt. Ten
tweede was het straatvechten een
illegale zaak. logisch dus dat Je ver
wacht dat er zo nu en dan gestaakt
moet worden omdat er politie in de
buurt is. In het hele verhaal ko
men we echter niet één agent te
gen. Maar goed, zoals gezegd om
het verhaal gaat het niet, dat is
slechts een aanleiding voor het knok
ken. Wie aan de 'gevechten van de
eeuw' van de laatste tijd nog niet
genoeg had, kan dan nu bij de
Streetfighter terecht.
BART JUNGMAN
Robert Redford als de grote Waldo Pepper, de stuntpiloot,
bij zijn helse machinewaarmee hij de ongelooflijkste toeren
uithaalt. En dat allemaal om de „grote" man te blijven, die
hij door zijn luchttoeren is geworden.
Door
Piet Ruivenkamp
Tot voor een jaar of tien bestond er
in het filmwezen een hang naar
steeds groter perfectie. Bijna
tegelijkertijd werd aan alle elemen
ten van de bioscoopvoorstellingen
gesleuteld om de beleving nog
totaler te maken.
In de concurrentieslag met de
televisie werden soms Stokoude
uitvindingen als die van prof.
Cretien voor een cinemacope-lens
voor de dag gehaald. Maar niet
alleen het breedbeeld nam een hoge
vlucht in een onoverzichtelijk aantal
systemen. In de praktijk is die rage
ittmiddels teruggelopen naar wide-
screen, dat de klassieke verhouding
van drie op vier naar drie op vijf
bracht.
Om de beeldkwaliteit te vergroten
werden bredere filmstroken gebezigd
tot een verdubbeling van 70 mm toe.
Soms alleen maar als negatief
toegepast, want de hoge kopiekosten
hielden een werkelijk omvangrijke
verspreiding tegen. De geluidskwali
teit kon bij deze produkten een
aanzienlijke verbetering ondergaan
door de toepassing van meerdere
geluidssporen.
De diepgaande filmcrisis van de
afgelopen tien jaar heeft zeker
bewerkstelligd dat men dit kostbare
systeem hoofdzakelijk verlaten
heeft. Onder het alibi voornamelijk
dat de kleurenemulsies ondertussen
zodanig verbeterd zijn, dat zelfs
projectie op grote schermen met 35
mm zeer bevredigend uitvalt. Men
gaat van de weeromstuit zelfs over
op 16 mm-predukties, die vervolgens
worden opgeblazen tot gangbaar
bioscoopformaat. Als dat met grote
zorg het hele scheppingsproces door
gebeurt, behoeft men daar niet eens
erg bekommerd over te zijn. Een
twee jaar geleden introduceerde
Kodak een nieuw materiaal, maar
de resultaten vielen vooralsnog wat
schraal en rossig uit. Maar
misschien zijn de internationale
cameramannen nog niet op de
nieuwe mogelijkheden ingeschoten...
Goedkoop
Wat droeviger is het feit dat film
dreigt een soort wegwerpartikel van
povere kwaliteit te worden.
Vooral films. die naar
ruim aantal kopieën worden uitge
bracht hebben weinig meer van de
oorspronkelijke kleurkwaliteit. De
afdrukken worden kritiekloos in een
goedkoper systeem geproduceerd.
Lichtcontrasten zijn er nauwelijks
meer, de blauwzweem overheerst, al
is het op zijn tijd ook wel eens een
okerachtig genoegen dat de toe
schouwer ten deel valt. Men krijgt
trouwens wel eens de indruk dat
Nederlandse distributeurs voor een
zachter prijsje genoegen nemen met
kopieën uit het buitenland, die
eigenlijk afgekeurd zouden moeten
zijn.
Er zijn de laatste tijd alweer
ettelijke voorbeelden van aantasting
van de filmkwaliteit. Dat het
publiek het toch niet merkt is
natuurlijk, een zinsbegoochelend
sprookje, want ook al zal dat niet
onmiddellijk kunnen achterhalen
wat er precies mis is, de sfeer van
een film komt ontegenzeggelijk
minder sprankelend over en is in
staat een eventueel succes te
Het filmmaandblad „Skrien" heeft
weer eens een leesbaarder nummer
gep roduceerd. In de november-uit-
gave wordt een helaas niet erg
volledig overzicht van de alternatie
ve filmvertoningen in Nederland
gegeven. Hoe de filmhuizen reilen
en zeilen leert men aan de hand
van een reeks interviews, waaruit
blijkt dat er nog te weinig
gelijkgerichtheid heerst. Over de
Haagse filmsituatie ging kricn te
Blijvers
STUDIO "Dr. Pulder zaait
papavers" van Bert Haanstra. Uit
stekende weergave van een dorps
arts die in de knoei raakt.
Terug in Leiden
CAMERA "Once upon a
time in the West", de grote Wes
tern van Sergio Leone
Kindermatinee
REX "50 jaar Walt Disney".
CALYPSO. "Shampoo", dag.
2.15. 7.15 en 9.30 uur. zo 145,
4.15. 7.15 en 9.30 uur. 18 Jaar.
CAMERA: "The drowning pool"
dag. 2.00. 7.00 en 9.30 uur, zo.
ook 4.15 uur. 14 Jaar.
CINEAC: "On her majesty's se
cret service", dag. 7.00 en 9.30 uur.
14 jaar.
Kindermatinee: "Eiland aan
het eind van de wereld", dag. 9.30
11.30, 1.30 en 3.30 uur, zo. vanaf
11.30 uur. AL.
CORSO: „Dokter Pulder zaait
papavers", dag. 2.15 en 8.00 uur,
za. 2.15, 7.15 en 9.45 uur. zo. 2.15
4.30, 7.15 en 9.45 uur. 14 jaar.
DU MIDI: "Papilion", dag. 8.15
uur. 14 jaar.
Kindermatinee: "Oom Ferdi
nand en de toverdrank", za, zo.
2.00 1
AL.
Nachtfilms
CAMERA "Women in love".
REX "Huwelijksnachtrap
port".
"Ik ben een voyeur" Nu is
dat op zich misschien een verve
lend iets, maar als er allerlei da
mes zijn, die het maar wat leuk
vinden om zich in allerlei gedaan
ten (meest bloot) te laten bekij
ken, wordt het je wel heel moei
lijk gemaakt.
Goede films
in andere steden
"Het verborgen geweer" (Phil-
lippe Noiret en Romy Schneider),
Lumière 1, Rotterdam.
"Popo l'Amour" (een filmgrap
van Andy Warhol en Paul Mor-
rissey), Kriterion. Rotterdam.
"Violence et passion" (van Lu-
chino Visconti met Burt Lan
caster in de hoofdrol).
Haagse bioscopen
APOLLO 1: "The streetfighter"
dag. 2.30, 7.00 en 9.15 uur zo. ook
4.45 uur. 14 jaar.
APOLLO 2: "The French Con
nection 2", dag. 2.00, 7.30 en 9.45
uur, zo. ook 4.15 uur. 14 jaar.
ASTA: "Bite the bullet", dag.
2.00 en 8.00 uur. 14 jaar.
BIJOU: "Profession: reporter",
dag. 2.00, 7.15 en 9.45 uur, zo. ook
4.30 uur. 14 Jaar.
EURO: „The towering inferno",
dag. 1.30 en 7.45 uur. za.,zo. en
woe. 3.45 en 7.45 uur AL.
Kindermatinee: "Waar de ka-
rateklappen vallen", za., zo. en
1.30 1
AL.
FLORA: "Porno-sex in Bang
kok". dag. 2.00. 7.00 en 9.15 uur.
zo. ook 4.30 uur. 18 jaar.
KRITERION"De nachtpor
tier", dag. 7.00 en 9.30 uur, za.
en zo. ook 3.00 uur. 18 Jaar.
METROPOLE: "Dokter Pulder
zaait papavers", dag. 2.00, 7.00 en
9.30 uur. 14 jaar.
ODEON 1: "Big guns", dag.
200, 6.45 en 9.15 uur, zo. 1.45,
4.15. 6.45 en 9.15 uur. 18 jaar.
ODEON 2: 'Het verborgen ge
weer". dag. 2.00. 6.45 en 9.15 uur,
zo. 1.45, 4.15, 6.45 en 9.15 uur. 18
jaar.
OLYMPIA: „Ben Hur". dag.
2.00 en 8.00 uur. A.L.
PASSAGE: „Haaien", dag. 2.30,
7.00 en 9.30 uur. za. en zo. 1.30.
L4.00, 7.00 en 9.30 uur 14 Jaar.
REX: "Goodbye Bruce Lee",
dag 9.30. 11.30. 1.30. 3.30. 5.30, 7.30
en 9.30 uur, zo. vanaf 11.30 uur.
ROYAL '70: „De tien geboden",
dag. 2.00 en 7.30 uur. AL.
ROYAL: "Kato", ma. en di. 2.15
en 8.00 uur. woe. 2.15 uur, do.
t/m. zo. 2.00, 7.00 en 9.30 uur.
14 jaar.
STUDIO; "Meisjes internaaik)t
dag. 2.15, 7.15 en 9.30 uur, zo.
1.30, 4.00, 7.15 en 9.30 uur. 18
jaar.
STUDIO 2000: "Profession: re
porter", dag. 7.00 en 9.30 uur zo.
1.00, 7.00 en 9.30 uur. 14 jaar
Kindermatinee: "Sjors en Sjim-.
mie en het land der reuzen", za
en woe. 2.00 uur. AL.
DE UITKIJK: "Le chaud la-
pin", dag. 2.00, 7.00 en 9.45 uur.
14 Jaar.
