Ex-boomhandelaar Ludwig Kerscher
laat Hitler in zijn blootje zien
Simone
Schell:
'Hef
beste
hoek
bestaat
niet
m x
Bombardement Rotterdam
EXTRA
ZATERDAG 25 OKTOBER
Ks&h y-
Het bombardement van Rotterdam is een intrige ge
weest van de beruchte SS. Niet het te laat of niet zien
van lichtkogels die de Duitse vliegtuigen nog hadden
moeten tegenhouden zijn er de oorzaak van dat de Maas
stad werd platgegooid, maar een boze opzet van de SS-
Dit althans zegt de heer Ludwig Kerscher.
Hij meent deze conclusie te kunnen trekken aan de hand
van films die de SS heeft gemaakt tijdens een nabespre
king van het bombardement. Geheime films die slechts
bestemd waren om bij de Führer als bewijsmateriaal te
dienen.
Ex-boomhandelaar, film-
exploitant Kerscher; links
de schreeuwende affiche
voor de Hitler-fïlm.
Over de Tweede Wereldoorlog bestaat, volgens insiders, 120.000 km film. Journaalfilms, propa
gandafilms, die voor het merendeel bekend zijn, documentatiefilms die het nageslacht zouden
moeten bewijzen hoe het allemaal in zijn werk is gegaan, maar ook films door de SS opgeno
men, enerzijds om Hitier te behagen, anderzijds om gewoon bewijsmateriaal t° hebben tegen
over de Fünrer
Dat materiaal dat dertig jaar lang verborgen is geweest, is nu boven water gekomen. Honderd
duizenden marken worden uitgegeven aan deze stroken en weer verdiend. Er worden nu drie
films van gemarkt.
De 57-jarige ludwig Kerscher, handelaar van huis uit (deed ondermeer in puin, in gevaren
driehoeken, drank, bomen) uit Cham, vlakbij de Tsjechische grens, is jaren op jacht geweest orn
dit geheime materiaal te pakken te krijgen.
Welt schrijft zelfs dat hij zijn leven afloop van het bombardement. De
n lang door deze beelden achtervolgd
zal worden en de Frankfurter
Aad Begemann Allgemeine schrijft over deze
rolprent: „Het is de eerste poging
het ontstaan en de ondergang van
het Derde Rijk in beelden te
verklaren".
Schok
Maar de grote schok verwacht hij
met het tweede deel dat momenteel
Ludwig Kerscher, zware bril, stevige
snor, spreekt graag in raadsels en
doet over zijn eigen filmfabricage
bijzonder geheimzinnig. Hij drukt
op knoppen en geeft bevelen, die
prompt worden opgevolgd. Hij laat
graag de achterdeur van zijn
kantoor zien, dubbelwandig staal,
waar met snijbranders tevergeefs is
geprobeerd in te breken. En hij
vertelt over de stapel dreigbrieven
die hij heeft gekregen, vooral uit
kringen van oud-nazi's.
Hij schermt met „maatregelen" die
hij heeft genomen voor zijn eigen
veiligheid, zonder ze te noemen.
Inmiddels heeft hij nu van dit
destijds uiterst geheime materiaal al
een documentaire film samengesteld,
een film die momenteel in 842
bioscopen in Duitsland draait en
inmiddels is verkocht naar Amerika
(de prijs daarvoor alleen al zou
rond de half miljoen dollar
schommelen). Er wordt nog onder
handeld met Euro-film in Dordrecht.
Zijn eerste produkt Adolf Hitler,
verantwoordelijke man, een SS'er,
staat op die film. Dat wordt een
grote schok", aldus Kerscher, die niet
wil zeggen wie het is. „Dat blijkt
wel uit de film. Het is in ieder geval
duidelijk dat er een intrige van de
SS achter zat". Deze film zou
destijds zijn gemaakt door de SS
om Himmler te laten zien hoe alles
in zijn werk is gegaan. En op de
zoals een koopman verse
,?ehel"! -S5ah aardbeien op de markt aanprijst,
zegt Kerscher over die tweede film
„Er zit nog veel meer materiaal ovei
Holland in. Bijvoorbeeld
samengesteld. „Nee, niet in Duits
land, dat is te gevaarlijk. In
Holland? Daarover kan ik niets
zeggen'. Kerscher reist zelfs niet represaillemaatregelen tegen de
Mein Kampf"
ingeslagen. De recensent
zijn filmproduktiebedrijf,
naar zijn zeggen de langzamerhand
zeer kostbaar geworden filmstroken
worden bewaard. „Ik heb al het
materiaal zelf nog niet eens gezien",
zegt hij. Hij werkt met stroken
kopiefilm en schrijft zelf het
scenario en het commentaar.
Die tweede film die volgende maand
in Duitsland in roulatie komt, bevat
ook beelden van het bombardement
van Rotterdam. Kerscher zegt er
over: „Dankzij deze film weet men
nu eindelijk wie de verantwoordelij
ke man achter dat bombardement
Ik wil graag laten
Duitsland schuldige is. De film is namelijk
Die gemaakt tijdens
jo
den. Hoe zij in de concentratiekam
pen terecht zijn gekomen en daar
zijn behandeld, evenals het ophan
gen van verzetsstrijders". Als bewijs
laat hij een foto zien van het
ophangen van Poolse ondergrondse
strijders.
Stil
Op de vraag of het publiek dan niet
het risico loopt familieleden te zien
doodschieten of te zien lijden, blijft
het even stil. Hij geeft toe dat
zoiets in Duitse bioscopen al is
gebeurd. Maar Kerscher heeft er
ook een excuus voor. „Ik breng dat
materiaal zo, puur, geen opsmuk. Ik
wil eindelijk de legende rond deze
oorlog ontrafelen. Ik wil vooral de
Duitse jeugd, maar ook de mensen
in het buitenland laten zien hoe het
allemaal zo ver kon komen, wat er
kan gebeuren als de democratie
wordt vervangen door een dictator
schap en hoe het eigen volk van
vrijheid wordt beroofd".
Waarom speciaal die Duitse jeugd,
is hij bang voor een herhaling?
„Nee, toch niet. Die leden van de
Baader Meinhof groep tel ik niet
mee. Er zijn overal mensen die niet
in een systeem passen, zowel van
links als van rechts. En die willen
altijd wel laten zien waartoe ze
bereid zijn".
Hij heeft ook duidelijk ingecalcu
leerd dat er in Holland door de
oorlog nog sterke gevoelens tegen de
Duitsers zijn. „Dat is immers
begrijpelijk", zegt hij. „Zij hadden
ons niets gedaan. Wij zijn naar
binnen gemarcheerd. Maar dat was
niet het Duitse volk, dat was de
dictatuur". En passant merkt hij op
zelf niet daadwerkelijk te hebben
deelgenomen aan de oorlog. „Vlak
na het begin ben ik betrokken
geweest bij een ernstig verkeerson
geluk. Vechten was er voor mij toen
niet bij. Ik heb niemand bestreden
en ik heb niemand beschoten", aldus
zijn verklaring.
Drie
Drie films wil hij maken. De derde
zal misschien niet zo schokkend zijn
maar toch wel in de belangstelling
komen. Vanaf het ogenblik dat
Kerscher vorig jaar met zijn
Hitier-films in de publiciteit kwam,
heeft hij die derde film genoemd als
verslag van het priveleven van
Hitier. Steeds is de nadruk gelegd
op de scenes waarop Hitier, zijn
vriendin Eva Braun en mogelijk ook
Himmler, in ontklede staat, zouden
voorkomen. Kerscher heeft over het
bestaan en ontstaan van deze
naaktfilms een geheel eigen theorie.
Volgens hem pas ontstaan na een
gedegen onderzoek van zijn perso
neelsleden.
Kerscher voert dan aan de ene kant
Hermann Fegelein ten tonele,
zwager van Eva Braun en de
onderlinge tegenstellingen, voor de
buitenwereld nauwelijks waarneem
baar, tussen Bormann en Himmler,
die bij Hitier om beurten in een
goed blaadje probeerden te komen
en om die reden niet schroomden
elkaar zwart te maken. Voorlopig
verdenkt de heer Kerscher, Fegelein
en Eva Braun zelf van het maken
van deze naaktfilms.
Dat Eva Braun er in ieder geval
van geweten zou hebben, maakt
Kerscher duidelijk door een be
schrijving van de inmiddels beroem
de opname. Op dat stuk film staat
Eva, gekleed in een nachtgewaad
met haar gezicht naar de deur van
de kamer in Obersalzberg. Ze kijkt
daarbij recht in de camera die
boven de deur moet zijn aange
bracht. Dan laat ze haar nachtkle
ding van de schouders glijden en
staat ze, althans met haar
bovenlichaam, naakt voor de came
ra. Al die tijd kan men Hitier op de
rug zien, terwijl hij zich uitkleedt.
Dan draait Eva Braun zich om naar
Hitler en Hitier keert zich naar Eva
Braun. Op dat ogenblik is Hitier
volledig naakt te zien. Dan stappen
beiden in bed en is de opname ten
einde. Van belang vindt Kerscher
het dat uit deze opname blijkt dat
Hitier lichamelijk een volledig man
was, iets dat door historici tot nog
toe wordt betwijfeld.
Argwanend
toch de mogelijkheid deze camera's
te kunnen aanbrengen.
Het is bekend dat hij een enthousiast
amateurfilmer was. Dan gaat de
geschiedenis volgens Kerscher als
volgt verder: Himmler, of Bormann
zijn achter het bestaan van de films
gekomen. Zij hebben vermoedelijk
Hitier ingelicht. Want Fegelein is op
een gegeven ogenblik op last van
Hitier gearresteerd. Hij werd
opgesloten in de Rijkskanselarij.
Hitier eiste van hem de films terug.
Maar Fegelein wilde, en kon ook
niet meer aan die eis voldoen: op
dat ogenblik was de plaats waar de
films waren verborgen, in de
omgeving van Obersalzberg door de
Amerikanen bezet.
Om het film- en fotomateriaal
waarover Kerscher nu zegt te
beschikken is al veel te doen
geweest. (Er is ook bloed voor
gevloeid). Tegen het einde van de
oorlog hebben SS'ers en andere
ingewijden het geheime materiaal
gestolen uit de bunkers. Dat schijnt
volgens Kerscher juist de reden te
zijn geweest waarom Fegelein en
Eva Braun zich met geheime
opnamen hebben beziggehouden.
Namelijk om zich na de oorlog met
dit materiaal te kunnen vrijkopen
bij de bezetters.
Veel van het geheime filmmateriaal
zou vlak voordat de Amerikanen
binnenvielen zijn begraven. Degenen
die het begraven zelf moesten
uitvoeren zijn daarna doodgescho
ten, zodat de kring van mensen die
er van wisten bijzonder klein werd.
Aldus nog steeds Kerscher. De vijf
mensen die overbleven hebben tot
nu gewacht in verband met de
verjaring van strafbare feiten.
Probleem is daarbij dat men niet
weet wanneer die dertig verjarings
jaren beginnen, onmiddellijk na de
oorlog in 1945 of telt de datum van
grondvesting van het nieuwe Duits
land, namelijk 1948?
Van deze vijf woont er een in
Argentinië en een in Brazile. De
anderen zouden volgens Kerscher
geen handelingen hebben verricht
die bestraft zouden kunnen worden,
anders dan dat ze lid waren van de
SS.
Boos
In handel met op deze wijze
vervaardigde en 'begraven films, ziet
de heer Kerscher geen morele
problemen, maar wel wordt hij boos
als ene dokter Maser (die ook een
boek over Hitier heeft geschreven
aan de hand van in 1945 gestolen
films) zich nu opwerpt als de enige
rechtmatige erfgenaam van
familie Hitier en dat hij alle
rechten op de films van Kerscher
opeist. „Hoe kan zich iemand het
recht inbeelden erfgenaam te zijn
van Hitier", roept Kerscher veront
waardigd uit.
Hij heeft nog meer problemen,
ondermeer met de deelstaat Beieren
die zich als rechthebbende op de
nalatenschap van Hitier opwerpt.
Besprekingen zouden in het laatste
stadium zijn. Aanvankelijk wilde
Kerscher het op een akkoordje
gooien door de opbrengsten voor een
liefdadig doel te bestemmen. Daar
over praat hij nu niet meer. Er is
een „gentleman's agreement" in de
maak, zegt hij, opnieuw zeer
geheimzinnig.
Binnenkort zal Ludwig Kerscher
open kaart spelen. Als de regeling er
is, wil hij de wereldpers uitnodigen.
Dan zal men kennis kunnen maken
met de films. Volgens Kerscher
wordt dat een grote klap. „Want ik
laat ze zien wie Hitier werkelijk was
en hoe hij echt heeft geleefd.».."
Simone Schell: „Natuurlijk is het lekker om zo'n prijs te krijgen
De Gouden Griffel voor het beste
kinderboek is vorige week naar
Simone Schell gegaan voor haar
De nacht van de heksenketel
kandij" uitgeverij Deltos Else
vier). Ze hoort tot de jongere ge
neratie (32) en dit boek was pas
haar tweede. "Het beste boek vind
ik een enge titel. Het schept ook
verwarring bij kinderen, bijvoor
beeld bij de groep, die me kwam
interviewen. Eentje zei er: Ik had
zelf wel wat beters geweten". Na
tuurlijk is het lekker om zo'n prijs
te krijgen, maar dat ik het beste
boek geschreven heb kom nou!"
'De nacht van de heksenketel
kandij" verrast vanaf de eerste
bladzijde al door de rake dialogen
en kernachtige beschrijvingen en
de onomwonden introductie van
tienjarige Serge, het Griekse
adoptief-zoontje van de glazenier
Lode en diens vrouw Celeste.
Wanneer Lode en Celeste beslui
ten er twee pleegkinderen bij te
nemen. Koen en Ineverzet Serge
zich fel. Er groeit een bijna on
verdraaglijke sfeer in huis, vooral
omdat ieder van de kinderen lie
ver zijn tong afbijt dan de an
der uit te leggen wat hem nu
dwars zit. De uitnodiging van een
speelse oudtante om de nacht
door te brengen op een plek, waar
eens een kasteel verzwolgen zou
zijn, brengt ontspanning in het
gezin.
Dit is maar een zeer vlakke weer
gave van het verhaal, dat vooral
in het eerste deel het sterkst is
door de reacties van de kinderen
en volwassenen op elkaar.
Simone Schell vindt zelf dat ze
met dat eind ook wat overstag is
gegaan. „Ik wou het niet zo goed
laten aflopen, maar toen ik het
schreef was er een nichtje dat las
wat ik al af had. Nu moeten ze
weer aardig tegen elkaar worden.
Ze moeten het goed maken,
smeekte ze. En ivat doe je dan?
Meegaan met de harde trend, of
waar ook zo voor gepleit wordt
kinderen zelf inspraak laten
hebben in wat je schrijft?"
Daarom is Simone ook niet te ge
detailleerd geweest over die adop
tie en pleegkinderen-affaire.
„Daar gaat het kinderen niet om.
Ik heb dat onderwerp ook niet
opzettelijk gekozen om 'in' te zijn.
Ik zat in die tijd midden tussen
vrienden, die zulke dingen mee
maakte.
„Het gevaar van een opzettelijk
gekozen in-onderwerp vind ik, dat
je het ene vooroordeel opheft,
maar meestal een ander creëert.
Ik sta nog aan het begin. En als
je dan zo afgemaakt wordt als in
Vrij Nederland. het drukt je
natuurlijk wel op de betrekkelijk
heid van je werk en een bekro
ning. Kritiek, bést. Maar die jon
gens zullen je in hun stukje wél
even zeggen wat jij in je hoofd
had en welke motieven toen je je
boek schreef. En nu we het toch
over met een mode meegaan heb
ben: Schell is niet mijn meisjes
naam. Het is mijn mans naam,
maar of ik nu rondloop met de
naam van mijn man, of die van
mijn vader, vind jij het verschil
maken?"
In zijn het gaat ook voor
de illustraties van Spreekmeester
op. Erg gelukkig is ze er niet mee,
de kinderen zijn teveel als ouwe
mensjes uitgevallen. „Neem de
kinderboekenweek-aanbieding,
dat boek „Ogen op steeltjes",
daarin hébben alle kinderen enge
koppies en spillebeentjes. Kinde
ren knappen erop af, vooral als ze
zichzelf toch al niet de mooiste
vinden. Dat van die illustraties
regelt een uitgever gewoon achter
je rug om. Na zo'n prijstoeken
ning realiseer je je pas dat je
een professional bent, dat je nu
legaal met een bloknoot en pen
kunt rondlopen om notities te
maken, wat iedereen voor die tiid
gek vond: dat je het allemaal
meer als vak moet zien. Zoiets
drukt me wel. Ik ?oas in mijn
jeugd zo'n figuur die het nooit
vinden kon. In dat persbericht
over mij staat wel zeer heldhaf
tig dat ik o.a. verpleegster icas,
maar dat was na drie maanden
afgelopen. Ik lag 's avonds bon
kend van ellende in mijn bed.
Vooral zieke kinderen, dat was het
ergst".
In haar boek is Simone voor de
„ziekte van onverdraaazaamheid"
onder haar jonge hoofdversonen
niet op de loop gegaan En het is
nog altijd geen vergif dat zij tot
slot als medicijn een lekker
drankje gekozen heeft en geen
bitter.
