Snelwandelaars
en strompelaars
Geen bouwvergunning verlenen voor
WERKGROEP MILIEUBEHEER DIENT BEZWAARSCHRIFT IN BIJ B. EN W.
WOENSDAG 16 JULI 1975
LEIDEN De Werkgroep Mi
lieubeheer aan de Leidse universi
teit heeft bij B. en W. an Leiden be
zwaar gemaakt tegeh het verlenen
van een bouwvergunning voor de
nieuwbouw van het Academisch Zie
kenhuis in de zg. Leeuwenhoek (tus
sen Plesmanlaan en Wassenaarse-
weg). Via een advertentie o.m. in
deze krant van 4 juli jl. hadden B.
en W. aangekondigd een vergunning
te zullen verlenen. Tot 4 augustus
a.s. kunnen daartegen bezwaren
worden ingediend.
Ook heeft de werkgroep er bij Ge
deputeerde Staten op aangedrongen
de gemeenteraadsbesluiten die be
trekking hebben op de verkoop van
de bouwgrond niet goed te keuren.
De werkgroep meent dat goedkeu
ring alleen zin heeft als de nieuw
bouw geraliseerd wordt op basis
van een nieuw bestemmingsplan
waarop niet wordt vooruitgelopen met
een zg. artikel 19-procedure (waar
bij het AZL kan gaan bouwen zon
der dat er een bestemmingsplan is
vastgesteld). Ook vindt de werk
groep dat de te verkopen grond eerst
in verschillende gedeelten moet
worden gescheiden zodat de verkoop
van die gedeelten die niets te ma
ken hebben met de bouw van het
nieuwe ziekenhuis, niet behoeft te
worden opgehouden. De werkgroep
heeft verder aan Ged. Staten duide
lijk gemaakt dat de gemeente het
recht zou moeten hébben om de
grond die nu bestemd is voor de bouw
van het ziekenhuis, terug te kopen
wanneer er geen ziekenhuis op komt.
In het eerste geval betwist dewerk-
B. en W. heeft ingediend, zegt de
werkgroep tegen het verlenen van een
bouwvergunning zowel procedurele
als inhoudelijke bezwaren te hebben.
In het eerste geval betwist de wk-
groep dat B. en W. het recht zouden
hebben om een artikel-19 procedure
te starten, wat inmiddels gebeurd
is. De werkgroep /herinnert eraan
dat de gemeenteraad indertijd heeft
besloten dat er pas een bouwvergun
ning mag worden afgegeven wan
neer overeenstemming is bereikt
over de indeling van het terrein. De
ze overeenstemming is volgens de
werkgroep op geen enkele manier be
reikt: noch binnen de dienst gemeen
tewerken noch binnen de gemeente
raad. Dat het hier om een bevoegd
heid van B. en W. zou gaan, acht de
werkgroep in strijd met de bedoe
ling van het raadsbesluit; de werk
groep herinnert er overigens aan dat
de wethouder van ruimtelijke orde
ning Waal inmiddels in de pers heeft
erkend dat er op dit moment nog
geen overeenstemming bestaat over
de indeling van het terrein.
Wat de inhoudelijke bezwaren be
treft merkt de werkgroep op dat de
plaats van de nieuwbouw en de ver
dere indeling van het terrein (en ook
het aanzien van het gebouw) zaken
zijn die de gemeente direct aangaan
en waarvoor de gemeente dan ook
mede verantwoordelijk is.
De huidige bouwplannen worden
door de werkgroep in dit verband
de slechtst denkbare mogelijkheid
genoemd: een gigantisch gebouw,
ver van het station en met een zo
danige terreinindeling dat er voor
woningbouw maar weinig ruimte
overblijft.
"Het is opmerkelijk", stelt de
werkgroep, dat het zeer gerecht
vaardigde standpunt van de ge
meente tot (tenminste) verplaatsing
van het complex in oostelijke rich
ting (station red.) door het pro
jectbureau van het ziekenhuis luch
tig van de tafel is geveegd. Even
opmerkelijk is dat dit door uw col
lege zonder meer lijkt te zijn geac
cepteerd. Van een zakelijk goed
onderbouwde argumentantie van
ue zijde van het projectbureau kan
in dit verband nauwelijks gespro
ken worden".
De werkgroep brengt in het be
zwaarschrift ook de ideeën van de
directeur gemeentewerken onder de
aandacht, die eveneens van mening
is dat het nieuwe ziekenhuis veel
verder in de richting van het sta
tion zou moeten worden verscho
ven. De werkgroep, die het daar
mee eens is, zegt het zeer te be
treuren dat deze ideeën (waarover
wij vorige week berichtten red.) niet
in het openbaar zijn besproken.
De werkgroep is het ook eens met
de beslissing van het kabinet om
een nader onderzoek in te stellen
naar alternatieven voor de nieuw
bouw in de sfeer van "vernieuw
bouw" en aanvullende nieuwbouw.
Zij gelooft overigens niet dat aan
deze .beslissing louter financiële
overwegingen ten grondslag liggen,
van onderwijskundige aard en op
het gebied van gezondheidszorg.
Nu inmiddels met het onderzoek
is begonnen, meent de werkgroep
dat daarmee de grond is weggesla
gen om met een artikel 19 procedu
re op een nieuw bestemmingsplan
vooruit te gaan lopen. "Überhaupt
komt het in feite niet te pas, dat
een dergelijke ingrijpend plan. over
de noodzaak en wenselijkheid waar
van allerminst eeastemmigheid be
staat, met een artikel-19 procedure
die niet de gegarandeerde bezwa
ren- en beroepsprocedure van het
bestemmingspaln kent. zou worden
uitgevoerd", aldus de werkgroep.
"Maar dertig kilometer, we kunnen wel vijftig." De dames Brand en Bakker kunnen er niet ge
noeg van krijgen. Jaloers zijn ze op Van der Fluit die nog veertig kilometer mag stappen.
Ze waren elkaar kwijt, het echtpaar Van der Weijden.
Willem Florijn met vriendje: wakkere oogjes.
"Maak er een mooie reportage van,, ha". Pro Pa tria, bekakt, doch vermanend.
LEIDEN/NIJMEGEN „Dat is eens, maar nooit weer", roept ons een dienaar van ko
ningin en vaderland toe op de tweede dag van de Nijmeegse vierdaagse. Zijn strompe
lende tred verraadt de aanwezigheid van een onverantwoord groot aantal blaren.
Vermoeid kwam hU terug van een
schaaktoernooi ln Frankrijk, monter
liep hij de tweede dag naar de eind
streep toe.
Niet lopend, maar peddelend op
een degelijke fiets kwam sergeant W.
Vink uit Zoeterwoude naar ons toe.
Hij is de verzorger van het detache
ment nationale reserve van Zuid-
Holland. Dat kon j« wel zien aan de
Sergeant Vinkt blaren prikken met een kroontjespen.
Door
Annemiek Ruygrok
Foto's
Jan Holvast
Josje feliciterenVader en zoon Dekker in de zórgen om hun
buurmeisje.
Het is een van de weinig moede-
lozen die we gisteren in Nijmegen
hebben gezien. Want al zaten de bla
ren tot hun knieën, al waren de spie
ren nog zo sterk aan een doorsmeer-
beurt toe. de moed bleef erin. Een
waterig zonnetje brak af en toe door
de wolken om het bijna 15.000 leden
tellende legioen van dapperen bij te
staan in hun strijd tegen de lange
afstand. Sommigen waren al vroeg
op pad: de snelwandelaars, die de
kluit van groepen vóór wilden zijn.
En bij allen schitterde het „we moe
ten doorgaan" in de ogen.
Een kleurrijke stoet trok onze ogen
voorbij: magere atleten en gezellig
dikke moekes, sterken en zwakken,
mooie mensen en lelijken, snelbenen-
de en kreupelen.
Voor sommigen zou de afstand te
zwaar blijken, voor anderen is hij
nog niet lang genoeg.
Zoals voor de dames Brand en
Bakker van de wandelkring Leiden,
die haar verontwaardiging over het
feit dat ze maar 30 kilometer per dag
mogen lopen, niet onder stoelen of
banken staken. „We zijn te oud voor
de 40 kilometer, zeggen ze, maar we
kunnen desnoods de 50 met gemak
halen". En dan te bedenken, dat deze
dametjes al de Apeldoornse vierdaag
se van vorige week achter de hielen
hebben en zich op de tweede dag van
de Nijmeegse al lopen te verheugen
op de strandzesdaagse van volgende
week.
De meesten gaan eigenlijk niet
eens voor de prestatie op stap, maar
lopen zich de blaren om van de
unieke sfeer te genieten. En die is er
beslist. Iedereen groet iedereen en de
achterblijvers worden door de voort
varender stappers meegetroond. Want
de eindstreep moet worden gehaald.
De eretribunes staan er niet voor
niks en de bloemenwinkels in Nij
megen moeten er ook een centje aan
verdienen.
Intussen is ons een groep Zwitserse
militaire gepasseerd, die onze kreet
om cellotape blijmoedig beantwoord
den met „Salute". Een Babylonische
spraakverwarring, maar wat doet het
er toe?
De stevige baard van fotograaf
Jan Holvast werd met een dreigend
„Ik kom ook nog wel eens zover"
door een fors besnorde Engelsman
becommentarieerd
sinaalappelen en pakken melk, die
hij met zich meesleepte. De medi-
cijntas toonde ons een arsenaal
kroontjespennen. „Dat zijn naalden
om de blaren door te prikken", leg
de hij geduldig uit.
Vader en zoon Dekker uit Leider
dorp kwamen met diepe rimpels in
het gebruinde voorhoofd naar ons
toe stappen. „Ons buurmeisje Josje
Aniba trouwt morgen en nu kunnen
we haar niet feliciteren". Vanaf deze
plaats dus hartelijk gelukgewenst
Josje. Zo dat is al weer een zorg
minder.
„Maak er een mooie reportage van,
ha". Dat kon niet anders dan de
Leidse studentenweerbaarheid, Pro
Patria, zijn, die ons dit vermanend,
doch bekakt toeriep. We hopen maar
dat ze tevreden zullen zijn. Je weet
maar nooit
Het echtpaar Van der Weijden was
elkaar al voor de derde keer in twee
dagen kwijt. Tot onze grote gerust
stelling wer dit probleem opgelost,
toen de mannelijke helft van dit wan
delende paar na een kwartiertje rus
tig aan kwam lopen. Vanaf maart
hebben ze ieder zo'n 800 kilometer
gelopen om te trainen. Ze hebben
geen auto. Vandaar misschien dat
ze in twee jaar tijd ongeveer 3000
kilometer hebben afgestapt? Vanoch
tend startten 14.059 deelnemers.
En toen kwam mijnheer Florijn uit
Leiden opgewekt aangelopen. Hij doet
pas voor de tweede keer aan dit in
onze ogen masochistische evenement
mee. „Ik vond het altijd te massaal,
te veel mensen", was zijn commen
taar. Maar hij loopt in zijn eentje,
de anderen vooruit. En zodoende
heeft hij meer gelegenheid om te
mediteren. Een bezigheid die hem
slechts door te wandelen lukt. Zijn
zoontje Willem zou hem na een uur
volgen. Samen met zijn vriendje
Marcel van Vulpen mag hij eindelijk
meedoen. Vorig jaar was hij nog te
Jong. Hetzelfde optimisme als we bij
zijn vader reeds constateerden,
straalt uit zijn wakkere oogjes. Die
zal de eindstreep best wel halen.
Voor Arthur Schuering, een Lei-
denaar die zijn lidmaatschap van het
studentenkorps heeft verruild voor 't
luchtmacht-grijs ,is het de vijfde en
laatste keer dat hij meedoet. Vol
gend Jaar zal hij geen tijd meer heb
ben.
