Last en Legrand
voor een lekker
achtergrond je'
Paloma Bianca: goed stukje werk
STERKE TEKSTEN OP
PIENS SOLO-ELPEE
Roberta
Flack:
rustige
sfeer
Bie en heer Kooten
van Zijp
THREE DEGREES:
WITH LOVE EEN
GOEDE OPVOLGER
Weer vier nieuwe
Prisma-detectives
'Schizo'
prettig
leesbare
thriller
Simpelpee van heer
ZATERDAG 31 MEI 1975
De eerste
van Spooky
and Sue
Spooky and Sue Negram
Het Nederlandse duo Spooky
and Sue is in zeer korte tijd uit
zonderlijk populair geworden.
Twee hits in enkele maanden
tijds: „You talk too much" en
„Swinging on a star" en nu al
een elpee. De lijn waarmee de
grote successen werden geboekt
worden ook op deze schijf voort
gezet. Successen uit het verleden
worden uit de stoffige kast te
voorschijn gehaald en van een
nieuw muzikaal verfje voorzien.
Dat geldt bijvoorbeeld voor Caitch
a falling en voor Blue Moon. Het
klinkt allemaal best aardig. Toch
ben ik bang dat het succes van
Spooky and Sue niet van al te j
lange duur zal zijn. Daarvoor
neemt de eentonigheid te snel
bezit van de speakerboxen.
B.V.L.
ADVERTENTIE
Speciaalzaak
voor
qrammofoonplaten
J nic. de tombe
Lange Pieterskerbchoorsteeg il
Leiden, telefoon 071 22184
Roberta Flack „Feel like ma-
kin' love" Atlantic ATL 50049
Roberta Flack is niet voor niks
een geliefde en veelbeluisterde
zangeres. Haar grootste verdiens
te ligt in de knappe manier,
waarop zij oude, al jaren beken
de liedjes een nieuwe vorm, een
nieuw gevoel kan geven. Dat
komt misschien mede doordat zij
zich niet beperkt tot folk, jazz
of blues alleen, maar in haar ver
tolkingen elemanten hiervan op
de haar eigen wijze door elkaar
mengt.
Haar nieuwste LP, „Feel like
makin' love" staat voor de moei
lijke taak haar befaamde „Kil
ling me softlv" te evenaren. En
het is de vraag, of dat zal luk
ken.
Ook het 12 minuten durende
„I can see the sun in late de
cember", geschreven door Stevie
Wonder, bereikt niet de klasse van
„Killing me softly", die Roberta
Flack beroemd heeft gemaakt.
Alle negen nummers van het
album ademen een rustige sfeer,
wat de plaat geschikt maakt voor
de late avonduren. Op andere tij
den van de dag zou men mis
schien wel eens een nummer wil
len horen dat zich wat uitdruk
kelijker onderscheidt van de
andere. Het ontbreken daarvan
kan ertoe leiden, dat de plaat
snel gaat vervelen. J.M.
De eerste plaat van het Sim-
plisties Verbond Heer Bie en
Heer Kooten SV 1.
Hoewel het receneren van
platen ongetwijfeld wordt afge
keurd door het Simplisties Ver
bond (de matteklopper erover)
wagen we toch de stoute schoe
nen aan om over de prestaties
in deze groeven te communice
ren. Om de beoordeling heel sim
pel uit te drukken dachten we
aan een rapportcijfer. Zeven,
acht met de mogelijkheid om
daarvan zowel naar boven als
naar beneden af te wijken. Want
hoe we de plaat ook vinden stront
komt er toch. Om alles toch een
beetje op een rijtje te bundelen
volgen hier wat schrijpende voor
beelden, die u bij het afspelen ten
gehore krijgt. Er zitten onder
delen bij die aan de pikante tint
zijn, zoals de vakantie in Tos
cane natuurliijk de hele dag in
d'e blote komt of de hooimijt met
de braive borsten)Anderszins is er
het gezang van heer Bie en heer
Kooten, waarvan we niet mogen
verzuimen "Zoek jezelf" te ver-
.noemen, omdat dit nummer zich
uitstekend leent voor het afspe
len via de jukebox (spreek maar
gerust uit: dzjoeboks). Soms krij
gen wij de nasmaak in het ach
terhoofd dat op de elpee gepro
beerd wordt ons de Zwarte Piet
in handen te spelen en we soms
het gevoel hebben dat we wel
heel erg down geput qworden,
maar we moeten toch vaststel
len dat zowel heer Bie als heer
Kooten op de SimpeOpee hele
goede dingen doen. En verder geen
commentaar. Heer L.
Rass!: Monty
Alexander
Rass! Monty Alexander, featu
ring Ernst Ranglin BASF
2122187-3.
Monty Alexander is een (jt
pianist van de rustiger soort. Lie
ver speelt hij in op indringende
ritmepatronen dan dat hij van
een drummer zou verlangen zijn
pianospel slaafs te volgen. En
dat is ook wel logisch, gehoord
de muziek die Alexander gewoon
is te vertolken. Hij speelt name
lijk Westindische muziek, gecom
bineerd met jazz en soul. En dat
kan zich onmogelijk verdragen
mielt een solist die een domine
rende rol wil vervullen.
Op de plaat „Rass!" (Rass
een Westindische kreet die eigen
lijk niets betekent) speelt Alex
ander met de weinig spectaculaire
gitarist Ernest Ranglin brave
werkjes met een vrij groot be-
zadigheidsgehalte. Er zit iets in
van pianist George Shea
ring (vooral waar het de ritmen
betreft), maar het klankenpa
troon wordt toch voornamelijk
bepaald door de folkloristische
harmonieën van de Westindische
eilanden (Alexander zelf kom uit
Jamaica). En bij elkaar schept
dat een stukje leuke achtergrond
muziek. W.W.
ADVERTENTIE
STEEDS DE NIEUWSTE GRAMMOFOONPLATEN
HAARLEMMERSTRAAT 279
LEIDEN - TEL. 071—24010
With love The Three Degrees
Philadelphia International Re
cords 80407.
De grote nachtmerrie van ie
dere artiest is hoe hij een goede
„follow up" kan vinden voor een
eenmaal behaald succes. Voor mij
was dat de grote vraag bij en het
probleem vóór de Three Degrees.
Wat doe je wanneer je ingestu
deerde maniertjes zoals die bij
„Dirty ol' man", „When will I see
you again" en „Year of decision"
in de praktijk werden gebracht
hun effect verloren hebben?
Doorgaan op de ingeslagen weg
betekent dat je het nog hooguit
een jaar volhoudt en dan over
schaduwd wordt door nieuwe zo
genaamde "eendagsvliegen". Bij
het beluisteren van hun tweede
in Nederland uitgebrachte elpee
moet ik zeggen dat ze erin ge
slaagd zijn met een sterke op
volger te komen.
De bekende Philadelphia
sound wordt verder uitgebouwd
en krijgt wat meer inhoud dan
de liedjes tot dusver hadden. Bij
voorbeeld is dat het geval met
Another Heartache en Lonelier
are fools waarbij de close harmo-
ny-zang uitstekend tot haar recht
komt. Tussen dat kwaliteitswerk
door zitten nog de nummers die
een duidelijk verband leggen met
vroegere werk. „Take good care
of yourself" is daar een sprekend
voorbeeld van. Al met al is het
een schijf die er beslist zijn mag,
en die een belofte inhoudt voor
de toekomst. Na de bijna zes
jaar die ze als „grote onbeken
den" op de aardbol al zingend
hebben doorgebracht, lijken nu
de zeven vette jaren zijn aan
gebroken.
B.V.L.
Vier nieuwe werkjes zijn toe
gevoegd aan de toch al lange rij
pan Prisma-detectives (f 3,95
per stuk)
Bankroof door Robert L.
Pike
De stille schreeuw door Mi
chael Collins
Eigen rechter door K. R.
Dwyer
Hangen en wurgen door Eli
zabeth Ferrars.
Drie mannen in costuums uit
de jaren dertig overvallen een
bank in San Francisco en gaan
er met een kwart miljoen dollar
vandoor. Het lijkt een perfecte
misdaad. Maar tochRobert
Pike heeft een heel knap scena
rio geschreven van de roof en de
directe nasleep. Want twee dagen
later kan inspecteur Rardon al
in de trouwauto stappen. Maar
dan zijn we wel een 170 boeiende
bladzijden verder.
Dan Fortuna gaat weer op stap
na een „stille schreeuw". De één-
armige privé-detective, die wel al
meer in deze serie aan het werk
hebben gezien. Hij bokst nu op
tegen de mafia. Een keihard ge
vecht, wat erg Amerikaans. Voor
ons een wat onwezenlijke sfeer
temeer omdat de figuur van pri
vé-detective ons altijd een beetje
onecht blijft aandoen.
Een „veteraan" uit Vietnam is
nog druk doende met zichzelf in
evenwicht te komen als hij door
middel van een moordaanslag en
telefonische bedreigingen midden
in een onverkwikkelijke zaak te
recht komt. Een man, die zich
„Rechter" noemt, heeft hem als
doelwit gekozen. Een gefrustreer
de moordenaar, maar je zal
hem maar op je dak krijgen.
Dwyer heeft de zaken op een
logische wijze op een rijtje gezet.
En er zo een heel leesbaar boekje
van gemaakt.
De laatste van 't Prisma-kwar
tet is zo'n prettig rechtoe-recht-
aan detectiveverhaal. Er - jrdt
een moord gepleegd en een poli
tieman gaat de feiten verzame
len. Met natuurlijk een aantal
wonderlijke figuren in de buurt,
die gemakkelijk wat met misda
den uitstaande kunnen hebben.
De ontknoping is nogal wonder
lijk. Maar dat mag. Als er
-naar spanning en lijn in het
verhaal zit. En dat kunnen we
dat produkt van Elizabeth Fer-
rans niet ontzeggen.KP
Bijdragen van:
Bram van Leeuwen
Joop Maait
Koos Post
Wim Wirtz
Samenstelling
Bram van Leeuwen
Love must be the reason
James Last Polydor 2489 517;
Portrait of Michel Legrand
Michel Legrand- Polydor
2343 077.
Van het instrumentale front
zijn er ditmaal twee opmerke
lijke nieuwe schijven te melden,
beide afkomstig ufit de Polydor-
stal. Beide ook afkomstig van
mensen, die in de muziekwereld
van vandaag eigenlijk geen na
dere toelichting behoeven: Michel
Legrand en James Last.
Om maar bij de laatste te be
ginnen. Het orkest en het koor
van de baardige Duitser heeft zich
ditmaal geworpen op het zeer ro
mantische repertoire. Ditmaal
geen leren broeken-werk, geen
party-gehos, maar heerlijke rus
tige melodieën die met een zoet
sausje zijn overgoten. Heerlijk als
een achtergrondmuziekje, maar
tegelijkertijd toch van voldoende
kwaliteit, om ook bij wat inten
sievere beluistering niet direct
door de mand te vallen. De num
mers die op de elpee „Love must
be the reason" staan genieten
over het algemeen bekendheid in
brede kring. Zo is er bijvoor
beeld de „Wedding song", onder
meer onvergetelijk gemaakt door
Petula Clark, en daarna eigen
lijk dooa- niemand meer geëve
naard. En wat dacht u 1
softly love", het liefdesthema uit
de film The Godfather? Ook al
geen nummertje dat onder het
stof is geraakt. En tot diezelfde
categorie behoort zeker ook de
creatie Close to you van Burt Ba-
charach, die naar de top gezon
den werd door broer en zusje
Carpenter. Op de plaat worden
verder bijdragen geleverd door
Neil Young met Heart of Gold
Jack Dieval met The way of love
en Michel Legrand met The Sum
mer Knows.
En dat brengt ons tegelijker
tijd bij de tweede elpee die
gevuld is met succes van Michel
Legrand, inclusief The
knows uit de film Summer of
'42. Trouwens het merendeel 1
de nummers is afkomstig uit
Mom "I wiHi say goodbye" is
eigenlijk de enige uitzondering.
Wat moeten we nog zeggen over
de muziek van Legrand? Compo
sitorisch zit het allemaal ijzer-
sterk in elkaar en ook de uitvoe
ring laat weinig te
Van Legrand klassewerk op deze
plaat noem ik u: Brian's song,
het thema uit „The Go-Between"
Picasso summer, Dis moi, Pieces
of dreams en zijn allerbekendste:
The windmills of yor mind.
B.v.L.
Paloma Bianca George Ba
ker Selection Negram NR. 106.
ker Selection Negram NR. 106.
zo'n grote liefhebber geweest van
de muzikale prestaties van George
Baker Selection. Ook niet toen
de elpee „Hot Baker" als warme
broodjes bij de platenboer over
de toonbank gingen. Zelfs de dub-
heffiefllpee George Baker Selection
5 jaar hits, was geen dubbelaar
waarvan ik nachtenlang wakker
lag. Een verandering in mijn
deel over de GBS is pas f
met de verschijning van hun el
pee Paloma Bianca, waarop een
aantal voortreffelijke nummers te
vindien is. En dan bedoel ik echt
niet die grote single-toppers als
„Sing a song of love" en „Palo
ma Bianca" of de opgepoetste
evergreen „Rose Marie", maar mu
zikaal zeer goed in elkaar steken
de nummers als „I have been
away too long" waarop le ad-zan
ger Hans Bouwens tot een uit
stekende vocale prestatie komt en
Jane, eveneens een slow-nummer
van klasse. Instrumentaal doen
Jacques Greuter, George Thé
(nee niet de man van de brief
kaart op de eerste rang), Mar
tin Schoen en Jan Hop het ver
dienstelijk. Op 2 juni zendt de
AVRO-televisie een special uit,
waarin een groot aantal num
mers van hun laatste elpee te ho-
"Schizo" door Robert Bloch, in
de vertaling van J. J. de Wit ver
schenen bij Elsevier Nederland in
Amsterdam (f 10,90)
RobertBloch is een vrucht
baar auteur. Hij hèeft meer dan
vierhonderd korte verhalen in di
verse tijdschriften op zijn naam
staan. Verder schreef hij scena
rio's voor films en televisiespe
len en enkele bekend gewor
den romans. Tot de laatste be
hoort „Psycho", die zijn ver
maardheid vooral te danken heeft
aan de verfilming door Alfred
Hitchcock. We kunnen ons voor
stellen, dat deze „meester van de
spanning" voor Block kiest, want
diens werk ademt precies het
sfeertje, waarin Hitchcock films
zo goed kunnen gedijen. Dat wat
mysterieuze, wat gruwelijke, wat
wonderlijke. Bloch is niet de
man, die zich in de eerste plaats
bekommert om de logica. Het is
niet allemaal even voor de hand
liggend, wat hij zijn lezers
voorzet. Hij vermoeit zichzelf ook
niet met verklaringen. Het gaat
vooral om de sfeer. Dat blijkt
ook weer in Schizo. Er gebeuren
een flink aantal moorden, som
mige vrij bloeddorstig. De lezer
kent de rode draad, die door het
geheel heenloopt. Maar om nu te
zeggen, dat die lezer ook alle ver
bindingen kan leggen, nee dat
seker niet.
Maar hy vermaakt zioh wel
uitstekend met deze vlot geschre
ven en dus prettig leesbare thril
ler, die eindigt in een ontknoping
welke Hitchcock hem niet had
kunnen verbeteren. kp
Jasperina Solo Jasperina de
jong -- CBS 80783.
Een oude te pas en te onpas
gebruikte zegswijze luidt dat je
iets gezien moet hebben om er
over te kunnen oordelen. Wel als
dat zo is, voldoe ik in elk geval
aan die kwalificatie om deze el
pee te mogen bespreken want
door een toeval zat ik op 5 april
van dit jaar in het Circusthea
ter in Scheveningen waar de op
namen werden gemaakt voor deze
plaat.
„Pien", zoals ze zichzelf die
avond vele malen noemde, zette
een stukje persoonlijkheid op de
bühne, waartoe slechts weinig Ne-
dterüaawJse artiesten in staat
zijn. Een theaterpersoonlijkheid
pur sang, maar daar waren we
in de loop der jaren via het ca
baret Lurelei de musicals en de
one-women-shows al lang achter
gekomen. Naast het oude ver
trouwd© repertoire waarin „Roll
another one" en „Dobbe dobbe
dobbe" niet ontbraken (overigens
wel op de plaat), waren er nieu
we nummers die vooral qua tekst
erg sterk waren.
Zoals het openingsnummer
„Beheers je toch" waarin ze een
voortreffelijke persiflage geeft
van Mieke Telkamp (Waarheen)
en Drs. P. (Heen en weer). Sterk
is bijvoorbeeld ook de Nederland
se vertaling van een oud Brel-
nummer getiteld „De oudjes".
Even aandoenlijk als „De man
die zelfmoord wilde plegen", een
creatie van Joop Stokkermans en
Guus Vleugel. Hetzelfde duo le
verde nog een stukje tekst en mu
ziek dat Pien op het lijf geschre
ven is: ,'t Komt allemaal door
myn memoires", waarin Henk van
der Meijden het zwaar te ver
duren krijgt. In „De wind" van
Rogier van Otterloo wordt ter
loops nog even de draak gestoken
met de zangstijl van een van de
Nederlandse zangeressen. In het
optreden zitten mijn inziens ook
wel een paar minder sterke punt
jes. Met name vind ik dat het
geval waar ze de liedjes van Jean
Ferrat vertolkt. „Het Dorp" bij
voorbeeld is door Wim Sonnevel
al zo weergaloos neergezet dat er
voor Jasperina de Jong weinig eer
meer aan valt te behalen. Dat
zelfde geldt zij het in iets min
der ma'te voor Waar blijft de
tijd.
B.v.L.
