Xaviera Hollander is
saai en
niet mooi
11
Service aan bioscooppubliek niet uit de tijd
11
'My pleasure is my business'
Frits van Dongen begon als schoenmaker
ANTONIONI BOUWT
NIEUWE MYSTERIES
NEDERLAND
MAAKT
GOEDE
BEURT
IN CANNES
VRIJDAG 23 MEI 1975
G. C. Pielanen, bedrijfsleider van Lido en Studio:
Door
Annemiek Ruygroik
LEIDEN Voor de heer G.C. Pie-
lanen ("Mijn foto hoeft niet in de
krant") zijn interviews een gruwel.
Sinds een onaangename ervaring
met een Journalist van een andere
krant is hij liever niet het onder
werp van verhalen in de dagbladen.
Over zijn bioscopen mag men schrij
ven, over hem liever niet.
Heö vorige interview heeft veel
misverstanden gewekt, meent de heer
Pielanen. Op de vraag wat htf vond
van de sexrage in de filmwereld gaf
h« alls zijn mening, dat zulke fifflms
wel in een behoefte voorzien. Een op
merking, die, volgens de heer Piela
nen, dioor die interviewer uit zijn ver
band werd gelicht. Daardoor begreep
niet iedereen dit en niet iedereen
nam het in dank af. Daarom is de
heer Pielanen nu wat voorzichtig
met interviews.
Toch wilde hij voor deze keer
geen nee zeggen. Een gesprek over
zijn 25-jarig dienstverband bij de
bioscopen Lide en Studio aan de
Steenstraat was niet iets om een
bufl aan te vallen.
Enige zekerheid wil hij zichzelf wel
bieden. Praten met de heer Pielanèn
is dan ook meer luisteren, want hij
wil zelf het gesprek bepalen. Geen
listige vragen: geen misverstanden.
En zo komen we te weten, dait hij
als jong electricien per ongeluk in
het filmvak rolde. Zijn eigen baas
had weinig werk en de directeur van
het Lido behoefte aan een operateur.
Zodoende, Pielanen kreeg er schik
in, toonde visie en werkte zich op
tot bedrijfsleider. Een die zijn af
komst overigens niet verraadt, want
zonodig springt hij in het bedrijf bij
op alle posten. Desnoods kruipt hij
zelf in de kassa als het te druk wordt.
Een man die wil, dat zijn gasten
zich thuis voelen in "zijn" theater.
"We hebben natuurlijk een enorme
klap gehad toen die tv in zwang
kwam. Die zijn we eigenlijk nog niet
te boven. Al is de situatie nu sta
biel. Maar je moet je klanten nu
een ruim comfort bieden. Anders
dienken ze „Waren we maar thuis
gebleven. Bij ons pilsje en de gemak
kelijke stoel".
In dat comfort zit het niet alleen,
volgens de heer Pielanen. Je moet als
theater ook een behoorlijke service
bieden. Dat betekent ook een volle
dige personeelsbezetting. "We zijn
nog een van de weinige theaters in
ons land, die een voltallig personeel
in dienst heeft. Ouvreuses, cassières,
portiers. Juist het publiek dat niet zo
"bioscoop-minded" is, wil uitsteken
de service. De aanvangstijden van
de films zijn al in geen 35 Jaar
veranderd.
Toch bellen er bijna elke avond
nog mensen op, die vragen hoe laat
de film begint. En dan moet je die
te woord kunnen staan. Ook
met plaatsbespreken, wordt heel
wat van onze cassières géëist. Al
staan de prijzen op een bord aan de
kassa, er zijn toch nog mensen die
vragen Als ik die plaats neem, hoe
duur is daJt? Waar kom ik dia/n te
zitten?
Begeleiding van de klanten dus,
een kwestie van service, die geens
zins uit de tijd is, volgens de heer
Pielanen.
Evenmin als de onderverdeling in
rangen. Ik vind dat die gehandhaafd
moet worden. Ook al neemt de
werkloosheid toe, toch kan iedereen
nog wel een kaartje betalen. En
sommige mensen willen nu eenmaal
liever iets meer betalen voor een be
tere plaats. Da't moet je niet gaan uit
schakelen. Ik weet wel, dat sommi
ge bioscopen van het standpunt uit
gaan, dat alle plaatsen even duur
moeten zijn, maar daar ben ik het
volstrekt niet mee eens. Ook dat is
service aan de klanten. En ik geloof
dat je daar alleen maar
wint. Ik vind het Jammer dat het in
sommige theaters anders is. Want
daar verliezen ze gegarandeerd klan
ten mee. gvenals met die onderbe
zetting. Het is de grootste post, zo
veel personeel, maar als je het niet
neemt wordt het een rotzooitje. In
sommige theaters vliegen daardoor
de bierflessen om je oren. Er is geen
personeel, dat de orde handhaaft.
Er wordt gerookt, geschreeuwd. Een
grote puinhoop. En daardoor kunnen
ook wij klanten verliezen. Want de
mensen denken: „Het is daar een
puinzooi, dan zal het in het Lido ook
wel zo züm. Ik heb liever, dat het in
andere theaters net zo druk is als
hier, dat is alleen maar gunstig'.
Dat films wel degelijk hun stempel
drukken op de agressiviteit van het
publiek, is een feit, dat volgens de
heer Pielanen zonder meer vast
staat.
'We hebben hier twee karatefilms
gedraaid. Toen heb ik tegen mijn
heer Van Praag (directeur van de
theaters Lido en Studio) gezegd:
"Nooit meer". Het is gelukkig niet
tot onordelijkheden gekomen. Daar
voor heeft het personeel de situatie
te goed iin de hand. Maar 't was een
gejoel en geschreeuw in de zaai. Ik
dacht dat gaat publiek kosten. We
hadden een paar rechercheurs in de
zaal. Na afloop zeiden ze: 'Je had
de hele penose in huis".
"Het publiek wordt steeds selec
tiever. Er blijft natuurlijk een pu
bliek van vaste klanten, die koste
wat kost iedere week naar het thea
ter komen. Maar om die mensen te
trekken, die sporadisch een bios
coop van binnen zien, moet je wel
iets goeds te bieden. Ik ben er eigen
lijk wel een beetje trots op, dat we
door de keuze van onze films in de
loop der jaren duizenden bioscoop-
minded" hebben gemaakt. Ik ver
baas me trouwens steeds weer over
wat een film kan "doen". Toen ik
'Turks Fruit" zag, dacht ik: "Dat
wordt een uitloop van 50 procent".
Niets was minder waar. Er liepen zo
af en toe wel een paar mensen weg,
maar nooit liep de helft de zaal uit".
Sinds die heer Pielanen im dienst
kwam, is er van alles veranderd. De
foyer van het Lido-theater werd
omgebouwd tot "Studio", een thea
ter met een kleinere capaciteit, maar
een enorme trekpleister.
"Vroeger was het echt het theater
voor de studenten. ZoH jaar of tien
geleden. De mensen gingen er prat
op, dat ze in Studio waren geweest.
Ik heb wel eens iemand horen zeg
gen: „Ik ben niet naar de bioecoop,
maar naar Studio geweest"
Een uitspraak die de heer Pielanen
nu nog doet glunderen van plezier.
Een bewijs te meer van zijn ver
knochtheid aan het vak, dat hij voor
geen geld ter wereld zou willen mis-
CANNES (SP) Nederland
hoeft voor het eerst in stijl mee
gedaan in het filmfestival. De
presentatie van het nationale
filmprodukt in het paleis zelf
vallt met een levendige stand be
paald op, dit keer is er ook een
ontvangst georganiseerd tegen
over de haven in een restaurant
zodat het buitenland er steeds
beter mee vertrouwd raakt dat
er in Nederland films worden ge
maakt. In de buurt liep een. gro
te show van korte Nederlandse
films en recente hoofdfilms voor
geïnteresseerden, de plaatselij-'
ke krant, de "Nice-Matin" be
steedde aandacht aan de Neder
landse dag.
Het enige dat een tikkeltje te
genzat voor de vele Nederlandse
filmvertegenwoordigers, van de
overheid zowel als het filmbe
drijf was dat Antonioni ruim
twee uur nodig had om zijn
Jongste film af te rollen, en
daar vervolgens voor een nieuws
gierig publiek ook nog wel wat
over vertellen wilde. De buiten
landse toeloop naar de receptie
met onze nationale sterren als
Cox Habbema, Ronnie Montag-
ne, Sander Bais, regisseurs als
Pim de la Parra, Wim Verstap
pen, René van Nie bleef daar
door wat ander de raming, al was
de haring er dan ook in een vlot
tempo volledig in grage kelen
verdwenen.
Blijvers
Titel: "My pleasure is my busi
ness". Hoofdrollen: Xaviera Hollan
der, Henry Ramer en Don Cullen.
Regie: Albert S. Waxman. Theater:
Lido (18).
Komt dat zien en stink erin, zou een
vrije vertaling van deze film kunnen
worden genoemd. Verleid door het
boek van de struise Hollandse Vera
de Vries, die in de Verenigde Staten
een vermogen bijeengaarde in de
sexhandel (verhuur van mooie mei
den en zo) teken je graag in voor een
film, met diezelfde Veertje in de
hoofdrol. Je wil het nou wel eens in
kleur zien. En het is verschrikke
lijk saai en absoluut niet zinneprik-
kelend te noemen. Vera is niet mooi.
Ze wordt om een volstrekt duiste
re reden Amerika uitgezet, in een
vliegtuig gestopt en ze moet maar
zien in welk land ze onderdak kan
vinden. Alleen Saoedie-Arabië heeft
interesse, maar zfj niet in Saoedie-
Arabië, want ze houdt niet van zand
in het badpak. Tenslotte komt ze te
recht in een Middeneuropees landje,
met volstrekte onbenullen aan de
macht, die trouwens zó corrupt zijn,
dat een Zuidamerikaanse dictator
zich zou schamen. Haar aanwezig
heid is een mooie dekmantel pm de
immoraliteit van de landsbestuur
ders te verdoezelen. Zij zullen haar
proberen te arresteren omdat ze
'aanstoot' geeft, en zichzelf kunnen
wassen in de blanke onschuld. Wel,
zulks gaat dan met "dolkomische",
"fel-realistische" scènes gepaard;
er verschijnt een dwerg, een lesbi
sche psychiater, dames en heren in
leer en met zweepjes, enorme fallus
sen en zelfs het limonaderietje blijkt
andere functies te kunnen uitbeelden.
Vera heeft inmiddels kennis gekre
gen aan een jonge kunstenaar, die
slechts een tafelkleedje beschildert
en zich veervolgens verliefd en aan
getrokken voelt tot haar en zijn viri
liteit op alle mogelijke manieren wil
zal en moet tonen.
En toch is het kuis. Lager dan de
navel komt de camera niet.
Of dat de film beter had gemaakt,
valt zeer te betwijfelen. Het is vlees
noch vis. Het is eigenlijk iiiet eens
PAUL WOLFSWINKEL
Camera „Qnce upon a time in
the West", de uitstekende Western
van Sergio Leone.
Studio "Some like it hot", de gou
we ouwe, die lachsalvo na lachsalvo
veroorzaakt.
Trianon "Rufus" met Rijk de
Gooyer en Cox Habbema. Een mid
delmatige thriller over de Haagse
gokwereld.
Terug iin Leiden
Luxor "De hel van Duinkerken"
een oorlogsfilm met Jean Paul Bel-
mondo in de hoofdrol.
Nachtfilms
Camera "La grande Bouffe".
Rex „De sexavomJturen van die
drie musketiers".
Kindermatinee
Camera "De zotte wereld van
Charlie Chaplin".
Rex "Tarzans grote gevecht".
Rex
Vera de Vries, de dame die het allemaal bedacht en de hoofd
rol speelt in "My pleasure is my business
Naar aanleiding van het overlijden
van de 71-jarige Scheveningse
filmacteur Frits van Dongen, die
grote successen oogstte in Holly
wood, hadden wij een gesprek met
de nachtclubeigenaar Harry Rade
maker. Harry heeft Frits goed
gekend, als amateur-tonelist en als
filmster.
„Hij heetlte wiet Frits v»an Dongen
en ook niet Philip Dorn. Zijn echte
naam was Hein de Niet". Nachtclub-
eigenaar Harry Rademalker weet zich
de overileden filmacteur, de enige
Nederlander die iin Hollywood rede
lijk succes oogstte, nog goed te her
inneren.
„Wij waren vrienden van elkaar.
Hein had een schoenmakerijtje op
de hoek van de Noordwijkstraat en
de Dirk Hogenraadstraat Een lange,
slanke man, aantrekkelijk gezicht
die een hobby had: toneelspelen.
Hein kwam uit een gereformeerd
gezin. Zijn vader was bomvisser en
is tijdens zijn werk op zee gebleven.
Zijn moeder, die de traditionele kap
droeg, verstootte hem omdat acteren
niet in overeenstemming was met de
beginselen van het geloof. Zelfs toen
Hein terugkeerde uit Amerika en
ettelijke pogingen aanwendde zijn
moeder te bezoeken, wenste zij hem
niet te ontvapgen".
Hein was zo verzot op toneel dat hij
zijn schoenmakerij sloot en zijn
geluk ging beproeven in Neu
Babelsberg, waar de UFA-studio's
gevestigd waren. Jammer genoeg
kreeg hij daar geen been aan de
grond. Hij kwam niet verder dan
wat figurantenrolletjes en keerde
tenslotte teleurgesteld terug naar
Nederland.
Rademaker: „Dat was in 1934, 1935,
precies weet ik het niet meer. Vlak
voor de oorlog is hij gedrost naar
Amerika. Als Scheveningse vissers
zoon viel het hem niet moeilijk een
plaats te vinden op een boot van de
Holland Amerika Lijn. Hij verdiende
zijn reis met werken aan boord. In
Hollywood nam hij de naam Philip
Dom aan en had spoedig succes met
een aantal rollen. Het ging hem
kanmedijk zo goed dat hij enkele
keren is teruggeweest, samen met
zijn vriend Leo Fult. Hij noemde
zich Frits van Dongen. Onder die
naam kwamen ook zijn films uit in
Nederland."
"Bedverhalen van de pornogirl",
ja, diaar vallen natuurlijk hele boek
delen van te vertellen. Vooral als je
het zo druk hebt als deze welge
vormde dame.
„Scènes uit een huwelijk" (van
Ingm'air Bergman, met o&. Lily TM-
man, Erland Josephson en Bibi An-
dersson), Alhambra 1, Tuschinski 2,
Amsterdam en Grand, Rotterdam.
"Rosemary's baby", (van Roman
Polanski, met o.a. Mia Farrow en
John Casavetes), Alhambra 2, Am
sterdam.
"Kind van de zon", (van Rene van
Nie, met o.a. Josee Ruiter, Ramses
Shaffy en Huib Broos) City 4, Am
sterdam.
"Moord in de Oriënt Expres", (van
AUber Finney, met o.a. Jngrid Berg
man, Sean Connery en Vanessa Red
grave), Studio 2000, Den Haag.
„L'Invitation" (van Olrande Goret-
ta), The Movies, Amsterdam.
Haagse bioscopen
i 9.15 uur, zo. ook 4.45
Apollo 2: „The StonekJller", dag.
2.00, 7.30 en 9.45 uur, zo. ook 4.15 uur.
18 jaar.
Asta: "Tommy", dag. 2.30, 7.00
en 9.30 uur, zo. 1.30, 4.00, 7.00 en 9.30
uur. 14 jaar.
Bijou: "Huil niet met je mond vol"
dag. 2.15, 7.15 en 9.30 uur, zo. ook 4.15
uur. 18 jaar.
Camera: "My pleasure is my bu
siness", dag. 2.15, 7.15 en 9.30 uur. za
ook 4.38 uur. 18 jaar.
Cineac: "The towering inferno" dag.
8.00 uur. 14 jaar. Kindermatinee:
"Vol gas met Herbie", dag. 9.30 11.30
1.30, 3.30 en 5.30 uur. AL
Corso: "De slag om de Apachen-
pas", dag. 2.00 en 8.15 uur, za. 2.00
7.00 en 9.15 uur, zo. 2.00, 4.15, 7.00 en
915 uur. 18 jaar.
Du Midi: "Rooie Sien", dag. 8.15
uur, do. 8.15 uur, vr. en za. 7.00 en
9.30 uur, zo. 4.15, 7.00 en 9.30 uur 14
jaar. Kindermatinee: "Pinocchio",
za. zo. en woe. 2.00 uur. AL.
Euro: "Gejaagd door de wind", dag.
1.30 en 7.30 uur, za., zo. en woe. 3.45
en 7.45 uur. 14 jaar. Kindermatinee:
Winnetou het grote opperhoofd" za.
zo. en woe. 1.30 uur. AL.
Flora: "Butterfly", dag. 2.00, 7.00
en 9.15 uur, zo. ook 4.30 uur. 18 Jaar.
Kriterion: „Vincent, Francois,
Paul en de anderen", dag. 3.00, 7.00
en 9.30 uur. 14 jaar.
Metropole: „Aardbeving", dageL
2.00 en 8.00 uur, zo. 2.00, 5.00 en 8.00
uur. 14 Jaar.
Odeon: "Rufus", dag. 2.00, 6.45 en
9.15 uur, zo. 1.45, 4.15, 6.45 en 9.15
uur. 18 jaar.
Olympia: "Gangster story", dageL
2.00 en 8.00 uur. 18 jaar.
Passage: "Keetje Tippel", dag.
2.30, 7.00 en 9.30 uur, za. en zo. 1.30,
4.00, 7.00 en 9.30 uur. 18 jaar.
Rex: "De mokervuist van Shang
hai Joe", dag. 9.30, 11.30, 1.30, 3.30,
5.30, 7.30 en 9.30 uur, zo. vanaf 1.30
uur. 18 Jaar.
Royal "70: „De duivel heeft veel
vrienden", do. vr. en zo. 2.15, 7.00 en
S.30 uur, ma. t/m woe. 2.15 en 8.00
uur, zo. 2.00 en 9.30 uer. 18 jaar.
Royal: "De blinde samoerai", do.
vr. en zo. 2.15. 7.00 en 9.30 uur, ma.
t/m woe. 2.15 en 8.00 uur, za. 2.00,
7.00 en 9.30 uur. 18 Jaar.
Studio: "Op herhaling in het meis
jesinternaat) t", dag. 2.15. 7.15 en
9.30 uur, za 1.30, 4.00, 7.15 en 9.30
uur. 18 jaar.
Studio 2000: „Moord in de Oniënt
Expres", dag. 8.00 u., zo. 1.00 en 8.00
uur. 14 jaar. Kindermatinee: „Win
netou en Old Surehand", za. en
woe. 2.00 uur. AL.
Hein was lid van de Scheveningse Volgens Harry Rademaker was Hein
toneelvereniging „Tot Onderling wat snobbisch geworden de laatste
Vermaak", die in het toen nog jaren. Hij wenste nooit iemand van
culturele centrum „Seinpost" vele de pers te ontvangen voor een
uitvoeringen gaf. Vooral wanneer interview. Hij had zijn schoenma-
Heon. de Niet meespeelde waren die kershamer meegenomen naar Ame-
voorstellingen uitverkocht. rika. Daar liet hij hem een
Rademaker: „Hij wias een Jongen goudbladbehandeling ondergaan en
met talent. Ik heb hem nog gezien bevestigde hem aan zijn voordeur
in het stuk „De fabrieksbaas". Als hij als klopper.
Harry Rademaker nu aan het ziekbed gekluisterd, was een goede vriend
CANNES (SP) Michelangelo
Antonioni heeft zijn ei dan toch
gelegd in het Cannes-festivaL Na
mens de Italianen, die hij precies
een jaar geleden zo diep verfoeide
omdat zij bezwaren hadden tegen
zijn documentaire over het land van
Mao. Enfin het is bijgelegd en on
dertussen blijkt de film aan zijn der
de titel te zijn toegekomen: "Pro-
fession: reporter". Na "The passen
ger" en gewoon 'The reporter".
Goed nieuws voor degenen die
vooral "Blow up" uit zijn oeuvre
hebben gewaardeerd, want zijn jong
ste en intussen alweer geruime tijd ge
leden opgenomen film heeft met
het onpeilbare mysterie van de Lon-
dense fotograaf het meest van doen.
Nu gaat het dan om een Engelse
tv-reporter, die de wereld rond trekt
naar de plaatsen waar maar brand
haarden te vinden zijn. Hij sjokt
door de Sahara en belandt in een
afgelegen hotelletje, waar hij een
andere Brit dood aantreft. De gele
genheid voor David Locke om met
deze onbekende van identiteit te wis
selen, want de reporter is zijn werk,
zijn echtgenote, zijn hele status moe
en dus verwisselt hfj de foto's in
de twee paspoorten. De Journalist
kan overlijden en 'n levensgroot raad
sel tegemoet treden, want hij veet
uitermate weinig van de man in
wiens schoenen hij is gaan staan.
Een agenda met afspraken is onge
veer het enige.
Eigenlijk een typisch Hitchcock-
gegeven. Maar het accent valt bij
de Italiaan anders uit, zeker niet
lakoniek-humoristisch. "Progession
reporter" is een fascinerende jacht
naar menselijke identiteit geworden
van 'n filmer die meer dan met men
sen zelf met ruimten om hen heen
werkt. Als "Profession-reporter" niet
zijn allerbeste film is dan vloeit dat
voort uit de minder dwingend ge
toonde ruimte-architectuur, die zijn
voornaamste waarmerk steeds is ge
weest. Maar die zullen velen even
tueel graag willen ruilen voor de
met sfeer talent opgediende myste
rie
