'Ball of
the band'
Phils eigen carriere
Knap arrangement
Singers Unlimited
Contrast-werk
in dood spoor
van Zijp
Pim Jacobs:
Beste van het beste
van Sergio Mendes(?)
Harmonieus koppel
Legrand
speelt
Gershwin
Rankin
heeft
klasse
DONDERDAG 27 MAART 1975
There's nothing too good for my baby
There's nothing too good for
my baby Phil Everly Pye
Records.
De naam „Everly" is een nau
welijks weg te denken naam uit
de Amerikaanse muziekwereld.
Want wie kent er niet de broer
tjes Don en Phil die aan het eind
van vijftiger en het begin van de
zestiger jaren de ene hit na de
andere de recordlijsten opjoegen.
Wie kent er niet hun successen
als Wake up little Susie. Bird
dog. Till I kissed you. Take a
message tot Mary en niet te ver
geten Bye-bye love. Samen met
mensen als Bill Hayley, Elvis
Presley, Cliff Richard en Fats
Domino maakten zij de dienst uit
in het hitwereldje van die dagen.
Toen ik voor de verschijning van
een nieuwe solo-elpee van Phil
Everly nog even een oude opna
me uit de discotheek haalde, be
merkte ik tot mijn verrassing dat
de Everly's dit jaar al him 30-ja-
rige jubileum in de showbusiness
kunnen vieren. Het was name
lijk in 1945 dat ze voor het eerst
de ether in gingen in een pro
gramma dat door hun ouders Ike
and Margaret werd gepresenteerd.
Phil Everly was op dat ogenblik
zes Jaar. Samen met zijn twee
Jaar oudere broer Phil behaal
den ze elk succes dat maar te be
halen was, maar bij het begin
van de Jaren zeventig begon hun
ster wat te dalen. Ze probeerden
het nog eens bij een andere pla
tenmaatschappij en zongen elpees
vol met typische country- and
westernmuziek. In 1973 toen blëek
dat hun langspeler „Roots" wei
nig deed, besloten de broertjes
los van elkaar een carrière op te
bouwen. Tot dusver is daar nog
niet zoveel van terecht gekomen.
Maar misschien gaat het Phil
lukken met zijn nieuwe elpee
„There's nothing too good for my
baby". De kwaliteit is er in elk
geval en de muziek zal velen aan
spreken. De meeste nummers op
de plaat zijn composities van een
zekere Terry Slater. Een man die
samen met Phil Everly ook voor
de produktie van de plaat teken
de.
B.vJL
ADVERTENTIE
STEEDS DE NIEUWSTE GRAMMOFOONPLATEN
HAARLEMMERSTRAAT 279
LEIDEN - TEL 071—24010
Pim Jacobs presents Ball of the
band. CBS 65782.
Nostalgie is voor Pim Jacobs en
de zijnen ongetwijfeld de voor
naamste drijfveer geweest om on
der het motto van de aloude kreet
„Let's have a ball" (zoiets als:
laten we d'r maar eens een flinke
puinhoop van maken) voor een
momentopname weer bij elkaar te
kruipen.
De zijnen van Pim maakten met
name op het eind van de jaren
vijftig en de Jaren zestig voor
treffelijke jazzmuziek in talloze
orkesten. Ik noem Rogier van Ot-
terloo op drums (nu orkestleider),
Wim Overgaauw op gitaar, Her
man Schoonderwalt op clarinet/
altsax. Koos Serierse op bas Fer
dinand Povel tenorsax, Carl
Schultze vibrafoon, Cees Smal
trompet en Jan Huydts piano»
Kennelijk leefde er onder deze
krachten een sterke behoefte om
het goede van vroeger weer even
bondig samen te vatten. Wat re
sulteerde in 'n langspeelplaat met
de illustere titel „Ball of the
band". Het is een bloem van een
plaat, waarin al het goeds van
de moderne swing ligt opgesloten:
een razendsnel klarinetspel, een
niet minder haastige vibrafonist
en een Barney Kessel-achtig sna-
renspul van Overgaauw, die in
enkele thema's keurig parallel
speelt met Herman Schoonderwalt
en Carl Schultze. Het is kortom
een soort swing dat sterk doet
herinneren aan de Amerikaanse
klarinettist Pete Fountain, die in
navolging van zijn muzikale
hoogheid Benny Goodman de
swing nog redelijk lang in leven
hield.
„Ball of the band" bevat o.m.
„You go to my head", „Misty",
„In a mellow tone", „Stompin' at
the Savoy", en „Body and soul".
Wat er aan de plaat ontbreekt
is het voortborduren op de nieuw
ste ontwikkelingen in de Jazz.
Maar het kan natuurlijk nooit
enig kwaad wanneer een oude
garde slechts voor een moment
weer in het gareel wordt gezet.
Mits er, zoals hier wel het geval
is, een stuk prima muziek uitrolt.
W.W,
ADVERTENTIE
Speciaalzaak
grammofoonplaten
The Mahavishnu Orchestra
Visions of the Emerald Beyond
CBS 69108.
Merkwaardige tegenstellingen
treden op de voorgrond bij het
beluisteren van deze plaat. Sfeer
volle, gevoelige muziek wordt af
gewisseld of gaat vrij plotseling
over in harde, rauwe klanken
waarbij voor de drums vaak een
voorname rol is weggelegd. De
plaat is daarom niet zo geschikt
voor „achtergrond-muziek" maar
nodigt nou ook niet bepaald uit
om „er eens even voor te gaan
zitten".
Mahavishnu John McLaughlin,
de leider van het tien leden tel
lende orkest (foto) is verantwoor
delijk voor dit muzikale stukje
„contrast-werk". De nummers van
McLaughlin, die in 1942 in Enge
land werd geboren en op 27-Ja-
rige leeftijd naar Amerika emi
greerde, hebben een religieuze ach
tergrond.
De Mahavishnu (wat die
titel ook mag betekenen) houdt
zich intensief bezig met yoga en
probeert naar eigen zeggen God
te bereiken door te trachten zijn
instrument te zijn.
Na gewerkt te hebben met o.a.
Miles Davis, Dave Holland en
Carlos Santana formeerde Mc
Laughlin begin vorig jaar het
huidige Mahavishnu Orchestra.
De mogelijkheden van het orkest
zijn gezien de instrumentale be
zetting (ondermeer viool, trom
pet, fluit, hoorn, klavier) tame
lijk groot maar dat komt er in
de „Visions of the Emerald Bey
ond" niet uit. Wellicht moeten
de orkest-leden nog wat meer aan
elkaar wennen en op elkaar inge-
speel raken óf moet McLaughlin
andere muzikale wegen inslaan.
De wegen die hij op deze LP be
wandelt lijken in „dood spoor" te
eindigen.
B.P.
Tubular Bells
orkestraal
ook erg sterk
Wie destijds verzuimd heeft het
magistrale muziekwerk Tubular
Bells van Mike Oldfield te ko
pen, kan zijn fout nog goed ma
ken. De herkansing wordt gege
ven door The Royal Philharmo
nic Orchestra, dat onder leiding
van Dave Bedford de Tubular
Bells orkestraal laat weerklinken.
Dat is een zo fijnklinkende plaat
geworden dat maar moeilijk te be
palen is welke schijf nu te pre
fereren valt: de originele waarop
Mike Oldfield zelf zowat alle in
strumenten bespeelt of de orkest
uitvoering, waarop Oldfield enkel
de gitaar hanteert. Nu eens slaat
de balans door naar Oldfields-so-
listische krachttoer, omdat daarin
de serene klanken zo apart tot
hun recht komen, dan weer valt
de vergelijking uit in het voordeel
van het orkest, dat vooral in de
aanzwellende gedeelten iets meer
diepgang aan de muziek kan ge-
De enige Juiste oplossing: zorgen
dat Je die twee platen allebei in
bezit krijgt.
Ook bij Ariola is uitgekomen Nat
ty Dread van Bob Marley en The
Wailers (ILPS 9281). Een plaat
van een groep die tot de beste
reggae-formaties wordt gerekend.
Bob Wailer, bekend van zijn sa
menwerking met Johnny Nash,
maakt muziek waarvan je moet
houden. Daar is alles mee gezegd.
P.d.T.
Niet schokkend
Harry Verbeke 4tet. Universe
Productions 106.
"De door Universe Priductions
uitgebrachte plaat „Harry ver-
beke 4tet" bevat weinig schokken
de dingen. Het is niet meer dan
een verzameling van in meer
derheid oudere stukken die Ver
beke misschien niets eens ten
einde raad door zijn tenorsax
heeft laten spoelen en waarvan
hij misschien zelfs wel later heeft
gezegd dat het best aardig klonk.
Verbeke speelt op deze plaat
met Rob Franken (keyboards),
Martin van Duynhoven (drums)
en Frank Noya (basgitaar) o.m.
„Take Five", „What are you do
ing the rest of your life", "Work-
song" en „Bluesette". Het is geen
slechte muziek Verbeke is ten
slotte best een capabele kracht
maar het is ook geen muziek
die je onderbrengt in het boven
ste laatje van de Nederlandse Jazz.
Daarenboven worden de muzika
le prestaties van het kwartet gru
welijk beïnvloed door de uiterst
slechte opname-kwaliteit, die met
name in de verhouding tussen
keyboards en tenorsax een com
plete wanorde heeft geschapen.
W.W.
„The best of the best of Sergio
Mendes and Brasil "77" Golden
Crown Series Polydor 2343075.
.Van alle mogelijke artiesten is
al een langspeler uitgebracht die
de titel droeg: „The best of
Je denkt dan als betrekkelijke
leek met enige zorg: wat gaan de
platenmaatschappijen doen als al
les onder die noemer is uitgeput.
In theorie lijkt dat een groot
probleem, maar in de praktijk
wordt dat even soepeitjes opgelost
door de platenbinken. Je begint
gewoon een serie: „The best of
the bestEn op drie manier
kunnen we nog jaren en Jkren
voort. Gelukkig maar, want zo
zijn er weer nieuwe verzamelin
gen toppers mogelijk. Wie des
tijds de boot miste, kan straks
nog terecht.
Maar nu verder alle schijnwer
pers gericht op Sergio Mendes,
de man die in de Jaren zestig
met die mixing van Braziliaanse
muziek en Jazz een geheel eigen
klankkleur creëerde en daardoor
ook direct herkenbaar is. Nog vo
rige week is er uitvoerig ingegaan
op carrière en muziekopvatting
.van Sergio Mendes. Het zou wat
te veel van het goede zijn om
daar opnieuw over uit te weiden.
„In the best of the best" is Ser
gio uiteraard weer voortreffelijk
op toeren, en dat kan onder die
titel ook niet anders. De Bra
ziliaan (of Polydor natuurlijk)
ziet deze nummers als „the best
of the best": Where is the love.
Put a little love away. Don't let
me be lonely to-night, Killing me
softly with his song. Love Mu
sic, You cant dress up a broken
heart. Hey look at the sun. Walk
the way you talk, I wont last a
day without you I can see clearly
now". Of dit echt het best van
het beste is, waag ik te betwij
felen. Maar Ja, smaken verschil
len natuurlijk.
Op deze pagina
bijdragen van
Wim Witftz
Bert Paa-uw
Paul de Tombe
Ruud Paauw
Bram van Leeuwen
Jan Preenen
Eiindredlactie
René Vos
Hoxey Pokey Ricnard
Linda Thompson Ilps 9305-
88598 IT.
De samenwerking tussen Linda
Peters en Richard Thompson (ex
Fairport Convention) mag op
meerdere manieren geslaagd he
ten. Niet alleen traden ze met el
kaar in het huwelijk, kort na
dat ze met elkaar een folk-duo
hadden gevormd, ook bleken hun
muzikale talenten wonderwel bij
elkaar te passen. Richard Thomp
son, de gitarist/zanger/componist
en Linda Peters met haar war
me stem, vormen een harmonieus
koppel, dat in staat is tot het
produceren van fraaie klanken.
Een eerste indicatie daarvan werd
al gegeven op de eerste lang-
draaier Bright Lights, de twee
de LP Hockey Pokey bevestig de
kwaliteit nog eens. De veelal door
Richard geschreven nummers zijn
Linda „op het lijf" geschreven;
de stem van Linda maakt die num
mers tot een belevenis. Voeg
daaraan toe dat mannen als Tim
Donald. Pat Donaldson, en John
Kirkpatrick meewerkten en je
krijgt een LP die er bepaald zijn
mag. Gevuld met vrolijke num
mers (Hokey Pokey), droevige
songs (Old man inside a young
man, 111 regfret it in the mor
ning, romantisch werk (Egypt
room) en een stukje betrokken
heid (The sun never shines on the
poor).
Een mooie, gevarieerde LP. P.d.T.
„Michel Legrand plays George
Gershwin" Fontana Special
6444 114.
George Gershwin stierf aan een
hersentumor in de zomer van 1937
Hij werd maar 38 jaar oud. Zijn
tijd was kort, maar hij maakte
er driftig gebruik van. Zijn car
rière als componist werd aan het
begin en aan het eind gemarkeerd
door een werk van uitzonderlijke
betekenis: Rhapsody in Blue in
1924 en Porgy and Bess in 1935.
Daartussendoor creëerde hij me
lodieën van wat minder allure, die
echter sterk genoeg waren om de
cennia lang mee te kunnen (Lady
be good, Somebody loves me. The
man I love, Embraceable you).
Michel Legrand heeft een greep
gedaan in het Gershwin-repertoi
re en een langspeler gevuld met
een paar schitterende werken:
Rhapsody in blue. There's a boat
that's leavin' soon for New York,
I got plenty o'nuttin'. An Ame
rican in Paris, Summertime. De
opname van deze plaat dateert
uit 1963 en dat is hier en daar
wel te merken. Het lijkt er op of
Legrand zijn orkest toen nog niet
zo in de hand had als later.
R.P.
T HE Singers Unlimited. A Ca
pella 2. BASF 20 22343-4.
The Singers Unlimited heeft ten
tweede male een ulangspeelplaat
gemaakt van stukken die a ca-
pella worden gezongen, d.w.z. zon
der instrumentale begeleiding.
Doorgaans vraagt dat nogal wat,
en zeker van een vocaal kwartet,
waarin de mogelijkheden ten op
zichte van een heel koor nou een
maal beperkt zijn. Maar het is
geen geheim dat The Singers Un
limited althans op de plaat ste
vig kan aanleunen tegen een muur
van opnamefoefjes - en gehiids-
versterkende grappen. Ongetwij
feld vertroebelt dat enigermate
het oordeel van de luisteraar.
Maar aan de andere kant brengt
het ook de vocale harmonieën
tot aan de hoogste graden van
perfectie.
Wie dit verafschuwt moet zich
beslist geen plaat van The Singers
Unlimited aanschaffen; hij zou
zich alleen maar ergeren. Wie
evenwel die aangename prikkeling
langs de ruggegraat voelt gaan
bij het beluisteren van dit kwar
tet, kan er gerust toe overgaan
om ook deel twee van de a ca-
pella serie aan te kopen.
„A Capella 2" bevat o.m. de
stukken „Clair", „Killing me soft
ly with his song", „Yesterday",
„April in Paris", en „Like someo
ne in love". Stukken waarvan de
arrangementen als uiterst knap
mogen worden aangemerkt en
waarvan de uitvoering door drie
mannenstemmen en een vrou
wenstem zo geprononceerd en te
gelijkertijd zo glad verloopt dat je
niets anders kunt doen dan in
stille bewondering luisteren. En
nog eens luisteren.
W.W.
Kenny Rankin Silver mor
ning. Little David LD 59651.
Onbekend maakt onbemind
gaat zeker in Nederland op voor
zanger/gitarist Kenny Rankin.
Hoewel hij al sinds het begin
van de zestiger Jaren meeloopt in
de popwereld is van populariteit
in ons land nauwelijks sprake. En
dat terwijl zijn laatste langspeler.
Silver morning (geproduceerd
door Michael Stewart en Jack Le
wis) een ongeveer half uur du
rend bewijs is van zijn klasse.
Als vertolker van de folk-pop
komt de poëtisch ingestelde Ken
ny erg goed over. „Op papier"
weet hij zich gesteund door een
sextet vocalisten, onder wie Yvon
ne Rankin. In de praktijk komt
het er op neer dat vrijwel uit
sluitend Kenny Rankin is te ho
ren. Onder meer in het door hem
geschreven Catfish, waarbij hij
doet denken aan James Taylor,
en in het bijzonder fijne Brazi
liaanse slotnummer Biram-
bau. Rankin heeft ook twee Len-
non/McCartneycreaties opgeno
men: Blackbird en Penny Lane,
dat op de langspeler Silver mor
ning een Jazz-achtige interpre
tatie heeft gekregen. Bovendien is
leentjebuur gespeeld by Gordon
Lightfoot, van wie „Pussywillo
ws, Cat-tails' is opgenomen. Een
compositie van Baden Powell en
Ray Gilbert. Zelf tekende Kenny
Rankin voor vijf nummers; drie
maal werd hij daarbij geassis
teerd door Yvonne.
J.P.
