Liedjes die je
nooit vergeet...
Bob Dylan: volwassen mildheid
JAMES LAST
STOEIT MET
KLASSIEKEN
rfcfflfirfflg
Players gaan
in rook op...
Stephane Grappelli:
'La grande reunion
van Zijp
Nieuw
pakje
Middle
of the
Road
DONDERDAG 20 FEBRUARI 1975
Op deze pagina
bijdragen van:
Ruud Paauw
Paul de Tombe
Jan Preemen
Wim Wirtz
Bram van Leeuwen
Eindredactie:
'René Vos
Blood on the tracks Bob
Dylan CBS 69097.
De kracht van het werk van
Bob Dylan is. zo wordt vaak
omschreven, dat hij zijn luister
aar het privilege verschaft mee
te helpen zijn songs te oreëeren.
Dylan zelf schept aan de basis
wel de teksten, maar die zijn zo
vol symboliek, toespelingen en
beeldspraak dat voor de betrok
ken toehoorder de ruimte over
blijft zelf in/aan te vullen wat is
weggelaten. Dylan's composities
heten om die reden „democra
tisch". wekken daardoor een be
paalde spanning en scheppen in
ieder geval een grote mate van
betrokkenheid. Dat geldt natuur
lijk vooral voor de mensen die
zijn „taal" spreken, maar aan de
andere kant wordt het oeuvre
van Dylan als zo universeel ge
richt beschouwd dat hij de „taal"
van velen spreekt. Zeker nu hij
niet langer de moeilijke Jongen
is, die waarschuwend het vin
gertje heft, maar is gegroeid naar
een volwassen mildheid, waarin
hij naar simpele zekerheden
grijpt. Op zijn nieuwe LP „Blood
on the tracks" doet hij dat her
haaldelijk. Soms mild,
dringend, vaak melancholiek. In
gehouden woede spuit Dylan al
leen in een nummer als Idiot
Wind (die nivellerend rond waait
en alles alledaags, onbeduidend
maakt in een maatschappij
waarin je zo wordt geleefd „dat
het een wonder is dat we ons
zelf nog kunnen voeden"). Dy
lan heeft zich daaraan onttrok
ken: „Ik ben voor de laatste keer
beduveld; ik ben eindelijk vrij"
en blijft de man die zelf creërt.
De dichter, de troubadour, die
eenvoudige, maar toch beladen
love-songs en melancholieke bal
laden tegenover elkaar zet met
een stem vol spijt. Ruimte over
latend om in te vullen wat ont
breekt om aldus bezit te nemen
van het werk.
Woorden zijn daarom essen
tieel bij Dylan (als Je die niet
„hoort" klinkt zijn werk snel ge
woon en monotoon): het is dan
ook des te merkwaardiger dat op
de binnenhoes de song-teksten
ontbreken.
Want niet iedereen „verstaat"
Dylan.
P.d.T.
"Max van Praag zingt liedjes
die Je nóóit vergeet" - Philips
6343247.
Max van Praag, die opgewekte
troubadour van het Nederlandse
lied, zingt niet meer. Tien Jaar
geleden, toen hij met het Accor-
deola-orkest van Jan Gorritsen
nog een grote luisterdichtheid ge
noot, zette de broer van Jaap
er ineens een punt achter. Hij
vond dat zijn tijd gekomen was
en heeft alle verzoeken voor een
come-back, waar maar al te velen
gretig op zouden zijn ingegaan,
naast zich neergelegd. Alle, op
één na. Want hij is nu terug
om een oude wens te reliseren:
een plaat te maken „met liedjes
die je nooit vergeet". Liedjes uit
de tijd van Pisuisse, Dirk Witte
en Louis Davids. Waarmee Max
van Praag als zanger meteen „ge
plaatst" is: in de zwierige wereld
van voor de oorlog. Na de wereld
brand is naar zijn smaak kenne
lijk geen liedje meer gecompo
neerd dat recht had op de kwali
ficatie „onvergetelijk".
Voor het overige moet worden
gezegd dat Max van Praag een
beeldige elpee heeft volgezongen,
vol sfeer en melancholie uit de Ja
ren van weleer, waaraan de ar
rangementen en orkest begeleiding
van Ruud Bos niet weinig bij
dragen.
De tien onvergetelijke liedjes
van Max van Praag zijn: Toch
ben ik dol op jou, omdat ik Je
niet kan missen, M'n eerste, De
kleine soubrette, Het is mal maar
toch hou Je van mij. Mens durf
te leven, Had je niet die mooie
blauwe ogen, Liedje van verlan
gen, En tochWeet Je nog wel
oudje.
Voor wie nog even de tranen
aan de wimpers wil laten kleven,
is dit dé plaat. Hij verdient ook
zeker een ereplekje.
r Max van Praag
In concert 4 James Last
Polvdor 2489 515.
James Last is en blijft zonder
enige twijfel een van de best ver
kopende orkestleiders in ons land.
Zijn broer Werner Last, die om
verwisseling te voorkomen maar
zijn naam veranderde in Kai
Warner, heeft ook in Nederland
platen uitgebracht van zijn or
kest, maar nooit die roem ver
gaard als James. Even snel ge
teld heeft James al zo'n zestig
elpee's op zijn naam staan waar
van in ons land de twee nationale
„James Last op klompen" en „On
der moeders ^raplu" zeer popu
lair zijn. Maar minstens even
<?oed verkocht worden de platen
waarop hij populaire arrangemen
ten speelt van klassieke werken.
Hij begon aan deze succesformu
le met de platen „Classics up to
date" en zette die later voort met
de serie „In concert" waarvan de
zer dagen de vierde aflevering ver
scheen. Het recept is zo langza
merhand bekend. James pakt een
aantal populair klassieken en be
gint daarmee te stoeien totdat er
een modern ritmisch werkje uit
tevoorschijn komt. De echte lief
hebbers van klassieke muziek
spreken meestal hun afschuw uit
over deze muzikale „verkrach
ting", maar de liefhebbers van
wat pretentieloze achtergrondklan
ken zijn er getuige de verkoopcij
fers enthousiast over. Ter infor
matie: op de nieuwste Last-el-
pee prijken onder meer: Matti-
nata van Leon Cavallo, Fanta
sie Impromptu van Chopin, O-
rientale van Cesare Cui, Surprise
van Haydn, In mir klint ein Lied
van Chopin, Feuerwerkmusik van
Handel, Traumerei van Schu
mann, de overbekende Liebes-
traum van Liszt, Solveigs Lied
van Grieg, de Slavische mars van
Tsjaikowski en Vavatine van
'Joachim Raff.
B.V.L.
Speciaalzaak
grammofoonplaten
Lange Pieterskerkchoorsteeg 11
Leiden, telefoon 071 22184
La grande reunion. Stephane
Grappelli Baden Powell. Fes
tival FLD 634.
Violist Stephane Grappelli
heeft na de dood van zigeuner-
gitarist DJango Reinhart, met wie
hij een hoofdrol vervulde in de
toenmalige, wereldbefaamde „Hot
Club de France", verschillende
„reunions" gehad met musici van
een zeer uiteenlopend ge
halte. „La grande reunion" is om
die reden dan ook niet schokkend.
Ze heten op dit moment Ame-
rika's top soul-formatie te zijn.
En de in 1973 echt doorgebro
ken Ohio-players willen hun
faam nu ook in Europa bevesti
gen. In het kader van een pro-
motie-toernee werd eind januari
Holland aangedaan en werd de
nieuwe Players-single („Fire",
van de gelijknamige LP) opge
nomen voor Top pop. Als het hier
in Nederland hetzelfde gaat als
in het vaderland van de zeven
mans-brigade dan hoeven de
Players zich nergens zorgen om
te maken. In Amerika immers
kunnen de heren bogen op een
gouden LP (van Skin Tight wer
den een miljoen exemplaren ver
kocht) en een gouden single, met
dezelfde titel. De in 1968 opge
richte formatie sloeg de laatste
twee Jaar zelfs zo aan, dat ze
door Marvin Gaye werd uitgeno
digd voor een grote toernee. Je
verwacht dus heel wat van de
nieuwste LP „Fire", maar eerlijk
gezegd is die langspeler een te
genvaller. Hoewel de Ohio Pla
yers overal een hechte muzikale
eenheid blijken en voor een di
versiteit van knappe klanken zor
gen (elk lid van de groep be
speeld een overvloedig aantal
instrumenten) spreekt het werk
toch bepaald niet altijd aan. Dat
geldt dan voornamelijk voor het
materiaal op kant twee, die in
ieder geval veel minder boeit dan
kant één. Het lijkt dan ook moei
lijk te verwachten dat de Ohio
Players alleen aan dit produkt
voldoende zullen hebben om ook
Nederland te veroveren. Of de
wèl opwindende single „Fire",
moet de vlam in de pan doen
'slaan.
Wat ongetwijfeld interessanter
is. is de combinatie van de „swin-
gin' violin" en de warme gitaar-
klank van bossa nova-adept Ba
den Powell, waarin Je niet alleen
de ongeëvenaarde tandem Grap-
pelli-Reinhart even ziet opdoe
men maar waarin je ook het be
wijs vindt dat viool en gitaar el
kaar te allen tijde goed kunnen
verdragen.
Toch moet worden gezegd dat
op deze plaat het spel vin Ba
den Powell wat concessief over
komt, onder het motto van: ach,
de oude baas Grappelli mot nou
eenmaal zonodig, dus waarom niet
Uit de plaat spreekt enigszins de
sfeer die Je ook bij Jubilea we)
aantreft: enige terughoudendheid
bij de omstanders om de Jubila
ris (lees Grappelli) goed uit de
verf te laten komen. In dit ver
band komt dat zonder enige twij
fel voort uit een gevoel van res
pect voor de oude meester. En
dait is niet ten onrechte. Met zijn
nimmer aflatende energie, tech
niek en aimabele klankkleuren
mag Stephane Grappelli wat mij
betreft nog jarenlang laten horen
hoezeer de oneigenlijke combina
tie van vioolspel en swing een
waar luistergenot kaïn opleveren.
W..W.
Aretha Franklin
richt zich op
ouder puhliek
Aretha Franklin With
everything I feel in me. Atlan-
tic-ATL 50077.
Aretha Franklins nieuwste el-
pee vertoont veel overeenkomst
met de vorige langspeler van de
Amerikaanse „Let me in your
life". Ook ..With everything I feel
in me" bevat naast een aantal
pittige nummers een behoorlijke
portie luistermuziek. Kwaliteit
is weer voldoende aanwezig. Toch
mag worden betwijfeld of Are
tha met deze schijf aan de (ab
solute) top zal terugkeren. De
„Lady of soul" hééft de gouden
tijd met superhits als Respect,
Since you've been gone en Chain
of fools duidelijk achter de rug.
Dat donkere Aretha terrein heeft
moeten prijsgeven is natuurlijk
niet zo vreemd. Ze is allang
niet meer de popster, ze is wat
sjieker geworden en richt zich op
een wat ouder publiek. Aan die
groep presenteert ze zich op de
hoes van haar laatste elpee in
een „onthullende" bontjas: sexy,
uitdagend. De plaat sluit er in
zoverre op aan dat Aretha in
sommige nummers zwoel over
komt. Voor die songs heeft ze
opnieuw de steun gekregen Van
Burt Bacharach en Hal David,
die Don't go breaking my heart
en You'll never get to heaven
voor hun rekening namen. Ivory
Joe Hunter, James Cleveland en
Stevie Wonder. Voor de titelsong
tekende Aretha zelf. Traditiege
trouw is de voortreffelijke bege
leide Aretha achter de piano te
vinden, zodat het ook nu aan
zelfwerkzaamheid niet ontbreekt.
J.P.
STEEDS DE NIEUWSTE GRAMMOFOONPLATEN
HAARLEMMERSTRAAT 279
LEIDEN - TEL 071—24010
Amesbury: geen
slecht debuut
Jus' a taste of the Kid Bill
Amesbury Casablanca Records
Negram) NBLP 7003.
Je zou je een minder best ge
slaagde onderneming kunnen
voorstellen dan Jus' a taste of
The Kid. Bill Amesbury, Cana
dees van geboorte en dinsdien
voornamelijk in Amerika werkend
als sessiemuzikant, opname-tech
nicus en arrangeur, die zichzelf
als zijn „eerste grote onderne
ming" betitelt, heeft met opge-
melde LP de stap gedaan naar
algemene erkenning. Mede door
het succes van zijn eerste single
Virginia, die natuurlijk is onder
gebracht op de 33 plusser, moch
ten de verwachtingen hoog ge
spannen staan, wat betreft de
kwaliteit van zijn LP. Amesbury
heeft die verwachtingen ten dele
ingelost. Hij valt hier en daar
wel wat terug met zijn zelf ge
schreven en gearrangeerde songs,
maar over het algemeen blijkt
hij veelzijdig genoeg om te kun
nen boeien. En niet alleen om de
gevarieerde keuze van zijn reper
toire (waarin zijn folk-verleden
duidelijk heeft meegesproken),
maar meer nog omdat hij zelf
gitaar, bas en mandoline ter
hand heeft genomen om voor de
begeleiding te zorgen. Amesbury
blijft echter bovenal zanger, die
als zodanig het best op dreef is
in het Simon en Garfunkel-ach-
tige Virginia en het soepel golven
de Sailin. Bepaald geen slecht
debuut.
P.d.T.
De Schotse groep Middle of the
Road, die in Nederland na een
periode, dat ze ontzettend popu
lair waren, wat op de achter
grond is gedrongen, heeft een dui
delijke gedaantewisseling onder
gaan. Dat blijkt uit de klanken,
die zijn vastgelegd op de nieuwe
door Ariola uitgebrachte elpee
„Postcard". De melodieuze klank
van vroeger is nagenoeg verdwe
nen en heeft plaatsgemaakt voor
een hardere roek-sound.
Waarschijnlijk heeft men tij
dig willen overschakelen op een
nieuw „pakje" omdat het effect
van lea<f-zangeres Sally's hotpants
wat was uitgewerkt. Het enige
nummer, dat nog helemaal de
sfeer ademt van de oude „Middle
of the road" is Bonjour ca va.
Verder staan er nog twee num
mers op die afwijken van het
rockpatroon van de groep. Daar
in komt het aparte stemgeluid
van Sally wat duidelijker tot uit
drukking dan in de overige com
posities en is het tempo ook wat
langzamer. Het gaat om „wri
ting on the wall" en „Thank you
lord". Ik vind de kracht van deze
groep uit deze beide nummers
spreken en minder uit de overige
negen rock-nummers. Want daar
in is eigenlijk weinig exclusiefs
te horen. De prestaties die ze
daar leveren behoren tot de over
bekende dertien-in-een-dozijn-
klasse. En het grappige van
Middle of the road in de begin
jaren met hun successen als „Sa
cramento", „Soley, soley" en
„Yellow boomerang", was, dat ze
juist dat beetje exclusiviteit kon
den claimen dat uitmaakt of een
groep bekend wotdt of niet. Midd
le af the Road heeft trouwens
toch een merkwaardige carrière
achter de rug, want de Schotse
groep werd in feite in Italië ont
dekt en brak daarna door in Ne
derland. In eigen land heeft de
groep nooit hoge ogen gegooid.
Een pluspunt van de groep blijft
dat de composities van eigen hand
zijn en geen goedkoop succes be
reikt wordt met bekende num
mers van anderen.
