het maar
Min je schoen
Na 55 jaar: de laatste
Nieuwe Leidse Courant
Het Leidse speurwezen of:
De ch verdween uit
de naam en de AR
uit de statuten
1975
ZATERDAG 1 FEBRUARI 1973
Je voor één keer opstellen
als detective is nog span
nender dan je ooit zou heb
ben kunnen verwachten. Van
de week was het zover. OAZ
belde met de mededeling dat
ik meekon, want er was een
„affaire".
Nieuwsgierig (want dat ben
je in ons beroep) stemde ik
luidkeels toe en om half tien
's avonds stonden de heren
voor de poort van mijn slot
gracht.
Ik wilde volledige openheid
van zaken, want er moest
een stukje tekst uit tevoor
schijn komen. Die openheid
kreeg ik.
Een hulpeloos erbarmelijk
geschreven briefje van een
derdejaars studente sociolo
gie mejuffrouw Trudy werd
me onder de neus geschoven.
Ze werd lastig gevallen door
een „goodloking boy" van
even in de twintig die in een
snelle sportwagen door het
leven rijdt.
De man in kwestie scheen
haar te hebben voorgesteld in
bepaalde Haagse etablisse
menten voor hem werkzaam
heden te verrichten, die juist
dat vlak van het leven be
strijken, dat ieder goede
moeder haar dochter zou
verbieden, ja misschien zelfs
als afschrikwekkend voor
beeld voor ogen houdt als ze
haar bordje Brinta niet op
eet. Vies werk dus.
Goed, wat te doen? Meneer
met de sportauto gaat met
juffrouw Trudv regelmatig
naar een café („Sport in
Wassenaar) om een kopje
koffie te drinken (.bakkie
doen", zoals de heren OAZ
mededelen). Van daaruit
vertrekken ze naar minder
plezante horecabedrijven in
de Residentie om de rest van
de avond en nacht slempen
de door te brengen. Waarom
gaat Trudv telkenmale mee?
Begrijpelijk: meneer Viezerd
heeft iets van haar losge
peuterd en dreigt haar ou
ders te vertellen wat doch
terlief allemaal doet. Chan
tage.
Afgesproken is dat Trudy
tegen de klok van tien uur
in café ,£port" zit. Wij zitten
er om tien voor tien. Klokke
tien uur komt het stel bin
nen. Het is nauwelijks te ge
loven en ik ben van oordeel
dat het perfect doorgespro
ken werk is. Nu gaan de
speurbreinen werken. Jij
gaat niks doen; ik ga via de
achterdeur naar buiten, no
teer het nummer van de
auto en maak een praatje
met die vent. Trudy is dan
naar het toilet. Dat heb ik
afgesproken. Dan ga ik met
die kerel praten, buiten, en
probeer de spullen terug te
krijgen die hij van haar
heeft. En dan moet het afge
lopen zijn. Intussen heb jij
Trudy vanuit het toilet ge
haald en mee naar ons tafel
tje genomen. Je stelt haar op
haar gemak en dan gaan we
weer terug naar Leiden".
Aldus OAZ-2-
Geachte lezer, het gebeurt
allemaal zoals het gebeuren
moest. Trudy gaat plassen,
speurneus en Viezerd gaan
naar buiten, Trudy komt
weer van de WC en gaat aan
ons tafeltje zitten. Praten en
kalm worden, want ze trilt
inderdaad onstellend met
haar handen. Kan niet eens
fatsoenlijk een sigaret aan
steken. Het is heus waar.
Nog steeds zie ik doorge
stoken kaarten voor me. Ik
twijfel enorm.
Plotsklaps komt OAZ-2
binnen en meldt vol trots dat
de politie met Viezerd staat
te praten. Kwamen opeens
de stoep op en gingen con
troleren. Wat doe je dan? Je
gaat spoorslags naar buiten
en Viezerd is inderdaad in
gesprpk met heren met pet
ten. Hé. zou er iets aan de
hand zijn?
Meteen daarop vertrekken
we weer naar Leiden: er
staat geen sportauto meer
voor de deur en er is gegn
politie meer te bekennen.
Trudy bibbert noa steeds en
is bang dat Viezerd terug zal
komen. OAZ-1 en OAZ-2 be
loven de komende tijd een
ooaie in het zeil te houden.
Telefonische navraag leert
dat de Wassenaarse politie
een routinecontrole heeft uit
geoefend en toevaVia deze
auto de dupe was. Het had
ook de auto van dOAZ kun
nen zijn, natuurlijk.
Thuis moeik vreseliik la
chen. Ben ik beduveld of
niet? Ach, al zou ik zijn be
duveld. wat dan noa? Je kunt
niet riik genoeg aan ervarin
gen zijn.
PAUL WOLFSWINKEL
So.® 0 1
08611 I LEIDEN Niet zo gek lang geleden stond in deze krant een advertentie te lezen van het
Lm. (detectivebureau OAZ in Leiden. Onwillekeurig doe je dan je ogen dicht en laat je je fantasie
ans_ (werken. Maigret, Havank, James Bond. Spannende en sensationele boeken die je verslond en
u-. kvaarom je moest lachen, soms. Een detective: een speurder, een slimme jongen, een harde
(re? knan, nooit bang te krijgen, rijdt in dure en snelle automobielen. En dat allemaal in Leiden?
Neen, dikwerf neen!!!
Door
Paul Wolfswinkdl
|Foto
Jain Holvast
Ik heb gereageerd op de adver
tentie van OAZ en heb een weekje
ilater een gesprek met de breinen ge
lhad. OAZ. Wat zou het betekenen?
Organisatie van Alle Zekerheid? On
der Alles Zachtmoedig? We zullen het
J antwoord spoedig weten.
Plaats van samenkomst: een wat
vermoeid uitziend restaurant ln
Oegstgeest, waarvan de directie luis-
(tert naar de naam Van Vreeswijk.
Ach. het kaïn vekeren.
Een paar biljarters en een paar
eters. Hooguit een man of twintig.
De heren OAZ-1 en OAZ-2 komen
precies op de afgesproken tijd bin
nen, blikken om zich heen en zeggen
zachtjes: "goedenavond". Géén
naam, mensen. Die mag niet in de
krant. Ook hun konterfeitsels niet.
Natuurlijk weet ik de namen wél,
maar afspraak is afspraak en zo
zal het verdere gesprek worden ge
voerd. Na een kopje kofife vertellen
;ze dat het toch maar beter is elders
te gaan praten, want: "er zijn hier
I teveel mensen". De Alberts' Corner
in Leiderdorp wordt voorgesteld en
ven later rijden we in een donkere
Mercedes door de donkere en bere
gende wegen naar het overzakelijke
restaurant. In de auto zie ik 2 wal
kie-talkies liggen. Ik moet hardop
lachen en vind het maar al te span
nend. Ik hoop hartgrondig ontvoerd
te worden. Maar niets van dat al.
We komen in het etablissement en
een paar uur later word ik keurig
netjes door de heren (waarvan er
één achterin zit; ik mag voorin)
thuisgebracht.
Het gesprek neemt eindelijk een
aanvang. Eerste vraag: wat betekent
OAZ, Antwoord: Onderzoekt Alle Za-
keniu. En weer moet ik lachen. Is
dat het nou? Dat is het nou. Meneer
OAZ-1 is de baas. Hij is 22 jaar. on
getrouwd, woont nog bij zijn ouders.
Meneer OAZ-2 is 39 Jaar, weer on
getrouwd en verdere informaties laat
hij niet los. Nummer twee adviseert
en helpt met bewakingsopdrachten,
omdat hij daar in vroeger Jaren gro
te ervaring in heeft gekregen.
Hoe begin je nou aan een detec
tivebureau? Is er een opleiding voor
"OAZ-1; "Het is als een hobby be
gonnen. Ik ben altijd al vrij nieuws
gierig geweest. Misschien daarom,
dat ik niet veel vrienden hen. Ander
half Jaar geleden heb ik er mijn be
roep van gemaakt. Ja. ik heb vee]
van die boekjes gelezen, maar dat
heeft er weinig mee te maken. Nee,
ik heb geen voorbeelden. Ik ben
mijn eigen voorbeeld".
Breekt u wel eens in?
"Nee, ik snuffel wel eens. Laatst
nog".
Wat voor dingen onderzoekt u eigen
lijk?
"Het gaat niet alleen om het scha
duwen van personen. Ik ben ook be
zig met mensen die door de tele
foon of per brief worden bedreigd. En
vergeet de huwelijken niet. Vooral in
de Merenwijk hebben we werk te
doen. Weet u dat daar zeker ruim
honderd vrouwen zijn, die andere
mannen ontvangen? Daar heb Je
werk aan"
Dus het is een dagtaak?
"Ja"
Hoe komen de mensen aan uw
adres? U heeft een postbusnummer,
maar in de advertentie staat geen
telefoonnummer. Stel dat ze u bin
nen de kortst mogelijke keren nodig
hebben, dat kan dan niet. Daar gaan
minstens twee dagen overheen.
"Dat is waar, maar ik kan toch niet
zomaar mijn telefoonnummer in het
boek laten zetten? Dat kan gevaar
lijk zijn".
Maar u heeft een gevaarlijk beroep
"Ja, laatst nog. Toen moest ik
naar Duitsland. Heel geheim. Er
hadden de vreselijkste dingen kun
nen gebeuren. Ik was wel wat bang.
Ik ben er met een auto naar toe
gegaan. Met de trein ben ik toen naar
Parijs gereden en daar stond hij
(wijst op OAZ-2) met een andere
auto om terug te rijden naar Neder
land. Het leverde me wel een aardig
bedrag op. Dat wel. Maar ik zat in
de piepzak".
Nou, dat had ik best willen mee
maken.
"Ja, dat zal wel. Maar stel dat ze
ons hadden gepakt. Dan was u nog
niet Jarig geweest".
Hoezo?
"Nou, de justitie en zo. In Duits
land zijn ze nog steeds fascistisch".
Bent u dan links?
"Nee".
Oh.
Gebruikt u wel eens een vergroot
glas?
"Nee, nooit. Ik heb wel een ver
rekijker en een walkie-talkie. Maar
een hond of zo heb ik niet. Ook geen
wapens. Ik heb mijn mond".
Lezen
In de loop van het gesprek zijn de
consumpties opgedronken. Als ik de
heren iets wil aanbieden, durf ik
eigenlijk niet van mijn stoel af, om
dat ik bang ben dat ze mijn aante
keningen zullen gaan lezen (natuur
lijk heb ik heus wel dingen opge
schreven die ik niet "mocht" note
ren. Dus ik ga maar niet bestellen,
geef meneer OAZ-2 geld in de han
den en stuur hem op weg. Want zo
gaat dat in een wegrestaurant: je
Die geruststelling had ik nodig.
Een goede raad van de heren van
OAZ: "Een mens heeft altijd zijn
schoenen aan. Geheime zaken moe
ten ze dus ook in hun schoenen ver
stoppen".
Dus vanaf vandaag de zoom van
het overhemd'.
Voor 15 gulden per uur per dag,
en 25 gulden per uur per avond wer
ken de heren voor u.
Wanneer we naar het parkeerter
rein lopen, noteer ik het kenteken-
nummer van de auto. Om ln stijl te
blijven. De heren hebben het niet ge
merkt.
Het had eigenlijk geen zin, want bin
nenkort komt er een nieuwe voitu-
re. En over een tijdje weer een. Her
kenning moet voorkomen worden.
En daar kan Prank Cannon nog een
puntje aan zuigen. Die rijdt nou al
in alle afleveringen van de serie in
één en dezelfde auto.
De redactie, bezig met
haar werkzaamheden op de
laatste dag Van links naar
rechts: Henk Kamies, Simon
de Groot, Willem Nijeboer en
Jaap Kamerlingh.
te verstaan, en dat was volkomen
normaal. Sam Platteel (men kent
hem als verslaggever van het Leidch
Dagblad) die mij in de Leidse jour
nalistiek heeft geïntroduceerd, en
ik waren elke avond op pad, van
maandag tot en met zaterdag. De
ene avond haalde hij mij op, de an
dere avond ik hem. Met een onon
derbroken regelmaat gingen we elke
avond op de fiets de stad in. Met
de begrotingstijd als hoogtepunt. Zes
of zeven dagen lang. En op de laat
ste dag hadden de collega's zoveel
mededogen dat ze kroketten op de
raadstribune kwamen brengen".
"Als Sam en ik vroeger op een
receptie kwamen, bleven we tot het
einde wachten, sloegen toen het re-
ceptieboek open en schreven alle
namen op van autoriteiten die er
waren geweest. Om daar halve kolom
men mee te vullen. En o wee, als
Je er één vergeten was.
Het is mij overkomen na een .re
ceptie van de christelijke vakbond,
waar ook het bestuur van de CHU-
afdeling Leiden op vertegenwoordigd
was. Maar ik vergat het gewoon.
Voor de betrokkenen een bewijs, dat
wij toch maar een gereformeerde
krant waren en dat Je als hervorm
de dus het LD moest lezen. Daar is
een vrij felle briefwisseling op ge
volgd. Dat de betrokken redacteur
hervormd was, werd door de overi
gens gereformeerde directie natuur
lijk onmiddellijk aangevoerd, maar
het legde geen enkel gewicht in de
schaal".
'De verhouding met de gemeente
was ook heel ander. Een dienst voor
lichting was er niet. We moesten
een wethouder soms bij hoog en bij
laag bewegen om nu eindelijk ook
de pers eens over dit of dat plan te
informeren. De regionale Journalis
tiek is kritischer geworden. Vroeger
was het zo: de krant registreert en
meer niet. Je nam wat je kreeg, zon
der duidelijk selectie-criteria. De re
dactie had geen gezicht, was eigen
lijk een doorgeefluik. Als Journalist
werd Je daardoor onbewust gemani
puleerd. Achteraf zeg je'n ongezonde
en onfrisse toestand. Wij hadden toen
niet door dat t kille, automatische
registreren moest leiden tot steriele
volgzaamheid en een bevestiging van
het bestaande. Het viel buiten je op
dracht en competentie om anders te
zijn. Dit geldt zeker niet als een ver
wijt.
Ik kijk terug op die periode met een
zekere laconieke mildheid. En vind
dat we op onze hoede moeten zijn om
niet in het tegengestelde te verval
len. Soms zie ik dat gevaar. Ik vind
wel dat je uit een krant een zeker
beleid moet kunnen destilleren. Je
moet niet gaan wijken voor opvat
tingen van anderen of dreigemen
ten van opzeggingen. Juist dan moet
Je karakter tonen".
Van links naar rechts: meneer OAZ-1 en meneer OAZ-2.
ziet nauwelijks bedienend personeel.
Hoe zijn uw contacten met de po
litie eigenlijk?
"We hebben minimale contacten,
ik geloof dat ze ons niet eens ken
nen. Bent u dat dan niet nagegaan?
Jawel. Ze kenden u inderdaad
niet.
Als
Meneer OAZ-1, vertel eens. U zit
natuurlijk best wel eens met din
gen, die u kwijt wil. Heeft u iemand
om op terug te vallen? Iemand aan
wie u kan vertellen waarmee u be
zig bent en wat voor gevaar daar
aan verbonden zit?
"Nee. ik heb niemand. Soms,
vraag ik die enkele vriend van me
wel eens wat hij zou doen als...en
zovoort. Maar ik geef me nooit prijs.
Nee".
Weten ze dan niet wat u doet?
"Nee, daar moeten ze steeds maar
naar raden".
Staat u ingeschreven bij de Kamer
van Koophandel?
"Ja. maar niet als detectivebureau.
Wel onder een andere naam. maar
dat mag niet in de krant, natuur
lijk".
Schoenen
De heren moeten notities maken en
doen dat uiteraard in codevorm. Mijn
telefoonnummer ook. Want daar
vroeg ik om. Want stel nou dat ze
door een of andere lugubere geest
zouden worden beroofd of neerge
schoten en dat zelfde telefoonnum
mer zou bij die lugubere geesten in
handen komen, dan zou het best wel
eens kunnen...of niet soms? Ant
woord:
"Ja, uw nummer noteren we in co
de. Kunnen ze niet achter komen. Als
ze willen weten wie u bent, gaan ze
u eerst schaduwen. En dan komen
ze erachter dat u niets kwaads van
plan bent".
LEIDEN "Wat wij willen? Wat wij beogen? Onze naam
zegt het reeds. Ons blad wil zijn een Leidsche Courant. Het wil
zijn een dagblad, niet voor Nederland, ook niet voor Zuid-Hol
land, maar een dagblad speciaal voor onze oude Sleutelstad
en hare naaste omgeving. Ons blad zal dus dragen een zeer
beslist locaal karakter. Van alles wat in onze omgeving voor
belangrijks voorvalt en waarin onze lezers geacht kunnen wor
den belang te stellen, hopen wij melding te maken. Verslagen
van Gemeenteraden en corporatiën, mededelingen inzake markt
en beurs, berichten omtrent blijde en droeve gebeurtenissen
zal men in de Nieuwe Leidsche Courant niet tevergeefs zoeken.
Het locale, het meest nabije staat dus op den voorgrond. Maar
het is niet het eenige. Ieder die meeleeft en wie doet dat niet
in onzen veelbewogen tijd stelt tevens belang in wat er voor
valt in gewest en land, in binnen- en buitenland. Ook in die
alleszins gewettigde behoefte wenschen wij zoo goed mogelijk
te voorzien. Maar dat is niet alles. Ons nieuwe blad wil niet
alleen zijn een Leidsche, maar ook zeer beslist een Christelijke
een anti-revolutionaire krant".
Door
John Kroon
De kalender vermeldde donder-
i dag 1 april 1920 toen bovenstaan-
I de regels voor het eerst in druk ver
schenen. Vijftig Jaar later werden
ze aan de vergetelheid ontrukt:
de Nieuwe Leidse Courant vierde
haar gouden Jubileum en presen-
j teerde een speciale uitgave, waar
van de historische waarde aanzien
lijk is toegenomen door de ge
beurtenissen, die zich na 1970 zou
den afspelen en die de uiteindelij
ke ondergang van de krant ten ge
volge hebben gehad. Een exemplaar
I ook dat een inzicht geeft in de
waarde van het bestaan van een
protestants-christelijk dagblad en
een tastbaar bewijs is dat het
slechts koele economische factoren
I waren, die de ondergang hebben
ingeleid. En van de onrechtvaar
digheid daarvan. Het zijn niet de
lezers, die het gewild hebben: vóór
de integratie met Trouw telden de
vier gezamenlijke kwartetbladen
95.000 abonnee's. En niets wees er
op dat de groeicurve zich aan het
ombuigen was.
Het samengaan van de meer
orthodox gerichte kwartetbladen met
een progressief - evangelisch blad
als Trouw was oneigenlijk.
Waar in Nederland het voortbe
staan van tientallen protestants-
christel. kerken mogelijk blijkt was de
Christelijke Pers niet in staat twee
verschillend geaarde dagbladen of
dagbladcombinaties er op na te
houden. Een trieste constatering.
Vandaag is de Nieuwe Leidse
Courant voor het laatst versche
nen. De nog uit vier man (Simon
de Groot, Henk Kamies, Jaap Ka
merlingh en Willem Nijeboer) be
staande redactie heeft met een
kennelijk onbreekbare plichtbe
trachting tot het bittere einde haar
werk gedaan. Gistermiddag werd
voor het laatst de enveloppen dicht
geplakt voor de laatste twee pagi
na's, die de koerier voor de laatste
maal naar Amsterdam bracht. Ter
attentie van het technisch bedrijf
van Trouw. Maandag krijgen de
abonnee's Trouw in de bus, met op de
voorpagina de onderkop "waarin
opgenomen de Nieuwe Haagse Cou
rant en de Nieuwe Leidse Courant".
De schrale troostprijs bestaat uit
één regionale pagina. De sfeer op
een redactie, die bezig is met het
maken van de laatste krant is on
grijpbaar. Tot het laatste moment
werd beslist over kolommen en fo
to's, die wegens ruimtegebrek niet
meegaan, maar ook niet "blijven
overstaan".
Wie het verdwijnen uit het
straatbeeld van de Nieuwe Leidse
Courant meer dan iemand anders
zal betreuren, is chef-redacteur Si
mon de Groot (S. J. de Groot voor
zijn lezers), die sinds 1946 bij de
krant werkzaam is. Al kan hij, zo
blijkt uit een gesprek deze week,
afstandelijk oordelen over de oor
zaken van de opheffing, de verbale
overtuigingskracht, waarvan hij
zich bedient, verraadt een warme
betrokkenheid met het lot van de
christelijke pers, die hem aan h et
einde van het gesprek doet vra
gen: 'Ik heb toch niets naars over
de krant gezegd". De rollen zijn
omgedraaid, Simon de Groot (47)
in de rol van geïnterviewde.
"Wie is de lezer? Je komt er nooit
achter, Je staat altijd weer voor ver
rassingen. Wat Je kunt constateren,
is dat in deze tijd het bestaan van
de christelijke pers staat of valt
met de tolerantie die de lezer wil op
brengen en in hoeverre zij bereid is,
zich te verplaatsen in de mening van
een ander. De integratie met Trouw
heeft repercussies gegeven, is niet
voUdoenide voorbereid. Zoals er
Trouw-lezers waren, die onder geen
enkel beding op Kwartet-bladen wil
den zijn geabonneerd, waren er
Kwartet-lezers op wie Trouw werk
te als een lap op een rode stier. Er
werden twee mentaliteiten samen
gebracht, die meer verschilden dan
overeenkwamen. Terwijl ik het Juist
altijd een heel gelukkig feit heb ge
vonden dat er binnen de Christelijke
Pers twee polen waren, die elkaar
aanvulden. Het typografisch beeld,
van de krant veranderde ook totaal
na de fusie. De Kwartetbladen ston
den bekend als gezellig, misschien
een muffe kwalificatie, maar Je hoort
het nu nog zeggen: wat was de Nieu
we Leidse Courant toch gezellig. Lou
ter door typografische oorzaken ging
dat element verloren. Al bleef de kop
bestaan, vele lezers hadden toch het
gevoel een andere krant in de bus te
krijgen. Je kunt nu eenmaal niet blij
ven prutsen in een krant, als de le
zer daar niet om vraagt. Voor de in
tegratie hadden we rond zestiendui*
zend abonnee's, nu nog achtduizend.
Dat was vrij veel, vooral als Je be
denkt dat Leiden in het gelukkige be
zit was van drie regionale bladen wat
vrij uniek was. Problemen met de
bezorging hebben een rol gespeeld
in de achteruitgang We werden van
avondblad ochtendblad en moesten
een vrijwel geheel nieuw agenten
korps aantrekken. Dat heeft in het
begin veel moeilijikhdn gegeven.
Nog is het zo dat een avondblad mak
kelijker te bezorgen is dan een och
tendblad. Het verantwoordelijkheids
besef onder de bezorgers is in de
loop der jaren afgenomen. Vroeger
waren het oudere mensen, nu zijn het
scholieren. Het komt voor dat ze
op maandag meedelen dat ze op
dinsdag ophouden. Als een scholier
zich verslaapt, betekent dat dat de
kranlt na schooltijd wordit bezorgd."
Spiegel
De Nieuwe Leidse Courant is in de
loop der 55 Jaren de spiegel geble
ven van het christelijk denken in de
maatschappij, dus: is ingrijpend ver
anderd. De ch verdween uit de naam
en de AR uit de statuten. Tweemaal
is de krant opgericht: in 1920 en op
7 mei 1945.
Simon de'Groot: "Om drie uur 's
middags verschenen we weer, als
enige krant in Ledden. Een krant,
die bestond uit twee pagina's op het
formaat van een schriftvelletje. We
zaten toen in het pand Hooigracht
35, oudere Leidenaars zullen zich
dat nog wel herinneren. Drukkerij
Karsteng zit er nu. Er was een ge
weldige nieuwshonger in die dagen.
De bezorger van De Kooi was bij
de Havenbrug al zijn exemplaren
kwijt en het had voor hem geen
zin om terug te gaan, want de op
lage was beperkt en de kranten vlo
gen weg. De abbonnee's kregen hem
in de meeste gevallen niet. We had
den drie loketten geopend. Rijendik
stonden ze er voor."
Heriineringen. De Groot kan er
uren oter verhalen. Zoals over die ge-
beurteiis in 1950, toen het pand aan
de Stenstraat (het voormalig hotel
Rijnlaid) werd geopend. "Het per
soneel van de krant heeft die dag
het verkeer op de Steenstraat moe
ten regelen. Alleen al op de recep
tie kwamen 1250 mensen. Een gran
dioos feest, met serenades in de a-
vonduren". En dan, de opmerkelijke
veranderingen in de plaatselijke Jour
nalistiek. "Ik vind dat er sprake is
van een duidelijke verbetering", zegt
Simon de Groot. "Ik ben er in 1945
ingekomen. In die jaren bepaalden
volledigheid en lengte naar het oor
deel van de journalist de kwaliteit
van een stuk. Over inhoud en se
lectie werd nauwelijks gerept. Als Je
ook maar iets miste voelde Je dat
als een nalatigheid en voelde Je Je
schuldig tegenover de lezer. Hoe
langer hoe beter, dat was het cri
terium. Ik had als stadsverslagge
ver op maandagmorgen de taak om
alle openbare gelegenheden, waar
onder de café's af te bellen, omdat
de chef-redacteur bang was dat we
bepaalde verslagen of convocaties ge
mist zouden hebben. We hebben
ais stadsverslaggevers op vergade
ringen gezeten van de postzegelver
eniging, de kanairiefokkers en de
aquariumliefhebbers. Periodiek wel
