LOVE UNLIMITED: EEN TOPGROEP
Humperdinck: zo
heerlijk rustig
Fleetwood
Mac slaat
andere
weg in
Cher-solo
Dubbele
Diamond
VAN TOM WAITS
Atlantic-introductie
van jazz-artiesten
Arno Flor pakt de
Grote Kunstwerken
APART SFEERTJE
DONDERDAG 21 NOVEMBER 1974
STEEDS DE NIEUWSTE GRAMMOFOONPLATEN
HAARLEMMERSTRAAT 279
LEIDEN - TEL. 071—24010
van Zijjp
Love Unlimited In heat
Philips 6370 213.
Barry White lijkt het image
/an het vier Jaar geleden door
hem ontdekte Love Unlimited-
i-rio te willen veranderen. Tijdens
tiet Jongste Grand Gala du Dis-
iue presenteerden Diana Taylor
en Glodean en Linda James zich
als de ..kuise" tegenpolen van de
Three Degrees. Tegenover de
heupwiegende, sexy Degrees ston
den de meisjes van Barry White
In hoog gesloten bontmantels.
Aangezien bekendheid en de
daaruit voortvloeiende hoge note
ring op de hitparades voor een
groot deel afhankelijk zijn van
de presentatie bleef dit donkere
triootje ver achter bij de Three
Degrees. Zowel op het Grand Ga
la als later op de hitparade.
Voor Barry White, die zelf met
zijn .Love's Theme" wel direct
naar de top doorstootte, is het
kennelijk aanleiding geweest om
het dan maar over een heel an
dere boeg te gooien. De „verpak
king" waarin Love Unlimited op
de hoes van de elpee „In heat"
staat, is duidelijk aantrekkelijker:
het drietal heeft voor deze gele
genheid geposeerd in heel wat ge
waagdere toiletjes. Waarom de
zangeressen daarbij met zulke af
schuwelijk lange nagels zijn af
gebeeld is wat moeilijker te be
grijpen. Dat de meisjes het „ln
de vingers" hebben staat echter
als een paal boven water. Daar
om is het Jammer dat zij zo'n
knieval voor de commercie heb
ben moeten maken, hoewel
Ook zonder een wat onthullen-
der kleding kan Love Unlimited
namelijk tot een topgroep wor
den gerekend. Hun (dromerige)
muziek vertoont enige overeen
komst met de Philly-sound van
de Three Degrees, maar krijgt om.
een eigen gezicht door het aan
deel van orkestleider Barry White,
die net als bij de eerste elpee
„Under the influence of love"
zeer duidelijk van zijn aanwe
zigheid blijk geeft. Ndet alleen
door het feit dat hij een zestal
composities leverde, maar wel de
gelijk ook door de invloed van
zijn orkest. Love Unlimited komt
daardoor ook nu niet aan een do
minerende rol toe, omdat het ge
weldige orkest vele intro's voor zijn
rekening neemt en ook voor uit
gebreide, instrumentale intermez
zi zorgt. Hinderlijk is het niet,
omdat orkest en zanggroep een
prachtige tweeëenheid vormen en
de zangkwaliteiten van Love Unli
mited door de ritmische begelei
ding uitstekend tot hun recht ko
men. Zoals in Share a little love
in your heart en natuurlijk in
het overbekende „Love's theme",
dat ditmaal een vocale interpre
tatie heeft gekregen.
J.P.
Heroes are hard to find
Fleetwood Mac Rep 54026.
Ook zonder te leunen op de re
putatie van de vorige bezetting
(van o.m. Need your love so
bad) slaagt de tegenwoordige for
matie Fleetwood Mac er best in
zich muzikaal te redden. Sinds
Pete Green vertrok en later Je
remy Spencer zich aansloot bij
The Children of God, is de nieu
we groep een andere weg opge
gaan. Hoewel af en toe zulke in
vloeden nog wel merkbaar zijn
heeft de blues-ach tige muziek al
lang plaatsgemaakt voor een
rockender geluid. De melodieuze
zangpartijen zijn gebleven; de
instrumentale sound is heel an
ders geworden. Logisch ook want
de twee „nieuwe" leden Christine
Mc Vie (vrouw van de met
drummer Fleetwood „gebleven"
bassist John) en Bob Welch heb
ben zich ontpopt tot de twee tekst
en muziekschrijvers. Van hun
hand ook zijn alle elf nummers
op de LP ..Heroes are hard to
find", waarbij gitarist Welch dui
delijk voorop ligt met zeven
nummers. Christine Mc Vie en
Bob Welch bepalen trouwens ook
het vocale aanzien van deze
Fleetwood Mac, dat instrumen
taal een verlies leed met het ver
trek van de knappe gitarist Wes
ton (die op Mystery to me nog
sterk aanwezig was). Maar met
medewerking van o.a. Sneeky
Pete Kleinow (in het nummer
Come a little bit closer) slaagt de
groep er in dat verlies te com
penseren. Het genoemde werkje
is overigens met Going Home één
van de betere nummers van kant
één, terwijl op de achterzijde
She's changing en Prove your
love goed in het gehoor liggen.
Of deze band het peil haalt van
de beroemde oude is een vraag
die nauwelijks meer terzake doet,
nu andere mensen, andere mu
ziek maken. Afstemmen op F.M.
betekent in ieder geval nog wel
van muzikaal plezier pToeven.
Misschien minder, maar in som
mige gevallen nog wel lekker.
P.d.T.
Muziekpagina mot
bijdragen vam:
Bert Paauw
Ruud Paauw
Jan Preenen
Paul de Tombe
Wim Wirtz
Eindredactie
Bram van Leeuwen
Cher Star Collection Midi
20081.
Om even een open deur in te
trappen: Sonny en Cher zijn niet
alleen als duo erg succesvol (ge
weest). maar ook als solo-arties
ten slaagden zij er in boeiende
platen te maken. Vooral Cheri-
lyn la Plere lukte het solerend
nogal eens voor hits te zorgen,
waarvan nog niet zo lang geleden
het donkerbruine Dark Lady ge
tuigde. Cher heeft trouwens hele
LP's op haar naam staan. De
naar haar genoemde langdraaier
Cher is nu in de Star Collec
tion van Midi opnieuw uitge
bracht.
De opnamen voor die LP wer
den voltooid vlak voor de geboorte
van haar dochter Chastity in
1969 en die naderende gebeurte
nis wierp de schaduw duidelijk
vooruit! Let alleen maar eens op
de titels van de nummers die Cher
destijds opnam: Cry like a baby,
Save the Children en Lay baby
Lay van Bob Dylan, van wie
overigens nog twee songs de LP
sieren. Verder brengt Cher met
haar diepe, warme stem num
mers als Sitting on the Dock of
the Bay (Otis Redding) en het
Stephen Stills-werkje For what
it's worth. Zij doet dat op de ma
nier die Je mag verwachten. Met
gevoelige klasse.
Pd.T.
Double Diamond Neil Dia
mond Londen 6645 200.
Kennelijk geïnspireerd door het
grote succes van Neil Diamond
met zijn langspeelplaat Longfel
low Serenade en de gelijknamige
single die tot hoog in de Neder
landse hitparades opklom heeft
Phonogram de oude Neil Dia
mond successor, nog eens van stal
gehaald. Ze date7m uit omstreeks
'967 toen Neil Diamond platen
uitbracht op het Amerikaanse
BANG-label. De toen 26-jarige in
Brooklyn geboren Neil had Juist
enig succes als songwriter ge
boekt met het "edje „I'm a be
liever", die de toen vla de tele
visie snel populair geworden Mon-
*cees op hun repertoire namen.
Blijkens het dubbelalbum,
waarop 25 nummers van Neil Dia
mond te horen zijn was hij ook
'n die dagen al 'n uitstekend zan
der en componist. Alleen blijkt in
die zeven Jaar de opnametechniek
met sprongen vooruit te zijn ge-
eaan. Vergelijken we de opna
men bilvoorbeeld eens met Sere
nade dan is dat als het verschil
tussen een straatsteen en een dia
mant.
Bovendien moest Neil Diamond
het in de Jaren zestig doen met
een band met geringe bezetting,
terwijl aan zijn laatste elpee werd
meegewerkt door een vijftig man
sterk orkest. Desondanks blijft
het aardig om via dit dubbelal
bum kennis te kunnen nemen van
Neil Diamonds prille successen.
Zoals we hierboven al zeiden:
ook toen leverde Neil al heel fijn
werk af. Om eens een paar titels
te noemen: Girl, youH be a wo
man soon, Shilo, Do it, Love to
love. Red rubber ball, Cherry,
cherry, Red red wine en niet te
vergeten zijn eerste grote hit op
Portrait in gold Engelbert
Humperdinck Decca 6645 404.
De hoe zenmakers bij Phono
gram zijn er vanuit gegaan dat
de naam Engelbert nauwelijks
meer enige verdere verklaring
nodig had. De naam Humper
dinck vindt u dan ook niet op
de voor- of achterkant van de
platenenveloppe, maar in minie
me lettertjes op de rug van de
hoes. Goede wijn behoeft geen
krans en met dit veelgebruikte
spreekwoord zouden we ook de
bespreking van deze plaat kunnen
afdoen, ware het niet dat we
toch wel een aantal opmerkingen
kwijt willen over Hump. Het re
pertoire vertoont een treffende
overeenkomst met ene mijnheer
Tom Jones, ook al geen onbeken
de in de internationale muziek
wereld. Toch is er een duidelijk
verschil. Tom Jones vindt het zo
Saul-explosie:
Wilson Picke't
Aretha Franklin
Star-collection, Wilson Pickett
Volume 2 Midi 20078; Star-
collection, Aretha Franklin Vo
lume 2 Midi 20079.
Van twee exponenten van de
Amerikaanse soul-muziek zijn
dezer dagen nieuwe langspeelpla
ten verschenen. Nieuw is eigen
lijk het Juiste woord niet. Het
gaat om verzamelplaten met ou
de successen van zowel Wilson
Pickett als Aretha Franklin. Op
de plaat van „Wicked Pickett"
vindt u bijvoorbeeld het nummer
„In the midnight hour" waarmee
hij ooit nog eens de eerste plaats
van de Amerikaanse Billboard
hitparade bezette. Datzelfde geldt
voor Don't knock my lover en
634-5789. Ook andere titels als
Mustang Sally, Hey Joe, Born to
be wild en You keep me hangin'
on zijn voor de soulliefhebber ze
ker geen onbekende. Met de elpee
van Aretha Franklin is het eigen
lijk hetzelfde laken een pak.
Grote hits als Spanish Harlem.
I never loved a man, Son of a
preacher man en Baby I love
you. Kortom pittige muziek van
de „Queen of soul".
B.v.L.
het BANG-label „Solitary man".
A1 met al een interessant album
vooral voor die groep, die de mu
zikale carrière van Neil Diamond
compleet in zijn discotheek wil
hebben. Daarom is het wachten
nu op een elpee, waarop wordt
verzameld het werk van Diamond,
dat hij destijds op het UNI-label
uitbracht.
B.vLi.
Tom Waits The Heart of
Saturday Night Asylum Re
cords 7E 1015.
De naam Tom Waits zal slechts
weinig muziek-liefhebbers iets
zeggen. De LP „Clising Time"
waarmee de 24-Jarige Amerikaan
vorig Jaar zijn debuut op de pla-
tenmarkt maakte ging aan ve-
Mantovani
levert weer
aangenaam
werk af
„Magnificent Strings" dub
bel elpee van Mantovani en zijn
orkest Decca 6645 402.
Hoeveelste elpee dit van de be
roemde Mantovani is, zou ik zelfs
niet bij benadering kunnen zeg
gen. Het aantal moet enorm zijn
en het zou mij niet verbazen als
de maestro zelf de tel eveneens is
kwijtgeraakt. Om met Wim Son-
neveld te spreken: de man pro
duceert platen of Je een emmer
leeggooit.
Zoals iedereen in Europa be
kend is, dankt Mantovani zijn
faam aan de wijze waarop hij
gebruik maakt van de vioolsectie.
Mantovani en violen die horen
bij elkaar zoals haring bij uitjes.
Hij wekt daar zeer gladde, om
niet te zeggen smeltende effec
ten mee op. Het is eigenlijk Jam
mer dat zo'n vakbewaam man
als hij nooit eens op de experi
mentele toer heeft gewild. Al had
hij alleen maar eens met zijn
violen iets anders geprobeerd.
Met ..Magnificent Strings" is
Mantovani weer eens door film
en musicalland gewandeld: I
could have danced all night;
Que sera, sera: Summertime:
Around the world; Never on Sun
day; Moon river; True Love; Some
enchanted evening; Tenderly;
Granada, Home on the range
Er is, helaas, niets nieuws bij.
Mantovani leidt zijn orkest weer
met de van hem bekende, grote
precisie; de eigen sound komt
er voortreffelijk uit. Op de hoes
treft men een boeiend op de ste
nen gedrapeerd naakt aan, waar
naar he»t aangenaam kijken is.
R.P.
len onopgemerkt voorbij. Zijn
tweede langspeler „The Heart of
Saturday Night". verdient niet
eenzelfde lot te ondergaan. Want
deze plaat, met elf door Waits zelf
geschreven en gecomponeerde
liedjes, steekt duidelijk boven de
middelmaat uit.
Met zijn knerpende, maar des
ondanks niet onaangenaam klin
kende stem slaagt Waits er in een
heel apart sfeertje op te roepen
wat vooral goed overkomt in num-
s als San Diego Serenade,
Shiver Me Timbers en Fumblin
with the Blues.
In Amerika is zijn ster lang
haam maar zeker aan het stijgen
al moest hij zich totnutoe nog
tevreden stellen met optredens in
voorprogramma's van gevestigde
pop-idolen als Frank Zappa,
Charlie Rich en Billy Preston.
Aan een inhoudsvolle tekst
hecht Waits, die een grote bewon
dering voor de auteur Jack Ke-
koestert, veel waarde. Zijn
voorkeur voor smog, verkeer, au
topech, lawaaierige buren en
andere misère valt in al zijn
liedjes te onderkennen. Overigens
horen de nummers waarin Waits
de muziek ondergeschikt heeft ge
maakt aan de tekst niet tot de
sterkste punten van de LP.
as wanneer begeleiders Jim
Gordon (drums*Arthur Ri
chard (gitaar), Oscar Brashear
(trompet) en Jim Hughart (bas)
een volwaardig aandeel (mo
gen) leveren is Waits op z'n best.
B.P.
Atlantic Jazz-Express Atlan
tic 20 082.
„Tsjaikowsky Wonderland"
door het orkest Arno Floor
BASF 20 22 190 3.
Als 'n leider van een amusements
orkest de blik omhoog richt naar
de Grote Kunstwerken om die
via een arrangement geschikt te
maken voor laten wij zeggen rui
mere consumptie, regent het al
vlug verwijten van de grote ex
perts. Dan zijn woorden als „mu
zikale heiligschennis", -„ontwij
ding" en „profaniteit" niet van
de lucht. Arno Flor, een man die
in 't voetspoor van Werner Mül-
ler naar de top klom, loopt de
kans die uitdrukkingen naar het
hoofd geslingerd te krijgen. Want
hij heeft in „Tsjaikowsky's Won
derland" een groot aantal werken
van het Russische genie voor zijn
grote orkest bewerkt. Hij heeft dat
naar mijn gevoel met smaak en
zorg gedaan en ik zie er bepaald
niets ontwijdends in.
Dat niet alles op deze elpee
in een grote orkestrale bewerking
tot zijn recht komt. is een an
dere zaak. Tsjaikowsky heeft som
mige stukken zo geschreven dat
zij alleen in zijn gekozen opeet
tot volle bloei kunnen komen. Op
Arno Flors keuze valt hier en
daar wel wat af te dingen, niet
op zijn zorgvuldigheid.
Op deze elpee o.a. Zwanenmeer,
Elegie, Romance, Ballet Valse,
Capriccio Italiano, Barcarole,
Doornroosje, Rodina, Canzonetta.
R.P.
.Atlantic Jazz-Express" ls de
titel van een plaat die eigenlijk
alleen maar laat horen op welke
coryfeeën de onderhavige platen
maatschappij een beroep kan
doen om haar Jazzprogramma zo
uitgebreid en aantrekkelijk
gelijk te maken. Een introductie
plaat dus, die het de luisteraar
evenwel niet mogelijk maakt een
afgewogen oordeel te vellen
de kwaliteit van muziek, musici
en opnamen. Het enige wat je
uit deze schijf zou kunnen ha
len is, dat op Atlantic label de
volgende musici hun muziek naar
buiten brengen: bassist Charles
Mingus. tenorist John Coltrane,
The Modern Jazz Quartet, drum
mer Billy Cobham, fluitist Her-
bie Mann, (elektrisch spelende)
tenorist Eddie Harris, pianist Les
McCann, „multi-blaasintrumen-
Dave Brubeck (en zonen) en pia-
talist" Roland Kirk (zie foto),
nist Chick Corea. In het alge
meen uiterst capabele musici, die
in elk geval duidelijk maken dat
verscheidenheid in de Jazz een ac
tueel gegeven is. En dat is dan
misschien ook wel de verdienste
van een plaat als „Atlantic Jazz-
Express".
W.W.
Opry-show, die in de C en W-
wereld zeer hoog staat aange
schreven.
Ik hoef maar even te ver
tellen dat in hetzelfde program
ma ook mensen optraden
als Johnny Cash, Bill Anderson
en Roy Clark en het zal u dui
delijk worden op welk niveau er
werd gemusiceerd. En als Je dan
bedenkt dat The Tumbleweeds
aan dit optreden een tournee van
'n maand door de VB. in '74 over
houden, mag met een gerust ge
weten gezegd worden dat hier
vaak mensen aan het werk zijn.
Dit wordt nog eens bevestigd door
hun nieuwe elpee .Tumbleweeds'
die dezer dagen werd uitgebracht
van de Waalwijkse groep. Overi
gens een formatie met een duide-
Ilijke familiebinding want van de
6 leden komen er 4 uit één nest",
Ad Masseurs, la drummer, Ton,
steel en sologitarist, Berry, bege
leidingsgitarist en Ine, zangeres.
De groep wordt gecompleteerd
door Ruud Hermans (zanger en
begeleidingsgitarist) en Mickey de
Boer (bassist). Hoogtepunten van
hun langspelers vind ik de num
mers I believe in. music, Some
where between en de Tumble
weeds polka. Vooral Ton Masseurs
excelleert door zijn kennis van
een zeer groot aantal instru
menten en muzikaliteit. Ine Mas
seurs heeft trouwens een verrekt
lekker stemmetje dat in een lied-
Je als Reno goed tot uitdrukking
komt. De elpee bevat ook nog wat
countryrock zoals Everybody has
his own dogs en "You're still on
my mind", een nummer uit de
betere Jaren van de Byrds. Al
met al een fijne plaat van bijna
on -Nederlandse talenten.
B.vLi.
nu en dan nodig om de stem
banden en longen eens flink stof
vrij te maken, terwijl Humper
dinck keurig binnen de uitgezet
te paden blijft. Tom Jones deed
dat soms, zoals bijvoorbeeld met
Green, green grass of home waar
mee hij een enorm succes boekte.
Humperdinck doet het altijd en
persoonlijk vind ik dat erg ple
zierig. Ik ben van nature een
luie platendraaier die wanneer de
diamant eenmaal in de groef is
geplaatst niet graag een paar
maal opstaat om de volumeknop
te beroeren. Bij Tom is dat
voortdurend noodzakelijk, bij En
gelbert niet. Dat kabbelt heer
lijk voort. Ook op het dubbelal
bum „Portrait in gold" staan twee
dozijn heerlijke zwijmelnummers.
En daartoe behoort natuurlijk
zijn wereldsucces The last waltz
(nummer 1 kant 1). Verder num
mers als Let me In to your life,
Through the eyes of love, Walk
hand in hand en Les bicyclettes
de Belsize een nummer waarmee
Mireille Mathieu enige tijd gele
den hoge ogen gooide. Ik weet
dat er muziekliefhebbers zijn, die
de zang van mr. Engelbert ver
afschuwen maar ik weet ook, dat
er minstens evenveel zijn die het
heerlijk vinden om Humperdinck
op de achtergrond zijn best te
horen doen. Voor die laatste ca
tegorie ls dit dubbelalbum natuur-'
lijk een „verplicht nummer".
B.vX.
De Nederlandse vertolkers van
de country en western-mu-
ziek hebben tot dusver maar op
bescheiden wijze aan de weg ge
timmerd. En dat lijkt me maar
goed ook, want met het Gerard
de Vries-niveau zouden we in het
buitenland vrees ik niet zover ko
men. Daar is gelukkig verande
ring in gekomen met de forma
tie van de country groep The
Tumbleweeds. Vorige maand
maakten ze een reis door de
TROS georganiseerde reis naar
Nashville en traden daar met
zeer veel succes op ln Grand Ole
