Nixon: het zwarte schaap in het
Huis
VOLLEDIGE TEKST
VAN REDE NIXON
Populaire president verloor in een jaar vertrouwen van Amerikanen
VRIJDAG 9 AUGUSTUS 1974
Richard Milhous Nixon, die in 1972 voor een tweede ambts
termijn als president werd herkozen met een meerderheid zoals
nog nooit eerder was voorgekomen in de geschiedenis van de
Verenigde Staten, was een jaar later als gevolg van schandalen
de minst populaire president die Amerika ooit had gehad.
Slechts 26 procent van de bevolking had nog vertrouwen in
„Tricky Dicky" welke naam hij al gekregen had in de periode
toen hij nog geen president was.
Het zag er by het begin van Nixons
tweede ambtsperiode zo hoopvol voor
de president uit. Tydens zyn eerste
ambtstermijn was de toenadering tot
het China van Mao Tse-toeng tot
stand gekomen, werd vooruitgang ge-
boekt bij de ontspanning tussen Oost
en West in Europa, kwam de Ame
rikaanse troepen uit Vietnam en de
binnenlandse demonstraties tegen hef
Vietnam-beleid waren weggeëbd. Er
waren wel grote problemen als de
economische en monetaire moeilijk
heden, de grote werkloosheid en het
milieu, maar op buitenlands gebied
ging het goed.
1973 zou het jaar van Europa wor
den, het jaar waarin de Verenigde
Staten en de Europese Gemeenschap
him problemen zouden oplossen en
de Noördatlantische Verdragsge
meenschap nieuw leven zou worden
ingeblazen. Maar 1973 werd het jaar
van Watergate en alle daarmee sa
menhangende schandalen.
Op 17 juni 1972 werd ingebroken in
het Watergate-gebouw in Washing
ton. tijdens de verkiezingscampagne
hoofdkwartier van de Democratische
party. Er was afluisterapparatuur
geplaatst en de daders varen gegre
pen dankzij de oplettendheid van een
nachtwaker.
Crisis
Wat aanvankelijk terzijde was ge
schoven als een incident" groeide in
1973 udt tot de grootste crisis rond
het presidentschap uit de geschiede
nis van de Verenigde Staten.
Tot half april 1973 bleef Nixon
ontkennen dat het Witte Huis op eni
gerlei wyze betrokken zou zyn ge
weest by onwettige praktijken. Toen
deelde hij mee dat een eigen onder
zoek "belangrijke nieuwe ontwikke
lingen" had opgeleverd.
Tydens het proces tegen de inbre
kers in het Watergate-gebouw waren
de namen gevallen van onder meer
John Mitchell voormalig minister
van Justitie en voorzitter van het
herverkiezingscomité totdat zijn
vrouw dreigde met scheiding en ont
hulling van schandalen John
Dean, juridisch adviseur van de pre
sident en onderminister Jeb Magru-
der.
In april namen Magruder en Gray
kandidaat-directeur van de fede
rale recherche (FBI) ontslag en gin
gen ook minister van Justitie, Klein-
dienst, de stafchef van het Witte
Huis, Bob Haldeman, Nixons advi
seur voor binnenlandse zaken John
Ehrlichmann en juridisch adviseur
John Dean heen. De laatste had zich
al eerder bereid verklaard te getui
gen voor de senaatscommissie onder
leiding van Sam Er vin, die afzonder
lijk van het gerechtelijk onderzoek,
zelf het Watergate-schandaal onder
zocht.
Tijdens de onderzoeken kwamen
ook andere zaken aan het licht,
waarbij figuren uit de omgeving van
de president betrekken waren en ook
de president zelf werd verweten te
hebben gemanipuleerd.
Zo was door de Joodgieters" een
door het Witte Huis ingestelde ploeg
die het uitlekken van regeringsge-
hetmen moest uitzoeken ingebro
ken bij de psychiater van Daniel
Ellsberg, de man die in 1971 de ge
heime studie over de oorlog in Viet
nam (de Pentagon Papers onthul
de.
Fraude
De president werd voorts verweten
overheidsfonlsen te hebben gebruikt
voor de verfraaiing van zyn drie hui
zen en hij zou ook hebben gemani
puleerd met het afstaan van per
soonlijke documenten waardoor hij
een groot bedrag aan belasting kon
aftrekken. Nixon liet weten dat het
geld voor de huizen was bestemd
voor veiligheidsmaatregelen en dat
de belastingkwestie volkomen legaal
Tegen het einde van 1973 stond de
president na lang verzet enkele ge
luidsbanden met gesprekken af die
zouden handelen over Watergate en
waaruit zijn onschuld zou blijken.
Grote stukken van de banden bleken
echter te zyn uitgewist, naar het of-
ricieel heette per ongeluk. Deskundi
gen verklaarden echter voor rechter
Sirica dat het onmogelijk onopzette
lijk kon zyn gebeurd.
Nixon had inmiddels de speciaal
met het onderzoek belaste officier
van Justitie Archibald Cox ontslagen
en vervangen door Jaworski. Uit on
genoegen over het ontslag vertrok
Elliot Richardson als minister van
Justitie.
Steeds luider werd de roep om een*
verwijderingsprocedure (impeach
ment) tegen president Nixon op
gang te brengen en in het congres
werd een onderzoek naar de moge
lijkheden daartoe ingesteJd. Maar by
het indienen van zijn „State of the
Union" boodschap 'in januari zei
Nixon dat een jaar Watergate wel
genoeg was geweest en dat het con
gres zich nu maar eens met staats
zaken moest gaan bezighouden.
Afzetting
Justitie, volksvertegenwoordiging én
de openbare mening dachten er ech
ter ander over. Terwijl Nixon de aan
dacht op de buitenlandse politiek
bleef vestigen en in 1974 opnieuw
naar Europa toog om in Brussel in
aanwezigheid van vele regeringslei
ders de nieuwe Atlantische Verkla
ring te tekenen, g.ng het onderzoek
naar de mogelijkheid van een afzet
tingsprocedure door. Het Hoog
gerechtshof bepaalde zelfs met alge
mene stemmen dat de president alle
geluidsbanden af moest staan die de
justitie dacht nodig te hebben voor
haar onderzoek en die steeds door
Nixon waren geweigerd.
Eind juli besloot de commissie van
justitie van het Huis van Afgevaar
digden drie punten ten laste te leg
gen, namelijk belemmering van de
rechtspraak, misbruik van positie en
belediging van het congres. Wat
Nixon verre van zich had trachten
te houden, was geschied: de im
peachment-procedure kwam op gang.
Op 5 augustus erkende Nixon ten
slotte dat hij zes dagen na de in
braak in het Watergate-gebouw op
de hoogte kwam van pogingen de
zaak in de doofpot te stoppen.
Een andere deuk in het vertrouwen
in de regering-Nixon was het ge
dwongen vertrek in oktober 1973
van vice-president Spiro Agnew. De
ze was er van beschuldigd in dé tijd
dat hy nog andere functies bekleed
de. onder meer als gouverneur, in de
staat Maryland steekpenningen te
hebben aanvaard van bouwfirma's
en belastingfraude te hebben ge
pleegd. Zelfs als vice-president zou
Agnew zich nog hebben schuldig ge
maakt aan ontoelaatbare praktijken.
Na aanvankelijk felle tegenspraak
trok Agnew zich tenslotte terug na
een kleine belastingontduiking te
hebben bekend, waarvoor hem een
boete werd opgelegd.
Schandalen
Richard Nixon was al eerder bij een
schandaal betrokken geweest. Dat
was tydens de campagne voor de
presidentsverkiezingen van 1952 toen
hij kandidaat voor het vice-presi-
dentschap was met generaal Dwight
R. Eisenhower als presidentskandi
daat. Nixon werd toen beschuldigd
van het aanvaarden van 18.000 dollar
van zakenlieden. In een bewogen te
levisie-uitzending verklaarde hij zich
onschuldig en deed de "bekentenis"
toch wel iets te hebben aangenomen,
namelijk het hondje Checkers waar
zyn kinderen dol op waren.
Aan Watergate en alles wat daar
mee samenhing, was voor Richard
Nixon een voorspoediger ambtsperio
de voorafgegaan.
Toen hij in 1968 by de presidents
verkiezingen de toenmalige vice-pre
sident Hubert Humphrey versloeg,
beloofde hy een einde te maken aan
de toen in alle hevigheid voortwoe
dende oorlog in Vietnam en riep hy
de wereld op "gezameniyk voorwaarts
te gaan". Ai meteen na zyn ambts
aanvaarding begon in Parys op 25
januari het door Nixons voorganger
Johnson voorbereide vredesoverleg,
waarby in een later stadium zyn ad
viseur voor buitenlandse zaken, dr.
Henry Kissinger, zo'n belangryke rol
zou spelen, evenals in andere buiten
landse kwesties.
In februari 1969 bezocht Nixon vyf
Europese hoofdsteden met als doel
de banden aan te halen met Europa,
EiL
die als gevolg van onder meer de
crisis in Indo-China onder Johnson
aanmerkelyk lósser waren geworden.
Op 21 Juli 1969 zette, onder de re
gering-Nixon, de Amerikaan Neil
Armstrong als eerste mens voet op
de maan. Een gebeurtenis die door de
gehele wereld op de televisie werd ge
volgd.
Vietnam
Na Jarenlange opvoering van de
Amerikaanse strydkrachten in Indo-
China kondigde Nixon in datzelfde
Jaar de eerste terugtrekking van
Amerikaanse soldaten aan. Later zou
hij met zyn Goeam-doctrine komen,
volgens welke de Verenigde Staten
him bondgenoten zullen blyven steu
nen, maar hun binnenlandse strijd in
het vervolg zonder Amerikaanse sol
daten zullen moeten voeren.
De demonstraties tegen liet Viet
nam-beleid van de regering, onder
Johnson al van enorme omvang, be
reikten een nieu whoogtepunt toen
Nixon op 30 april 1970 zyn troepen
Cambodja liet binnenvallen. Veel af
schuw verwekte bet incident op de
universiteit in Kent in Ohio waar de
in het geweer geroepen nationale
garde op betogende studenten in
schoot van wie er vier dood bleven
liggen. Met het naar huis komen van
de Amerikaanse soldaten werden de
betogingen steeds geringer om ten
slotte geheel op te houden.
By de verkiezingen voor het hele
Huls van Afgevaardigden en een der
de van de senaat eind 1970 voerden
de Republikeinen een campagne voor
„law and order" orde en recht) en
verloren zy zetels in het Huis van
Afgevaardigden.
De monetaire en economische si
tuatie in de Verenigde Staten was in
de eerste twee jaren van Nixons re-
regering verder achteruitgegaan en
in een poging verbetering te brengen,
benoemde Nixon eind 1970 de pemo-
craat John Conally op Financiën.
Toch was Amerika gedwongen in
augstus 1971 de dollar te laten zwe
ven waardoor voor het eerst de se
dert 1944 geldende goudstandaard
werd losgelaten.
Een opzienbarend gebaar kwam in
1971 van de Chinese VolksrepubUek
dat na zes jaar deelnam aan de we
reldkampioenschappen tafeltennis in
Tokio en dat daarna onder ander
een Amerikaanse tafeltennisploeg uit
nodigde voor een bezoek aan China.
De „ping-pong-diplomatie" werd
door Amerika snel beantwoord met
geheime bezoeken van Nixon advi
seur Kissinger aan Peking welke leid
den tot de doorbraak en Nixons be
zoek in februari 1972 aan China.
Veiligheid
In het verkiezingsjaar 1972 werd
ook de overeenkomst met de Sow Jet-
Unie gesloten ter beperking van ra
ketafweerstelsels en het aantal stra-
tegishe aanvalswapens (SALT). Het
laatste betrof een interimakkoord dat
binnen vyf jaar verder moet worden
uitgewerkt.
Voorbereidend overleg over een
Europese Veiligheidsconferentie en
Wederzydse en Evenwichtige Troe
penvermindering in centra al-Euro
pa leidde tot het begin van deze by-
Een van de buitenhuizen van
Nixon. De afgetreden president
had kantoren in die buitenhuizen
en op grond daarvan schreef hij
alle onderhoudskosten af op zijn
belasting, ook de brandverzeke
ring en de afschrijvingen.
Allemaal pluspunten voor het duo
Nixon-Agnew dat in 1972 voor een
tweede ambtstermyn campagne voer
de tegen een sterk verdeelde Demo
cratische party. In de verkiezings-
stryd werd de Democratische gouver
neur George Wallace uitgeschakeld
door een schot dat hem gedeeltelyk
verlamde. Senator Muskle moest zich
na een lastercampagne tegen hem
(welke later bleek te zyn gefinan
cierd uit Nixons herverkiezingsfonds)
terugtrekken en tenslotte kwarrt de
kandidaat van de jeugd en de intel
ligentsia George McGovern (come
home America) als presidentskandi
daat van de Democraten naar voren
met Thomas Eagleton als kandidaat
voor het vice-presidentschap. Eagle
ton werd vervangen door Sargent
Shriver toen uitkwam dat Eagleton
onder psychiatrische behandeling
was geweest. Nixon en Agnew won
nen de verkiezingen met de grootste
meerderheid die ooit was behaald.
Een golf van verontwaardiging ging
over de wereld toen Nixon vlak na
zyn verkiezingen in november met
de Kerstdagen de zware luchtaanval
len op Hanoi en Haiphong liet her
vatten omdat de laatste fase van het
vredesoverleg was vastgelopen. De
vredesovereenkomst werd tenslotte
ln januari 1973 getekend waarna de
laatste Amerikanen naar huls kwa
men.
Communisten
Toen Richard Milhous Nixon in
1969 president werd had hy al een
grote ervaring in nationale ambte-
lyke en politieke zaken. Twee ambts-
termynen (van 1952-1960) was hy
vice-president geweest en zyn optre
den in de Amerikaanse volksverte
genwoordiging dateerde van 1946
toen hy Congreslid werd.
Nixon werd 9 januari 1913 te Yorba
Lindia in Cailifornië geboren, als
tweede zoon van een citroen-kweker.
In 1937 promoveerde hy aan de uni
versiteit in de rechten en ln 1942
trad hy iin - overheidsdienst. In de
tweede wereldoorlog was hy als ma
rine-officier in het gebied van de
Stille Oceaan en na zyn demobilisa
tie in 1946 ging hy in de politiek. Hy
werd dat jaar voor de staat Califor-
nië in het Huis van Afgevaardigden
gekozen in welke hoedanigheid hy
onder meer meewerkte aan het tot
stand komen van de Taft-Hartley-
arbeidsweft. Hy trok de aandacht
door zyn werk in de commissie voor
on-Amerikaanse activiteit, welke
zich vooral bezig hield met de com
munistenjacht. In 1950 werd Nixon
met grote meerderheid in de Senaat
gekozen.
Toen Dwight D. Eisenhower in
1952 Republikeins presidentskandi
daat werd, koos hy Nixon alls tweede
man. Twee ambtstermynen was
Richard Nixon vice-president en in
1955. 1956 en 1957 bekleedde hy ty-
dèns ziekten van Elsenhower tyde-
ïyk het presidentschap.
Kennedy
Toen Eisenhower in 1960 bedank
te voor een nieuwe ambstermyn werd
Nixon Republikeins kandidaat, m? ar
hy werd verslagen door John F.
Kennedy. Velen zeiden dat Nixon a
nederlaag te wüten had aan een .?-
Ie visiedebat met Kennedy waaruit ij
"geschonden" tevoorschijn was ge
komen. Latere uitdagingen voor tele
visiedebatten heeft hy in elk geval
steeds van de hand gewezen.
In 1962 trachtte Nixon nog het
gouverneurschap van Calilfornië te
bemachtigen, maar hy verfoor het
duel van de Democraat Edmund
Brown. Teleurgesteld trok hy zich
daarna terug om, zoals hy zelf toen
zei, nooit meer in de politiek terug
te keren. Het verlies weet hy aan de
"ongunstig gezinde" pers. "U zult my
nooit meer behoeven rond te schop
pen", zo zei Nixon by zyn afscheid in
1962. Maar hy kwam wel terug en
wel als president en ditmaal moest
hy opnieuw de degens kruisen met de
pers maar ook met de Justitie en op
andere dan gebruikelijke wyze met
de volksvertegenwoordiging.
Richard Milhous Nixon trad in
1940 in het huwelyk met Patricia
Ryan. Het echtpaar heeft twee ge
trouwde dochters: Patricia en Julie.
Goedenavond. Dit is de zevenendertigste maal dat ik tot
u spreek vanuit dit bureau, waar zo veel besluiten zijn ge
nomen die de geschiedenis van dit land maken. Elke keer
heb ik dat gedaan om met u een kwestie te bespreken die
naar mijn mening het nationale belang betrof. Bij alle be
slissingen die ik in mijn openbare leven heb genomen, heb
ik altijd getracht te doen wat het beste was voor het land.
Gedurende de lange en moeilijke tijd van Watergate heb ik
het als m'n plicht gevoeld te volharden, om al 't mogelijke
te doen om mijn ambtstermijn, waarvoor u mij koos, te vol
tooien.
In de afgelopen dagen echter, is
het mij duidelijk geworden, dat
ik niet langer over een politieke
basis in het Congres beschik die
zo sterk is dat voortzetting van
die inspanning gerechtvaardigd
is.
Zolang een dergelijke basis be
stond, was ik sterk van mening
dat het noodzakelijk was ervoor
te zorgen dat het constitutionele
proces tot het einde toe zijn
loop zou hebben en dat anders
handelen ontrouw aan de geest
van dat opzettelijk moeililke
proces zou zyn en een gevaarlijk
destabiliserend precedent voor de
toekomst.
Maar met het wegvallen van die
basis ben ik nu van mening dat
het grondwettelijke doel is ge
diend en er bestaat niet langer
een noodzaak het proces voort te
zetten.
Ik zou er de voorkeur aan heb
ben gegeven tot het einde door
te gaan, welke persoonlijke kwel
ling dit ook met zich zou hebben
gebracht en mijn gezin heeft
daar ook bij mij op aangedron
gen.
Maar het belang van het land
moet altijd vóór iemands per
soonlijke overwegingen gaan.
Na de besprekingen die ik met
Congres- en andere leiders heb
gehad, ben ik tot de slotsom ge
komen dat ik, vanwege de Wa-
tergate-zaak, mogelijk niet de
steun van het Congres heb die
ik nodig acht om achter de zeer
moeilijke beslissingen te staan
en de plichten van dit ambt te
vervullen op de wijze die de be
langen van het land vereisen.
Ik ben nooit een wegloper ge
weest. Het neerleggen van het
ambt voor mijn termijn is ver
streken, is strijdig met elk in
stinct in mij en, als president,
moet ik het belang van Amerika
op de eerste plaats stellen.
Amerika heeft een president no
dig die zich volledig kan geven
en een Congres dat zich volledig
kan geven, in het bijzonder in
deze tijd met de problemen
waarvoor wij in binnen- en bui
tenland staan. Blijven strijden
gedurende de komende maanden
voor mijn persoonlijke handha
ving zou de tijd van de presi
dent zowel als van het Congres
vrijwel volledig opslokken in een
periode waarin onze volledige
aandacht sericht zou moeten
zijn op de grote zaken van vrede
in het buitenland en voorspoed
zonder inflatie thuis.
Daarom zal ik het president
schap met ingang van het mid
daguur morgen neerleggen. Vi
ce-president Ford zal op dat uur
in dit ambt worden beëdigd.
Als ik mij de grote verwachtin
gen voor Amerika herinner
waarmee wy deze tweede ambts
termijn begonnen, voel ik diepe
droefheid dat ik niet hier in dit
ambt namens U zal werken om
die verwaentingen in de komen
de twee-en-een-half Jaar waar
te maken. Maar, door de leiding
van de regering aan vice-presi
dent Ford over te dragen weet
ik, zoals ik de natie heb gezegd
toen ik hem voor dat ambt kan
didaat stelde, dat de leiding van
Amerika in goede handen zal
zijn.
Ik draag dit ambt ook aan de
vice-president over met een diep
besef van de last van de verant-
woordelykheid dat morgen op
zijn schouders komt te liggen en
daarom van het begrip, van het
geduld, de samenwerking die hij
van alle Amerikanen nodig zal
hebben.
Nu hij deze verantwoordelijkheid
op zich neemt, zal hij die hulp
en steun van ons allen verdie-
Als wij naar de toekomst kijken,
is de eerste noodzaak te begin
nen met het helen van de won
den van dit land, om de bitter
heid en de verdeeldheid van het
recente verleden achter ons te
laten en om die gezamenlijke
Idealen weer te ontdekken die de
kern van onze kracht en eenheid
als een groot en vry volk vormen.
Door deze daad te verrichten
hoop ik dat ik het begin van
dat proces van genezing, dat in
Amerika uiterst noodzakelijk is,
zal hebben bespoedigd.
Ik betreur het diep zo er in de
loop van de gebeurtenissen die
tot deze beslissing hebben geleid
enig onrecht is geschied. Ik wil
slechts zeggen dat als sommige
van mijn beoordelingen verkeerd
waren en sommige waren ver
keerd zij werden gemaakt in
het beste belang van het land,
naar ik op dat ogenblik geloofde.
Degenen die naast mij hebben
gestaan gedurende deze afgelo
pen moeilyke maanden, myn ge
zin, myn vrienden, vele ande
ren die mijn zaak steunden om
dat zij geloofden dat hij Juist
was, zal ik eeuwig dankbaar zijn
voor hun steun.
En tot degenen die zich niet in
staat hebben geacht mij hun
steun te geven, wil ik zeggen dat
ik vertrek zonder bitterheid ten
opzichte van degenen die zich
tegenover mij hebben geplaatst,
omdat wij allen uiteindelijk ons
hebben bezig gehouden met het
goede van het land, hoewel onze
meningen kunnen verschillen.
Laten wij ons daarom nu allen
aaneensluiten in die gemeen
schappelijke verbintenis en onze
nieuwe president helpen slagen
voor het welzijn van alle Ameri
kanen.
Nixon in conferentie met zijn opvolger Gerald Ford.
Ik zal dit ambt verlaten met
spijt dat ik mijn termijn niet
heb voltooid, maar met dank
baarheid voor het voorrecht ge
durende de afgelopen vijf- en -
een-half jaar als Uw president
te hebben gediend. Deze jaren
zijn een belangrijke tijd in de
geschiedenis van ons land en de
wereld geweest. Het is een tijd
van succes geweest waarop wij
allen trots kunnen zijn, succes
sen die de gezamenlijke inspan
ningen vande regering, het
Congres en het volk betekenen.
Maar de uitdagingen die voor
ons liggen zijn even groot en
ook zy zullen de steun en in
spanning vereisen van Congres
en volk in samenwerking met de
nieuwe regering.
Wij hebben Amerika's langste
oorlog beëindigd, maar bij het
werken voor een duurzame vrede
in de wereld zijn de voor ons
liggende doelen zelfs nog vér
strekkender en moeilijker. Wij
moeten een zodanige vredes-
structuur scheppen dat van deze
generatie, onze generatie, van
Amerikanen, door de volkoren
van alle naties zal worden ge
zegd dat wij niet slechts één
oorlog beëindigden, maar dat wij
toekomstige oorlogen voorkwa-
Wij hebben de deuren ontsloten
die gedurende een kwart eeuw
tussen de Verenigde Staten en
de Volksrepubliek China stonden.
Wij moeten nu verzekeren dat
het kwart van de wereldbevolking
dat in de Volksrepubliek China
leeft, niet onze vijand is en
blijft, maar onze vriend.
In het Midden-Oosten kijken de
honderd miljoen mensen in de
Arabische landen die ons gedu
rende bijna twintig Jaar als hun
'vijanden hebben beschouwd, nu
naar ons als hun vrienden.
Wij moeten op die vriendschap
voortbouwen opdat eindelijk vre
de kan worden gesticht in het
Midden-Oosten en opdat de wieg
van de beschaving niet haar
graf zal worden.
Tezamen met de Sowjet-Unie
hebben wij beslissende doorbra
ken bewerkstelligd die het proces
van beperking van kernoorlogen
op gang hebben gebracht, maar
wij moeten niet slechts beper
king als ons doel stellen, maar
vermindering en uiteindelijk ver
nietiging van deze verschrikkelij
ke wapens opdat zij de bescha
ving niet kunnen vernietigen en
opdat de dreiging van een kern
oorlog niet langer boven de we
reld en de mensheid zal hangen.
Wij hebben nieuwe betrekkingen
met de Sowjet-Unie geopend.
Wij moeten deze nieuwe betrek
kingen blijven ontwikkelen en
uitbreiden opdat de twee sterkste
naties in de wereld in samen
werking, in plaats van in con
frontatie zullen samenleven.
In de hele wereld, in Azië, in
Afrika, in Latijns-Amerika. in
het Midden-Oosten, zijn miljoe
nen mensen die in verschrikke
lijke armoede en hongersnood
leven. Wij moeten ons als doel
blijven stellen het afzien van de
produktie voor oorlog en uitbrei
ding van de.produktie voor vre
de opdat de mensen overal op
deze aarde een behoorlijk leven
kunnen hebben, zo niet in onze
eigen tijd dan toch in die van
hun kinderen.
Hier in Amerika zijn wij zo ge
lukkig dat de meesten van ons
volk niet slechts de zegeningen
van de vrijheid hebben, maar
ook de middelen om ten volle en
goed te leven, naar wereldmaat
staven zelfs een overvloedig le
ven. Wij moeten echter niet al
leen meer en betere werkgele
genheid blijven nastreven maar
ook volledige kansen voor elke
Amerikaan. En wat wij Juist nu
zo hard trachten te hereiken,
welvaart zonder inflatie.
Gedurende langer dan een kwart
eeuw in het openbare leven, heb
ik deel gehad aan de woelige ge
schiedenis van dit tijdperk. Ik
heb gestreden voor datgene waar
ik in geloofde. Naar mijn beste
vermogen heb ik getracht te vol
doen aan de verplichtingen en
verantwoordelijkheden die mij
waren toevertrouwd.
Soms ben ik geslaagd en soms
heb ik gefaald, maar ik heb al
tijd moed geput uit wat Theodo
re Roosevelt eens zei over de
man in het strijdperk „wiens
soldaat wordt ontsierd door stof,
zweet en bloed, die moedig
strijdt, die dwaalt en steeds
weer tekort schiet omdat er geen
inspanning zonder vergissing en
tekortkoming is, maar die daden
tracht te verrichten die het gro
te enthousiasme kent, de grote
toewijding, die zich voor een
waardige zaak opoffert, die als
het goed gaat aan het einde de
triomfen van grote successen
kent en die als het slecht gaat.
als hij faalt, tenminste of
omdat hij iets groots waagde".
Ik beloof u vanavond plechtig
dat ik tot myn laatste adem
tocht ln deze geest zal voort
gaan. Ik zal blijven werken voor
de grote zaken waaraan ik al
mijn jaren als lid van het Con
gres, als senator, als vice-presi
dent en als president, was toege
wijd: de zaak van vrede, niet al
leen voor Amerika maar tussen
alle naties, de welvaart, de ge
rechtigheid en kansen voor ons
hele volk.
Er is één zaak waaraan ik boven
al ben toegewyd en waaraan ik
mijn hele leven toegewijd zal
blij ven.
Toen ik vijfen-een-half Jaar
geleden voor het eerst de ambts
eed als president aflegde ging
ik deze heilige verbintenis aan:
„mijn ambt mijn energie en al
de wijsheid die ik op kan bren
gen, te wijden aan de zaak van
vrede tussen de naties".
Sedertdien heb ik altijd mijn ui
terste best gedaan die belofte
gestand te doen. Ik ben ervan
overtuigd dat de wereld als ge
volg van deze inspanningen van
daag een veiliger plaats is, niet
alleen voor het volk van Ameri
ka, -naar voor de volkeren van
alle landen en dat al onze kin-
derm een betere kans dan voor
heen hebben om in vrede te le
ven, in plaats van in een oorlog
te sterven.
Dit -s meer dan wat ook, wat ik
hooTe te bereiken toen ik naar
het presidentschap dong. Dit is
meer dan wat ook, naar ik hoop,
miln erfenis voor U voor ons
land hu ik het Drosidentschap
neerleg.
Dit ambt te hebben bekleed, be
tekent een zeer persoonlijk ge
voel van verwantschap te hebben
gevleid met Iedere Amerikaan.
Ik leg het neer met dit gebed:
Moge Gods genade in alle ko
mende dagen met U zijn.
