MUZIKALE WARMTE
Ierse
muziek
zonder
franje
UIT JAREN DERTIG
Warners mixture
Paul van Vliet is in het
Engels wel goed, maar..
Muziek is
yoga voor
5Garcia9
Alweer
nieuwe
Sinatra
Caribou weer sterk
werk van Elton John
MONUMENT VOOR
CARLOS SANTANA
VRIJDAG 26 JULI 1974
STEEDS DE NIEUWSTE GRAMMOFOONPLATEN
v im Zijp
HAARLEMMERSTRAAT 279
LEIDEN - TEL. 01710—24010
Dave Mason is instrumentaal beter dan vocaal
The best of Dave Mason BTS
6013.
Dave Mason, ooit met Stevie
Winwood, Jim Capaldi en Chris
Wood lid van de formatie Traffic
is een voortreffelijk gitarist. Maar
dat wil natuurlijk nog niet zeg
gen dat hij vocaal over dezelfde
kwaliteiten zou beschikken. Luis
ter maar eens naar zijn beste
een onlangs uitge
brachte LP. Instrumentaal wordt
daarop ronduit knap werk gele
verd, vocaal slechts sporadisch.
In het mooie Walk to the point
bijvoorbeeld en in het redelijke
A heartache, a shadow, a lifetime
klinkt de stem van Mason, zoals
die In die nummers moet klinken,
maar verder rijst de indruk dat
hij met zijn stem alleen maar af
breuk doet aan de kracht van zijn
Instrumentale werk. Mason die
zijn eigen nummers heeft gecom
poneerd (één samen met Jim Ca
paldi) werkte samen met Tommy
LI Puma ook als producer. Het
resultaat van zijn produkt onder
de naam The Best of (met hier
en daar wat Traffic-invloeden) is
bepaald niet indrukwekkend.
P.deT.
Nu Carly Simon
te gast bij
James Taylor
James Taylor Walking man-
Warner Bros WB 56.042.
De overeenkomst met de
muziek van zijn echtgenote is
frappant. Evenals Carly Simon,
brengt James Taylor over het al
gemeen rustige luisterliedjes,
waarbij hij zichzelf op de gitaar
begeleidt. Als duo waren ze enke
le maanden geleden nog te horen
op Carly's nieuwste elpee Hotca-
kes in het nummer Mockingbird
uitgerekend de enige tophit van
die langspeler. Ditmaal zijn de
rollen omgedraaid en is Carly de
gast van James op fle LP "Wal
king man". Carly neemt de ach
tergrond-vocalen voor haar reke
ning met bijvoorbeeld Paul en
Linda McCartney en David Spi-
nozza, de man die 'James ook as
sisteerde bij het arrangeren ep
produceren. Met zo'n geweldige
ploeg achter zich kon James
Taylor alleen maar een goed
produkt afleveren. Linda en Paul
McCartney zijn in twee nummers
van de partijLet it fall down en
Rock 'n Roll is music now, een
ritmisch gevalletje dat met de ti
telsong Walking man tot de bete
re werkjes behoort. Uitschieters
zoals Mockingbird, zijn het echter
niet. Die ontbreken trouwens op
deze LP en daarmee is dan ook
een van de weinige verschillen ge
noemd met het laatste langspeel-
werk van Carly Simon. Wel heeft
ook James Tavlor, die in samen
werking met Mick Javger Carlv
heeft geholoen aan het be^n
van haar solo-carrière, gekozen
voor ballades en "'eervolle songs
waarvan er slechts twee niet door
James zijn geschreven: The pro
mised land van Chuck Berry en
Ain't no song van David Spinoz-
za en Joey Levine.
JP.
Garcia Jerry Garcia RX
59301 (RX 102).
Jerry Garcia alleen. Dat bete
kent dat de oprichter van de
hechte underground-groep Gra
teful Dead gitaar speelt en zingt,
maar dat hij intussen wel wordt
begeleid door zo'n 35 musici, bil
wie een volledige stringsectie in
de New Orleans nummers Mis-
sisipi Moon en Midnight Town.
Tussen de begeleiders staan be
kende mensen als Larry Carlton
(gitaar). Ron Tutt (drums) en
Clydie King, die ook op de nieu
we LP van Elton John mee
zingt. Het kan de Garcia-LP niet
redden. Zoals de muziek van Gra
teful Dead verslaving kan bren
gen. zo raakt ook Garcia solo in
een soort Jazzy trance, waarin hij
een Stones-nummer als Let's
spend the night together on een
erg aparte manier behandelt.
Muziek is Yoga voor Garcia
Voor zijn luisteraar hoeft dat be
paald niet op te gaan.
P.d.T.
The Finbar and Eddie Furey
Album (Vol. 2). 2002 Transatlan
tic.
Finbar en Eddie Furey laten ons
op deze lp kennis maken met
veel oude en een paar nieuwere
Ierse volksliederen. Niet de vro
lijke drinkliederen of de opzwe
pende verhalen van moed en
strijd, maar vaak wat melancho
lieke balladen waarin vrouwen,
mooie stukjes Ierland of het le
ven van alledag worden bezongen.
Finbar, een begaafd doedel
zakspeler, die al veel prijzen heeft
weggesleept op concoursen, han
teert naast dit traditionele instru
ment ook de fluit met grote vaar
digheid. Eddie neemt het vocale
gedeelte en het gitaarspel voor
zijn rekening. Hun muziek is min
der commercieel dan die van de
Dubliners, vooral door het veel
vuldig gebruik van de doedelzak.
Wat Finbar met zijn Ierse doe
delzak weet te doen is dan ook
heel bijzonder, maar het is een
muziek die Je moet leren waar
deren.
Ieren zingen bijzonder graag.
Het is helemaal niet vreemd als
je op een namiddag door een
piepklein dorpje wandelt en uit
de enige pub die het gehucht rijk
is, een goedklinkend lied naar
buitm waait. Ze stappen ook zon
der schroom een podium op, ze
zingen met een duidelijk plezier.
Plezier dat ook doorklinkt in de
simpele melodieën en duidelijk
verhalende teksten van Eddie Fu
rey. De liefdesballaden zijn vaak
wat dromerig maar zonder franje,
want Ieren zijn mensen zonder
franje. Sommige balladen zijn
gewoon een stukje geschiedenis,
andere zoals bijvoorbeeld "This
town is not your own" hebben
een cuidelijk sociale inslag. Het
is het lied van een zigeuner die
door de maatschappij wordt ver
acht. Het beste nummer van de
lp is echter „The fox chase," een
geheel instrumentaal werkje dat
met de korte inleiding van Eddie
Furey mee zeven minuten en elf
seconden duurt. In die zeven mi
nuten trekt dan ook de hele vos-
sejacht aan Je voorbij. Het is in
een woord een verrukkelijke dub
bel '.p die een beetje heimwee op
roept naar rustige plekjes en on
gecompliceerde mensen.
HvdH
Some nice things I've missed
Frank Sinatra Reprise
54 020. -
Nog niet zo gek lang geleden,
werd op deze muziekpagina de lof
trompet gestoken voor de nieuwe
langspeler van good-old Frank
Sinatra getiteld. "Old blue eyes
is back again". Een geweldige
plaat met een aantal voortreffe
lijke nummers van "The Voice".
Nu ligt er al weer een nieuwe
schijf op de draaitafel van de
n die nog recentelilk veel stof
deed opwaaien tijdens zijn tournee
door Australië.
Vergelilken we de elpee "Some
nice things I've missed" met
zijn voorganger dan valt die ver
gelijking in het voordeel van Blue
eyes uit. Waarmee niet gezegd
wil zijn dat de laatste Sinatra-el-
pee de bijna twee tientjes die er
voor moeten worden betaald niet
waard is. Integendeel. Ook nu
r schittert Frank met een aan
tal uitstekende nummers.
Helaas zijn er echter enkele
nummers bij, die hij beter van
het re oer to ire zou kunnen schrap
pen. Om de doodeenvoudige reden
dat ze inmiddels al door zoveel
zangers en zangeressen zijn
tolkt, dat Je de diamant ijlings uit
de groeven - laat opstijgen w
t er weer iemand is die
nodig Tie a yellow ribbon, round
the ole oak tree begint te zingen.
Ook al heet die man dan ook Si
natra. Datzelfde geldt, zij het
iets mindere mate voor numm
als The summer knows en Neil
Diamonds succes Sweet Caroli-
Gelukkig staan er ook nog
dere minder platgetrapte
nummers op. Zoals "Satisfy me
one more time", die Sinatra met
veel vakmanschap vertolkt. Dat
zelfde geldt voor nummers
"What are you doing the rest of
your life", "Bad, bad Leroy
Brown", 'lm gonna make it all
the way" en "You turned my
world around", waarin een
ouderwetse Sinatra aan het werk
is.
Dat Sinatra aan zijn nieuwe pla
ten de nodige aandacht besteedt
blijkt wel uit de hoestekst waarin
staat vermeld dat pas de achttien
versie van "The summer
>ws" in de ogen van mr.
Frank goed genoeg was om in
grote oplage te worden verspreid.
Wat Je dus ook van de plaat wil
aeggen: Sinatra heeft hem niet
even op een vrij dagachternamid
dag in elkaar getimmerd. En dat
pleit voor een man, die al zolang
In de top van de muziekwereld
meedraait.
B.vX.
"Hollywood and Broadway Pa
rade" (the original sound of the
30's and 4Cs) CBS 88026 (dub-
belelpee)
Steeds verder terug dn de tijd
graven de platenmaatschappijen,
bij gebrek aan een duidelijke
lijn, aan oorspronkelijkheid in
de hedendaagse lichte muziek.
CBS heeft met deze dubbelelpee
de schijnwerper nog eens gericht,
op de spraakmakende melo
dieën in de Jaren dertig en be
ginjaren veertig: muziek uit Hol
lywood en Broadway, van big
bands en vocal groups. Om u een
indruk te geven van al het heer
lijks dat hier is verzameld, een
overzichtje van de artiesten die
acte de présence geven: Fred As-
taire ("Cheek to cheek"), Bing
Crosby ("Love is bloom"), Dick tiesten krijgen voorgeschoteld.
Powell ("Lulu's back in town"),
Dorothy Lamour, Betty Grable
(zij was overigens niet beroemd
vanwege haar stem, maar van
wege haar uitzonderlijk fraaie be
nen), Danny Kaye, Louis Arm
strong, Fats Waller, Benny Good
man, The Mills Brothers, The
Boswell Sisters en de orkesten van
Tommy Dorsey, Artie Shaw,
Glenn Miller en Gene Krupa.
Wat opvalt van de Jaren dertig
is dat er zo gewoontjes, zo ont
spannen en zonder maniertjes ge
zongen en gemusiceerd werd. Of
misschien mag Je dat niet zeg
gen: maniertjes wareq er natuur
lijk toen ook, maar ze verbleken
eenvoudig bij de ingewikkelde acts
en ego-trips die we nu door tal
uiterst nerveus gespannen ar-
Bijdragen van:
Henriëtte v. d. Hoeven
Ruud Paauw
Jan Preenen
Paul de Tombe
Jan van Wieringen
Eindredactie
Bram van Leeuwen
Het stond al bij voorbaat vast
dat het voor het duo Elton John
Bernie Taupin erg moeilijk, zo
niet onmogelijk zou zijn met een
nieuwe LP eenzelfde prestatie te
leveren als op Goodbye Yellow
lyriek Road. Die langspeler im
mers was een explosie van orgi-
naliteit en variatie en zou als
prestatie moeilijk te evenaren
zijn. Dat blijkt dan ook wel op Ca
ribou, de nieuwste langduurder
van E. J., opgenomen op Caribou
Ranch in Colorado. Caribou is als
geheel weer wel erg sterk, maar
blijft toch duidelijk in de scha
duw van Yellow Brick Road. Op
de nieuwe LP moeten de arrange
menten duidelijk de kracht van
de Elton John nummers bepalen.
Elton John heeft veel ondersteu-
Knap uitgevoerde potpourri
Kai Warner Die 28 Besten
a us den Hitparaden. Polydor
2371475.
Of hij zijn LP nu Power Hits,
Summer Dancing of Die 28 Bes
ten noemt, het concept dat Kai
Warner volgt blijft hetzelfde. De
Duitse orkestleider/producer/ar
rangeur beschouwt de hitpara
de als zijn voornaamste inspira
tiebron. Daaruit licht hij de suc
cesvolste nummers en brengt die
met een aantal evergreens teza
men op een nieuwe langspeler.
Verleden en heden plegen daar
door hand in hand te gaan op de
platen van Kai Warner. Voor de
muziekliefhebber een aantrekke
lijke mixture, vooral ook omdat
de broer van James Last de hits
niet klakkeloos overneemt. Ook
voor het nieuwste produkt ln de
Go In-serie is Warner aan het
improviseren en arrangeren ge
daan en heeft hij een beroep ge
daan op de naar hem genoemde
zang-groep. Daardoor is op
nieuw een lekker lopende, knap
uitgevoerde potpourri verkregen,
met een groot aantal herken
ningspunten. Zo zijn bijvoorbeeld
Angie van de Rolling Stones en
Dancin on a Saturday night, die
ook al voorkwamen op de elpee
Power hits wederom van stal ge
haald. Gezelschap hebben zij dit
keer onder meer gekregen van
het door Demis Roussos naar de
top gezongen "Schönes Madchen
a us Arcadia" (overigens een com
positie van Leandros en Munro),
het Carpenters-succes Top of the
world, La Paloma en de Sla<5e-
hit Merry Xmas Everybody. Het
is slechts een greep uit de grote
hoeveelheid bekende songs, die
Warner met enkele eigen crea
ties elk ongeveer anderhalve mi
nuut in de herinnering brengt.
J.P.
ning nodig om de "zwakte" van
zijn composities te verdoezelen.
Hij heeft zich dan ook verzekerd
van de medewerking van oa. Dus
ty Springfield van de (ex) Beach
Boys Carl Wilson en Bruce John
stone (backing vocals) en van de
Tower of Power Horn Section.
Het invoeren van trompetten,
saxofoons en trombone wekt de
schijn van verrassing, terwijl El-
ton John in wezen voort blijft
gaan op dezelfde weg. Hij blijft in
de eerste plaats een knap pianist,
zoals te merken in het slotnum
mer Ticking, maar kan als com
ponist toch niet opnieuw voor al
te grote verrassingen zorgen.
Nummers als Pinky, Grimsby,
I've seen the saucer en Stinker
kunnen worden ondergebracht in
de categorie typische Elton John
muziek. De enige werkjes die er
dan wel uitspringen zijn het erg
geinige abacadabra-werkje Solar
prestige a gammon (een mixtu
re van allerlei talen waarin EJ
zijn stem erg vervormd heeft, of
het nummer niet zelf zingt) Di
xie Lilie en het Spaans aandoende
You're so static. Aangevuld met
de potentiële hit Don't let the
sun go down, zijn dan alle uit
springers genoemd. En vooral dat
laatste nummer is een werkle,
om in de gaten te houden. Waar
schijnlijk opgenomen in de Beach
Boys-studio met medewerking
van Carl Wilson en Bruce John
stone, zal dat de nieuwe E.J. sing
le wel worden. Voor de flip-si
de van die single kan een
commerciële discotheque-stamper
als Grimsby worden getipt.
Nog meer opvallende zaken op
de LP: de medewerking van
Ray Cooper, die zulke onbedui
dende instrumenten als de tam-
bourijn en de castagnetten mag
hanteren en t opmerkelijk goede
synthesizer-werk van Dave Hen
schel. Caribou mag dan als LP
de hoogte van Goodbye Yellow
Brickroad niet halen de lang
duurder is toch goed. Een
plichte aanschaf voor de EJ.-
fan.
"Hollywood and Broadway Pa
rade" is een plaat voor mensen,
die nog eens willen mijmeren over
het verleden en voor mensen die
geïnteresseerd zijn ln de muziek
stijl van eergisteren.
R.P.
"The truth behind the dykes"
(a one-man satirical show in
English) by Paul van Vliet. Mu
zikale omlijsting: kwartet Rob
van Kreeveld. Philips 6830160.
Ons taalgebied is klein. De gro
te sterren in de lage landen ver
driet dat nogal eens, want Neder
landers hebben nu eenmaal de
onweerstaanbare drang in zich al
het goede achter de dijken ver
uit te dragen. Toon Hermans,
heeft zich daarom lang opgehou
den ln Oostenrijk en was later be
zeten om op Broadway te komen.
Sonneveld heeft het ook gepro
beerd ("Silk stockings"). En nu
dan Paul van Vliet. Een voor
zichtige start met een programma
voor Engelssprekende toeristen in
Amsterdam. Het oogstte veel
succes. Vandaar dat er na afloop
een elpee van is uitgebracht:
"The truth behind the dykes".
Als ik Engelsman was, zou Ik
er vermoedelijk erg lovend over
schrijven. De sfeer die Van Vliet
als conferencier en liedjeszanger
uitstraalt, is altijd buitengewoon
goed en die blijft ook in een an
dere taalkleur volledig van
kracht. Hij speelt aardig en sier
lijk met onze nationale gegeven
heden en hebbelijk- en onhebbe
lijkheden. Twee voorbeeldjes uit
zijn conference: "We wassen on
ze auto's zo geducht dat we ons
lijf wel eens vergeten" en "het
weer in Nederland is zo gemakke
lijk te voorspellen dat het werk
van het KNMI wordt beschouwd,
als ongeschoolde arbeid". En er
zijn schoonheden van liedjes bij,
zoals Marian MacDonald.
Maar Ja, ik ben geen Engels
man en daarom zit ik een beetje
met die plaat. Er gaat niets bo
ven een artiest in zijn eigen oor
spronkelijke speelweide. Dat is
een waarheid als een dijk,
waar Je niet om heen kunt. "Meis
jes van dertien" ("te oud voor
de merels, te Jong voor de ke
rels") doet me toch meer dan
"Girts of thirteen" ("too old for
the toys, tpo young for the boys")
en een liedje als "Den Haag met
Je lege paleizen" blijkt in de ver
taling zelfs alle luister te verlie-
Natuurlijk, de vergelijking zoals
zij hier wordt gedaan, is niet he
lemaal fair. Want het Engelstali
ge gebied waarvoor de plaat be
stemd ls, kent de oorspronkelijke
tekst niet met alle typlsch-Hol-
landse hoekjes er aan. Je zou
zo'n elpee moeten beoordelen zo
als hij er ligt. zonder om te kij
ken naar de oorspronkelijke Ne
derlandse tekst. Maar dat kan al
leen een Brit, een Amerikaan of
een Australiër. Van een Neder
lander is dat te veel gevraagd.
R.P.
Santana's Greatest hits, Co
lumbia PC 33050 X698.
De groep Santana heeft in de
loop der Jaren de nodige veran
deringen ondergaan. Toen Carlos
Santana (hij is een Mexicaan)
goed en wel beroemd begon te
worden verliet zijn broer de groep
om zelf een band te vormen. De
muziek veranderde daardoor niet
veel: het bleef dezelfde knappe
ritmische rock met een sterk La
tijns-Amerikaanse inslag
Dat hield min of meer op "bij de
vijfde plaat, de Caravanserai,
waar voor het eerst flink geëxpe
rimenteerd werd met effecten die
in de verte aan het uitstekende
werk van Pink Floyd deden den
ken. Maar de grote verandering
moest nog komen en die werd
veroorzaakt door de voor pop
groepen min of meer verplichte
ontmoeting met een goeroe.
Carlos Santana kreeg het flink
te pakkenhij knipte zijn haar af
droeg alleen nog maar witte kle
ren. Zoals het hoort kreeg de be
kering ook zijn weerslag in de
volgende plaat: Love, Devotion,
Surrender. Dat album maakte
Santana samen met Mahavlshnu
John McLaughlin. Dat werd dus
voornamelijk gitaarmuziek (het
instrument van McLaughlin) in
nummers met als titel "Laat ons
het huis van de Heer betre
den" ol "Meditatie".
De achtste (en nieuwste) plaat
maakte Santana weer met zijn
eigen groep. Al was de hoes vol
komen wit, toch waren er teke
nen cat Santana enigszins onder
de vleugels van zijn goeroe uit
kwam. Het eerste nummer heet
te Going home (Terug naar huis)
en er waren zelfs weer Latijns-
Anvrikaanse nummers als
"Samba de Sausa-lito" en "Mo
ther Africa" maar er was ook
nog het nummer Love, Devotion
and Surrender, dus wat we in de
toekomst van Santana kunnen
verwachten is nog onzeker.
Voorlopig is er voor de liefheb
bers van Santana's vroegere werk
een verzamel-lp uitgebracht met
een schitterende hoes (een witte
duif gefotografeerd tegen de borst
van een neger). Allemaal oud
werk van de eerste lp's met num
mers als Black Magic Woman en
Jingo, die het nog steeds goed
doen in de discotheken. Stevige
muziek van de bekende goede
kwaliteit, weinig experimenteels,
maar wel erg lekker.
J.v.W.
